Τρίτη 31 Μαρτίου 2015

Κυρίτσης: Η έρευνα για τη Siemens θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα


Πως να φέρετε το ποδήλατο στα μέτρα σας!


Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλεί τους εταίρους να μην εκταμιεύσουν τη δόση προς την Ελλάδα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλεί τους εταίρους να μην εκταμιεύσουν τη δόση προς την Ελλάδα


Το σενάριο της αριστερής παρένθεσης επαναφέρει με σημερινές του δηλώσεις στην γερμανική εφημερίδα Franfourter Allgemeine, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτρέποντας μάλιστα του εταίρους να μην προχωρήσουν στην εκταμίευση μέρους της δόσης προς την Ελλάδα ακόμα και αν συμφωνούν με τη λίστα μεταρρυθμίσεων.


Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλεί τους εταίρους να περιμένουν την ψήφιση ενός τουλάχιστον νομοσχεδίου, προκειμένου να αποδειχτεί εάν το στηρίξουν οι κυβερνητικοί βουλευτές.  


πηγή:http://www.enallaktikos.gr/ar13697el_o-kyriakos-mitsotakis-kalei-toys-etairoys-na-min-ektamieysoyn-ti-dosi-pros-tin-ellada.html

Παραδίνομαι!»: Η φωτογραφία του ορφανού από τη Συρία που κάνει το γύρο του Διαδικτύου

Παραδίνομαι!»: Η φωτογραφία του ορφανού από τη Συρία που κάνει το γύρο του Διαδικτύου

#Surrended

10:28 | 31 Μαρ. 2015
Ένα μικρό κορίτσι από τη Συρία, αντικρίζοντας τον φωτογραφικό φακό σηκώνει τρομαγμένο τα χέρια του, επειδή νομίζει ότι πρόκειται για όπλο. Αν και η φωτογραφία τραβήχτηκε πριν από τρεις μήνες, κάνει ήδη το γύρο του Διαδικτύου, απεικονίζοντας τον αντίκτυπο που έχει στις παιδικές ψυχές η φρίκη του πολέμου.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Τούρκο φωτορεπόρτερ Osman Sagirli τον περασμένο Δεκέμβριο και δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο στην εφημερίδα Turkiye. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουν μερικοί μήνες μέχρις ότου η φωτογραφία φτάσει στον αγγλόφωνο κόσμο και να γνωρίσει την δημοσιότητα που γνωρίζει τα τελευταία 24ωρα. Ήδη, η φωτογραφία φιγουράρει σε αρκετά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο hashtag #Surrended.
Το στιγμιότυπο βγήκε σε έναν καταυλισμό προσφύγων στη Συρία όπου το παιδί έχει βρει καταφύγιο μαζί με τη μητέρα και τα τρία αδέλφια του. Ο πατέρας σκοτώθηκε σε έναν από τους βομβαρδισμούς που έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα στην περιοχή και τα υπόλοιπα τρία μέλη χρειάστηκαν να περπατήσουν 150 χιλιόμετρα από το χωριό τους, στα σύνορα με την Τουρκία, προκειμένου να φτάσουν στον καταυλισμό.
Όταν ο φωτογράφος πλησίασε το παιδί και σήκωσε την κάμερά του, εκείνο τρομαγμένο σήκωσε με τη σειρά του τα χέρια ψηλά και κοίταζε φοβισμένο νομίζοντας πως η κάμερα είναι όπλο.
Αρχικά επικράτησε σύγχυση σχετικά με το φύλο του παιδιού, καθώς αν και οι πρώτες αναφορές έκαναν λόγο για κορίτσι, στη συνέχεια μέσα ενημέρωσης έγραψαν ότι πρόκειται για ένα αγόρι με το όνομα Hudea.
Σύμφωνα πάντως με το BBC που επικοινώνησε με τον φωτογράφο, ο οποίος αυτόν τον καιρό εργάζεται στην Τανζανία, πρόκειται για ένα τετράχρονο κοριτσάκι.
«Χρησιμοποίησα τηλεφακό και εκείνο νόμισε πως είναι όπλο. Συνειδητοποίησα ότι είχε τρομοκρατηθεί μόλις τράβηξα τη φωτογραφία και την κοίταξα, καθώς είχε δαγκώσει τα χείλη της και είχε σηκώσει τα χέρια. Συνήθως τα παιδιά, όταν βλέπουν κάμερα, τρέχουν μακριά, κρύβουν το πρόσωπό τους ή χαμογελούν», δήλωσε ο φωτογράφος στο βρετανικό δίκτυο προσθέτοντας πως βρίσκει τις φωτογραφίες των παιδιών στους καταυλισμούς ιδιαίτερα αποκαλυπτικές.
«Ξέρεις ότι πρόκειται για εκτοπισμένους ανθρώπους. Εχει μεγαλύτερο νόημα να δεις το μέγεθος την συμφοράς όχι μέσα από τους ενήλικες, αλλά μέσα από τα παιδιά. Τα παιδιά είναι που αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματα με την αθωότητά τους».
http://tvxs.gr/news/internet-mme/paradinomai-i-fotografia-toy-orfanoy-apo-ti-syria-poy-kanei-gyro-toy-diadiktyoy

Η εθνική συναίνεση χάθηκε στην… τεστοστερόνη

Η εθνική συναίνεση χάθηκε στην… τεστοστερόνη

Tvxs Ανάλυση

07:39 | 31 Μαρ. 2015
Τελευταία ανανέωση 07:42 | 31 Μαρ. 2015
Αμφότεροι δεν τίμησαν τους ρόλους τους. Τα σύνδρομα ανωτερότητας μπλέχτηκαν με την…  έκρηξη τεστοστερόνης κι οι θεσμοί έγιναν μαλλιά κουβάρια.
Αντώνης Σαμαράς και Ζωή Κωνσταντοπούλου εκτόξευσαν χθες το βράδυ στη Βουλή τα πολιτικά τους «εγώ» και διέλυσαν το εθνικό «εμείς». Ακούσια, ενδεχομένως, η πρόεδρος της Βουλής, που ψάχνει ακόμη το ζύγι ανάμεσα στη γοητεία της έδρας και την πολιτική ευθύνη – εκούσια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μετρά σταθερά την πολιτική του ύπαρξη σε δράμια παλαιοκομματικής μαγκιάς.
Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: Για μια ακόμη φορά τίναξαν στον αέρα την προσπάθεια του πρωθυπουργού να στείλει στην Ευρώπη ένα κρίσιμο μήνυμα εθνικής ενότητας και συναίνεσης. Κι έμειναν κι οι δύο στα γραφικά μετόπισθεν των καιρών και των προκλήσεων. 
Η μεν κυρία Κωνσταντοπούλου να υπερασπίζεται υπερηφάνως τα ιερά και όσια του μη σεξισμού και του κανονισμού της Βουλής, ο δε κύριος Σαμαράς να αποχωρεί μαινόμενος και να αποθεώνει τους απανταχού «Παπασταύρου» της (κάθε) λίστας Λαγκάρντ. Και να βρίσκει βολικό άλλοθι για να ξεφορτωθεί τη συναίνεση που, έτσι κι αλλιώς, του φέρνει ναυτία.
Οι διάλογοι, τα κλειστά μικρόφωνα, η αποχώρηση
Για την ιστορία (;), η κόντρα τους παίχτηκε σε δύο πράξεις. Η πρώτη ξεκίνησε όταν ο Αντώνης Σαμαράς υπερασπιζόμενος τον σύμβουλό του Σταύρο Παπασταύρου (που ελέγχεται για καταθέσεις στη λίστα Λαγκάρντ) δήλωσε: «Εγώ είμαι της ευθείας, της αντρικής σχολής».
Ζ. Κωνσταντοπούλου:  «Διατυπώσεις ρατσιστικές και σεξιστικές δεν θα ξανακουστούν σε αυτή τη Βουλή. Οφείλατε να είστε εγκρατής».
Α. Σαμαράς: «Εγώ λογοκρισία δεν δέχομαι»
Ζ. Κωνσταντοπούλου: «Ανοίξτε το μικρόφωνο στον κ. Σαμαρά γιατί αισθάνεται ότι λογοκρίνεται μετά από 27 λεπτά».
Α. Σαμαράς: «Εγώ δεν δέχομαι λογοκρισία, δεν δέχομαι λογοκρισία για αυτό το κόμμα. Είμαι σε αυτή την αίθουσα 27 χρόνια. Τέτοια συμπεριφορά δεν έχω ξαναδεί από κανέναν πρόεδρο της Βουλής. Δεν έχω μιλήσει τόσο καιρό. Δεν δέχομαι τέτοια συμπεριφορά για αυτό το κόμμα που έδωσε τα πάντα για τη δημοκρατία και το ύφος αυτού του Κοινοβουλίου. Τελειωμένα. Τέτοια συμπεριφορά δεν δεχόμαστε και το εννοώ».
Η δεύτερη (και… τελειωτική) πράξη, ήρθε όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου έδωσε το λόγο, επί προσωπικού στον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γιώργο Κατρούγκαλο.
Ο κ. Σαμαράς αντέδρασε έντονα, ενώ και οι Άδωνις Γεωργιάδης και Ευάγγελος Μεϊμαράκης διαμαρτυρήθηκαν για παράβαση του κανονισμού.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου απάντησε λέγοντας στον Αντώνη Σαμαρά: «Μην απευθύνεστε στο προεδρείο απειλητικά», ενώ, απευθυνόμενη στον Άδωνι Γεωργιάδη του είπε «Γιατί φωνάζετε κύριε  Γεωργιάδη; Ανησυχήσατε για τις αναφορές στη λίστα Λαγκάρντ;».
Σ’ αυτό το σημείο ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε να φωνάζει μιλώντας για «γελοιοποίηση», ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης μπήκε στο χορό προειδοποιώντας ότι θα αποχωρήσει και, κάπου εκεί, έκλεισαν τα μικρόφωνα της Βουλής για να ακολουθήσει γενικό χάος και η αποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας.
Η δήλωση Σαμαρά
Αφού αποχώρησε, δε, από την αίθουσα, ο Αντώνης Σαμαράς έκανε την εξής δήλωση:
«Ήρθαμε στη Βουλή για να στηρίξουμε την Ελλάδα, σε μια κρίσιμη διαπραγμάτευση, κάτι το οποίο όπως γνωρίζετε, δεν έχει κάνει ποτέ στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ. 
Ήρθαμε για υποστήριξη των ελληνικών θέσεων, για προσπάθεια συναίνεσης. 
Αντ’ αυτού εισπράξαμε ύβρεις. 
Και δεν φτάνει αυτό, η Πρόεδρος της Βουλής, δυναμίτισε, κυριολεκτικά δυναμίτισε τη συζήτηση, παρουσία ενός αμήχανου και αμίλητου Πρωθυπουργού. 
Ελπίζω να γίνει σαφές και πιστεύω να έγινε σαφές, ότι η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται ποτέ στο μέλλον, να ανεχθεί μια τέτοια παράσταση, συντονισμένη από εκείνους οι οποίοι, δεν θέλουν βοήθεια, αλλά θέλουν διχασμό.
Εμείς αυτό δεν το επιθυμούμε και θα κάνουμε το παν για να μην γίνει ποτέ. Διότι το μεγάλο πλεονέκτημα των Ελλήνων, είναι ότι στα δύσκολα μπορεί να είναι ενωμένοι και μπορεί ο καθένας να κάνει τις υποχωρήσεις που πρέπει».
Υ.Γ: Το πιο εύγλωττο, ίσως, σχόλιο για τα όσα έγιναν χθες βράδυ στην ελληνική Βουλή ήρθε από την… γερμανίδα «πράσινη» ευρωβουλευτή Σκα Κέλλερ. Η οποία, μετά τη θυελλώδη αποχώρηση της ΝΔ ανέβασε στο twitter, στο hashtag  #vouli, το ερώτημα: «Είναι αυτό φυσιολογικό;» (“Is that normal?”). Οι απαντήσεις, προφανώς, δεν ήταν εύκολες…

Ιδού η σωστή λίστα

Ιδού η σωστή λίστα

kivernisi.jpg

...συντάσσει σε χρόνο ρεκόρ νέα λίστα | EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση τρελαίνεται, παίρνει πίσω τη λίστα, ζητάει ταπεινά συγνώμη από τους εταίρους γιατί σπατάλησε τον πολύτιμο χρόνο που της δόθηκε και γιατί προσπάθησε να τους εκβιάσει με φληναφήματα του τύπου (προτιμώ να πληρώσω μισθούς και συντάξεις παρά τις δόσεις στο Δ.Ν.Τ), πετάει στο καλάθι όλες τις βαρύγδουπες προεκλογικές υποσχέσεις της και συντάσσει σε χρόνο ρεκόρ νέα λίστα με τα εξής δέκα μέτρα:

1)Οριζόντια μείωση των μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κατά 10%.
2)Μείωση των κύριων συντάξεων κατά 15% και εξαφάνιση των επικουρικών.
3)Απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες 30.000 δημόσιοι υπάλληλοι.
4)Απελευθερώνονται πλήρως οι ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα.
5)Δραστικός περιορισμός των αποζημιώσεων όσων απολυθούν.
6)Καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις και επιβάλλονται οι ατομικές παντού.
7)Γενναία αύξηση του Φ.Π.Α σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες.
8)Προκήρυξη απεργιών μόνο αν συμφωνεί το 70% των εγγεγραμμένων στα συνδικάτα.
9)Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 έτη.
10)Αποκρατικοποίηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων για τις οποίες ενδιαφέρονται ευρωπαϊκές χώρες.
Πιστεύει κανείς ότι μια τέτοια λίστα θα απορριφθεί; Πιστεύει κανείς ότι οι εταίροι και φίλοι μας θα θορυβηθούν με τις σκληρές προτάσεις και θα συστήσουν στον Τσίπρα να τις κάνει πιο ήπιες; Πιστεύει κανείς ότι ο κύριος Σόιμπλε θα εκφράσει ξανά τη λύπη του που η Ελλάδα έχει μια τόσο ανεύθυνη κυβέρνηση; Πιστεύει κανείς ότι ο κύριος Ντράγκι θα προβληματιστεί για τον υφεσιακό χαρακτήρα των μέτρων; Πιστεύει κανείς ότι ο Ντάιζεμπλουμ και ο Ραχόι θα ζητήσουν ακριβή κοστολόγηση των προτάσεων; Σε καμία περίπτωση. Όλες οι κυβερνήσεις θα δηλώσουν ικανοποιημένες που ο μικρός ατίθασος εταίρος έβαλε επιτέλους μυαλό, έστω με καθυστέρηση, και θα ανοίξουν την κάνουλα χρηματοδότησης (με ρέγουλα φυσικά για να μην υποτροπιάσει). Κάπως έτσι η καταχρεωμένη Ελλάς θα ξαναπάρει τη θέση της στην οικογένεια των ενάρετων και θα συνεχίσει να απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα από την παραμονή της (πάση θυσία για να μην ξεχνιόμαστε) στη μεγάλη και φιλόστοργη ευρωπαϊκή οικογένεια.
http://www.efsyn.gr/arthro/idoy-i-sosti-lista

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Αυτή είναι η λίστα Βαρουφάκη των 3,7 δις ευρώ

Αυτή είναι η λίστα Βαρουφάκη των 3,7 δις ευρώ

Η Λίστα

17:19 | 30 Μαρ. 2015
Τελευταία ανανέωση 17:29 | 30 Μαρ. 2015
Μεταρρυθμίσεις που θα εκτιμά πως θα αποφέρουν 3,7 δις ευρώ προβλέπονται στη λίστα που έχει παρουσιάσει η κυβέρνηση στους πιστωτές και η οποία εξετάζεται στις διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται στις Βρυξέλλες με το Brussels Group.
Αναλυτικά η λίστα, σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Οικονομικών, περιλαμβάνει:
  • 725 εκατ. ευρώ από τους ελέγχους καταθέσεων εξωτερικού
  • 350 εκατ. από την καταπολέμηση απάτης στον ΦΠΑ
  • 350 εκατ. από τις τηλεοπτικές άδειες
  • 600 εκατ. από τις νέες ρυθμίσεις ληξιπρόθεσμων ασφαλιστικών και φορολογικών οφειλών
  • 300 εκατ. από αλλαγές τον Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος
  • 270 εκατ. από την λοταρία αποδείξεων κατά τα πρότυπα της Πορτογαλίας
  • 250 εκατ. από την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων και καπνού
  • 225 εκατ. από την ενίσχυση των μηχανισμών είσπραξης δημοσίων εσόδων
  • 200 εκατ. από μέτρα για το ηλεκτρονικό στοίχημα
Στη λίστα ιδιωτικοποιήσεις οι οποίες εκτιμώντας να αποφέρουν 1,5 δις ευρώ, ποσό κατά 700 εκατ. χαμηλότερο σε σχέση με τον στόχο των 2,2 δις ευρώ. Σημειώνεται πως ήδη έχουν δοθεί διευκρινίσεις για το ζήτημα του ΟΛΠ αλλά και για τις υπόλοιπες ιδιωτικοποιήσεις με την επισήμανση πως πρόκειται για κοινοπραξίες χωρίς αποχώρηση του Δημοσίου. Στις προτάσεις περιλαμβάνεται:
  • Ο ΟΛΠ
  • Τα 14 Περιφερειακά Αεροδρόμια
  • Ο ΟΔΙΕ
Στο καθαρό αποτέλεσμα το οποίο ανέρχεται στα 3,7 δισ. ευρώ η ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει υπόψιν ότι θα αναβάλει τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές συντάξεις, μέτρο που κοστίζει 326 εκατ. ευρώ. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να αναβάλει την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για επικουρικές συντάξεις (κόστος 326 εκατομμύρια ευρώ), να επαναφέρει την 13η σύνταξη για τους συνταξιούχους κάτω από το όριο της φτώχειας (κόστος 600 εκατομμύρια ευρώ) και να μη θίξει τους συνταξιούχους που λαμβάνουν το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΑΣ) (κόστος 82 εκατομμύρια ευρώ). Από τις τρεις αυτές παρεμβάσεις που αφορούν ουσιαστικά αναστολή μέτρων του μνημονίου αναγνωρίζεται αρνητική δημοσιονομική επίπτωση ύψους περίπου 1 δισ. ευρώ.
Για τα «κόκκινα δάνεια» η Αθήνα προτείνει την δημιουργία ενός επενδυτικού προγράμματος, μέσω της δημιουργίας «κακής τράπεζας» σε συνεργασίας με την ΕTΕπ για την αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, χρησιμοποιώντας τα 10,9 δισ. ευρώ του EFSF. Αυτά τα χρήματα έχουν επιστραφεί στον ESM/EFSF τον περασμένο μήνα. Παράλληλα η λίστα προβλέπει εξωδικαστική διευθέτηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κόκκινα δάνεια).
Επίσης προτείνεται αναδιαμόρφωση του προφίλ του ελληνικού χρέους, μέσω ενός «μενού» από SWAPS, τα οποία θα περιλαμβάνουν ρήτρα ανάπτυξης, που θα αναπροσαρμόζονται ανάλογα με το ονομαστικό ΑΕΠ (ανάλογα με την ανάπτυξη).
Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις
Παράλληλα η κυβέρνηση σημειώνει ότι θα υποβάλει οκτώ νομοσχέδια για την εισαγωγή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στους ακόλουθους τομείς:
  1. Ενίσχυση της αυτονομίας της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ)
  2. Αποκλεισμός πρόωρων συνταξιοδοτήσεων που υπονομεύουν τη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος.
  3. Ο εκσυγχρονισμός του κώδικα φορολογίας εισοδήματος και την εξάλειψη των φοροαπαλλαγών.
  4. Η εισαγωγή του συστήματος των πολυμερών ακυρώσεις των καθυστερούμενων οφειλών, τόσο από το κράτος για τους φορολογούμενους και αντίστροφα.
  5. Η εφαρμογή ενός νόμου για τον προϋπολογισμό που βελτιώνει τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών.
  6. Εξωδικαστική επίλυση των μη εξυπηρετούμενων δανείων.
  7. Υιοθέτηση ενός νέου κώδικα πολιτικής δικονομίας, ενθάρρυνση της μεγαλύτερης εξειδίκευσης των δικαστηρίων και εγκαινιάζοντας ένα σύστημα ηλεκτρονικής υποβολής για την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης.
  8. Βελτίωση της αξιοπιστίας και τη θεσμική ανεξαρτησία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ).

Η προέλευση της φράσης «πήραν τα μυαλά του αέρα»


Την ελληνική ιδιωματική φράση "πήραν τα μυαλά του αέρα" την λέμε και στις μέρες μας. Σήμερα φυσικά αναφέρεται σε κάποιον άνθρωπο ο οποίος έχει κυριευθεί από υπέρμετρη υπερηφάνεια και εγωισμό, με αποτέλεσμα να "θολώνει" η λογική του κρίση και να παίρνει αποφάσεις οι οποίες τελικά οδηγούν στην καταστροφή του ίδιου, αλλά πολύ συχνά και του κοινωνικού του περιβάλλοντος.
Η πραγματική της όμως σημασία της φράσης, όπως και η προέλευσή της είναι βεβαίως ελληνική και χάνεται στα βάθη των αιώνων. Για την ακρίβεια προέρχεται από την εποχή του Βυζαντίου και έχει άμεση σχέση με το Υγρό Πυρ!
Να λοιπόν τι ακριβώς σήμαινε η φράση εκείνη την εποχή και κατ' επέκταση έμεινε με τη χρήση και την έννοια που της δίνουμε σήμερα:
Το υγρό πυρ εξαπολυόταν με διαφόρους μηχανισμούς. Στην πλώρη των πλοίων των βυζαντινών υπήρχε ένα μπρούτζινο λιοντάρι μέσα από το ανοιχτό στόμα του οποίου εξακοντίζονταν μακριά το φονικό υγρό.
Για να γίνει αυτό δυνατό, στο κεφάλι του λιονταριού κατέληγαν δύο σωλήνες, ο ένας εξόδου του υγρού πυρός και ο άλλος εισόδου του αέρα όπου με χειροκίνητη αντλία γινόταν κατάθλιψη αυτού. Επομένως, για να εξακοντιστεί μακριά το υγρό πυρ, έπρεπε προηγουμένως τα "μυαλά" (κεφάλι) του λιονταριού να πάρουν αέρα.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B7-%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%B1%CF%82-%C2%AB%CF%80%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%AD%CF%81%CE%B1%C2%BB

Ich bin Grieche - German TV (ZDF) Τρόικα στην Ταβέρνα (greek subs)


Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Η βολική παγίδα του «μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού» TVXS Ανάλυση

Η βολική παγίδα του «μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού»

TVXS Ανάλυση

09:08 | 29 Μαρ. 2015
Θα μπορούσε να είναι ο Δούρειος Ιππος προς ένα τρίτο Μνημόνιο, θα μπορούσε να είναι και η ύστατη προσπάθεια επιβίωσης ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε πλήρη αποδρομή. Σε κάθε περίπτωση, είναι το πολιτικό «σχέδιο Β» για οικουμενική κυβέρνηση ή κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» - ένα σχέδιο που, καθόλου παραδόξως, αναζωπυρώνεται κάθε φορά που η ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση αγγίζει κρίσιμη καμπή.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Αλέξης Τσίπρας, με την σημερινή συνέντευξή του στη Real News έσπευσε να «κάψει», για δεύτερη φορά από τότε που ανέλαβε πρωθυπουργός, τις αθρόες πολιτικές… προσφορές «οικουμενικής σωτηρίας».
Είναι «σενάρια εαρινής νυκτός» είπε για τα περί οικουμενικής κυβέρνησης και πρόσθεσε: «Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που ονειρεύονται την επιστροφή στο Μνημόνιο αλλά θα συνεχίσουμε να τις απογοητεύουμε».
Στο Μαξίμου, τις τελευταίες ημέρες και με ανοιχτό τον πιο κρίσιμο ίσως γύρο της διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη, βλέπουν το «πρέσινγκ» να κορυφώνεται εντός και εκτός συνόρων. Οι αφετηρίες είναι δύο, αλλά οι στόχοι και οι τακτικές κοινοί: Τρομοχτυπήματα με σενάρια καταστροφής, πίεση για σκληρότερα μέτρα και, παράλληλα, εναλλακτικές εκδοχές μια πιο «ρεαλιστικής» και «φιλοευρωπαϊκής» διακυβέρνησης.
Αμφότερες οι πλευρές επενδύουν σε μια εσωτερική ρήξη στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ. Και προσφέρουν ως πρώτη εναλλακτική πολιτική επιλογή μια νέα κονοβουλευτική πλειοψηφία και συγκυβέρνηση με Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και βουλευτές της ΝΔ.
Το Ποτάμι δεν κρύβει την προθυμία του για συνδιαμόρφωση ενός τέτοιου σχήματος και επενδύει ανοιχτά σε μια ενδοκυβερνητική κρίση και στις εσωκομματικές αντιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ.  Χθες, στην πολλοστή ανακοίνωση με… φιλικές συμβουλές προς τον πρωθυπουργό προέτρεψε τον Αλέξη Τσίπρα να «μαζέψει» τους υπουργούς του, υπενθυμίζοντας παρεμπιπτόντως και το «λόμπι της δραχμής»: «Ο ένας μετά τον άλλον», επεσήμανε, «παίρνουν θέση στα χαρακώματα εναντίον της Ευρώπης και όχι εναντίον των προβλημάτων που μαστίζουν τη χώρα… Ο κ. Τσίπρας πρέπει να συστήσει στους υπουργούς του να μην παίζουν με τη φωτιά για να γίνουν αρεστοί στις κομματικές μειοψηφίες και στο λόμπι της δραχμής.»
Το έτερο σενάριο είναι εκείνο του «μεγάλου συνασπισμού», μιας νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ. Χωρίς τον Τσίπρα, με τεχνοκράτη πρωθυπουργό – κατά προτίμηση τραπεζικής προέλευσης – και χωρίς τον Σαμαρά επίσης, για να επέλθει ισορροπία στη… λαϊκή νομιμοποίηση. Εξ ου ενδεχομένως κι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης έσπευσε να επιπλήξει τον Μάκη Βορίδη στο Πολιτικό Συμβούλιο της ΝΔ, λέγοντάς του ότι ήταν πρώιμη η δημόσια τοποθέτησή του υπέρ ενός τέτοιου κυβερνητικού σχήματος.
«Μας λένε να συγκυβερνήσουμε με τα Μνημόνια και την διαπλοκή. Αφού βλέπουν ότι δεν μπορούν να ρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση, θέλουν να τον ενσωματώσουν στο σύστημα. Είναι μια πολύ βολική παγίδα…», σχολιάζει χαρακτηριστικά  έμπειρο στέλεχος της κυβέρνησης.
«Δεν θα συνεργήσουμε στα παιχνίδια συνεργασιών που θέλουν να μας εμπλέξουν», δήλωσε και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Αυτοί που διακινούν αυτά τα σενάρια είναι εκείνοι που πριν αλλά και μετά τις εκλογές προσδοκούσαν ένα μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο».
Κυβερνητικές πηγές, επίσης, δεν θεωρούν καθόλου τυχαία τα νέα πυρά από το εξωτερικό. Όπως λένε, δημοσιεύματα όπως αυτά των FT περί «πολιτικής αυτοκτονίας Τσίπρα», του Reuters περί κυκλοφορίας  «διπλού νομίσματος» και, κυρίως, χτυπήματα σαν την υποβάθμιση από την Fitch στην τελική ευθεία της διαπραγμάτευσης, δίνουν τα καλύτερα πολιτικά όπλα στο εγχώριο κατεστημένο – πολιτικό, μιντιακό και τραπεζικό…

Γιατί λέμε «Καβάλησε το καλάμι» ;

Γιατί λέμε «Καβάλησε το καλάμι» ;

Είναι μια έκφραση που προέρχεται από την αρχαία Σπάρτη.

Την είπαν οι Σπαρτιάτες, για να πειράξουν τονΑγησίλαο, ο οποίος ήταν βασιλιάς της Σπάρτης τον 4ο αιώνα π.Χ. Ο Αγησίλαος αγαπούσε υπερβολικά τα παιδιά του. Λέγεται ότι, όταν αυτά ήταν μικρά, έπαιζε μαζί τους μέσα στο σπίτι. Σε ένα από τα παιχνίδια μαζί τους παρίστανε τον καβαλάρη πάνω σε ένα άλογο, μόνο που αντί για άλογο «ίππευσε» ένα καλάμι.

Κάποια μέρα όμως, τον είδε ένας φίλος του σε αυτή τη στάση. Ο Αγησίλαος τον παρακάλεσε να μην κάνει λόγο σε κανέναν, πριν γίνει κι αυτός πατέρας και νιώσει τι θα πει να παίζεις με τα παιδιά σου. Φυσικά εκείνος δεν κράτησε το λόγο του και σύντομα διαδόθηκε σε όλους πως «ο Αγησίλαος καβάλησε το καλάμι». Με την πάροδο των χρόνων, άλλαξε η ερμηνεία του και σήμερα το χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πούμε για κάποιον ότι πήραν τα μυαλά του αέρα.

ΠΗΓΗ:http://www.matheallios.gr/2012/01/blog-post_127.html

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Τσίπρας: Ρήξη με τη διαπλοκή, λύση με την Ευρώπη

Τσίπρας: Ρήξη με τη διαπλοκή, λύση με την Ευρώπη

Το μήνυμα

15:21 | 28 Μαρ. 2015
«Δεν συζητάω τρίτο Μνημόνιο». Αυτό επισημαίνει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε εκτενή συνέντευξή που δημοσιεύεται την Κυριακή στην εφημερίδα «Real News», εκφράζοντας την εκτίμηση ότι «η δημοκρατική Ευρώπη δεν θα επιλέξει την ρήξη».
«Η συμφωνία του Ιουνίου δεν μπορεί παρά να αφορά και την αλλαγή των όρων για την αποπληρωμή του χρέους, καθώς και την απομείωσή του», σημειώνει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός.
Ο Αλ. Τσίπρας ξεκαθαρίζει, μεταξύ άλλων, ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να κάνει ούτε βήμα πίσω από τις «κόκκινες γραμμές της» και λέει «όχι σε περικοπές μισθών και συντάξεων αλλά και σε απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων».
Παράλληλα, τονίζει ότι η κυβέρνηση έχει «ήδη εκκινήσει διαδικασίες έρευνας των διάφορων λιστών μεγαλοκαταθετών» και προσθέτει: «Ερευνούμε ύποπτες συμβάσεις, ενώ μια από τις προτεραιότητες μας το επόμενο διάστημα είναι η εκκίνηση και ολοκλήρωση του διαγωνισμού για τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες».
Τέλος, ο πρωθυπουργός στέλνει κι ένα σαφές μήνυμα προς το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: «Αν υπάρξουν στελέχη στο μέλλον που θα βάλουν το προσωπικό τους πολιτικό συμφέρον πάνω από τα συμφέροντα της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτό δεν πρόκειται να γίνει ανεκτό».

Η κατασκευή της «ενδοσχολικής βίας»- Του Λευτέρη Παπαθανάση

Η είδηση πέφτει σαν κεραυνός. Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση (ανάμεσα στις χώρες που μελετήθηκαν) στην έκταση του φαινομένου της «ενδοσχολικής βίας». Το συμπέρασμα είναι το ίδιο άμεσο: κάτι πρέπει να κάνουμε και μάλιστα το συντομότερο! Ποιο άκαρδο τέρας είναι στο κάτω-κάτω ευχαριστημένο με το γεγονός ότι τα παιδιά μας περνούν τόσο άσχημα στο σχολείο, με τραύματα που τους μένουν μέχρι τα γεράματα? (βάλε έναν αστερίσκο εδώ, θα δούμε ποιο είναι το πραγματικό άκαρδο τέρας προς το τέλος…).
Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, τα ελληνικά σχολεία (ακολουθώντας τη διεθνή μόδα) ζούνε στους ρυθμούς του φαινομένου αυτού. Μελέτες για το φαινόμενο, σεμινάρια για το φαινόμενο, επιτροπές και υπεύθυνοι για το φαινόμενο, «δράσεις» για το φαινόμενο. Λέω λοιπόν από την αρχή ότι για μένα το φαινόμενο αυτό είναι μια κατασκευή, μια επινόηση. Ακόμα περισσότερο, ισχυρίζομαι ότι η κατασκευή αυτού του φαινομένου έχει βαθύτερα και σκοτεινά κίνητρα, δηλαδή τη δημιουργία συναίνεσης στην ένταση του κοινωνικού ελέγχου και την πειθάρχηση της νεολαίας.
Πριν αρχίσουμε, ας διευκρινίσουμε κάτι πολύ βασικό. Η έννοια της «ενδοσχολικής βίας» δεν έχει να κάνει με κάποιον τοπολογικό προσδιορισμό της βίας, δηλαδή δεν σημαίνει «η βία που ασκείται στο χώρο του σχολείου». Η έννοια αυτή υποδηλώνει έναν ξεχωριστό, αυτόνομο τύπο βίας, που αναπτύσσεται στο Σχολείο και τροφοδοτείται απ’αυτό ή στην καλύτερη περίπτωση μια ειδική έκφανση της βίας στους εφήβους η οποία αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο Σχολείο. Ποια ακριβώς είναι αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ποιος αυτός ο ξεχωριστός χαρακτήρας του φαινομένου «κανένα στόμα δεν το’βρε και δεν το’πε ακόμα». Όχι τυχαία. Όσο περισσότερη ασάφεια υπάρχει στους βασικούς όρους που περιγράφουν το φαινόμενο, τόσα περισσότερα περιστατικά μπορεί να χωρέσει και τόσο περισσότερο μπορεί να επεκταθεί ο επιθυμητός έλεγχος με την αφορμή του.
Μίλησα πριν για κατασκευή του φαινομένου, πράγμα που μπορεί να είναι αντίθετο με την καθημερινή εμπειρία μας με τα παιδιά. Τα παιδιά τσακώνονται, πλακώνονται, προσβάλουν συχνά το ένα το άλλο (και μάλιστα σκληρά). Ακόμη, κάνουν αποτυχημένες προσπάθειες να εκδηλώσουν τις πρωτόγνωρες γι’αυτά σεξουαλικές ορμές, δοκιμάζουν ρόλους, χειραγωγούν και χειραγωγούνται, λένε ψέματα και πολλά άλλα. Είναι αυτό κάτι νέο? Δεν αποτελούν όλα αυτά (μαζί με άλλα πολλά) μέρος τις διαδικασίας κοινωνικοποίησης του παιδιού? Ποιο είναι εκείνο το παιδί που μεγάλωσε χωρίς να πληγωθεί σωματικά ή «ψυχικά» από τους φίλους του? Ισχυρίζομαι εδώ ότι αυτός ο τρόπος (η μέθοδος της δοκιμής και του λάθους) είναι ο μόνος τρόπος που μαθαίνουμε και χτίζουμε την προσωπικότητά μας, συνεπώς ότι η απαίτηση για ένα παιδί που δεν θα πληγωθεί ποτέ και από τίποτα, είναι η συνταγή για έναν άνθρωπο χωρίς ιδιότητες, έναν άνθρωπο χωρίς την ανθρώπινη υπόσταση, δηλαδή την ικανότητα να βρίσκεται σε συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Η αναγωγή όλων αυτών των παιδικών ή εφηβικών εμπειριών σε μια προβληματική κατάσταση με τον όρο «ενδοσχολική βία» ψυχιατρικοποιεί αυτόματα την παιδική ηλικία.
Επιμένω στον ισχυρισμό της κατασκευής. Το Σεπτέμβριο του 2013 ξεκίνησε στο ελληνικό Σχολείο η εκστρατεία καταγραφής των κρουσμά
των «ενδοσχολικής βίας» με σκοπό να προσδιοριστεί η έκταση του φαινομένου. Μιλάμε για μια εντελώς αυθαίρετη και αντιεπιστημονική διαδικασία. Σε κάθε σχολείο ορίστηκε ένας υπεύθυνος για την καταγραφή των περιστατικών. Ο υπεύθυνος αυτός ήταν ένας συνάδελφος από το σύλλογο διδασκόντων, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ήταν ψυχολόγος, κοινωνιολόγος ή τέλος πάντων κάποιος που έχει ειδικευθεί στον τρόπο που συλλέγονται αυτά τα δεδομένα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι κατέγραφε τα περιστατικά που ταίριαζαν στο μυαλό του σ’αυτό το αόριστο πράγμα που είναι η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας», από έναν επαναλαμβανόμενο καυγά μέχρι ένα ατυχές ερωτικό «πέσιμο». Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε την από τα πριν επιβαλλόμενη αντίληψη: ότι το η έκταση της «ενδοσχολικής βίας» είναι σημαντική και πρέπει να ληφθούν μέτρα. Πρόκειται για μια τιτάνια λαθροχειρία. Όπως αντιλαμβάνεσαι, ο τρόπος που έγινε η συλλογή των στοιχείων προϋπέθετε την αποδοχή του φαινομένου που υποτίθεται ότι ανίχνευε!!! Ο τρόπος που έγινε η μελέτη λοιπόν, είναι ο κλασικός τρόπος που κατασκευάζονται οι κοινωνικές υστερίες, η μελέτη απλά υπηρετεί το συμπέρασμα που από την αρχή θέλαμε να εξάγαγουμε (με την ίδια λογική δικαιολογεί εδώ και χρόνια το αμερικανικό κράτος το βαθύ ρατσισμό του, με την ίδια λογική εδραιώθηκε η ισλαμοφοβία, με την ίδια λογική στήνεται κάθε κρατικά κατευθυνόμενη μαζική υστερία).
Αν όμως πρόκειται περί κατασκευής, τότε γιατί τόσος κόπος? Ποιο σκοπό εξυπηρετεί η συγκεκριμένη κατασκευή? Το είπα ήδη από την αρχή. Η κατασκευή αυτή προετοιμάζει το έδαφος για μια ευρεία συναίνεση στην όξυνση των πολιτικών πειθάρχησης της νεολαίας, πολιτικών που το κράτος έχει ανάγκη ειδικά μετά την τομή της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Εάν το κράτος πείσει την κοινωνία ότι το Σχολείο είναι ένας χώρος που τα παιδιά κυρίως κινδυνεύουν, τότε εξασφαλίζεται η συναίνεση στις πολιτικές του εντεινόμενου αυταρχισμού και του καθολικού ελέγχου. Με τον ίδιο τρόπο που το πλαίσιο ελέγχου των εκπαιδευτικών, η Αξιολόγηση, πάτησε πάνω σε μια τεράστια εκστρατεία δυσφήμισης τους (ανισόρροποι, ανεπαρκείς, λουφαδόροι, φοροφυγάδες, παιδεραστές, ποιος θα ήθελε το παιδί του να μπλέξει με τέτοιους εκπαιδευτικούς?), το πλαίσιο ελέγχου και πειθάρχησης των νεολαίων θα επιβληθεί πάνω στην κατασκευή της ιδέας της «ενδοσχολικής βίας», θα επιβληθεί τελικά «για το καλό τους»…
Ακόμη περισσότερο, η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας» έρχεται να καθίσει πάνω στον καθένα/μια από μας. Ο επιτακτικός τρόπος με τον οποίο απαιτείται η ανίχνευση (επιβεβαίωση όπως είπαμε πριν) της «ενδοσχολικής βίας» έχει κρεμάσει πάνω από κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας ένα ερωτηματικό. Αυτό σημαίνει ότι το πλαίσιο αυτό επιτυγχάνει κάτι ακόμη μεγαλύτερο απ’αυτό που περιέγραψα πιο πριν, πετυχαίνει την «αυθόρμητη» εξάπλωση ενός γενικευμένου καθεστώτος ελέγχου απ’όλους προς όλους!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν βλέπω πίσω από την υστερία της «ενδοσχολικής βίας» κάποια συνωμοσία. Δεν πιστεύω ότι οι ιεραρχικές/ταξικές κοινωνίες χρειάζονται τις συνωμοσίες για να γεννήσουν μια κοινωνική υστερία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ζήτημα δεν είναι πιόνια κάποιου σκοτεινού κέντρου που προωθεί το ζήτημα, όμως μοιράζονται την ίδια ιδεολογία, το ίδιο σύνολο αξιών ή δεν έχουν αντιστάσεις απέναντί του. Αρκεί να αναφέρουμε ότι, κι εδώ είναι το εξαιρετικά ανησυχητικό, το στρατόπεδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς τηρεί σιγή ισχύος για το θέμα, όταν δεν το αποδέχεται (η Αριστερά γενικά έχει παρασυρθεί εδώ και πολλά χρόνια σε μια απόλυτα οικονομίστικη θεώρηση του σχολείου με αποτέλεσμα τη σύγχυση που επικρατεί σήμερα μπροστά στις νέες εξελίξεις).
Στο ελληνικό Σχολείο η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας» είναι σχετικά νεαρή. Με έναν ειρωνικό τρόπο το λανσάρισμά της συμπίπτει με την εποχή «το μνημόνιο είναι ευλογία». Είναι μέσα σ’αυτή την εποχή της Κρίσης και της καταστροφής εκατοντάδων χιλιάδων ζωών που το πλαίσιο της ιδέας της «ενδοσχολικής βίας» μου φαντάζει ακόμη πιο επικίνδυνο. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο τα προβλήματα των παιδιών εξατομικεύονται και συνεπώς ψυχολογικοποιούνται. Η βία ως μια κατάσταση που εξαπολύεται από το ίδιο το κράτος απέναντι στις ζωές μας και ποτίζει κάθε πτυχή τους, απλά εξαφανίζεται. Όλη η ιστορία πια είναι να δούμε «πού είναι το πρόβλημα» με το κάθε παιδί που μπαίνει στο μικροσκόπιο. Η βία εξετάζεται σαν μια ατομική υπόθεση και, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν τεχνικές που μπορεί να αμβλύνουν την κατάσταση, τελικά δικαιολογείται ως τέτοια και το σύστημα που την παράγει αθωώνεται πανηγυρικά. Δεν είναι λοιπόν ο κόσμος μας που έχει το πρόβλημα, είναι το κάθε παιδί. Αυτά τα ίδια παιδιά που πια δεν μπορούν να μας φέρουν το συμβολικό αντίτιμο για κάποιο μουσείο ή παράσταση, που δεν έχουν να πάρουν κάτι να φάνε στο διάλειμμα, που γυρνούν σπίτι για να ζήσουν το υπόλοιπο της μέρας με την απόγνωση των άνεργων γονιών τους, που για μέλλον βλέπουν την ερήμωση, αυτά τα παιδιά που δεν τα ακούει κανείς και μόνο τα λοιδορεί, είναι τα παιδιά που «έχουν προβλήματα».
Η εκστρατεία κατά της «ενδοσχολικής βίας» όμως έχει και μια άλλη λειτουργία. Μεταλλάσσει δραματικά τη σχέση εκπαιδευτικού-παιδιού. Ο παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού υποχωρεί μπροστά στο νέο ρόλο του παιδονόμου/ψυχολόγου/αξιολογητή. Το νέο σχολείο είναι ένα κάτεργο ολικού ελέγχου. Τα «στελέχη» είναι οι παιδονόμοι του εκπαιδευτικού, ο εκπαιδευτικός είναι ο παιδονόμος των μαθητών/ριων. Κάθε πόρτα ελεύθερης έκφρασης κλείνει ερμητικά μην τυχόν και βγει απ’αυτή κάτι «αποκλίνον». Η παιδαγωγική ελευθερία των εκπαιδευτικών καταργείται, η ελεύθερη έκφραση των παιδιών (σωματική, συναισθηματική, πνευματική) καταργείται επίσης. Το σχολείο διαμορφώνεται ως ένας χώρος στον οποίο επικρατούν τα «προληπτικά μέτρα». Οι υπέρμαχοι της ιδέας αυτής βέβαια έχουν (σαν πλασιέ ασφαλειών ζωής) πάντα κάποιο κακό λόγο να πουν για να σε πείσουν: κι αν κάποιος χτυπήσει το παιδί σου? Κι αν κάποιος το προσβάλλει? Δεν θα ήθελες ο χώρος του σχολείου να ελέγχεται απόλυτα ώστε να μην συμβούν αυτά? Κι αν οι εκπαιδευτικοί δεν φτάνουν να αστυνομεύσουν όλο το χώρο? Μήπως θα ήταν καλό να βάλουμε και μια κάμερα? Ή ακόμη, μήπως να σκεφτόμαστε έναν ανιχνευτή μετάλλων στην είσοδο? Ο κατάλογος της καταστροφολογίας δεν κλείνει φυσικά ποτέ. Η επιλογή ήταν πάντα η ίδια: ή «τα δίνουμε όλα» στην πρόληψη και τον έλεγχο, στην αστυνόμευση δηλαδή, ή οι προσπάθειές μας στρέφονται στη ρίζα του κακού, στο ίδιο το κοινωνικό σύστημα. Αλλά ποιος από τους γραφειοκράτες και τις επιτροπές θα ήθελε κάτι τέτοιο?
Μια ακόμη παράμετρος της υστερίας είναι ότι υπονομεύει την ίδια την παιδαγωγική πράξη. Έγραψα και παλιότερα ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να κάνουμε θεωρώντας την Εκπαίδευση είναι το να την αντιμετωπίσουμε σαν μια συλλογή δεξιοτήτων και «γνώσεων» ενός συγκεκριμένου ατόμου. Η Εκπαίδευση είναι μια διαδικασία κοινωνική και ως τέτοια διδάσκει πολύ περισσότερα από τις «ξερές» γνώσεις των διαφόρων αντικειμένων. Μέσα στη σχολική τάξη, στη ζωή της τάξης, το παιδί μπορεί να πάρει σημαντικά μαθήματα. Μπορεί να εκτιμήσει την αξία της συνεργασίας, να συνειδητοποιήσει ότι έχει να μάθει ακόμη κι από τα λάθη των άλλων παιδιών, να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει σε μια δοκιμασία και να κρίνει πού χρειάζεται βελτίωση, να σταθεί δίπλα σε ένα άλλο παιδί σε κάποιο πρόβλημά του ή ακόμη και σε μια σκανταλιά που σκάρωσε, να αστειευτεί και να αυτοσαρκαστεί, να προσπαθήσει να λύσει μια άσκηση Χημείας ενώ δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από το μπροστινό θρανίο που κάθεται ο έρωτάς του, να αγαπήσει τη γνώση σαν κάτι που κάνει όλη την τάξη λίγο καλύτερη. Το να λέει κάποιος ότι χρειαζόμαστε ένα ειδικό πρόγραμμα πρόληψης ενάντια στην «ενδοσχολική βία» σημαίνει ότι αυτόματα ακυρώνει το παιδαγωγικό ευεργέτημα της διδασκαλίας της «Ελένης» και την «Αντιγόνης», της προσπάθειας να λύσουμε όλοι μαζί ένα πρόβλημα Μαθηματικών, της κατανόησης των νόμων κίνησης της Φύσης και των Κοινωνιών. Με λίγα λόγια, είναι μια ευθεία παραδοχή ότι τελικά η Εκπαίδευση δεν μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ότι καλύτερο άνθρωπο σε κάνουν οι «δράσεις κατά της ενδοσχολικής βίας». Αν αναρωτιέσαι ποιες είναι αυτές οι δράσεις, δεν θα εκπλαγείς από την απάντηση: Διαλέξεις από «ειδικούς» (ψυχολόγους δηλαδή, μιας και είπαμε ότι τα παιδιά «έχουν πρόβλημα»), σεμινάρια της Αστυνομίας στα μικρά παιδιά (για να βελτιωθεί και το κλίμα μεταξύ του υποτελούς και του επιστάτη του), συζητήσεις στην τάξη για την καλή συμπεριφορά και «συμβόλαια τάξης» (έτσι, για να φορτώνεται το παιδί και με την παραπανίσια ενοχή ότι έσπασε και το συμβόλαιο αν κάνει μια βλακεία. Μια διαδικασία που αυτόματα το καθιστά αποδιοπομπαίο).
Αυτά λοιπόν είναι τα νέα της «ενδοσχολικής βίας». Τα παιδιά «έχουν προβλήματα». Όλως παραδόξως, τα πραγματικά προβλήματα που γεννά το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε καν αναφέρονται στους τόμους που έχουν γραφεί τα τελευταία χρόνια. Η εξετασιομανία και η συνεχής αξιολόγηση/πιστοποίηση του παιδιού που τσακίζει κάθε φυσική δίψα για μάθηση, το τέρας των Πανελλαδικών Εξετάσεων που έχει οδηγήσει χιλιάδες παιδιά στην απόγνωση και δεκάδες ακόμη και στην αυτοκτονία, ο αυταρχισμός και η εντατικοποίηση, ο απίστευτος ανταγωνισμός που ισοπεδώνει το χαρακτήρα του παιδιού, το συνεχές ταξικό ξεσκαρτάρισμα. Ψάξε σε κάθε εγκύκλιο, σκάλισε τα πρακτικά κάθε σεμιναρίου και θα δεις ότι δεν υπάρχει ούτε λέξη για όλα αυτά, γιατί αυτό το σχολείο είναι που θέλουν τα αφεντικά. Αν λοιπόν καλοπροαίρετα λες «γιατί να μην κάνουμε κι αυτά τα προγράμματα κατά της βίας?», αναρωτήσου γιατί τόσα χρόνια το κράτος δεν έχει κάνει τίποτα για τα σοβαρά προβλήματα της Εκπαίδευσης παρά τους τόνους προτάσεων των εκπαιδευτικών?
Η άποψή μου είναι απλή. Τα προβλήματα της Εκπαίδευσης δεν λύνονται με περισσότερο έλεγχο, αλλά με περισσότερη Δημοκρατία και Ελευθερία. Ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν, πολυτεχνικό σχολείο για όλα τα παιδιά, κατάργηση κάθε μορφής εξετάσεων και βαθμολογίας, σχολικές και μαθητικές κοινότητες που θα διοικούν αμεσοδημοκρατικά το σχολείο, γενναία αύξηση στη χρηματοδότηση για να μπορούν να γίνουν τα σχολεία χώροι που θα καλύπτουν όλες τις δημιουργικές ορμές της νεολαίας. Όλα αυτά, μαζί με την εμπλοκή ολόκληρης της τριμερούς σχολικής κοινότητας στους κοινωνικούς αγώνες για την απόκρουση της καπιταλιστικής επιθετικότητας και την κοινωνική αλλαγή. Στις φράσεις-κλισέ κάθε πολιτικού και «στελέχους» είναι ότι «το σχολείο πρέπει να διαμορφώνει υπεύθυνους πολίτες». Ε, ας το κάνουμε κάποια στιγμή πράξη αυτό, αλλά με ειλικρίνεια, όχι να λέμε «υπεύθυνους» και να εννοούμε «υποταγμένους»!
Ξέρω, κάθε φορά που φτάνω στον επίλογο, στο «δια ταύτα», ξυνίζεις τα μούτρα σου. Σου φαίνονται πολύ προπαγανδιστικά όλα αυτά που προτείνω και μάλλον ουτοπικά. Εντάξει, αν λοιπόν αυτά σου φαίνονται ουτοπικά, ας συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε τόσα χρόνια μπας και φιλοτιμηθεί να δουλέψει. Ας εντείνουμε το πλαίσιο του Ελέγχου μέχρι να μην μπορούμε καν να ανασάνουμε. Τότε θα είμαστε όλοι ασφαλείς. Άνευροι και ψόφιοι, άβουλοι και μαριονέτες. Αλλά ασφαλείς…