Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

ΔΙΑΣΥΡΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

   ΔΙΑΣΥΡΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
                                      

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Αυτό πραγματικά δεν έχει προηγούμενο: έγινε κεντρικό θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης στη Γερμανία πριν από τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν εκεί ύστερα από έναν μήνα... ποιο γερμανικό πολιτικό κόμμα θα φανεί πιο σκληρό εναντίον της Ελλάδας!
Δεν αναφερόμαστε μόνο στην απαξίωση και τον εξευτελισμό που υφίσταται η χώρα μας στα μάτια δεκάδων εκατομμυρίων Γερμανών πολιτών, οι οποίοι δικαιολογημένα έχουν στραμμένη την προσοχή τους αυτή την περίοδο στο τι λένε τα κόμματα. Μας ανησυχεί πολύ περισσότερο το βαθύ μίσος που ενσταλάσσεται στις συνειδήσεις των Γερμανών εναντίον των Ελλήνων, καθώς καλούνται ουσιαστικά από τους πολιτικούς ηγέτες τους να διαλέξουν ποιο κόμμα θα ψηφίσουν χρησιμοποιώντας ως ένα βασικό κριτήριο και το αν θέλουν ή όχι να συνεχίσουν μετεκλογικά να πληρώνουν οι Γερμανοί για τους «τεμπέληδες» και «απατεώνες» Ελληνες!
Αυτή η γραμμή μετατρέπει όμως τον γερμανικό λαό σε ανθελληνικά στίφη Γότθων! Αυτού του είδους οι πολιτικές επιλογές έχουν εξαιρετικά μακροχρόνιες συνέπειες, καθώς δημιουργούν ρατσιστικές προκαταλήψεις και στερεότυπα που αναπότρεπτα θα αντανακλαστούν και στη συλλογική άποψη των Ελλήνων για τους Γερμανούς. Προφανώς οι πολιτικοί αρχηγοί της Γερμανίας θεωρούν εντελώς ασήμαντη την Ελλάδα ώστε να αδιαφορούν για την αναβίωση σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού της χώρας μας του αποφθέγματος που ακούγεται πλέον συχνότερα στις μέρες μας ότι «κάθε Γερμανός κρύβει μέσα του έναν ναζί» ή «κάθε Γερμανός κρύβει μέσα του ένα αιμοβόρο θηρίο». Σφάλλει όμως το Βερολίνο προωθώντας τον ανθελληνισμό και θα το διαπιστώσει πιθανότατα στην πορεία - αν και μάλλον τότε θα είναι πολύ αργά για τους Γερμανούς για να διορθώσουν το πολιτικό έγκλημα που διαπράττουν σήμερα.
Για να καταλάβουμε πάντως με ποιους έχουμε να κάνουμε, πρέπει να πούμε ότι την κύρια πολιτική ευθύνη για τη μετατροπή της Ελλάδας σε κεντρικό προεκλογικό θέμα στη Γερμανία τη φέρουν οι σοσιαλδημοκράτες. Απειλούμενοι με εκλογική συντριβή λόγω και του απερίγραπτου υποψηφίου που παρουσίασαν για την καγκελαρία, προσπαθούν να δημαγωγήσουν από θέσεις... δεξιότερες της Δεξιάς. Κατηγορούν τη Μέρκελ ότι μετά τις εκλογές θα «γδάρει» τους Γερμανούς φορολογούμενους προκειμένου να δώσει κι άλλα λεφτά στους Ελληνες! Δεν ήθελε φυσικά και πολύ η δεξιά καγκελάριος να αρπάξει την ευκαιρία και να υπενθυμίσει στους Γερμανούς πολίτες ότι αυτός που διέπραξε το «έγκλημα» να βάλει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη ήταν ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα ότι η χώρα μας δεν έπρεπε να είχε μπει στο ευρώ γιατί έτσι αποδυναμώθηκε η συνοχή του ευρώ! «Παίζουν σφαλιάρες» δηλαδή τα δύο μεγαλύτερα γερμανικά πολιτικά κόμματα ποιο από τα δύο έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες λόγω της... μαλθακότητάς του απέναντι σε αυτό το «μίασμα» της Ευρώπης, τους Ελληνες!
Τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται αυτή η κατάπτυστη πολιτική στάση του Βερολίνου, πέρα από το γεγονός ότι αποδεικνύει πως η γερμανοφροσύνη της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου δεν μετριάζει ούτε στο ελάχιστο την ακόμη και δημόσια εκδήλωση της περιφρόνησης των Γερμανών απέναντι στους Ελληνες πολιτικούς ηγέτες, αλλά και απέναντι στους Ελληνες συνολικά και την Ελλάδα ως χώρα. Σαν να μην έφταναν οι Γερμανοί πολιτικοί σε αυτό το τοπίο αποξένωσης των δύο λαών, Ελλήνων και Γερμανών, επανήλθαν στο σκηνικό με άκρως επιθετικό τρόπο και οι Γερμανοί βιομήχανοι. Με δηλώσεις του ο Ούρλιχ Γκρίλο, πρόεδρος του γερμανικού «ΣΕΒ», ζήτησε ούτε λίγο ούτε πολύ, αν η Ελλάδα σε κάποια φάση αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη της, οι Ευρωπαίοι να κατασχέσουν τα... λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα ενεργειακά κοιτάσματα της χώρας μας!
Την κατάσχεση της Ακρόπολης ή της Βουλής για να πουληθούν σε Βαυαρούς ή Πρώσους προκειμένου να μετατραπούν σε γερμανικά πολυκαταστήματα δεν την ανέφερε ρητά, αλλά από το όλο πνεύμα του μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σίγουρα το εννοούσε, αφού αυτά άλλωστε είναι και τα πιο προνομιούχα οικόπεδα της Αθήνας! Οσο περνάει ο καιρός, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι αυτή η ιστορία δεν θα έχει καθόλου, μα καθόλου καλό τέλος. Μακάρι να διαψευστούμε. Το πλεονέκτημα της πολιτικής είναι ότι αρκεί η αλλαγή γραμμής, έστω και την ύστατη ώρα, για να αλλάξει και η πορεία των εξελίξεων. Αν συμβεί αυτό, οι πληγές θα αργήσουν μεν να κλείσουν, αλλά τελικά θα θεραπευτούν.
*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Νέος κύκνος στη λίμνη της Καστοριάς


Τι ταινία και αυτή

Έντυπη Έκδοση

Τι ταινία και αυτή

Οποιος πλησιάσει τον πεζόδρομο της Χάρητος, αυτά τα τελευταία βράδια, δύσκολα διασχίζει το δρόμο. Η ουρά από το ταμείο του σινεμά «Αθηναία» έως την Πλουτάρχου και πυκνή και επίμονη. Δεν ξέρω τι ρόλο έπαιξαν τα μίντια, αλλά, σίγουρα, η προφορική φήμη, που είναι ό,τι πιο ισχυρό και έγκυρο, την έκανε τη δουλειά της.
«Οι 12 ένορκοι», του Σίντνεϊ Λιούμετ, ταινία των αρχών της δεκαετίας 1950, κάνει ρεκόρ θεατών και δίκαια. Το άλλο Χόλιγουντ, δίχως σκηνικά και δράση, με την «πλοκή» σε ένα μικρό δωμάτιο με 12 άνδρες που συζητούν. Είναι οι ένορκοι που θα αποφασίσουν αν θα στείλουν ή όχι ένα παιδί 18 χρόνων στην ηλεκτρική καρέκλα για τη δολοφονία του πατέρα του. Το αμερικάνικο λούμπεν σε περιγραφή, η μιζέρια ενός υποφώσκοντος πατρικού φασισμού, η κοινωνία που πάσχει, το σύστημα και η σημασία του δικηγόρου που μπορεί να βαριέται γιατί δεν έχει καλοπληρωθεί, και βέβαια το ζήτημα πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα. Σκέφτομαι καμιά φορά, τι σημαίνει σύγχρονη ματιά στην όποια έκφραση της τέχνης. Εχει να κάνει με την εποχή ή μήπως με ζητήματα που ξεπερνούν την εποχή; Και τι σημαίνει σκηνοθέτης; Ο Λιούμετ, δίχως την παραμικρή ευκολία, με ό,τι πιο απλό και λιτό δημιουργεί το αριστούργημα. Θα πείτε, τώρα έχει μαζί του τον Χένρι Φόντα στη λαμπρή του εποχή, τον Μάρτιν Μπάλσαμ και όχι μόνο. Ευτυχώς, υπάρχει το σινεμά, στην Αθήνα, τη βασανισμένη και καταπονημένη από την οικονομική κρίση. Με λίγα ευρώ τα βράδια μας γίνονται καλύτερα. Το περίεργο είναι ότι μετά την ωραία ταινία στη Χάρητος, οι θεατές που επιστρέφουν στα σπίτια τους, αντικρίζουν ακόμη ένα θέαμα που σε ανεβάζει. Το ενοικιαστήριο στο ενεχυροδανειστήριο-αγορά χρυσού, στην Αναγνωστοπούλου. Εκλεισε, γιατί δεν είχε φαίνεται δουλειά και όπου κλείνει ένα ενεχυροδανειστήριο, ανοίγει μια τρύπα αισιοδοξίας στις καρδιές μας. Και Λιούμετ, λοιπόν, και χαρές στη γειτονιά.

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Η παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων

22/08/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Η παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων

          
Του Μανόλη Γ. Δρεττάκη*

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του ο Πέτρος Ραυτόπουλος (Π.Ρ.), με τίτλο «Ενίοτε το να σωπαίνεις είναι σαν να ψεύδεσαι», στο τεύχος αριθ. 166-167 του αξιόλογου περιοδικού «η παρέμβαση», που εκδίδεται επί 27 συνεχή έτη στην Κοζάνη, ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και στα όσα έγραφε το 1872 ο νομοδιδάσκαλος Rudolf von Jhering εναντίον της παθητικής στάσης απέναντι σε όσα συμβαίνουν σε μια κοινωνία. Γράφει ο Π.Ρ.:

«Αναφερόμενος στους άδικους νόμους ο αριστοκράτης Γερμανός νομοδιδάσκαλος υπογραμμίζει την αποσυνθετική επίδραση που ασκούν πάνω στην ηθική δύναμη του λαού, στην καταστροφή του ελεύθερου φρονήματος του λαού που επιδεινώνεται από την επιβολή φόρων, κατά την όρεξη του οιουδήποτε κρατούντος, για να καταλήξει πως μια τέτοια κρατική-νομοθετική συμπεριφορά αποτελεί την καλύτερη συνταγή προκειμένου να καταστραφεί κάθε ηθική δύναμη του Λαού και να εξασφαλιστεί η άνευ αντιστάσεως είσοδος του δεσποτισμού (τυραννίας) στο πολιτικό προσκήνιο… Κανένα έγκλημα, οσοδήποτε βαρύ κι αν είναι, που μπορεί να υποστεί ο άνθρωπος, ΔΕΝ συγκρίνεται κατά το μέγεθος με το έγκλημα που διαπράττει η ίδια η εξουσία όταν παραβιάζει το δίκαιο, τον νόμο της.»

Στο πρώτο τμήμα του παραθέματος αυτού από το άρθρο τού Π.Ρ. συνοψίζεται, κατά τη γνώμη μου, η τραγωδία που περνά σήμερα η χώρα και ο λαός μας. Πράγματι, με τους άδικους νόμους δραστικής περικοπής μισθών και συντάξεων, κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, κατάργησης της ΕΡΤ, ουσιαστικής κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ., σε συνδυασμό με τη συνεχή επιβολή εξουθενωτικών φόρων τα τρία τελευταία χρόνια, γίνεται προσπάθεια να καταστραφεί η ηθική δύναμη του λαού και να διασφαλιστεί η χωρίς αντίσταση επιβολή του δεσποτισμού.

Το δεύτερο τμήμα του παραθέματος αποτυπώνει το μέγιστο έγκλημα των κυβερνήσεων των τριών τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα της τρικομματικής και σήμερα δικομματικής κυβέρνησης. Πρόκειται για τη συνεχή και κατά ωμό, κυνικό και αδίστακτο τρόπο παραβίαση του Συντάγματος, των νόμων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με προεξάρχοντες τους διαδοχικούς πρωθυπουργούς και υπουργούς σε βασικά υπουργεία.

Η παραβίαση αυτή είναι καθημερινή και γίνεται προσπάθεια –με τη βοήθεια των διαπλεκόμενων με τους κυβερνώντες μέσων μαζικής ενημέρωσης– να πειστεί ο λαός ότι είναι αναγκαία για τη «σωτηρία της χώρας», τη στιγμή που η σκληρή πραγματικότητα δείχνει και αποδείχνει την πολλαπλή κατάρρευσή της. Πρόκειται για μια απεγνωσμένη προσπάθεια των κυβερνώντων να δείξουν ότι το πολλαπλό και καταφανές «μαύρο» είναι «άσπρο».

Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς. Η νομοθετική εξουσία έχει ουσιαστικά αχρηστευθεί, αφού οι βουλευτές των κομμάτων που στήριξαν και στηρίζουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών συμπεριφέρονται ως άβουλα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία, με τη σειρά της, λειτουργεί ως υπηρέτης των δανειστών-αφεντάδων. Στο διάστημα των 3 και πλέον χρόνων, έχουν «περάσει» χωρίς ουσιαστική συζήτηση τόσες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου όσες δεν είχαν ψηφιστεί τα προηγούμενα 35 χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για την ψήφιση νομοσχεδίων με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Οι πρωθυπουργοί σπάνια εμφανίζονται στη Βουλή, με αποτέλεσμα η λεγόμενη «Ωρα του πρωθυπουργού» να είναι μια καρικατούρα του αντίστοιχου θεσμού της Βουλής των Κοινοτήτων στη Μεγάλη Βρετανία, στην οποία ο πρωθυπουργός απαντά κάθε Πέμπτη σε ερωτήσεις της αντιπολίτευσης.

Ακόμη μία έκφανση του δεσποτικού τρόπου άσκησης της εξουσίας είναι η προκλητική και προσβλητική αντιμετώπιση των κομμάτων της αντιπολίτευσης μέσα και έξω από τη Βουλή από τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς και τους κατά καιρούς κυβερνητικούς εκπροσώπους. Η συμπεριφορά αυτή πηγάζει από τη νοοτροπία των δύο κομμάτων εξουσίας, που, ενώ είναι εκείνα που προκάλεσαν την καταστροφή που βιώνει σήμερα ο λαός και η χώρα, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αυτά και μόνον αυτά έχουν το δικαίωμα να την κυβερνούν.

Η εκτελεστική εξουσία, εκτός από τους παραπάνω τρόπους, παραβιάζει αδίστακτα το Σύνταγμα και με το να μην εφαρμόζει τις αποφάσεις των δικαστηρίων καθώς και με το να ψηφίζει διατάξεις νομοσχεδίων, τις οποίες η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής κρίνει ότι είναι αντισυνταγματικές.

Σε ό,τι αφορά τη δημόσια τάξη, οι αρμόδιοι υπουργοί δίνουν εντολές για τη βίαιη διάλυση συγκεντρώσεων πολιτών με καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ανέχονται ωμότητες και άσκηση βίας από τα όργανα της τάξης τόσο σε δημόσιους χώρους όσο και μέσα στα αστυνομικά τμήματα και αδιαφορούν για τη στάση των υφισταμένων τους –ορισμένοι από τους οποίους είναι οπαδοί της Χρυσής Αυγής–, οι οποίοι παραμένουν θεατές άσκησης ωμής βίας και παράνομων ενεργειών βουλευτών και οπαδών της εναντίον νόμιμων μεταναστών αλλά και Ελλήνων.

Φυσική κατάληξη του δεσποτικού αυτού τρόπου άσκησης της εξουσίας είναι η είσοδος στη Βουλή της φασιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, η οποία στις δημοσκοπήσεις είναι σταθερά τρίτο κόμμα και με ποσοστά υπερδιπλάσια εκείνου των εκλογών του 2012. Πρόκειται για μια πολιτική εξέλιξη που εγκυμονεί πολλαπλούς και σοβαρότατους κινδύνους για τη χώρα και τον λαό.

Φύλακες, γρηγορείτε!


* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

ΠΗΓΗ: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Ο Καίσαρας και η γυναίκα του

20/08/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ο Καίσαρας και η γυναίκα του

       
Του Τάσου Παππά

Η περίπτωση Σταυρίδη μάς παραπέμπει στη γνωστή φράση για τη γυναίκα του Καίσαρα. Δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια. Και στο πεδίο αυτό ο κ. Σταυρίδης και η κυβέρνηση που τον τοποθέτησε στο συγκεκριμένο πόστο έχασαν κατά κράτος. Το γιατί έδρασε με αυτόν τον κραυγαλέα προκλητικό τρόπο ο κ. Σταυρίδης είναι ένα ερώτημα που απασχολεί. Ενδεχομένως, να μην αρκεί η πολιτική εκτίμηση. Ενδεχομένως, η διερεύνηση του θέματος να ανήκει στην αρμοδιότητα της ψυχανάλυσης.

Δεν θέλουμε να στήσουμε δικαστήρια προθέσεων, ωστόσο το θέμα είναι σοβαρό και έχει αρκετές ουρές. Η συμπεριφορά του πρώην επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να εγείρει ζωηρές αμφιβολίες για τη νομιμότητα της πράξης μεταβίβασης του ΟΠΑΠ. Φρόντισε ο κ. Σταυρίδης να δώσει τροφή στους καχύποπτους (είναι μπόλικοι στη χώρα μας και συχνά δικαιώνονται – τα μάτια μας άλλωστε έχουν δει πολλά) και σε όσους κινούνται με αντιπολιτευτική διάθεση.

Ερώτημα πρώτο: Το τίμημα που απέσπασε το κράτος από τον επιχειρηματία ήταν πράγματι υπερβολικά καλό, όπως υποστήριζε επιμόνως και με γλαφυρή γλώσσα ο κ. Σταυρίδης στις πολλές δημόσιες παρεμβάσεις του το τελευταίο διάστημα, καλώντας όσους εξέφραζαν αντιρρήσεις να σιωπήσουν γιατί βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα και καλλιεργούν κλίμα ανασφάλειας στο εξωτερικό;

Ερώτημα δεύτερο: Τηρήθηκαν όντως με θρησκευτική ευλάβεια οι κανόνες, όπως διακήρυσσε ο κ. Σταυρίδης με κάθε ευκαιρία, συμπληρώνοντας ότι αυτή η ιδιωτικοποίηση δεν μοιάζει με καμιά άλλη που έγινε στο παρελθόν; Διότι τουλάχιστον ένας κανόνας -αυτός που επιβάλλει να κρατά ο δημόσιος λειτουργός αποστάσεις ασφαλείας από τον υποψήφιο αγοραστή- παραβιάστηκε, έστω και μετά το πέρας της όλης διαδικασίας.

Ερώτημα τρίτο: Η κυβέρνηση μας έλεγε ότι η ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ θα λειτουργήσει σαν μοντέλο για τις επόμενες ιδιωτικοποιήσεις επειδή η ευτυχής και γρήγορη κατάληξή της θα ευνοήσει το συνολικό σχέδιό της, αφού θα στείλει θετικό μήνυμα στις αγορές και στους υποψήφιους ξένους αγοραστές δημόσιας περιουσίας. Πώς θα πείσει τώρα για τις αγνές προθέσεις της, τόσο τους Ελληνες πολίτες όσο και τις διεθνείς επενδυτικές ομάδες, ότι στη χώρα μας όλα γίνονται με διαφάνεια; Με ποιο κύρος θα πάει η κυβέρνηση στο επόμενο πακέτο ιδιωτικοποιήσεων; Την τρίχα τριχιά θα κάνουν (και με το δίκιο τους) οι εγχώριοι αντίπαλοι αυτής της πολιτικής, ενώ οι δανειστές μας, που από καιρό καιροφυλακτούν για να πάρουν τον έλεγχο στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων, θα γίνουν πιο φορτικοί στις απαιτήσεις τους. Το σκεπτικό τους είναι κυνικό: «Εσείς δεν μπορείτε, αφήστε εμάς να κάνουμε τη δουλειά».

Ερώτημα τέταρτο: Και καλά, ο κ. Σταυρίδης έκανε την «αποκοτιά» να ταξιδέψει με το λίαρ τζετ του κ. Μελισσανίδη, αυτοί που τον επέλεξαν, τον στήριζαν και τον προστάτευαν κάθε φορά που η αντιπολίτευση εξαπέλυε βιτριολικά σχόλια για το πρόσωπό του, δεν έχουν καμιά ευθύνη; Με ποια κριτήρια τον τοποθέτησαν σε τόσο κρίσιμη θέση; Ηταν γι’ αυτούς αρκετό το ότι ο κ. Σταυρίδης ήταν επιτυχημένος επιχειρηματίας και ζηλωτής των ιδιωτικοποιήσεων; Κοντολογίς, εντάξει με τη «γυναίκα του Καίσαρα». Αποπέμφθηκε. Ο ίδιος ο Καίσαρας;

ΠΗΓΗ: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
 

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Θέλουμε τα σχολεία της παιδείας

Έντυπη Έκδοση

«Θέλουμε τα σχολεία της παιδείας»

«Ηηγετική ομάδα που αναλαμβάνει τις τύχες αυτού του λαού πρέπει να εφεύρει ξανά τον τρόπο επικοινωνίας με το μέλλον», είχε ορθά σημειώσει ο Στέλιος Ράμφος, φιλόσοφος, πανεπιστημιακός και συγγραφέας, λίγο μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης Σαμαρά.
Το μεγάλο κλειδί λεγόταν και λέγεται υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Βεβαίως είναι να απορεί κανείς πώς τόσα χρόνια η υποτιθέμενη Παιδεία μας, δήθεν στενά συνυφασμένη με τον Πολιτισμό, δεν παράγει μορφωμένους απόφοιτους αλλά πτυχιούχους για την αγορά εργασίας.
Εξοργίζομαι όταν σε συζητήσεις κυρίως των πολιτικών, δυστυχώς ακόμη και των νεότερων στα κοινοβουλευτικά έδρανα, αραδιάζονται θλιβερά αποσπάσματα από την κομματική τους Βίβλο, βαρετά επαναλαμβανόμενα όπως τα «Κύριε ελέησον», δεν ξέρω πόσες φορές, που λέει ο ιερέας στην Εκκλησία. Αγανακτώ όταν οι εθνοπατέρες μας, ακόμη και όταν βρίσκονται σε οικεία και φιλική ατμόσφαιρα, συζητούν μόνο τα αμιγώς πολιτικά, όχι γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα λοιπά, αλλά διότι τα αγνοούν παντελώς. Θα χαιρόμουν να άκουγα ένα βουλευτή σε δημόσια ή ιδιωτική ομιλία του να περιγράφει για μια θεατρική παράσταση που παρακολούθησε, μια έκθεση ζωγραφικής που απήλαυσε, μια βραδιά κλασικής μουσικής που έζησε, ένα λογοτεχνικό βιβλίο που τον συγκίνησε.
Υπάρχει βεβαίως και η καραμέλα των κουλτουριάρηδων ψευτομαικήνων, που επαναλαμβάνουν με τραγική κενότητα το τρίπτυχο «Εκπαίδευση, Παιδεία, Πολιτισμός». Εστειλαν στο «πυρ το εξώτερον» από τα Γυμνάσια τη Μουσική και τα Εικαστικά και τώρα ξιπάζονται τους πεπαιδευμένους. Μιλάμε συνεχώς για νέα συστήματα για Παιδεία και Πολιτισμό, λησμονώντας πως είναι αδήριτη ανάγκη σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να κρατούν τη σπίθα ασβεστη στις ψυχές των παιδιών και φλογεροί δάσκαλοι.
Μνημονεύω πάντα τα λόγια του αείμνηστου Χρίστου Τσολάκη: «Τα σχολεία πρέπει να υπηρετούν την παιδεία και όχι την αγορά εργασίας. (...) Οι κερδοσκόποι του πλανήτη, οι έμποροι των εθνών, έχουν διολισθήσει μέσα στα σχολεία και οι μαθητές διδάσκονται εκείνα που θα τους είναι χρήσιμα για να υπηρετήσουν την αγορά εργασίας, δηλαδή την αγορά που οι κερδοσκόποι έχουν στήσει για να λυμαίνονται τους λαούς και να πλουτίζουν οι ίδιοι. Δεν θέλουμε αυτά τα σχολεία. Θέλουμε τα σχολεία της παιδείας».
Σύμφωνα με τον αείμνηστο Δάσκαλο, «δεν είναι φρόνιμο να εμπιστευθούμε το μέλλον του κόσμου στο επιχειρησιακό δαιμόνιο, στο βιομηχανικό προγραμματισμό, στον τεχνολογικό υπολογισμό, στην πολιτική προπαγάνδα, στον οικονομικό ιμπεριαλισμό, στις απροσχεδίαστες ή προσχεδιασμένες κοινωνικοποιήσεις που υποκρύπτουν πολιτικές ή και άλλες σκοπιμότητες. Για να μεταστραφούν τα πράγματα θα πρέπει να περάσει κάποτε -και ας γίνει αυτό από την Ελλάδα- η παιδεία στις μικρές ηλικίες, να ιδρυθούν Κέντρα του Παιδιού... Μία είναι η μεταρρύθμιση. Αυτή που θα προσανατολίσει την εκπαίδευση στην παιδεία και που θα αρχίσει μέσα σε ευχάριστα παιδικά κέντρα, από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού».

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Φτωχός 1 στους 2 Ελληνες

Έντυπη Έκδοση

ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΝΑ ΦΛΕΡΤΑΡΕΙ ΤΟ 28% ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΝΑ ΥΠΟΧΩΡΕΙ ΠΟΛΥ, Η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

Φτωχός 1 στους 2 Ελληνες

Δεν έχουμε μια επικαιροποιημένη μέτρηση της φτώχειας, αφού τα τελευταία στοιχεία της Eurostat αναφέρονται στο 2011. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά...
Πού έχει φθάσει η φτώχεια στην Ελλάδα; Είναι δυνατόν τα επίσημα στοιχεία να δείχνουν 25%, όταν η ανεργία μόνον έχει ανέλθει στο 28%;
Είναι σωστός ο τρόπος μέτρησης της φτώχειας διεθνώς όταν λογαριάζει ως φτωχό οποιονδήποτε έχει εισόδημα κάτω από το 60% του διάμεσου εισοδήματος (δηλαδή του εισοδήματος αυτού που βρίσκεται ακριβώς στη μεσαία εισοδηματικά θέση όλου του πληθυσμού· για παράδειγμα στους 1.000 ανθρώπους λογαριάζει ως όριο φτώχειας το 60% του εισοδήματος αυτού που βρίσκεται στην 500ή κατάταξη), που πάντα είναι πολύ χαμηλότερο του μέσου όρου, καθώς όλος ο πλούτος συγκεντρώνεται στα υψηλά εισοδηματικά κλιμάκια; Αν φτωχαίνουν τα 9/10 της κοινωνίας, τότε το διάμεσο εισόδημα μειώνεται πολύ και το όριο της φτώχειας υποχωρεί επίσης πολύ μαζί του, αδυνατώντας να περιλάβει την πραγματική έκταση της φτώχειας. Με αυτή την κατρακύλα, όπως θα αποδείξουμε, σήμερα 45%-46% του πληθυσμού είναι φτωχοί.
ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ του έτους με έρευνα της «Κ.Ε.» είχαμε καταδείξει πως τρία χρόνια μετά την εφαρμογή των Μνημονίων όλοι οι δείκτες κοινωνικής προστασίας εμφάνιζαν κατακόρυφη πτώση. Η μαζική ανεργία, οι αλλεπάλληλες μειώσεις των μισθών, η υποβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και η άγρια περιστολή των κοινωνικών παροχών έχουν οδηγήσει μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας στην εξαθλίωση. Ομως δεν είχαμε κι εξακολουθούμε να μην έχουμε μία επίσημη σύγχρονη μέτρηση της φτώχειας στη χώρα, αφού τα στοιχεία της Eurostat αναφέρονται στο 2011 και από τότε έως σήμερα το πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας έχει δραματικά αλλάξει. Αν, λοιπόν, το 2011 το ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού που βρίσκεται στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, αδυνατώντας να ικανοποιήσει επαρκώς βασικές του ανάγκες, ανερχόταν στο 31% και μετά την αφαίρεση των κοινωνικών παροχών στο περίπου 25% (έναντι 19% το 2007), πού έχει άραγε αναρριχηθεί σήμερα;
Θα μπορούσε βεβαίως κανείς να εκτιμήσει τους ρυθμούς μεταβολής του ποσοστού φτώχειας της περιόδου 2007-2011 και με προβολή να υπολογίσει την εξέλιξή του το 2013, υπολογισμός που θα έδινε περίπου 29%. Ομως θα ήταν μία εσφαλμένη προσέγγιση δεδομένου ότι η περίοδος 2011-2013 είναι ποιοτικά διαφορετική καθώς περιλαμβάνει τον πιο σκληρό πυρήνα εφαρμογής του Μνημονίου, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται από πολλαπλάσια μείωση του ΑΕΠ και του κόστους εργασίας της χώρας, παράλληλα με διόγκωση των φορολογικών βαρών συγκριτικά με την προηγούμενη περίοδο.

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

Ο Ρέντφορντ και η θάλασσα

Έντυπη Έκδοση

Ο Ρέντφορντ και η θάλασσα

Χωρίς να λέει λέξη, ο μεγάλος ηθοποιός καθηλώνει το θεατή επί μιάμιση ώρα στην ταινία «All is lost»
Μόνο ένας μεγάλος ηθοποιός μπορεί να «σηκώσει» πάνω του μιάμιση ώρα ταινίας, στην οποία δεν ακούγεται σχεδόν ούτε λέξη! Με μοναδικό συμπρωταγωνιστή, την (αγριεμένη) θάλασσα...
Και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ έχει αποδείξει στη μακρόχρονη πορεία του πως μπορεί να τα καταφέρει με μοναδικό όπλο την εκφραστικότητά του και τις «αποχρώσεις» που μπορεί να πάρει αυτή: στο «All is lost», του Τζέι Σι Τσάντορ, είναι ένας άντρας μόνος, στο έλεος των κυμάτων. Η ταινία, που έκανε πρεμιέρα στις Κάνες, είναι από τις πιο πολυαναμενόμενες της ερχόμενης σεζόν, συγκεντρώνοντας εγκωμιαστικές κριτικές. Στις Νύχτες Πρεμιέρας, που θα διεξαχθούν από τις 19 ώς τις 29 Σεπτεμβρίου, θα δούμε σε αβάν πρεμιέρ την ταινία. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο τρέιλερ.
Ολο αυτό το συναρπαστικό ταξίδι, που φανερώνει την αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στα παντοδύναμα στοιχεία της φύσης (αλλά και την επιμονή του να επιβιώσει), μας θυμίζει βέβαια μια ανάλογη ιστορία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χανκς στο ρόλο του «Ναυαγού». Στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ ο εξαιρετικός αυτός ηθοποιός (που ως γνωστόν τα καλοκαίρια κατοικοεδρεύει στην Αντίπαρο) βρισκόταν ολομόναχος σε ένα νησί στη μέση του πουθενά και επινοούσε τρόπους να επιβιώσει. Ισως και να είναι η μοναδική φορά που σου φέρνει δάκρυα η σπαρακτική σχέση ενός άνδρα με μια... μπάλα, που στην ταινία προσωποποιείται και γίνεται ο «Γουίλσον», η μόνη παρέα τού ναυαγού-κούριερ στην ερημιά.
Με τη θάλασσα παλεύει, μόνος, και ο Πι, στην πρόσφατη «Ζωή του Πι», που περιγράφει τις περιπέτειες ενός παιδιού που αίφνης βρίσκεται, μόνο, σε μια βάρκα στη μέση του ωκεανού. Δηλαδή, όχι ακριβώς μόνο. Το συντροφεύει μια... τίγρη της Βεγγάλης.
Και η αλήθεια είναι πως το σινεμά μοιάζει να επανανακαλύπτει την αξία της σιωπής. Ενα παράδειγμα είναι η ταινία «The artist», που γυρίστηκε σχετικά πρόσφατα στη λογική του βωβού σινεμά.
Ο Ρέντφορντ, που, ας μην το ξεχνάμε, είναι πια ένας ηλικιωμένος άνθρωπος (77 ετών παρακαλώ), παίζει εδώ έναν άνδρα εξαιρετικής φυσικής κατάστασης, ο οποίος κάνει ένα μοναχικό ταξίδι με το ιστιοπλοϊκό του στ' ανοιχτά της Σουμάτρα. Το σκάφος του θα συγκρουστεί μ' ένα κοντέινερ. Θα καταφέρει να σφραγίσει την τρύπα που ανοίγει στο σκαρί, αλλά η φύση έχει άλλα σχέδια... Θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει καταιγίδες, καρχαρίες και την αίσθηση πως όλα είναι χαμένα... Για το παρελθόν του (ανώνυμου) ήρωα δεν μαθαίνουμε μέχρι τέλους τίποτα...
Αν αναρωτιέστε πώς μπορεί να κρατηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή με τόσο περιορισμένα «συστατικά», να σας πούμε πως, σύμφωνα με τους κριτικούς που είδαν την ταινία στις Κάνες, ο θεατής παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με κομμένη την ανάσα. Χωρίς να φείδονται επαίνων για τον Ρέντφορντ, μιλούν για έναν σταρ που έχει διατηρήσει στο έπακρο τη γοητεία του, αλλά έχει αποκτήσει και μια εσωτερικότητα στο παίξιμό του, που ίσως και να τον οδηγήσει στην κούρσα των Οσκαρ.
Η ταινία φέρνει ενστικτωδώς στο νου κι άλλα φιλμ επιβίωσης στο νερό (όπως η «Καταιγίδα» με τον Τζορτζ Κλούνι) και βέβαια το κλασικό βιβλίο του Χέμινγουεϊ, «Ο Γέρος και η Θάλασσα». Αν ο Χέμινγουεϊ στρεφόταν στη σκηνοθεσία, ίσως και να σηνοθετούσε ακριβώς κάτι τέτοιο... Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Ρέντφορντ (αθλητικός τύπος από μικρός) δεν θέλησε κασκαντέρ, κι έκανε μόνος του όλες τις επικίνδυνες σκηνές! Η ταινία αποφεύγει τις γνωστές «αμερικανιές», εστιάζοντας σε έναν άθρωπο που παλεύει να επιβιώσει χωρίς πανικό αλλά και χωρίς προσευχές...
Στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, στις Κάνες, εμφανίστηκε σοβαρός και μετρημένος. «Η πρόκληση να είμαι στην οθόνη μόνος μου, χωρίς το δεκανίκι του λόγου, ήταν πολύ γοητευτική. Μόλις είχα τελειώσει μία ταινία, όπου έπαιζα και σκηνοθετούσα, όταν ήρθε η πρόταση του Τζέι Σι. Ηθελα να θυμηθώ τι σημαίνει να παραδίνεσαι σ' έναν άλλο σκηνοθέτη».
Και προσέθεσε: «Πιστεύω στην αξία της σιωπής. Τόσο στο σινεμά όσο και στην ίδια τη ζωή. Οταν εμπιστευθείς τη σιωπή στο σινεμά, αποκτά μεγάλη δύναμη».
Κι όμως, στην προκειμένη περίπτωση, ο σκηνοθέτης πήρε ένα ρίσκο: οπως είπε ο Τζέι Σι Τσάντορ, «αφαιρέσαμε από έναν κινηματογραφικό μύθο ένα πανέμορφο χαρακτηριστικό του: τη φωνή του. Νιώσαμε ότι έπρεπε να τον ξανασυστήσουμε από την αρχή».
Φαίνεται πως τα κατάφερε.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Με τον πιο σκληρό και ταξικό τρόπο γίνεται σήμερα ο αποκλεισμός από την Παιδεία»

Έντυπη Έκδοση

ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ

«Με τον πιο σκληρό και ταξικό τρόπο γίνεται σήμερα ο αποκλεισμός από την Παιδεία»

Τίποτε δεν θα είναι ρόδινο, τίποτε δεν θα είναι εύκολο τίποτε δεν θα μας χαριστεί * «Ο καλός» εργάτης πρέπει να σκάει και να δουλεύει χωρίς προσδοκία, χωρίς ελπίδα
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ βάλλει κατά των «κρυπτόμενων και ανεξέλεγκτων δυνάμεων» της διαπλοκής σε επιχειρηματικούς ομίλους, μιλά για τη δικαστική απόφαση για το «Mall», για την Αριστερά, που εμφανίζεται απολογούμενη σε λαμόγια, και επιτίθεται κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που τον θεωρεί αντιπροσωπευτικό πυλώνα ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, ενώ κάνει λόγο για την επόμενη ημέρα του κόμματός της όταν έρθει στην εξουσία
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «μία και μόνη φωνή» και διατυπώνει «τη θέση περί κατάργησης του Μνημονίου», δηλώνει η Σοφία Σακοράφα. Μιλώντας στην «Κ.Ε.» για την επόμενη ημέρα του κόμματος στην κυβέρνηση, θεωρεί ότι τίποτε δεν θα είναι ούτε ρόδινο ούτε εύκολο να γίνει και συμφωνεί με τον Δ. Παπαδημούλη για τους «λαγούς με πετραχήλια». Εξαπολύει επίθεση κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που τον χαρακτηρίζει ως τον πλέον αντιπροσωπευτικό πυλώνα ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Αναφέρεται στην προσωπική ευθύνη των πολιτικών και συμφωνεί πως όσο δεν γίνεται κάθαρση, δεν μπορεί η χώρα να γυρίσει σελίδα.
Βάλλει κατά «κρυπτόμενων δυνάμεων» της διαπλοκής σε προβεβλημένους επιχειρηματικούς ομίλους, για τους οποίους «δεν υπάρχει βούληση» να ελεγχθούν. Για τη δικαστική απόφαση για το «Mall» σχολιάζει με νόημα ότι θα ήμασταν σε μια άλλη κοινωνία και με άλλους πολιτικούς συσχετισμούς, εάν μεγάλο μέρος της Δικαιοσύνης και η Πολιτεία συμπεριφέρονταν στους διακεκριμένους επιχειρηματίες όπως στον πολίτη που χρωστά 300 ευρώ φόρο γιατί επιλέγει να αγοράσει γάλα για τα παιδιά του.
Καλεί την Αριστερά να μην εμφανίζεται απολογούμενη σε όσους, ιστορικά και πολιτικά, αποτελούν τον πιο ακραίο πόλο «παραγωγικής βίας», που ανέθρεψε λαμόγια. Και αναγνωρίζει πως ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην εξουσία, θα έχει να δώσει πρώτα απ' όλα τη «μάχη των μαχών»: να πείσει μια κοινωνία, όπου κυριαρχεί το πρότυπο του ατομικισμού, να δουλέψει για το κοινό καλό.
Με «μια φωνή» ο ΣΥΡΙΖΑ
* Κυρία Σακοράφα, η κυβέρνηση προχωρεί σε κατά παραγγελίαν μείωση του αριθμού των υπαλλήλων στο Δημόσιο και σε διαθεσιμότητα-απολύσεις. Στο κόμμα σας ακούγονται διαφορετικές φωνές για τη δυνατότητα επαναπρόσληψης όσων απολυθούν. Ποια είναι η δική σας άποψη;
- Απολύτως κατηγορηματικά λέω ότι κάθε μέρα παραμονής τούτης της κυβέρνησης δημιουργεί συνθήκες απόλυτης καταστροφής. Για τους εργαζομένους στο Δημόσιο, την ΕΡΤ, τον ιδιωτικό τομέα, για τις ξεπουληματικού τύπου ιδιωτικοποιήσεις, για το φαύλο κύκλο χρέους-ύφεσης, για την εκτίναξη της ανεργίας, για τον ευτελισμό θεσμών και τελικά της δημοκρατίας. Είναι αυτονόητο για την Αριστερά να σαλπίζει προσκλητήριο διαρκούς αγώνα για την ανατροπή. Εμείς αυτόν τον αγώνα τον λέμε ανένδοτο και σε αυτόν καλεί ο Αλέξης Τσίπρας.
Σε ό,τι αφορά την επόμενη ημέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία και μόνη φωνή, που με σαφήνεια διατυπώνει τη θέση περί κατάργησης του Μνημονίου, αποκατάστασης της νομιμότητας και άρα άρσης όλων των βαρύτατων συνεπειών και αδικιών που έχει επιφέρει στην ελληνική κοινωνία. Το «δεν θα τάξουμε λαγούς με πετραχήλια» του κ. Παπαδημούλη δεν αποτελεί διαφοροποίηση από τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Εχουμε πει σε όλους τους τόνους ότι τίποτε δεν θα είναι ρόδινο, τίποτε δεν θα είναι εύκολο, τίποτε δεν θα μας χαριστεί.
Ο ριζικός μετασχηματισμός που οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε εμπεριέχει ρήξεις, προϋποθέτει τη λαϊκή στήριξη, εξαρτάται όμως από την πολιτική βούληση την οποία και διαθέτουμε και σύντομα θα την επιδείξουμε.
* Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για πρώτη φορά ως υπουργός, δήλωσε υπέρμαχος της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Πιστεύετε ότι η μονιμότητα αποτελεί τροχοπέδη για την υπηρεσιακή απόδοση του προσωπικού;
- Ο κ. Μητσοτάκης δεν με αφήνει έκπληκτη και όποιος εξεπλάγη για τη θέση αυτή μάλλον δεν γνωρίζει τον πολιτικό του μέντορα, τον πατέρα Μητσοτάκη, δεν γνωρίζει επίσης το ιδεολογικό του πρότυπο, το θατσερισμό. Για να σοβαρολογούμε, εάν το κυρίαρχο ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν μπορεί να γίνει χωρίς δημόσιες επενδύσεις, χωρίς μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις, χωρίς βασικές παραγωγικές μονάδες δημόσιες, κρίσιμες για την ανάπτυξη της οικονομίας, όπως λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ναυπηγεία, ορυκτός και ενεργειακός πλούτος.
Βεβαίως οι δημόσιες επιχειρήσεις, για να υπηρετήσουν τη νέα αναπτυξιακή πορεία, χρειάζεται να ανασυγκροτηθούν, να διοικούνται και να λειτουργούν με δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο και απόλυτη διαφάνεια, ενταγμένες στο συνολικό δημοκρατικό σχεδιασμό της οικονομίας. Αυτό είναι που καθορίζει και την απόδοση του προσωπικού. Αλλωστε τα προβλήματα στην απόδοσή του καθορίστηκαν επί δεκαετίες από τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις που εξέθρεψαν για πολύ συγκεκριμένους λόγους αυτοί που σήμερα επικαλούνται την «εξυγίανση».
Τροχοπέδη λοιπόν είναι αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, του οποίου αντιπροσωπευτικότερος πυλώνας είναι ο κ. Μητσοτάκης.
Ελεγχος με μέθοδο
* Σε «ξαφνικό θάνατο» δεν οδηγούνται μόνον οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, όπου οι άνεργοι μετριούνται επισήμως σε 1,35 εκατ. Πιστεύετε στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα και πώς μπορεί αυτή να ελεγχθεί;
- Αυτός ο ιδιότυπος πόλεμος έχει θύματα όλους τους εργαζομένους, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα. Και έχει κρίσιμη σημασία η διαπίστωση αυτή, γιατί δείχνει ότι το μέτωπο ανατροπής πρέπει να είναι μέτωπο όλων των εργαζομένων, αντί του κανιβαλικού κοινωνικού αυτοματισμού που επιχειρεί η κυβέρνηση.
Η ιδιωτική επιχειρηματικότητα είναι μια τεράστια έννοια, εντός της οποίας υπάρχουν πολλές υγιείς δυνάμεις, κρύβονται όμως και δυνάμεις της συμφοράς. Και αυτές είναι οι δυνάμεις της διαπλοκής, των εργολάβων μεγαλοκαναλαρχών, του εφοπλιστικού λόμπι, του ασύδοτου τραπεζικού κεφαλαίου, του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου των μαζικών απολύσεων. Σε μια τέτοια επιχειρηματικότητα λέω με κατηγορηματικό τρόπο όχι. Μιλούν όλοι για τον τρόπο του ελέγχου, αλλά μας διαφεύγει μια άλλη κυρίαρχη προϋπόθεση, η βούληση του ελέγχου.
Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα πόσα χρωστούν τα ιδιωτικά κανάλια και γιατί κανείς δεν τα αγγίζει, ότι οι μεγαλοεργολάβοι αναλαμβάνουν δημόσια συγχρηματοδοτούμενα έργα με ελάχιστη συμμετοχή αλλά τεράστια κέρδη, γνωρίζετε τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, γνωρίζετε τις τεράστιες ενέσεις προς τις τράπεζες, που κλείνουν όμως τις κάνουλες για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, γνωρίζετε τις αμαρτωλές προμήθειες στην Υγεία. Ο έλεγχος θέλει μέθοδο, θέλει τρόπο, κυρίως όμως θέλει βούληση, διάθεση ρήξης και αίσθημα δικαίου. Αυτά όλα για την κυβέρνηση της Αριστεράς είναι τα σημαντικότερα εργαλεία.
* Πολιτικοί οι οποίοι έφεραν σε αυτή τη δεινή θέση τη χώρα εξακολουθούν και σήμερα να νομοθετούν και να κυβερνούν. Πιστεύετε ότι χωρίς να γίνει απόδοση δικαιοσύνης και κάθαρση, η χώρα μπορεί να γυρίσει σελίδα;
- Παραθέτω μέρος της ομιλίας μου στη Βουλή:
«Κάποια στιγμή θα πρέπει να μιλήσουμε και για την προσωπική ευθύνη. Για την προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Βενιζέλου, για τον οποίο ανασύρω ένα μόνο παράδειγμα, το κούρεμα, το οποίο είχε καταστροφικές επιπτώσεις στα Ταμεία, στους μικροκαταθέτες, ακόμη και στην κυπριακή τραγωδία. Για την προσωπική ευθύνη του κ. Στουρνάρα, του εκπροσώπου μόνον των τραπεζών, του κ. Καψή, που μετέτρεψε τη δημόσια τηλεόραση στο πειρατικό του καπετάν Μπόμπολα, του κ. Μητσοτάκη, που διαλύει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων στο βωμό των εντολών που λαμβάνει από αυτούς που με οικογενειακή συνέχεια και συνέπεια υπηρετεί. Για την προσωπική ευθύνη του κ. Σαμαρά, του ενορχηστρωτή αυτής της συμμορίας της καταστροφής. Αυτό το προμελετημένο έγκλημα δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητο. Σήμερα πρέπει να μιλήσουμε με ονοματεπώνυμα και να αναλάβουμε την πολιτική δέσμευση ότι καμία προσπάθεια συμψηφισμού των υποθέσεων, με σκοπό το μηδενισμό του κοντέρ, δεν θα υπάρξει ούτε καν σαν σκέψη».
Η ιστορία του «Mall»
* Η Δικαιοσύνη έβγαλε άκυρη την οικοδομική άδεια του «Mall», αφήνοντας ωστόσο παράθυρο για νομική θεραπεία. Αισθάνεστε δικαιωμένη από την απόφαση;
- Θίγετε μια μεγάλη ιστορία, η οποία για μένα υπήρξε ένας σημαντικός σταθμός. Το «Mall» για γνωστούς λόγους και για άλλους που σκοπίμως έχουν θαφτεί, αφού αγγίζουν πολλούς και όλες τις κυβερνήσεις από το 2002 και μετά, είναι το μεγαλύτερο αυθαίρετο στην Ευρώπη. Είναι ταυτόχρονα -εάν μελετήσει κανείς όλο το σχεδιασμό- η επιτομή της διαπλοκής, της ανομίας και του βρόμικου κέρδους. Το ΣτΕ κατόπιν αυτών έκρινε ότι η οικοδομική άδεια είναι άκυρη.
Είναι αλήθεια ότι δικαστικοί κύκλοι έσπευσαν να υποστηρίξουν ότι υπάρχει νομική λύση. Κοιτάξτε, θα ήμασταν σε μια άλλη κοινωνία, με άλλους πολιτικούς συσχετισμούς εάν μεγάλο μέρος της Δικαιοσύνης και η Πολιτεία τολμούσαν να συμπεριφερθούν στον κ. Λάτση όπως σε αυτόν που χρωστά 300 ευρώ στην Εφορία γιατί επιλέγει να αγοράσει γάλα για τα παιδιά του...
* Εκτός των περικοπών στην Παιδεία, υπάρχει το ζήτημα της ποιότητας υπηρεσιών. Προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να είναι η μόρφωση και η διαπαιδαγώγηση των νέων γενεών;
- Σήμερα πια δεν μπαίνει το ζήτημα της ποιότητας των υπηρεσιών, αυτό αφορούσε άλλες εποχές, όταν υπήρχε η ανάγκη υποταγής της εκπαίδευσης στην επίλυση διαφορετικών από τα σημερινά προβλημάτων του συστήματος.
Σήμερα μπαίνει με τον πιο σκληρό και ταξικό τρόπο ο αποκλεισμός από την Παιδεία. Μας το λένε κατάμουτρα: ένας εργάτης, ο σημερινός μαθητής δηλαδή, τι τα χρειάζεται τα εικαστικά και τη μουσική, αφού, ως «καλός», εργάτης πρέπει να σκάει και να δουλεύει, χωρίς προσδοκία, χωρίς ελπίδα... Και αυτό είναι ένα από τα παραδείγματα που μπορώ να χρησιμοποιήσω για να καταδείξω την κατεύθυνση για τις επόμενες γενιές. Η παιδεία -και αυτό κρατήστε το, γιατί αυτή θεωρώ ότι είναι η πραγματική αριστερή προσέγγιση- είναι ένα από τα σοβαρότερα κομμάτια του οικουμενικού, του δημόσιου χώρου της ανθρωπότητας, από τον οποίο κανείς δεν πρέπει να αποκλείεται.
Οχι απολογία στα λαμόγια
* Τι θα εντοπίζατε στον ΣΥΡΙΖΑ από εκείνα που εσείς θα θέλατε και λείπουν;
- Είχα συγγενείς αντάρτες που πολέμησαν τον κατακτητή και οι μισοί βρέθηκαν στην εξορία, οι άλλοι μισοί εκτελέστηκαν. Από αυτούς άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη δωσίλογος. Μετά το '63, που σκότωσαν τον Λαμπράκη, ήρθε ο Μίκης για συναυλία στα Τρίκαλα και πετροβολήθηκε. Τότε άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη παρακράτος. Το '67, που έγινε η χούντα, άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη χαφιές.
Αργότερα είδα όλους αυτούς ζωντανούς ή σε κληρονομική διαδοχή να κατασπαράζουν την Ελλάδα. Τότε γεννήθηκε η λέξη λαμόγια. Να τι θα ήθελα από την Αριστερά: να μην απολογείται απέναντι σε όλους αυτούς, που αποτελούν ιστορικά και πολιτικά -και τότε και σήμερα- τον πιο ακραίο πόλο παραγωγής βίας.
* Με ποιους θα κυβερνήσετε εφ' όσον, καθώς όλα δείχνουν, θα χρειαστεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας;
- Χέρι συνεργασίας απλώνουμε στην ελληνική κοινωνία για να συγκροτήσουμε μια πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία. Και αυτό γιατί έχουμε την αντίληψη ότι οι συμμαχίες δεν συγκροτούνται κατά κύριο λόγο μέσα σε γραφεία και από τα πάνω, αλλά μέσα στην κοινωνία και με διαδικασίες βάσης.
Τώρα, η ταύτιση θέσεων με την αντιμνημονιακή Αριστερά μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες μιας στιβαρής τακτικής συμμαχίας. Οπως επίσης έχει συμβεί στην ιστορία των ανατροπών να συμμαχείς και με δυνάμεις με διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό, για ένα δεδομένο στόχο, εάν αυτό αποδίδει συγκεκριμένες λύσεις επικερδείς για το λαό σου, εάν αυτό βοηθά μια δεδομένη στιγμή να πραγματοποιήσεις τη μετάβαση από τον όλεθρο στη δημοκρατία.
Ο ιδιωτικός λόγος
* Η μέση ελληνική οικογένεια προετοιμάζει τα παιδιά, για λόγους αυτοπροστασίας, να προτάσσουν την ατομικότητα και να περιφρονούν την προστασία της κοινωνικότητας. Η φράση που ακούγεται πιο συχνά είναι: «Κοίτα να κάνεις εσύ τη δουλειά σου και άσε τους άλλους να κουρεύονται». Με αυτή τη νοοτροπία, πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί μια αριστερή πολιτική, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση;
- Είναι αλήθεια ότι μιλάμε όπως σκεφτόμαστε, για το λόγο αυτό ασκούμε ιδιωτική χρήση του λόγου, δρούμε ως ιδιώτες και όχι ως ελεύθεροι άνθρωποι, οι οποίοι ενεργούν στη διάσταση του συλλογικού λόγου και της συλλογικής πράξης.
Αυτό οφείλεται σε έναν καθολικό μετασχηματισμό της σκέψης, που τον επέβαλε με μεγάλη επιτυχία ο καπιταλισμός.
Από την άλλη, σήμερα ειδικά, αρχίζουμε να βλέπουμε, σαν μια μέθοδο άμυνας, την οικοδόμηση ελεύθερων χώρων έξω από την ιδεολογική κυριαρχία της εξουσίας, όπου επικρατεί η αντίληψη του συλλογικού και της αλληλεγγύης. Η μάχη ανάμεσα στο «άσε τους άλλους να κουρεύονται» και στο «ο άλλος είμαι εγώ» δεν είναι μια απλή ιστορία. Είναι δε μια μάχη που οφείλει να τη δίνει καθημερινά η Αριστερά, με πολύ πιο αναβαθμισμένους όρους από ό,τι σήμερα.
Ισως είναι και η μάχη των μαχών, αφού η επιτυχία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα εξαρτηθεί από το βαθμό συνειδητής εμπλοκής της ίδιας της κοινωνίας. Κάτι το οποίο έχει αρχίσει να διαφαίνεται, αλλά έχει πολύ δρόμο ακόμη για να μετασχηματιστεί σε κουλτούρα επιβίωσης.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια...

Η ποίηση δεν είναι πολυτέλεια...

Την ώρα που η δική μας δημόσια τηλεόραση περιμένει... τον Άη Βασίλη για να βγει ως ΝΕΡΙΤ στον αέρα (άλλο αν θα βγει από τη μαυρίλα), η γειτονική Rai εκμεταλλεύεται το επίσης πλούσιο αρχείο της επαναπροβάλλοντας πετυχημένα προγράμματα των τελευταίων δεκαετιών -προγράμματα αθλητικά, καλλιτεχνικά, εκπομπές ποικίλης ύλης που σάρωσαν στις ζώνες υψηλής τηλεθέασης.
Ακριβώς αυτές τις μέρες, που άλλες χρονιές θα τις βιώναμε ως μέρες θερινής ραστώνης ενώ τώρα γινόμαστε μάρτυρες -εδώ, όπως και στην Ιταλία- μιας επιχείρησης σοκ και δέους με απολύσεις, διαθεσιμότητες, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, χαράτσια, πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, μέτρα που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, η Rai μας θύμισε μια κυριακάτικη εκπομπή των μέσων της δεκαετίας του '80, αφιερωμένη στην... ποίηση. Μια εκπομπή του δημοσιογράφου και συγγραφές Τζιάννι Μινά με κανονικό, και πολυπληθές, κοινό στο στούντιο που αντί για φτηνά σόου πήγε να ακούσει ποίηση. Μια εκπομπή, το "Blitz", που φιλοξένησε τον Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ στη μοναδική του τηλεοπτική εμφάνιση, μαζί με τον Αμερικανό μπίτινικ Γκρέγκορυ Κόρσο που απήγγειλε ένα ποίημα του λίγη ώρα αφότου είχε προβληθεί ένα φιλμάκι με τον μέγιστο ιταλό ηθοποιό Βιττόριο Γκάσμαν να απαγγέλει τη δεκάλεπτη "Βόμβα" του Κόρσο. Και μετά ήρθε η σειρά του ποιητή - τραγουδοποιού Τζίνο Πάολι και του διάσημου, από τη σειρά του Νταμιάνι "Λα Πιόβρα" ηθοποιού Μικέλε Πλάσιντο, που εκμυστηρευόταν στο πολυάριθμο κοινό που βρισκόταν στο στούντιο τη σχέση που είχε με την ποίηση από παιδί απαγγέλλοντας συνάμα ποιήματα του Γκουίντο Γκοτσάνο. Η εκπομπή ολοκληρωνόταν με μια βιντεοσκοπημένη συνέντευξη του Μπόρχες.
Περίεργο τέτοιες εκπομπές να 'χουν επιτυχία; Για τους νεότερους, ίσως. Οι παλαιότεροι που θυμούνται, εκεί στη δεκαετία του '60, τα θέατρα να γεμίζουν για Θεοδωράκη ή Χατζιδάκι ή στις οικοδομές να τραγουδάνε Μίκη, δεν θα παραξενεύονται και τόσο. Ίσως γιατί θα θυμούνται ότι τότε, στα σχολεία της ελληνικής επικράτειας, υπήρχαν δάσκαλοι και καθηγητές που φρόντιζαν να μυήσουν τους μαθητές στους χυμούς της τέχνης και της κριτικής σκέψης. Αυτό δηλαδή που, όσο και να θέλει δεν θα μπορεί να κάνει ο ίδιος εκείνος καθηγητής που, αν δεν έχει απολυθεί επειδή μπήκε με επετηρίδα, θα ζει με την απειλή του επόμενου κύματος διαθεσιμότητας ή της μετάταξης στον παρακάτω νομό (ή στην άλλη άκρη του νομού του, καμιά φορά μπορεί να ΄ναι και χειρότερα, πιο μακριά) ή, ακόμα χειρότερα, θα καλείται να πηγαίνει μέχρι και σε τέσσερα σχολεία -να κάνει τι; να χτίσει ποια σχέση με τον μαθητή του; να μεταλαμπαδεύσει ποια γνώση; Μήπως αυτήν που ο υπουργός Παιδείας, καθηγητής Πανεπιστημίου κατά τα άλλα, οραματίζεται βάζοντας στην κορυφή της πυραμίδας την "αγορά εργασίας";
Η ποίηση από μόνη της δεν αλλάζει τον κόσμο. Αλλά, όπως έλεγε ο Κόρσο σε εκείνη την εκπομπή, "η ποίηση είναι ανθρωπιά και η ανθρωπιά ποίηση. Και όταν η έρευνα αφορά την ανθρωπότητα, τότε γίνεται ποίηση. Όταν η ζωή κατακλύζεται από ανθρωπιά, είναι ποίηση". Ο εξοβελισμός του καθηγητή από το σχολείο σε συνδυασμό με τον εξοβελισμό της τέχνης από το σχολείο (για την τηλεόραση δεν το συζητάμε, η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης φρόντισε εκ προθέσεως γι' αυτό), οδηγεί στην αποδοχή μιας έρευνας που θα αδιαφορεί για τους ανθρώπους, σε μια παραγωγή που δεν έχει στο επίκεντρο εμάς, σε μια απάνθρωπη ζωή θυσία στο κέρδος. Ο χαρακτήρας του σχολείου που θα έχουμε από τον Σεπτέμβριο μάς αφορά όλους

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

Το νέο Λύκειο μειώνει τον μαθητικό πληθυσμό

Το νέο Λύκειο μειώνει τον μαθητικό πληθυσμό


Το ταξικότερο Λύκειο που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα, και μάλιστα σε συνθήκες εξαθλίωσης της ελληνικής οικογένειας, θεσμοθετεί η κυβέρνηση του Μνημονίου. Το νέο Λύκειο, που θα καθιερωθεί από τη φετινή σχολική χρονιά, θα είναι ένας εφιάλτης και για τους τρεις παράγοντες της εκπαιδευτικής κοινότητας: Τα παιδιά, τους γονείς και τους καθηγητές.
Τα παιδιά από την Α' Λυκείου θα αναγκάζονται σε εξετάσεις πανελλαδικού τύπου σε όλα τα διδασκόμενα μαθήματα, που φτάνουν τα 36. Αν καταφέρουν να περάσουν τις εξεταστικές συμπληγάδες και να απολυθούν από το Λύκειο, θα διαγωνίζονται σε πανελλαδικό επίπεδο σε τέσσερα μαθήματα για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σύνολο εξεταζόμενων μαθημάτων: 40. Το σύστημα Αρσένη, που ξεσήκωσε μέχρι και τις πέτρες, ωχριά μπροστά σ' αυτό το Λύκειο-καρμανιόλα που πάει να περάσει, μέσα στο καλοκαίρι, η κυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ.
Αν τα παιδιά θα δεινοπαθούν από τις συνεχείς εξετάσεις προαγωγής-απόλυσης και εισαγωγής, οι γονείς θα σηκώνουν τον δικό τους σταυρό του μαρτυρίου, καθώς θα αδυνατούν να στηρίξουν οικονομικά την προσπάθεια των παιδιών τους, καταφεύγοντας σε φροντιστήρια ή ιδιαίτερα. Όλοι το ξέρουν και πολλοί το βιώνουν ότι οι πανελλαδικές εξετάσεις εκτοξεύουν την ανάγκη για φροντιστήριο. Το ζήσαμε την εποχή του Αρσένη. Τώρα όμως η ελληνική οικογένεια δεν δύναται. Δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα βασικά. Ακόμη και τα έξι μαθήματα των τωρινών πανελλαδικών εξετάσεων φαίνονται βουνό, ενώ μειώνονται δραστικά οι ώρες φροντιστηρίων στις μικρότερες τάξεις. Πώς λοιπόν θα αντέξουν οι γονείς το κόστος εξετάσεων πανελλαδικού τύπου από την Α' Λυκείου; Θυμίζουμε ότι με τις πανελλαδικές εξετάσεις του Αρσένη πάνω από το 30% των μαθητών κρινόταν μη προακτέο. Και τα θέματα δεν ήταν όπως αυτά στα οποία πειραματίζεται τώρα η εξεταστική επιτροπή... Για διαγωνισμούς ταλέντων δηλαδή...
Αν η Ελλάδα περηφανευόταν ότι κατέχει, διεθνώς, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά νέων που αποφοιτούν από το Λύκειο, με το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας είναι βέβαιο ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η λυκειακή βαθμίδα θα αρχίσει να μετράει απώλειες. Χιλιάδες παιδιά θα εκδιωχθούν από το Λύκειο, καθώς θα αδυνατούν να δώσουν τη μάχη ή δεν θα κατανοούν τον λόγο που θα πρέπει να δώσουν αυτή τη μάχη. Η εκπαίδευση εδώ και αρκετές δεκαετίες έχει χάσει τη δύναμή της να σε περνάει από την άλλη πλευρά του λόφου, έχει σταματήσει δηλαδή να λειτουργεί ως μηχανισμός κοινωνικής κινητικότητας. Δυστυχώς, έχει χάσει και τη χρησιμοθηρική της αξία. Όμως το χειρότερο απ' όλα είναι ότι έχει ακυρωθεί από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα η γνώση ως αυταξία.
Κάνοντας σκληρότερο το Λύκειο, απλώς διώχνεις μια μεγάλη μερίδα παιδιών που δεν βλέπουν κανένα λόγο να βασανιστούν επί τρία χρόνια για να πάρουν απολυτήριο. Το Λύκειο που θεσμοθετεί ο Κ. Αρβανιτόπουλος και η κυβέρνησή του, δεν απευθύνεται σε όλα τα παιδιά. Δεν απευθύνεται στα παιδιά των απολυμένων, των ανέργων, των ανθρώπων που από τα μέσα του μήνα γυρνούν τις τσέπες τους ανάποδα μήπως και βρουν πενηνταράκι, δεν απευθύνεται στα παιδιά αυτών που δουλεύουν απλήρωτοι για μήνες, αυτών που βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Το Λύκειο του Κ. Αρβανιτόπουλου απευθύνεται στα εναπομείναντα γερά πορτοφόλια, στα προνομιούχα παιδιά και σε γονείς που μπορούν ακόμη να σηκώσουν το κόστος της πανάκριβης προετοιμασίας πανελλαδικών εξετάσεων σε 40 μαθήματα!
Οι μνημονιακές πολιτικές περνούν απ' την εκπαίδευση σαν τον... λίβα που καίει τα σπαρτά... Και καίγονται παιδιά, ελπίδες, προσδοκίες, όνειρα από ένα άφιλο σχολείο που σε θεωρεί ανεπιθύμητο...

Σπάει η σχέση μαθητή - καθηγητή

Και πάμε στους καθηγητές. Το Λύκειο που φτιάχνει η κυβέρνηση του Μνημονίου σπάει τη θεμελιώδη σχέση μαθητή-καθηγητή. Όλοι μας αγαπήσαμε ένα μάθημα και πήραμε πολύτιμα μαθήματα ζωής γιατί «αγαπήσαμε» τον καθηγητή ή την καθηγήτριά μας, εμπνευστήκαμε απ' αυτόν ή απ' αυτήν και θελήσαμε να του ή να της μοιάσουμε. Αυτή τη σχέση την υπονομεύει χρόνια το εξεταστικοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα. Όμως δεν φτάνει. Δεν τους φτάνει. Τη διάλυση επιδιώκουν, που θα την πετύχουν καθιερώνοντας τον θεσμό του εκπαιδευτικού delivery ή του αναλώσιμου καθηγητή. Με τα νέα ωρολόγια προγράμματα και με την αύξηση του ωραρίου, μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών δεν θα μπορεί να συμπληρώσει ωράριο. Κανένα πρόβλημα. Οι εκπαιδευτικοί θα μπορούν πλέον να διανέμουν το εκπαιδευτικό τους πακέτο μέχρι σε τέσσερα διαφορετικά σχολεία. Αυτό φέτος. Του χρόνου μπορεί να είναι παραπάνω. Κι αυτό για τους τυχερούς. Οι άτυχοι θα δουν την πόρτα εξόδου μέσα από τα προγράμματα κινητικότητας...
   
πηγη : Η ΑΥΓΗ

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Ας φρόντιζαν -K. KAΒΑΦΗΣ

Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.
Aυτή η μοιραία πόλις, η Aντιόχεια
όλα τα χρήματά μου τάφαγε:
αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Aλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.
Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος
(ξέρω και παραξέρω Aριστοτέλη, Πλάτωνα·
τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πεις).
Aπό στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,
κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.
Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.
Στην Aλεξάνδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι·
κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:
του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα
ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,
την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω
να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Aυτή είν’ η πρόθεσίς μου.
Aν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους—
τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;
αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,
κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,
θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.
Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,
πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη
για το αψήφιστο της εκλογής.
Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.
Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.
Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί
να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.
Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Περί αλληλεγγύης

09/08/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Περί αλληλεγγύης

           
Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Αρκετός λόγος έγινε τελευταία για την αλληλεγγύη με αφορμή τη διανομή τροφίμων από τη Χρυσή Αυγή. Εμμεση ή άμεση αναφορά στο θέμα έγινε, επίσης, με τα κείμενα του κ. Μαραντζίδη (18/7)και της κ. Ρηγοπούλου (24/7) από τις στήλες αυτής της εφημερίδας. Με αφορμή τα παραπάνω ακολουθούν ορισμένες σκέψεις μου πάνω στο θέμα της αλληλεγγύης.

Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να συνδέεται με εκκλήσεις στη φιλανθρωπία του κ. Μητσοτάκη και των ομοίων του, όπως κάνει η κυρία Ρηγοπούλου, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία καπιταλιστική, ταξική, με συγκρουόμενα συμφέροντα, όπου κάποιοι με ονοματεπώνυμο, οι λίγοι, εφαρμόζουν μνημονιακές πολιτικές και κάποιοι, οι πολλοί, επίσης με όνομα και επίθετο, υφίστανται τις συνέπειες των πολιτικών αυτών, όπου εκείνοι που εξουσιάζουν, οι υποτακτικοί της τρόικας και της Ε.Ε., με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και εσχάτως και με προεδρικά διατάγματα επιχειρούν τη συστηματική επιβολή μιας ιδιότυπης κοινοβουλευτικής δικτατορίας στους πολλούς. Στην προσπάθειά τους αυτή ουδόλως ενδιαφέρονται αν 3,5 εκατομμύρια Ελληνες είναι στο όριο της επιβίωσης και στο περιθώριο, αν η ανεργία αγγίζει το 30% στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού και αν αύριο με συνοπτικές διαδικασίες εκτελεστικού αποσπάσματος απολυθούν άλλοι 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Οι όποιες απόπειρες για δημιουργία ταμείων, σαν και αυτά που προτείνει η κυρία Ρηγοπούλου, όπου όλοι μαζί αδελφωμένοι καταπιεστές και καταπιεζόμενοι θα συνεισφέρουμε, μόνον υποκριτικές μπορεί να θεωρηθούν. Είναι όχι μόνον αντιφατικό, αλλά τουλάχιστον ουτοπικό, για να μην πω αφελές, να ζητάμε από εκείνους που ισοπεδώνουν τον ελληνικό λαό να δείξουν φιλανθρωπία και να πουλήσουν μέρος των υπαρχόντων τους για να σώσουν την κοινωνία που πρέπει να εξαθλιώσουν προκειμένου να επιβιώσουν οι ίδιοι.

Η αλληλεγγύη επιπροσθέτως δεν είναι ούτε μέσο προπαγάνδας ούτε τρόπος για να ψαρεύει κανείς ψήφους κατά τη λογική της Χρυσής Αυγής. Επομένως κάθε προσπάθεια, όπως αυτή του κ. Μαραντζίδη, να ταυτιστούν τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης στα οποία συμμετέχουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ με τη ρατσιστική αντίληψη για την αλληλεγγύη της Χρυσής Αυγής (τρόφιμα και αιμοδοσία από Ελληνες και μόνο για Ελληνες) στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να θεωρηθεί λαθεμένη και στη χειρότερη σκόπιμη μέσα στο πλαίσιο της θεωρίας των δύο άκρων. Ακόμη η συσχέτιση των πρωτοβουλιών αυτών του ΣΥΡΙΖΑ με γκρίζες ζώνες δημοκρατίας, τον Τσάβες και διάφορα άλλα όχι μόνο είναι άστοχη, αλλά δείχνει πολιτική εμπάθεια χείριστου βαθμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμιά περίπτωση δεν επιχειρεί να ανταγωνιστεί τη Χρυσή Αυγή στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής, απλώς γιατί η δική του αντίληψη σε τίποτα δεν μοιάζει με εκείνη της φασιστικής οργάνωσης. Αντιθέτως πολεμά αυτή τη ρατσιστική και λαϊκιστική ερμηνεία της αλληλεγγύης.

Η αλληλεγγύη για την ευρύτερη Αριστερά δεν είναι μια έννοια περιστασιακή και ούτε σχετίζεται αποκλειστικά με τη χριστιανική αντίληψη για τη φιλανθρωπία. Εχει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικά, αλλά και πολιτικά. Η αλληλεγγύη είναι ένα δομικό χαρακτηριστικό της ιδεολογίας της Αριστεράς και μέσω αυτής δηλώνεται η έμπρακτη συμπαράσταση σε ανθρώπους και κοινωνίες που υποφέρουν, που καταπιέζονται, που αγωνίζονται για να αλλάξουν και να καλυτερέψουν τη ζωή τους, που θέλουν να δημιουργήσουν έναν διαφορετικό κόσμο. Κάτω από αυτό το πρίσμα, αν κάποιος έχει δώσει δείγματα αληθινής αλληλεγγύης, αν κάποιος ιστορικά, διαχρονικά είναι αλληλέγγυα παρών σε κινήματα και ανθρώπους, αυτή είναι η ελληνική Αριστερά, η οποία δεν ξεχωρίζει τα άτομα με βάση το θρήσκευμα, την καταγωγή, την ιδεολογία ή οτιδήποτε άλλο.

Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η ριζοσπαστική Αριστερά θεωρούν ότι σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται και είναι έτοιμη να γονατίσει, να σκύψει το κεφάλι και να αποδεχτεί μοιρολατρικά όλα όσα γίνονται, η αλληλεγγύη μπορεί να λειτουργήσει προς την αντίθετη φορά και να κρατήσει την κοινωνία όρθια, να της δώσει ελπίδα και δύναμη για να αγωνιστεί και να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Και αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο: να μείνει ζωντανή η κοινωνία για να μπορέσει να αντιδράσει. Γιατί αύριο, αν η Αριστερά αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, με μια κοινωνία διαλυμένη και εξαθλιωμένη, που απλώς θα αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ να λύσει τα προβλήματά της, χωρίς τη δική της παρουσία, τότε λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει την κοινωνία δίπλα του, να διεκδικεί και να αγωνίζεται για να βγει η πατρίδα μας από το αδιέξοδο που την οδήγησαν όλοι όσοι μας κουνάνε τόσα χρόνια το δάχτυλο και μας θέλουν άβουλους, ηττημένους και μεμψίμοιρους προκειμένου να εφαρμόσουν γρήγορα και αποτελεσματικά την καταστροφική πολιτική τους.

Επομένως, ας μην ανησυχεί ο κύριος Μαραντζίδης. Η αλληλεγγύη στην οποία αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν οδηγεί σε γκρίζες ζώνες τη δημοκρατία, αλλά είναι η ουσία της δημοκρατίας. Εξάλλου ας θυμηθούμε ποιες δυνάμεις στην Ελλάδα μιλούν τόσα χρόνια και αγωνίζονται για το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας μας και ποιες αναφέρονται στην ανάγκη περισσότερων μορφών άμεσης δημοκρατίας. Ποιες, αν όχι εκείνες της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής και κινηματικής Αριστεράς;

……………………………………………………………………
 
* Εκπαιδευτικός του 6ου Λυκείου Καλαμάτας
ΠΗΓΗ : Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

«Το Ευρωκοινοβούλιο έχει γίνει μια σαλάτα»

Έντυπη Έκδοση

«Το Ευρωκοινοβούλιο έχει γίνει μια σαλάτα»

Στο Αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής ο Γιούργκεν Χάμπερμας, προσκεκλημένος του Παγκοσμίου Συνεδρίου Φιλοσοφίας
«Με γνώση και πληροφόρηση θα νικήσουμε λαϊκισμό και εθνικισμό» * «Χωρίς πολιτική αλληλεγγύη δεν θα ενισχυθούν η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα»
Στο κατάμεστο -απ' όλες τις φυλές και τις εθνότητες- Αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο «μεγάλος προσκεκλημένος» του 23ου Παγκοσμίου Συνεδρίου Φιλοσοφίας, Γιούργκεν Χάμπερμας, μετέτρεψε χθες την ομιλία του σε μια έκκληση υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ώστε να ενισχυθεί η δημοκρατική νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και «να αποκατασταθεί η ισορροπία ανάμεσα στην πολιτική και τις αγορές».
Κεντρικό σημείο αναφοράς στην επί μία ώρα διάλεξη του 84χρονου φιλοσόφου αποτέλεσε η «έλλειψη πολιτικής αλληλεγγύης» αναφορικά με την οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη, κάτι που διαχώρισε εντούτοις από την έννοια της δικαιοσύνης. «Τα ισχυρά κράτη της Ε.Ε. αποφεύγουν να εξηγήσουν στους πολίτες τους ότι χωρίς πολιτική αλληλεγγύη δεν θα ενισχυθούν η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα στην Ευρωζώνη, και αυτή η παράλειψή τους οφείλεται στο γεγονός ότι γνωρίζουν πως κάτι τέτοιο θα οδηγήσει σε μια αναδιανομή του πλούτου. Ερμηνεύω αυτή τη στάση ως ένδειξη πολιτικής δειλίας ή -ακόμη χειρότερα- καθαρού καιροσκοπισμού».
Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να ασκήσει κριτική και στη γερμανική κυβέρνηση για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης. «Το πρόγραμμα που επιβάλλει η Γερμανία στις χώρες που έχουν χτυπηθεί από την κρίση πλήττει τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα συλλογικά αγαθά. Το μεγαλύτερο κόστος, επομένως, καλούνται να το πληρώσουν τα λιγότερο ευνοημένα στρώματα της κοινωνίας».
Για το ρόλο του πολίτη εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης ο Χάμπερμας ανέφερε ότι «ο πολίτης πρέπει να κατέχει διπλό ρόλο. Αφ' ενός ως πολίτης της χώρας στην οποία ανήκει και αφ' ετέρου ως μέλος των κρατών από τα οποία αποτελείται αυτή η ένωση».
«Δεν έχω απαντήσεις»
«Μισώ τις συνεντεύξεις Τύπου, γιατί δεν είμαι πολιτικός» ήταν τα πρώτα λόγια του Χάμπερμας στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε. «Συνήθως δεν έχω απαντήσεις σε αυτά που με ρωτούν. Δέχτηκα, ωστόσο, τη διαδικασία γιατί σας θεωρώ ισότιμους Ευρωπαίους πολίτες και σας σέβομαι», είπε, ενώ εν συνεχεία δεν παρέλειψε να αποποιηθεί το χαρακτηρισμό του παντογνώστη φιλόσοφου. Κατηγορηματικός υπήρξε επίσης και στην απόπειρα ενός ακαδημαϊκού να του απευθύνει ερώτηση. «Δεν βρίσκομαι εδώ για να απαντήσω σε ερωτήσεις ακαδημαϊκών, αλλά δημοσιογράφων».
Στην ερώτηση Ινδού δημοσιογράφου για το ρόλο που οφείλουν να επιτελούν οι φιλόσοφοι με όρους καθημερινότητας, ο Χάμπερμας απάντησε: «Είμαι απλά ένας από τους 3.000 συνέδρους που βρίσκονται ανάμεσά μας. Δεν είμαστε σοφοί. Δεν γνωρίζουμε τα πάντα. Αν θέλουμε να αναλάβουμε ρόλο διανοουμένου, πρέπει να γράφουμε άρθρα στον Τύπο, να εμφανιζόμαστε σε μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τότε θα έχουμε να προσφέρουμε σαφώς περισσότερα».
Μετά τις ερωτήσεις δύο ξένων δημοσιογράφων ο Χάμπερμας απαίτησε να απαντήσει αποκλειστικά σε ερωτήσεις Ελλήνων συναδέλφων. Στα «καυτά ερωτήματα», ωστόσο, που του τέθηκαν για την ανεργία, την κρατική βία, τους νόμους που περνούν στην Ελλάδα με τη μορφή Προεδρικών Διαταγμάτων, τη ρατσιστική βία, καθώς και την αντιπαλότητα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών, ο Γερμανός φιλόσοφος αρνήθηκε να απαντήσει.
«Ούτε σε μία πορεία»
Γιούργκεν Χάμπερμας Γιούργκεν Χάμπερμας«Δεν έχω την εμπειρική γνώση για να σας απαντήσω. Δεν είμαι εξοικειωμένος με την τοπική σκηνή. Δεν έχω πάει στη ζωή μου ούτε σε μία πορεία. Τα ερωτήματά σας μου προκαλούν αμηχανία» ήταν μία από τις χαρακτηριστικές απαντήσεις του, προσθέτοντας ωστόσο ότι στην Ελλάδα το μείζον θέμα εστιάζεται στην έλλειψη κοινωνικής συνοχής.
* Για την κρίση στην Ευρωζώνη:
«Αντιδράσαμε γρήγορα και βεβιασμένα. Αυτή τη στιγμή δρούμε πάνω σε μια δομημένη λύση, που βρίσκεται εντούτοις σε σαθρά θεμέλια. Εχουμε ανάγκη από μια οικονομική, δημοσιονομική και κοινωνική πολιτική, που δεν θα υπαγορεύεται σε εθνικό επίπεδο, αλλά σε ευρωπαϊκό. Μέσα από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ονομάζεται έτσι κατ' ευφημισμόν. Εχει καταντήσει μια σαλάτα. Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να επιδείξουν καλή θέληση και τα 27 κράτη-μέλη, και δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό άμεσα».
**Για την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη:
«Δεν νομίζω ότι αυτή θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση από πολιτικής και οικονομικής σκοπιάς. Από την άλλη, όμως, δεν θεωρώ ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή μια ορθά δομημένη ατζέντα για την αντιμετώπιση της κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Οι ισχυροί της Ευρώπης οφείλουν να κάνουν επενδύσεις στις αδύναμες χώρες, κάτι που μπορεί να γίνει πράξη μόνο με συντονισμένη προσπάθεια, με συνεννόηση τουλάχιστον των 17 κρατών-μελών. Δεν πρέπει όμως να τρέφουμε αυταπάτες. Η παρούσα κατάσταση δεν αλλάζει εύκολα».
** Για τη λαθρομετανάστευση:
«Δεν μπορούμε να ανοίξουμε όλες τις πόρτες και να πούμε "περάστε". Πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί, όπως υπήρξαν και στη χώρα μου μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, αν και τότε είχα εκφράσει την αντίθεσή μου σε κάποια ζητήματα που προέκυπταν από το συγκεκριμένο νόμο. Η Ευρωπαϊκή Ενωση πρέπει να μοιραστεί το συγκεκριμένο "βάρος", και όχι μόνο μερικές χώρες».
**Για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης:
«Πρέπει να φύγουμε σταδιακά από την εθνική σφαίρα και να φτάσουμε σε μια γενικότερη, ευρωπαϊκή. Τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να αναλάβουν ανάλογο ρόλο, να προβάλλουν στις πρώτες σελίδες τους ευρωπαϊκά θέματα και δευτερευόντως εθνικά. Δεν φαίνεται όμως να είναι πρόθυμα να το κάνουν. Αντίθετα, ενισχύουν τον ανταγωνισμό και την αντιπαλότητα».
* Για την άνοδο της Ακροδεξιάς και του φασισμού:
«Αυτά τα στοιχεία δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός ενδημούσαν ανέκαθεν σε όλες τις χώρες. Απλώς τώρα βρήκαν τις κατάλληλες συνθήκες να βγουν στην επιφάνεια και, δυστυχώς, ακολουθούνται από πολλούς. Οχι λόγω μισανθρωπίας ή ανηθικότητας, αλλά γιατί πρόκειται για ανθρώπους αμόρφωτους, ανενημέρωτους και καταπιεσμένους. Ακολουθούν αυτά τα επικίνδυνα κινήματα από άγνοια. Το στοίχημα είναι να τους φέρουμε πίσω και αυτό δεν θα γίνει με τα όπλα, αλλά με γνώση και πληροφόρηση».
* Για την άνοδο της ανεργίας στην Ελλάδα:
«Πρόκειται για μια εξοργιστική κοινωνική αδικία, απότοκη της ευρωπαϊκής κρίσης, και θεωρώ ότι η χώρα μου καθώς και οι υπόλοιπες που ηγούνται της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν έχουν αναλάβει τις ευθύνες που τους αναλογούν. Κάποια στιγμή πρέπει οι κυβερνήσεις να κάνουν κάτι».
**Για το κλείσιμο της ΕΡΤ:
«Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες, έχω διαβάσει κάποια πράγματα στις εφημερίδες. Ηταν μια ενέργεια του Ελληνα πρωθυπουργού, που τουλάχιστον μοιάζει με πολιτική πράξη απελπισίας. Αλλά, πάντως, η απόφαση έχει εφαρμοστεί».

Η αξιοπρεπής Δηιάνειρα είναι το αντίθετο της Μήδειας»

Η Αννα Μάσχα πρωταγωνιστεί στις «Τραχίνιες» του Σοφοκλή από το Εθνικό - σήμερα και αύριο στην Επίδαυρο

«Η αξιοπρεπής Δηιάνειρα είναι το αντίθετο της Μήδειας»

Η σημαντική ηθοποιός, που για ένα διάστημα έλειψε από το θέατρο για να γίνει μαμά, συνεργάζεται και πάλι με τον Θωμά Μοσχόπουλο. Τον χειμώνα θα επαναλάβουν και το «Mistero Buffo», τη μεγάλη επιτυχία της περσινής σεζόν.
         
Η σημαντική ηθοποιός, που για ένα διάστημα έλειψε από το θέατρο για να γίνει μαμά, συνεργάζεται και πάλι με τον Θωμά Μοσχόπουλο. Τον χειμώνα θα επαναλάβουν και το «Mistero Buffo», τη μεγάλη επιτυχία της περσινής σεζόν

Της Εφης Μαρίνου












Ο Ηρακλής, ο μέγιστος των αρχαίων Ελλήνων ηρώων, πάλεψε με γίγαντες, πυγμαίους, αιμοβόρους τυράννους, Κενταύρους, ακόμα και με τον ίδιο τον Χάρο για χάρη της Αλκηστης και βγήκε νικητής. Και τώρα από ένα λάθος, που προκαλεί το αγνό ερωτικό πάθος της αδύναμης και καρτερικής γυναίκας του Δηιάνειρας, πεθαίνει. Το δώρο που του στέλνει δεν είναι ερωτικό φίλτρο, όπως νόμιζε, αλλά δηλητήριο. Ετσι εκπληρώνονται οι «γραφές» για τον φριχτό τρόπο του θανάτου του μυθικού Ηρακλή.

Τις «Τραχίνιες» του Σοφοκλή παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο, απόψε και αύριο στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Ενας μεγάλος κορμός δέντρου επικλινής το σκηνικό, κοστούμια ούτε σύγχρονα ούτε συγκεκριμένης εποχής, αλλά πλεχτά, συνδεδεμένα με το πρωτόγονο της Τραχίνας, του τόπου όπου διαδραματίζεται το έργο. Ηρακλής, ο Αργύρης Ξάφης.

Τον ρόλο της Δηιάνειρας ερμηνεύει η Αννα Μάσχα, μια σημαντική ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια πολύ μας έλειψε η παρουσία της στο θέατρο. Μιλήσαμε μαζί της για την παράσταση, την καινούργια ζωή της ως μητέρα, τη σχέση της με την ομάδα του Θωμά Μοσχόπουλου, αλλά και με τον χρόνο που κυλά αμείλικτα.

• Το έργο δεν ανεβαίνει συχνά. Το δουλέψατε με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο;

«Δουλεύουμε σε μια φόρμα που ο Θωμάς και οι ηθοποιοί της ομάδας ακολούθησαν τόσο στις «Βάκχες» όσο και στην «Αλκηστη», παραστάσεις στις οποίες εγώ δεν συμμετείχα. Η παράσταση στηρίζεται πάνω στη βασική δομή του αρχαίου δράματος, με τρεις άξονες: αφηγηματικό, ρητορικό και λυρικό μέρος. Η συγκεκριμένη τραγωδία έχει πολλές αφηγήσεις -τέσσερις αγγελικές ρήσεις- ενώ στο ρητορικό μέρος κατατίθενται τα επιχειρήματα ενώπιον του Χορού. Το λυρικό κομμάτι περιλαμβάνει όλα τα χορικά καθώς και τον κομμό, όπου η Τροφός μαζί με τον Χορό αφηγούνται τον θάνατο της Δηιάνειρας. Το ξεχωριστό είναι ότι τα αφηγηματικά μέρη παίζονται βάσει ενός τέμπο, που δίνει η ζωντανή ορχήστρα. Ο ρυθμός γενικά, λειτουργώντας ως συνδετικός κρίκος, προσδίδει ιδιαίτερη μορφή στην παράσταση ενώνοντας αρμονικά τη συμμετοχή όλων».
 
• Είστε χρόνια στην ομάδα του Θωμά Μοσχόπουλου. Αυτή η στενή σχέση διευκολύνει τη δουλειά σας;

«Ο κοινός κώδικας σίγουρα βοηθά. Είναι και καλό και κακό να γνωρίζεις κάποιον τόσο στενά, να βρίσκεσαι δηλαδή σε μια μακροχρόνια σχέση μαζί του, μέσα σ” ένα σταθερό «γάμο». Εχεις εμπιστοσύνη, άρα αφήνεσαι εύκολα, αβίαστα. Απ” την άλλη ελλοχεύει ο κίνδυνος να περιπέσεις σε μια βαρεμάρα θεωρώντας ότι όλα είναι γνωστά και δεδομένα. Και στο θέατρο, όπως και στη ζωή, πρέπει να βλέπεις συνεχώς με καινούργια μάτια. Να εκπλήσσεις και να εκπλήσσεσαι. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη όμως είναι πολύ βασικό στοιχείο. Ο,τι βρίσκουμε στις πρόβες όλοι μαζί προχωρά και τον καθένα χωριστά. Και ο καθένας νοιάζεται για όλους».

• Η Δηιάνειρα είναι μια τυπική ζηλιάρα σύζυγος;
 
«Σίγουρα είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες ηρωίδες στο πάνθεον των γυναικείων προσώπων του αρχαίου δράματος. Οικείος χαρακτήρας, όχι εξωπραγματικός, ακατανόητος, επιθετικός, όπως η Μήδεια όταν αντιστοίχως προδόθηκε από τον Ιάσονα. Η Δηιάνειρα είναι μια πιστή, ευγενική, πολιτισμένη σύζυγος. Ο άντρας της είναι συνέχεια απών. Εχει δουλειές – να σώσει τον κόσμο όπως όλοι οι άντρες… Τώρα την έχει αφήσει στην Τραχίνα μαζί με τα πολλά παιδιά τους -εμείς γνωρίζουμε στο έργο μόνο τον Υλλο- και καταγίνεται με τον τελευταίο άθλο του. Της έχει αφήσει επίσης παρακαταθήκη κι ένα χρησμό: «Μετά από αυτό το κατόρθωμα ή θα ζήσω ή θα πεθάνω»».

• Και εκείνη, άθελά της, διευκολύνει στο να πραγματοποιηθεί ο χρησμός.

«Ολα γίνονται άθελά της. Δεν επιδιώκει να εκδικηθεί, να πράξει το κακό. Ο Ηρακλής στέλνει τον κήρυκά του και τις δούλες. Ανάμεσά τους είναι και η καινούργια ερωμένη του, η Ιόλη. Ενα ωραίο κορίτσι και πολύ νεότερη από τη Δηιάνειρα, η οποία θα διαχειριστεί την κατάσταση με πολιτισμό και αξιοπρέπεια. Θα υποδεχτεί στο σπίτι την Ιόλη, θα τη φιλοξενήσει αλλά μετά θα απευθυνθεί στον Χορό ανακοινώνοντάς του το σχέδιό της. Ενα σχέδιο που αποβλέπει στην επανακατάκτηση του Ηρακλή. Οπλο της το περίφημο μαγικό φίλτρο, που όμως θα έχει μοιραία αποτελέσματα. Διαπιστώνουμε ότι και στο πολιτισμένο ον ενοικεί η ζήλια, η ανάγκη διεκδίκησης και κυρίως ο πόθος. Το πάθος και η άγνοια αποδεικνύονται ένα καταστροφικός συνδυασμός. Η Δηιάνειρα ξαφνικά δείχνει πόθο για τον άντρα της. Η διαπίστωση ότι στο πέρασμα του φθοροποιού χρόνου εκείνος δεν τη βλέπει πλέον ερωτικά την κινητοποιεί να αντιδράσει, για να τον φέρει πάλι κοντά της».

• Εσείς πώς νιώθετε σε σχέση με τον χρόνο που περνάει;

«Εχω χάσει την αίσθησή του από τότε που απέκτησα παιδί. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τη σχετικότητά του… Αφοσιώθηκα στο παιδί και ο χρόνος που απομένει είναι για το θέατρο. Δεν ενθουσιάζεσαι πια με την παλιά ευκολία, επίσης δεν έχεις την ίδια φυσική κατάσταση. Αυτό που με τρομάζει είναι η ανημπόρια που μπορεί στο μέλλον να σε καθηλώσει. Ο χρόνος περνά και γίνεσαι ολοένα και πιο επιλεκτικός. Αλλού κερδίζεις, αλλού χάνεις. Ας πούμε παλιότερα δεν είχα καθόλου υπομονή. Τώρα με το παιδί εκπαιδεύτηκα να έχω, λίγη έστω. Κι αυτό είναι δώρο του πανδαμάτορα χρόνου. Απ” την άλλη, λες μέσα σου, δώρον άδωρον, αφού όλο αυτό οδεύει τελικά προς τον θάνατο. Μήπως και το αρχαίο δράμα γι” αυτόν τον αναπόδραστο θάνατο δεν μιλάει; Ο Σοφοκλής λέει ότι ζούμε, πράττουμε, γνωρίζοντας πολύ λίγα πράγματα για τον εαυτό μας».

• Πώς μπορούμε να μάθουμε;

«Δεν μπορούμε. Απλώς κάποτε έρχεται η ώρα και κάτι μαθαίνουμε. Ισως ένας τρόπος είναι να είμαστε πιο δεκτικοί, πιο αφημένοι στη ροή των πραγμάτων, χωρίς στεγανά και εμμονές».

• Τόσα χρόνια στο «Αμόρε» αλλά δεν παίξατε σε καμιά παράσταση του Εθνικού Θεάτρου επί Γιάννη Χουβαρδά.

«Εχω σχέση με το Εθνικό Θέατρο, άλλωστε τελείωσα τη δραματική σχολή του. Στην «Αλκηστη» ήμουν έγκυος. Η απόσυρσή μου συνέπεσε με το κλείσιμο του «Αμόρε». Τον Γιάννη Χουβαρδά τον εκτιμώ και τον στηρίζω. Ως διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου παρουσίασε ένα ωραίο ρεπερτόριο, ανέδειξε καινούργιο δυναμικό ανθρώπων».
 
• Θα συνεχίσετε με το «Mistero Buffo» τον ερχόμενο χειμώνα;

«Θα επαναλάβουμε την παράσταση, εμπλουτισμένη με καινούργιες ιστορίες. Η αμεσότητα και η απλότητά της κέρδισε πέρσι τους θεατές. Το κωμικό λειτούργησε και πέρασε το μήνυμα του συγγραφέα. Θα διατηρήσουμε την ομάδα, όχι ότι απαραίτητα θα παράγει έργο κάθε χρόνο. Τα πράγματα είναι δύσκολα στη δουλειά μας αλλά έτσι ήταν πάντα. Η τηλεόραση δεν υπάρχει, ο κινηματογράφος είναι πολύ ωραίος αλλά με μεγάλες δυσκολίες. Το μοναδικό πεδίο για τον ηθοποιό, ακόμα και μέσα στην κρίση, είναι το θέατρο».

……………………………………………………………………………………………

«Είμαι θυμωμένη και φοβάμαι τα χειρότερα»
 
• Συμφέρει σήμερα να αφεθούμε στη ροή των πραγμάτων όπως εξελίσσονται στη χώρα μας;

«Ποτέ δεν ήμουν σε φιλική σχέση με τη νοοτροπία, τα ήθη και τα έθιμα του έθνους μας… Δυστυχώς δεν φημιζόμαστε για τις πολλές αρετές μας. Οτιδήποτε καινούργιο ξεπηδά έχουμε την τάση να το αποκεφαλίσουμε. Οχι ότι πίστευα στη φιλοξενία μας, αλλά αυτό το κύμα ρατσισμού, η ξενοφοβία με πολιτικό εκφραστή μάλιστα, με εξέπληξε. Δεν υπάρχει π.χ. καμιά υποστήριξη από την πολιτεία για τις μητέρες και κατ” επέκταση για τα παιδιά μας στο μέλλον. Περπατώ στους δρόμους και με πιάνει η ψυχή μου. Νομίζω ότι αυτό που βλέπω είναι ένα κακό όνειρο. Είμαι πολύ θυμωμένη, αλλά ανήμπορη να αντιδράσω. Δεν κάνω τίποτα. Η τελευταία φορά που πίστεψα ότι κάτι πάει να γίνει, πριν από την επέλαση της κρίσης, ήταν τον Δεκέμβριο του 2008. Κι επειδή μένω στο κέντρο, τότε δεν δούλευα, συμμετείχα σε όλες τις διαδηλώσεις που έγιναν την επομένη της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Εχω την εντύπωση, χωρίς να είμαι σίγουρη, ότι εκείνη η μαζική κινητοποίηση ως αυθόρμητη και ως μη καπελωμένη, κάτι έλεγε. Μέσα στο σκοτάδι σαν να πήγε να ανθήσει μια ελπίδα».

• Δεν χάθηκε το μέτρο με το πλιάτσικο που επακολούθησε επί μέρες;

«Δυστυχώς έγιναν και άσχημα πράγματα. Ομως όλο αυτό ξεκίνησε από τον θυμό των ανθρώπων. Η βία, ναι, είναι κακή εξέλιξη, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορείς να ελέγξεις την έκτασή της. Ομως όλο αυτό ξεκίνησε από δίκαια θυμωμένους ανθρώπους. Και μην ξεχνάμε ότι είχε προηγηθεί ένας φόνος. Να προτιμήσουμε δηλαδή την απόλυτη ύπνωση, την αδράνεια; Για να χρησιμοποιήσω μια υπεραπλουστευμένη μεταφορά, είναι σαν να εμποδίζουμε το παιδί να ανεβεί στο δέντρο μήπως χτυπήσει. Είναι δηλαδή ασφαλέστερο να βρίσκεται στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση; Η αλήθεια είναι ότι μετά τη Μαρφίν και το κάψιμο του «Αττικόν» ο κόσμος μούδιασε. Εγώ δεν έχω ούτε το κουράγιο ούτε τον χρόνο. Ανήκω πια σ” αυτούς που ασχολούνται με το παιδί, τον άντρα, τη μαμά και τον σκύλο τους… Εχω αφήσει πολλά για το μέλλον. Δυστυχώς απέχω, και μόνο μια ένοχη σκέψη υπάρχει στο μυαλό μου. Αυτό που με εντυπωσιάζει με την περιβόητη κρίση είναι που όλα παρουσιάζονται τόσο πολύπλοκα, επίτηδες φαντάζομαι. Ενας άλυτος γρίφος, ένα μυστήριο γιατί, πότε, πώς. Το μόνο μη μυστηριώδες είναι η ανεργία και η απτή φτώχεια. Πρέπει απλώς να υπακούσουμε, να σκύψουμε το κεφάλι για να περάσουμε, υποτίθεται, τη συμπληγάδα μέχρι να έρθει η επόμενη. Αλλά πότε τελειώνει όλο αυτό; Ποτέ δεν υπήρξα άνετη οικονομικά, δεν ανήκω σε κάποια προνομιούχα τάξη. Ομως, όπως όλοι, φοβάμαι τα χειρότερα. Την απειλή της προοπτικής μιας ζωής χωρίς αξιοπρέπεια».

e.marinou@efsyn.gr

……………………………………………………………………………………………………………………..
 
INFO: Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου/Φεστιβάλ Αθηνών «Τραχίνιες» του Σοφοκλή από το Εθνικό Θέατρο. Απόδοση-σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος. Σκηνικά–κοστούμια: Ελλη Παπαγεωργακοπούλου. Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής. Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος. Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος. Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου. Παίζουν: Αννα Μάσχα, Φιλαρέτη Κομνηνού, Θάνος Τοκάκης, Αννα Καλαϊτζίδου, Κώστας Μπερικόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου, Ελένη Μπούκλη, Αργύρης Ξάφης. Συμμετέχει 15μελής Χορός γυναικών. Παίζουν οι μουσικοί: Guido de Flaviis (σαξόφωνα), Θοδωρής Βαζάκας (κρουστά).
 

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Ξέφρενος καλπασμός της ανεργίας τον Μάιο

ΣΤΟΙΧΕΙΑ-ΣΟΚ

Ξέφρενος καλπασμός της ανεργίας τον Μάιο

Σε δυσθεώρητα ύψη εκτινάχθηκε η ανεργία τον Μάιο φθάνοντας το 27,6% από 23,8% τον ίδιο μήνα του 2012. Σοκ προκαλούν τα στοιχεία για την ανεργία στους νέους όπου το ποσοστό «αγγίζει» το 65%.

Ξέφρενος καλπασμός της ανεργίας τον Μάιο
Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 30.558 άτομα σε σύγκριση με τον Απρίλιο παρότι ξεκίνησε με αύξηση αφίξεων η τουριστική περίοδος και πλέον ο αριθμός των ανέργων έφθασε τα 1.381.088 άτομα έχοντας τριπλασιαστεί σε σύγκριση με το 2009, όταν ξεκίνησε η κρίση.
Οι απασχολούμενοι τον Μάιο του 2009 ήταν 4.509.732 άτομα και εφέτος περιορίστηκαν στα 3.621.153.
Ολες οι προβλέψεις συγκλίνουν πως εντός του έτους η ανεργία θα σπάσει το «φράγμα» του 30%, με τον αριθμό των ανέργων να ξεπερνά το 1.500.000 άτομα. Μάλιστα εκτιμάται ότι και του χρόνου θα παραμείνει σε υψηλά επίπεδα και μόνο από το 2015 θα ξεκινήσει ουσιαστική αποκλιμάκωση.
Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τα οποία δημοσιοποιήθηκαν χθες, το ποσοστό ανεργίας τον Μάιο έφθασε στο 27,6% σπάζοντας ακόμη ένα αρνητικό ρεκόρ από 27% έναν μήνα πριν και 23,8% πέρυσι.
Ξέφρενος καλπασμός της ανεργίας τον Μάιο
Οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 171.356 άτομα σε σχέση ?ε τον Μάιο του 2012 (πτώση 4,5%) και κατά 22.815 άτομα σε σχέση ?ε τον Απρίλιο του 2013 (μείωση 0,6%). Οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 193.668 άτο?α σε σχέση ?ε τον Μάιο του 2012 (άνοδος 16,3%) και κατά 30.558 άτομα σε σχέση ?ε τον Απρίλιο (άνοδος 2,3%).
Στους νέους ηλικίας έως 24 ετών το ποσοστό της ανεργίας διαμορφώθηκε στο 64,9%, από 55,1% τον Μάιο του 2012 και στα άτομα ηλικίας από 25 έως 34 ετών έφθασε στο 37,7% από 32,7% έναν χρόνο πριν.
Στις γυναίκες, ανεξαρτήτως ηλικίας, το ποσοστό ανέβηκε στο 31,6% (από 27,7% πέρυσι) και στους άνδρες στο 24,6% (έναντι 21%). Σε επίπεδο αποκεντρωμένων διοικήσεων η υψηλότερη ανεργία παρατηρείται σε Ηπειρο - Δυτική Μακεδονία (30,5%). Ακολουθεί η Αττική με 28,6% και η Μακεδονία - Θράκη με 28,1.
Το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται στο Αιγαίο (22,2%).
Κώστας Τσαχάκης

πηγή:ΕΘΝΟΣ

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Με Χάμπερμας σήμερα το Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας

Με Χάμπερμας σήμερα το Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας

  • 06.08.2013
Με ομιλία του διάσημου Γερμανού φιλοσόφου Γιούργκεν Χάμπερμας, με θέμα "Κοσμοπολιτισμός", συνεχίζεται σήμερα, στις 11 π.μ., στο Κεντρικό Αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Σχολής των Αθηνών «AULA», το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας. Στη συνέχεια, ο Χάμπερμας θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου. Το συνέδριο, το οποίο έχει τίτλο «Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής» πραγματοποιείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και φιλοξενεί περισσότερους από 2.000 συμμετέχοντες από 105 χώρες (στα κορυφαία ονόματα που συμμετέχουν, εκτός του Χάμπερμας, συμπεριλαμβάνεται και ο Ουμπέρτο Έκο).
Η πανηγυρική τελετή έναρξης πραγματοποιήθηκε την Κυριακή στο Ηρώδειο, με έντονες αποδοκιμασίες κατά τον χαιρετισμό του υπουργού Πολιτισμού Πάνου Παναγιωτόπουλου, ειδικά τη στιγμή που ο κ. Παναγιωτόπουλος ανέφερε ότι «οι Έλληνες μπορούν να ζουν και με λίγα». Ο υπουργός Πολιτισμού συνέχισε, ωστόσο, απτόητος την ομιλία του, αλλά το κοινό δεν σταμάτησε να τον αποδοκιμάζει. «Φτάνει, τέλος», ακουγόταν συνεχώς, ενώ οι αποδοκιμασίες εντάθηκαν και πάλι όταν ο υπουργός Πολιτισμού κάλεσε τους συμμετέχοντες να βοηθήσουν "να γίνει ο κόσμος μας πιο δίκαιος και πιο ανθρώπινος".
"Το συνέδριο αυτό ανοίγει ένα παράθυρο στην ανθρωπότητα, είναι ένα αγαθό που έρχεται για να μείνει στη ζωή μας, ειδικά σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία» τόνισε ο Κωνσταντίνος Βουδούρης, καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του συνεδρίου. Ο Ουίλιαμ ΜακΜπράιτ, πρόεδρος της Παγκόσμιας Φιλοσοφικής Εταιρείας, αναφέρθηκε στην ομιλία του στη μεγάλη συγκίνηση που ένιωσε όταν άκουσε το 2008 στη Σεούλ ότι το επόμενο συνέδριο θα φιλοξενηθεί στην Αθήνα, το λίκνο της δυτικής φιλοσοφίας, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Τους χαιρετισμούς ακολούθησε συναυλία με έργα των Κερουμπίνι, Μπετόβεν, Σκαλκώτα, Χατζιδάκι, Καλκάνη και Γκλουκ, από τη Συμφωνική Ορχήστρα και τη Μεικτή Χορωδία του Δήμου Αθηναίων.
Το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας θα διαρκέσει έως τις Σάββατο 10 Αυγούστου και θα φιλοξενηθεί στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στου Ζωγράφου, αλλά και στην Πνύκα, το Λύκειο του Αριστοτέλη και την Ακαδημία του Πλάτωνος.
Τα Παγκόσμια Συνέδρια Φιλοσοφίας οργανώνονται κάθε πέντε χρόνια, από τη Διεθνή Ομοσπονδία Φιλοσοφικών Εταιρειών (FISP) σε συνεργασία με μία από τις εταιρείες που είναι μέλη της. Το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας, που πραγματοποιείται στην Αθήνα, έχει οργανωθεί από επιτροπή υπό την εποπτεία της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας.
Η επέτειος εξάλλου των 2.400 ετών από την ίδρυση της Ακαδημίας Πλάτωνος, του «πρώτου Πανεπιστημίου στον κόσμο», συμπίπτει με την, για πρώτη φορά, διενέργεια του συνεδρίου αυτού στην ίδια πόλη. Περισσότερες πληροφορίες για το συνέδριο στην ιστοσελίδα του http://www.wcp2013.gr.

100.000 ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!!

100.000  ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
 ΠΟΛΥ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Περισσότεροι στη διαθεσιμότητα ως "μαξιλάρι" ασφαλείας!

 

Περισσότεροι στη διαθεσιμότητα ως "μαξιλάρι" ασφαλείας!

Στη διάλυση των δημοσίων υπηρεσιών με τη διαθεσιμότητα ακόμη και υπαλλήλων υψηλής εξειδίκευσης και πολυετούς υπηρεσιακής εμπειρίας προχωρά ολοταχώς η κυβέρνηση, η οποία ανεβάζει στροφές στο "πογκρόμ" που έχει εξαπολύσει για να δείξει έργο στους δανειστές μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Ήδη οι "μαύρες λίστες" με τους υπαλλήλους προς κινητικότητα βρίσκονται στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και εκδόθηκε η υπουργική απόφαση για τα κριτήρια και τη μοριοδότηση όσων ενταχθούν στο καθεστώς αυτό. Οι δηλώσεις δε του Κυρ. Μητσοτάκη για την "ανειλημμένη υποχρέωση της κυβέρνησης" για 15.000 απολύσεις στο Δημόσιο μέχρι τα τέλη του 2014 δεν αφήνουν πολλά περιθώρια παρερμηνειών σε ό,τι αφορά το μέλλον των υπαλλήλων αυτών.
Στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης "μετράνε κεφάλια" στις λίστες με τους 9.820 υπαλλήλους που έλαβαν από τα υπουργεία - τουλάχιστον 1.500 περισσότερους από αυτούς που θα βγουν σ' αυτή τη φάση σε διαθεσιμότητα ως "μαξιλαράκι" ασφαλείας για να προληφθούν προβλήματα με τις εξαιρέσεις. Επόμενο βήμα είναι η εξειδίκευση των θέσεων, κλάδων ή διευθύνσεων που καταργούνται και η έκδοση των σχετικών υπουργικών αποφάσεων για την κινητικότητα μέχρι τις 22 Αυγούστου. Μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου, τα υπουργεία και οι φορείς τους θα πρέπει να είναι έτοιμα να υποδείξουν τους 8.300 υπαλλήλους που θα θέσουν σε διαθεσιμότητα για να συμπληρωθεί ο μνημονιακός στόχος των 12.500 του πρώτου κύματος και στη συνέχεια να παραλάβουν υπαλλήλους, αφού προηγουμένως τους αξιολογήσουν με τη μοριοδότηση. Το δεύτερο κύμα διαθεσιμότητας για άλλους 12.500 θα έρθει έως τα τέλη Δεκεμβρίου.

Μπήκες με ΑΣΕΠ; Ίσως σωθείς

Στον προθάλαμο της απόλυσης βρίσκονται στο μεταξύ όσοι υπάλληλοι μπήκαν στο Δημόσιο με τρόπους εκτός ΑΣΕΠ, όπως αυτοί που προσλήφθηκαν πριν το 1994 ή έγιναν αορίστου χρόνου με τα Προεδρικά Διατάγματα της Β. Παπανδρέου το 2000 και του Πρ. Παυλόπουλου το 2004. Η υπουργική απόφαση του Κυρ. Μητσοτάκη για τη μοριοδότηση των υπαλλήλων σε κινητικότητα, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα την Παρασκευή, κάνει ξεκάθαρες τις κυβερνητικές προθέσεις, αναδεικνύοντας τον τρόπο πρόσληψης στη βασικότερη παράμετρο που θα γείρει την πλάστιγγα παραμονής ή όχι στο Δημόσιο. Εισάγει δε για πρώτη φορά και το "κούρεμα" μορίων για όσους έχουν εμπλακεί σε πειθαρχικά παραπτώματα.
Έτσι, η πρόσληψη με γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ μπορεί να αποτελέσει για αρκετούς δημοσίους υπαλλήλους τη "σανίδα σωτηρίας", αφού τους δίνει πριμοδότηση 30 μορίων στα 100. Σε ό,τι αφορά τα τυπικά προσόντα, με την υπουργική απόφαση δίνεται βάρος στους μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους σπουδών, ενώ ενισχύονται οι νεότεροι υπάλληλοι, αφού η μοριοδότηση των πρώτων χρόνων υπηρεσίας στο Δημόσιο είναι αυξημένη. Την εικόνα πάντως μπορεί να ανατρέψει η αφαίρεση έως και 30 συνολικά μορίων σε όσους υπαλλήλους έχουν υποστεί πειθαρχικές ποινές. Η διαδικασία της μοριοδότησης θα γίνει από το ΑΣΕΠ σε συνεργασία με τα αρμόδια όργανα των εμπλεκομένων υπουργείων και φορέων.
"Οι διαδικασίες που προβλέπονται στην υπουργική απόφαση θα εφαρμοστούν άμεσα και απαρέγκλιτα από το σύνολο των υπουργείων και των εμπλεκομένων φορέων", δήλωσε σχετικά ο Κ. Μητσοτάκης. Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης υποστήριξε πως με την απόφαση αυτή η κυβέρνηση αναδεικνύει τις αρχές στις οποίες θα στηριχθεί μια σύγχρονη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση. "Σήμερα γίνεται κατανοητό και στον πλέον δύσπιστο ότι η αξιολόγηση όλων όσοι εισέρχονται στο πρόγραμμα της κινητικότητας θα γίνει με τρόπο αντικειμενικό, δίκαιο και διαφανή, έτσι ώστε να καλύψουμε τα κενά που έχουν εντοπιστεί στη Δημόσια Διοίκηση", ανέφερε.
Ο Κ. Μητσοτάκης άλλωστε σε συνέντευξή του την περασμένη εβδομάδα είχε εκτιμήσει πως μετά το 2015 οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα ξεπερνούν τις 600.000. Για να χρυσώσει δε το χάπι σε όσους μπουν στη δεξαμενή της κινητικότητας, είχε υποστηρίξει πως όσο περισσότεροι επίορκοι βρεθούν, τόσο λιγότερο κινδυνεύουν να δουν την πόρτα της εξόδου οι υπόλοιποι.

Δυσκολεύουν τις εξαιρέσεις

Στο μεταξύ, με διευκρινίσεις προς τις υπηρεσίες για την υπαγωγή στη διαθεσιμότητα, το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης επιχειρεί να μικρύνει τα περιθώρια εξαιρέσεων προκειμένου να μη βγει εκτός στόχου. Έτσι, όπως αναφέρεται, θα εκδίδεται διαπιστωτική πράξη κατάργησης του συνόλου των θέσεων κάθε ειδικότητας και θα δημοσιεύεται στο "Διαύγεια", ενώ στη συνέχεια θα εκδίδονται ατομικές διαπιστωτικές πράξεις ένταξης σε διαθεσιμότητα των υπαλλήλων των οποίων οι θέσεις καταργούνται, που επίσης θα αναρτώνται στο "Διαύγεια" (ήδη η διαδικασία ακολουθήθηκε για τους 2.122 εκπαιδευτικούς της τεχνικής εκπαίδευσης).
Από εκεί και πέρα, όσοι υπάλληλοι εμπίπτουν στις εξαιρέσεις από τη διαθεσιμότητα (πολύτεκνοι, ΑΜΕΑ κ.λπ.) θα πρέπει οι ίδιοι μετά τη διαπιστωτική πράξη κατάργησης της θέσης τους να καταθέσουν τα κατάλληλα δικαιολογητικά, προκειμένου να εξαιρεθούν. Και αυτά είναι ουκ ολίγα.