Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Πρώτο θύμα διαθεσιμότητας

30/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Πρώτο θύμα διαθεσιμότητας

     
Ο καύσωνας θα είναι μίνι. Σαν το Μνημόνιο
 
Του Λάκη Μπέλλου

Τα ιταλικά του Αντώνη Σαμαρά με τον Λέτα έκλεψαν την παράσταση. Ξεχνάς τα αγγλικά του Τσίπρα και τα γερμανικά της Κοσιώνη.

Ολόιδιο κοστούμι, πουκάμισο, γραβάτα φορούσαν ο Σαμαράς με τον Ιταλό πρωθυπουργό! Παραλίγο να αποχωρήσει ο δικός μας.

Δικαιολογείται όμως η ταύτιση, γιατί φορούσαν τη «στολή ΔΝΤ».

Ο Λέτα τόνισε ότι την έκνομη δραστηριότητα στη χώρα τους την αποκαλούν «Μαφία». Ο Σαμαράς απάντησε ότι στην Ελλάδα ονομάζουν «Μαφία» την κυβέρνηση.

Μέχρι το 2016-17 και βλέπουμε, η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης. Αυτή που δεν ξέρουμε πού πάει. Θα το μάθουμε μαζί με τις δωρεές για τις πυρκαγιές στην Ηλεία.

Πάντως η εισφορά αυτή είναι «έκτακτη»! Πάλι καλά που δεν τη λένε «στιγμιαία».

Το παρατράβηξε ο Τσίπρας! Διέκοψε συνέντευξη και με δημοσιογράφο της «Αυγής», γιατί δεν του άρεσαν οι ερωτήσεις.

Να το προσέξει. Γιατί άρχισαν να μην αρέσουν οι απαντήσεις του.

Είχαμε και την πρωτοφανή σύγκρουση ΜΑΤ και μοναχών στο Αγιο Ορος. Μπουλντόζες τα ΜΑΤ, μέχρι και Μολότοφ οι μοναχοί! Είχαν πολλά άδεια μπουκάλια μπίρας από το προηγούμενο βράδυ.

Ακούστηκαν τα συνθήματα:

- Κάτω από τα ράσα, κρυμμένο το καδρόνι – μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.

- Στουπί, Μολότοφ και ιερά η ζώνη – μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι.

Και τα ΜΑΤ δεν έχουν τον Θεό τους. Στις συγκρούσεις, αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα.

Υπήρχαν, όμως, και ΜΑΤατζήδες θρήσκοι. Εδιναν μια με το κλομπ και μετά έκαναν τον σταυρό τους.

Τη δόξα του Κοέλιο ζήλεψε ο Στουρνάρας και βγάζει βιβλίο. Εχει γράψει και διάφορα τσιτάτα:

1. Οταν θέλεις να φορολογήσεις κάτι, όλα συνωμοτούν για να το πετύχεις.

2. Επιβάλλεται ο φορολογούμενος να πέσει, επιβάλλεται να μη σηκωθεί.

3. Αν δεν μπορείς να αποφύγεις την απόλυση, απόλαυσέ την.

Οχι, δεν θέλουμε τον τελάλη του Λονδίνου να ανακοινώνει τις απολύσεις. Εχουμε μπόλικους τελάληδες στα κανάλια γι’ αυτήν τη δουλειά.

Να του πούμε και ευχαριστώ; Ο Βρούτσης «προσφέρει» κοντά στο 400άρικο για εργασία πέντε μηνών σε άτομα από οικογένειες που δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑΝ εργαζόμενο. Και βρίζαμε τον Γιωργάκη που μιλούσε για έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια.

Καθηγήτρια Νοσηλευτικής στη Λάρισα την πρόδωσε η καρδιά της, λίγες μέρες μετά τη διαθεσιμότητα. Την πρόδωσαν επίσης Σαμαράς, Μητσοτάκης, Γεωργιάδης κ.λπ.

Σε μπελάδες τούς έβαλε. Μετράει στους απολυμένους ή να απολύσουν κι άλλη;

Εχουμε πια τα κύματα διαθεσιμότητας και τα θύματα διαθεσιμότητας.

Είχε κάνει, όπως καταγγέλλουν οι συνάδελφοί της, αίτηση εξαίρεσης από τη διαθεσιμότητα -απόλυση, λόγω τριπλού μπάι πας, και απορρίφθηκε.

Η τρόικα τον χαβά της. Ζήτησε ονοματεπώνυμο: Καψαχάτη Κλαίρη.
 
twitter.com/pamelouketo

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Αγροτουρισμός και αλληλέγγυα οικονομία

Αγροτουρισμός και αλληλέγγυα οικονομία

Εισήγηση του Θοδωρή Βασιλείου Προέδρου της Ένωσης Αγροτουρισμού Δ. Μακεδονίας στην ημερίδα αγροτουρισμού Επιδαύρου

Η εποχή μας είναι όπως όλοι συμπεραίνουν άκρως μεταβατική και ευμετάβλητη.
Η κοινωνία συνολικά εδώ και δεκαετίες καταναλώνει τους πόρους των επόμενων γενεών.
Ο τρόπος οργάνωσης της παγκόσμιας οικονομίας επικεντρώνεται σε κάποια υποθετική ανάπτυξη στο όνομα της οποίας καταναλώνει τους πόρους της Γης  τους πόρους της φύσης με ένα τρόπο που συμπιέζει το περιβάλλον στα άκρα, διαλύει τα οικοσυστήματα και δημιουργεί απίστευτες ανισορροπίες.
Ο αστικός τρόπος ζωής έφτασε στα όριά του, σπέρνοντας φτώχεια και δυστυχία όχι μόνο στον τρίτο κόσμο αλλά και σε προηγμένες πλέον Ευρωπαϊκές χώρες. Η χώρα μας ήδη βιώνει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο τουρισμός ως κοινωνικό φαινόμενο καλείται να ικανοποιήσει την ανάγκη για προσωπική ψυχαγωγία και ψυχική ισορροπία. Ο δυνητικός τουρίστας - καταναλωτής, προκειμένου να αντισταθμίσει την απώλεια του χρόνου, λόγω της συμμετοχής του στην παραγωγική διαδικασία, χρησιμοποιεί τον τουρισμό ως «όχημα» στην προσπάθειά του για αναζήτηση νέων γνώσεων και εμπειριών που θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
Ένα τέτοιο μοντέλο τουρισμού που υπηρετεί απόλυτα αυτή την τάση, δεν μπορεί παρά να
βασίζεται σε ποιοτικές μονάδες μικρής κλίμακας, που συνδέονται με την τοπική οικονομία, τις γαστρονομικές παραδόσεις την ιστορία τον πολιτισμό και την φιλική σχέση με το περιβάλλον.
Αυτό το τουριστικό πρότυπο όπως θα αναλύσουν οι άλλοι ομιλητές είναι ο αγροτουρισμός – τουρισμός υπαίθρου.
Εμείς θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε την σχέση του αγροτουριστικού μοντέλου με τα τεκταινόμενα στον πλανήτη γη, με τα κινήματα (φιλοσοφικά και κοινωνικά ) που αμφισβητούν την μέχρι τώρα πορεία μας ως ανθρωπότητα, που επιχειρούν με παραδειγματικό τρόπο να καταδείξουν ότι υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές,  ότι δεν είναι απαραίτητο να θυσιαστεί ο πλανήτης και να δυστυχούν οι άνθρωποι. Ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο το  μέλλον μας να προσφέρεται ως βορά στην ασυνειδησία των ολίγων.
Σήμερα οι φωνές της λογικής πυκνώνουν, μετατρέπονται σε ατομικές στάσεις ζωής, σε κοινότητες εναλλακτικής οικονομίας, σε ομάδες ανταλλαγής προϊόντων και αλληλεγγύης των ανθρώπων, σε στάσεις ζωής φιλικές προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο, αλλά ακόμη και σε επιχειρηματικές πρωτοβουλίες ατομικές η συλλογικές όπως ο Αγροτουρισμός.
Η κοινωνία αντιδρά θετικά στον παραλογισμό του συστήματος, ενός συστήματος που με τεχνητά χρέη δένει ολόκληρους λαούς και τους καθιστά νεόπτωχους προς δόξα των ολίγων.
Η κοινωνία λοιπόν αντιδρά θετικά και αυτοοργανώνεται.
Όπως υποστηρίζει η συγγραφέας και δημοσιογράφος Βάσω Κανελλοπούλου
<< Έχουμε άμεση ανάγκη από καινοτόμες μορφές κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, γιατί όσο είμαστε κολλημένοι στα σημερινά - χωρίς να δίνουμε κάποια εξουσία και στην...
φαντασία, καμία μαύρη ή πράσινη ανάπτυξη δεν θα λύσει τα περιβαλλοντικά και κοινωνικοοικονομικά προβλήματα της εποχής μας.
Έχουμε ανάγκη από θετικές προτάσεις και πράξεις εδώ και τώρα, που δεν θα παραπέμπουν χρονικά στη Δευτέρα Παρουσία. Στόχος μας πρέπει να είναι η δημιουργία μιας πιο δίκαιης αποκεντρωμένης κοινωνίας, χαμηλής έντασης άνθρακα, όπως αποκαλείται πλέον διεθνώς η ενεργειακή μείωση.

Τα προβλήματα είναι μεν παγκόσμια αλλά οι λύσεις μπορούν να είναι τοπικές.>>
Εάν η μείωση ενεργειακής κατανάλωσης (ή αλλιώς η ενεργειακή κάθοδος) χωρίς απώλεια ευημερίας της κοινωνίας είναι ένα βασικό στοίχημα που πρέπει μα κερδίσουμε , τότε ας ρίξουμε μια ματιά στις σοβαρές εφαρμοσμένες προσπάθειες, ουτοπικές για ορισμένους αλλά πολύ πετυχημένες για άλλους.
Μια από αυτές είναι το κοινωνικό κίνημα της περμακουλτούρας που ξεκίνησε από τον γεωργικό χώρο και επεκτάθηκε και στον κοινωνικό.
«Permaculture είναι η φιλοσοφία της εκτενούς και προσεκτικής μελέτης, αντί της παρατεταμένης και επίπονης εργασίας» (όπως παρατήρησε ο γνωστός πλέον παγκοσμίως Masanobu Fukuokα).
Λιγότερος κόπος; Δηλαδή πιο εύκολη δυνατότητα ενεργειακής καθόδου; μάλλον ναι.
Η Κωνσταντίνα

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Μετατρέποντας τον εργαζόμενο σε «ωφελούμενο»

Μετατρέποντας τον εργαζόμενο σε «ωφελούμενο»
Μέσα στην κρίση δημιουργείται μια γενιά ηττημένων εργαζόμενων που μπορούν να δεχθούν οποιεσδήποτε συνθήκες εργασίας προκειμένου να ξεφύγουν, έστω προσωρινά, από το φάσμα της ανεργίας
 

Του Οδυσσέα Αϊβαλή

Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων στα τρία χρόνια εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, έχει οδηγήσει σε επιδείνωση της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων και σε αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Γενικεύεται η εφαρμογή των συνθηκών εργασίας που είχαν επιβληθεί σε τμήματα των εργαζόμενων τάξεων πριν το μνημόνιο, όπως στους νέους, στους μετανάστες και στις γυναίκες.

Τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε στην αγορά εργασίας, και αρχικά στην αυτοδιοίκηση, το πείραμα του «ωφελούμενου», δηλαδή του συμβασιούχου εργαζόμενου που καλύπτει πάγιες ανάγκες αλλά χωρίς ουσιαστικά εργασιακά δικαιώματα. Το μοντέλο του «ωφελούμενου» αποτελεί πρόπλασμα για τις εργασιακές συνθήκες που έπονται για την πλειοψηφία των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επέκτασης του μοντέλου στον ιδιωτικό τομέα είναι το νέο πρόγραμμα απασχόλησης του ΟΑΕΔ για 35.000 νέους άνεργους έως 29 ετών, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το πρόγραμμα «προσφέρει» 460 ευρώ για κάθε μήνα εκπαιδευτικής πρακτικής άσκησης στους αποφοίτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και 400 ευρώ τον μήνα στους απόφοιτους υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ενώ το πρόγραμμα επεκτάθηκε και στις τουριστικές επιχειρήσεις.

Το πείραμα του ωφελούμενου εργαζόμενου έχει διπλή απεύθυνση: αφενός προσφέρει 35.000 δωρεάν εργαζόμενους στις επιχειρήσεις χωρίς δυνατότητα εργασιακών διεκδικήσεων και, αφετέρου, διαπαιδαγωγεί ένα μεγάλο κομμάτι νέων εργαζόμενων στη λογική της επιδοματικής εργασίας με την οποία δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές βιοτικές τους ανάγκες. Δημιουργείται έτσι μία νέα γενιά εργαζομένων με επιστημονική εξειδίκευση στην πλειοψηφία τους, που αναγκάζεται να αποδεχτεί την έλλειψη οποιουδήποτε εργασιακού δικαιώματος, την απουσία συλλογικής διεκδίκησης και την εξάλειψη του συνδικαλισμού.

Αστικοί μύθοι για την εργασία και την παραγωγή

Πώς φτάσαμε, όμως, μέχρι εδώ; Σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας οφείλεται στο υψηλό μισθολογικό κόστος και στην ανελαστική αγορά εργασίας. Επίσης, ένα ακόμη επιχείρημα, το οποίο το υιοθετούν και τμήματα της Αριστεράς, υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και άρα χρειάζεται παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας.

Ξεκινώντας από το τελευταίο, κοιτάζοντας τους δείκτες της τελευταίας δεκαετίας πριν την κρίση (1997-2007), βλέπουμε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός είχε μία τεράστια αύξηση σε τομείς όπως οι Μεταφορές, οι Χρηματοπιστωτικές Υπηρεσίες, η Βιομηχανία (Τρόφιμα, Χημικές Ουσίες, Παραγωγή βασικών μετάλλων, κ.α.) και στις νέες τεχνολογίες. Σε βαθμό που η αύξηση της παραγωγής σε πολλούς τομείς ξεπερνούσε ακόμα τον μέσο όρο της Ευρώπης των 15 ενώ στους υπόλοιπους τομείς παρουσιαζόταν η ίδια αύξηση. Επιπλέον, είναι χαρακτηριστικό ότι το ελληνικό κεφάλαιο πραγματοποιεί τα τελευταία χρόνια επενδύσεις στο εξωτερικό, κυρίως σε χώρες των Βαλκανίων, και ως επί το πλείστον στον χρηματοπιστωτικό τομέα και στις επικοινωνίες [1]. Έτσι, αποτελεί επιλογή του ελληνικού καπιταλισμού η απομάκρυνση από την αγροτική παραγωγή λόγω των μικρών περιθωρίων κέρδους.

Ως προς την σχέση ανταγωνιστικότητας και κόστους εργασίας, είναι ξεκάθαρο ότι ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα ξεπερνούσε την Γερμανία και την Γαλλία την περίοδο 2000-2008, το πραγματικό ετήσιο κόστος εργασίας στην Ελλάδα παρέμενε το 2009, σημαντικά χαμηλότερο από το αντίστοιχο των προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών. Αντίθετα, η Ελλάδα είχε και διατηρεί ακόμη ένα από τα υψηλότερα περιθώρια κέρδους στην ΕΕ των 15, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίοδο 1995-2009 όπου το μέσο περιθώριο κέρδους της ελληνικής οικονομίας ήταν 40%, το δεύτερο μεγαλύτερο στην ΕΕ. Έτσι, είναι σαφές ότι η πραγματική πρόθεση της συμπίεσης του μισθολογικού κόστους και της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων είναι η βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου και η επιβολή ενός νέου μοντέλου του ελληνικού καπιταλισμού με κύριο χαρακτηριστικό την φθηνή, επισφαλή και απροστάτευτη εργασία [2].

Ένας ακόμη μύθος της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι η παρουσίαση της Γερμανίας ως ιμπεριαλιστικής δύναμης που στο ¨σύνολό¨ της επιτίθεται στην Ελλάδα. Όμως ένας από τους βασικούς λόγους ανάπτυξης του γερμανικού κεφαλαίου είναι η ένταση της εκμετάλλευσης στην γερμανική εργατική τάξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αύξηση της ενοικιαζόμενης εργασίας στην Γερμανία την τελευταία δεκαετία: υπολογίζεται ότι περίπου ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι δουλεύουν ως ενοικιαζόμενοι με περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα και αμείβονται με το 50% του βασικού μισθού.

Η απάντηση των «από κάτω»

Είναι σαφές ότι μέσα στην ανεργία, χωρίς εμφανή προοπτική διεξόδου και με μοναδική ρεαλιστική προοπτική την μετανάστευση, δημιουργείται μία γενιά ηττημένων εργαζόμενων που μπορούν να δεχθούν οποιεσδήποτε συνθήκες εργασίας προκειμένου να ξεφύγουν, έστω προσωρινά, από το φάσμα της ανεργίας. Η στρατηγική της αστικής τάξης, που προσπαθεί να διατηρήσει τα κέρδη της ρίχνοντας το βάρος στις δυνάμεις της εργασίας, είναι σαφής. Το ζήτημα είναι η δημιουργία της στρατηγικής «των από κάτω».

Εκεί έρχεται η ανάγκη η Αριστερά να περιγράψει ένα σχήμα για τη ζωή μετά το Μνημόνιο και αυτό το σχήμα να γίνει ηγεμονικό και διεκδικήσιμο από τις εργαζόμενες τάξεις.

Οι πρώτες σκέψεις οδηγούν στην ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας, που ξεκινάει από σήμερα, φτιάχνοντας κύτταρα από αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις, καφενεία, εστιατόρια, βιβλιοπωλεία, εφημερίδες, παντοπωλεία. Η δεύτερη σκέψη είναι η επαναλειτουργία από τους εργαζόμενους επιχειρήσεων που κλείνουν όπως η ΒΙΟΜΕ, διαδικασία που θα βοηθούσε να απορροφηθεί το αργούν εργατικό δυναμικό που έχει εγκλωβιστεί στην μακροχρόνια ανεργία. Η κυβέρνηση της Αριστεράς  θα πρέπει όλα αυτά τα εγχειρήματα να τα προωθήσει ως μέθοδο αντιστροφής της διάλυσης των τελευταίων χρόνων, φροντίζοντας παράλληλα για τη δημιουργία νομικού πλέγματος προστασίας των εργαζομένων.

____________

Σημειώσεις

[1]. Λάσκος, Χ. - Τσακαλώτος, Ε.(2012), 22 πράγματα που μας λένε για την ελληνική κρίση και δεν είναι έτσι, Αθήνα: ΚΨΜ.
[2]. ό.π.
  ΠΗΓΗ:RED NOTEBOOK

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Σε αναβρασμό χιλιάδες εκπαιδευτικοί – Νέα κινητοποίηση την Τετάρτη (24/7) στις 7μμ

Σε αναβρασμό χιλιάδες εκπαιδευτικοί – Νέα κινητοποίηση την Τετάρτη (24/7) στις 7μμ

  • 22.07.2013 , 15:33 μμ
  • Τελευταία ενημέρωση : 22.07.2013, 15:38 μμ
(Photo Eurokinissi)

 


Σε αναβρασμό βρίσκονται χιλιάδες εκπαιδευτικοί μετά την αιφνιδιαστική απόφαση του υπουργείου Παιδείας να θέσει από σήμερα σε διαθεσιμότητα τους πρώτους 2000 της τεχνικής εκπαίδευσης με ταυτόχρονη κατάργηση 53 τεχνικές ειδικοτήτων, την ίδια στιγμή που η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) προειδοποιεί για "θερμό Σεπτέμβριο".
H ΟΛΜΕ πάντως έχει εξαγγείλει συνέχιση των κινητοποιήσεων, αρχής γενομένης από την Τετάρτη (24/7) στις 7 μμ, οπότε το συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών καλεί όλες τις ομοσπονδίες των κλάδων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που βρίσκονται σε κινητοποίηση να συναντηθούν στα γραφεία της προκειμένου να «οργανωθεί από κοινού ο αγώνας ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις». Ταυτόχρονα, προαναγγείλει έναν "θερμό" Σεπτέμβριο με την έναρξη του σχολικού έτους.
Νωρίτερα, σήμερα πορεία διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν οι εκπαιδευτικοί στο κέντρο της Αθήνας με βασικό αίτημα να συναντήσουν τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα. Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, Θέμης Κοτσιφάκης, χαρακτήρισε τη σημερινή ημέρα "μαύρη" με αφορμή τη διαθεσιμότητα 2.500 εκπαιδευτικών που μέχρι πρότινος δίδασκαν σε ΕΠΑΛ για ειδικότητες που καταργήθηκαν.
Στην Αργολίδα, ομάδα εκπαιδευτικών-μέλη της τοπικής ΕΛΜΕ προχώρησε σε κατάληψη της εισόδου των γραφείων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αργολίδας, στο Ναύπλιο, από το πρωί έως τις 12.00 το μεσημέρι, μη επιτρέποντας την είσοδο στο κτίριο. Με δηλώσεις τους στα τοπικά μέσα ενημέρωσης οι καθηγητές σημειώνουν πως θα συνεχίσουν και θα κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους, ενώ υπογράμμισαν με νόημα πως, «θα έχουμε θερμό Σεπτέμβριο».
Να σημειωθεί ότι περισσότερες οργανικές θέσεις, 388, χάθηκαν με την κατάργηση της ειδικότητας της Νοσηλευτικής, ακολουθούν οι Βρεφονηπιοκόμοι με 355 και οι ειδικότητες Αισθητικής με 211. Στις προθέσεις των υπουργείων Παιδείας και Υγείας, ωστόσο, είναι το 60% με ειδικότητες υγείας να απορροφηθούν σε αυτόν τον τομέα. Εκτιμάται ότι από το μέτρο αυτό θα ευεργετηθούν περίπου 1.000 καθηγητές.
 
ΠΗΓΗ:ΑΥΓΗ

«Δεν έχουμε φτάσει ακόμη στα όρια της βίας και της ντροπής»

Έντυπη Έκδοση

«Δεν έχουμε φτάσει ακόμη στα όρια της βίας και της ντροπής»

Ο Στέλιος Μάινας και η Δήμητρα Ματσούκα ερμηνεύουν τον Περλιμπλίν και την Μπελίσα, του Λόρκα
Τελευταία ενημέρωση:
Ο Στέλιος Μάινας, προτού βάλει μπροστά τη θεατρική μεταφορά της «Τίρζα», του βραβευμένου Ολλανδού Αρνον Γκρούνμπεργκ (σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου), ένα έργο-φωτιά για τη χρεοκοπία των δυτικών κοινωνιών και οικογενειών, προθερμαίνεται με έναν λυρικότατο Λόρκα, τον οποίο ωστόσο αναγκάστηκε να προσεγγίσει με «σιδερένια παπούτσια».
Διότι στο «Περλιμπλίν και Μπελίσα» (με συμπρωταγωνίστρια τη Δήμητρα Ματσούκα, τη Δευτέρα παρουσιάζεται στο Βεάκειο, την Τρίτη στην Ηλιούπολη και την Τετάρτη στο Γαλάτσι) τη σκηνοθεσία υπογράφει ο «κοσμοκαλόγερος» του ελληνικού θεάτρου, Δήμος Αβδελιώδης.
Πριν από την «Τίρζα», που πασχίζει ο ηθοποιός 5 χρόνια να ανεβάσει, ο Ολλανδός συγγραφέας, που επισκέφθηκε το Γκουαντάναμο και τα ολλανδικά στρατεύματα σε Ιράκ και Αφγανιστάν, συνέγραψε το «The Jewish Messiah» για «έναν Χίτλερ από την ανάποδη, ο οποίος κάνει παγκόσμιο πόλεμο μοιράζοντας πυραύλους σε όλη τη γη. Είναι ένα βαθιά πολιτικό κείμενο, χωρίς να έχει την πολιτική σε πρώτο επίπεδο, με φοβερό κυνισμό και αυτοσαρκασμό. Ο συγγραφέας του είναι συγγενής με τη Σάρα Κέιν και τον Πίντερ».
- Η «προθέρμανση» με τον Λόρκα είναι, πάντως, τελείως κόντρα.
«Ο Αβδελιώδης είναι βηματισμός μέσα από σιδερένια παπούτσια. Δεν σου επιτρέπει να φορέσεις την ελβιέλα σου. Σου βάζει σιδερένια παπούτσια και αν μπορείς να προχωρήσεις, καλώς, αλλιώς σπας τα μούτρα σου».
- Επέλεξε τη φόρμα του κουκλοθεάτρου. Γιατί;
«Είναι ένα κουκλοθέατρο που παραπέμπει σε λαϊκή όπερα. Κι εμείς εμφανιζόμαστε σαν κούκλες. Γιατί ο έρωτας ζωντανεύει ακόμη και τα ξύλινα κατασκευάσματα. Αυτό είναι το έργο. Είναι μια παραβολή. Εχει παιχτεί και στην Ισπανία για κουκλοθέατρο».
- Η ποίηση και ο λυρισμός του Λόρκα τι μπορούν να εκπέμψουν σε εποχές αντιποιητικές, αντιλυρικές, αντιερωτικές σαν τη σημερινή;
«Το έργο μιλά για το αν διακινδυνεύουμε για κάποια πράγματα, αν βάζουμε το κεφάλι μας στον ντορβά ή περνάμε επιδερμικά τη ζωή μας. Ο ήρωας, ένας διανοούμενος, βυθισμένος στα βιβλία του, ερωτεύεται και ρισκάρει. Κερδίζει τον έρωτα και χάνει τη ζωή του. Αξίζει τον κόπο; Κάποια στιγμή δηλώνει ότι βρίσκεται "μακριά από τον κόσμο και από τη γελοία ηθική των ανθρώπων"».
- Υπάρχει κάτι για το οποίο ο μέσος Ελληνας βάζει το κεφάλι του στον ντορβά;
«Υπάρχει κάτι παρήγορο μέσα σε μια σκατά εποχή. Μέσα σ' αυτή τη φοβερή απαξίωση σε όλα τα επίπεδα, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ξανά ποιες είναι οι αξίες. Αρχίζουν και πετούν το έρμα, τα βαρίδια, τα περιττά. Ο κόσμος ανακαλύπτει πάλι τι έχει αξία στη ζωή του. Εχει αξία το παιδί του, έχει αξία η γυναίκα του, ο άνδρας του, ο διπλανός του; Η έννοια αλληλεγγύη είναι εντελώς νέα, σε μια κοινωνία που κανονικά θα έπρεπε να αλληλοσπαραχθεί για να επιβιώσει. Αρχίζουν και φαίνονται ψήγματα κοινωνικής και προσωπικής οργάνωσης, που δεν έχει ούτε τις κομματικές ταυτότητες ούτε κάποια κομματική προστασία. Γιατί πάντα χρειαζόμασταν ένα περιβάλλον προστασίας για να λειτουργούμε, μια ομπρέλα. Αρχίζει να καταλαβαίνει ο κόσμος ότι η ομπρέλα είναι ο ίδιος του ο εαυτός και ο διπλανός του».
- Η «ομπρέλα» της δικομματικής κυβέρνησης σας εμπνέει εμπιστοσύνη; Η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική συγκυβέρνηση ήταν αναμενόμενη;
«Πιστεύω ότι έπρεπε να φύγει αναγκαστικά η ΔΗΜΑΡ. Υπήρχε μια κόκκινη γραμμή. Πρέπει να κρατάς ένα στοιχειώδες μέτρο στα πράγματα. Και το στοιχειώδες μέτρο προφανώς είχε ξεπεραστεί από καιρό. Δεν μπορείς να είσαι διακοσμητικός σε μια κυβέρνηση -αν και εγώ ήμουν από την αρχή υπέρ του να είναι η ΔΗΜΑΡ σ' αυτήν. Σε μια τόσο κρίσιμη εποχή χρειαζόταν μια κοινή αντίληψη για τα πράγματα, που θα σήμαινε τη σωτηρία της Ελλάδας».
- Την είδαμε τη σωτηρία της Ελλάδας;
«Οχι».
- Τι είδαμε;
«Είδαμε ένα Μνημόνιο να μεγαλώνει μαζί με το χρέος μας. Ενας άξονας σε μια εποχή μεγάλης σύγχυσης είναι να μπορείς να κρατάς ένα μέτρο στα πράγματα. Οχι από συντηρητισμό, αλλά από φρένο, για να μην κάνεις επιπολαιότητες».
- Το μέτρο πρέπει να το κρατήσουν οι πολίτες όταν το επίσημο κράτος το έχει χάσει προ πολλού;
«Εχετε δίκιο. Αλλά η πρόθεσή μου ως πολίτης είναι το να ομονοήσουμε παρά να διχαστούμε. Το διχασμό τον έχουμε δει. Αν και η κοινωνία μας οδηγείται μαθηματικά, από μόνη της, σε συγκρουσιακή κατάσταση».
- Δεν θέλετε κανενός είδους σύγκρουση;
«Δεν θέλω τη σύγκρουση για τη σύγκρουση».
- Τη σύγκρουση τη βλέπουμε, ωστόσο, γύρω μας παντού.
«Παγκοσμίως. Αλλά ο Ελληνας δεν κοιμάται. Υπάρχει μια ρήση του Ελύτη που λέει: Ο Ελληνας ξυπνά όταν τα όρια της βίας και της ντροπής έχουνε φτάσει στο ελάχιστό τους σημείο».
- Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχουμε προσεγγίσει αυτό το σημείο;
«Προφανώς υπάρχει κι άλλο "λίπος". Δεν έχουμε φτάσει στα όρια της βίας και της ντροπής. Είμαστε σχετικά κοντά. Βεβαίως η καθημερινότητά μας μάς διαψεύδει».
- Δεν ξεπεράσαμε το όριο όταν αρπάζονται συντάξεις και μισθοί;
«Αυτό είναι αιτία πολέμου. Αλλά δεν έχουμε πανευρωπαϊκά μόνο εμείς τόσο χαμηλούς μισθούς. Το Παρίσι είναι καθημαγμένο. Εχει το 25% των μαγαζιών του κλειστά».
- Πώς, ενώ λεφτά δεν υπάρχουν, γίνονται τόσο πολλά πράγματα σήμερα το θέατρο;
«Οι περισσότεροι είναι απλήρωτοι. Εχει δημιουργηθεί ένα νέο είδος εργασιακών σχέσεων».
- Στο θέατρο μόνο;
«Παντού. Το νέο μοντέλο λέει "είμαι ευτυχής που εργάζομαι, ακόμα και χωρίς μισθό". Η εργασία πλέον δεν συνδέεται με την επιβίωση! Αλλά ο φασισμός, η ακρότητα είναι επακόλουθα της πίεσης που νιώθει ο κόσμος».
- Ο ακραίος καπιταλισμός που βιώνουμε ευθύνεται και για την ανάδυση του φασισμού;
«Δεν το συζητάμε! Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός ευθύνεται για τα αποτελέσματα αυτής της άκρατης απελευθέρωσης της αγοράς και της παρερμηνείας της. Δεν είμαι νεοφιλελεύθερος, αλλά θα ήθελα να βλέπω την αγορά ελεύθερη. Ομως η παρερμηνεία αυτού του μοντέλου συνέβαλε στο αποτέλεσμα ενός καπιταλιστικού Αρμαγεδδώνα ο οποίος αυτοτρώγεται. Ούτε οι αρχές του καπιταλισμού είναι σύμφωνες με αυτό που συμβαίνει. Πρόκειται για ένα αυτοάνοσο νόσημα του καπιταλισμού, για το οποίο δεν υπάρχουν αντιβιοτικά. Ευχή μου είναι να δημιουργηθούν νέες πολιτικές τάσεις που δεν θα έχουν τις ταυτότητες ούτε τα κόμπλεξ ούτε τα βαρίδια των προηγούμενων κοινωνικών μοντέλων. Μπορεί να δούμε δηλαδή στο μέλλον συνδυασμούς νέους, "άχρωμους", χωρίς τη ρετσέτα κοινωνικοπολιτικών μοτίβων...».
- Κάτι που αποτυπώνεται στις εξεγέρσεις στην Τουρκία και στη Βραζιλία;
«Ναι, αυτό είναι το βρέφος. Θέλει χρόνο για να γίνει παιδί και να λυτρωθεί».

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Πρόβα στον... πεζόδρομο

Πρόβα στον... πεζόδρομο

  • 17.07.2013

Μια μουσική έκπληξη επιφυλάσσει η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής αύριο το απόγευμα στις 8.00 μ.μ., καθώς, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για την παρουσίαση της όπερας του Πουτσίνι Μαντάμα Μπατερφλάι, θα πραγματοποιηθεί ανοιχτή πρόβα στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην οποία θα λάβουν μέρος οι μουσικοί της ορχήστρας και μονωδοί που πρωταγωνιστούν στην παράσταση, με επικεφαλής τον μαέστρο Μύρωνα Μιχαηλίδη.
Η πρόβα θα διαρκέσει μια ώρα περίπου και οι θεατές που θα βρεθούν στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη μουσική του Πουτσίνι, να ακούσουν τις οδηγίες και τις υποδείξεις του μαέστρου προς τους μουσικούς και τους μονωδούς, με λίγα λόγια να συμμετάσχουν στην ατμόσφαιρα της προετοιμασίας μιας μεγάλης ορχήστρας σε ένα εμβληματικό έργο του οπερατικού ρεπερτορίου.
Η ανοιχτή πρόβα της Λυρικής εντάσσεται στην εδώ και καιρό υιοθετημένη εξωστρεφή πολιτική της ΕΛΣ, όπως αντίστοιχα είχε κάνει με την πρώτη καλοκαιρινή της παραγωγή, τον Ιπτάμενο Ολλανδό, η γενική δοκιμή της οποίας ήταν ανοιχτή στους άνεργους συμπολίτες μας.
Η παράσταση της όπερας του Πουτσίνι, σε σκηνοθεσία του διάσημου Αργεντινού σκηνοθέτη Ούγκο ντε Άνα και μουσική διεύθυνση Μ. Μιχαηλίδη, θα δοθεί στο Ηρώδειο, στις 27-28 και 30-31/7.

Για τις όμορφες πόλεις της χώρας (μας

15/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Για τις όμορφες πόλεις της χώρας (μας)

     
Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το μασκάρεμα, η προσποίηση, το να θέλουμε να δείξουμε ότι είμαστε κάτι άλλο ανώτερο απ” αυτό που πραγματικά είμαστε, έχει μακρά παράδοση, δεν είναι ίδιον των καιρών μας. Περισσότερο φαίνεται να έχει να κάνει με το νόημα που απεγνωσμένα προσπαθούμε να δώσουμε στη ζωή μας, για να παρουσιάζεται ως ενδιαφέρουσα και όχι σαν μίζερη και εξαθλιωμένη· ίσως και για να γίνουμε πιο αγαπητοί στους διπλανούς. Αλλά πόσο διαρκεί η κίβδηλη τούτη μεταμόρφωση; Οχι πολύ. Κάποτε, πολύ σύντομα, αυτό αποκαλύπτεται, για τούτο και γινόμαστε ανυπόφοροι ο ένας στον άλλο.

Ενας έξοχος Ιταλός στοχαστής έλεγε ότι αυτό αφορά όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά ολόκληρους πληθυσμούς: «Αρκετές επαρχιακές πόλεις, καθ” όλα υπέροχες, θα ήσαν πολύ ευχάριστες για να ζει κανείς αν δεν συναντούσε μια αποκαρδιωτική απομίμηση των όσων συμβαίνουν στην πρωτεύουσα, μια ξέφρενη επιθυμία των κατοίκων τους να φαντάζονται ότι ζουν αλλού και όχι σε μια επαρχιακή πόλη» [Τζιάκομο Λεοπάρντι, (1798-1837), «Στοχασμοί», Ροές].

Επειδή όλα -υποτίθεται- συμβαίνουν στην πρωτεύουσα και επειδή οι κοινωνικές συνθήκες δεν μας «ευνόησαν» να ζήσουμε εκεί, μεταφέρουμε, γελοιοτρόπως, πώς αλλιώς, την πρωτεύουσα στον τόπο που ζούμε, μια πρωτεύουσα αγχωμένη, κακέκτυπη, στα μέτρα μας. Μια πρωτεύουσα χωρίς πεζοδρόμια, χωρίς πλατείες και πράσινο, με κολασμένη κίνηση οχημάτων, με νέφος αποπνικτικό, χωρίς ωραία κτίρια, με απομεμακρυσμένες και βρόμικες παραλίες, με χιλιάδες άστεγους και επαίτες, με αυξημένη εγκληματικότητα. Τι τη θέλουμε τέτοια πρωτεύουσα; Να κινδυνεύει η ζωή των πλείστων ανά πάσα στιγμή, να μην μπορούν τα παιδιά να μεγαλώσουν σ” ένα φυσικό, όμορφο, έστω και αστικό περιβάλλον;

Ελα ντε. Αλλα όμως είναι αυτά που μας εντυπωσιάζουν: οι σταρ της TV και του θεάτρου, οι τζιτζιφιόγκοι κάθε επαγγέλματος που «διακονούν» και διακινούν το λαϊφστάιλ, οι «αναγνωρισμένοι», οι μπόσικοι σε κάθε καπιταλιστικό μαγνάδι, οι ακριβοπληρωμένες γενικά περσόνες του θεάματος που ζουν στην πρωτεύουσα.

Μα, τι χρείαν έχομεν όλων αυτών των περιβεβλημένων με τη λάμψη τού τίποτε, όλων των διακεκοσμημένων με δήθεν χλεχλέδων; Ουδεμία, φυσιολογικά. Εκεί όμως εμείς, χάσκακες στη στίλβη του πρωτευουσιάνικου μεγαλείου· τι ντροπή!

Ο πολιτισμός μάς έχει αφήσει χρόνους, καιρό τώρα. Η νοοτροπία του πολιτισμένου ανθρώπου εννοείται, ο απλός βηματισμός, η φυσική ανάσα. Αλλά έτσι συμβαίνει σε όλες τις εποχές.

Ολοι θέλουμε να φαινόμαστε κάτι άλλο απ” αυτό που είμαστε. Να “ναι η φυσική ραθυμία; Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία τού στοχάζεσθαι; Ο φθόνος; Η επιθυμία να κατακτήσουμε ό,τι «έχει» ο άλλος; Καλόν θα ήτο εάν αναλογιζόμασταν πώς ξεκίνησε ο πολιτισμός (ίσως): από τη μίμηση (προσκτητική επιθυμία) ή από τον πρώτο ταφέντα συνάνθρωπο.

Η πόλη που ζούμε θα “πρεπε να βιώνεται ως μέρος (συμβολή) του κέντρου του κόσμου. Να είναι καθαρή, ανοιχτή, ανεκτική, όμορφη, με σεβασμό στην Ιστορία και την αρχιτεκτονική, δημιουργική, πολυάσχολη, πολιτισμική, κοινωνική, ανθρώπινη. Οχι συμπλεγματική, όχι μιμητική (παρά μόνο όταν η μίμηση είναι προϊόν πολιτισμικής παιδείας), όχι πόλη που «χύνει το τίποτε μες στο κενό» (Ντοστογιέφσκι), όχι πόλη με κατοίκους ραγιάδες, όχι πόλη με βολεμένους και συμβιβασμένους· όχι πόλη με πολίτες τεμπέληδες! Η πρωτεύουσα κρύβει όντως σπάνιες ομορφιές, αλλά ας την αφήσουμε για τους κατοίκους της που την αγαπούν βαθιά, ειλικρινώς, ανιδιοτελώς. Διάολε, τόσες πανέμορφες πόλεις έχουμε. Γιατί δεν τις ερωτευόμαστε; Η γενναιόφρων πολιτική έρωτας είναι, μην ξεχνιόμαστε.

gstamatopoulos@efsyn.gr

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΔΗΜΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Οι Ενώσεις Γονέων και Κηδεμόνων των μαθητών του Δήμου Καστοριάς και του Δήμου Ορεστίδος συμπαραστέκονται στους εκπαιδευτικούς των Επαγγελματικών Λυκείων, στους σχολικούς φύλακες και στους υπαλλήλους της Δημοτικής Αστυνομίας, οι οποίοι έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα.
Η διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών των Επαγγελματικών Λυκείων οδηγεί και στη διαθεσιμότητα χιλιάδων μαθητών, εξαιτίας της κατάργησης τομέων που ήταν πολυπληθείς στην επαγγελματική εκπαίδευση με ικανοποιητικά ποσοστά απορρόφησης στην αγορά εργασίας. Οδηγεί, επίσης, στο σταδιακό μαρασμό και το κλείσιμο των Επαγγελματικών Σχολείων. Στο εξής, για τις ειδικότητες αυτές οι μαθητές θα πρέπει να απευθύνονται σε ιδιωτικές σχολές, επιβαρύνοντας επιπρόσθετα από οικονομική άποψη τις οικογένειές τους.
Η διαθεσιμότητα των σχολικών φυλάκων και των υπαλλήλων της Δημοτικής Αστυνομίας συνεπάγεται την κατάργηση του ελέγχου των σχολικών χώρων και της επιτήρησης εισόδου εξωσχολικών ατόμων στα σχολεία, καθώς και την έλλειψη ασφαλούς μεταφοράς των μαθητών από και προς το Δημόσιο Σχολείο.
Θεωρούμε ότι όλοι οι αιρετοί εκπρόσωποι οφείλετε να σταθείτε έμπρακτα στο πλευρό των ατόμων που βάλλονται από τα συγκεκριμένα μέτρα.

Τα Δ.Σ.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Ο Καβάφης και οι μετανάστες

07/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ο Καβάφης και οι μετανάστες



  
«Είμεθα ένα κράμα εδώ· Σύροι, Γραικοί, Αρμένιοι, Μήδοι».
 
Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, ΕΝ ΠΟΛΕΙ ΤΗΣ ΟΣΡΟΗΝΗΣ, 1917
 
Του Θωμά Τσαλαπάτη

Υπάρχουν έργα που η επιμονή του χρόνου δεν καταφέρνει να παλιώσει. Τόσο συχνά επιστρέφουμε σε αυτά, όχι για να επαναλάβουμε μια παλιά διαδρομή αλλά για να την αντικρίσουμε νέα, σηματοδοτημένη ξανά από την αρχή. Εργα που ξαναγεννιούνται φορτωμένα νέα νοήματα στη στροφή των καιρών. Και αυτό γιατί δεν εξιστορούν τη φλούδα, αλλά το κουκούτσι των ανθρώπων, τον πυρήνα όπου μέσα του κατοικεί η κάθε εκδοχή που πρόκειται να τον αγκαλιάσει.

Ισως να μοιάζει κοινοτοπία να χαρακτηρίσουμε τον Καβάφη ως τον κλασικότερο των Ελλήνων ποιητών (ταυτόχρονα όμως θα ήταν και παράλειψη αν πράτταμε το αντίθετο – αλλά ας μην γκρινιάζουμε, είμαστε και στο Ετος Καβάφη άλλωστε…) Εχει καταγραφεί εδώ και καιρό πως μέσα στην καβαφική δεξαμενή, ο καθένας μπορεί να αντικρίσει ό,τι κουβαλά μέσα του: τον πατριωτισμό και τον αντιιμπεριαλισμό, τη χριστιανική ευσέβεια και την αντικληρικαλιστική πολεμική, τον ελληνοκεντρισμό και τον διεθνισμό. Φυσικά, η κάθε ερμηνεία δεν κουβαλά το ίδιο φορτίο αλήθειας, αλλά ερχόμενοι σε επαφή με ένα έργο όπου τα αντίθετα υπάρχουν εξίσου και τόσο συχνά χωρίς ασυνέπεια, με ένα έργο που τόσο συχνά η ειρωνεία φυτεύει σκιά στην όποια κατάφαση, είναι πολύ λίγα τα συμπεράσματα που θα μπορούσαν να κριθούν ως τελείως αδόκιμα. Ετσι, στη στροφή των καιρών, ο κατακερματισμένος μας κόσμος καλείται να εντοπίσει τα δικά του θραύσματα ανάμεσα στους στίχους του Αλεξανδρινού.

Ο κόσμος του Καβάφη κατοικείται από ένα πλήθος Ξένων, από τον μεγάλο αριθμό των Αποκλεισμένων. Ξένος είναι ο Μύρης, χριστιανός σε μια παρέα ειδωλολατρών δεμένη με τους σπάγκους της ηδονής, ξένος και ο αφηγητής του ποιήματος, ειδωλολάτρης σε μια χριστιανική κηδεία, με τις προσευχές και τις δεήσεις των ιερέων, τις φωνές των πένθιμων γριών να παίρνουν τον φίλο του μακριά (γενόμουν ξένος εγώ, ξένος πολύ). Αγνωστος –ξένος μες στην Αντιόχεια– ο Εδεσσηνός του ποιήματος Ούτος Εκείνος, Ξένος ο ηττημένος Αντώνιος που φεύγει από την Αλεξάνδρεια, Ξένος ο Εμης που πέθανε εις τούτο το συριακόν επίνειον και οι γέροι γονείς του τον λογαριάζουν ζωντανό. Ο ηγεμόνας από τη δυτική Λιβύη, ο Καισαρίων, ο Ιουλιανός, Ξένοι και Αποκλεισμένοι από την εποχή τους. Ξένοι οι δύο νέοι, 23 έως 24 ετών, διωγμένοι από τα σπίτια των τίμιων οικογενειών τους που δεν τους θέλουν πια. Δίπλα τους, σε κάποιο άλλο σημείο του καφενείου όλοι τόσοι οι Αποκλεισμένοι της ηδονής. Και ανάμεσά τους ο ποιητής, κατάμονος στο σπίτι, ενώ η λάμπα σβήνει στις 12.30, ενώ περνούν τα χρόνια, ο ποιητής, πιο ξένος και από τους Ξένους.

Το καβαφικό ταξίδι δεν είναι μόνο το ωραίο ταξίδι, το ταξίδι που δίνει η Ιθάκη, είναι ταυτόχρονα και το ταξίδι του ξεριζωμού (Λυπήθηκαν μεγάλως/στον αποχωρισμό των./Δεν τόθελαν αυτοί/ήταν οι περιστάσεις./ Βιοτικές ανάγκες/ εκάμνανε τον ένα/ να φύγει μακρυά-/Νέα Υόρκη ή Καναδά). Εναν ξεριζωμό που συναντά κανείς και στη βιογραφία του ποιητή. Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια από οικογένεια Κωνσταντινουπολιτών, ο Καβάφης θα αλλάξει πολλές φορές τόπο διαμονής για οικονομικούς λόγους ή λόγω της γενικευμένης πολιτικής αστάθειας που επικρατούσε εκείνη την εποχή, σε ένα ταξίδι με πολλαπλές επιστροφές: Λίβερπουλ, Λονδίνο, ξανά Λίβερπουλ, ξανά Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη. Ο Καβάφης θα επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια το 1885. Από την ημερομηνία αυτή και μετά, ελάχιστες φορές θα απομακρυνθεί από την πόλη. Στο πολυπολιτισμικό της κράμα ο ποιητής ταξιδεύει ενώ στέκει σταθερός ανάμεσα σε ανθρώπους με ρευστές ταυτότητες, ανάμεσα σε εποχές.

Η επιλογή των ελληνιστικών χρόνων και των ανθρώπων τους, ως κέντρο της καβαφικής ποίησης, δεν αποτελούν τυχαίο μοτίβο ή απλή ιστορική αναφορά. Μες στη ρευστότητά τους, τις άπειρες συναντήσεις και προσμείξεις, μέσα στην πολυπρισματικότητά τους μπορούν να διαβαστούν και ως μια πρόταση συνύπαρξης από τον ποιητή: σ’ ένα από τα τελευταία του ποιήματα, το «Στα 200 π.Χ.», ο ποιητής ξεχωρίζει ως αρετή του ελληνικού κόσμου –όπως αυτός προέκυψε μετά τις εκστρατείες του Αλεξάνδρου– «την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών». Ο στίχος αυτός –στίχος αρκετά δύσβατος και σκοτεινός από έναν μάλιστα ποιητή που χαρακτηρίζεται από την ευκρίνεια της διατύπωση– περιγράφει το πώς ήρθε σε αρμονία ο ελληνικός πολιτισμός με τους πολιτισμούς της Ανατολής, την ελληνιστική σύγκραση, τον συγκερασμό δηλαδή των πολιτισμών, τη λελογισμένη πολιτιστική μείξη σε πολλούς τομείς, ώστε να προκύψει ένα αποτέλεσμα συμβίωσης, προσαρμοσμένο στις εκάστοτε συνθήκες, δημιουργώντας μια βιώσιμη αρμονία. Το στοιχείο αυτό είναι ορατό και σε άλλα καβαφικά ποιήματα (όπως π.χ. στο «Εν πόλει της Οσροηνής»), ενώ αποτελεί βασική προϋπόθεση ώστε να γίνουν κατανοητές οι σχέσεις των χαρακτήρων που πρωταγωνιστούν στα «ελληνιστικά» ποιήματα του Καβάφη. Το γεγονός πως το ποίημα εκδίδεται το 1931, σε μια εποχή μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο όταν τα σύνορα είναι ρευστά, οι αυτοκρατορίες έχουν καταρρεύσει και οι πληθυσμοί μετακινούνται, δίνουν στον στίχο μια διάσταση που τον αποσπά από την ιστορική αναφορά και τον τοποθετεί ως πρόταση στον παρόν.

Ας δεχτούμε λοιπόν αυτή την πρόταση του σεβασμού, της ανταλλαγής και της συνύπαρξης ως μια καβαφική προσφορά στο δικό μας παρόν, απέναντι στους συνανθρώπους που ζουν μέσα στον φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια. Απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες που δεν βρήκαν νέα γη και νέους τόπους, σε Ξένους και Αποκλεισμένους, που χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, αφήσαμε έξω από της κοινωνίας τα Τείχη.

http://tsalapatis.blogspot.gr/

Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013

Η σφαγή των εκπαιδευτικών οδηγεί σε... ανθρωποφαγία

Έντυπη Έκδοση

Η σφαγή των εκπαιδευτικών οδηγεί σε... ανθρωποφαγία

Μετά τα απροκάλυπτα ψεύδη του υπουργού Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλου, η «κινητικότητα», η «διαθεσιμότητα» και τελικά οι απολύσεις προχωρούν βάσει προγράμματος και οι εργαζόμενοι οδηγούνται σε εμφύλιο για το ποιος θα επιβιώσει.
Και μετά τα ψέματα, τι; Την αύξηση ωραρίου των καθηγητών, «που δεν ήταν της ώρας για συζήτηση», κατά τον υπουργό Παιδείας, ακολούθησαν οι υποχρεωτικές μεταθέσεις που «ήταν το έσχατο μετρο για να μη φτάσουμε στις απολύσεις», κατά τον υπουργό, για να καταλήξουμε σήμερα στο σημείο μηδέν: κινητικότητα ή διαθεσιμότητα, ενώ πάλι άνοιξε ο δρόμος για απολύσεις.
Αναζητώντας αλήθειες πλέον, στον πιο κρίσιμο και πιο ευαίσθητο χώρο του δημοσίου τομέα, όπως είναι ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης, παραθέτουμε τα κυβερνητικά ψεύδη:
* 1ο ΨΕΜΑ: «Η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών δεν είναι της ώρας. Θα το δούμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς». Τάδε έφη Κ. Αρβανιτόπουλος, στη Βουλή, 20 Φεβρουαρίου 2013.
ΑΛΗΘΕΙΑ: Δύο ημέρες πριν, στις 18 Φεβρουαρίου, είχε κατατεθεί στη Βουλή το επικαιροποιημένο μεσοπρόθεσμο που περιείχε επιπλέον περικοπές στην Παιδεία κατά 14,2% και προέβλεπε ρητά την αύξηση του ωραρίου των διδασκόντων.
* 2ο ΨΕΜΑ: «Δεν θα γίνουν απολύσεις εκπαιδευτικών. Η αύξηση του ωραρίου και οι μεταθέσεις έρχονται να καλύψουν τα κενά και να αποφύγουμε διά ροπάλου όλα τα ενδεχόμενα απολύσεων». Τάδε έφη Κ. Αρβανιτόπουλος, στη Βουλή, 7 Ιουνίου 2013.
ΑΛΗΘΕΙΑ: «Ηδη το εκπαιδευτικό σύστημα έχει υποστεί ένα σοκ μείωσης περί τους 11.000 αναπληρωτές και ωρομίσθιους. Το υπουργείο Παιδείας έχει ήδη συνεισφέρει στην κινητικότητα 10.000 αναπληρωτές». Τάδε έφη Κ. Αρβανιτόπουλος, σε συνέντευξή του, μετά τη συνάντηση που είχε με τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σε αυτό ακριβώς το σοκ στην εκπαίδευση αναφερόταν στις 28 Απριλίου η «Κ.Ε.», σε πρωτοσέλιδο θέμα της με τίτλο: «12.000 αναπληρωτές εκτός σχολείων, αν αυξηθούν οι ώρες στους καθηγητές». Εγραφε το σχετικό ρεπορτάζ: «Σύμφωνα με αποκαλυπτική έρευνα των ΙΝΕ, ΓΣΕΕ και ΟΙΕΛΕ, οι αναπληρωτές σβήνουν από τον εργασιακό χάρτη της εκπαίδευσης, αφού μετά την αύξηση του ωραρίου, χάνονται 11.795 θέσεις εργασίας στη δημόσια εκπαίδευση».
Σενάρια
Πριν από δύο ημέρες, ο υπουργός Παιδείας, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Real fm, προσδιόρισε σε 2.000 τους υπεράριθμους εκπαιδευτικούς οι οποίοι θα βγουν τελικά στην κινητικότητα, πράγμα το οποίο -όπως είπε- δέχθηκε και η τρόικα. Και αφού τελείωσαν(;) τα ψέματα, να δούμε πόσο ζοφερό διαγράφεται το μέλλον της εκπαίδευσης, με βάση τα σημερινά δεδομένα.
* 1ο σενάριο: Εάν συνεχιστεί η εικόνα της ακινησίας που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο υπουργείο Παιδείας, το πιθανότερο σενάριο είναι ότι τον Σεπτέμβριο δεν θα υπάρχουν εκπαιδευτικοί στα σχολεία. Και αυτό γιατί όλες οι διαδικασίες σχετικά με τις υπηρεσιακές μεταβολές (αποσπάσεις, μετατάξεις) των εκπαιδευτικών παραμένουν στάσιμες. Ενώ κάθε χρόνο οι εγκύκλιοι υπογράφονται το αργότερο τον Μάιο, φέτος οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να σχεδιάσουν τη μετακίνησή τους, αφού ακόμη δεν ξέρουν εάν θα μετακινηθούν και πού.
* 2ο σενάριο: Περίπου 7.000 καθηγητές αναμένεται ότι θα χάσουν την οργανική τους θέση και θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, λαμβάνοντας το 75% του μισθού τους. Κάποιοι από αυτούς, 5.000 σύμφωνα με τους κ. Αρβανιτόπουλο και Μητσοτάκη, θα τοποθετηθούν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και κάποιοι θα απομακρυνθούν, προκειμένου να καλυφθεί ο κατάλογος των 15.000 αποχωρήσεων που ζητεί η τρόικα ώς το τέλος του 2014.
Οι καθηγητές που θα μετακινηθούν στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση θα προέρχονται από τις ειδικότητες εκείνες που δεν μπορούν να καλύψουν με το μάθημα πρώτης ανάθεσης το υποχρεωτικό τους ωράριο, που ζητεί ο νόμος, και θα χαρακτηριστούν υπεράριθμοι. Πρόκειται για καθηγητές Φυσικής Αγωγής, Πληροφορικής, Ξένων Γλωσσών και Καλλιτεχνικών.
* 3ο σενάριο: Σε 2.000 υπολογίζονται οι καθηγητές που θα κριθούν πλεονάζοντες και θα οδηγηθούν σε υποχρεωτική μετάθεση, είτε με τη συναίνεσή τους είτε χωρίς αυτή. «Ως έσχατο μέτρο» είχε χαρακτηρίσει τις υποχρεωτικές μεταθέσεις ο κ. Αρβανιτόπουλος, τις οποίες παρ' όλα αυτά νομοθέτησε με Προεδρικό Διάταγμα. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του πάντα, οι υποχρεωτικές μεταθέσεις θα γίνουν μετά την εξάντληση όλων των προηγούμενων μέτρων, δηλαδή τις αποσπάσεις, τις εθελοντικές μετακινήσεις και τις μετατάξεις. Οσοι συμφωνούν να μπουν στη σχετική λίστα των υπεραρίθμων, θα προηγούνται στην τοποθέτηση των κενών που θα υπάρχουν σε σχολεία της ιδιας περιφέρειας.
* 4ο σενάριο και πιο επικίνδυνο από όλα τα προηγούμενα: αυτό της ανθρωποφαγίας. Οι εκπαιδευτικοί έχουν αρχίσει να χωρίζονται σε κατηγορίες, προκειμένου να οχυρωθούν σε σχέση με τα κριτήρια πρόσληψής τους, σε μια προσπάθεια να σώσουν τον εαυτό τους, απομακρύνοντας το ενδεχόμενο της απόλυσής τους.
Ηδη, οι εκπαιδευτικοί που μπήκαν στην εκπαίδευση μέσω ΑΣΕΠ και αυτοαποκαλούνται «καθηγητές πρώτης τάξης», έκαναν το πρώτο βήμα. Καλούν τους συναδέλφους τους να μπουν σε σύλλογο που συστήνεται τώρα και περιλαμβάνει όλους τους εκπαιδευτικούς που μπήκαν αξιοκρατικά στην εκπαίδευση, μέσω γραπτών εξετάσεων του ΑΣΕΠ. Αμέσως μετά τη διοικητική πράξη σύστασης του συλλόγου, ο δικηγόρος του συλλόγου θα καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα στο υπουργείο Παιδείας με τα οποία θα ζητούν την απόλυτη εξαίρεσή τους από κάθε διαδικασία κινητικότητας.
Υποδεικνύουν δηλαδή στην κυβέρνηση ποιοι πρέπει να απολυθούν πρώτοι, αν γίνουν απολύσεις καθηγητών. Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που έχουν διοριστεί είτε με επετηρίδα είτε μέσω της προϋπηρεσίας τους ως αναπληρωτών. Και μετά, ποιοι έχουν σειρά; Για να δούμε

Ο κύβος ερρίφθη. Περί τις 7.500 εκπαιδευτικών χάνουν τις θέσεις τους

Ο κύβος ερρίφθη. Περί τις 7.500 εκπαιδευτικών χάνουν τις θέσεις τους

«Συμβόλαια θανάτου» στην Παιδεία
Ρώσικη ρουλέτα στήνει ο υπουργός Παιδείας σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Τους 10.000 απολυμένους αναπληρωτές ακολουθούν 5.000 μετατασσόμενοι και 2.500 που μπαίνουν άμεσα σε καθεστώς διαθεσιμότητας υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης
Ο κύβος ερρίφθη. Περί τις 7.500 εκπαιδευτικών χάνουν τις θέσεις τους. Οι 5.000 θα μεταταχτούν άμεσα και υποχρεωτικά, είτε εντός είτε εκτός εκπαιδευτικής κοινότητας, ενώ οι 2.500, που κρίθηκε ότι «περισσεύουν», θα πεταχτούν κατευθείαν στο πηγάδι της διαθεσιμότητας με τον φόβο της απόλυσης. Ο υπουργός Παιδείας επιμένει να διαβεβαιώνει ότι «δεν θα υπάρξει καμία απόλυση», αλλά χθες κιόλας, πριν προλάβει καλά καλά ν’ ανακοινώσει τον τελικό αριθμό των εκδιωκόμενων εκπαιδευτικών συγκρατώντας τον στις 2.000, τον διέψευσε το υπουργείο Μεταρρύθμισης μιλώντας για 2.500 εκπαιδευτικούς σε διαθεσιμότητα.
Αλλωστε το σχέδιο απομάκρυνσης έχει αρχή αλλά όχι τέλος, αφού στους ήδη έτοιμους καταλόγους των υπεράριθμων θα προστεθούν κι άλλοι με την εφαρμογή του επικείμενου σχεδίου για το νέο λύκειο και κυρίως το νέο τεχνικό λύκειο που θα χάσει πολλές από τις ειδικότητές του. Η εκπαιδευτική κοινότητα είναι στο πόδι. Η ΟΛΜΕ κατεβαίνει μαζί με τους υπαλλήλους των ΟΤΑ σε συλλαλητήριο τη Δευτέρα, ενώ θα προχωρήσει άμεσα σε κινητοποιήσεις.
Οι επισφαλείς ειδικότητες
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι θα τεθούν άμεσα σε διαθεσιμότητα θα αντληθούν κυρίως από τις ειδικότητες των ξένων γλωσσών, που ειδικά σε γυμνάσιο-λύκειο έχουν συρρικνωθεί, από ειδικότητες που ίσως μοιραστούν ανάμεσα σε μετατάξεις και διαθεσιμότητα (που όμως δεν θα είναι πληροφορικάριοι, όπως είχε διαρρεύσει) και, τέλος, απ’ όσους περισσέψουν από το νέο τεχνικό λύκειο. Η διαδικασία θα είναι ακαριαία, σχεδόν α λα ΕΡΤ. Κατάλογοι, ονόματα, έξοδος. Το survey, το ηλεκτρονικό σύστημα καταγραφής των δεδομένων της εκπαίδευσης, μπορεί ανά πάσα στιγμή να δώσει άμεσα τα απαραίτητα ονόματα. Ο υπουργός με χθεσινές δηλώσεις του υποστήριζε ότι πρόκειται για 2.000 εκπαιδευτικούς, που δεν θα απολυθούν.
«Δεν θα υπάρξει καμία απόλυση στο υπουργείο Παιδείας. Μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι θα απορροφηθούν είτε σε διοικητικές υπηρεσίες του ίδιου του υπουργείου, είτε -εάν αυτό δεν καταστεί εφικτό- σε άλλα υπουργεία». Για τους ίδιους δε εκπαιδευτικούς, χρησιμοποίησε τον όρο «κινητικότητα». Λίγο αργότερα, εκτός από το υπουργείο Μεταρρύθμισης που μιλούσε για 2.500 εκπαιδευτικούς σε διαθεσιμότητα, στελέχη του υπουργείου Παιδείας υποστήριζαν ότι μπορεί να είναι λίγο πάνω από 2.000 καθώς είναι και το στατιστικό λάθος, εκτιμώντας ότι το τελικό νούμερο θα είναι γύρω στις 2.200. Ρουλέτα κανονική…
Πάντως η επιμονή του υπουργού για μη απολύσεις περισσότερο μπερδεύει παρά καθησυχάζει την εκπαιδευτική κοινότητα, ειδικά όταν ο ίδιος το πρωί μιλούσε για κινητικότητα 2.000 και το απόγευμα οι συνεργάτες του διευκρίνιζαν ότι εννοούσε… διαθεσιμότητα. Σύμφωνα με πληροφορίες πάντως, ένας λόγος που προκαλούσε τη σύγχυση ήταν και η συνέχιση των διαπραγματεύσεων, οι οποίες δεν σταμάτησαν όταν έγιναν γνωστά τα νούμερα της επιχείρησης-σκούπα σε εκπαίδευση και δήμους. Καταβαλλόταν προσπάθεια ώστε οι 5.000 υποχρεωτικές μετατάξεις να ενταχθούν στο πλαίσιο της κινητικότητας, ώστε να μπορέσουν έτσι να βγουν οι υπολογισμοί, τους οποίους ωστόσο αμφισβητούσε η τρόικα. Αλλιώς δεν μπορεί να είναι πειστικές οι εξηγήσεις ότι τόσο οι 5.000 άμεσα μετατάξιμοι όσο και οι 2.500 σε διαθεσιμότητα έχουν τον ίδιο ακριβώς προορισμό. Δηλαδή να στελεχώσουν –απλώς με διαφορά χρόνου– υπηρεσίες τού Παιδείας και άλλων υπουργείων.
Σε κάθε περίπτωση πάντως 7.500 εκπαιδευτικοί δεν θα επιστρέψουν στις θέσεις τους. Οι 2.500 δεν θα πάνε πουθενά και θα αρχίσουν να μετράνε μέρες ώστε να καταλάβουν ποιος θα είναι ο χρονικός ορίζοντας της διαθεσιμότητάς τους (ένας χρόνος; έξι μήνες; εννέα μήνες;) και των αντοχών τους. Οι 5.000, όπως ισχυρίζεται το υπουργείο, θα μεταταχθούν από τη δευτεροβάθμια στην πρωτοβάθμια και όσοι περισσέψουν σε άλλες διοικητικές υπηρεσίες είτε του υπουργείου είτε –αν χρειαστεί–άλλων υπουργείων. Ολοι αυτοί θα είναι καθηγητές Πληροφορικής (οι οποίοι χρειάζονται για το ψηφιακό σχολείο), γυμναστές, καθηγητές ξένων γλωσσών, μουσικής, καλλιτεχνικών και θεατρολόγοι. Οσοι, εν ολίγοις, μπορούν να μετακινηθούν σε όμοιες θέσεις στα δημοτικά αλλά και όσοι ανήκουν σ’ εκείνους που περισσεύουν από τη συρρίκνωση των μαθημάτων σε γυμνάσια-λύκεια αλλά και την ευρύτερη επιχείρηση περιορισμού των θέσεων στην εκπαίδευση. Εγιναν συγχωνεύσεις-καταργήσεις μονάδων, αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη, αύξηση του αριθμού των μαθητών στα εργαστήρια, καταργήθηκαν οι βιβλιοθήκες, ειδικότητες στα ΣΕΠ και σε άλλες υποστηρικτικές δομές.
Το σχέδιο του υπουργού
Ο υπουργός το περιέγραψε αλλιώς: «Κάθε υπουργείο πρέπει να αξιολογήσει τις δομές του, να δει τις διαδικασίες του, να δει τις γραμματείες του, τις γενικές διευθύνσεις, τα τμήματα, να αξιολογήσει και να δει πόσα τμήματα έχει, πόσα δεν χρειάζεται, πού έχει κενά, πού έχει πλεονάζοντες. Και από εκεί να πάρει αυτούς που περισσεύουν και να καλύψει στους τομείς που λείπουν. Εμείς τι κάναμε λοιπόν; Μέσα σε έξι μήνες ολοκληρώσαμε την αξιολόγηση των δομών και των διαδικασιών του υπουργείου μας, που στο σύνολό του απασχολεί 196.000 υπαλλήλους. Με άλλα λόγια, το 1/3 του συνόλου του ελληνικού Δημοσίου. Και είπαμε ότι με κριτήρια αξιολόγησης και με το Stuffing Plan, δηλαδή με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διαχείρισης του προσωπικού, ο αριθμός των υπεράριθμων είναι γύρω στους 2.000».
«Η κυβέρνηση με την τρόικα ετοιμάζουν συμβόλαια θανάτου και στον χώρο της εκπαίδευσης. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί απειλούνται άμεσα με υποχρεωτικές μετατάξεις αλλά και διαθεσιμότητες, που θα οδηγήσουν σε απολύσεις. Δέκα χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί έχουν ήδη απολυθεί» δήλωσε στην «Εφ.Συν.» ο Θέμης Κοτσιφάκης, από τις Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις, και συμπλήρωσε: «Το δημόσιο σχολείο χτυπιέται ανελέητα από τη μαύρη πολιτική των μνημονίων. Οι εκπαιδευτικοί θα αντιδράσουν άμεσα, ακόμα και αυτήν την περίοδο με καταλήψεις κτιρίων Διευθύνσεων Εκπαίδευσης και απεργιακό αγώνα διαρκείας τον Σεπτέμβριο. Δεν θα αφήσουμε την κυβέρνηση να καταστρέψει το δημόσιο σχολείο και να εξαθλιώσει τους εκπαιδευτικούς».
Της Άννας ΑνδριτσάκηΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Άννα μην κλαις

Στίχοι:   ΜΠΡΕΧΤ ΜΠ.

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά

Επανάσταση με σημαία την Παιδεία

Έντυπη Έκδοση

Επανάσταση με σημαία την Παιδεία

Η ανάγκη για στήριξη και ανάπτυξη δημόσιων βιβλιοθηκών
Στις αναπτυγμένες κοινωνίες, οι Δημόσιες Βιβλιοθήκες αποτελούν -μαζί με τη δημόσια εκπαίδευση- ακρογωνιαίους λίθους και στυλοβάτες Παιδείας και Δημοκρατίας. Οσοι υποστηρίζουν πως σε μια διαδικτυακή εποχή δεν χρειάζονται βιβλιοθήκες, κάνουν λάθος. Ο ρεαλισμός των αριθμών διαψεύδει.
Σήμερα, χάριν παραδείγματος, το 80% των Αμερικανών εφήβων έχουν κάρτα βιβλιοθήκης. Πώς, όμως, κι εμείς, εδώ στην πατρίδα μας -την κοιτίδα πνεύματος και πολιτισμού- θα πετύχουμε τα παραπάνω ποσοστά;
Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Δεν επιδέχεται παραφράσεις, παρερμηνείες. Μια βιβλιοθήκη υπηρετεί το σκοπό, την αποστολή της, όταν παράγει έργο, παρέχει υπηρεσίες, εξυπηρετεί το κοινό, αφυπνίζει την κοινωνία και προπαντός τους νέους. Είναι αυτό που ονομάζουμε στροφή και σύνδεση της βιβλιοθήκης με την κοινωνία. Η βιβλιοθήκη δεν μπορεί να αποτελεί μουσειακό χώρο. Πρέπει να έχει ανοιχτές τις πόρτες στο λαό, να είναι ανοιχτή σε νέες ιδέες. Χρειαζόμαστε, όσο ποτέ άλλοτε, τη σωματική και ψυχική επαφή. Ο ηλεκτρονικός κόσμος οιακίζει μοναχικότητα.
Δεν είναι πάντα τα χρήματα που λείπουν. Είναι, κυρίως, η αγάπη, οι ιδέες, τα οράματα, το πείσμα, η θέληση, η προσπάθεια, η δουλειά γι' αυτό που κάνουμε. Είναι η ίδια η πολιτική, που κι εδώ, στον ιερό χώρο των βιβλιοθηκών -και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του υπουργείου- «χρωστά», ακόμη, πολλά. Τούτα τα τεμένη της Ιστορίας, της παράδοσης και του πολιτισμού θα μπορούσαν ν' αποτελέσουν απαύγασμα πολιτικής και πνευματικής σύνθεσης, πολιτικό και πνευματικό στοίχημα, όπως γίνεται στην αλλοδαπή. Διττός ο στόχος.
Η μετάλλαξή τους σε τοπικό και διεθνές πνευματικό κέντρο -όπου οι αντικειμενικές συνθήκες επιτρέπουν και ό,τι τούτο συνεπάγεται για τον τόπο- μα, ταυτόχρονα, και σε εστία πρωτόφαντων «οικονομικών» δραστηριοτήτων σε χρώμα κι άρωμα βιβλιοθηκών, ώστε να πάψουν να είναι κρατικοδίαιτες και να διαθέτουν την ποικιλώνυμη αυτοτέλειά τους, όπως συμβαίνει ευρέως σε άλλα κράτη. Αμεσος στόχος, δηλαδή, η απεξάρτησή τους από την τακτική επιχορήγηση του υπουργείου Παιδείας, που συντηρεί, σήμερα, την πλειοψηφία τους.
Επιγραμματικά κι ενδεικτικά αναφέρω πηγές εισροών: Χρηματοδότηση από εν γένει προγράμματα της Ε.Ε. ή διεθνών οργανισμών, υπό τον όρο τήρησης των αναγκαίων προϋποθέσεων. Εσοδα από την πώληση πιστών αντιγράφων σημαντικών χειρογράφων κ.λπ., καθώς και από συναφείς προς το σκοπό του πολιτιστικού κέντρου δράσεις. Εσοδα από το «Πνευματικό Καφενείο» (Καφέ) της Βιβλιοθήκης και από τη δημιουργία χώρων πολλαπλών χρήσεων -αμφιθέατρο, θέατρο, κινηματογράφο- με τον τελευταίο να εξυπηρετεί το πρωί εκπαιδευτικές ανάγκες και το βράδυ να μεταλλάσσει σε κινηματογράφο της πόλης, με έργα που μπορεί να υποστηρίξει η βιβλιοθήκη. Εσοδα από δίδακτρα των ποικιλώνυμων σχολών και συνεδρίων, καθώς και από πωλήσεις βιβλίων και λοιπών εντύπων, εκδόσεως της βιβλιοθήκης, και άλλων παρεμφερών αντικειμένων που αφορούν την παράδοση, την Ιστορία, τον πολιτισμό.
Εσοδα από τις σπουδαίες ψηφιοποιήσεις, όπως και από χορηγίες, δωρεές, κληρονομιές και κάθε άλλου είδους προσφορές φυσικών ή νομικών προσώπων. Εσοδα, τέλος, από οποιαδήποτε άλλη πηγή, που θα ακουμπάει το πνεύμα της βιβλιοθήκης.
Η κρίση είναι λέξη ελληνική. Σημαίνει απόφαση. Το ιδεόγραμμα της λέξης «κρίση» στα κινεζικά, εμπεριέχει δύο στοιχεία: κίνδυνο-ευκαιρία. Σε τούτη την ολική κρίση -οικονομική, θεσμική, κοινωνική- οι παράμετροι Παιδεία, Ιστορία, παράδοση, πολιτισμός συνιστούν κραυγαλέο έλλειμμα και ζητούμενο. Ας αδράξουμε, λοιπόν, την ευκαιρία για μια πραγματική επανάσταση στους παραπάνω τομείς, μέσα από τον πραγματικό κίνδυνο που αρκυωρεί και ελλοχεύει αδυσώπητα. Σε τούτη την «επανάσταση» οι Δημόσιες Βιβλιοθήκες ας αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος με ό,τι τούτο συνεπάγεται για τον τόπο.
Ποτέ δεν υπήρξε τόσο επίκαιρος ο διαχρονικός κορυφαίος διδάσκαλος του Γένους και πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Αδαμάντιος Κοραής: «Τρόπον μεταβολής της Ελλάδος από την κατάστασιν εις την οποίαν ευρίσκεται την σήμερον ούτ' εστοχάσθην ποτέ ούτε στοχάζομαι δυνατόν άλλον, παρά την Παιδείαν»...
chbelles@gmail.com

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Ομαρ Καγιαμ-Ρουμπαγιατ

Ομαρ Καγιαμ-Ρουμπαγιατ

Αυτό το βάζο σαν και με θαταν ερωτευμένο
κι αχορταγα σε λατρευτά χείλη θα ήταν γερμένο
και το χερούλι που θωρείς απάνω στο λαιμό του,
χέρι θαταν π' αγκάλιαζε λαιμό αγαπημένο.

Απο εξαρχής εγράφτηκε το τι ειναι για να γένει
και το καλέμι ακοπιαστα γράφει χωρίς να σβένει.
Για το καλό και το κακό δε νοιάζεται καθόλου,
κι οι λύπες μας πάνε αδικα κι οι κόποι μας χαμένοι.

Αν της αλήθειας τον καρπό δε γεύτηκες δω πέρα,
παραπατάς στο δρόμο σου και στέκεις στον αέρα.
Μα οποιον της Γνώσης το δεντρί τον ίσκιωσε, θα ξέρει
το Σήμερα πως ειναι Χτες και το Αύριο η πρωτη Μέρα.

Καρδιά μου τα μυστήρια ποτέ δε θα ερευνήσεις,
φιλόσοφων ψιλολογιές δε θα τις ξεδιαλύσεις.
Πάρε ποτήρι και κρασί, φτιάξε ουρανό δικό σου,
γιατί ουρανό αληθινό, ισως δε θα αντικρύσεις.

Ίσως η απουσία είναι παρουσία -- Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda)


Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Καθαρόαιμο, αλλά απλοϊκό γουέστερν, με τον Ντεπ καρικατούρα

04/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Καθαρόαιμο, αλλά απλοϊκό γουέστερν, με τον Ντεπ καρικατούρα

Της Λήδας Γαλανού
Ο μοναχικός καβαλάρης
(The Lone Ranger) [2/5]
Σκηνοθεσία: Γκορ Βερμπίνσκι
Ηθοποιοί: Τζόνι Ντεπ, Αρμι Χάμερ, Ελενα Μπόναμ Κάρτερ, Μπάρι Πέπερ, Γουίλιαμ Φίκτνερ, Τομ Γουίλκινσον
Ο «Μοναχικός καβαλάρης» του Γκορ Βερμπίνσκι κυλάει σαν λυσάρι του Πατάκη πάνω στο κινηματογραφικό είδος, ενώ σεναριακά φέρνει στο μυαλό τις περιπέτειες του Τέρενς Χιλ και του Μπαντ Σπένσερ
Ο Τζον Ριντ, ένας ιδεαλιστής δικηγόρος που μοιάζει αταίριαστος μέσα στη σκόνη και τη βία της Αγριας Δύσης, αποφασίζει να εκδικηθεί για τον φόνο του αδελφού του από τον σαδιστή Μπουτς Κάβεντις. Σύντροφος στη διαδρομή του θα είναι ένας μοναχικός, σοφός Ινδιάνος, ο Τόντο, που έχει τα δικά του ζητήματα να λύσει. Μαζί οι δυο άντρες θα τα βάλουν με το σύστημα και θα φροντίσουν ώστε η αλήθεια, η αγάπη και η πίστη να νικήσουν.
Αντλώντας από την κλασική αμερικανική παράδοση και τους αγαπημένους παιδικούς θρύλους, η ταινία είναι μια καθαρόαιμη γουέστερν κωμωδία, η οποία όμως κυλά σαν λυσάρι του Πατάκη πάνω στο κινηματογραφικό είδος και τη συγκεκριμένη ιστορία, χωρίς την ένταση και τον ρυθμό της περιπέτειας.
Τιμώντας τη λαϊκή αμερικανική πίστη στην αυτοδιοίκηση και, ενδεχομένως, στην αυτοδικία, η ιστορία περιγράφει το πώς ένας νομικός γίνεται παράνομος επειδή τον αναγκάζει το σύστημα. Ο Αρμι Χάμερ (ο δίδυμος του «Social Network») στον πρωταγωνιστικό ρόλο του μοναχικού καβαλάρη Τζον Ριντ αντεπεξέρχεται ικανοποιητικά στο προφίλ του clean–cut αγνού Αμερικανού αντιήρωα με το αδέξιο χιούμορ και τη ραγισμένη, ολοκάθαρη καρδιά.
Δίπλα του, ο Τζόνι Ντεπ ως εκκεντρικός Τόντο πλάθει (άλλη μία) καρτουνίστικη καρικατούρα, θάβοντας όλο και πιο βαθιά τις αποδεδειγμένα εκπληκτικές του ικανότητες ως ηθοποιός. Παρά τους μικρούς τους ρόλους, στη μνήμη μένουν εντονότερα οι δυο γυναίκες ηρωίδες της ιστορίας, η «Κόκκινη» Ελενα Μπόναμ Κάρτερ και η Ρουθ Γουίλσον, ως δυο αρχετυπικές και αντίθετες δυναμικές ηρωίδες της Αγριας Δύσης, που έχουν επιλέξει η μια τον δρόμο της αρετής κι η άλλη της προσοδοφόρας πορνείας.
Σκηνοθετικά, ο Γκορ Βερμπίνσκι, ταυτισμένος πια με τις επιτυχίες των «Πειρατών της Καραϊβικής», ξεδίνει με θαυμάσιες σκηνές δράσης (τις λίγες που έχει η ταινία), τόσο ζωντανές και γλαφυρές που μοιάζουν τρισδιάστατες χωρίς να είναι και αναπαριστώντας τις ανοιχτές κοιλάδες και την έρημο του Νέου Κόσμου, τα ντεκόρ και τα κοστούμια του, με πειστική ατμόσφαιρα: μπορεί να μην είναι Τζον Φορντ, αλλά ο Τζον Γουέιν δεν θα είχε καμιά αντίρρηση να περάσει από τα κάδρα του.
Αντίθετα, σεναριακά, η ταινία φέρνει άθελά της στο μυαλό τις περιπέτειες του Τέρενς Χιλ και του Μπαντ Σπένσερ. Εξαιρετικά απλοϊκή, θέλοντας προφανώς όχι απλώς να τραβήξει πλήθος στα ταμεία, αλλά και να εξηγήσει αναλυτικά και περιγραφικότατα τους κλασικούς ήρωες της αμερικανικής παράδοσης στην υπόλοιπη υφήλιο, ξεχνά την παράμετρο της ψυχαγωγίας, του ενθουσιασμού, του πρωτότυπου χιούμορ, χτίζοντας πάνω σε στοιχεία που αναλύονται καλύτερα και πιο διασκεδαστικά στο «Toy Story».
Επιπλέον, η τεράστια διάρκειά της, σχεδόν δυόμισι ώρες, δείχνει μια σκηνοθετική αλαζονεία που θα επωφελούνταν από ένα αυστηρότερο… χαλινάρι!
Είναι τρελοί αυτοί οι Γάλλοι
(Vive la France) [2/5]
Σκηνοθεσία: Μικαέλ Γιουν
Ηθοποιοί: Ζοζέ Γκαρσιά, Μικαέλ Γιουν, Ιζαμπέλ Φουναρό
Ο Μουζαφάρ και ο Φερούζ είναι δυο αφελείς, καλοπροαίρετοι βοσκοί από το Ταμπουλιστάν: τη μικρή χώρα της Ασίας που έγινε γνωστή γιατί εφηύρε το… ταμπουλέ! Με εντολή του αγαπημένου τους Δικτάτορα, οι δυο άντρες πηγαίνουν στη Γαλλία ινκόγκνιτο, με σκοπό να κάνουν γνωστή τη χώρα τους στον υπόλοιπο κόσμο, ισοπεδώνοντας τον Πύργο του Αϊφελ. Για να το καταφέρουν αυτό, θα χρειαστεί να διατρέξουν τους κινδύνους που εγκυμονεί η Γαλλία –από Κορσικανούς εθνικιστές και ταξιτζήδες κλέφτες μέχρι τα βρομερά τυριά– με τη βοήθεια της όμορφης Μαριάν, δημοσιογράφου που θεωρώντας τους παράνομους μετανάστες θα βαλθεί να τους διασώσει, δείχνοντάς τους ταυτόχρονα τις πραγματικές ομορφιές που κρύβει η «άλλη» Γαλλία.
Ενας (ή, καλύτερα, δύο!) Σάσα Μπάρον Κόεν α λα γαλλικά είναι η νέα κωμωδία του Μικαέλ Γιουν, μια και, συνδυάζοντας το θράσος και το ανατρεπτικό χιούμορ ενός «Μπόρατ» ή ενός «Δικτάτορα» με τα γκαγκ των κλασικών αμερικανικών ταινιών του είδους, παρουσιάζει μια τολμηρή, γεμάτη αυτοσαρκασμό σάτιρα του γαλλικού πολιτισμού, με προεκτάσεις σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή νοοτροπία. Οι δύο πρωταγωνιστές, Γιουν και Γκαρσιά, συμπληρώνουν με κέφι τις αδυναμίες του σεναρίου, επιδεικνύοντας το ολοζώντανο ταλέντο τους. Μια συρραφή από σκετς στην ουσία, η ταινία απευθύνεται περισσότερο στο γαλλικό κοινό, συνδυάζοντας την άγαρμπη φάρσα με μια εθνική τρυφερότητα και λίγο ξένοιαστο γέλιο, χωρίς ενοχές αλλά ούτε και ιδιαίτερη ευφυΐα.
Ανοιχτοί λογαριασμοί
(Hit & Run) [1,5/5]
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Πάλμερ, Νταξ Σέπαρντ
Ηθοποιοί: Κρίστεν Μπελ, Νταξ Σέπαρντ, Κριστίν Τσένογουεθ, Τομ Αρνολντ, Μπράντλεϊ Κούπερ
Ο Τσάρλι Μπρόνσον ήταν μέλος μια συμμορίας, αλλά τώρα ζει ινκόγκνιτο σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. Ερωτευμένος τρελά με την Ανι, θα διακινδυνεύσει την ασφάλεια και τη ζωή του προκειμένου να τη συνοδεύσει στο Λος Αντζελες για τη δουλειά των ονείρων της. Η τολμηρή απόφαση του Τσάρλι θα φέρει στο κατόπι του τους πρώην συντρόφους του που ζητούν εκδίκηση.
Ο Νταξ Σέπαρντ του «Parenthood» παρουσιάζει, μαζί με την εκλεκτή της καρδιάς του Κρίστεν Μπελ, μια κωμωδία δρόμου που βρίσκεται στα καλύτερά της όταν ξεφεύγει από τη λογική, σε ακραίες εκρήξεις χιούμορ του παραλόγου, και στα χειρότερά της όταν παραδίδεται στην αχρείαστα μπερδεμένη πλοκή της. Το ζευγάρι Σέπαρντ – Μπελ πετάει σπίθες, ο Μπράντλεϊ Κούπερ είναι απολαυστικός με τα dreadlocks του κι έξω από αυτά, όλα κυλούν σε δυο ρόδες, σ’ ένα ασταμάτητο κυνηγητό χωρίς ρυθμό που παρασύρει.
Η αγάπη δεν έρχεται μόνη
(Un Bonheur n’ Arrive Jamais Seul) [2/5]
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Χιουθ
Ηθοποιοί: Γκαντ Ελμαλέχ, Σοφί Μαρσό, Μορίς Μπαρτελεμί, Φρανσουά Μπερλεάν
Ο Σασά είναι ένας 40άρης αμετανόητος εργένης, έφηβος στην ψυχή και στο μυαλό. Γράφει τζινγκλ για διαφημιστικά για τα προς το ζην, αλλά είναι πιο χαρούμενος παίζοντας πιάνο στα μπαρ, πίνοντας και φλερτάροντας ώς το ξημέρωμα. Οταν ο Σασά θα γνωρίσει τη συνομήλική του Σαρλότ, θα αρχίσει να αισθάνεται κάτι παράξενο και άγνωστο που μπορεί και να ’ναι ο έρωτας! Η Σαρλότ έχει τρία παιδιά κι έναν πιεστικό πρώην σύζυγο που κρατά την καριέρα του Σασά στα χέρια του. Μήπως όμως αυτή είναι η πρώτη φορά που αξίζει τον κόπο ο Σασά να προσπαθήσει να κρατήσει κάτι στη ζωή του;
Η ταινία μιμείται απροκάλυπτα τις αμερικανικές ρομαντικές κομεντί του ’50, από την αισθητική της και το αυτοκίνητο του Σασά μέχρι τη δομή και το πνεύμα της, το σενάριο το γεμάτο «χαριτωμένες» γκάφες, παιχνιδιάρικο φλερτ και την αισιοδοξία της αθωότητας. Μόνο που η επανάληψη μιας κατηγορίας δοξασμένων ταινιών του παρελθόντος μοιάζει αφελής και ψεύτικη σήμερα. Εκείνος είναι «ανεξάρτητος» καλλιτέχνης, φτωχός αλλά με όραμα, μένει φυσικά στη Μονμάρτρη κι οι αγαπημένες του ταινίες είναι οι «Αριστογάτες» της Ντίσνεϊ (της οποίας «διασκευή» θα μπορούσε και να θεωρηθεί η ταινία) και η «Καζαμπλάνκα». Εκείνη είναι συγκροτημένη μεγαλοαστή, που ζει στο τέλειο διαμέρισμα με τα τέλεια παιδάκια για ντεκόρ κι επισκέπτεται τακτικά την αδελφή της που έχει, φυσικά, ανθοπωλείο. Εκείνο, ωστόσο, που κάνει την ταινία ελκυστική μέσα στη σαχλαμάρα της είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, ο γοητευτικός και ανάλαφρα σέξι Ελμαλέχ και η Σοφί Μαρσό, που μοιάζει, ξανά, το ίδιο λαμπερή, ζουμερή και αισθησιακή όπως ήταν στα 20.
Οι δυο τους και μόνο και η χημεία που γεννιέται ανάμεσά τους δίνουν ρυθμό στην προσχηματική ιστορία και αντοχές μέχρι το φινάλε.
Ο υπνωτιστής
(The Hypnotist / Hypnotisören) [1,5/5]
Σκηνοθεσία: Λάσε Χάλστρομ
Ηθοποιοί: Μίκαελ Πέρσμπραντ, Λίνα Ολιν, Τομπίας Ζιλιάκους, Οσκαρ Πέτερσον, Ανα Αζγκαράτε
Μετά από μια άγρια δολοφονία που πνίγει στο αίμα μια ολόκληρη οικογένεια, μοναδικός επιζών και μάρτυρας είναι ο νεαρός γιος που όμως βρίσκεται σε κώμα. Ο αστυνομικός Γιούνα Λίνα, για να διαλευκάνει την υπόθεση, θα ζητήσει τη βοήθεια του υπνωτιστή Ερικ Μαρία Μπαρκ. Μόνο που η επικοινωνία με τον μάρτυρα θα φέρει στην επιφάνεια περισσότερες αλήθειες απ’ ό,τι ίσως είναι καλό για όλους τους εμπλεκόμενους.
Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του Σουηδία, μετά από μια άνιση καριέρα στην Αμερική («Chocolat», «Dear John», «Ψαρεύοντας σολομούς στην Υεμένη», μεταξύ άλλων), ο Λάσε Χάλστρομ διασκευάζει το ομότιτλο best-seller θρίλερ του Λαρς Κέπλερ – λογοτεχνικό ψευδώνυμο των Αλεξάντερ και Αλεξάντρα Κοέλο Αντορίλ. Στην ταινία, τα βασικά γνωρίσματα των πρόσφατα δημοφιλών σκανδιναβικών θρίλερ είναι όλα παρόντα: γκρίζα, ομιχλώδης ατμόσφαιρα, ήρωες μοναχικοί, στα πρόθυρα της κατάθλιψης, κυριολεκτικό και υπαρξιακό σκοτάδι, διαστροφή και εγκληματικότητα, άνθρωποι πληγωμένοι που προσπαθούν να βρουν τη σωτηρία σώζοντας κάποιον άλλον.
Αντί για δράση και ταχύτητα, ο Χάλστρομ επιλέγει τις γόνιμες σιωπές, οι οποίες ωστόσο, αντί να χτίζουν χαρακτήρες ή ιστορία, καθυστερούν απλώς τον ρυθμό της ταινίας. Οι πρωταγωνιστές του δίνουν ταυτότητα στον ρόλο τους περισσότερο με τα ιδιαίτερα, ξεχωριστά πρόσωπά τους, παρά με τις ερμηνείες ή τις ατάκες τους. Κι ενώ μια θαυμάσια ανατροπή στα μέσα του φιλμ υπόσχεται σασπένς και απρόσμενες εξελίξεις, το σενάριο αποδεικνύεται απλοϊκό στην επίλυση του μυστηρίου, καθώς συμπτώσεις και κινηματογραφικές ελευθερίες αντικαθιστούν την κοινή λογική ή, ακόμα καλύτερα, τη δημιουργική φαντασία.
Αφιέρωμα Χίτσκοκ
Στον κινηματογράφο Αστυ, για δυο γεμάτες εβδομάδες από σήμερα, δύο ταινίες (3 προβολές) την ημέρα προσφέρουν καλοκαιρινή χιτσκοκική απόλαυση. Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι η «Ταβέρνα της Τζαμάικα» («Jamaica Inn») του 1939, «Ρεβέκκα» του 1940, «Οι ναυαγοί» («The Lifeboat») του 1944, το «Notorious» του 1946, η «Υπόθεση Παραντάιν» («The Paradine Case») του 1947, το «Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως» («Dial M for Murder») του 1954, ο «Σιωπηλός μάρτυρας» («Rear Window») του 1954, το «Κυνήγι του κλέφτη» («To Catch a Thief») του 1955, o «Ανθρωπος που γνώριζε πολλά» («The Man Who Knew Too Much») του 1956, ο «Δεσμώτης του ιλίγγου» («Vertigo») του 1958 και το «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων» («North by Northwest») του 1959.
* «Ζούσε τη ζωή της» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Η ταινία που όρισε τη νουβέλ βαγκ, το ιστορικό αριστούργημα του 1962 που αποκάλυψε τη μελαγχολική μαγεία της Ανα Καρίνα, η ιστορία μιας γυναίκας που αναζητώντας την ελευθερία της πουλά το κορμί της, ξαναπροβάλλεται στις αίθουσες. Η ταινία βγαίνει ως επανέκδοση, παρότι δεν παίζεται με νέες κόπιες.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Tour de France in numbers – video(the guardian)

Εξι «καυτές» παρατηρήσεις για τη σχολική εκπαίδευση

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Σύμφωνα με εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας, μέχρι τα μέσα Ιουλίου θα ανακοινωθεί το σχέδιο για το νέο Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο και το νέο σύστημα πρόσβασης


  
Η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να κοιτάξει το δάσος και όχι το δέντρο και να μιλήσει για όλα τα παιδιά, αλλιώς θα «εγκλωβιστεί» σε μια επιφανειακή συζήτηση που θα επικεντρώνεται στην τελευταία τάξη του Λυκείου
 
Να συνδέεται η Εκπαίδευση με την Εργασία και τα πτυχία με το επάγγελμα, απαιτώντας το δικαίωμα για σταθερή και μόνιμη εργασία με αξιοπρεπή μισθό και αρνούμενη τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές κατευθύνσεις, όπου η αγορά κανοναρχεί και η εκπαίδευση υποτάσσεται
 
ΑΡΘΡΟ Του Χρήστου Κάτσικα

getFile (1)Σύμφωνα με εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας, μέχρι τα μέσα Ιουλίου θα ανακοινωθεί το σχέδιο για το νέο Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο και το νέο σύστημα πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση. Στο πλαίσιο αυτό και επειδή για ακόμη μια φορά πριμοδοτούνται αυταπάτες σχετικά με τις «σωτήριες» προθέσεις του υπουργείου Παιδείας καταθέτουμε 6 βασικές παρατηρήσεις για το θέμα αυτό.

1 Στη συζήτηση για το σύστημα πρόσβασης των υποψηφίων, οφείλουμε να επισημάνουμε τους οικονομικούς, κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς όρους που επιδρούν, στη διάρκεια της φοίτησης, πολύ πριν οι μαθητές, ως υποψήφιοι, φτάσουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, στην έκβαση αυτής της φοίτησης και σε τελευταία ανάλυση στη διαφοροποιημένη κατάταξη των υποψηφίων. Ουσιαστικά οφείλουμε να στρέψουμε το μικροσκόπιο του ενδιαφέροντός μας και της πολιτικής και εκπαιδευτικής μας ανάλυσης στις λειτουργίες του υπαρκτού σχολείου από την πρώτη μικρή του Δημοτικού, πολύ δηλαδή πιο πριν από το τέλος της λυκειακής βαθμίδας. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να αντιπαρατεθούμε αποτελεσματικά με τη θεωρία των φυσικών χαρισμάτων (αυτών που «παίρνουν» τα γράμματα) και άρα της «αναγκαίας επιλογής» μέσω εξετάσεων όσων μαθητών «αξίζουν» να προχωρήσουν.

2 Δεν υπάρχει «φαεινή ιδέα» για το εξεταστικό, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει αντίπαλη πρόταση αν δεν τοποθετηθεί κανείς για την ουσία της σχολικής εκπαίδευσης, καθώς, για όσους έχουν μάτια να δουν και την τιμιότητα να πιστέψουν στα μάτια τους, είναι σαφές ότι το σύστημα πρόσβασης δεν μπορεί να βρει δίκαιη λύση στο πλαίσιο των άνισων όρων που δημιουργεί η σημερινή εκπαιδευτική και κοινωνική πραγματικότητα. Οφείλουμε να μιλήσουμε για την εκπαίδευση και το σχολείο σε συνάρτηση με τις υπαρκτές σχέσεις παραγωγής, με το σύστημα εκμετάλλευσης που προσδιορίζει και καθορίζει τη σχολική εκπαίδευση.

Η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να κοιτάξει το δάσος και όχι το δέντρο και να μιλήσει για όλα τα παιδιά. Αλλιώς θα «εγκλωβιστεί» σε μια επιφανειακή συζήτηση που θα επικεντρώνεται στην τελευταία τάξη του Λυκείου, θα μεγαλοποιεί τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει αυτό καθαυτό το «σύστημα πρόσβασης» και θα αφήνει απέξω τα μεγάλα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος.

3 Χρειάζεται, επίσης, να αποκαλύψουμε ότι η «αυτονομία» ή «αποδέσμευση του Λυκείου» δεν εξαρτάται, σε τελευταία ανάλυση, από τις εξετάσεις πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πρώτα πρώτα, γιατί κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα είναι λογικό να δένεται ως κρίκος μιας αλυσίδας με την επόμενη. Δεύτερον, γιατί όπου κι αν μετατεθούν οι εξετάσεις πρόσβασης χρονικά, το Λύκειο θα συνεχίσει να είναι προθάλαμός τους, καθώς η «αξία» των τίτλων του Λυκείου στον υφιστάμενο κοινωνικό καταμερισμό εργασίας δεν είναι εδώ και χρόνια συνδεδεμένη με κανένα επαγγελματικό δικαίωμα, ουσιαστικά είναι απαξιωμένη εργασιακά.

4 Στο πλαίσιο αυτό:

α. Η εκπαιδευτική κοινότητα πρέπει να σταθεί κριτικά απέναντι στο περιεχόμενο, τις μορφές και τις κατευθύνσεις των αναλυτικών προγραμμάτων και βιβλίων και στις σχολικές πρακτικές (τι, πώς και γιατί μαθαίνουν οι μαθητές) που εντυπώνουν στους μαθητές μας από την πιο τρυφερή ηλικία αντιλήψεις, πεποιθήσεις και στάσεις για τη φύση και την κοινωνία απαραίτητες για την «παραγωγή» παθητικών, συναινετικών, δογματικών, υπομονετικών, εξουσιαζόμενων, άκαμπτων, συντηρητικών προσωπικοτήτων που αντιστέκονται στην αλλαγή της κοινωνίας προκειμένου να κρατήσουν ανέπαφες τις παραδοχές τους για τον κόσμο που ζουν.

β. Πρέπει να σταθεί κριτικά απέναντι στην τεμαχισμένη, αποσπασματική και τυποποιημένη γνώση που δημιουργεί στρατιές ημιαναλφάβητων ή προσοντούχων άσχετων οι οποίοι μπορούν να «διαβάσουν τη λέξη», αλλά είναι αξιοθρήνητα ανίκανοι να «διαβάσουν τον κόσμο». Η «εκπαίδευση της αμάθειας» ανήκει στη φυσιολογία του αστικού σχολείου, αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του, το οποίο δεν μπορεί να το αποβάλει όσες μεταρρυθμίσεις και αν κάνει.

γ. Πρέπει να μιλήσει για τους χιλιάδες μαθητές για τους οποίους η συζήτηση για το σύστημα πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση είναι έξω από το οπτικό τους πεδίο, καθώς δεν ολοκληρώνουν ούτε καν την υποχρεωτική -εδώ και αρκετές δεκαετίες- 9χρονη εκπαίδευση.

δ. Πρέπει να μιλήσει για το διπλό ανισότιμο, κοινωνικά και εκπαιδευτικά, σχολικό δίκτυο.

ε. Τέλος, πρέπει να αναδείξει τη στενά ωφελιμιστική (εργαλειακή=εξετάσεις), συνεπώς μονοδιάστατη και θνησιγενή παιδεία (υπερτονισμένη από την πρόωρη πρακτική των λεγόμενων «φροντιστηρίων») των μαθητών του Λυκείου.

5 Οσες προτάσεις έχουν κατατεθεί μέχρι σήμερα από τη μεριά του ΥΠΕΠΘ και των φορέων του (ΕΣΥΠ – Επιτροπή Μπαμπινιώτη) πριμοδοτούν στην κατεύθυνση της τροποποίησης, μετάθεσης ή και «κατάργησης» των πανελλαδικών εξετάσεων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποκρύπτοντας ή υποτιμώντας ή αφήνοντας άθικτες όλες τις παραπάνω λειτουργίες και πρακτικές της σχολικής εκπαίδευσης, τους μηχανισμούς της κοινωνικής επιλογής στο σχολείο.

Παράλληλα, το ΥΠΕΠΘ, με την κάλυψη ενός αναγεννησιακού λόγου για τη μείωση του εξεταστικού άγχους των μαθητών, των φροντιστηρίων και των ιδιωτικών εκπαιδευτικών δαπανών, σε μια προσπάθεια τροχοπέδησης της κίνησης του μαθητικού πληθυσμού, ετοιμάζεται να στήσει νέα «εξεταστικά χαρακώματα» στις λυκειακές τάξεις (περιφερειακά τεστ) στοχεύοντας σε μια νέα διαχείριση της ροής του μαθητικού πληθυσμού, με πλήρη «ηγεμονία» των αποτελεσμάτων των εξεταστικών δοκιμασιών σε όλα τα «μήκη και τα πλάτη» του Λυκείου, «λειτουργία» που από μόνη της, ως γνωστόν, δρομολογεί την πρόωρη έξοδο ενός τμήματος του μαθητικού πληθυσμού από την «κούρσα» του Λυκείου. Μιλάμε για μια αριστοτεχνική δημιουργία των όρων που επιβάλλουν «αυτεπαγγέλτως» υψηλά ποσοστά απόρριψης και αποκλεισμού μαθητών.

6 Το στρατηγικό αίτημα του κόσμου της εργασίας «μόρφωση και δουλειά για όλους» είναι το μόνο έδαφος το οποίο μπορεί να αξιοποιήσει μια πρόταση αγώνα για το σήμερα που θα στοχεύει στο να μορφώνονται όσο το δυνατόν περισσότεροι, όσο το δυνατόν καλύτερα.

Στο πλαίσιο αυτό η οποιαδήποτε πρόταση οφείλει να είναι δεμένη άρρηκτα με την αλλαγή του περιεχομένου της εκπαίδευσης, την εξάλειψη της σχολικής διαρροής, την κατάργηση του διπλού δικτύου, μαζί με τη διεκδίκηση-απαίτηση επαγγελματικής διεξόδου.

Οφείλει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γενναία χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, την ελαχιστοποίηση των σκληρών ταξικών φραγμών, την αντισταθμιστική αγωγή, την ένταξη στα σχολικά δίκτυα των χιλιάδων παιδιών που βρίσκονται «εκτός των τειχών», την αναπροσαρμογή των αναλυτικών προγραμμάτων.

Οφείλει να μιλάει για όλες τις παραμέτρους της εκπαίδευσης (χρηματοδότηση, αναλυτικά προγράμματα, αντισταθμιστική διδασκαλία), να συνδέει την εκπαίδευση με την εργασία και τα πτυχία με το επάγγελμα, απαιτώντας το δικαίωμα για σταθερή και μόνιμη εργασία με αξιοπρεπή μισθό και αρνούμενη τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές κατευθύνσεις, όπου η αγορά κανοναρχεί και η εκπαίδευση υποτάσσεται.