Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Κάνοντας... κούρσες με τα στάδια

Έντυπη Έκδοση

Κάνοντας... κούρσες με τα στάδια

Η ανέγερση του πρώτου Yankee Stadium στο νότιο κομμμάτι του Μπρονξ της Νέας Υόρκης κόστισε το 1923 το ιλιγγιώδες για την εποχή εκείνη ποσό των 2,4 εκατομμυρίων δολαρίων.
90 χρόνια αργότερα, οι κορυφαίες αθλητικές εγκαταστάσεις του πλανήτη συγκαταλέγονται ανάμεσα στα σύγχρονα τεχνολογικά θαύματα, με το κόστος κατασκευής τους να αγγίζει τα 2 δισ. δολάρια!
Το MetLife Stadium του Νιου Τζέρσι (φωτ. πάνω) άνοιξε τις πύλες του τον Απρίλιο του 2010, κάνοντας τους Νεοϋορκέζους γείτονες να σκάσουν απ' τη ζήλια τους. Ενα χρόνο νωρίτερα, βλέπετε, είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του νέου Yankee Stadium, δίπλα στο σημείο που μέχρι το 2010 δέσποζε το θρυλικό «Σπίτι που έχτισε ο Μπέιμπ Ρουθ». Η νέα έδρα της ενδοξότερης ομάδας του μπέιζμπολ, των Νιου Γιορκ Γιάνκις, χρειάστηκε 1,5 δισ. δολάρια για να ολοκληρωθεί, αλλά μέσα σε λίγους μήνες έπεσε στη δεύτερη της σχετικής λίστας.
Το κόστος για το χτίσιμο του New Meadowlands Stadium, όπως αρχικά ονομαζόταν το MetLife Stadium, έφτασε τα 1,6 δισ. δολάρια, δημιουργώντας μέσα σε μόλις 12 μήνες ένα νέο ρεκόρ. Για να εξασφαλίσει η ασφαλιστική εταιρία MetLife το δικαίωμα του ονόματος, συμφώνησε το 2011 να πληρώνει 20 εκατ. δολάρια ετησίως μέχρι το 2031, με το ποσό αυτό να αντιστοιχεί σε ένα μικρό ποσοστό των προσδοκώμενων εσόδων απ' τη χρήση του σταδίου. Κύριοι ένοικοι είναι οι Τζάιαντς και οι Τζετς, ομάδες του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Οσοι Νεοϋορκέζοι δεν αντέχουν στην ιδέα ότι η κορωνίδα των αθλητικών εγκαταστάσεων ολόκληρου του πλανήτη βρίσκεται πέρα από τη γέφυρα Τζορτζ Ουάσιγκτον, μόλις 20 χιλιόμετρα απ' το δικό τους «ναό», ακόμα δεν έχουν χωνέψει την απόφαση που πήρε το 2004 ο δήμαρχος της πόλης, Μάικλ Μπλούμπεργκ, σε συνεργασία με τον αείμνηστο ιδιοκτήτη των Γιάνκις, Τζορτζ Στάινμπρενερ. Το αρχικό σχέδιο του νέου Yankee Stadium περιελάμβανε την κατασκευή συρόμενης οροφής αξίας 200 εκατ. δολαρίων. Αν το πλάνο δεν είχε τροποποιηθεί, η κορυφή θα ήταν υπόθεση της Νέας Υόρκης και όχι του ταπεινού Νιου Τζέρσι.
Τρία στάδια
Αν κάτι παρηγορεί τους κατοίκους του «Μεγάλου Μήλου» είναι το γεγονός ότι η πόλη τους διαθέτει όχι ένα, αλλά συνολικά τρία στάδια πρώτης γραμμής. Πέρα απ' το Yankee Stadium, υπάρχει το περίφημο Madison Square Garden που μπορεί να πρωτολειτούργησε το 1968, όμως με τις μέχρι τώρα ανακαινίσεις το κόστος κατασκευής του υπολογίζεται σήμερα στα 1,1 δισ. δολάρια. Μέσα στους επόμενους μήνες μάλιστα θα ολοκληρωθεί το τελευταίο του «λίφτινγκ», με το οποίο αναμένεται να αποκατασταθεί η τιμή της πόλης. Πάνω από 1 δισ. δολάρια έχουν πέσει στο σχέδιο αναβάθμισης της έδρας των Νικς, που έχει το πλεονέκτημα των επιπρόσθετων εσόδων από συναυλίες.
Μπροστά στα μεγαλεία του MetLife, του Yankee Stadium και του Garden, το City Field των 920 εκατ. δολαρίων (έδρα των Μετς του μπέιζμπολ) μοιάζει ταπεινό.
Είναι αρκετό ωστόσο για να απογειώσει το συνολικό κόστος των τεσσάρων σταδίων στα 5,1 δισ. δολάρια!
Πάνω απ' το φράγμα του 1 δισ. βρίσκονται άλλες τρεις αθλητικές εγκαταστάσεις: το Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ (1,4 δισ.), το φουτουριστικό Cowboys Stadium του Ντάλας (φωτ. αριστερά) και το Wem-bley του Λονδίνου (1,3 δισ.), για το οποίο οι Αγγλοι ακόμα κλαίνε τα λεφτά τους.

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Πρωταθλητής» το Λούβρο

ΤΟ 2012

«Πρωταθλητής» το Λούβρο

Το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι αναδείχτηκε το πρώτο σε επισκεψιμότητα για το 2012 με 9,7 εκατομμύρια επισκέπτες, σύμφωνα με έρευνα της Art Newspaper που δίνει επιπλέον 1 εκατομμύριο άτομα περισσότερα σε σχέση με το 2011 για το περίφημο μουσείο της Γαλλίας.

Η Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο
Η Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο
Η αύξηση στη δημοφιλή απήχηση του Λούβρου αποδίδεται στη νέα πτέρυγα ισλαμικής τέχνης που ανανέωσε την αίγλη του. Δεύτερο σε επισκεψιμότητα παγκοσμίως είναι το Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης το οποίο ανανεώθηκε με γκαλερί αφιερωμένες στην ισλαμική και την αμερικανική τέχνη (6,1 εκατομμύρια επισκέπτες) ενώ τις τρεις επόμενες θέσεις καταλαμβάνουν τρία μουσεία του Λονδίνου χάρη στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων που έφερε περισσότερους τουρίστες στην πόλη. Ειδικότερα, η Τέιτ Μόντερν, στις όχθες του Τάμεση, προσέλκυσε 5,3 εκατομμύρια θεατές λόγω του μεγάλου ρεύματος που είχε η ρετροσπεκτίβα του Ντάμιεν Χερστ.
Το λονδρέζικο μουσείο μοντέρνας τέχνης ανέβηκε στην τέταρτη θέση ρίχνοντας στην πέμπτη την Εθνική Πινακοθήκη.
Από την άλλη, η πιο δημοφιλής έκθεση της χρονιάς ήταν αυτή των «Μεγάλων Ολλανδών Ζωγράφων» στο Μουσείο Μετροπόλιταν του Τόκιο. Εκθέματα όπως το «Κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι του Βερμέερ» έφεραν 10.573 επισκέπτες την ημέρα στο μουσείο, ενώ η Ιαπωνία έχει και δεύτερη παρουσία στη λίστα με την έκθεση ευρωπαϊκής τέχνης στο Εθνικό Μουσείο.
Η έρευνα σημειώνει και την αξιοθαύμαστη επιτυχία εκθέσεων στη Βραζιλία, ειδικά αυτών που πραγματοποιήθηκαν με δωρεάν είσοδο από το βραζιλιάνικο κέντρο πολιτισμού.
Η έκθεση «A bigger picture» με έργα του Ντέιβιντ Χόκνεϊ σε μεγάλο καμβά και σε iPad κατέλαβε την πέμπτη θέση της λίστας.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Παράδειγμα προς μίμηση οι καθηγητές του Λυκείου Άργους Ορεστικού


 

Παράδειγμα προς μίμηση οι καθηγητές του Λυκείου Άργους Ορεστικού

 

Ο Δήμαρχος Ορεστίδος και το Δημοτικό Συμβούλιο επικροτεί και υποστηρίζει την απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων του Γενικού Λυκείου Άργους Ορεστικού να συνεισφέρει στην εμπέδωση και αφομοίωση της διδακτέας ύλης των πανελλαδικά εξεταζόμενων μαθημάτων της Γ΄ Λυκείου μετά το πέρας του σχολικού ωραρίου.

Το γεγονός ότι σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά η χώρα μας αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο το αίσθημα της αλληλεγγύης καθίσταται ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και αισιόδοξο για το μέλλον αυτού του τόπου.

Χαιρετίζουμε, λοιπόν, την πρωτοβουλία των καθηγητών να καταθέσουν το προσωπικό τους απόθεμα στηρίζοντας τους μαθητές επί ίσοις όροις σε αυτόν τον σημαντικό και συνάμα κομβικό τομέα της Παιδείας  για τα ιδεώδη που πρεσβεύει.

Άλλωστε, η ενέργεια αυτή συνάδει με τη φιλοσοφία και τον τρόπο λειτουργίας της Επιτροπής Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Δήμου Ορεστίδος που προάγει την κοινωνική ευαισθησία.

 

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Βία και προπηλακισμοί στο σχολείο της κρίσης

Έντυπη Έκδοση

Βία και προπηλακισμοί στο σχολείο της κρίσης

Το ζήτημα της βίας και του εκφοβισμού αποτελεί ένα ανησυχητικά εντεινόμενο φαινόμενο που αργά αλλά σταθερά αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του σύγχρονου σχολείου. Κι αυτό γιατί η παρατεταμένη κοινωνική και οικονομική κρίση έχουν ήδη διαμορφώσει ευνοϊκές συνθήκες ανάπτυξης και ευδοκίμησης παρόμοιων φαινομένων.
Πέρα από τις πολλές εννοιολογικές προσεγγίσεις, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε ορισμένα βασικά σημεία, τα οποία μας δίνουν μια σαφή εικόνα τού τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε στο φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού. Πρόκειται για καταστάσεις οι οποίες εκδηλώνονται μεταξύ των μαθητών σε λεκτικό, σωματικό, ψυχολογικό και κοινωνικό επίπεδο. Οι πιο συνηθισμένες είναι οι φραστικές επιθέσεις, οι απειλές και οι προσβολές, οι χειρονομίες, οι εκβιασμοί, οι ξυλοδαρμοί, οι κλοπές και οι καταστροφές προσωπικών αντικειμένων, ο αποκλεισμός και η απομόνωση από τον κοινωνικό περίγυρο και τις παρέες, πράξεις «θυματοποίησης» των μαθητών, που μπορούν να φτάσουν μέχρι και τη σεξουαλική παρενόχληση ή την κακοποίηση, αλλά και τον εκφοβισμό ή την παρενόχληση μέσω Διαδικτύου.
Πρόσφατες έρευνες στην Ελλάδα δείχνουν ότι 1 στους 4 μαθητές έχει υποστεί κάποια μορφή εκφοβισμού εντός του σχολικού περιβάλλοντος με συχνότητα δύο ώς τρεις φορές το μήνα ή και περισσότερο (ΕΨΥΠΕ, ΑΠΘ). Τα αγόρια κατά κανόνα εμπλέκονται σε μεγαλύτερο ποσοστό σε περιστατικά σωματικής βίας, ενώ τα κορίτσια σε μεγαλύτερα ποσοστά λεκτικής βίας. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα μεγαλύτερα ποσοστά κρουσμάτων εμφανίζονται στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, ενώ κυριαρχεί ένα γενικό κλίμα αποσιώπησης και ανοχής στο φαινόμενο, αφού μόνο οι περίπου μισοί μαθητές αναφέρουν τα συμβάντα βίας σε φίλους, εκπαιδευτικούς ή συγγενείς.
Σε άλλη ευρωπαϊκή έρευνα σε έξι χώρες, με συντονιστή το «Χαμόγελο του Παιδιού»: 31,98% των ερωτηθέντων μαθητών στην Ελλάδα απάντησαν ότι έχουν πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού, 46% των μαθητών έχουν χτυπήσει άλλα παιδιά, 30% των μαθητών έχουν εκφοβίσει άλλα παιδιά, ενώ 36,78 % των μαθητών έχουν ζητήσει βοήθεια από φίλους για να αντιμετωπίσουν παρόμοια περιστατικά.
Επιχειρώντας μια σύντομη ερμηνευτική προσέγγιση, τα φαινόμενα βίας και εκφοβισμού στο ελληνικό σχολείο εντείνονται σταδιακά λόγω των κοινωνικών και πολιτισμικών μεταβολών που έχουν συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Φαινόμενα όπως η αύξηση του βαθμού της πολυπολιτισμικότητας στις σχολικές τάξεις, οι αλλαγές στη μορφή, τη σύνθεση, τη δομή και τον τρόπο ζωής της ελληνικής οικογένειας, η διεύρυνση των κοινωνικών συγκρούσεων και των οικονομικών ανισοτήτων, η ένταση των φαινομένων φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικού αποκλεισμού, συγκροτούν ένα ιδιαίτερα δυσμενές περιβάλλον, το οποίο συμβάλλει στην κοινωνική αλλοτρίωση, ευνοώντας την ευδοκίμηση φαινομένων βίας και διαφόρων μορφών εκφοβισμού.
Σύμφωνα και με παλαιότερες έρευνες (ΕΚΚΕ, ΑΠΘ), το ελληνικό σχολείο αποδεικνύεται αδύναμο να παρέμβει για να αντιμετωπίσει εκείνα τα στερεότυπα που αναπαράγουν και νοηματοδοτούν τη βία, εμφανίζοντας μια «ενοχική ανοχή» σε φαινόμενα ξενοφοβίας, ρατσισμού, επιθετικότητας. Ταυτόχρονα, καθίσταται αδύναμο να διαχειριστεί καταστάσεις όπως συγκρούσεις Ελλήνων μαθητών με αλλοδαπούς και αντίστροφα, νεανικές συμμορίες με παραβατική συμπεριφορά εντός και εκτός του σχολείου, περιστατικά καθημερινής ψυχολογικής και λεκτικής βίας, εκβιασμούς στο Διαδίκτυο και προσβολές, άσκηση σωματικής βίας, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές κ.ο.κ.
Είναι σαφές ότι η συνολικότερη κοινωνική αποδιοργάνωση αντανακλάται στην καθημερινότητα του σχολείου, με συνέπεια την υποβάθμιση, την αποστροφή για το σχολικό περιβάλλον, την απομάκρυνση από τις αξίες και τα ιδεώδη του σχολείου. Σε επίπεδο εκπαιδευτικής πραγματικότητας, όλες οι εκτιμήσεις τείνουν στο συμπέρασμα ότι οι συγχωνεύσεις των σχολείων, τα «σχολεία - μαμούθ», οι περισσότεροι μαθητές ανά τάξη, οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, η απουσία εξειδικευμένων επιστημόνων, η ελλιπής επιμόρφωση, η ανυπαρξία ενταξιακών διαδικασιών των αλλοδαπών μαθητών ή μαθητών με ειδικά χαρακτηριστικά, θα συμβάλουν ενισχυτικά στη διόγκωση των φαινομένων βίας, εκφοβισμού και επιθετικότητας μέσα στο ελληνικό σχολείο. Σε συνδυασμό με την όξυνση της οικονομικής κρίσης και τις επώδυνες συνέπειές της, τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού, το μέλλον μάλλον προβλέπεται δυσοίωνο για την καθημερινότητα του ελληνικού σχολείου.
Είναι αναγκαίο, λοιπόν, να αναπτυχθούν τόσο η πρόληψη όσο και η άμεση ενεργοποίηση μηχανισμών παρέμβασης με στόχο την προώθηση ενός νέου αξιακού συστήματος, το οποίο θα διαπερνά τη δομή και τη λειτουργία του σχολικού περιβάλλοντος. Αξίες όπως η ετερότητα, η αλληλεγγύη, η ανεκτικότητα, η ισοτιμία, η κατανόηση της διαφοράς απαιτείται να επανατοποθετηθούν στο προσκήνιο της σχολικής ζωής σε μια προσπάθεια να επαναθεμελιωθεί ο κριτικός λόγος ενάντια στο μίσος, τη βία, την ξενοφοβία, το δογματισμό, το ρατσισμό, τους σκοταδισμούς, που εν μέσω κρίσης και αξιακής σύγχυσης δηλητηριάζουν τις σχέσεις των παιδιών και των εφήβων μας.
Το σχολείο σήμερα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται να αντισταθεί σε τέτοια φαινόμενα. Παράλληλα, η πολιτεία οφείλει, εκτός από το να αναγνωρίσει το πρόβλημα, να παράσχει τα εργαλεία που απαιτούνται στους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, αλλά και στους ίδιους τους μαθητές, για τη δραστική αντιμετώπισή του. Η ευαισθητοποίηση, η επιμόρφωση, η παιδαγωγική, επιστημονική και θεσμική στήριξη των εκπαιδευτικών, αποτελούν αναγκαίες και αυτονόητες προϋποθέσεις. Σημαντικό όμως μερίδιο ευθύνης αναλογεί στην ελληνική οικογένεια, αλλά και στους φορείς της τοπικής κοινωνίας, που οφείλουν να στηρίξουν τη λειτουργία των σχολείων και το έργο των εκπαιδευτικών.
Ωστόσο κρίσιμο ζητούμενο παραμένει η δημιουργία ενός σχολείου που θα ενεργοποιεί την κριτική σκέψη, θα σφυρηλατεί το κοινοτικό αίσθημα, θα καλλιεργεί την ανθρωποκεντρική παιδεία, τη συλλογική συνείδηση, το δικαίωμα στο διαφορετικό, την άρνηση του μίσους και του ρατσισμού. Εν κατακλείδι, συλλογικό χρέος αποτελεί η αντίσταση στην κουλτούρα της βίας, του φόβου και της αποξένωσης μέσα στο ελληνικό σχολείο, σε μια συγκυρία κατά την οποία η ελληνική κοινωνία, εκ των πραγμάτων, οφείλει να αφυπνιστεί και να αναμετρηθεί με τα γενεσιουργά αίτια των δομικών της παθογενειών.

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Απειλή διάσπασης στην Ευρωζώνη

Έντυπη Έκδοση

Απειλή διάσπασης στην Ευρωζώνη

Ο Βορράς ζητάει ολοένα και βαθύτερη σύγκλιση και ομοιογένεια, αλλά δεν έχει καταφέρει να βάλει σε λειτουργία τους μηχανισμούς διαχείρισης της κρίσης
Παρά τη μικρή της βαρύτητα, 0,2% του συνολικού ΑΕΠ της Ευρωζώνης, αλλά και του μικρού ποσού που χρειάζεται  η διάσωσή της, συγκριτικά με τα ποσά που χρειάστηκαν για τις άλλες μνημονιακές χώρες, η Κύπρος έχει αναδειχθεί σε έναν από τους πιο δύσκολους γρίφους για την Ευρωζώνη. Εμπειρογνώμονες με μεγάλη εξοικείωση στα ευρωπαϊκά πράγματα εξηγούν ότι η Κύπρος έχει βρεθεί στη δίνη του κυκλώνα ευρύτερων ιδεολογικοπολιτικών αλλαγών στους κόλπους της Ευρωζώνης. Η δυναμική των αλλαγών περιστρέφεται γύρω από δύο κεντρικούς άξονες: Πρώτος άξονας είναι η ανάδειξη μιας αντίληψης, κυρίως στις βόρειες χώρες της Ευρωζώνης, σύμφωνα με την οποία δεν θεωρείται πια αποδεκτή η επιβάρυνση των φορολογουμένων για να διασώζουν τράπεζες. Δεύτερος άξονας είναι η πολιτική φιλοσοφία για περαιτέρω σύγκλιση και ομοιογένεια στους κόλπους της Ευρωζώνης.
Το «κούρεμα»
Η ιδεολογική αυτή δυναμική έχει κερδίσει εντυπωσιακό έδαφος στη Γερμανία, αλλά και στην Ολλανδία, και μετά το «κούρεμα» των ιδιωτών επενδυτών στην Ελλάδα επικρατεί η άποψη ότι η Ευρωζώνη πρέπει να συνεχίσει προς αυτή την κατεύθυνση. Και αυτό παρά τις διαβεβαιώσεις ότι το ελληνικό PSI θα είναι κάτι μοναδικό, που δεν θα επαναληφθεί στην Ευρωζώνη. Ετσι λοιπόν εξηγούν στις Βρυξέλλες την επιμονή των χωρών του Βορρά για μια μορφή συμμετοχής των ιδιωτών στην κυπριακή διάσωση, ενώ η σκληρή στάση του ΔΝΤ απέναντι στη βιωσιμότητα του κυπριακού χρέους αποτελεί το πιο εύφορο έδαφος για να καλλιεργείται η δυναμική αυτή.
Η πολιτική δυναμική που σπρώχνει, αργά μεν, σταθερά δε, την Ευρωζώνη σε μια όλο και βαθύτερη σύγκλιση και ομοιογένεια βρίσκει έναν από τους πιο εύκολους επικοινωνιακούς λόγους ύπαρξής της στην Κύπρο, καθώς ο τρόπος λειτουργίας και η φιλοσοφία του χρηματοπιστωτικού τομέα της χώρας θεωρούνται ως εξαιρετικά ιδιόμορφοι για τα δεδομένα της Ευρωζώνης. Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, κυρίως του Βορρά, η Κύπρος θεωρείται ότι αποκλίνει πέραν του δέοντος από τις χρηματοπιστωτικές και φορολογικές πρακτικές της Ευρωζώνης. Ετσι, μέσα στην ευρύτερη δυναμική για πλήρη ομοιογένεια ανάμεσα στις χώρες του ευρώ, η κρίση αποτελεί ένα από τα καλύτερα «όπλα» των Ευρωπαίων προκειμένου να πιέσουν τη Λευκωσία να δεχθεί αλλαγές που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα δεχόταν ποτέ.
Αβεβαιότητα
Αυτό που προκύπτει όμως από όλη την άσκηση επίλυσης του κυπριακού γρίφου είναι ότι η Ευρωζώνη δεν έχει ακόμα καταφέρει να θέσει σε λειτουργία τούς απαραίτητους μηχανισμούς αποτελεσματικής διαχείρισης της κρίσης του χρέους. Η ad hoc αντιμετώπιση της κάθε επιμέρους κρίσης από την Ευρωζώνη είχε ήδη δημιουργήσει μια αίσθηση αβεβαιότητας στην περιφέρεια, αλλά μετά την απόφαση της περασμένης εβδομάδας, να επιβαρυνθούν οι καταθέτες σε τράπεζες, η αίσθηση αυτή έχει φτάσει στο ζενίθ της.
Η βαθιά τομή που χωρίζει πλέον την περιφέρεια της Ευρωζώνης από τις χώρες που θεωρούνται ως ο σκληρός της πυρήνας αναδεικνύεται σε τεράστια απειλή διάσπασής της, ενώ το πολιτισμικό και ιδεολογικό υπόβαθρό τους οξύνεται τραγικά. Το υπόβαθρο της καλβινιστικής αυστηρότητας του Βορρά και της λατινικής ευελιξίας στο Νότο έχουν μετατραπεί σε βασικές παραμέτρους της κρίσης χρέους, φέρνοντας έτσι την Ε.Ε. σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με τη φιλοδοξία της για ουσιαστική πολιτική σύγκλιση και ενσωμάτωση.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΚΕΠΛΗΝΕΤ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ


ΚΕΝΤΡΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ & ΝΕΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ


 ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΩΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ , ΣΤΟΝ ΣΑΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΕΣ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΜΟΙΒΗ ΚΑΙ ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΣ ,ΕΠΙΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚ/ΣΗΣ. 
Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ,ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ.


ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΑΔΗΣ
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΕΚ/ΚΩΝ Π. ΕΚ/ΣΗΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Τρίωρη στάση εργασίας αύριο για τον ξυλοδαρμό δασκάλας μέσα στο σχολείο

Τρίωρη στάση εργασίας αύριο για τον ξυλοδαρμό δασκάλας μέσα στο σχολείο

Ο Σύλλογος εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας «Αλέξανδρος Δελμούζος» διαμαρτύρεται έντονα για το πρωτοφανές περιστατικό και κήρυξε στάση εργασίας για την Πέμπτη 21 Μαρτίου.Δείτε την ανακοίνωση:


Παλλήνη : 19-3-2013
Αριθμ.Πρωτ.: 18
Έντονη διαμαρτυρία για την εγκληματική επίθεση εναντίον συναδέλφισσας
από οικογένεια μαθητή.
Τρίωρη στάση εργασίας την Πέμπτη 21 Μάρτη 2013 από τις 7.00 π.μ. έως και 10.00 π.μ.
Την Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013 συναδέλφισσά μας που εργάζεται στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Σπάτων δέχτηκε απρόκλητη απαράδεκτη επίθεση, από τη μητέρα και τη γιαγιά μαθητή (ο οποίος δεν ανήκει στο τμήμα της), μέσα στο χώρο του σχολείου. Το σχολικό περιβάλλον και η παρουσία παιδιών στο χώρο δεν τους εμπόδισαν να δείξουν το βίαιο πρόσωπό τους. Αποτέλεσμα της εγκληματικής αυτής επίθεσης ήταν η εκπαιδευτικός να τραυματιστεί σοβαρά και να μεταφερθεί με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, όπου και διαπιστώθηκαν κάταγμα στον καρπό, κακώσεις στον αυχένα, εκδορές σε όλο της το σώμα, δαγκώματα κτλ..
Ολοένα και περισσότεροι εκπαιδευτικοί καθημερινά πέφτουν θύματα λεκτικής και σωματικής βίας, με θύτες τους ίδιους τους γονείς των μαθητών τους. Το φαινόμενο εμφανίζεται πλέον σχεδόν καθημερινά και στα σχολεία της περιοχής μας. Αιτία θεωρείται ότι ο γονιός βλέπει τον εκπαιδευτικό σαν συμμέτοχο στην κρίση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μέσα στην οποία καλείται να ζήσει.
Ηθικός αυτουργός βέβαια είναι η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ , που καλλιεργούν τη μεροληπτική και άδικη στοχοποίηση ακόμα και των εκπαιδευτικών για την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα. Οι γονείς που αντιμετωπίζουν και αυτοί, όπως άλλωστε και οι εκπαιδευτικοί, τα σκληρά και απάνθρωπα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών, στρέφονται κατά του εκπαιδευτικού, ο οποίος , κατά τη γνώμη τους αντιπροσωπεύει «ένα είδος αρχής» αλλά και εύκολο στόχο, και εκφράζουν καθημερινά σ” αυτόν το θυμό τους, ξεφεύγοντας αρκετά συχνά από τα όρια της πρέπουσας συμπεριφοράς.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εγκληματική επίθεση εναντίον της συναδέλφισσας μας προκηρύσσει
Τρίωρη στάση εργασίας την Πέμπτη 21 Μάρτη 2013, από τις 7.00 έως και 10.00 και πραγματοποίηση συγκέντρωσης διαμαρτυρίας την ίδια ώρα έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Σπάτων.
Επίσης το Δ.Σ. καλεί
ü Τις Ομοσπονδίες ,τις Ενώσεις και τους Συλλόγους Γονέων, τους Συλλόγους Εκπαιδευτικών Π.Ε και τις ΕΛΜΕ να καταδικάσουν το γεγονός.
ü Τη ΔΟΕ να αναδείξει το θέμα, να στηρίξει συνδικαλιστικά και να προσφέρει ουσιαστική νομική κάλυψη στη συναδέλφισσα και στο Δ/ντή του Σχολείου.
ü Όλους τους συναδέλφους να λάβουν μέρος ενεργά στη στάση εργασίας και στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Στη δυσκολότερη χρονική συγκυρία για την εκπαίδευση τέτοια απαράδεκτα γεγονότα αποδυναμώνουν την κοινή προσπάθεια γονέων και εκπαιδευτικών για την αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης που δέχεται η δημόσια παιδεία.
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ
ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΗ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥΣ
ΜΟΝΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Η φάρσα της αξιολόγησης

Η φάρσα της αξιολόγησης

photo: tamburix@Flickrphoto: tamburix@Flickr
Είχα, πριν από λίγες μέρες, μια συζήτηση με την κυρία Λαμπροπούλου, εκπαιδευτικό στη δευτεροβάθμια, για το θέμα της αξιολόγησης των διδασκόντων. Διαφωνήσαμε σε πολλά και συμφωνήσαμε σε αρκετά, σ’ ένα θέμα εξαιρετικά πολύπλοκο και εξόχως ευαίσθητο.
Οι απόψεις της είναι αξιοπρόσεκτες και αποτελούν κοινό τόπο για τη συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών και των δασκάλων αυτής της χώρας, στα χέρια των οποίων έχουμε εμπιστευτεί τα παιδιά μας. Της ζήτησα ολοκληρωμένη την άποψή της, την οποία παραθέτω προς συζήτηση και προβληματισμό όλων:
«Ζούμε στην εποχή του βιασμού των λέξεων και των εννοιών κι η αξιολόγηση είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Από έννοια θετική έχει γίνει το πιο αποτελεσματικό ίσως εργαλείο, που στις κατάλληλες συνθήκες και με το έδαφος στρωμένο από καιρό, θα τσακίσει κάθε έννοια συλλογικότητας και παιδαγωγικής ελευθερίας στα ήδη βαριά τραυματισμένα σχολεία και τους κατακερματισμένους συλλόγους διδασκόντων, θα σπείρει το φόβο, την καχυποψία και τον ανταγωνισμό ανάμεσά στους εκπαιδευτικούς και θα αποτελέσει τον πολιορκητικό κριό που θα κάνει επιτέλους πράξη τις επιθυμητές από την τρόικα απολύσεις. Και το χειρότερο απ’ όλα, έχει γίνει το μαγικό κουτί που θα χωρέσει όλη την πικρία της κοινωνίας μας για την κατάσταση της παιδείας και μια θλιβερή "δικαίωση" των ταπεινωμένων εργαζόμενων, των απολυμένων και των υποαπασχολούμενων του ιδιωτικού τομέα με τη λογική "αφού συμβαίνει σε μένα, γιατί όχι και σ’ αυτούς".
Το ζητούμενο όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μια αμφιλεγόμενη "κοινωνική δικαιοσύνη", όπως συνήθως προβάλλεται από τα ΜΜΕ, αλλά το θετικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να φέρει. Η πολιτεία δεν αξιολογεί κι ενδεχομένως απολύει τους εκπαιδευτικούς της για να "παρηγορήσει" τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ότι δεν υποφέρουν μόνο αυτοί, αλλά για να φέρει αποτελέσματα και να βελτιώσει την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου.

Επιπλέον, το όλο εγχείρημα προωθείται μέσα σε συνθήκες απόλυτης απαξίωσης, τρομοκράτησης και ηττοπάθειας των εκπαιδευτικών, μέσα στο καθεστώς των ΕΔΕ, των συγχωνεύσεων, των αργιών, της διαθεσιμότητας, των υποχρεωτικών μετακινήσεων για το συμφέρον της υπηρεσίας, ακόμα περισσότερων περικοπών στις αποδοχές τους, τη δημιουργία πλεονάζοντος προσωπικού και τελικά το ενδεχόμενο των απολύσεων.
Ακόμα κι αν πιστεύει κανείς στην αναγκαιότητα της αξιολόγησης, είναι αδιανόητο να τη φανταστεί να υλοποιείται μέσα σ' αυτό το κλίμα του φόβου, της απαξίωσης, του ανταγωνισμού και της οικονομικής εξαθλίωσης. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η όποια αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου πρέπει ή μπορεί να γίνεται με ποσοτικούς δείκτες και σύνδεση με τη μισθολογική εξέλιξη ή ακόμα χειρότερα με τη διατήρηση της θέσης του εκπαιδευτικού. Δεν πιστεύω ότι ο φόβος, ο ανταγωνισμός, το χρήμα κι η πίεση κάνει τους ανθρώπους καλύτερους στη δουλειά τους.

Η διδασκαλία, οι σχέσεις των μαθητών και των δασκάλων τους διέπονται από κανόνες κι εξαρτώνται από παράγοντες που ίσως δεν μπορούν να φανταστούν όσοι δεν μπαίνουν στην τάξη. Παράγοντες που δεν μπορούν να μετρηθούν όσα "στημένα" μαθήματα κι αν γίνουν κι όσες φόρμες κι αν συμπληρωθούν. Η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι ιδιαίτερη και γοητευτική. Και σίγουρα κάποιοι δεν την κάνουν όπως πρέπει. Ναι, αυτό που προέχει είναι το συμφέρον κι η προστασία των μαθητών μας και το δικαίωμά τους στη μάθηση. Αν όμως χάσει η διδασκαλία την ελευθερία και τη γοητεία της, αν μπει μέσα σε στενά πλαίσια ελέγχου, αν εξασκείται σε καθεστώς φόβου και ανελευθερίας, αν υποκύψει στο κυνήγι της χρηματικής αμοιβής, τότε φοβάμαι ο πρώτος χαμένος θα είναι η ελληνική κοινωνία και τα παιδιά μας.

Πώς να μιλήσεις για αξιολόγηση, προγραμματισμό του εκπαιδευτικού έργου, γνώση του γνωστικού επιπέδου και της κοινωνικής προέλευσης των μαθητών σε εκπαιδευτικούς που διδάσκουν σε δύο ή και σε τρία σχολεία, που αλλάζουν κάθε χρόνο σχολείο, που καλούνται να καλύψουν κενά ακόμα και για το διάστημα λίγων εβδομάδων, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις τάξεις στις οποίες δίδασκαν μετά από συμπτύξεις τμημάτων ακόμα και στη μέση της χρονιάς; Σε εκπαιδευτικούς που διδάσκουν σε σχολεία χωρίς θέρμανση κι όπως δυστυχώς βιώσαμε πέρσι χωρίς βιβλία, σε μαθητές συχνά εξαθλιωμένους και υποσιτισμένους, σε αγριεμένους έφηβους που προέρχονται από οικογένειες που δοκιμάζονται σκληρά; Σε εκπαιδευτικούς που προσφέρουν απ’ το υστέρημα ή το χρόνο τους σε κινήσεις και μαθήματα αλληλεγγύης; Σε εκπαιδευτικούς που για την ώρα, το μόνο portfolio που φτιάχνουν είναι αυτό με τους απλήρωτους λογαριασμούς τους;
Αυτό που χρειάζεται επειγόντως η Παιδεία μας είναι η στήριξη του εκπαιδευτικού κι όχι η πίεση, η απαξίωση και η τιμωρία του. Να μας αφήσουν να αφοσιωθούμε στο έργο μας, να αγκαλιάσουμε και να στηρίξουμε τους μαθητές μας και να τους προσφέρουμε όλα αυτά που τόσο απεγνωσμένα έχουν ανάγκη αυτές τις δύσκολες μέρες, να νιώσουμε την κοινωνία στο πλευρό μας, όχι απέναντί μας. Ελεύθερους εκπαιδευτικούς χρειαζόμαστε, που με το κεφάλι ψηλά θα σταθούν δίπλα στα παιδιά μας και θα τα διδάξουν τη γνώση και την αξιοπρέπεια. Εκπαιδευτικούς που θα κρίνονται με διαδικασίες που δεν θα στηρίζονται στο φόβο ή το χρήμα που μπαίνει ή βγαίνει από την τσέπη τους. Διαδικασίες που θα τους οπλίσουν με αξιοπρέπεια και δύναμη. Διαδικασίες που θα συνδέονται με τη διαρκή και σωστή επιμόρφωσή τους αντί για τη συλλογή βεβαιώσεων στην οποία επιδίδονται τα τελευταία χρόνια. Διαδικασίες που θα λαμβάνουν υπόψη τους τις κοινωνικές ιδιαιτερότητες των σχολείων και των μαθητών τους. Διαδικασίες που καμία σχέση δεν πρέπει να έχουν με τις επιδόσεις των μαθητών σε συνεχείς εξετάσεις (και μάλιστα εθνικού επιπέδου για να είναι μετρήσιμα τα αποτελέσματα), εξετάσεις που πνίγουν κάθε ενδιαφέρον κι αγάπη για τη γνώση και στραγγαλίζουν τη δυνατότητα των εκπαιδευτικών να την εμφυσήσουν και που θα τους οδηγήσουν να "προετοιμάζουν" ψυχρά τους μαθητές τους για τα συνεχή τεστ ώστε να μην αξιολογούνται αρνητικά (όπως έγινε ήδη σε σχολεία των ΗΠΑ όπου εφαρμόστηκαν αντίστοιχα μοντέλα αξιολόγησης).
Κι όταν, αν, περάσουν οι δύσκολες μέρες, να ανοίξουμε τη συζήτηση όλοι μαζί με εντιμότητα, ειλικρίνεια και σεβασμό μεταξύ μας, για να βρούμε ποιο είναι το καλύτερο για την κοινωνία μας.

Ελένη Λαμπροπούλου, Εκπαιδευτικός»

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Να μαθαίνω γράμματα ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΠΑΛΤΑ

Να μαθαίνω γράμματα


Ημερομηνία δημοσίευσης: 17/03/2013
ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΜΠΑΛΤΑ

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
να μαθαίνω γράμματα
του Θεού τα πράματα

Λίγες λέξεις σε κάποια απόσταση από τις μάχες που μαίνονται τούτον τον καιρό στον χώρο της παιδείας. Για να αρχίσουμε να βλέπουμε το παρόν από τη σκοπιά του μέλλοντος. Από τη σκοπιά της στρατηγικής.
1. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε σοβαρά για παιδεία αν δεν ασκήσουμε αμείλικτη κριτική στην τρέχουσα ευρωπαϊκή στρατηγική: κατάτμηση και τυποποίηση της γνώσης ώστε τα "προϊόντα εκπαίδευσης" να μπορούν να ανταλλάσσονται με το γενικό ισοδύναμο ακριβώς όπως τα άλλα προϊόντα του ανθρώπινου μόχθου. Υπό την προσωνυμία "παροχή δεξιοτήτων" και εν μέσω της ιδιοτελούς και ανόητης φλυαρίας που συνοψίζεται στη φράση "κοινωνία της γνώσης" ή/και "κοινωνία της πληροφορίας". Τα δεινά που αντιμετωπίζουμε εδράζονται ακριβώς εδώ.
2. Παρά τη σχετική αυτονομία των διάφορων βαθμίδων της, η παιδεία οφείλει να αντιμετωπίζεται ως ενιαία. Από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς μέχρι τις μεταδιδακτορικές σπουδές. Κυρίως γιατί η παιδεία εδράζεται στη διδακτική σχέση.
3. Η διδακτική σχέση είναι σχέση ενσώματη. Δεν κινητοποιεί μόνο τον λόγο, αλλά και το βλέμμα, το χαμόγελο, τη χειρονομία, το παράδειγμα, το σώμα ολόκληρο. Η κιμωλία και ο πίνακας είναι επέκταση του σώματος. Ακόμη κι αν είναι κακής ποιότητας και λερώνουν. Ο υπολογιστής και το Διαδίκτυο είναι, στην καλύτερη περίπτωση, απλώς βοηθήματα.
4. Η διδακτική σχέση είναι σχέση διακινδύνευσης και σχέση αναγνώρισης, δηλαδή σχέση ευθύνης. Συνδυάζει αυτενέργεια, πειθαρχία και αμοιβαίο σεβασμό. Αμοιβαία ενθάρρυνση και αμοιβαία κριτική. Με τις αναγκαίες μεν διαφοροποιήσεις, αλλά κατά τρόπο ενιαίο σε όλες ανεξαιρέτως τις βαθμίδες.
5. Η συζήτηση για το σύστημα παιδείας που διεκδικούμε οφείλει να ξεκινά από "πάνω" προς τα "κάτω". Από τις διδακτορικές και μεταδιδακτορικές σπουδές προς το νηπιαγωγείο και τους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Όχι αντίστροφα. Γιατί μόνον έτσι μπορούμε να αποκτήσουμε εποπτική εικόνα του όλου. Και να ξέρουμε για τι μιλάμε.
6. Ξεκινώντας από εκεί, οι γενικές κατευθύνσεις είναι κατά βάσιν δύο: μαθηματικά και φυσικές επιστήμες, ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες.
7. Οι στόχοι που οφείλουμε να θέσουμε για κάθε κατεύθυνση οφείλουν να είναι μακράς πνοής, έστω και αν σήμερα φαντάζουν ουτοπικοί: ελληνικό νόμπελ για τις φυσικές επιστήμες, ανάδειξη της χώρας μας σε παγκόσμιο κέντρο ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών. Το δεύτερο, που είναι και φτηνότερο, για λόγους ιστορικούς και γεωγραφικούς απολύτως προφανείς. Δυνάμεις υπάρχουν. Υπό την προϋπόθεση να σταματήσει ο συνολικός κατήφορος της κοινωνίας μας και η συναρτημένη διάλυση της παιδείας. Αρκεί να το πιστέψουμε και να συν-στρατευθούμε. Αγνοώντας τη συστηματική συκοφαντία. Υπό συνθήκες αλληλοβοήθειας και άμιλλας, όχι ανταγωνισμού. Και να προχωρήσουμε έτσι στους ριζικούς μετασχηματισμούς σχέσεων και δομών που απαιτούνται.
8. Οι μετασχηματισμοί σχέσεων και δομών οφείλουν να έχουν ως επίκεντρο τη βαθμίδα του Λυκείου. Οι καθηγητές και οι καθηγήτριες του Λυκείου οφείλουν να διαθέτουν υψηλότατη μόρφωση και ευρύτατη παιδεία. Και να χαίρουν της αντίστοιχης κοινωνικής αναγνώρισης. Το περιεχόμενο και η οργάνωση των σχετικών σπουδών οφείλει να μελετηθεί διεξοδικά. Υπάρχουν παραδείγματα τα οποία δεν μπορούμε μεν να μιμηθούμε, αλλά από τα οποία μπορούμε να μάθουμε. Π.χ. οι γαλλικές écoles normales.
9. Σε ό,τι αφορά τη μία κατεύθυνση, βάση των σπουδών οφείλουν να είναι τα μαθηματικά, η φυσική και η βιολογία. Σε ό,τι αφορά τη δεύτερη, η γλώσσα, η ιστορία και η φιλοσοφία. Τα υπόλοιπα έπονται.
10. Η σπουδή των επαγγελμάτων ή των τεχνών απαιτεί ιδιαίτερη αντιμετώπιση. Με δεδομένο, ανάμεσα σε άλλα, ότι το περιεχόμενο των δύο πρώτων χρόνων σπουδών του μηχανικού, του γιατρού ή του νομικού κατ' ουσίαν δεν διαφέρει από εκείνο των δύο πρώτων χρόνων στην αντίστοιχη γενική κατεύθυνση.
11. Η ταξική μεροληψία του συστήματος παιδείας αποτυπώνεται και υλοποιείται πολλαπλά στη δομή και τη λειτουργία του. Όλες οι συναφείς εκφάνσεις συνδέονται με το εμπεδωμένο στη μακρά διάρκεια "αυτονόητο" ότι η πνευματική εργασία υπερέχει της χειρωνακτικής. Η αποδόμηση αυτής της κυριολεκτικής ιερ-αρχίας μπορεί να στηριχθεί σε δύο αρχές. Πρώτον: όποιος έχει μάθει να μιλάει μπορεί να μάθει οτιδήποτε. Δεύτερον: ο διδασκόμενος πάντοτε γνωρίζει περισσότερα από τον διδάσκοντα ακόμη και σε όσα αφορούν όψεις τού υπό διδασκαλία αντικειμένου. Εξαιρετικό βοήθημα είναι εδώ το Ζακ Ρανσιέρ, Ο αδαής δάσκαλος: πέντε μαθήματα πνευματικής χειραφέτησης, Νήσος 2008.
12. Το παραδοσιακό πεντάστιχο λέει τα εξής: Περπατώ χαρούμενος ακόμη και νύχτα για να πάω εκεί που μαθαίνουν. Για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου και να αισθανθώ την ηδονή της κατανόησης. Αυτά που μαθαίνω είναι τόσο σημαντικά ώστε να είναι του Θεού. Και μένουν μόνο του Θεού όσο δεν τα μαθαίνω κι εγώ.

[Γραπτή εκδοχή παρέμβασης στο "κρίση-μο" σεμινάριο με θέμα "Τι παιδεία θέλουμε;" (12/3/13) Χρωστώ την έμπνευση σε άρθρο της Θεανώς Φωτίου στην Εποχή της περασμένης Κυριακής.]

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Στα θρανία της αλληλεγγύης

Στα θρανία της αλληλεγγύης

 
Μια μέρα στο Κοινωνικό Φροντιστήριο στα Πατήσια, όπου έμπειροι εκπαιδευτικοί παρέχουν δωρεάν συμπληρωματική διδασκαλία σε μαθητές και εκπαιδεύουν τους αυριανούς καθηγητές

Της Φεβρωνίας Παντελή

Λίγο πριν από τις τέσσερις το μεσημέρι. Θα περίμενε κανείς αυτήν την ώρα να συναντήσει μόνο την καθαρίστρια στις σχολικές αίθουσες του 59ου Λυκείου στα Ανω Πατήσια. Κι όμως ακούγονται φωνές παιδιών και γέλια. Απομένουν λίγα μόνο λεπτά μέχρι να ξεκινήσει το απογευματινό πρόγραμμα μαθημάτων του κοινωνικού φροντιστηρίου και η αίσθηση της προσμονής είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα.

Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Αρκετοί καθηγητές, σε συνεργασία με φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή συλλογικές πρωτοβουλίες πολιτών, προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους βοηθώντας μαθητές που λόγω της κρίσης δεν μπορούν να πληρώσουν φροντιστήρια.

«Μια ομάδα καθηγητών με μεγάλη διδακτική εμπειρία προτείναμε την ιδέα του Κοινωνικού Φροντιστηρίου στον Δήμο Αθηναίων», μας λένε οι καθηγητές. «Ο δήμος αγκάλιασε αμέσως το εγχείρημα και παρείχε την υλικοτεχνική υποδομή, τους χώρους και τις υπηρεσίες που ήταν απαραίτητες για τη λειτουργία του Φροντιστηρίου, ενώ το πρόγραμμα και η διεύθυνση σπουδών αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των εθελοντών καθηγητών» συμπληρώνουν.

«Η οικονομική κρίση», μας λέει ο Μενέλαος Αλιγιζάκης, «και η ανάγκη για ίσες ευκαιρίες προς όλους μάς οδήγησαν σε αυτό το εγχείρημα που ώς τώρα μοιάζει να στέφεται με επιτυχία. Είμαστε περίπου ογδόντα εθελοντές καθηγητές της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και συνεργαζόμαστε με εθελοντές φοιτητές. Η ανταπόκριση των μαθητών που χρειάζονται τη συμπληρωματική διδασκαλία είναι ώς τώρα αξιοθαύμαστη. Το Φροντιστήριο Αλληλεγγύης λειτουργεί εδώ και τέσσερις εβδομάδες ως αποτέλεσμα μιας προσπάθειας που άρχισε από τον περασμένο Σεπτέμβρη».

Το πρόγραμμά τους είναι πανομοιότυπο με εκείνο που ακολουθούν τα φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης προκειμένου τα παιδιά να προετοιμαστούν είτε για τις σχολικές είτε για τις πανελλήνιες εξετάσεις.

«Δεν επιθυμούμε», μας λένε, «να αντικαταστήσουμε ή να πλήξουμε τα φροντιστήρια, ενώ φυσικά δεν θέλουμε –μα ούτε και θα μπορούσαμε- να υποκαταστήσουμε τη λειτουργία του σχολείου».

Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι, χάρη στην προσπάθεια των καθηγητών και των συνεργαζόμενων φοιτητών, κάποια παιδιά που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν την οικονομική δυνατότητα να πάνε φροντιστήριο, αποκτούν κι αυτά πρόσβαση στη συμπληρωματική γνώση – και κατ’ επέκταση στην ελπίδα για μια καλύτερη τύχη στις εξετάσεις».

Εδώ όλοι μαθαίνουν

Μέσα στην τάξη κατά τη διάρκεια του μαθήματος βρίσκονται δύο ή τρεις καθηγητές. Οι πιο έμπειροι επιβλέπουν και καθοδηγούν τους φοιτητές-καθηγητές που ουσιαστικά κάνουν εδώ την «πρακτική» τους. Μάλιστα, η διδασκαλία τους στο Κοινωνικό Φροντιστήριο αναγνωρίζεται ως επίσημη προϋπηρεσία από το κράτος, έπειτα από έγκριση του αιτήματός τους από τον Δήμο Αθηναίων και τη σχετική εντολή του αντιδημάρχου Ενδοδημοτικής Αποκέντρωσης, Επαμεινώνδα Λαμπρακάκη. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται και ένα πρακτικό επιπλέον κίνητρο στους εκπαιδευτικούς – όσο και αν ο πρωταρχικός τους σκοπός είναι να βοηθήσουν στην ενίσχυση του «οπλοστασίου» των νέων παιδιών ώστε να πολεμήσουν για το μέλλον τους.

«Ο τρόπος εκπαίδευσης που ακολουθούμε βασίζεται στο λεγόμενο αγγλικό σύστημα “teaching assistant”, όπου οι φοιτητές διδάσκουν και ταυτόχρονα εκπαιδεύονται και οι ίδιοι από τους πιο έμπειρους καθηγητές. Είναι ένα πρόγραμμα κυκλικής διδασκαλίας. Στόχος μας είναι να καθιερώσουμε και ένα είδος μίνι σεμιναρίων για τους εθελοντές, ενώ ήδη εφαρμόζουμε και μεθόδους ανταλλαγής ιδεών πάνω στον ιδανικό τρόπο διδασκαλίας. Γενικότερα είμαστε σε διαρκή αναζήτηση των παραγόντων εκείνων που θα προσφέρουν πολλαπλά κέρδη σε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια. Τα ωράρια λειτουργίας τηρούνται αυστηρά, ενώ η μεταφορά και η επιμέλεια της ύλης από τον έναν καθηγητή στον άλλο έχουν ως αποτέλεσμα την αρτιότερη εκπαίδευση των μαθητών. Χρησιμοποιούνται απουσιολόγια κανονικά και αν κριθεί ότι κάποιο παιδί χρειάζεται επιπλέον ενισχυτική διδασκαλία, του την παρέχουμε», λέει ο Μενέλαος Αλιγιζάκης. Κι είναι αλήθεια ότι αρκεί μια επίσκεψη στον χώρο του σχολείου τις απογευματινές ώρες, ώστε κάποιος εύκολα να αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι εδώ το… ψάχνουν πολύ. Τα βιβλία που χρησιμοποιούνται στα μαθήματα αποτελούν χορηγία εκδοτικού οίκου ενώ τα ίδια τα παιδιά μιλούν για μια συντονισμένη προσπάθεια που τους ανοίγει νέους ορίζοντες και μια ευκαιρία για συμπληρωματική γνώση – κι αυτό, πέρα από τα λόγια, αποδεικνύεται και από την προθυμία τους να δώσουν το «παρών». Αν κάτι λείπει από το άλλου τύπου αυτό φροντιστήριο, αυτό είναι μάλλον οι κοπάνες…

………………………………………………………………………………………………….

Δεν είναι μόνο η Αθήνα

Η γνώση είναι δύναμη, έλεγαν οι Διαφωτιστές. Και σε μια πεσμένη στο καναβάτσο Ελλάδα, τα κοινωνικά φροντιστήρια, που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο, επιβεβαιώνουν πως κάποιοι διατηρούν μέσα τους τη δύναμη να ξανασηκωθούν. Και έχουν επιπλέον τη διάθεση να τείνουν ένα χέρι βοηθείας και στον διπλανό τους, αποδεικνύοντας ότι αν όχι λεφτά, τουλάχιστον ελπίδα… υπάρχει. Χιλιάδες μαθητές γυμνασίου και λυκείου, που οι οικογένειές τους δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στα έξοδα του φροντιστηρίου –εντάξει, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τη συζήτηση για το αν και κατά πόσο θα έπρεπε να υπάρχει η ελληνική αυτή ευρεσιτεχνία και το αν η λειτουργία της αποτελεί τεκμήριο αποτυχίας του εκπαιδευτικού συστήματος- έχουν πια τη δυνατότητα να προετοιμαστούν είτε για τις σχολικές είτε για τις πανελλήνιες εξετάσεις.

Στα περισσότερα κοινωνικά φροντιστήρια η επιλογή παιδιών γίνεται με κριτήριο την οικογενειακή κατάσταση των μαθητών και τα προβλήματα που οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν –άνεργοι γονείς, δυσλειτουργικό περιβάλλον κ.λπ.-, ενώ ειδική μέριμνα λαμβάνεται για όσους έχουν προβλήματα υγείας ή αναπηρίες.

Κοινωνικά φροντιστήρια λειτουργούν ήδη –ή οι διαδικασίες για την έναρξη λειτουργίας τους βρίσκονται σε εξέλιξη- στου Ζωγράφου, στη Δάφνη, στο Ιλιον, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον Ταύρο και το Μοσχάτο, στον Πειραιά, το Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα, το Πέραμα, τον Κορυδαλλό, τις Σπέτσες, το Αγκίστρι, την Αίγινα, τα Κύθηρα, τον Αλιμο, τα Μέγαρα, το Ηράκλειο Κρήτης, τη Θεσσαλονίκη, τον Πύργο, την Ξάνθη, την Κόρινθο, την Αμαλιάδα. Αναλυτικές πληροφορίες αναφορικά με τον τρόπο υποβολής αίτησης αλλά και σχετικά με τα δικαιολογητικά που πρέπει να καταθέσει ο ενδιαφερόμενος να τα παρακολουθήσει μπορεί κανείς να βρει στους αντίστοιχους δήμους.

……………………………………………………………………………………………

INFO

Τα μαθήματα γίνονται στο 59ο Γυμνάσιο-Λύκειο στην οδό Σεκούνδου 10 κοντά στον σταθμό του ΗΣΑΠ των Ανω Πατησίων, από Δευτέρα έως Παρασκευή, από τις 4 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ.

Το Κοινωνικό Φροντιστήριο καλύπτει τις τάξεις Β΄ και Γ΄ γυμνασίου καθώς και τις τρεις τάξεις του λυκείου και επικεντρώνεται στην ύλη της θετικής, της τεχνολογικής και της θεωρητικής κατεύθυνσης. Οι μαθητές που το παρακολουθούν χρειάζεται να έχουν «ήθος, κόσμια συμπεριφορά και επιμέλεια στα μαθήματα και βέβαια να έχουν ως στόχο την ακαδημαϊκή τους επιτυχία».

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Η ηλιθιότητα Του ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ

Έντυπη Έκδοση

Η ηλιθιότητα

Εχουν κυκλοφορήσει αρκετά βιβλία που περιγράφουν, με τον τρόπο του το καθένα, την ανθρώπινη βλακεία (το τελευταίο που θυμάμαι ανήκε στον Διονύση Χαριτόπουλο), ωστόσο η σθεναρή προσσπάθεια να ξεχωριστεί ο ευφυής θνητός από τον εκ γενετής ηλίθιο μάλλον αποτυγχάνει.
Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι η κοινωνία των θνητών στερείται ευφυών ατόμων ενώ διαθέτει υπερπληθυσμό από βλάκες. Αλλωστε λίγο αν στραφούμε στις ετυμολογίες των σχετικών λέξεων διαπιστώνουμε ότι το έτυμον των περί ων ο λόγος όρων κάθε άλλο παρά ενδεικτικό είναι. Η ηλιθιότητα, για παράδειγμα, που διαθέτει αβέβαιο έτυμον, κατάγεται από το ηλάσκω και το αλάομαι, που σημαίνουν περιφέρομαι, περιπλανώμαι και τα παρόμοια. Η λέξη βλαξ, οικεία μέχρι παρεξηγήσεως, υποδηλώνει το χάζι (τουρκιστί Χαζ). Ακόμη και η αρχαία λέξη ευήθης δεν υπονοεί κατιτίς το αθεράπευτο, απεναντίας υποδεικνύει την αφέλεια και την καλόκαρδη διάθεση. Τέλος, η λέξη αφέλεια (που δηλώνει ευπιστία και απλοϊκότητα) κατάγεται από την έλλειψη της πέτρας στο χωράφι (Αριστοφάνη, «Ιππής», ...διά των αφελών πεδίων) ή αφελής αγρός - καλοσκαμμένος.
Οσο για το λιγοσέλιδο βιβλιαράκι του Ιταλού Κάρλο Τσιπόλα που κυκλοφόρησε τελευταία με τον προκλητικό τίτλο «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας», μετ. Γιάννου Πολυκανδριώτη, Κέδρος, παρ' ότι πούλησε για την ώρα οκτώ εκδόσεις, δεν νομίζουμε ότι αποκλίνει πολύ από τη γενική μας άποψη περί βλακών, ηλιθίων και τούτι κάντι. Το πρώτο που θα πρέπει να σαφηνίσουμε είναι τι εννοούμε όταν κακίζουμε τη βλακεία. Για παράδειγμα, έναν άνθρωπο που δεν τα έχει τετρακόσια και πάσχει από μικρή ή μεγάλη άνοια είναι δυνατόν να τον βάλουμε στόχο; Οχι βέβαια. Οπότε ποιον βάζουμε στο στόχο; Προφανώς τον άνθρωπο που κολακεύεται να πιστεύει ότι διαθέτει πολύ μυαλό και -αγαθός ή κακοποιός- τελικά τα βγάζει πέρα ή ναυαγεί.
Γράφει ο Τσιπόλα: «Οσο πίσω κι αν ανατρέξουμε, οι ανθρώπινες σχέσεις πάντοτε ήταν σε οικτρή κατάσταση. Το άχθος των προβλημάτων και της δυστυχίας που τα ανθρώπινα όντα πρέπει να υπομένουν ως άτομα και ως μέλη οργανωμένων κοινωνιών είναι ουσιαστικά ένα υποπροϊόν του παντελώς απίθανου -και τολμώ να πω ανοήτου- τρόπου με τον οποίο οργανώθηκε η κοινωνία». Εντοπίζοντας τη δράκα των ηλιθίων, ο συγγραφέας φρονεί ότι πρόκειται για μια ομάδα ατόμων που είναι πιο ισχυρή από τη Μαφία, το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ή το διεθνή κομμουνισμό. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν αχαρτογράφητη ομάδα που δεν διαθέτει αρχηγό ή πρόεδρο, δεν διέπεται από κανονισμούς, παρά ταύτα κατευθύνεται από κάποιο αόρατο χέρι που αυξάνει την αποδοτικότητα όλων των άλλων μελών.
Παντού ο Τσιπόλα βρίσκει τον (ηλίθιο) άνθρωπό του. Ασχετα με το επάγγελμα και την κοινωνική θέση (εργάτες, καταρτισμένους υπαλλήλους, φοιτητές, διοικητικό προσωπικό και καθηγητές), το ποσοστό ηλιθιότητας παραμένει αταλάντευτο. Μάλιστα το συμπέρασμα επιβεβαίωσε την παντοδυναμία της Φύσης: ακόμα και ένα κλάσμα των κατόχων του βραβείου Νόμπελ είναι ηλίθιοι. Ο ανατόμος της ηλιθιότητας φτάνει μέχρι σημείου να γράψει ότι ο ηλίθιος γεννιέται λόγω Θείας Πρόνοιας! Τα παραδείγματα είναι πολλά (η Δημοκρατία λόγου χάρη), αλλά το συμπέρασμα λάμπει: «Ηλίθιος ονομάζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημίες σε ένα άλλο άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανώς να υφίσταται ακόμη και ζημίες».
Αν πάρουμε το παράδειγμα του ανθρώπου που θυσιάζεται για τους άλλους χωρίς να αποκομίζει κέρδη, γιατί θα πρέπει να είναι ηλίθιος; Αν πάρουμε το παράδειγμα του δημοκράτη που ψηφίζει πιστεύοντας λίγο-πολύ ότι η ισότητα της ψήφου είναι ψιλοπαραμύθι, γιατί θα πρέπει να τον εντάξουμε στους ηλίθιους; Για τον Τσιπόλα, η ηλιθιότητα ανταποκρίνεται μάλλον σε άτομα που όχι μόνο ζημιώνουν άλλα άτομα, αλλά καταφέρνουν να βλάψουν και τον εαυτό τους. Πρόκειται για ένα είδος υπερ-ηλιθίων

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Αλληλεγγύη για όλους


Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα

Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα


Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/03/2013
Του Μάκη Μηλάτου

Γιατί τώρα; Γιατί αυτά τα πρόσωπα; Τρία ντοκιμαντέρ που βγήκαν ταυτόχρονα αυτόν τον καιρό γιά να ερευνήσουν και να επαναπροσδιορίσουν την τέχνη κάποιων σπουδαίων δημιουργών που το πέρασμα του χρόνου τούς δικαίωσε, αλλά η εποχή τους τους αντιμετώπισε επιφυλακτικά. Ενας μουσικός/ποιητής, ένας σκηνοθέτης και μία ποιήτρια που εκπροσωπούν την εποχή της μεταπολίτευσης (αλλά, απ' ό,τι φαίνεται, όχι μόνο) κι όσο ζούσαν και δρούσαν αντιμετωπίστηκαν ως underground, ως "γραφικοί", ως περιθωριακοί, ως μιά "λοξή νότα" στην κρατούσα κατάσταση.
Τι κι αν ο Νικολαϊδης πήρε 5 βραβεία σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης; Τι κι αν ο Σιδηρόπουλος βρήκε μια κάποια αποδοχή του νεανικού κοινού; Τι κι αν τα ποιήματα της Γώγου έγιναν κραυγές στους τοίχους των Εξαρχείων; Και οι τρείς τους κρατήθηκαν αποκλεισμένοι στο περιθώριο, αντιμετωπίστηκαν ως "γραφικοί", λίγο ως "ψώνια", έξω και μακριά από τις κυρίαρχες τάσεις της εποχής τους, η οποία δόξασε και τίμησε άλλους τότε, τους ζητωκραύγασε και τους αποθέωσε, τους αγκάλιασε και τους κανάκεψε. Η περίφημη "γενιά του Πολυτεχνείου" είχε αλλού τον νου της, δεν "είδε" καλλιτέχνες σαν κι αυτούς, δεν τους αποδέχτηκε οριστικά, δεν τους έχωσε στο σύστημα, αυτό στο οποίο η ίδια μπήκε γιά να φτάσουμε -μαζί της- εδώ που φτάσαμε. Καλλιτέχνες σαν κι αυτούς έμειναν (ή κρατήθηκαν) απ' έξω. Πού είναι τώρα οι δοξασθέντες εκείνης της εποχής; Τι απέμεινε από την τέχνη τους; Ποιος μιλάει γι' αυτούς; Ποιος τους νοσταλγεί;
Οι νεώτερες γενιές, που δεν έζησαν εκείνη την εποχή, αυτό που βλέπουν είναι η αντανάκλασή της στο τώρα, η πορεία της στον χρόνο, η κατάληξή της και είναι φανερό πως προτιμούν να την επανεκτιμήσουν με τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Να ανακαλύψουν τους περιθωριακούς της εποχής, να τους τιμήσουν και να τους δικαιώσουν, να διαπιστώσουν την ποιότητα της τέχνης τους και να βρουν τις δικές τους ρίζες, τις πραγματικές όχι αυτές που πήγαμε να τους πλασάρουμε. Τώρα γίνεται φανερό, έξω από κάθε αμφισβήτηση, πως εμείς (η γενιά τους δηλαδή) κάναμε λάθος που αντιμετωπίσαμε καχύποπτα, επιφυλακτικά, μίζερα και με έλλειψη γενναιοδωρίας άτομα όπως ο Νίκος Νικολαΐδης, ο Παύλος Σιδηρόπουλος ή η Κατερίνα Γώγου και πως ο χρόνος και οι νεώτερες γενιές που τους δικαιώνουν έχουν απόλυτο δίκιο. Ας το παραδεχτούμε: Φανίκαμε μικρόψυχοι, λίγοι, χωρίς διορατικότητα και χωρίς προθυμία να δεχτούμε το άλλο, το διαφορετικό, το πραγματικά καλλιτεχνικό, το αληθινό.
Ο χρόνος όμως δεν κάνει ποτέ λάθος και δίνει στον καθένα αυτό που του αναλογεί. Και να που στις μέρες μας, πολλά χρόνια μετά από τότε που έπρεπε, αυτά τα τρία κουρέλια τραγουδάνε ακόμα και συνεχίζουν να συγκινούν. Τα βιβλία τους επανακυκλοφορούν, τα ποιήματά τους γίνονται αντικείμενα μελέτης και συζητήσεων, αφιερώματα οργανώνονται για την τέχνη τους. Γοητεύουν τις νεώτερες γενιές, που τους ανακαλύπτουν τώρα κι αναρωτιούνται: Γιατί έμειναν στο περιθώριο; Γιατί οι γονείς τους φάνηκαν και σε αυτόν τον τομέα τόσο λίγοι; Και ίσως διαπιστώσεις σαν κι αυτές να τους δίνουν μια λογική εξήγηση γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Όμως ποτέ δεν είναι αργά...
Στην Ταινιοθήκη, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ή στις αίθουσες, αυτές τις μέρες αποκτούν ζωή και επαφή με το κοινό τρία ντοκιμαντέρ που φωτίζουν σπουδαίους -όπως απέδειξε ο χρόνος- καλλιτέχνες και επαναπροσδιορίζουν την τέχνη τους και την επιδραστικότητά της στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Και δεν είναι τυχαίο που -όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω- υπάρχουν πολλά κοινά πρόσωπα στα τρία αυτά ντοκιμαντέρ που μιλούν γι' αυτούς τους καλλιτέχνες. Είναι γιατί εκπροσωπούν την ίδια εποχή, την ίδια αισθητική και αντιμετωπίστηκαν με έναν παρόμοιο τρόπο. Χωρίς να έχουν κοινή δράση, χωρίς να συναντιούνται καλλιτεχνικά, είχαν κοινή μοίρα.
- "Νίκος Νικολαϊδης - Σκηνοθετώντας την κόλαση" του, Χρήστου Χουλιάρα. Ένα ντοκιμαντέρ γιά την ζωή και την δράση του σπουδαίου σκηνοθέτη και συγγραφέα με υλικό από παλιότερες συνεντεύξεις του, αλλά και με προσωπικές μαρτυρίες των: Γιάννη Αγγελάκα, Τάκη Σπυριδάκη, Κωνσταντίνου Τζούμα, Ολιας Λαζαρίδου, Βαλέριας Χριστοδουλίδου, Χρήστου Βαλαβανίδη. Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στις 21/3 στην Ταινιοθήκη, παράλληλα με τις ταινίες του σκηνοθέτη:
“Singapore Sling”, “Πρωινή περίπολος”, “Ο χαμένος τα παίρνει όλα”.
- "Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου" του Αντώνη Μποσκοίτη. Ο σκηνοθέτης, που στο παρελθόν μας έχει δώσει ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη και γιά την ελληνική ροκ σκηνή με το: "Ζωντανοί στο Κύτταρο", εξερευνά τώρα τη σκοτεινή ζωή και τέχνη της ποιήτριας Κατερίνας Γώγου που από μια χαριτωμένη νεανική περσόνα στις ασπρόμαυρες ταινίες του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου, κατέληξε μια απεγνωσμένη ποιητική κραυγή. Μιλούν γι' αυτήν οι: Νάνος Βαλαωρίτης, Λένα Πλάτωνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Όλια Λαζαρίδου, Ανδρέας Θωμόπουλος, Νίκος Καλογερόπουλος, Μαρία Λαγγουρέλη και υπάρχει και ανέκδοτο υλικό από super8. Η ταινία προβάλλεται ήδη.
- "Παύλος Σιδηρόπουλος - Welcome to the show", των: Κώστα Πλιάκα και Αλέξη Πόνσε. Μια προσπάθεια να προσδιοριστεί η επιδραστικότητα της τέχνης του Παύλου Σιδηρόπουλου στις νεώτερες γενιές, να διαχωριστεί ο μύθος από την πραγματικότητα, να φανεί η καλλιτεχνική του φύση. Μιλούν οι: Σπυριδούλα, Απροσάρμοστοι, Υπόγεια Ρεύματα, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης, Οδυσσέας Ιωάννου, Κωνσταντίνος Τζούμας, Κώστας Φέρρης, Στάθης Δρογώσης και ο υπογράφων. Το ντοκιμαντέρ συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που γίνεται αυτές τις μέρες και στη συνέχεια θα βγει στις αίθουσες.

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Αύξηση ωραρίου, μείωση κονδυλίων, έλλειψη οράματος

Αύξηση ωραρίου, μείωση κονδυλίων, έλλειψη οράματος


Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/03/2013
ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΗΛΙΩΝΗ*

Επικαιροποιήθηκε στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016, στο οποίο περιλαμβάνεται η μείωση των προσλήψεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, μέσω της αύξησης του ωραρίου διδασκαλίας των μόνιμων. Η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης συνεχίζεται.
Η διεθνής έρευνα TALIS (Teaching and Learning International Survey, διεξήχθη από τον ΟΟΣΑ, που τόσο υμνεί η κυβέρνηση) παραθέτει σε μελέτη τα εξής στοιχεία για το ωράριο των εκπαιδευτικών σε 23 χώρες: Ο μέσος χρόνος διδασκαλίας είναι 17,1 ώρες τη βδομάδα για τους νεοδιόριστους. Το μικρότερο ωράριο το συναντάμε στη γειτονική Ιταλία, με τον νεοδιοριζόμενο να διδάσκει μόλις 13 ώρες τη βδομάδα, και στο ίδιο περίπου επίπεδο, λίγο παραπάνω, να βρίσκονται και η Πορτογαλία με το Μεξικό. Το μεγαλύτερο ωράριο το βρίσκει κανείς στην Τουρκία, με 21 ώρες την εβδομάδα. Οκτώ τουλάχιστον ευρωπαϊκές χώρες έχουν περισσότερες ημέρες διακοπών και αργιών ετησίως (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Λετονία, Εσθονία, Ελβετία).
Στην Ελλάδα το ωράριο των δασκάλων θεσμοθετείται με τον νόμο 2517/97, που ορίζει πως ξεκινούν με 24 διδακτικές ώρες. Για τους καθηγητές αυτό είναι ελάχιστα μειωμένο (21 ώρες). Εδώ όμως επιβάλλεται να διευκρινιστεί πως το ωράριο του εκπαιδευτικού χωρίζεται σε διδακτικό και υπηρεσιακό. Τα παραπάνω αφορούν το διδακτικό ωράριο. Επίσης, θα πρέπει να διευκρινιστεί πως ο ρόλος του εκπαιδευτικού συμπεριλαμβάνει, εκτός από τη διδασκαλία, διοικητική δουλειά (πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια του υπηρεσιακού ωραρίου, σαφώς μεγαλύτερου από το διδακτικό), αλλά και πολύωρη εργασία εκτός ωραρίου στο σπίτι (καθημερινή μελέτη, εκπόνηση σχεδίων εργασίας, διόρθωση εργασιών, διαγωνισμάτων κ.ο.κ).
Η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών ψηφίστηκε και τα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ έσπευσαν να κατηγορήσουν για άλλη μια φορά τους “τεμπέληδες” δασκάλους/καθηγητές που ευθύνονται για τη διάλυση της εκπαίδευσης. Το παιχνίδι είναι πλέον γνωστό και χιλιοπαιγμένο. Κάθε φορά που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση κάποιο νόμο που θα ξεσηκώσει έναν κλάδο, αρχίζει την προπαγάνδα, ώστε να στρέψει την κοινωνία εναντίον του και να μένει στο απυρόβλητο η ίδια και η οικονομική και πολιτική ελίτ που εξυπηρετεί. Αν δούμε, όμως, λίγο πιο πέρα, θα καταλάβουμε την αιτία τής κάθε απόφασης. Η αύξηση ωραρίου των εκπαιδευτικών κρύβει υποβάθμιση, για άλλη μια φορά, της παρεχόμενης δωρεάν παιδείας, μέσω της περιστολής δαπανών. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένας στόχος βελτίωσης της υπάρχουσας κατάστασης, καθώς η πολιτική επιλογή που αποδεδειγμένα ακολουθεί η κυβέρνηση είναι η περικοπή των δαπανών από το κοινωνικό κράτος. Αντιθέτως, τα κονδύλια για την κρατική καταστολή χαίρουν υψίστης σημασίας και βασικής επιλογής...
Αυτό που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την επόμενη σχολική χρονιά είναι μηδαμινές προσλήψεις μόνιμων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών και ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας. Με τη μείωση των αναπληρωτών θα μείνει άνεργος ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων που χρόνια καλύπτει πάγιες ανάγκες. Επιπροσθέτως, θα δημιουργηθούν κενά που δεν θα καλυφθούν ποτέ, αφού βεβαίως δεν υπάρχουν οι ανάλογες πιστώσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα φέτος είναι η Δυτική Αθήνα, όπου ενώ είμαστε στον Μάρτιο μήνα και η σχολική χρονιά φθάνει στο τέλος της, υπάρχουν ακόμα 9 κενά δασκάλων, 11 κενά νηπιαγωγών και πλήθος κενά καθηγητών. Το πρόβλημα αυτό θα «λυθεί» τη νέα σχολική χρονιά με εκ νέου συγχωνεύσεις - καταργήσεις σχολείων και τμήματα 30 μαθητών. Ο ΟΟΣΑ, παρʼ όλα αυτά, δίνει ως μέσο όρο στην Ευρώπη έναν εκπαιδευτικό ανά 10 μαθητές.
Τέλος, θα επιφέρει περαιτέρω φόρτο εργασίας στους ήδη υπάρχοντες εκπαιδευτικούς, κλάδο ιδιαίτερα παρεξηγημένο, απαξιωμένο και καταπονημένο. Πρόσφατη μελέτη της UNESCO αποδεικνύει πως κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός εκπαιδευτικού αντιστοιχεί με 4 ώρες εργασίας γραφείου σε κάματο. Σύμφωνα με το Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας, οι εκπαιδευτικοί έρχονται αντιμέτωποι με το επαγγελματικό άγχος (28%) και με την επαγγελματική εξουθένωση (23%).
Το μόνο σίγουρο είναι πως το υπουργείο Παιδείας διακατέχεται από παντελή έλλειψη οράματος. Αυτό που χρειάζεται η χώρα μας σήμερα είναι κονδύλια για την παιδεία γιατί αυτή είναι η μόνη ελπίδα για βελτίωση τόσο του ανθρώπου ως ολότητας, αλλά και της κοινωνίας συνολικά.
* Η Δ. Μηλιώνη είναι εκπαιδευτικός πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Στο Διαδίκτυο όλη η σύγχρονη ελληνική τέχνη

Στο Διαδίκτυο όλη η σύγχρονη ελληνική τέχνη


Ημερομηνία δημοσίευσης: 14/03/2013
Στο Διαδίκτυο ανάρτησε από χθες ένα τμήμα του πλούσιου και σημαντικού αρχείου του το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης (ΙΣΕΤ). Μέσα από την ιστοσελίδα του Ινστιτούτου, στη διεύθυνση www.iset.gr, τόσο οι φιλότεχνοι όσο και οι ερευνητές μπορούν να έχουν πρόσβαση σε μια δίγλωσση ψηφιακή πλατφόρμα, η οποία, σε αυτή τη φάση, περιλαμβάνει τεκμηριωμένο αρχειακό υλικό για εκατό καλλιτέχνες, βιογραφικά στοιχεία και όλη την εκθεσιακή τους δραστηριότητα, πλούσια εικονογράφηση του έργου τους, αναφορές σε σχετικά βιβλία και δημοσιεύματα, όπως και στοιχεία για συγγραφείς και φορείς από τον εικαστικό χώρο.
ΨΗΦΙΑΚΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΙΣΕΤ
Στόχος του ΙΣΕΤ, μέχρι το τέλος του έτους να έχουν αναρτηθεί στην ψηφιακή αυτή πλατφόρμα, η οποία δημιουργήθηκε χάρις σε δωρεά του Ιδρύματος «Στ. Νιάρχος», επεξεργασμένες αρχειακές πληροφορίες για άλλους 500 καλλιτέχνες, καθώς η ιστοσελίδα θα εμπλουτίζεται από μήνα σε μήνα, ακολουθώντας τον ρυθμό επεξεργασίας και τεκμηρίωσης του αρχειακού υλικού.
Ο αρχικός πυρήνας της συλλογής τεκμηρίων του Ινστιτούτου Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης,το οποίο ιδρύθηκε το 2009, υπήρξαν τα αρχεία των αιθουσών τέχνης Νέες Μορφές και Δεσμός, και εμπλουτίστηκαν χάρις στο πλούσιο υλικό που έχουν παραχωρήσει δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς, καλλιτέχνες, ιστορικοί τέχνης και ιδιώτες. Στόχος του Ινστιτούτου είναι η όσο το δυνατόν πληρέστερη καταγραφή της πορείας των εικαστικών τεχνών στην Ελλάδα από το 1945 ώς τις μέρες μας. Με τη νέα ψηφιακή πλατφόρμα, η οποία αποτελεί επέκταση της βάσης δεδομένων του, το Ινστιτούτο επιδιώκει να συμβάλει στη θεμελίωση του επιστημονικού λόγου για τη σύγχρονη ελληνική τέχνη και να ενισχύσει τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ του καλλιτεχνικού και του ερευνητικού έργου.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

 

Ο μικρός Σωτήρης – Παναγιώτης 7 μηνών συντοπίτης μας, πάσχει εκ γενετής από «Αρτησία Χοληφόρων Ηπατικών Πόρων».

Για να γίνει καλά πρέπει να ταξιδέψει στην Ιταλία για να υποβληθεί σε μεταμόσχευσή ήπατος.

 

Όποιος θέλει να βοηθήσει τον μικρό Σωτήρη – Παναγιώτη έχει ανοιχτεί λογαριασμός στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

 

Αριθμός λογαριασμού : 00089901284-1 EUR

 

IBAN: GR 2409635000000000899012841

                                                                 

 

 

 

Μια πρωτοβουλία των Σχολικών Επιτροπών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Δήμου Καστοριάς σε συνεργασία με την Ένωση Γονέων του Δήμου Καστοριάς.

 

Τηλ. Επικοινωνίας 6980697367

 

«Στα παιδικά όνειρα δεν γίνονται περικοπές»

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
«Στα παιδικά όνειρα δεν γίνονται περικοπές»
Του Μίλτου Σακελλάρη


«Εχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα» είπε κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης. Στον δρόμο της σκέψης του σπουδαίου Κρητικού λογοτέχνη, οι γονείς, μαθητές και καθηγητές του 2ου και 11ου Δημοτικού Σχολείου Νέου Ηρακλείου αποφάσισαν να δημιουργήσουν τον δικό τους «παράδεισο». Οι τοίχοι του σχολείου ήταν από το 1999 -που επλήγησαν από τον μεγάλο σεισμό- μουντοί και άχρωμοι. Το γεγονός αυτό επηρέαζε τόσο τους μαθητές όσο και τους δασκάλους.

Τα δύο σχολεία, τα οποία αριθμούν 320 μαθητές, στεγάζονται σε 2.000 τ.μ., κάτι που καθιστούσε εξ αρχής το έργο τους εξαιρετικά δύσκολο. Γι’ αυτό πήραν την απόφαση να δράσουν συλλογικά και να αλλάξουν την όψη στο εσωτερικό των κτιριακών τους εγκαταστάσεων, παρά το γεγονός πως δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.

«Πιστεύουμε πως στα όνειρα που αφορούν τα παιδιά δεν πρέπει να κάνουμε περικοπές» είπε στις «6μέρες» η διευθύντρια του 2ου Δημοτικού Σχολείου Μαρία Αναγνωσταρά. Η δράση ξεκίνησε συλλογικά, έπειτα από κάλεσμα όλων των γονέων, προκειμένου να ενημερωθούν για τα προβλήματα του σχολείου και να πάρουν από κοινού αποφάσεις έπειτα από συζήτηση. Οι δάσκαλοι σε συνεργασία με τον Σύλλογο Γονέων έβαλαν τα πινέλα, αγόρασαν τα χρώματα και μαζί με τη θετική τους διάθεση άλλαξαν την όψη του σχολείου.

Οι γονείς των παιδιών έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Μερίμνησαν να φτιάξουν τις αίθουσες διδασκαλίας, να καθαρίσουν και να βάψουν την αίθουσα πληροφορικής και τη βιβλιοθήκη. Προμήθευσαν, δε, το σχολείο με επιπλέον υπολογιστές, «πλούτισαν» τη βιβλιοθήκη με βιβλία, ζωγράφισαν τοίχους τάξεων και οργάνωσαν όλο το σύστημα για προβολές. «Αυτή η αλληλεγγύη μάς έδωσε δύναμη, μας άνοιξε ορίζοντες. Το σχολείο μας άνοιξε στη γειτονιά, στην κοινωνία» τόνισε η κ. Αναγνωσταρά.


Το Διαδίκτυο βοήθησε πολύ στην υλοποίηση των σχεδίων των δύο σχολείων. Μέσω της ομάδας που έχουν δημιουργήσει στο facebook οι απόφοιτοι από τα δύο Δημοτικά, υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση. Σε μία συνάντησή τους έφεραν όλοι από ένα κουτί μπογιά, ενώ ακόμα και οι φίλοι τους που ενημερώθηκαν για τη συγκεκριμένη κίνηση, αποφάσισαν να συμμετάσχουν, για να υλοποιηθεί «το δικό μας όνειρο, το οποίο ήταν κοινό για όλους» όπως επισήμαναν. Μεγάλη ήταν και η συνεισφορά του δήμου, ο οποίος στάθηκε δίπλα σε αυτήν την προσπάθεια, καθώς μετά από σχετική ενημέρωση έστειλε προσωπικό για να βοηθήσει.

Η ψυχολογία των παιδιών -όπως λένε και τα ίδια- από τότε που βελτιώθηκε το εσωτερικό του σχολείου έχει αλλάξει άρδην. Τα χρώματα έχουν δώσει την ηρεμία και την καλή διάθεση που χρειάζεται ένα νέο παιδί σε μία τόσο ευαίσθητη ηλικία. «Πλέον μετά από αυτήν τη συλλογική δράση, θεωρούν το σχολείο δικό τους χώρο» μας είπε η διευθύντρια του 2ου Δημοτικού. Οι μαθητές των δύο σχολείων έμαθαν να δρουν συλλογικά και να συμμετέχουν ενεργά σε κάτι που τους αφορά άμεσα. Διδάχθηκαν πως, για να πετύχουν κοινούς στόχους, υπάρχει μία «μαγική» λέξη που μπορεί να τους βοηθήσει: η συνεργασία.

Παρά το γεγονός ότι είναι ένα σχολείο των βορείων προαστίων, οι ελλείψεις που αντιμετωπίζει είναι αρκετές. «Πρώτα από όλα έχουμε σοβαρές ελλείψεις σε σύγχρονο ηλεκτρονικό εξοπλισμό (ηλεκτρονικούς υπολογιστές, διαδραστικούς πίνακες, φωτοαντιγραφικά). Η τραπεζαρία μας είναι πρόχειρη και στεγάζεται μέσα στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων. Στον ίδιο χώρο γίνεται η γυμναστική τις μέρες που βρέχει, αλλά και οι προβολές διάφορων ντοκιμαντέρ και εκπαιδευτικών προγραμμάτων» μας είπε η κ. Αναγνωσταρά. Οι υπολογιστές και των δύο σχολείων είναι ελάχιστοι. Μόλις 11 για… 320 μαθητές και όλοι από δωρεές γονέων. Οι υπεύθυνοι του σχολείου έχουν απευθυνθεί σε φορείς και υπηρεσίες για ενίσχυση, ωστόσο ακόμα περιμένουν.

Στο χείλος του γκρεμού 170.000 επιχειρήσεις

Στο χείλος του γκρεμού 170.000 επιχειρήσεις

 
Στην ανεργία κινδυνεύουν να βγουν 195.000 εργαζόμενοι, σύμφωνα με έρευνα που διενεργήθηκε για λογαριασμό της ΓΣΕΒΕΕ. Η μείωση της κατανάλωσης και τα αυξημένα τιμολόγια κατακρημνίζουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις

Της Αρτέμιδος Σπηλιώτη

51Αντιμέτωπες με το «λουκέτο» βρίσκονται 170.000 επιχειρήσεις, εκ των οποίων οι 64.000 εμπορικές, στο επόμενο 12μηνο, ενώ 69.000 θέσεις μισθωτής εργασίας εκτιμάται ότι θα χαθούν το πρώτο εξάμηνο του 2013. Ο συνολικός αριθμός των χαμένων θέσεων εργασίας (εργοδότες, αυτοαπασχολούμενοι και μισθωτοί) θα φτάσει στις 195.000 αν επαληθευτεί πως κατεβάζουν ρολά.

Τα παραπάνω στοιχεία προκύπτουν από την έρευνα που πραγματοποίησε για λογαριασμό της Γενικής Συνομοσπονδίας των εμποροβιοτεχνών (ΓΣΕΒΕΕ) η εταιρεία ΜARC για την εξαμηνιαία αποτύπωση του οικονομικού κλίματος στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ), που αποτελούν το 99,6% των ελληνικών επιχειρήσεων (μεταποίηση, εμπόριο, υπηρεσίες).

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ, Νίκο Ασημακόπουλο, το 2013 είναι έτος αποκάλυψης για τις επιχειρήσεις, τις θέσεις εργασίας και τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας συνολικά.

Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την απασχόληση για 1 πρόσληψη στον ιδιωτικό τομέα γίνονται 4 απολύσεις ενώ, στην προηγούμενη έρευνα η αναλογία ήταν 1 πρόσληψη προς 7 απολύσεις. Την ίδια στιγμή η μερική απασχόληση αποτελεί πλέον μια γενικευμένη πρακτική, ενώ το 52,4% αντιμετωπίζει πρόβλημα στην έγκαιρη καταβολή των μισθών.

Σύμφωνα εξάλλου με τον εκπρόσωπο της εταιρείας MARC, Θωμά Γεράκη: «Από τις εκλογές μέχρι τώρα σε 240 μέρες έχουμε 240.000 ανέργους, ενώ είναι προς συζήτηση ότι από την πορεία της πολιτικής που ακολουθείται φαίνεται πως αυτό που θα πετύχουμε είναι ότι θα δουλεύουν με μαύρη εργασία, ετεροαπασχόληση ή υποαπασχόληση και με 540 ευρώ οι εργαζόμενοι στη χώρα μας».

Και ενώ συνεχίζεται η διαπραγμάτευση κυβέρνησης και τρόικας για τον αριθμό των δόσεων προς Εφορία και Ταμεία, έχουν αυξηθεί περισσότερο από 25% οι επιχειρήσεις που καθυστερούν τις φορολογικές και ασφαλιστικές πληρωμές τους. Το 33,8% των επιχειρήσεων έχει καθυστερημένες οφειλές σε προμηθευτές και πάνω από το 30% αφορά καθυστερήσεις πληρωμάτων σε ενοίκια, ΟΑΕΕ, τράπεζες και ΔΕΚΟ.

Ειδικά στον ΟΑΕΕ το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 43% (σε αντίθεση με το ΙΚΑ που είναι στο 17,3%). Εξάλλου, πάνω από τις μισές επιχειρήσεις του δείγματος εκτιμούν ότι δεν θα μπορέσουν να είναι συνεπείς προς τις εφορίες.

Το 50,9% των επιχειρήσεων θεωρεί πως η κρατική ακρίβεια, δηλαδή οι φόροι, οι λογαριασμοί ΔΕΚΟ και το ενεργειακό κόστος, είναι το σοβαρότερο εμπόδιο για περαιτέρω μείωση των τιμών. Το μισθολογικό κόστος θεωρείται εμπόδιο μόνο για το 5% των επιχειρήσεων.

Ενα ακόμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι 80,9% των επιχειρηματιών έχουν χρησιμοποιήσει χρήματα προσωπικών καταθέσεων για να καλυφθούν ανάγκες των επιχειρήσεων και το 21,5% έχει εκποιήσει προσωπική περιουσία.

Τέλος, το 62,9% έχει αρνητικές προσδοκίες για το πρώτο εξάμηνο του έτους, το 45,2% δηλώνει ότι δεν θα κάνει καμία επένδυση, ενώ ένα πρόσθετο 41,5% θα προχωρήσει σε μείωση των επενδύσεων.

13/03/2013

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Ποια είναι η καλύτερη ελληνική ταινία της πενταετίας;

Ποια είναι η καλύτερη ελληνική ταινία της πενταετίας;

 
Οκτώ νέοι Ελληνες σκηνοθέτες άνοιξαν τις καρδιές τους σε συζήτηση στο Μέγαρο

Το ελληνικό σινεμά δεν ανθεί αδίκως. Κυρίως στο εξωτερικό. Η καινούργια φουρνιά δημιουργών έχει καλό μάτι γι” αυτό και πολύ δρόμο μπροστά της

Της Βασιλικής Τζεβελέκου

Παρά την οικονομική κρίση και τα ελάχιστα χρήματα που επενδύονται στο σινεμά, η νέα γενιά κινηματογραφιστών γυρίζει ταινίες τόσο ποιοτικές, ώστε επιλέγονται (και βραβεύονται) από τα μεγαλύτερα διεθνή φεστιβάλ. Κι εκεί στο εξωτερικό, κάνουν λόγο για το «παράξενο νέο κύμα του ελληνικού σινεμά». Αυτή η άνθηση είναι, όμως, «ένα ρεύμα με ορίζοντα ή μια εφήμερη μόδα»;

Σ’ αυτό το ερώτημα επιχείρησαν ν’ απαντήσουν οκτώ νέοι κινηματογραφιστές σε εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής, το βράδυ της Τσικνοπέμπτης. Συγχρόνως έπρεπε να αναφερθούν σε αγαπημένες τους ταινίες γυρισμένες τα πέντε τελευταία χρόνια, από τον «Κυνόδοντα» και μετά. Φυσικά, όχι των παρόντων συναδέλφων τους.

Ας δούμε ποια επέλεξε ο καθένας

-Την «Κόρη» του Θάνου Αναστόπουλου διάλεξε ο Νεριτάν Ζιντζιρία: «Ο Αναστόπουλος κάνει σινεμά με συνέπεια, ύφος και περιεχόμενο. Η ταινία του είναι μια ιστορία βίαιης ενηλικίωσης. Χτίζει μια δομή με χαοτικές εικόνες από την Αθήνα και τις αντιπαραβάλλει με ζεστές εικόνες φύσης, σαν να μας συνδέει με τον ομφάλιο λώρο μας».

-Τις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου διάλεξε ο Γιάννης Σακαρίδης: «Ο σκηνοθέτης κάνει ένα βήμα μπροστά, για να εξελιχθεί σε Ευρωπαίο auteur. Είναι εύκολο να χαθείς στις «Αλπεις» και το «Attenberg», δύο ταινίες που ανήκουν στα αριστουργήματα. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει νέος ελληνικός κινηματογράφος, για μένα οριοθετείται το 1999 με την «Ακρη της πόλης» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη. Εκεί άρχισε να φαίνεται μια νέα ματιά και να σπάνε τα ταμπού της σεξουαλικότητας, όπως και στις ταινίες του Κούτρα λίγο αργότερα. Οι Αναστόπουλος, Οικονομίδης σπάνε τα κοινωνικά ταμπού. Οι Λάνθιμος, Τζουμέρκας, Τσαγγάρη τα οικογενειακά».

-Το «Ροζ»του Αλέξανδρου Βούλγαρη διάλεξε η Ελίνα Ψύκου : «Το είδα το 2006 και με είχε συγκινήσει πολύ. Τώρα που το ξαναείδα, αισθάνθηκα ότι το συναίσθημα αντέχει στον χρόνο και η ταινία είναι διαχρονική. Οσο γι” αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό σινεμά, εύχομαι να μην είναι απλά μια τάση, αλλά κάτι που έχει λόγο ύπαρξης για να συνεχιστεί».

-Τα ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή διάλεξε ο Γιώργος Ζώης: «Με την πρώτη εικόνα «βράζουν» από πραγματική ζωή. Μικροί καθημερινοί ήρωες εκρήγνυνται και τα θραύσματα της ύπαρξής τους αισθάνομαι να με πληγώνουν απ’ ευθείας. Στο «Αθήναι» με τους αστέγους στον Σταθμό Λαρίσης η Εύα δεν κάνει μάθημα. Δείχνει. Δεν λέει. Και καταφέρνει να σε κάνει ν’ αγαπήσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Γίνομαι λίγο πιο άνθρωπος, όταν βλέπω ταινίες της».

-Τον «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη διάλεξε ο Ηλίας Δημητρίου: «Θα επέλεγα το «Σπιρτόκουτο», αλλά οι επιλογές μου πρέπει να αφορούν την τελευταία 5ετία. Οπότε θα μιλήσω για τον «Μαχαιροβγάλτη». Οταν είδα την ταινία ήταν σαν να βρήκα έναν φίλο από τα παλιά. Είναι τόσο μαύρη και καταθλιπτική, που γίνεται όμορφη. Οι ήρωες είναι έτοιμοι να εκραγούν, να φάνε τον διπλανό τους, ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία δηλαδή. Ο Οικονομίδης φτιάχνει ταινίες για γερά στομάχια, όποιος δεν τις αντέχει ας δει κάτι άλλο».

-Τη «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα διάλεξε ο Σύλλας Τζουμέρκας: «Η Στρέλλα μεγαλώνει ορφανή, αποδιωγμένη, φτιάχνει το δικό της σύστημα στη ζωή και τελικά είναι λιγότερο νευρωτική από τ” άλλα παιδιά του ελληνικού σινεμά. Οι νέες ελληνικές ταινίες έχουν ανακαλύψει ξανά τη βία και τη δύναμη που έχει στο σινεμά και τη χρησιμοποιούν με νέο τρόπο. Η «Στρέλλα» ξεκινάει σαν love story, έχει εκδίκηση και το ευτυχισμένο τέλος που αξίζει στους ήρωές της, ανατρέποντας τον στίχο του Πάουντ, που λέει ότι «είναι τρομαχτικό να βλέπεις τρεις γενιές κάτω από την ίδια στέγη». Δεν είναι τελικά, αν τις βλέπεις για τρία λεπτά».

-Το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη διάλεξε ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος (βγαίνοντας από το χρονικό πλαίσιο των διοργανωτών): «Το είδα κι έφυγα άλλος άνθρωπος. Ηταν μια ταινία διαφορετική. Γροθιά. Μίλησε στο στομάχι μου, γι” αυτό την αγαπώ. Ο Οικονομίδης έχει τη δύναμη ν’ αφουγκραστεί την ελληνική κοινωνία. Είναι ευαίσθητος σκηνοθέτης, αγαπάει τους ηθοποιούς και τους ήρωές του με πάθος, βάζει την κάμερα στο σωστό σημείο και τα καταφέρνει».

-Το «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη διάλεξε ο Γιώργος Γεωργόπουλος: «Είναι μια ταινία με τέσσερα πρόσωπα, φτιαγμένη από απλά συστατικά και με φόντο ένα βιομηχανικό χωριό. Το ύφος είναι κλινικό. Σιγά σιγά όμως, αλλάζει ύφος και σε συνεπαίρνει συναισθηματικά. Μαζί με τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου έδωσαν τη μεγάλη ώθηση των ελληνικών ταινιών στα ξένα φεστιβάλ».

Τη συζήτηση συντόνισαν ο Γιάννης Ζουμπουλάκης και η Ευάννα Βενάρδου, κινηματογραφικοί συντάκτες του «Βήματος» και της «Ελευθεροτυπίας», που είχαν και την ιδέα της εκδήλωσης.

v.tzevelekou@efsyn.gr

Απολύσεις για παραδειγματισμό ζητά η τρόικα!

Απολύσεις για παραδειγματισμό ζητά η τρόικα!

 
Του Τάσου Παππά

Στέλεχος του τρικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού με εμπειρία στο θέμα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα είπε στην «Εφ.Συν.» ότι αυτό που επικρατεί γύρω από τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα είναι μια «δημιουργική αοριστία». Το επίμαχο ζήτημα τίθεται εδώ και τρία χρόνια. Στην αρχή σε φιλολογικό επίπεδο, στη συνέχεια πιεστικά. Οι κυβερνήσεις, όλες ανεξαιρέτως, δεσμεύθηκαν ότι θα μειώσουν τον πληθυσμό στον δημόσιο τομέα, λέγοντας όμως ότι πρέπει να προηγηθεί σοβαρή και έγκυρη διαδικασία αξιολόγησης. Στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε την αξιολόγηση;», κορυφαίος υπουργός μάς είπε: «Μη ρωτάτε εμένα, τον Μανιτάκη να ρωτήσετε».

Ιδού λοιπόν σήμερα ο «εσωτερικός εχθρός» και αύριο (με τον ανασχηματισμό) ίσως ο αποδιοπομπαίος τράγος. Γιατί όμως μπλοκάρει την υπόθεση ο κ. Μανιτάκης; Είναι ανεπαρκής; Δύσκολο να το πεις για έναν έγκριτο πανεπιστημιακό. Είναι ιδεοληπτικός; Δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής στον δημόσιο βίο του. Αγεται και φέρεται από τους συνδικαλιστές; Το εκτόπισμά τους ύστερα από τις πολλές ήττες που έχει υποστεί το κίνημα είναι μικρό. Αντιστέκεται επειδή το κόμμα που τον επέλεξε για τη θέση αυτή (ΔΗΜΑΡ) δεν θέλει ν’ ακούσει για απολύσεις στον δημόσιο τομέα; Πιθανόν.

Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι υπουργοί, υπηρεσιακοί παράγοντες και τα στελέχη των τριών κομμάτων που έρχονται σε επαφή με την τρόικα διαπιστώνουν πως, στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις τους προς τους εκπροσώπους των δανειστών, αυτοί απαντούν μ’ έναν τρόπο που δείχνει ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την πράξη της απόλυσης και δευτερευόντως για τον αριθμό των υπαλλήλων που θα χάσουν τη δουλειά τους. Πώς εξηγείται αυτό; Είναι ο φανατισμός της τρόικας κατά του δημόσιου τομέα, ο οποίος δεν κατευνάζεται με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.

Ο παρακάτω διάλογος έγινε εσχάτως ανάμεσα στους τροϊκανούς και υψηλόβαθμους παράγοντες του τρικομματικού μπλοκ εξουσίας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα ίδια πάνω-κάτω έχουν λεχθεί και στο παρελθόν. Η απόδοση είναι ελεύθερη, αλλά ακριβής ως προς το περιεχόμενο. Οι λέξεις είναι διαφορετικές:

-Θέλετε να μειωθεί το μισθολογικό κόστος στο Δημόσιο;

-Ασφαλώς. Εχετε δεσμευθεί για απολύσεις.

- Ωραία. Θα χρειαστούν όμως χρήματα για να αποζημιωθούν οι άνθρωποι που θα φύγουν. Εμείς δεν έχουμε. Θα τα βάλουν οι δανειστές;

Στην ερώτηση αυτή, οι τροϊκανοί «στρίβουν διά του αρραβώνος». Αλλά η συζήτηση συνεχίζεται.

-Μπορεί κάποιος από σας να εγγυηθεί ότι αν απολύσουμε κόσμο από το Δημόσιο, θα αυξηθεί η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα;

-Οχι. Αλλά πρέπει να τελειώνετε με τους άχρηστους, τους τεμπέληδες, τους επίορκους.

- Αν ούτε αυτό μπορείτε να εγγυηθείτε, τότε γιατί επιμένετε στις απολύσεις στο Δημόσιο;

Στο σημείο αυτό η απάντηση δεν είναι ωμή, αλλά η ουσία της νεοφιλελεύθερης λογικής της τρόικας προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Οι απολύσεις πρέπει να γίνουν για παραδειγματισμό. Το μήνυμα είναι σαφές. Κανείς δεν πρέπει να νιώθει εργασιακά απρόσβλητος. Η ασφάλεια δημιουργεί κλίμα εφησυχασμού και παραίτησης από πρωτοβουλίες. Ο φόβος της απόλυσης θα λειτουργήσει ευεργετικά και θα τονώσει την παραγωγικότητα στον δημόσιο τομέα.

Κοντολογίς: Η τρόικα έχει δίκιο στο τυπικό μέρος. Εχει δίκιο, δηλαδή, όταν λέει ότι η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων αφού δεσμεύθηκε ότι θα το κάνει και έχει καθυστερήσει, επιστρατεύοντας διάφορους ευφημισμούς (κινητικότητα, εφεδρεία). Εχει επίσης δίκιο όταν ζητάει από την κυβέρνηση να ξεκινήσει επιτέλους η διαδικασία αξιολόγησης.

Από τη μεριά της η κυβέρνηση μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν έχει τα χρήματα να καλύψει το κόστος (αποζημιώσεις), ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι σε άθλια κατάσταση και ότι νέες μαζικές απολύσεις θα πλήξουν συνολικά την οικονομία, σε μια περίοδο που η μετρήσιμη ανεργία ξεπερνά το 26%, ενώ η πραγματική (αν προστεθούν και οι εργαζόμενοι που δουλεύουν απλήρωτοι) έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη.

Το επιπλέον πρόβλημα που αντιμετωπίζει το μέγαρο Μαξίμου είναι ότι οι δύο συνέταιροι της Νέας Δημοκρατίας έχουν δημοσίως απορρίψει ως ιδέα τις απολύσεις και για την ώρα δεν έχουν βρει τη συνταγή που θα τους επιτρέψει και την τρόικα να ικανοποιήσουν (για να πάρουμε τη δόση) και τα ακροατήριά τους να μη δυσαρεστήσουν.

Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Πανευρωπαϊκή Συλλογή Υπογραφών Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση τιυ Νερού


Πανευρωπαϊκή Συλλογή Υπογραφών Ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση τιυ Νερού

 


Η Κομισιόν προωθεί την ιδιωτικοποίηση του νερού σε όλη την Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο κίνημα διαμαρτυρίας στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


Ήδη περισσότεροι από 850.000 Γερμανοί έχουν υπογράψει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, χιλιάδες πολίτες από όλη την Ευρώπη, αλλά μόλις 719 Έλληνες! Δεν είπαν βέβαια και τα ΜΜΕ τίποτα γι αυτό!

Η συλλογή υπογραφών γίνεται εντός επίσημου ευρωπαϊκου θεσμικού πλαισίου.
 

Μόλις συγκεκντρωθεί ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός υπογραφών από 7 χώρες, τότε δεσμεύεται η Κομισιόν να επανεξετάσει το ζήτημα! Τον ελάχιστο αριθμό έχουν πιάσει ήδη οι Γερμανία, Αυστρία και Βέλγιο, ενώ Ελλάδα και Κύπρος έχουν τον χαμηλότερο αριθμό υπογραφών!

 
Ενημερώσου στο παρακάτω λινκ, αν συμφωνείς ψήφισε*


 
http://www.right2water.eu/el

 
*Βάσει των νόμων της Ελλάδας, για να είναι έγκυρη η υπογραφή σου στην επίσημη αυτή διαδικασία, πρέπει να βάλεις και τα στοιχεία ταυτότητάς σου (άλλες χώρες της Ε.Ε. δεν το ζητούν αυτό). Μόνο για τα στοιχεία ταυτότητας επιλέξτε αγγλικό πληκτολόγια και γράψτε τον αριθμό με τη μορφή:


AB 123456 ΟΧΙ AB123456 ΟΥΤΕ Α Β 123456

Από Ιωάννης Λουπέλης