ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ ( ΔΙΗΓΗΜΑ) ΟΙ ΧΕΛΩΝΕΣ

   Οι χελώνες

        Τους είχε πέσει στην κλήρωση ένα σπιτάκι στις εργατικές κατοικίες.
 Διόρωφο,γωνιακό, σε μια σειρά πανομοιότυπων κουκλίστικων σπιτιών, πέντε στη σειρά.
 Όλα είχαν μία μικρή έκταση αυλής μπρος- πίσω. Το δικό τους περιβαλλόταν από τρεις
 μεριές με κήπο. Ευνοημένοι λοιπόν, μεγαλύτερος χώρος για λουλούδια και λαχανόκηπο
 στη διάθεσή τους. Οι περισσότεροι ένοικοι, εργάτες στα λιγνιτωρυχεία ήταν, γνωστοί
 μεταξύ τους, αν όχι καρδιακοί φίλοι.
     Ο Μάκης, πατέρας με τρία παιδιά  στο δημοτικό, περίμενε χρόνια και χρόνια αυτό
 το σπίτι. Τώρα μπορούσε να κάνει όνειρα για τη διαμόρφωση του χώρου, ανθόκηπο σίγουρα
 μπροστά στην είσοδο, λαχανικά στην πίσω αυλή, έμενε χώρος για μερικά οπωροφόρα στα πλάγια.
 Επειδή δε είχε και ανατολικό προσανατολισμό, σκέφτηκε να φυτέψει αμυγδαλιές και δαμασκηνιές,
 ίσως και καμιά μηλιά, θα συμβουλευόταν πρώτα τον γεωπόνο της εταιρείας.
    Το σχέδιο άρχισε να πραγματοποιείται  αμέσως μετά την εγκατάστασή τους. Βοηθούσαν όλοι,
 γυναίκα και παιδιά. Χαίρονταν  ακόμη και οι γείτονες. Εκτός βέβαια από την ένοικο του ακριβώς
 απέναντι σπιτιού. Μια γυναίκα, γύρω στα πενήντα, με μεγάλα παιδιά και άντρα που έλειπε όλη μέρα`
 σχεδόν  κανείς δεν τον είχε δει να μπαινοβγαίνει.
         Η "απέναντι", όπως την αποκαλούσαν τα παιδιά του Μάκη, δεν έκανε τίποτα άλλο όλη
 τη μέρα από το να κάθεται μπροστά στην πόρτα και να παρατηρεί τους πάντες. Όλα την ενοχλούσαν:
 Η τσάπα που έσκαβε το χώμα, το φτυάρι που ανακάτευε την κοπριά για να ρίξουν στα φυτά, τα παιδιά
 που γελούσαν... Σωστό μαρτύριο... Μάταια προσπαθούσε η γυναίκα του Μάκη να την καλοπιάσει,
 να την καλέσει για ένα φλιτζάνι καφέ τις ώρες της σχόλης... Ακατάδεκτη και κακιά. Φαρμάκι είχε
 για τον καθένα, και το κακό είναι, πως πρώτη και καλύτερη τους είχε μάθει όλους!
   Το μόνο που ήξεραν γι αυτήν, ήταν πως δούλευε σαν καθαρίστρια σε μία τράπεζα και πως σύντομα
 θα έβγαινε στη σύνταξη. Τα παιδιά της εμφανίζονταν σπάνια` φαίνεται πως δεν έμεναν πια μαζί.
     Ήταν Άνοιξη, ο Μάκης είχε δώσει ήδη μορφή στον κήπο του` τα δέντρα μικρά ακόμη, ο λαχανόκηπος
 όμως και ο ανθόκηπος σωστό κόσμημα σ` όλη την περιοχή. Μια μέρα, ο Βενιαμίν της οικογένειας,
 πρόσεξε κάτι να κινείται πίσω από τα φρεσκοφυτεμένα  μαρούλια. Κάτι έκανε έναν ανεπαίσθητο θόρυβο,
 σαν τη γιαγιά στο χωριό, όταν έσερνε τις παντόφλες για να μην τους ξυπνήσει. Σρρρ... και πάλι:
 Σρρρρ... Ανήσυχος κάλεσε τη μαμά, και τότε, εκεί, ακριβώς πίσω απ` τα μαρούλια ανακάλυψαν
 δύο χελώνες! Χελώνες; Στην αυλή τους; Πώς; Και από πού;
     Αποφάσισαν να περιορίσουν με πυκνό διχτυωτό πλέγμα τον λαχανόκηπο και να τις αφήσουν
 να γυρίζουν στο μικρό οπωρώνα. Γρήγορα μαθεύτηκε σ` όλη τη γειτονιά το καινούργιο απόκτημα
 της οικογένειας. Έρχονταν μικροί μεγάλοι, να θαυμάσουν τους νέους ένοικους του κήπου.
 Και ήταν τόσο όμορφες!
 Μόνο η απέναντι ένοικος δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει κάτι για τα φιλήσυχα ζωάκια, δεν έδειξε
 όμως και να ενοχλείται από την παρουσία τους...
      Έφτασε ο Σεπτέμβρης, ο καιρός εξακολουθούσε να είναι ζεστός και ξηρός, ο Μάκης και
 η οικογένεια χαίρονταν τον κήπο και τις χελώνες, όταν κάποιο πρωινό, ενώ πότιζε η γυναίκα
 του τα φυτά, ανακάλυψε κάπου κοντά στη μηλιά, οκτώ μικρά πλασματάκια. Χελωνίτσες ήταν,
 τόσο μικροσκοπικές και αστραφτερές, σωστά κομψά,πολύτιμα κοσμήματα σε γυναικεία πέτα!
      Το νέο τώρα διαδόθηκε με αστραπιαία ταχύτητα!  Φώναξαν  κτηνίατρο, να μάθουν ήθελαν,
 πώς έπρεπε να συμπεριφερθούν στα νεογέννητα, πώς θα μπορούσαν να τα προφυλάξουν από εχθρούς
 και κακουχίες... Για πρώτη φορά πλησίασε και η "απέναντι" γειτόνισσα. Όχι ότι έδειξε καλοσύνη
 ή ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα χελωνάκια... Κάτι δεν άρεσε στο βλέμμα της, στον Βενιαμίν,
 και πάλι.  Το εξομολογήθηκε το βράδυ στο σπίτι, να τον καθησυχάσουν φρόντισαν οι γονείς.
    Το επόμενο πρωί,τα χελωνάκια όλα είχαν εξαφανιστεί. Και τα σημάδια στο φρεσκοποτισμένο
 χώμα έδειχναν ίχνη από γυναικείες γαλότσες...
   Τρόπο δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα. Κατά διαβολική σύμπτωση όμως, για τίποτα δεν γκρίνιαξε
 από τότε η "απέναντι"...