Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Οι 24 ραψωδίες της ομηρικής «Οδύσσειας» έγιναν κόμικς


Οι 24 ραψωδίες της ομηρικής «Οδύσσειας» έγιναν κόμικς

Της Βίκυς Χαρισοπούλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Εικονογραφήγηση χαρακτηρίζουν οι δημιουργοί Γιώργος Ακοκαλίδης και Τάσος Αποστολίδης τη συνεργασία τους, που «ξεδιπλώνει»το έπος σε συννεφάκια και εικόνες

Πρώτα ήταν ο Αριστοφάνης. Ο Ομηρος, αν και προγενέστερος, ακολούθησε. Ηταν η δεκαετία του '80. Οι έντεκα του «Αριστοφάνους κωμωδίες σε κόμικς» έκαναν ρεκόρ πωλήσεων. 750.000 αντίτυπα. Το κόμικς ήταν μόδα της εποχής. Εισαγόμενη, όπως όλα εκείνη και τη σημερινή εποχή.
Ο συγγραφέας - εκπαιδευτικός Τάσος Αποστολίδης, όμως, και ο γελοιογράφος - σκιτσογράφος Γιώργος Ακοκαλίδης πήραν την εισαγόμενη μόδα του κόμικς, την ελληνοποίησαν, έγιναν οι πρωτοπόροι του είδους (δεν έκαναν σκίτσα και κείμενα για τη Μαφάλντα, τον Λούκι Λουκ, τον Αστερίξ αλλά έκαναν σκίτσα και κείμενα και μέσω αυτών αφηγήθηκαν τις έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη). Και τα έντεκα βιβλία μεταγράφηκαν και κυκλοφόρησαν και στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά.
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, ξαναπρωτοπορούν. Είναι και πάλι η πρώτη φορά στον εκδοτικό χώρο που το έπος του Ομήρου παρουσιάζεται ως κόμικς - εικονογραφήγημα το ονομάζουν οι δημιουργοί του - σε έξι συνέχειες-βιβλία.
Κάθε βιβλίο εμπεριέχει εικονο-γραφηγημένες τέσσερις ραψωδίες της «Οδύσσειας» - όλα μαζί και τις 24 του ομηρικού έπους.
«Ολα γίνονται όπως στον κινηματογράφο. Πρώτα γράφεται το σενάριο. Δεν πρόκειται για διασκευή αλλά για προσαρμογή στην επιχειρούμενη εικονογραφήγηση. Συμβουλεύομαι τέσσερις μεταφράσεις της "Οδύσσειας", σύγχρονες και παλιότερες. Παραδίδω τα κείμενα έτοιμα με μια πρώτη τοποθέτηση στις σελίδες, γραμμένα και τοποθετημένα σε συννεφάκια ανά σκηνή, συχνά και με σκηνικές οδηγίες. Τα παίρνει στη συνέχεια ο σκηνοθέτης (Γιώργος Ακοκαλίδης) κι είναι εκείνος που επιλέγει τους ηθοποιούς, τα κοστούμια τους, το σκηνικό, τα περάσματα ανά σκηνή», λέει ο συγγραφέας Τάσος Αποστολίδης επιχειρώντας να εξηγήσει τον τρόπο της πρωτότυπης δουλειάς τους.
Κι είναι αυτά τα περάσματα (gutter = ρείθρο, διαχωριστικό) μεταξύ των σκηνών - οι λευκές λωρίδες που χωρίζουν τις εικόνες - τα οποία ο Ακοκαλίδης τα μετέτρεψε - όχι άστοχα - από ευθέα και τεμνόμενα σε καμπυλόγραμμα, δίνοντας με τον καινοτόμο σχεδιασμό ταχύτητα στη δράση, κίνηση στους ήρωες και φυσικότητα - σχεδόν ροή - στην εναλλαγή των σκηνών.
Εισαγωγή, σελίδα 3 του πρώτου βιβλίου (με υπότιτλο «Αναζητώντας τον πατέρα»): «Είχαν περάσει δέκα χρόνια από το τέλος του Τρωικού Πολέμου. Οσοι Αχαιοί γλίτωσαν από τις μάχες αλλά κι από τις τρικυμίες της θάλασσας, είχαν πια γυρίσει στα σπίτια τους. Μόνο ο Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης, δεν είχε ακόμη επιστρέψει στο νησί του! Κανείς από τους δικούς του δεν ήξερε αν ζούσε ή αν είχε πεθάνει...».
Οι τίτλοι έχουν πέσει από τις προηγούμενες σελίδες. Σε όλα τα βιβλία.
Ως μότο πάνω από την εισαγωγή, που στο δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο κ.ο.κ. βιβλίο γίνεται «περίληψη προηγουμένων», υπάρχει πάντα ο στίχος από την καβάφεια «Ιθάκη» («να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος / γεμάτος περιπέτειες / γεμάτος γνώσεις»).
Κι ύστερα αρχίζουν οι εικόνες. Και οι εικονογραφηγημένες ραψωδίες…
«Το εικονογραφήγημα (graphic novel ή comics) ως αφηγηματικό μέσο είναι η κατεξοχήν τέχνη που μπορεί να απεικονίσει τον πραγματικό κόσμο ταυτόχρονα με τον φανταστικό και να διηγηθεί ιστορικά γεγονότα παράλληλα με μυθικά. Είναι η μόνη τέχνη που κατάφερε να παντρέψει το φανταστικό με το ρεαλιστικό», λέει στα «ΝΕΑ» ο Τάσος Αποστολίδης, ο… παραμυθάς της παρέας.
Ο έτερος παραμυθάς, ο σκιτσογράφος Γιώργος Ακοκαλίδης, αποφεύγει τα λόγια. Προτιμά να σκιτσάρει. Να βάλει και κοστούμια, και σκηνικά, και χρώματα με τους μαρκαδόρους του, ακόμα και συναισθήματα και κινήσεις σε ένα σκιτσάκι μια σταλιά (αν βάλει κανείς μεγεθυντικό φακό θα δει ακόμα και την… απόγνωση στην κίνηση των χεριών του Οδυσσέα που είναι πια μια κουκκίδα σχέδιο μεσοπέλαγα πάνω στη σχεδία του, ενώ χαιρετά την Καλυψώ έπειτα από επτά χρόνια συμβίωσης στο νησί της).
Η «Οδύσσεια» κινείται ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο κόσμους: τον πραγματικό κόσμο της εποχής του Ομήρου (8ος αιώνας π.Χ.) και τον φανταστικό κόσμο της εποχής που αναφέρεται το έπος (πριν από τον 12ο αιώνα π.Χ.).
Το έργο χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Συνολικά αναπτύσσεται σε 246 σελίδες, στις οποίες υπάρχουν 1.200 εικόνες και περίπου 1.500 συννεφάκια με διαλόγους! Οι οποίοι διάλογοι - οι 24 ραψωδίες της «Οδύσσειας» - αποδίδονται πιστά με απλό λόγο, με σύγχρονες συχνά εκφράσεις αλλά με αφηγηματικό ρυθμό - σε ανάμνηση του μέτρου της πρωτότυπης «Οδύσσειας».

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Εκθεση φωτογραφίας: Το μουσικό "Ρόδον" μιας ολόκληρης εποχής

Εκθεση φωτογραφίας: Το μουσικό "Ρόδον" μιας ολόκληρης εποχής

Ημερομηνία δημοσίευσης: 28/03/2012
Ένα φωτογραφικό ταξίδι στον χρόνο, στη μουσική, στις μνήμες όσων έκοψαν... εισιτήριο στον συναυλιακό χώρο του "Ρόδον". Μια διαδρομή δεκαοκτώ χρόνων αποτυπώνεται στους τοίχους του μπάρ “Ippo”, Θησέως 11 στο κέντρο της Αθήνας, από τον φωτογράφο Ιπποκράτη Ναυρίδη, τακτικό θαμώνα, όπως μας είπε ο ίδιος, από τις αρχές του 1990, της ιστορικής σκηνής που γαλούχησε δύο γενιές μουσικόφιλων.
Ο επισκέπτης της έκθεσης, που εγκαινιάστηκε την Πέμπτη 22 Μαρτίου και θα ολοκληρωθεί στις 21 Απριλίου, μπορεί να δει καρέ καρέ τα μεγάλα ονόματα της Rock 'n Roll σκηνής και όχι μόνο: από τον Piter Hamill, τους Motorhead και τους Blue Oyster Cult μέχρι τους δικούς μας “Τρύπες”, τον Omar Faruk Tekbilek και τον Billy Cobham. Παράλληλα κάθε βράδυ Djs ορμώμενοι από τις εικόνες του Ι. Ναυρίδη συνθέτουν δικές τους μουσικές αναδρομές στα 1728 βράδια μουσικής έκφρασης που μας χάρισε ο χώρος ορόσημο για τη μουσική στην Αθήνα των 80's και 90's. Μια έκθεση για να νοσταλγήσουν οι παλιότεροι, αλλά και να μαθαίνουν οι νεότεροι... (Η είσοδος είναι ελεύθερη. Για περισσότερες πληροφορίες: E: navridis@gmail.com).
Χρ. Κυρίτσης

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Η μετανάστευση των ποιητών. Μ.ΜΠΡΕΧΤ (ΜΕΤ ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΤΡΩΝΟΥ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ )



Η μετανάστευση των ποιητών.





Ο Όμηρος δεν είχε καμιά πατρίδα

Και ο Δάντης αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη δικιά του.

Ο Λι-Πο και ο Του-Φου περιπλανήθηκαν σε εμφύλιους

Που κατάπιαν 30 εκατομμύρια ανθρώπους

Τον Ευριπίδη τον απείλησαν με δίκες

Και του ετοιμοθάνατου Σαίξπηρ του κλείσανε το στόμα

Τον Φρανσουάζ Βιλιόν  δεν τον ζητούσε μόνο η μούσα

Αλλά και η αστυνομία.

Αυτός που αποκαλείτο "Αγαπημένος",

Ο Λουκρήτιος,  στάλθηκε εξορία

Το ίδιο και ο Χάϊνε, και έτσι ακριβώς διέφυγε


και ο Μπρεχτ στη δανική επικράτεια.



Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Η ΣΒΗΣΤΡΑ (ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΤΕΡΠΟΥ -ΠΑΤΡΩΝΟΥ)

                                            
Η σβήστρα


      Έσβηνε και ξανάσβηνε την ίδια λέξη, κάτι δεν του πήγαινε καλά,
  την ιστορία της ήθελε να γράψει,  δεν έβρισκε όμως τον κατάλληλο τρόπο
  να το αφηγηθεί. Για τη σβήστρα εννοείται, αυτήν που χρησιμοποιούσε τώρα
  και που χρόνια ολόκληρα την είχε καταχωνιασμένη στο συρτάρι του γραφείου του..
     Αυτήν που κουβαλούσε χρόνια και χρόνια, από τα μικράτα του, από την πρώτη
  Δημοτικού, και μια την έκρυβε μέσα στη σάκα, μια στην τσέπη του πανταλονιού,
  αργότερα στη βαλίτσα, και όταν πια απέκτησε δικό του γραφείο, εκεί, πάντα μέσα
  στο συρτάρι, σε μία μεταλλική θήκη,  απ` αυτές τις σκαλιστές που χρησιμοποιούν
  οι γυναίκες για τα κοσμήματά τους.
     Κύριο μέλημα:  Μην τύχει και χαθεί. Τουλάχιστον ώσπου να αξιωθεί να αφηγηθεί
  την ιστορία της, δηλαδή τα παιδικά του χρόνια...
... Που δεν ήταν βέβαια και τα καλύτερα. Φτωχόπαιδο ο ίδιος, φτωχόπαιδα τα
  περισσότερα παιδιά στην τάξη. Την πρώτη Δημοτικού.  Στη σάκα, ο Θεός να την
κάνει, ένα παλιό τσουβαλένιο ταγάρι, που η μάνα του είχε φροντίσει να μεταμορφώσει
σε κάτι που να θυμίζει σάκα σχολική, το Αναγνωστικό της Πρώτης,ένα τεράδιο,ένα μολύβι κι ένα
καθαρό μυξομάντιλο.
   Η δασκάλα δεν χαμπάριζε από καλοπιάσματα και γλυκόλογα για τα πρωτάκια.
Στη σειρά τους έβαλε από τη πρώτη μέρα, τρεις- τρεις στα θρανία, από εδώ τα κορίτσια,
εκεί τα αγόρια. Μπροστά τα κοντότερα, στα πίσω θρανία τα μεγαλόσωμα. Και ο χάρακας
στο χέρι! Πού να τολμήσουν οι πιτσιρικάδες να κουνηθούν!
   Ναι, αλλά υπήρχαν και μερικοί μεγαλύτεροι, αυτοί που δεν τα είχαν καταφέρει
την προηγούμενη χρονιά να προβιβαστούν στη Δευτέρα... Μ` αυτούς δεν ήταν τόσο
εύκολα τα πράματα για τη δασκάλα. Ούτε και για τους συμμαθητές. Ο Γιώτης, πολύ
ανεπτυγμένος για την ηλικία του αλλά και πολύ συνεσταλμένος, βρέθηκε στην τελευταία
σειρά θρανίων, ανάμεσα στους "ζωηρούς" και μεγάλους...
    Αγώνα ολόκληρο έκανε να μην δώσει δικαίωμα για κατσάδιασμα στη δασκάλα,
να μην κακοκαρδίσει φυσικά και τους διπλανούς. Φοβόταν την εκδίκηση. Συν τοις
άλλοις του άρεσαν πολύ τα γράμματα. Η δασκάλα, σ` αυτόν τον τομέα, ήταν η καλύτερη.
Γι αυτό άλλωστε και τής ανέθετε ο διευθυντής χρόνια ολόκληρα την πρώτη τάξη.
    Και η δασκάλα είχε ξεχωρίσει ήδη το Γιώτη για την επιμέλεια και  την προθυμία του.
Αυτόν και τη μακρομαλλούσα πρωτευουσιάνα, κόρη ανώτερου υπαλλήλου, που ξεχώριζε για
την επίδοση στα γράμματα όχι όμως και για το χαρακτήρα. Ακατάδεκτη ήταν με όλες και
με όλους. Αν και αρκετά ψηλή,  ζήτησε να καθίσει στην πρώτη σειρά, γιατί την ενοχλούσαν
δήθεν οι άλλοι με τους ψιθύρους τους, την ώρα του μαθήματος..
   Δίπλα της μια κοντούλα κοπελίτσα. Τής έτρεχαν συνεχώς οι μύξες. Όλη την ώρα
τις ρουφούσε "εκνευριστικά", έλεγε η πρωτευουσιάνα. Η "μυξιάρα" από την άλλη,
δεχόταν πολύ συχνά δέματα από την Αμερική: Ωραιότατα τετράδια, μολύβια,
και κάποια μέρα, εμφάνισε πάνω στο θρανίο και μία πελώρια σβήστρα, μισή μπλε μισή κόκκινη,
με γράμματα επάνω! Την κοίταζαν με θαυμασμό όλα τα παιδιά, δεν άφηνε κανέναν να την αγγίξει
η "μυξιάρα"...
  ... Μπήκαν στην τάξη μετά το διάλειμμα, σήκωσε τότε η " μυξιάρα" το χέρι και παραπονέθηκε,
ότι κάποιος τής είχε πάρει τη σβήστρα από τη σάκα μέσα. Αναταραχή στην τάξη, ζήτησε η δασκάλα
να ψάξουν προσεκτικά όλοι κάτω απ` τα θρανία, σε όλον το χώρο τής αίθουσας, άφαντη η σβήστρα...
      Κανένα αποτέλεσμα... Και η "μυξιάρα" να κλαίει τώρα πια γοερά- θέλω τη σβήστρα μου-.
Κάλεσε τότε η δασκάλα τα πρωτάκια ένα-ένα να πλησιάσουν στην έδρα με τις σάκες τους ανοιχτές,
μήπως και βρεθεί σε κάποια απ` αυτές η σβήστρα...
  Η έρευνα άρχισε από την τελευταία σειρά. Τρία πράγματα μόνο σ` εκείνη του Γιώτη,
αμέσως τέλειωσε. Καθώς επέστρεφε στο θρανίο του,  κάτι ένιωσε να πέφτει μέσα από
την πρώτη σειρά, σχημάτισε δε την εντύπωση ότι είδε την πρωτευουσιάνα να του ρίχνει
μια λοξή ματιά...
    Η σβήστρα δεν βρέθηκε πουθενά, η δασκάλα έβαλε τις φωνές στη " μυξιάρα" που τής
έφαγε άδικα μία ώρα μαθήματος. Κάπου θα τής έπεσε, κατέληξε, και ας έγραφε στην Αμερική
να τής στείλουν άλλη...
     Μόλις τέλειωσε το μάθημα,  στη σάκα μέσα βρήκε ο Γιώτης  το "όργανο" του εγκλήματος!
Δεν ήξερε τι να υποθέσει. Το έκανε η πρωτευουσιάνα για να γλυτώσει την τιμωρία ή για
να ενοχοποιήσει τον ίδιο , που τόσο πολύ τον αγαπούσε η δασκάλα;    
   Γι αυτό έσβηνε και ξανάσβηνε ο Γιώτης.  Δεν ήξερε πώς ακριβώς να χαρακτηρίσει
την πρωτευουσιάνα: Κλέφτρα ή εκδικητική;

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Το χρώμα της αφήγησης είναι μαύρο

Το χρώμα της αφήγησης είναι μαύρο

Πολενάκης Λ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/03/2012
Για τη μάλλον σπάνια παιζόμενη "Νίκη", έγραφε η Λούλα Αναγνωστάκη χαρακτηριστικά, στο πρώτο ανέβασμα του "Θεάτρου Τέχνης", τη χρονιά '77-'78:

Αναγνωστάκη στο "Εθνικό" και "Χωρίς επιστροφή" στο Θ. "Πρόβα"
Νίκη είναι το χρονικό μιας οικογένειας που ξεκίνησε από τα βόρεια της Μακεδονίας, πέρασε από κάποια συνοικία του Πειραιά για να καταλήξει στη Γερμανία. Το θέμα δεν είναι το μεταναστευτικό, η Γερμανία εδώ είναι ο χώρος και το τέρμα μιας σπαραγμένης διαδρομής. Οι Έλληνες αυτοί δεν πρέπει να ειδωθούν απλά σαν μετανάστες και σαν θύματα της ελλαδικής πραγματικότητας. Μεταφέρουν όλη τη μακρόσυρτη και τυφλή αγωνία της πρωτόγονης ελληνικής οικογένειας, που αναδιπλώνεται μέσα από πράξεις φόνου, προδοσίας. Αλλά και αλληλοπροστασίας, μέσα από διαιωνιζόμενα βιώματα μιας διαρκούς κοινωνικής αθλιότητας".
Το θέατρο της Αναγνωστάκη είναι στο βάθος του πραγματιστικό: ένα κάτοπτρο επιφανείας, όπου η αλήθεια δεν είναι κρυμμένη στο βάθος, αλλά πρέπει, υποχρεωτικά και να φαίνεται ως τέτοια. Ίσως μια αναστροφή του κώνου του χρόνου, που μόνο η μεγάλη τέχνη μπορεί να πετύχει, όπου αν όλα είναι φαίνεσθαι, τότε η φαινομενικότητα είναι, επίσης, φαινομενική, με αποτέλεσμα να αναδυθεί και να κατακλύσει το ον η κρυμμένη ουσία, χωρίς τη διαμεσολάβηση μιας "ποιητικής" φαινόγλωσσας. Αυτός είναι, πιστεύω, ο μόνος δυνατός ρεαλισμός μέσα στην ένδοξη, ηλεκτρονική μας εποχή, των "εικόνων χωρίς βάθος" (και χωρίς ζωή) που ζούμε: να αναστρέψουμε πλήρως το πεδίο αναφοράς και τον διχασμό υποκείμενου - αντικείμενου. Ένας ρεαλισμός που αποσυνδέει και απασφαλίζει, όχι μόνο το ψευδο-είναι από το ψευδο-φαίνεσθαι, αλλά, επίσης τη διαλεκτική διαδικασία σύνθεσης - αποσύνθεσης, τον ωρολογιακό λειτουργικό μηχανισμό αιτίων - αιτιατών και άλλα πολλά.
Ένα θέατρο που δεν συντίθεται μόνο από όσα συμβαίνουν, άπαξ σε αυτό, αλλά από όλα μπορεί να συμβούν. "Θέατρο επί του πραγματικού", που υπερίπταται πάνω από ένα "πεδίο μετά τη μάχη", θεωρώντας το με αναπεπταμένο βλέμμα. Η αγωνία της συγγραφέως είναι πώς να ορίσει χωρίς να περιορίσει το πραγματικό.
Το χρώμα της αφήγησής της είναι μαύρο αλλά όχι απελπισμένο, επειδή οι ήρωές της, ένοχοι και αθώοι ταυτόχρονα, θύματα και θύτες, βρίσκονται παγιδευμένοι εξίσου στον εφιαλτικό και ατέρμονα κύκλο των οικείων παθών τους. Κινούνται σε ένα ημίφως ανάμεσα στο "παράλογο" και στην τραγωδία, στον χώρο των αρχαίων χυμένων αιμάτων που προσμένουν κάθαρση και εξαγορά.
Η παράσταση του "Εθνικού" σε σκηνοθεσία του Βίκτωρα Αρδίττη, άχρωμη, άοσμη, άγευστη, άνευρη, δεν διέκρινα να διαθέτει μια άποψη επάνω στο έργο. Δεν είδα να γεννά το έργο στον σκηνοθέτη, καμία "ιδέα". Ούτε η "αναλυτική διερεύνηση των προσώπων", ούτε το "άνοιγμα του έργου σε κρυφές ποιητικές διαστάσεις" και άλλες θεωρητικές κατασκευές στις οποίες προσέφυγε, έδωσαν μία λύση στο αγωνιώδες ερώτημα: "τι να κάνουμε με αυτό το ανοικονόμητο έργο"; Επειδή όλα αυτά, που αναζήτησε ματαίως ο σκηνοθέτης δεν ανήκουν στον "κανόνα" του έργου. Το έργο είναι στην ουσία μια "νέκυια" και διαλέγεται με τους ίσκιους. Αυτό, κάποια στιγμή, η σκηνοθεσία το κατάλαβε, και εγκατέλειψε τις "θύραθεν" προσπάθειες να το "τιθασσεύσει". Το "τροχιοδρόμησε" στη σκηνή, και το άφησε να "κυλήσει". Ήταν η μόνη ουσιαστική συμβολή της. Το έργο έχει από μόνο του, ευτυχώς, τη δύναμη να αυτοσκηνοθετείται, και έτσι, το πράγμα δεν κατέληξε σε καταστροφή, χάρις και στην προσπάθεια των ηθοποιών, που το πήραν απάνω τους, κυριολεκτικά και το οδήγησαν ομαλά στον τερματικό σταθμό.
Η Ρένη Πιττακή είναι μια σπουδαία ηθοποιός - αγκωνάρι, τρομερή αρχετυπική μητέρα εδώ που δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα ήταν η παράσταση χωρίς τη συμμετοχή της. Η Μαρία Κεχαγιόγλου εξίσου σημαντική, δίνει σαν "σκαπτή ύλη" την κόρη - Βάσω. Δίπλα σε αυτό το υποκριτικό δίδυμο, κινείται με ευπρέπεια ένας θίασος νεοτέρων (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Ιωάννα Κολιοπούλου, Αργύρης Πανταζάρας, Προκόπης Αγαθοκλέους, Γιώργος Συμεωνίδης).
***
Μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και απρόβλεπτη σύνθεση κειμένων με τον τίτλο "Χωρίς επιστροφή" δίνεται στην πειραματική σκηνή "Οι μύστες", του θεάτρου "Πρόβα". Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Τσόγκας συνδυάζει ένα καίριο και προφητικό αλληγορικό κείμενο του Κάφκα ("Ο καλλιτέχνης της πείνας"), με τον μονόλογο της Κριστίνε Μπρύκνερ επάνω στις τελευταίες στιγμές του Γκούντρουν Ένσλιν, εκεί στα "λευκά κελιά" της ομόσπονδης δημοκρατίας της Γερμανίας, για όποιους διαθέτουν μνήμη, στη δεκαετία του '70.
"Η ανηλεής μάχη των 'νηστευτών' με την πείνα και τη δίψα μέσα σε κλουβιά και ο απεγνωσμένος αγώνας, με έσχατο μέσο πάλης την απεργία πείνας, των ηγετών της RAF για να μην εκμηδενιστεί η προσωπικότητά τους μέσα στα λευκά κελιά των φυλακών του Στανχάιμ, μου έδωσαν την ιδέα για αυτή την παράσταση ντοκουμέντο" σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Ωστόσο το πράγμα πηγαίνει πολύ πιο πέρα από μια παράσταση - ντοκουμέντο, είναι μια πολιτική πρόταση και μια τολμηρή πολιτική πράξη. Πόσο μάλλον, που διαθέτει τα εχέγγυα μιας αισθητικής πληρότητας. Η ωραία μουσική είναι των Νίκου Χαριζάνου, Πέτρου Φραγκίστα, Κώστα Μαντζώρου, η εικαστική επιμέλεια της Εύης Μητσοπούλου, βίντεο του Παναγιώτη Τσάγκα και άρτιοι φωτισμοί του Αχιλλέα Κουτσούρη. Ο Αντώνης Ταμβακάς ενσαρκώνει καίρια τον "νηστευτή" μαζί με τους Αντώνη Ζιώγα και Ειρήνη Αντωνίου, ενώ η Δανάη Καλαχώρα δίνει αισθαντικά, με σπαρακτική λιτότητα, την Γκούντρουν Ένσλιν. Μια ιδιαίτερη παράσταση, που πρέπει να προσεχθεί.

ΛΕΖΑΝΤΑ
Η Ρένα Πιττακή στη "Νίκη"

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Βγήκαν στο δρόμο οι κάτοικοι ζητώντας φτηνά καύσιμα για θέρμανση

ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ

Βγήκαν στο δρόμο οι κάτοικοι ζητώντας φτηνά καύσιμα για θέρμανση


Τοπικοί φορείς, συνδικαλιστές, ακόμη και οι ιεράρχες της πόλης συμμετείχαν σε μία εντυπωσιακή κινητοποίηση στην πόλη της Μακεδονίας, απαιτώντας άμεση ελάφρυνση στο κόστος της θέρμανσης


Βγήκαν στο δρόμο οι κάτοικοι ζητώντας φτηνά καύσιμα για θέρμανση

Πρωτοφανή συγκέντρωση για τα δεδομένα της Φλώρινας χαρακτηρίζουν οι τοπικοί φορείς την σημερινή κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης, με βασικό αίτημα τη μείωση των τιμών των καυσίμων σε μια περιοχή που πλήττεται σφοδρά από την κακοκαιρία και τις ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες.

Στο συγκεντρωμένο πλήθος μίλησαν ο Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου καθώς και εκπρόσωποι της νεολαίας και του πανεπιστημίου ενώ έκκληση για συμμετοχή στη συγκέντρωση είχαν απευθύνει η Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας, οι δήμοι του νομού, εργατικοί, καταναλωτικοί, εκπαιδευτικοί και άλλοι φορείς. Η κινητοποίηση ολοκληρώθηκε με τον εθνικό ύμνο.

«Πάρα πολύς κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των τοπικών φορέων. Ήταν μια πρωτοφανής συγκέντρωση για τα δεδομένα της Φλώρινας. Η κεντρική πλατεία γέμισε και όλοι με την παρουσία τους ζήτησαν εδώ και τώρα αλλαγή πολιτικής για το πετρέλαιο θέρμανσης. Η Φλώρινα το δικαιούται» σχολίασε στο ΑΜΠΕ ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας, Στέφανος Μπύρος.

Πηγή: ΑΠΕ