Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Οι εκπαιδευτικοί θα την πληρώσουν για τα κενά

Οι εκπαιδευτικοί θα την πληρώσουν για τα κενά

aristeidis_baltas.jpg

Ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης ΜπαλτάςΟ υπουργός Παιδείας Αρ. Μπαλτάς μεταξύ άλλων δήλωσε ότι «η χώρα βρίσκεται σε κρίση, όλοι πρέπει να βάλουμε τον οβολό μας για να ξεπεραστεί η κρίση» | EUROKINISSI/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, για να πείσει την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί στη χώρα μας εργάζονται λίγο, «έδωσε τα ρέστα της» στη διαστρέβλωση των συγκριτικών στοιχείων του χρόνου εργασίας. Η σημερινή ηγεσία μιλάει ακόμη μια φορά για την κρίση και για την ανάγκη να δώσουν οι εκπαιδευτικοί «τον δικό τους οβολό» για να ξεπεραστεί
Mεγάλη ανησυχία, αναστάτωση, αλλά και απογοήτευση προκάλεσαν στους 140.000 νηπιαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές οι χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, Αριστείδη Μπαλτά, στην τηλεόραση της ΕΡΤ, που αφορούσαν το ωράριο διδασκαλίας των εκπαιδευτικών και τους διορισμούς και τις προσλήψεις για την κάλυψη των χιλιάδων κενών των σχολικών μονάδων.
Ο υπουργός Παιδείας αρχικά επισήμανε ότι για τα 20.000 κενά (τόσα τα υπολογίζει το ΥΠΟΠΑΙΘ σε αντίθεση με τα στοιχεία που δίνουν οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, οι οποίες εκτιμούν ότι ανέρχονται σε 25.000) θα προσληφθούν αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, αποκαλύπτοντας, ωστόσο, ότι οι διαθέσιμες πιστώσεις δεν μπορούν να καλύψουν περισσότερο από το 50% των απαιτούμενων προσλήψεων.
Παράλληλα, ο υπουργός Παιδείας, αφού δεν δεσμεύτηκε για το πότε θα γίνουν οι προσλήψεις αναπληρωτών, αλλά και οι διορισμοί μονίμων εκπαιδευτικών, άφησε ανοιχτή διάπλατα την πόρτα στην πιθανότητα να αυξηθεί και άλλο το ωράριο των εκπαιδευτικών, επικαλούμενος το «καινοφανές», ότι η χώρα μας βρίσκεται σε κρίση και θα πρέπει να κάνουμε θυσίες!
Συγκεκριμένα, ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι «η χώρα βρίσκεται σε κρίση, όλοι πρέπει να βάλουμε τον οβολό μας για να ξεπεραστεί η κρίση. Αν χρειαστεί ένας δάσκαλος να κάνει μία ή δύο ώρες παραπάνω ως συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης, νομίζω ότι θα το δεχθεί. Ο καθένας οφείλει να συμβάλει με τον τρόπο του για να ξεπεραστεί η κρίση».
Κι όμως. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός από τη στιγμή που ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας, Τάσος Κουράκης, είχε ταχθεί υπέρ της επαναφοράς του ωραρίου των εκπαιδευτικών, το οποίο έχει αυξηθεί από το 2013 κατά 2 ώρες. Μάλιστα, είχε ξεκαθαρίσει στη Βουλή τη δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ για την επαναφορά του. Παράλληλα είχε τονίσει ότι «η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών κατά την αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ/Ενωτικού Κοινωνικού Μετώπου αποτελεί συνέχεια ενός οργανωμένου σχεδίου που ξεκίνησε με καταργήσεις, με συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, με συμπτύξεις τμημάτων, με αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, με περικοπές των λειτουργικών δαπανών για τα σχολεία και στοχεύει στη συρρίκνωση του αγαθού της δημόσιας και δωρεάν παιδείας».
Επίσης ο κ. Τάσος Κουράκης είχε εκτιμήσει ότι «ο λόγος που έγινε η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών δεν είναι για λόγους καλύτερης εκπαιδευτικής λειτουργίας, αλλά για να υλοποιηθεί η μνημονιακή δέσμευση για την απόλυση 12 χιλιάδων εκπαιδευτικών».

Δραματική επιβάρυνση

Τώρα, είναι φανερό ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εργάζεται «υπογείως» για την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών. Κάθε πόλεμος αρχίζει με τα λόγια και το υπουργείο Παιδείας, τελευταία, έχει συμπληρώσει πολλά ένσημα στην προσπάθειά του να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση με τις προηγούμενες ηγεσίες του υπουργείου, που επιχειρούσαν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί εργάζονται εξαιρετικά λίγες ώρες και παρουσίαζαν τις «οδηγίες» του ΟΟΣΑ σαν μια αναμφισβήτητη «ιατρική γνωμάτευση» για τη σωτηρία της εκπαίδευσης στη χώρα μας.
Ωράριο εκπαιδευτικών στην Ελλάδα και την Ε.Ε.*
Ωστόσο, η πραγματικότητα για το ωράριο και τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών σε Ελλάδα και Ε.Ε. είναι τελείως διαφορετική.
Η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, για να πείσει την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί στη χώρα μας εργάζονται λίγο, «έδωσε τα ρέστα της» στη διαστρέβλωση των συγκριτικών στοιχείων του χρόνου εργασίας. Η σημερινή ηγεσία μιλάει για ακόμη μια φορά για την κρίση και για την ανάγκη να δώσουν οι εκπαιδευτικοί «τον δικό τους οβολό» για το ξεπέρασμά της.
Είναι φανερό ότι, όπως και παλαιότερα, έτσι και τώρα, οι δημοσιογράφοι της αυλής και της οθόνης, την κατάλληλη στιγμή, θα «ανακαλύψουν» για ακόμη μία φορά τους μαθητές «που βρίσκονται στην πιο κρίσιμη φάση της ζωής τους», θα συμμερίζονται τους γονείς «που αγωνιούν για την τύχη των παιδιών τους» και, τραβώντας το νήμα στα άκρα, θα θυμούνται τους «βολεψάκηδες καθηγητές, τους τεμπέληδες, τους ιδιαιτεράκηδες», παρουσιάζοντας τους εκπαιδευτικούς σαν «κοπανατζήδες», «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας».

Το ωράριο

Στην πραγματικότητα, σήμερα, το διδακτικό ωράριο των καθηγητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αρχίζει από τις 23 ώρες την εβδομάδα και αποκλιμακώνεται, ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας, σε 21, 20 και 18 μετά την εικοσαετία.
Ταυτόχρονα, όμως, το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο! Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο!
Παράλληλα, ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες, ενώ στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από τον μέσο όρο Ε.Ε./27.

Αλλο εθελοντισμός κι άλλο εθελοδουλεία!

Σε μια άμεση απάντησή του, ο πανελλήνιος σύλλογος αναπληρωτών καθηγητών αγγλικής γλώσσας τονίζει: «Ε λοιπόν, λάθος εκτιμήσεις κάνετε, κύριε υπουργέ! Εμείς, οι αναπληρωτές, οι ελαστικά απασχολούμενοι σε συνθήκες ομηρίας, έτοιμοι να παρέχουμε τις υπηρεσίες μας σε κάθε γωνιά της χώρας, ανεξάρτητα από το “φορτίο” που κουβαλά ο καθένας μας σε όλα τα επίπεδα (οικογενειακό, προσωπικό, οικονομικό κ.λπ.), εμείς οι εσωτερικοί μετανάστες, τα αποπαίδια της δημόσιας εκπαίδευσης που βιώνουμε χρόνια τώρα τις αδικίες και τις ανισότητες στο πετσί μας, εξαιτίας της ανικανότητας και της ανεπάρκειας των εκάστοτε κυβερνώντων, δεν θα δεχτούμε επ’ ουδενί να προσθέσουμε ούτε μία ώρα παραπάνω στο διδακτικό μας ωράριο με πρόσχημα τη συμβολή στο “ξεπέρασμα της κρίσης”.
»Ξεχνάτε πως έχουμε ήδη συμβάλει και συμβάλλουμε ακόμη με τις περικοπές στους μισθούς μας, με το ήδη αυξημένο ωράριο που εμπνεύστηκε και υλοποίησε ο προκάτοχός σας κ. Αρβανιτόπουλος και με προσωπικές θυσίες, ώστε να υπηρετούμε με συνέπεια κάθε χρόνο στα σχολειά όλης της χώρας μακριά από τον τόπο συμφερόντων μας. Αλλο εθελοντισμός κι άλλο εθελοδουλία! Οι προτάσεις μας για τη σωτηρία της χώρας είναι πολλές, αρχίστε με την πάταξη της φοροδιαφυγής και την επιστροφή των κλεμμένων γιατί… μαζί δεν τα φάγαμε!»
http://www.efsyn.gr/arthro/oi-ekpaideytikoi-tha-tin-plirosoyn-gia-ta-kena

Ραντεβού (ρήξης ή ανακωχής) τον Σεπτέμβρη

Ραντεβού (ρήξης ή ανακωχής) τον Σεπτέμβρη

Tvxs Ρεπορτάζ

08:03 | 31 Ιουλ. 2015
Τελευταία ανανέωση 10:08 | 31 Ιουλ. 2015
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη για την τελική ρήξη ή συνθηκολόγηση δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την χθεσινή νίκη τακτικής του Αλέξη Τσίπρα και την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής για έκτακτο, ανοιχτό συνέδριο στις αρχές του φθινοπώρου.
Η απόφαση ελήφθη με καθαρή πλειοψηφία - δεν χρειάστηκε καν να γίνει ψηφοφορία – και δίνει στον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ τον αναγκαίο χρόνο για να κλείσει τη συμφωνία με τους δανειστές αλλά και να επιχειρήσει ανασύνταξη σε επίπεδο κομματικών ισορροπιών.
Οι βασικοί παράγοντες που έκριναν το αποτέλεσμα στην χθεσινή, 12ωρη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής ήταν δύο: Ο πρώτος ήταν η ρελάνς Τσίπρα και η πρόταση για εσωκομματικό δημοψήφισμα ακόμη και αυτή την Κυριακή με ερώτημα το «ναι» ή το «όχι» στη συμφωνία με τους πιστωτές. 
Ήταν μια κίνηση που πυροδότησε προβληματισμό και επανατοποθετήσεις στην πλευρά της αριστερής πτέρυγας καθώς οι συσχετισμοί στην ευρεία κομματική βάση που θα μετείχε σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα δεν είναι ίδιοι με εκείνες των στενών συλλογικών οργάνων.
Ο δεύτερος, και πλέον ουσιαστικός πολιτικά, ρυθμιστικός παράγοντας ήταν η κίνηση των «53+», που εν τέλει στήριξε την πρόταση Τσίπρα για έκτακτο συνέδριο, κάνοντας όμως ενωτική παρέμβαση και θέτοντας ως προϋπόθεση το εσωκομματικό μορατόριουμ και την αποχή από οποιασδήποτε μορφής πειθαρχικές κινήσεις τύπου διαγραφών.
Η στάση των «53+», που ασκεί έντονη κριτική στην διαπραγματευτική τακτική και σε συγκεκριμένους υπουργούς της κυβέρνησης αλλά, ταυτόχρονα, τάσσεται κατηγορηματικά κατά των εναλλακτικών εξόδου από το ευρώ, αναμένεται να επηρεάσει πλέον σημαντικά και τις εξελίξεις στον δρόμο προς το συνέδριο.
Στην έτερη πλευρά, την πλευρά Λαφαζάνη, το κλίμα και οι τοποθετήσεις στην Κεντρική Επιτροπή κατέδειξαν και τις βαθιές πια διαχωριστικές γραμμές ενώ διαμόρφωσαν πιο ευκρινώς και το σκληρό μπλοκ των διαφωνούντων. Μετριοπαθή στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, όπως ο Αλέκος Καλύβης, διαφοροποιήθηκαν από την πρόταση Λαφαζάνη για άμεσο διαρκές συνέδριο και τάχθηκαν υπέρ του συνεδρίου το φθινόπωρο, ενώ στην άλλη όχθη 17 στελέχη της ΚΟΕ με επικεφαλής τον Ρούντι Ρινάλντιαποχώρησαν υποβάλλοντας τις παραιτήσεις τους από την Κεντρική Επιτροπή.
Ο Ρούντι Ρινάλντι είχε ήδη παραιτηθεί από την Πολιτική Γραμματεία, ενώ σύμφωνα με τις πληροφορίες, ανοιχτό είναι το ενδεχόμενο ανεξαρτητοποίησης από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και των τριών βουλευτών που προέρχονται από την ΚΟΕ, των Κοδέλα, Σωτηρίου και Χατζηλάμπρου.
Μετά από αυτές τις εξελίξεις, την επόμενη πράξη του εμφυλίου θα καθορίσει η έκβαση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και το πόσοι πλέον βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας θα καταψηφίσουν τη συμφωνία όταν έρθει στη Βουλή.
Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα προς όσους πουν ξανά «Όχι» είναι καθαρό, να παραδώσουν τις έδρες τους – ουδείς, όμως, μέχρι στιγμής από την πλευρά Λαφαζάνη δεν δείχνει διάθεση και πρόθεση παραίτησης…

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

ΔΕΥΑΚ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ Ή ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ??????




ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ (ΕΙΝΑΙ Η 20η ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΕΡΑ) ΚΑΙ ΕΝΩ ΕΧΩ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙ 3 ΦΟΡΕΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΤΗΝ ΔΕΥΑΚ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΚΕΠΑΣΑ ΠΡΟΧΕΙΡΑ ΤΟΝ ΑΓΩΓΟ . ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ ΤΑ ΤΣΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΑΚ ,ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΚΑΠΑΚΙ ΣΕ ΚΥΚΛΙΚΟ ΑΓΩΓΟ!!!!

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΝ ΑΠΟΤΗΝ ΔΕΥΑΚ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ¨Η ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΘΥΜΑΤΑ !!Ο ΑΓΩΓΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΛΕΩΦΟΡΟ ΓΟΥΝΑΡΑΔΩΝ  ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΕΤΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ  ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ.


ARD MONITOR Το μεγάλο ξεπούλημα, το γερμανικό κρατικό κανάλι για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων!!!(ΒΙΝΤΕΟ 6 ΛΕΠΤΩΝ)


Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Τέσσερις στους δέκα Έλληνες σε απόλυτη φτώχεια

Τα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης, η οποία αποδίδει με τα μελανότερα χρώματα τις συνέπειες της εφαρμογής πολιτικών λιτότητας:   

Ο φτωχός πληθυσμός στην Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα περισσότεροι από 4 στους 10 να έχουν διαθέσιμο εισόδημα μικρότερο του αντίστοιχου ορίου φτώχειας του 2009. Το ποσοστό απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης το 2009 ανερχόταν στο 7,6%, ενώ το 2012 στο 19,7%. Για τους αυτοαπασχολούμενους πλήρους απασχόλησης το ίδιο ποσοστό υπολογιζόταν το 2009 στο 23,5%, ενώ το 2012 είχε αυξηθεί στο 37,4%.

Πιο σημαντική ήταν η επιδείνωση για τους εργαζόμενους μερικής απασχόλησης, για τους οποίους το ποσοστό απόλυτης φτώχειας από 30,1% το 2009 αυξήθηκε σε 51,7% το 2012… Η μερική απασχόληση, άλλωστε, σύμφωνα με τη μελέτη της ΓΣΕΕ κερδίζει διαρκώς έδαφος. Το ποσοστό της αυξήθηκε σημαντικά από περίπου 6% το 2009 στο 10% το 2014. Αξιοσημείωτο είναι πως το ποσοστό της μη ηθελημένης μερικής απασχόλησης είναι εξαιρετικά υψηλό και πλησιάζει το 70%.

Άλλωστε οι κλαδικές/εθνικές ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις εργασίας μειώθηκαν από 65 το 2010 σε 14 το 2014, υπονομεύοντας το επίπεδο συλλογικής προστασίας για τους εργαζομένους. Οι νέες επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις προέβλεπαν στην πλειονότητά τους δραστική μείωση των αποδοχών της τάξης του 10-40%. Η μείωση της αγοραστικής δύναμης του πραγματικού κατώτατου μισθού την περίοδο 2010-2014 ήταν περίπου 25%, ενώ για τους νέους κάτω των 25 ετών άγγιξε ακόμη και το 34,5%...

Παράλληλα, ο αριθμός των ανέργων τετραπλασιάστηκε, καθώς αυξήθηκε από 364.000 το τρίτο τρίμηνο του 2008 σε 1,342 εκατομμύρια το πρώτο τρίμηνο του 2014. Αξιοσημείωτο είναι το υψηλό ποσοστό ανεργίας στις γυναίκες και στους νέους, καθώς και στους μακροχρόνια ανέργους, ενώ στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας χάθηκαν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας.

Το ποσοστό φτώχειας των ανέργων αυξήθηκε από 34,8% το 2009 σε 65,5% το 2012. Αύξηση καταγράφεται και στα ποσοστά φτώχειας των συνταξιούχων, από 18,6% το 2009 σε 31,3% το 2012.

Το Ινστιτούτο της ΓΣΕΕ προτείνει τον επανασχεδιασμό της χρηματοδότησης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας και την αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους, την ενεργοποίηση της εγχώριας ζήτησης με αύξηση επενδύσεων και ιδιωτικής κατανάλωσης. Ταυτόχρονα ζητά την επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αποκατάσταση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την επαναφορά του κατώτατου μισθού, ζητήματα για τα οποία οι δανειστές αντιδρούν με το ΔΝΤ να επιμένει σε νέες επί τα χείρω παρεμβάσεις.


Πηγή: enikonomia.gr - Ρεπορτάζ Αργυρώ Μαυρούλη

Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου Λουίς Μπουνιουέλ

Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου Λουίς Μπουνιουέλ

Tvxs Αφιέρωμα

09:53 | 29 Ιουλ. 2015
Τελευταία ανανέωση 11:47 | 29 Ιουλ. 2015
Γιώργος Ρούσσος
Ο Λουίς Μπουνιουέλ, υπήρξε ένας εκ των κορυφαίων σκηνοθετών στην ιστορία του Κινηματογράφου. Ο Ισπανός δημιουργός δε δίστασε μέσα από τα έργα του, να ασκήσει δριμεία κριτική στην καθεστηκυία τάξη και στους αντιπροσώπους της. Στο στόχαστρό του καλλιτέχνη βρέθηκαν το Κράτος, η Εκκλησία αλλά και οι Αστοί - Μπουρζουαζία. Με ευρηματική σκηνοθεσία, που συχνά πυκνά αναιρεί το διαχωρισμό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ο Μπουνιουέλ επαναπροσδιορίζει τα όρια της Έβδομης Τέχνης.
 
«Ευτυχώς, κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστηριώδες βρίσκεται η φαντασία, το μόνο πράγμα που προστατεύει την ελευθερία μας, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι προσπαθούν συνέχεια να την περιορίσουν ή να την αφανίσουν ολοσχερώς...» Luis Bunuel


 
Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου, Λουίς Μπουνιουέλ (Luis Buñuel Portolés), γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1900, στην Ισπανία και πέθανε 29 Ιουλίου του 1983 στο Μεξικό. Μεγάλωσε σε μια μικρή επαρχιακή κοινωνία, τόσο κλειστή, παραδοσιακή και θρησκόληπτη, που ο ίδιος την αποκαλούσε «μεσαιωνική». Μέλος ευκατάστατης οικογένειας, έλαβε από νωρίς αυστηρή καθολική μόρφωση. Σύντομα όμως, το ελεύθερο πνεύμα του και ο επαναστατικός του χαρακτήρας τον οδήγησαν σε μια αντίδραση που θα συνεχιζόταν σε όλη του τη ζωή.


 
Στο πανεπιστήμιο γίνεται φίλος με δύο μεγάλες μορφές της τέχνης, τον ζωγράφο Salvador Dalí και τον ποιητή Federico García Lorca. Το 1929 ήταν χρονιά ορόσημο για τον Buñuel, καθώς, μαζί με τον Dalí, θα γυρίσουν το"Un chien andalou" (Ένας Ανδαλουσιανός Σκύλος). Μία ταινία απόλυτα σοκαριστική για τα ήθη της εποχής, με την οποία γράψανε κινηματογραφική ιστορία. Ο Buñuel χρησιμοποίησε την εμμονή του με τα όνειρα και δημιούργησε ένα συνειρμικό όσο και “βλάσφημο” σύμπαν, κάτι που θα αναπαράγει σχεδόν σε όλες του τις ταινίες.
 
Ο "Ανδαλουσιανός Σκύλος" (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά Un chien andalou) είναι μία κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους, του σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ σε συνεργασία με τον ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί. Η ταινία γυρίστηκε το 1929 και αποτελεί ένα μοναδικό δείγμα καθαρής υπερρεαλιστικής έκφρασης στον χώρο της Έβδομης Τέχνης. Βασισμένη σε όνειρα, των Μπουνιουέλ και Νταλί, ο "Ανδαλουσιανός Σκύλος" αποτελεί συρραφή φαινομενικά ασύνδετων, απρόσμενων και αισθητικά προκλητικών σκηνών, οι οποίες έχουν κατά καιρούς ερμηνευτεί ως αλληγορίες, συχνά υπό το πρίσμα των φροϋδικών θεωριών.


 
Το σενάριο της ταινίας ολοκληρώθηκε σε διάστημα περίπου έξι ημερών, ενώ τα γυρίσματα είχαν διάρκεια περίπου δεκαπέντε ημέρες. Η πρώτη δημόσια προβολή της ταινίας οργανώθηκε στην αίθουσα Ursulines σου Παρίσι, συγκεντρώνοντας διάσημους καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο ποιητής και σκηνοθέτης Ζαν Κοκτώ, ο μουσικός Ζωρζ Ωρίκ, καθώς και μέλη από την υπερρεαλιστική ομάδα. Στη συνέχεια προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες για περίπου οκτώ μήνες.
 
Ο "Ανδαλουσιανός Σκύλος" είναι μία ταινία - μύθος, που άλλαξε τα δεδομένα στον κινηματογράφο. Το θρυλικό γαλλικό περιοδικό κριτικής κινηματογράφου Cahiers du cinema, είχε γράψει χαρακτηριστικά: "Τα δεκαεπτά πιο σοκαριστικά λεπτά στην ιστορία του Κινηματογράφου..."


 
Η δεύτερη ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ είχε τον τίτλο, "L'Âge d'or" (Η Χρυσή Εποχή - 1930) και προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερο σκάνδαλο. Ο συντηρητικός Τύπος της εποχής, πολέμησε την ταινία και τελικά η αστυνομία την απαγόρευσε. Μια απαγόρευση που κράτησε πενήντα ολόκληρα χρόνια!


 
Η ταινία έχει κοινά στοιχεία με τον "Ανδαλουσιανό Σκύλο" και διακρίνεται από υπερρεαλιστικά χαρακτηριστικά, χωρίς να ακολουθεί μια συμβατική, λογική σειρά γεγονότων. Κεντρικό και σταθερό ρόλο στην υπόθεση, διαδραματίζει ο έρωτας ενός ζευγαριού. Μέσα από μια αλληλουχία εικόνων και σκηνών, οι Μπουνιουέλ και Νταλί εκφράζονται μεταξύ άλλων, γύρω από την αστική τάξη, τον φετιχισμό, τους θεσμούς της οικογένειας και της εκκλησίας, συχνά με διάθεση παρωδίας και πρόκλησης.


 
Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ έγραψε για τη "Χρυσή Εποχή": «αποτελεί μια ταινία για έναν τρελό έρωτα, για μια ακατανίκητη έλξη, που όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, σπρώχνει τον έναν στον άλλο, έναν άντρα και μια γυναίκα, που δεν καταφέρνουν ποτέ να ενωθούν».


 
Η πολιτική κατάσταση της Ισπανίας ήταν εκρηκτική και το 1936 οδήγησε στον Εμφύλιο. Με την επιβολή της δικτατορίας του Franco, που έγινε και με την ισχυρή στήριξη της εκκλησίας, πολλοί καλλιτέχνες αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. Ο Buñuel έφυγε στο Μεξικό και το 1948, με την κατάσταση να συνεχίζεται στη χώρα του, πήρε τη μεξικάνικη υπηκοότητα.
 
Στο Μεξικό θα βρει το έδαφος και την ελευθερία για να δημιουργήσει τις ταινίες του. Ανάμεσά τους, το "Los Olvidados" (1950). Μία ταινία η οποία πολλά χρόνια μετά, εντάχτηκε και στη λίστα της UNESCO ως μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.


 
Ήρωας της ταινίας είναι ο Χάιμπο, δραπέτης του αναμορφωτήριου, ο οποίος ηγείται, μαζί με τον φίλο του Πέδρο, μιας συμμορίας ανηλίκων σε φτωχογειτονιά της πόλης του Μεξικού. Δεν διστάζει να φτάσει μέχρι το έγκλημα, ενώ γίνεται εραστής της μητέρας του Πέδρο, η οποία με τη σειρά της παραδίδει το παιδί της στις αρχές για να το ξεφορτωθεί. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών του 1951, για την ταινία που έκανε διεθνώς γνωστό τον Μπουνιουέλ.
 
Παραμένοντας στο Μεξικό ο Λουίς Μπουνιουέλ, ολοκληρώνει το 1952 το φιλμ "Ανέβασμα στον Ουρανό" (Subida al cielo) και το 1959, το αγαπημένο "Ναζαρέν" (Nazarin).
 
Ανέβασμα στον ουρανό / Subida al cielo (Μεξικό, 1952)
Ασπρόμαυρη, 74 λεπτά.


 
Ο νιόπαντρος Ολιβέριο ετοιμάζεται να περάσει την πρώτη νύχτα του γάμου με τη γυναίκα του, όταν πληροφορείται ότι η μητέρα του είναι ετοιμοθάνατη. Σύμφωνα με την επιθυμία της, πρέπει να πάει στην γενέθλια πόλη και να συναντήσει έναν φίλο συμβολαιογράφο για να επικυρώσει μια νέα διαθήκη της μάνας, η οποία θα τον προστατεύει από τα αδηφάγα σχέδια των άπληστων αδερφών του σχετικά με την κληρονομιά.
 
Το ταξίδι του Ολιβέριο με το λεωφορείο είναι γεμάτο από απρόσμενα περιστατικά. Μια όμορφη συνταξιδιώτισσα, η Ρακέλ, σαγηνεύει τον Ολιβέριο και κάνει έρωτα μαζί του σ’ ένα μέρος που ονομάζεται «ανέβασμα στον ουρανό». Ένας βουλευτής αποδοκιμάζεται έντονα στο χωριό της εκλογικής του περιφέρειας, μια έγκυος γεννά κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ενώ οι επιβάτες του λεωφορείου (το οποίο μεταφέρει κι ένα φέρετρο) παίρνουν μέρος σ’ ένα τοπικό γλέντι. Τελικά ύστερα από οδοιπορικό δύο ημερών, ο Ολιβέριο φτάνει στον προορισμό του...
 
Μία από τις πιο ανάλαφρες και διασκεδαστικές κωμωδίες του Μπουνιουέλ, μακριά από τις συνήθεις θεματικές του (αλλά όχι και από τα όνειρα), όπου το διήμερο ταξίδι με το λεωφορείο της γραμμής είναι γεμάτο από τις στροφές, τις παρεκκλίσεις, τις στάσεις, τα πισωγυρίσματα, τις χαρές και τις λύπες της πραγματικής ζωής. Όλα βέβαια ιδωμένα μέσα από το διεισδυτικό βλέμμα του μεγάλου Ισπανού δημιουργού. Πανέμορφη και αισθησιακή η Λίλια Πράντο στο ρόλο της Ρακέλ.
 
Ναζαρέν / Nazarin (Μεξικό, 1959)
Ασπρόμαυρη, 94 λεπτά.


 
Στις αρχές του αιώνα, ο νεαρός ιερέας Ναζαρέν ζει σε μια φτωχική πανσιόν, χωρίς να έχει δική του ενορία, εφαρμόζοντας όμως πιστά τις διδαχές του Ευαγγελίου, κυρίως σε ότι αφορά στην αγάπη προς τον πλησίον και στην αλληλεγγύη. Ο ίδιος προσφέρει καταφύγιο στην πόρνη Άνταρα, η οποία καταζητείται για απόπειρα φόνου και βοηθά τη χωριατοπούλα Μπεατρίς που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, όταν την εγκατέλειψε ο εραστής της.
 
Κάποια στιγμή οι δύο γυναίκες φεύγουν μαζί, ενώ ο Ναζαρέν δέχεται αυστηρότατες επικρίσεις από τις εκκλησιαστικές αρχές για τη στάση και τη συμπεριφορά του. Τότε αποφασίζει να γίνει αναχωρητής και να ταξιδεύει σαν «φτωχούλης του Θεού», περιπλανώμενος και ζώντας με ελεημοσύνες. Αργότερα, σ’ ένα χωριό ξανασυναντά την Μπεατρίς και την Άνταρα οι οποίες τον ακολουθούν, καθώς τον θεωρούν άγιο. Ωστόσο ο κόσμος θεωρεί ανήθικο και αιρετικό ένας ιερέας να συνοδεύεται και να κυκλοφορεί με δύο γυναίκες. Η πίστη του Ναζαρέν στην ύπαρξη του Θεού αρχίζει να κλονίζεται...
 
Βραβευμένη στο Φεστιβάλ Καννών του 1959, η ταινία "Ναζαρέν" είναι ίσως η καλύτερη δημιουργία της μεξικάνικης περιόδου του σπουδαίου δημιουργού Λουίς Μπουνιουέλ. Παράλληλα είναι και η πρώτη από τις μεγάλες «βλάσφημες και ιερόσυλες» ταινίες του, όπου ο σκηνοθέτης καταθέτει μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην υποκρισία της οργανωμένης θρησκευτικής εξουσίας (Εκκλησία).


 
Όταν το 1960, για λόγους πολιτικής προπαγάνδας, ο Φράνκο κάλεσε τον Buñuel να γυρίσει στην πατρίδα του και να σκηνοθετήσει ένα φιλμ της δικής του επιλογής, ο Buñuel δέχτηκε. Του ανταπέδωσε μάλιστα την «ευγενική χειρονομία» γυρίζοντας τη "Viridiana". Μία ταινία, που μεταξύ άλλων, παρωδεί έξυπνα και τον Μυστικό Δείπνο. Το αποτέλεσμα ήταν το καθεστώς να κάψει τις κόπιες, όχι όμως πριν προλάβει μία από αυτές να περάσει στη Γαλλία και να βραβευτεί με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 1961!
 
Η νεαρή Βιριδιάνα (Σίλβια Πινάλ) έχει διαλέξει μία ζωή σύμφωνη με το γράμμα του Θεού της. Η διαδρομή της μέσα στη ζωή δε νοείται να αποκλίνει από τις θεϊκές οδηγίες. Βέβαια, ο κόσμος μέσα στον οποίο κινείται δεν μοιράζεται τις ίδιες αγνές προθέσεις. Λίγο πριν αφοσιωθεί επίσημα στον Θεό, επισκέπτεται τον μοναδικό συγγενή της, ένα χήρο θείο. Ο καταθλιπτικός μεσήλικας με τις κρυφές, φετιχιστικές συνήθειες θα επιχειρήσει να την κάνει δική του για πάντα.


 
Πνιγμένος από τις ενοχές και την αυτό-λύπηση, ο άνδρας θα αφήσει όλη του την περιουσία στην μακρινή ανιψιά. Η Βιριδιάνα θα βρει τώρα έναν καλύτερο τρόπο για να υπηρετήσει τον Κύριό της. Θα μαζέψει όλους τους ζητιάνους της πόλης μέσα στην πολυτελή έπαυλη. Ταυτόχρονα, ο γοητευτικός μοναχογιός του θανόντος, θα εγκατασταθεί στην οικογενειακή κατοικία.
 
Όμως η σαρκοφάγα απληστία των ευνοουμένων και ο ακόμα πιο επικίνδυνος πόθος του νέου, θα εκθέσουν τις υψηλές ιδέες της γυναίκας στη φτηνή πραγματικότητα. Μέχρι το τέλος, η Βιριδιάνα θα εξακολουθήσει να αποποιείται την ευτυχία, την επιλογή και την ελευθερία και θα περιφέρεται με το ακάνθινο στεφάνι πάνω στην ξανθή της κόμη. Ποιος όμως θα προθυμοποιηθεί να την σώσει από τον αληθινό κόσμο;


 
Στις δεκαετίες '60 και '70, ο Buñuel διανύει την ωριμότερη φάση του, τη λεγόμενη «Γαλλική περίοδο». Τότε είναι που θα σκηνοθετήσει και μερικά από τα μεγάλα κινηματογραφικά του αριστουργήματα. Ανάμεσά τους, τα φιλμ: "Le journal d'une femme de chambre" (1964), "Belle de Jour" (1967), "Le Charme discret de la bourgeoisie" (1972) και την τελευταία του ταινία, "Cet obscur objet du désir" (1977). Αυτές θα είναι και οι διασημότερες ταινίες της καριέρας του και όχι άδικα.


 
Η Ωραία της Ημέρας (Belle de jour) (1967)


 
Η Σεβερίν (Κατρίν Ντενέβ), είναι μία όμορφη, αλλά ψυχρή ερωτικά, σύζυγος ενός γιατρού, η οποία γίνεται πόρνη πολυτελείας σε οίκο ανοχής, με το ψευδώνυμο "Ωραία της Ημέρας", όπου κι εκπληρώνει όλες τις σεξουαλικές φαντασιώσεις των πελατών της. Ή μήπως όλα αυτά είναι μια δική της φαντασίωση; Ένα αριστοτεχνικό παιχνίδι ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, από έναν Μπουνιουέλ όσο ποτέ άλλοτε χλευαστικό απέναντι στα αστικά ερωτικά ήθη.
 
Ο Λουίς Μπουνιουέλ, έχει εδώ την ευκαιρία να σκηνοθετήσει δύο από τους σημαντικότερους Γάλλους ηθοποιούς, όλων των εποχών. Την γλυκιάΚατρίν Ντενέβ και τον εμβληματικό Μισέλ Πικολί. Το αποτέλεσμα είναι ένα αυθεντικό κινηματογραφικό διαμάντι, ανεξίτηλο στον χρόνο... Το φιλμ κέρδισε το βραβείο Χρυσού Λέοντα στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας.


 
Ο Γαλαξίας (La Voie lactée / The Milky Way) του 1969
Πρωταγωνιστούν: Πολ Φρανκέρ, Λοράν Τέρζιεφ, Μισέλ Πικολί


 
Δύο ζητιάνοι, ο Πωλ και ο Ζαν ακολουθούν το μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου με προορισμό την πόλη Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας. Καθ' οδόν συναντούν, εκτός τόπου και χρόνου, διάφορες μορφές οι οποίες εκπροσωπούν διδασκαλίες της Χριστιανικής πίστης και επεξηγούν ποικίλα δόγματα και αιρέσεις, πάντα με βάση την Αγία Γραφή.
 
Ένα κλασσικό δημιούργημα της φιλμογραφίας του Λουίς Μπουνιουέλ, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Σάτιρα για τη θρησκοληψία και βαθιά ειρωνεία, με εξαιρετική παρουσίαση της σχέσης δόγματος και εξουσίας. Έξυπνη και διαχρονική ταινία.


 
«Τον έχουν αποκαλέσει τα πάντα: προδότη, αναρχικό, διεστραμμένο, συκοφάντη, εικονοκλάστη. Αλλά τρελό δεν τον αποκαλούν. Και πράγματι, την τρέλα απεικονίζει στις ταινίες του αλλά όχι τη δική του... δείχνει την τρέλα του πολιτισμού, το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου μετά από δέκα χιλιάδες χρόνια εξευγενισμού». Henry Miller
 
Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας (Le charme discret de la bourgeoisie - 1972)


 
Η “Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας”, μας μεταφέρει, στα πλούσια προάστια του Παρισιού. Εκεί, έξι μεγαλοαστοί, ανάμεσα τους και ο πρέσβης μιας λατινοαμερικανικής χώρας, βρίσκονται σε μια πολύ περίεργη κατάσταση. Προσπαθούν να δειπνήσουν και να ολοκληρώσουν ένα γεύμα, αλλά συνεχώς οι προσπάθειές τους αναστέλλονται από μια σειρά περίεργα, κωμικοτραγικά (άλλα αληθινά κι άλλα φανταστικά), γεγονότα, που παρεμβάλλονται στην πορεία τους.
 
Ο Μπουνιουέλ, με αυτή την αριστουργηματική σουρεαλιστική ταινία, σατιρίζει καυστικά για άλλη μια φορά την αστική τάξη και την προσποιητή ευγένειά της. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τον σαρκασμό του δημιουργού. Οι κενοί καλοί τρόποι, οι ανούσιες κοινωνικές εκδηλώσεις, οι αποσαθρωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και οι εγκληματικές πράξεις, που καλύπτονται από την κοινωνική θέση, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο του σκηνοθέτη.


 
Ένα φιλμ, που ο ίδιος ο καλλιτέχνης, το χαρακτήριζε ως το πιο σουρεαλιστικό δημιούργημά του. Η ταινία, συνδυάζει σκηνοθετική δεξιοτεχνία, με μια σκανταλιάρικη, αναρχική αίσθηση δημιουργικής ελευθερίας. Ενώ για την ιστορία, να πούμε πως το έργο του Μπουνιουέλ, κέρδισε και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1973.
 
Με ευρηματική σκηνοθεσία που αναιρεί το διαχωρισμό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ο Μπουνιουέλ, επιτίθεται στη λογική δομή της αφήγησης. Η υπόθεση, δε διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Πρόκειται απλώς για μια σειρά παράδοξων γεγονότων, κυρίως φαντασιακού χαρακτήρα, που σκοπό έχουν να φέρουν τους αστούς σε δύσκολη θέση. Με κάθε παράλογη και σουρεαλιστική εικόνα ο σκηνοθέτης, εισβάλλει στο σύμπαν των αστών, δημιουργώντας ασάφεια και σύγχυση των κοινωνικών τους ρόλων. Η απουσία ισχυρής αφηγηματικής δομής, μοιραία στρέφει την προσοχή μας στις αλλόκοτες περιπέτειες των ηρώων μας, αλλά και στην επικίνδυνη ρηχότητα των δήθεν πολιτισμένων συζητήσεων των ανώτερων κοινωνικών κύκλων.


 
Στην ταινία, παρατηρούμε τέσσερα βασικά στοιχεία. Τηνπραγματικότητα, η οποία μονίμως διακόπτεται από φαντασιακά γεγονότα. Το όνειρο, το οποίο χρησιμοποιείται για να ταρακουνήσει τον θεατή από τη σιγουριά του (εξάλλου ο Μπουνιουέλ είναι λάτρης της τεχνικής «όνειρο μέσα σε όνειρο»). Τις παρεμβαλλόμενες αφηγήσεις - πρόκειται για ιστορίες που αφηγούνται τυχαίοι ήρωες και συσκοτίζουν κι αυτές με τη σειρά τους, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Οεπαρχιακός δρόμος, που είναι περισσότερο ένας ουτοπικός χώρος, στον οποίο οι ήρωες μας περιπλανώνται άσκοπα.
 
Μ' ένα αιχμηρό, σουρεαλιστικό χιούμορ, ο σκηνοθέτης καταλύει την εικόνα της αστικής τάξης και επιτίθεται στους πυλώνες της. Πλούσιοι, εκκλησία, αστυνομία και πολιτικοί, σατιρίζονται σε μια ανελέητη παρωδία της μπουρζουαζίας. Γκρεμίζει έτσι ο Μπουνιουέλ τα κοινωνικά στερεότυπα, καταδεικνύοντας παράλληλα, τις αδυναμίες της αστικής τάξης αλλά και την ενοχικότητα της βεβαρημένης συνείδησής της, αφού μπορεί με την ίδια ευκολία να φέρεται κόσμια και την ίδια στιγμή να διαπράττει εγκλήματα. Ακόμη κι ο τίτλος της ταινίας, είναι χαρακτηριστικά ειρωνικός...


 
Το Φάντασμα της Ελευθερίας (Le fantôme de la liberté του 1974)


 
Ένα γεγονός που απεικονίζεται στον πίνακα του Γκόγια «3 Μαΐου 1808», ζωντανεύει. Στην Ισπανία του 1808, στρατιώτες του Ναπολέοντα εκτελούν μια ομάδα επαναστατών, που δεν θέλουν τη γαλλική κυριαρχία και την «ελευθερία» που τους επιβάλλεται. Πριν πεθάνουν φωνάζουν «Κάτω η ελευθερία».
 
Μεταφερόμαστε στη Γαλλία, τη σημερινή εποχή. Παρακολουθούμε μια σειρά από ασύνδετα, παράδοξα, τυχαία, και πολλές φορές, κωμικά γεγονότα στη ζωή των αστών. Ένας άντρας φαίνεται να πουλάει πορνογραφικά καρτ-ποστάλ σε κοριτσάκια, τα οποία όμως τελικά απεικονίζουν αξιοθέατα. Στην εξοχή, στρατιώτες επιδίδονται στο κυνήγι αλεπούς. Σε ένα επαρχιακό ξενοδοχείο, μια νοσοκόμα παίζει χαρτιά με μια παρέα καλόγερων, που χρησιμοποιούν εκκλησιαστικά αντικείμενα για μάρκες!


 
Στο ίδιο ξενοδοχείο, άλλοι φιλοξενούμενοι είναι αιμομίκτες και σαδομαζοχιστές. Πίσω, στο Παρίσι, ένα κοριτσάκι αγνοείται ενώ βρίσκεται συνέχεια δίπλα στους γονείς του, ενώ ένας ελεύθερος σκοπευτής που σκοτώνει περαστικούς αθωώνεται από το δικαστήριο. Σε ένα επίσημο δείπνο σε κάποιο αστικό σπίτι, οι καλεσμένοι κάθονται πάνω σε λεκάνες τουαλέτας χωρίς να τρώνε και πάνε για φαγητό στον καμπινέ-κουζίνα. Ένας επιθεωρητής της αστυνομίας δέχεται ένα τηλεφώνημα από το φάντασμα της νεκρής αδελφής του ενώ κάπου αλλού, διαδηλωτές που φωνάζουν «Κάτω η Ελευθερία» δέχονται τα πυρά της αστυνομίας...
 
Ένας από τους κορυφαίους κριτικούς κινηματογράφου, που έφυγε πριν έναν χρόνο σε ηλικία εβδομήντα ετών, ο Roger Ebert, είχε γράψει σχετικά: «Ένα κατόρθωμα, ένας θρίαμβος από έναν σκηνοθέτη που χειρίζεται δεξιοτεχνικά τα πιο απίθανα μπλεξίματα και αντιφάσεις. Είναι πολύ αστεία, σίγουρα, αλλά να θυμάστε: με τον Buñuel, γελάς μόνο όταν πονάει...»
 
Μέσα από την ασύνδετη αφήγηση και τον παραλογισμό, ο Λουίς Μπουνιουέλ μας παρουσιάζει ίσως την πιο αντισυμβατική ταινία του. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης, αυτή τη φορά ερευνά όχι μόνο τις κοινοτοπίες της καθημερινής ζωής των αστών αλλά και πώς αυτές αποτελούν ένα είδος πλασματικής ελευθερίας, η οποία καταπιέζει την πραγματική φύση των ανθρώπων. Στο καστ συναντάμε τους:Ζαν Κλοντ Μπριαλί, Μόνικα Βίτι, Μισέλ Πικολί κ.α.


 
Στα τέλη του ΄70, ο Buñuel αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία μέχρι και το τέλος της ζωής του και μαζί με τον Carrière, έγραψε την αυτοβιογραφία του, "Mon Dernier Soupir" ((My Last Sigh) - 1982). Έναν χρόνο μετά, στις 29 Ιουλίου του 1983, ο μεγάλος αιρετικός του κινηματογράφου έφυγε, αφήνοντας πίσω του μία μοναδική πολιτιστική κληρονομιά.


 
«Ο Μπουνιουέλ είναι ένας εύθυμος πεσιμιστής. Δεν παραδίνεται στην απελπισία αλλά είναι σκεπτικιστής... Σαν τους συγγραφείς του 18ου αιώνα,ο Μπουνιουέλ μας διδάσκει πώς να αμφισβητούμε...» Φρανσουά Τρυφώ

Μας χρώσταγαν το γάιδαρο, μας πήραν και το βόδι, κ. Μπαλτά Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr

Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ 1 ο υπουργός Παιδείας κύριος Μπαλτάς δήλωσε μεταξύ άλλων και τα εξής : «Η χώρα βρίσκεται σε κρίση, όλοι πρέπει να βάλουμε τον όβολο μας για να ξεπεραστεί η κρίση. Αν χρειαστεί ένας δάσκαλος να κάνει μια ή δυο ώρες παραπάνω ως συμβολή στο ξεπέρασμα της κρίσης νομίζω ότι θα το δεχθεί. Ο καθένας οφείλει να συμβάλει με τον τρόπο του για να ξεπεραστεί η κρίση». Ουσιαστικά φαίνεται καθαρά ότι αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας νέας αύξησης ωραρίου των εκπαιδευτικών.
Ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας κύριος Κουράκης είχε κατά το πρόσφατο παρελθόν δηλώσει : «Δεν μπορεί να στήσεις κανένα καλό σχολείο αν δε στηρίξεις τον εκπαιδευτικό, τον εργαζόμενο στο χώρο της παιδείας σε όλα τα επίπεδα. Όσον αφορά στο θέμα του ωραρίου εμείς λέμε πάρα πολύ καθαρά ότι θα επαναφέρουμε το ωράριο».
Εκεί λοιπόν που εμείς οι εκπαιδευτικοί θα περιμέναμε σταδιακή αποκατάσταση των απωλειών που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης ,ο υπουργός σκέφτεται σοβαρά να απαιτήσει από εμάς νέες θυσίες. Δηλαδή όπως λέει ο λαός μας «μας χρώσταγαν το γάιδαρο, μας πήραν και το βόδι». Πάλι δηλαδή από έναν κλάδο που αποτελεί ένα από τους πιο πληγμένους από την κρίση θα ζητήσει να βάλει πλάτη. Έναν κλάδο που σαν να μην έφτανε ότι ήταν ανέκαθεν από τους  πιο υπαμειβόμενους  κλάδους του δημοσίου ,έχει τα τελευταία χρόνια της κρίσης  υποστεί τις μεγαλύτερες μειώσεις στις αποδοχές του (30-40 %) , έχει υποχρεωθεί ήδη μια αύξηση ωραρίου 2 ωρών στο εβδομαδιαίο πρόγραμμά του το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα πάρα πολλοί συνάδελφοι να είναι αναγκασμένοι να εργάζονται σε 2- 3 ή και σε περισσότερα σχολεία.
Μια αύξηση ωραρίου συνολικά 4 ωρών σημαίνει πρακτικά και έμμεση μείωση αποδοχών της τάξεως του 20% .Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί θα έχουν υποστεί μείωση 50-60% στις συνολικές αποδοχές τους. Αλλά βεβαίως( πως μου διέφυγε;)οι εκπαιδευτικοί κάνουν λειτούργημα ,όχι επάγγελμα.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Μια νέα αύξηση ωραρίου θα έχει ως αποτέλεσμα και την μη πρόσληψη χιλιάδων συναδέλφων που ήταν σίγουροι ότι θα προσληφθούν ως αναπληρωτές στο επόμενο διδακτικό έτος και που τώρα αναγκαστικά θα αντιμετωπίσουν τον εφιάλτη της ανεργίας αιφνιδιασμένοι από τις αναπάντεχες εξελίξεις.
Είναι τουλάχιστον ανακόλουθο να χρησιμοποιηθεί ένα εργαλείο, όπως η αύξηση ωραρίου,  της περίφημης εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ από αυτούς που είχαν εναντιωθεί και κατακρίνει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο την εργαλειοθήκη αυτή χαρακτηρίζοντας την ως μέθοδο εφαρμογής νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Μήπως αυτοί οι ίδιοι (πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ) δεν ήταν και αυτοί που υπερασπίζονταν τους εκπαιδευτικούς στην απεργία του 2013 για την αύξηση ωραρίου; Δηλαδή για να καταλάβουμε: η αύξηση ωραρίου είναι μεμπτή μόνο όταν την προτείνουν οι πολιτικοί αντίπαλοι ,αλλιώς όταν την προτείνουν οι ίδιοι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο; Επίσης είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η τωρινή φρασεολογία που χρησιμοποιείται  «να βάλουμε τον οβολό μας για να ξεπεραστεί η κρίση» ομοιάζει με την φρασεολογία του πρώην υπουργού παιδείας κυρίου Αρβανιτόπουλου που πριν από 2 χρόνια περίπου για να δικαιολογήσει την αύξηση ωραρίου έλεγε χαρακτηριστικά «ζήτησα από τους εκπαιδευτικούς να βάλουν και αυτοί πλάτη για να βγούμε από την κρίση». Ελπίζω να μην φτάσουμε στο σημείο να χρησιμοποιηθεί και η ορολογία της επικαιρότητας που επικαλείται γενικά η κυβέρνηση ,εκείνη του θατσερικού ΤΙΝΑ (There is no Alternative –δεν υπάρχει εναλλακτική) .Μέχρι σήμερα δεν έχουν εξασφαλιστεί τα κονδύλια για 10.000 κενά. Εύχομαι να είναι τελείως συμπτωματικό ότι τα νούμερα ταιριάζουν : η αύξηση του ωραρίου κατά 2 ώρες σημαίνει κάλυψη 10.000 θέσεων περίπου.
Στη ίδια συνέντευξη λοιπόν ο κύριος Μπαλτάς ανέφερε τα εξής : «Απόλυτη προτεραιότητα είναι να μπει το παιδί στην τάξη την πρώτη μέρα του σχολείου και να έχει καθηγητή εκεί. Τα συνολικά κενά είναι 20.000 αλλά έχουν εξασφαλιστεί κονδύλια μόνο για την κάλυψη 10.000».Αναρωτιέμαι αλήθεια ποιος ευθύνεται για αυτό ; Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν φταίνε οι εκπαιδευτικοί. Έτσι όμως όπως τίθεται το πρόβλημα από τον υπουργό δημιουργείται ο συνειρμός «Θα αφήσουν οι εκπαιδευτικοί τα παιδιά χωρίς καθηγητές , δασκάλους και νηπιαγωγούς ;» .Είναι ένας τρόπος πίεσης ώστε οι εκπαιδευτικοί να δεχτούν αν χρειαστεί μια νέα αύξηση ωραρίου ώστε να μην κατηγορηθούν για έλλειψη ευαισθησίας απέναντι στα παιδιά. Πέρα από τα ενοχικά συμπλέγματα των εκπαιδευτικών ,ενδεχομένως να αναπτύξει και φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού από τα οποία έχει ταλαιπωρηθεί όλα αυτά τα χρόνια ο κλάδος. Εύχομαι ο κύριος Μπαλτάς να μην μας βάλει στην ίδια θέση που φρόντισαν να μας βάλουν οι προκάτοχοί του όπου η κοινή γνώμη μας κατηγορούσε ως τεμπέληδες ,ανίκανους και αναίσθητους .Και ξέρουμε πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να πείσεις τον κόσμο που είναι δεν εργάζεται στην εκπαίδευση ότι 4 ώρες παραπάνω εργασίας την εβδομάδα μπορεί να έχει τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες.
Ο κύριος Μπαλτάς λίγες ημέρες αφού είχε αναλάβει το υπουργείο Παιδείας είχε προβεί σε μια δήλωση που είχε σκορπίσει αισιοδοξία τον κλάδο των εκπαιδευτικών :«Σεβόμαστε τη δουλειά του εκπαιδευτικού και θα τον ρωτήσουμε για οποιαδήποτε αλλαγή». Όσον αφορά την αύξηση του ωραρίου πιστεύω ότι ο κύριος Μπαλτάς έχει τη σωφροσύνη να καταλάβει ότι δεν πρέπει καν να προβεί στην ερώτηση. Όχι γιατί η απάντηση είναι δεδομένη αλλά γιατί σε αυτή την περίπτωση η ίδια η ερώτηση θα έχει κάνει την ζημιά στον κλάδο. Και αυτό θα είναι σε πλήρη αντίθεση με τη φράση «Σεβόμαστε τη δουλειά του εκπαιδευτικού». Θέλω να πιστεύω ότι οι δηλώσεις του κ. Μπαλτά αλλά και του κ.Κουράκη δεν είναι μόνο όμορφα λόγια αλλά και δέσμευση λόγου.
Ο οβολός που θεωρεί ο κύριος Μπαλτάς που πρέπει να βάλει ο καθένα μας για να ξεπεραστεί η κρίση έχει ήδη καταβληθεί πολλαπλά από τους εκπαιδευτικούς .Δεν είναι δυνατόν να πληρώνουν για την κρίση πάντα οι πιο αδύναμοι και οι λιγότερο υπεύθυνοι. Ας ζητηθεί από αυτούς που έχουν και πραγματικό μερίδιο ευθύνης για την δημιουργία της κρίσης ,αυτούς με τους πολλούς οβολούς .Εμείς έχουμε προ πολλού ξεπεράσει τα όριά μας. Η απάντηση είναι ΟΧΙ κύριε Υπουργέ ,πριν ακόμα κάνετε την ερώτηση.
Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός


Διαβάστε περισσότερα: http://www.alfavita.gr/apopsin/%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%87%CF%81%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%AC%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CF%81%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%AE%CF%81%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%8C%CE%B4%CE%B9-%CE%BA-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BB%CF%84%CE%AC#ixzz3hH7PzfCB 
Follow us: @alfavita on Twitter | alfavita.gr on Facebook

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο θα παρέχει το Facebook

Δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο θα παρέχει το Facebook

10:34 | 28 Ιουλ. 2015
Τελευταία ανανέωση 11:03 | 28 Ιουλ. 2015
Σε ανακοίνωσή τους οι εκπρόσωποι του Facebook δήλωσαν την επίσημη έναρξη λειτουργίας μια πύλης η οποία θα επιτρέπει σε οποιαδήποτε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας να προσφέρει δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο.
Η πρωτοποριακή αυτή πύλη ονομάζεται Internet.org, είναι πρωτοβουλία του Facebook και έχει ξεκινήσει να λειτουργεί από πέρυσι. Σε αυτήν συμμετέχουν κορυφαίες τεχνολογικές εταιρείες, μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και τοπικές κοινότητες με σκοπό να φέρουν το διαδίκτυο στα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού που δεν έχουν διαδικτυακή πρόσβαση.
Μέσω του Internet.org προσφέρεται στους χρήστες πρόσβαση στις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης του Facebook αλλά και σε κάποιες περιορισμένες διαδικτυακές υπηρεσίες.
Το Internet.org συνέδεσε πέρυσι δωρεάν στο διαδίκτυο πάνω από 9 εκατομμύρια ανθρώπους. Το Facebook δημιούργησε την πρωτοποριακή πλατφόρμα του μαζί με έξι τεχνολογικούς εταίρους και συνέδεσε στο διαδίκτυο 4,5 δισεκατομμύρια νέους χρήστες κυρίως στη Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική.
Περισσότερο από το 50% των ανθρώπων που χρησιμοποίησαν το Internet.org, μέσα σε 30 ημέρες πλήρωσαν για να έχουν ολοκληρωμένη πρόσβαση στο διαδίκτυo
http://tvxs.gr/news/sci-tech/dorean-prosbasi-sto-diadiktyo-tha-parexei-facebook