Νίκησε η Εθνική Ελλάδας του Σάντος, όχι η «ελληνική ψυχή»
Πώς θα εξασφαλίζαμε την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας μας αν αποδεχόμαστε ότι τις νίκες τις φέρνει η συλλογική προσπάθεια και όχι η αποθέωση του ατομισμού;
Η Εθνική Ελλάδας έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο χτες και κατάφερε να νικήσει μια ομάδα με μεγάλο ταλέντο, όπως είναι η Ακτή Ελεφαντοστού. Η πρόκριση στους 16 αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές επιτυχίες του ελληνικού ποδοσφαίρου, κάτι που το φίλαθλο κοινό (και όχι μόνο…) πανηγύρισε. Αξίζουν συγχαρητήρια στους ποδοσφαιριστές και τον Σάντος για το επίτευγμά τους.
Βέβαια και αυτή τη φορά (σε μικρότερο ίσως βαθμό από ό,τι στο παρελθόν) δεν έλειψαν οι παραψυχολογικές αναλύσεις για το αποτέλεσμα, με κυριότερη την επίκληση της «ελληνικής ψυχής» ως βασικής αιτίας της πρόκρισης: Η Εθνική νίκησε γιατί η ελληνική ψυχή απεδείχθη εκ νέου «ψυχάρα» εν αντιθέσει με τις «ψυχούλες» των (εκάστοτε) αντιπάλων της.
Από ψυχοπατριωτικής σκοπιάς, η θεωρία της «ελληνικής ψυχής» πάσχει, διότι εξισώνει τη μία και μοναδική ελληνική ψυχή με τουλάχιστον άλλες 15 (βραζιλιάνική, ολλανδική, αργεντίνικη κοκ) που κατάφεραν ομοίως να περάσουν στον δεύτερο γύρο. Αν μάλιστα χάσουμε από την Κόστα Ρίκα, ελλοχεύει ο κίνδυνος να είναι μεν η ελληνική ψυχή στις 16 πιο ψυχάρες ψυχές του κόσμου, αλλά να υπολείπεται τουλάχιστον 8 που θα έχουν περάσει στα προημιτελικά. Οπότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το φάσμα της εθνικής ταπείνωσης.
Εντούτοις, από μια άλλη σκοπιά η θεωρίας της ελληνικής ψυχής είναι ιδιαίτερα λειτουργική. Πρώτα απ’ όλα, απαλλάσσει τους ειδήμονες του καναπέ που καθύβριζαν τον (πάντα μετρημένο) Σάντος, από το να κάνουν αυτοκριτική –να ζητήσουν συγγνώμη δεν το συζητάμε καν. Μας προφυλάσσει επίσης από το διανοητικό ρίσκο που συνεπάγεται η παραδοχή ότι μια ομάδα της οποίας παίχτες ατομικά μάλλον έχουν λιγότερο ταλέντο από τους αντιπάλους τους, ως σύνολο αποδείχτηκε εντέλει κατά πολύ καλύτερη από την ανταγωνίστριά της. Πώς θα εξασφαλίζαμε την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας μας αν αποδεχόμαστε ότι τις νίκες τις φέρνει η συλλογική προσπάθεια και όχι η αποθέωση του ατομισμού; Ή αν προκρίναμε το μέτρο και τη σοβαρότητα έναντι της αλαζονείας και της αυτοπροβολής;
Ίσως το να αποδεχτούμε ότι νίκησε η Εθνική Ελλάδας του Σάντος και όχι η «ελληνική ψυχή», θα μας βοηθούσε να δούμε διαφορετικά πολύ σημαντικότερα πράγματα από το ποδόσφαιρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου