Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Μόνο ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία και με τη βούλα

Μόνο ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία και με τη βούλα

sxoliki_aithousa.jpg

Σχολική αίθουσαΗ λειτουργία των μονοθέσιων, διθέσιων και τριθέσιων Δημοτικών Σχολείων παραμένει ως έχει χωρίς καμία διαφοροποίηση. | EUROKINISSI / ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ
Mε απόφαση του υπουργού Παιδείας τίθεται σε εφαρμογή από το νέο σχολικό έτος ο ενιαίος τύπος ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου.
Σύμφωνα με το υπουργείο, με το ισχύον καθεστώς πολυτυπίας των σχολείων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση προκύπτει ένα άδικο, ανορθολογικό και αντιπαιδαγωγικό δεδομένο: να προσφέρονται γνωστικά αντικείμενα (Πληροφορική, Θεατρική Αγωγή) καθώς και αυξημένες ώρες σε άλλα μαθήματα (Αγγλικά, Φυσική Αγωγή, Εικαστικά) μόνο σε έναν τύπο σχολείου, αυτόν του ΕΑΕΠ (Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα), ενώ σε μη ενταγμένα στο ΕΑΕΠ Δημοτικά Σχολεία δεν προσφέρονται αντίστοιχες ευκαιρίες.
Ο νέος ενιαίος τύπος ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου διατηρεί στοιχεία του ΕΑΕΠ, τα οποία, όμως, προβλέπονταν μόνο για 1.337 12θέσια ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία, και αποσκοπεί στον εμπλουτισμό και την επέκταση των προσφερόμενων γνωστικών αντικειμένων στους μαθητές όλων των τύπων σχολείων από 4θέσια και πάνω.
Η λειτουργία των μονοθέσιων, διθέσιων και τριθέσιων Δημοτικών Σχολείων παραμένει ως έχει χωρίς καμία διαφοροποίηση.
Η λήξη του υποχρεωτικού προγράμματος γενικεύεται για όλες τις τάξεις στις 13.15 και συντελείται με αναπροσαρμογή και εξισορρόπηση των ωρών των διδακτικών αντικειμένων μεταξύ των σχολείων ΕΑΕΠ (1.337 σχολικές μονάδες) και των άλλων τύπων σχολείων (2.218 σχολικές μονάδες).
Σε ό,τι αφορά τη λειτουργία του προαιρετικού ολοήμερου προγράμματος στον ενιαίο τύπο ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου, η έναρξή του ορίζεται στις 13.15 και η λήξη του στις 16.00.
Εξασφαλίζεται και γενικεύεται η ώρα μελέτης για όλους τους μαθητές με εκπαιδευτικό του κλάδου ΠΕ 70, ώστε οι μαθητές να απαλλάσσονται, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, από τον φόρτο προετοιμασίας των μαθημάτων και των εργασιών της επόμενης ημέρας.
Στην τρίτη ώρα του ολοήμερου προγράμματος προσφέρεται ένα σύνολο από επιλογές διδακτικών αντικειμένων (ΤΠΕ, Αγγλικά, Αθλητισμός, Εικαστικά, Θεατρική Αγωγή, Μουσική, Πολιτιστικοί Ομιλοι Δραστηριοτήτων).

Οι αντιδράσεις

Εντελώς διαφορετική γνώμη, ωστόσο, για το θέμα εκφράζουν η ΔΟΕ και οι Σύλλογοι Διδασκόντων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, οι οποίοι, εκτός των άλλων, υποστηρίζουν ότι με αυτήν την απόφαση του υπουργείου Παιδείας μειώνονται οι ώρες κατά 5 την εβδομάδα σε κάθε τμήμα, καταργείται η πρωινή ζώνη -άλλες 5 ώρες τη βδομάδα- και το υποχρεωτικό πρόγραμμα αρχίζει στις 8.10 και τελειώνει στις 13.15.
Οπως αναφέρει ο αιρετός του ΚΥΣΠΕ, Δημήτρης Μπράτης, σε ένα δωδεκαθέσιο σχολείο μειώνονται οι ώρες κατά 65 τη βδομάδα (5×12=60 +5 =65), γεγονός που σημαίνει 3 εκπαιδευτικούς λιγότερους, και αυτού του χαρακτήρα οι περικοπές βρίσκονται πίσω από τον ενιαίο τύπο ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου που εξήγγειλε ο υπουργός Παιδείας.
Η ΔΟΕ σημειώνει ότι «όπως όλα δείχνουν, ο νέος τύπος σχολείου δεν θα χωράει όλους τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται σήμερα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στοχεύει στην εξοικονόμηση ανθρώπινου δυναμικού και ωρών διδασκαλίας και θα οδηγήσει σε αθρόες μετακινήσεις εκπαιδευτικών και σε ένταση της ανεργίας».
Οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί τονίζουν ότι εάν σ’ αυτό προσθέσουμε τη ρύθμιση για την προσχολική εκπαίδευση που θα εξαφανίσει εκατοντάδες τμήματα Νηπιαγωγείων και τη ρύθμιση για τα Τμήματα Ενταξης, καταλαβαίνει κανείς ότι η επιλογή για να μην υπάρχουν κενά στα σχολεία είναι να καταργηθούν ή να μικρύνουν τα σχολεία.
http://www.efsyn.gr/arthro/mono-oloimera-dimotika-sholeia-kai-me-ti-voyla

Ανατροπές στην εκπαίδευση με αρχιτέκτονα τον πρόεδρο του εθνικού διαλόγου

Ανατροπές στην εκπαίδευση με αρχιτέκτονα τον πρόεδρο του εθνικού διαλόγου


Όπως είναι ήδη γνωστό οι πρόσφατες παρεμβάσεις του Υπουργείου Παιδείας στα Νηπιαγωγεία (αύξηση των μαθητών ανά τμήμα), στα Δημοτικά σχολεία (ο λεγόμενος νέος τύπος ενιαίου ολοήμερου σχολείου που αντικαθιστά τα ΕΑΕΠ) και στην Ειδική Αγωγή (επιχειρείται η διάλυση των σταθερών δομών ειδικής αγωγής και η διεύρυνση των ελαστικά εργαζόμενων στο χώρο), έγιναν με στόχο, ανάμεσα σε άλλα, το σημαντικό περιορισμό των προσλήψεων, τη νέα σχολική χρονιά, αναπληρωτών νηπιαγωγών και δασκάλων. Με αυτό το τρόπο το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι ούτε φέτος θα γίνουν μόνιμοι διορισμοί καθώς και τις μειωμένες προσλήψεις αναπληρωτών λόγω περιορισμένων πιστώσεων του ΕΣΠΑ.
Οι νέες «φαεινές» ιδέες του προέδρου του «εθνικού διαλόγου» Αντώνη Λιάκου, «μυρίζουν» από μακριά, εκτός των άλλων, επιχείρηση περιορισμού των προσλήψεων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Αυτή τη στόχευση υπηρετούν, εκτός των άλλων, όσα τονίζει στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Βήμα (30/4), για τις αλλαγές στο ημερήσιο πρόγραμμα του σχολείου και οι δηλώσεις του τύπου «αντί 6-7 μαθήματα σε 45λεπτα, δυο ή τρία αντικείμενα σε δίωρα», σε αυτή τη στόχευση υποκλίνονται οι συγχωνεύσεις ειδικοτήτων και η διεύρυνση των αναθέσεων, την ίδια ώρα που η επιμονή του για τετραετές Γυμνάσιο και διετές Λύκειο νομιμοποιεί, εκτός των άλλων, και τη μαζική συγχώνευση Λυκείων λόγω της μείωσης τμημάτων και μαθητών.
Όσο και αν ο Αντώνης Λιάκος, προσπαθεί να συσκοτίσει τους πραγματικούς στόχους των προτάσεών του, πλέκοντας αριστοτεχνικά τις λέξεις και τις έννοιες με τρόπο που να μην γνωρίζει η μάνα το παιδί, γίνεται φανερό ότι έχει αναλάβει εργολαβικά το σχεδιασμό μιας βαθιάς αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης την οποία μοντάρει, μαντάρει και ευπρεπίζει πάνω στις ράγες των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε.
Πρόσφατα, δίνοντας στη δημοσιότητα «τα 9 πορίσματα του διαλόγου», αποκάλυψε τις προσδοκώμενες αλλαγές στον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας. Με μεγάλη σαφήνεια, με γνωστή από το παρελθόν ορολογία, και χωρίς να αφήνει περιθώρια για λάθος ερμηνείες, βάζει το τρίπτυχο των στόχων του μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα: Αυτονομία, ανάληψη της ευθύνης και λογοδοσία είναι το τρίπτυχο «της ενηλικίωσης και της ενδυνάμωσης του εκπαιδευτικού συστήματος»! με εξειδικεύσεις από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, από τα προγράμματα έως τη διοίκηση της σχολικής μονάδας.
Τμήμα της αναδιάρθρωσης αυτής είναι η ώθηση μεγαλύτερου τμήματος των μαθητών σε ένα είδος επαγγελματικής εκπαίδευσης - κατάρτισης με εισβολή του ιδιωτικού και διεύρυνση της μαθητείας - απλήρωτης εργασίας, η "αριστοκρατοποίηση" του Λυκείου και το στένεμα των διόδων, η αυτόνομη - διαφοροποιημένη - ανταγωνιστική σχολική μονάδα με ευθύνη για τα οικονομικά της, την επιλογή αναλυτικών προγραμμάτων και στην πορεία βιβλίων και εκπαιδευτικών και βέβαια, η παραπέρα συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού μέσα από τις συγχωνεύσεις σχολείων, ειδικοτήτων, τις αλλαγές στις αναθέσεις μαθημάτων και στο ωρολόγιο πρόγραμμα.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι και οι πρόσφατες δηλώσεις του στην εφημερίδα Το Βήμα, σχετικά με το πρόγραμμα του σχολείου που "δεν μπορεί να είναι ενιαίο και συγκεντρωτικά προβλεπόμενο χωρίς να λογαριάζει τοπικές διαφοροποιήσεις και προγράμματα". "Εδώ επιβάλλεται να δώσεις κάποιο λόγο και ρόλο στο σχεδιασμό στις τοπικές αρχές και τους φορείς" τονίζει ο Αντώνης Λιάκος και μας συνδέει με ένα νήμα με τις κατευθυντήριες γραμμές της εκπαιδευτικής πολιτικής Διαμαντοπούλου - Αρβανιτόπουλου - Λοβέρδου, των επιμελών μαθητών της "διδασκαλίας" του ΟΟΣΑ και των πληρωμένων οδηγιών του ΕΣΠΑ.
Πράγματι αν ξύσει κανείς την επιφάνεια όσων, με "λουστραρισμένο" τρόπο, λέει ο Πρόεδρος του Εθνικού διαλόγου για την Παιδεία (ο οποίος είναι φανερό ότι έχει αναλάβει επιτελικό ρόλο στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση), αυτό που εμφανίζεται είναι η επιχείρηση διαφοροποίησης των σχολείων, ένα στόχο που συναντάμε αυτούσιο στις προγραμματικές δηλώσεις για την Παιδεία της Άννας Διαμαντοπούλου το 2009 και του Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου του 2012 και που αποτελεί κεντρική κατεύθυνση  της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ. Μάλιστα τον Αύγουστο του 2014, ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Ανδρέας Λοβέρδος, πρότεινε να δοθεί αυτονομία στην επιλογή προγραμμάτων στο 10% του προγράμματος κάθε τάξης και μάλιστα κοινοποίησε την πρωτοβουλία του στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής  από το οποίο ζήτησε  εισήγηση για την υλοποίηση της μερικής αυτονομίας των σχολικών μονάδων.
Η αυτονομία που ευαγγελίζεται ο πρόεδρος του εθνικού διαλόγου και το υπουργείο παιδείας αποσαφηνίζεται με τον καλύτερο τρόπο στα πορίσματα (τα λεγόμενα «9 πορίσματα του διαλόγου»), με την αναγνώριση της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης και την προτροπή οι προτεινόμενες «προσαρμογές» και «εκπαιδευτικοί σχεδιασμοί» στα σχολεία να… συναποφασιστούν «με δημιουργικότητα και φαντασία» από γονείς, εκπαιδευτικούς και τοπική κοινωνία με όρους «σύμπραξης με κανόνες»! Ξεκινώντας από το δημοτικό συνεχίζει μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση υπογραμμίζοντας ότι θα αναλάβει «πρωτοβουλίες και θα προωθήσει τις πολιτικές εκείνες που θα δώσουν στα ΑΕΙ τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν ίδιους πόρους τόσο από εξωτερικές όσο και από εσωτερικές πηγές με πρώτο βήμα στην κατεύθυνση αυτή την ελαχιστοποίηση των μορφών της δημόσιας χρηματοδότησης».

πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/anatropes-stin-ekpaideysi-me-arhitektona-ton-proedro-toy-ethnikoy-dialogoy

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Νέα βιβλία και λιγότερα εξεταζόμενα μαθήματα σε όλες τις βαθμίδες»

Νέα βιβλία και λιγότερα εξεταζόμενα μαθήματα σε όλες τις βαθμίδες»

kouzelis-sin.jpg

«Θα εισηγηθούμε τη δημιουργία ευρύτερων ενοτήτων μαθημάτων, ενοτήτων που θα επιτρέπουν τη διδασκαλία από περισσότερες μεμονωμένες ειδικότητες εκπαιδευτικών και ταυτοχρόνως πιο σφαιρικές θεωρήσεις των ίδιων των διδακτικών αντικειμένων»
Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (πρώην Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) του υπουργείου Παιδείας, Γεράσιμος Κουζέλης, πιστεύει ότι μια ριζική μείωση του αριθμού και του εύρους των συμβατικά εξεταζόμενων μαθημάτων σε όλες τις βαθμίδες και μια ριζική μείωση του χρόνου που δαπανάται για τις τελικές εξετάσεις, θα εξασφάλιζαν άλλες δυνατότητες στο σχολείο.
Στο πλαίσιο αυτό το ΙΕΠ επανεξετάζει, αφενός, τα προγράμματα σπουδών, ώστε «να προχωρήσει στην εξασφάλιση γόνιμης ευελιξίας», μελετά, αφετέρου, «την καθολικά αναγνωρισμένη ανάγκη περιορισμού της έκτασης της ύλης, ώστε να επιτρέψει -και στην εφαρμογή της- μια διδασκαλία πιο προσαρμοσμένη στις ανάγκες των μαθητών».
Για το 2016-17 το ΙΕΠ θα εισηγηθεί προς το υπουργείο ρυθμίσεις που μπορούν να διατυπωθούν σε εγκυκλίους και αφορούν προτεραιότητες σε μια λογική εμβάθυνσης και περιορισμού της έκτασης αλλά και παροχή υποστηρικτικού υλικού. Παράλληλα ο σχεδιασμός προβλέπει νέα βιβλία από το 2017-18.
Οσον αφορά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κυρίως στο Λύκειο, το ΙΕΠ εισηγείται προς το υπουργείο, για τη μεθεπόμενη πλέον σχολική χρονιά, τη δημιουργία ευρύτερων ενοτήτων μαθημάτων, ενοτήτων που θα επιτρέπουν τη διδασκαλία από περισσότερες, μεμονωμένες ειδικότητες εκπαιδευτικών.
● Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής υποστηρίξατε ότι στόχος του ΙΕΠ είναι ο «εξορθολογισμός των εκπαιδευτικών διαδικασιών» και τον συνδέσατε με την εξοικονόμηση δυναμικού εντός της εκπαίδευσης. Μπορείτε να μας αναλύσετε την πρότασή σας;
Υπάρχουν πολλές ανορθολογικές και -με την κακή έννοια- γραφειοκρατικές ρυθμίσεις και διαδικασίες που χαρακτηρίζουν το παρόν της εκπαιδευτικής μας πραγματικότητας.
Πιστεύω πράγματι πως αυτό οδηγεί σε σπατάλη πολύτιμων πόρων, χρόνου κυρίως, αλλά και δημιουργικότητας εκπαιδευτικών και μαθητών.
Αμεσο θύμα είναι η σχολική δημοκρατία, αλλά και η παιδαγωγική σχέση, η ιδιαίτερη δηλαδή σχέση δασκάλου-μαθητή, στην οποία θεμελιώνεται η δυνατότητα του πρώτου να δείξει στον δεύτερο πώς να θέσει ερωτήματα και πώς να αναζητήσει απαντήσεις.
Εξορθολογισμός θα σήμαινε, επομένως, αποκατάσταση των συνθηκών ουσιαστικής λειτουργίας του συλλόγου διδασκόντων, εξασφάλιση χρόνου για τη συνεργασία των εκπαιδευτικών με τους γονείς, αλλά και με συμβούλους και συναδέλφους, καθώς και χρόνο για επιμόρφωση.
Θα σήμαινε διασφάλιση σχολικού χρόνου για δημιουργικές συλλογικές πρωτοβουλίες μαθητών και δασκάλων, για δικτύωση του σχολείου με την κοινότητα και συμμετοχή του στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της, για συνεργασία με άλλα σχολεία και άλλους φορείς.
Αυτό που απαιτείται, λοιπόν, είναι να καταστούν αποδοτικότερες οι διοικητικές λειτουργίες του σχολείου, να απλοποιηθούν οι διαδικασίες που αφορούν τις σχολικές δραστηριότητες και τον δημόσιο έλεγχό τους, να αποσαφηνιστούν ρόλοι σαν κι εκείνον του συμβούλου και του διευθυντή.
Χρειάζεται ακόμα να εξοικονομηθεί ο διδακτικός χρόνος αλλά και ο μαθητικός κάματος που σπαταλώνται σήμερα στις εξεταστικές υπερβολές του συστήματος.
Ως προς αυτό το τελευταίο, μια ριζική μείωση του αριθμού και του εύρους των συμβατικά εξεταζόμενων μαθημάτων σε όλες τις βαθμίδες, μια ριζική μείωση του χρόνου που δαπανάται για τις τελικές εξετάσεις, θα εξασφάλιζε άλλες δυνατότητες στο σχολείο.
Έχω πει και γράψει πως ο συνολικός εκσυγχρονισμός των εκπαιδευτικών μας δομών δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν μεριμνήσουμε, συλλογικά, για τη μεταβολή νοοτροπιών, νοοτροπιών που αφορούν κυρίως εμάς τους ίδιους ως εκπαιδευτικούς.
Απαιτούνται στάσεις απαλλαγμένες από δογματισμούς, ιδεοληψίες και στενές συντεχνιακές λογικές. Κι αυτή η μεταβολή είναι βεβαίως πολύ δύσκολη σε καιρούς στους οποίους η δημόσια εκπαίδευση και ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι τόσο απαξιωμένα ενώ, από την άλλη πλευρά, επαρκείς οικονομικοί πόροι και κίνητρα δεν υπάρχουν.
● Τόσο ο υπουργός Παιδείας όσο και εσείς προσωπικά δίνετε έμφαση στην αύξηση της ευελιξίας του σχολείου, άρα και της ευελιξίας των προγραμμάτων του. Μπορείτε να δώσετε κάποια παραδείγματα που είναι ικανά να φωτίσουν καλύτερα αυτή τη σκέψη σας και να δώσετε και κάποια στοιχεία μιας θεσμικής αλλαγής;
Με το να είναι αυστηρά συγκεντρωτικό και ακόμα πιο αυστηρά συμπαγές, το ελληνικό σύστημα έχει σε μεγάλο βαθμό εξασφαλίσει τον αποκλεισμό της αυθαιρεσίας και σε κάποιο μικρότερο βαθμό την παροχή, τυπικά τουλάχιστον, ίσων ευκαιριών.
Και τα δύο έχουν σημασία και θα πρέπει μάλιστα να ενισχυθούν. Για το πρώτο, οι διαδικασίες οργανωμένου κριτικού αναστοχασμού της ενδοσχολικής συλλογικότητας και, για το δεύτερο, η ενιαιοποίηση των εκπαιδευτικών δυνατοτήτων που παρέχει η πολιτεία είναι κρίσιμες διαστάσεις πολιτικής - και γι’ αυτό, με την ευκαιρία, ΙΕΠ και υπουργείο προτείνουμε έναν ενιαίο τύπο δημοτικού σχολείου, αλλά και ταυτοχρόνως στηρίζουμε τους εκπαιδευτικούς και τα σχολεία ως προς την ανάγκη συμπερίληψης μαθητών με ειδικές ανάγκες και διαφοροποιημένης διδασκαλίας.
Το τελευταίο σημείο μάς φέρνει σε αυτό που θέτετε. Τα προγράμματα σπουδών έχουν ήδη γίνει πιο αφαιρετικά, σε σχέση με τα παλιά αναλυτικά· πιο ευέλικτα.
Δίνουν στον εκπαιδευτικό τη δυνατότητα να ακολουθήσει τη γενική, κεντρικά οριζόμενη, κατεύθυνση με όρους συμβατούς με τη μικροκλίμακα της τάξης και των μαθητών του.
Αυτή είναι η μία πλευρά της ευελιξίας για την οποία μιλάμε.
Τα ενδιαφέροντα, τα κενά, οι προσλαμβάνουσες, οι προϊδεάσεις των μαθητών, που όπως ξέρετε παίζουν καθοριστικό ρόλο στο τι και αν θα μάθουν, διαφέρουν και, επομένως, οι διδακτικές στρατηγικές που επιλέγει ο δάσκαλος για να θέσει στην τάξη του ένα αντικείμενο μαθήματος ως ένα προς επίλυση πρόβλημα μπορεί και πρέπει να διαφοροποιούνται αντιστοίχως.
Πόσο μάλλον όταν -κι αυτό αποτελεί μια άλλη κεντρική μέριμνα υπουργείου και Ινστιτούτου- θέλουμε το μάθημα να εντάσσει δημιουργικά και σε συνθήκες πλήρους αναγνώρισης τη μαθήτρια και τον μαθητή που προέρχεται από διαφορετικό πολιτισμικό περιβάλλον ή αντιμετωπίζει ιδιαίτερες δυσκολίες.
Η ευλυγισία με αυτή την έννοια είναι εργαλείο δημοκρατίας στα χέρια του εκπαιδευτικού.
Και μια και ρωτάτε για συγκεκριμένα μέτρα, το ΙΕΠ αφενός επανεξετάζει τα προγράμματα σπουδών που είχαν εκπονηθεί στο πλαίσιο προηγούμενων πρωτοβουλιών, σαν κι εκείνη του «Νέου σχολείου», ώστε να προχωρήσει στην εξασφάλιση μιας τέτοιας γόνιμης ευελιξίας, αφετέρου μελετά την καθολικά αναγνωρισμένη ανάγκη περιορισμού της έκτασης της ύλης, ώστε να επιτρέψει -και στην εφαρμογή της- μια διδασκαλία πιο προσαρμοσμένη στις ανάγκες των μαθητών, με άλλα λόγια να δώσει χρόνο για εμβάθυνση και ουσιαστική κατανόηση.
Από την άλλη, το ΙΕΠ έχει ήδη σχεδιάσει και πολύ σύντομα θα αρχίσει να υλοποιεί πράξεις επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών στις διαδικασίες συμπερίληψης και διαφοροποιημένης διδασκαλίας για μαθητές με αναπηρία και ειδικές παιδαγωγικές ανάγκες, ενώ συνεχίζει την παραγωγή εκπαιδευτικού υλικού προσβάσιμου σε μαθητές με τέτοιες ανάγκες.
Την προηγούμενη δε εβδομάδα συνδιοργανώσαμε με το Υπουργείο μια ημερίδα παρουσίασης εναλλακτικού εκπαιδευτικού υλικού που έχει παραχθεί από προγράμματα για ειδικές ομάδες μαθητών (παλλινοστούντες και αλλοδαπούς, ρομά και μαθητές της μουσουλμανικής μειονότητας), ώστε να εξετάσουμε τη δυνατότητα παράλληλης χρήσης τους ως βοηθητικού υλικού και στις υπόλοιπες τάξεις ή και σε τάξεις που θα κληθούν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά των προσφύγων.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πλευρά της ευελιξίας για την οποία μιλάμε, κρισιμότερη ίσως. Πρόκειται για την ανάγκη γερής δικτύωσης του σχολείου με τη γύρω του κοινωνία.
Θεωρούμε πως πρέπει να βρούμε και συλλογικά να εξασφαλίσουμε τον τρόπο με τον οποίο η σχολική μονάδα θα αποτελεί επίκεντρο κοινωνικής ζωής της κοινότητας και ταυτοχρόνως θα ενθαρρύνει τις ροές πληροφορίας, γνώσης και πρωτοβουλίας στο εσωτερικό της αλλά και με τον έξω κόσμο.
Θεωρούμε πως τα προβλήματα της κοινότητας, στην οποία ανήκει, αφορούν άμεσα το σχολείο, πως έχει αρμοδιότητα και δυνατότητες στην προσπάθεια επίλυσής τους.
Διαθέτει πολύτιμους πόρους για κάτι τέτοιο: διαχειρίζεται γνώσεις, διαθέτει ειδικούς, μπορεί να μπολιάσει τη μάθηση με τα πραγματικά θέματα της κοινωνικής συγκυρίας ― και αντιστρόφως μπορεί να μάθει, να ζωντανέψει το ενδιαφέρον των μαθητών του με το άνοιγμα προς την κοινότητα.
Και για να αναφέρω κι εδώ πιο άμεσες εφαρμογές, θα μεριμνήσουμε για τις δυνατότητες δικτύωσης των σχολείων με άλλα σχολεία, εδώ και στο εξωτερικό, για πρωτοβουλίες ενδοσχολικής συνεργασίας τάξεων και ειδικοτήτων, για την ένταξη των σχολικών μονάδων στις διεργασίες της κοινότητας.
● Εχετε δηλώσει ότι «πρέπει να ξαναδούμε τα αναλυτικά προγράμματα και βέβαια βλέποντας τα αναλυτικά προγράμματα να ξαναδούμε το σχολείο». Εχει το ΙΕΠ κάποιο συγκεκριμένο σχεδιασμό και, αν ναι, ποιος είναι αυτός και πότε θα υλοποιηθεί;
Σας είπα ήδη πως προχωράμε σε μια διαδικασία εξέτασης των προγραμμάτων που έχουν εκπονηθεί σε προηγούμενες περιόδους.
Η εκτίμησή μας είναι πως η επόμενη σχολική χρονιά θα είναι μεταβατική, και σε αυτή τη βάση σχεδιάζουμε.
Θα μας δώσει, δηλαδή, τη δυνατότητα να δοκιμάσουμε και να αποτιμήσουμε το πέρασμα σε προγράμματα σπουδών πιο ανοιχτά, σε λιγότερο εκτεταμένη ύλη, σε μαθησιακές συνθήκες καταλληλότερες για την κατανόηση και πιο απομακρυσμένες από την αποστήθιση και τη στείρα αναπαραγωγή.
Αυτό σημαίνει πρακτικά πως για το 2016-2017 το ΙΕΠ θα εισηγηθεί προς το υπουργείο ρυθμίσεις που μπορούν να διατυπωθούν σε εγκυκλίους και αφορούν προτεραιότητες σε μια λογική εμβάθυνσης και περιορισμού της έκτασης αλλά και παροχή υποστηρικτικού υλικού.
Σε κάποιες περιπτώσεις ιδιαίτερα προβληματικού εκπαιδευτικού υλικού, οι συστάσεις αυτού του είδους θα αφορούν και δυνατότητες εναλλακτικής προσέγγισης του διδακτικού αντικειμένου.
Ο σχεδιασμός προβλέπει, επομένως, ως προς τα προγράμματα, πως θα πρέπει να έχουμε στη διάθεσή μας υλικό ουσιαστικών παρεμβάσεων για το σχολικό έτος 2017-2018 και ως προς αυτό μας διευκολύνει και η κατάθεση προτάσεων και παρατηρήσεων που οργανώνεται από το ΙΕΠ και από τον δημόσιο διάλογο.
Αντιστοίχως, ενώ ήδη από την αμέσως επόμενη σχολική χρονιά θα ρυθμιστούν βελτιωτικά και διορθωτικά θέματα ύλης των σχολικών εγχειριδίων, ούτε τα οικονομικά του υπουργείου ούτε οι χρόνοι επεξεργασίας μάς επιτρέπουν την άμεση αλλαγή τους, αν και πολλά θα το χρειάζονταν.
Νέα βιβλία θα αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε και πάλι από το 2017-18.
Για κάποια ζωτικά όμως θέματα, όπως η ενιαία μορφή του Δημοτικού, το ολοήμερο σχολείο, οι εξεταστικές υπερβολές, ο τρόπος αξιολόγησης των μαθητών στις μικρές τάξεις, η αποσπασματικότητα των μονόωρων μαθημάτων, η μείωση των βιβλίων και του όγκου τους, η κυριολεκτική δηλαδή ελάφρυνση της σάκας των μαθητών, αλλά και για κρίσιμα μείζονα ζητήματα όπως η πενία σχολικής εξοικείωσης με τις τέχνες, το ΙΕΠ προχωρά σε προτάσεις προς το υπουργείο για άμεση εφαρμογή.
● Μιλάτε συχνά για την ανάγκη «αφαίρεσης ειδικοτήτων» στη σχολική εκπαίδευση και ιδιαίτερα στο Δημοτικό. Παράλληλα έχετε τονίσει ότι στο Γυμνάσιο και το Λύκειο υπάρχει «τεράστιος αριθμός ειδικοτήτων». Εχετε καταλήξει σε μια συγκεκριμένη πρόταση και, αν ναι, ποια είναι αυτή και πότε θα υλοποιηθεί;
Είμαστε πάλι σε ένα ζήτημα που εφάπτεται της ανάγκης εξορθολογισμού.
Στις χαμηλές βαθμίδες κάποιες ειδικότητες μπήκαν και παρέμειναν λόγω συνθηκών, λόγω της ανάγκης εξασφάλισης της εργασίας των εκπαιδευτικών - ορθώς.
Στις μεγαλύτερες τάξεις και την τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση ο κατακερματισμός ενισχύθηκε από την απαίτηση κατοχύρωσης εκπαιδευτικών αρμοδιοτήτων από αποφοίτους πανεπιστημιακών τμημάτων όλο και μεγαλύτερης μερικότητας - μια ανορθολογική και εσφαλμένη δυναμική.
Στις σημερινές συνθήκες θέμα αφαίρεσης ειδικοτήτων από το Δημοτικό δεν τίθεται.
Η εμπειρία της συνεργασίας του κυρίως δασκάλου με τους εκπαιδευτικούς των νέων τεχνολογιών, των καλλιτεχνικών και των ξένων γλωσσών είναι θετική και πολύτιμη. Και τα τρία αυτά πεδία πρέπει να ενισχυθούν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μην το παρακάνουμε, να μην εξασθενήσουμε τη σχέση των μικρών μαθητών με τη δασκάλα και το δάσκαλό τους και να μην κάνουμε το Δημοτικό τοπίο κατακερματισμένων γνωστικών αντικειμένων, που μάλιστα θα διδάσκονται από ειδικούς λιγότερο προετοιμασμένους για τη δουλειά με μαθητές μικρών ηλικιών.
Δεν είναι αυτός ο ρόλος του.
Επομένως και στην πρόταση του ΙΕΠ για τον ενιαίο τύπου ολοήμερου Δημοτικού οι συγκεκριμένες ειδικότητες παραμένουν και καθίστανται λειτουργικότερες στη σύνδεση των αντικειμένων εντός του προγράμματος
Η δυσκολία είναι μεγαλύτερη στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κυρίως στο Λύκειο, γενικό και επαγγελματικό.
Απαιτεί συστηματική μελέτη και διαμόρφωση εναλλακτικών προτάσεων. Η λογική στην οποία θα κινηθούμε, εισηγούμενοι προς το υπουργείο για τη μεθεπόμενη πλέον σχολική χρονιά, είναι η δημιουργία ευρύτερων ενοτήτων μαθημάτων, ενοτήτων που θα επιτρέπουν τη διδασκαλία από περισσότερες μεμονωμένες ειδικότητες εκπαιδευτικών και ταυτοχρόνως πιο σφαιρικές θεωρήσεις των ίδιων των διδακτικών αντικειμένων.
● Το ΙΕΠ δουλεύει με προγράμματα ευρωπαϊκά, δηλαδή, ουσιαστικά, αυτοχρηματοδοτείται προκηρύσσοντας και υλοποιώντας εκπαιδευτικά προγράμματα. Αυτό δεν σημαίνει, σχηματικά θα το πω, ότι εκτελεί αποκλειστικά «πληρωμένες οδηγίες» της Ε.Ε.;
Το ΙΕΠ χρηματοδοτείται κατά κύριο λόγο από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Είναι αλήθεια όμως πως ένα μέρος των εξόδων του ήταν μέχρι τώρα αναγκασμένο να το καλύπτει απ’ ό,τι του αφήνουν προγράμματα που υλοποιεί, ΕΣΠΑ κυρίως αλλά και μικρότερα ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα.
Πράγματι, το κλίμα εντός του οποίου το 2011 αποφασίστηκε η ίδρυσή του, με την -χωρίς προετοιμασία- συγχώνευση προηγούμενων φορέων, υπαγόρευσε μια λογική αναζήτησης εξωτερικών οικονομικών πόρων που αποτυπώνεται και στο θεσμικό καθεστώς του προσώπου ιδιωτικού δικαίου.
Ετσι το ΙΕΠ κληρονόμησε και μια σειρά μεγάλων ανολοκλήρωτων προγραμμάτων· και τα κληρονόμησε υπό συνθήκες άκρως προβληματικές, όπως πολύ καλά γνωρίζει όλη η εκπαιδευτική κοινότητα.
Η νέα του διοίκηση αποφάσισε ομόφωνα πως μετά το τυπικό και ουσιαστικό κλείσιμο των προηγούμενων έργων δεν θα συνεχίσει αυτή την πορεία.
Ως προς αυτό συμπορεύτηκε με την ηγεσία του υπουργείου, που ρητά ζήτησε από όλους τους εποπτευόμενους φορείς του να σχεδιάζουν βάσει αναγκών και πραγματικών προτεραιοτήτων και μετά να αναζητείται η χρηματοδότηση των δράσεων.
Τίποτα απ’ ό,τι σχεδιάζει επομένως το ΙΕΠ ως επιστημονική και ερευνητική του δραστηριότητα δεν υπαγορεύεται από κανέναν εξωτερικό θεσμό ή φορέα. Εχει καταθέσει ερευνητικές προτάσεις που προέκυψαν αποκλειστικά από τις προτεραιότητες των θεμάτων που πραγματεύεται και καλύπτονται από τα ενδιαφέροντα και την επιστημονική ειδίκευση των στελεχών του, καθώς και μεγαλύτερης έκτασης και κόστους προτάσεις παρεμβάσεων που ακολουθούν τις προτεραιότητες που έχει θέσει για τη διαμόρφωση εκπαιδευτικής πολιτικής, στους άξονες της ελληνικής πολιτείας.
Ετσι το ΙΕΠ προωθεί σήμερα και κατά προτεραιότητα δράσεις επιμόρφωσης εκπαιδευτικών, έρευνα για τη σχολική διαρροή και την πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου, την επέκταση δράσεων που αφορούν την ένταξη, τη συμπερίληψη και την πρόσβαση μαθητών με αναπηρία στα εκπαιδευτικά αγαθά, ενέργειες που υποστηρίζουν την καλλιέργεια δημοκρατικών στάσεων, δράσεις αναβάθμισης και πολλαπλασιασμού του εκπαιδευτικού υλικού και ανανέωσης των σχολικών εγχειριδίων.
Ο,τι από αυτά δεν βρει αντιστοιχία σε ευρωπαϊκά συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα, θα υλοποιηθεί με ίδια μέσα.
Κι αν κάτι μικρό τελικά λείψει από τον προϋπολογισμό μας, θα το καλύψει, είμαι βέβαιος, το υπουργείο - για το υπουργείο δουλεύουμε
http://www.efsyn.gr/arthro/nea-vivlia-kai-ligotera-exetazomena-mathimata-se-oles-tis-vathmides

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Αποσύρεται η διάταξη για τις προσλήψεις αναπληρωτών

Σύμφωνα με πληροφορίες αποσύρεται  από το νομοσχέδιο για την παιδεία το οποίο αναμένεται να ψηφισθεί την επόμενη εβδομάδα, η διάταξη για τις προσλήψεις των αναπληρωτών.
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δεν θα αλλάξει για την επόμενη σχολική χρονιά η διαδικασία πρόσληψης. Όλα αυτά δήλωσε ο Υπουργός Παιδείας στην Βουλή
Ο Υπουργός Παιδείας  δήλωσε μέσα από την επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων: "Προχωράμε σε προσλήψεις αναπληρωτών με βάση την περσινή διαδικασία".
Σύμφωνα με τον αιρετό του ΚΥΠΣΕ, Δημήτρη Μπάρτη, εάν δεν αποσυρθεί το άρθρο 35 για τα νηπιαγωγεία και η πρόταση για κατάργηση των σχολείων ΕΑΕΠ , χιλιάδες αναπληρωτές -3000 έως 4000-που εργάζονται φέτος θα είναι άνεργοι του χρόνου.

Η εξασφάλιση ,τουλάχιστον των σημερινών θέσεων εργασίας, πρέπει να είναι βασική διεκδίκηση.
πηγή:https://www.alfavita.gr/arthron/enimerosi-pos-aposyretai-i-diataxi-gia-tis-proslipseis-anapliroton

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Animation για την σκοτεινή πλευρά της εκπαίδευσης (βίντεο)


Θεσσαλονίκη 1915-1917


Εν Έτει 1894: Αστυνόμος και μπανιστηρτζής και χαλάστρας, αλλά... «λαγωνικό

Εν Έτει 1894: Αστυνόμος και μπανιστηρτζής και χαλάστρας, αλλά... «λαγωνικό»

10:15 | 23 Απρ. 2016
Τελευταία ανανέωση 13:54 | 24 Απρ. 2016
Πίσω στο 1894. Μεγάλο λαγωνικό ο ενωμοτάρχης της Κούλουρης, ο οποίος πιάνει στο σκοτάδι ζευγάρι «εις στάσιν απρεπήν», χαλάει την προσωπική ερωτική στιγμή του ζευγαριού, και στη συνέχεια με στοιχείο μια παντούφλα αναζητά την κοπέλα στην «παγκόσμια ζωοπανήγυρη» της Κούλουρης. Τελικά κρατά και τη «σκελέαν ως πειστήριον».

Η αναφορά του ενωμοτάρχη Μιχάλη Ζουλαχμάκη εστάλη στις 10 Νοεμβρίου του 1894 από την Κούλουρη προς «το Σεβαστόν και Αξιότιμον Αρχηγείον Χωροφυλακής». Ακολουθεί ολόκληρη η αναφορά: 

«Χθες περί λύχνων αφάς καιροφυλακτίσας λάθρα και υπούλως συνέλαβον ζεύγος ερωτομανές, αποτελούμενον εκ μιας εγχωρίου νεανίδος και ενός αλλόφυλου άρρενος εις στάσιν απρεπή, αλλά λόγω του δημοτικού σκότους και ελλείψει ιδιωτικού φαναρίου εις χείρας μου, απέδρασαν και εξακολουθούν απέδρα, αφήσαντες ακουσίως εις τον τόπον του εγκλήματος τα τεκμήρια της ανόμου πράξεώς των, την τε γυναικείαν σκελέαν, την εγχώριον παντούφλαν και τον πήλον του αλλόφυλου άρρενος, άτινα συνέλαβον άνευ αντιστάσεως τίνος.

Ο ανήρ διετέλη ενταύθα εξ Αθηνών προσωρινώς και επί συστάσει, εις πανδοχείων και απέδρα περί το λυκαυγές κρυφίως και υπούλως δια του πορθμείου.

Αύριον επωφεληθώ της ενταύθα παγκοσμίου ζωοπανηγύρεως και θέλω προβάλλει την εγχώριον παντούφλαν εις τους πόδας των γυναικών προς αναγνώρισιν της ενόχου οικοδεσπότισης, ταύτης κηρυχθείσης εις άγνοιαν.

Την σκελέαν κρατώ ως πειστήριον.

Ευπειθέστατος ο Αναφέρων Αστυνόμος

Μιχάλης Ζουλαχμάκης

Ενωμοτάρχης»


* Η αναφορά δημοσιεύθηκε στο blog fourtounis.gr. 

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Είναι το παιδί σας εθισμένο στο Internet; Κάντε το τεστ!

Είναι το παιδί σας εθισμένο στο Internet; Κάντε το τεστ!

19:54 | 01 Απρ. 2016
Με τα παιδιά ηλικίας 8-18 ετών να δαπανούν κατά μέσο όρο 44,5 ώρες την εβδομάδα μπροστά από οθόνες, οι γονείς ανησυχούν όλο και περισσότερο, ότι ο χρόνος μπροστά σε μια οθόνη, και ειδικά στο διαδίκτυο, εγκυμονεί κινδύνους για την ψυχική (και όχι μόνο) υγεία των παιδιών.
Ο εθισμός στο διαδίκτυο και στους υπολογιστές είναι μια σύγχρονη “μάστιγα”. Σχεδόν το 23% των νέων, παραδέχεται ότι αισθάνεται “εξάρτηση” από τα βιντεοπαιχνίδια (31% στα αγόρια και 13% στα κορίτσια).
Ο εθισμός στο διαδίκτυο μεταξύ των παιδιών είναι μια αυξανόμενη ανησυχία. Η διαδικτυακή πρόσβαση είναι ένα ζωτικό μέρος του σύγχρονου κόσμου και αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την εκπαίδευση των παιδιών. Επιπλέον, είναι ένα άκρως διασκεδαστικό και ενημερωτικό μέσο. Ωστόσο, αυτά τα χαρακτηριστικά καθιστούν το διαδίκτυο και μια δελεαστική δίοδο διαφυγής για πολλά παιδιά.
Όπως και ο εθισμός στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, έτσι και ο εθισμός στο διαδίκτυο προσφέρει στα παιδιά και τους εφήβους έναν τρόπο να ξεφύγουν από οδυνηρά συναισθήματα, ή στρεσογόνες καταστάσεις. Θυσιάζουν ώρες ύπνου για να περνούν το χρόνο τους online και ταυτόχρονα απομακρύνονται από την οικογένεια και τους φίλους τους, για να “διαφύγουν” σε έναν άνετο και φανταστικό online κόσμο.
Εθισμός στο διαδίκτυο: Το τεστ των 20 ερωτήσεων για το βαθμό εθισμού του παιδιού
Πρόκειται για το τεστ PCIAT (Parent-Child Internet Addiction Test) και απευθύνεται στους γονείς. Με βάση την ακόλουθη κλίμακα Likert πέντε σημείων, επιλέξτε την απάντηση που αντιπροσωπεύει καλύτερα τη συχνότητα της συμπεριφοράς που περιγράφεται στο ακόλουθο ερωτηματολόγιο 20 ερωτήσεων.
0 = Δεν ισχύει
1 = Σπάνια
2 = Περιστασιακά
3 = Αρκετά συχνά
4 = Πολύ συχνά
5 = Πάντα
___Πόσο συχνά το παιδί σας δείχνει ανυπακοή στα όρια που του βάζετε για την χρήση του internet;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας παραμελεί δουλειές του σπιτιού για να περνάει περισσότερο χρόνο online;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας προτιμάει να περνάει το χρόνο του στο διαδίκτυο και όχι με την υπόλοιπη οικογένειά σας;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας να δημιουργεί νέες σχέσεις/επαφές με άλλα άτομα που “συναντά” στο διαδίκτυο;
___ Πόσο συχνά του κάνετε παρατήρηση για το πόσο χρόνο περνάει στο internet;
___ Πόσο συχνά οι βαθμοί του παιδιού σας στο σχολείο είναι χαμηλότεροι του αναμενομένου, εξαιτίας της ποσότητας του χρόνου που το παιδί περνάει online;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας σπεύδει να ελέγξει τα e-mail ή τα μηνύματά στα social media προτού κάνει κάτι άλλο;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας μοιάζει να αποσύρεται από τους άλλους, από όταν “ανακάλυψε” το διαδίκτυο;
___ Πόσο συχνά χνά το παιδί σας παίρνει αμυντική, ή μυστικοπαθή στάση, όταν ερωτάται για το τι κάνει όταν είναι στο internet;
___ Πόσο συχνά έχετε “πιάσει” το παιδί σας να μπαίνει στο διαδίκτυο ενάντια στις επιθυμίες σας;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας να περνάει σχεδόν όλο τον χρόνο μόνο στο δωμάτιό του, παίζοντας στον ηλεκτρονικό υπολογιστή;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας λαμβάνει “περίεργα” τηλεφωνήματα από νέους “online φίλους”;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας εκνευρίζεται πολύ και ξεσπάει, ή φωνάζει, σε περίπτωση που κάποιος το ενοχλήσει, ενώ είναι στο internet, ή παίζει κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας φαίνεται πιο κουρασμένο και καταπονημένο από ό,τι παλιότερα, όταν δηλαδή δεν είχε “ανακαλύψει” το internet;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας μοιάζει να ανυπομονεί να ξανασυνδεθεί στο internet, όταν έχουν περάσει κάποιες ώρες που δεν έχει μπει καθόλου σε αυτό;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας ξεσπάει και σας αντιστέκεται σχετικά με τις παρεμβάσεις σας για το πόσο χρόνο του επιτρέπετε να περνάει στο internet;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας επιλέγει να περνάει τον χρόνο του στο διαδίκτυο, αντί να κάνει κάποιο από τα χόμπι, ή παιχνίδι έξω από το σπίτι, που απολάμβανε παλιότερα;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας εκνευρίζεται “εκτός ορίων”, όταν τους βάζετε χρονικά όρια για το πόσο χρόνο μπορεί να περνάει στο διαδίκτυο;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας επιλέγει να περνάει περισσότερο χρόνο online από ό,τι να βγαίνει με τους φίλους του;
___ Πόσο συχνά το παιδί σας αισθάνεται κατάθλιψη, είναι κυκλοθυμικό, ή νευρικό, όταν δεν είναι στο internet, αλλά αμέσως “συνέρχεται” μόλις ξαναμπεί σε αυτό;
Εθισμός στο διαδίκτυο: Αποτελέσματα του τεστ για το παιδί
Αφότου συμπληρώσετε με το αντίστοιχο σκορ όλες τις ερωτήσεις, προσθέστε τους αριθμούς σε κάθε απάντηση για μια τελική βαθμολογία. Όσο υψηλότερη είναι η βαθμολογία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός εθισμού του παιδιού και η πιθανότητα προβλημάτων που μπορεί προκύψουν από την χρήση του Διαδικτύου.
Ο δείκτης σοβαρότητας έχει ως εξής:
0-30 πόντους: ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
31-49 πόντους: ΗΠΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Το παιδί σας κάνει μια μέση χρήση του διαδικτύου. Μπορεί να το δείτε κάποιες φορές να “σερφάρει” στο διαδίκτυο για αρκετές ώρες κατά περίσταση, αλλά σε γενικές γραμμές φαίνεται να ελέγχει την κατάσταση.
50-79 πόντους: ΜΕΤΡΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Το παιδί σας, αρκετά συχνά, φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω του διαδικτύου. Θα πρέπει να εξετάσετε προσεκτικότερα τον πλήρη αντίκτυπο του διαδικτύου στη ζωή του παιδιού σας και πώς αυτό έχει, ενδεχομένως, επηρεάσει το υπόλοιπο της οικογένειάς σας.
80-100 πόντοι: ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Η χρήση του internet προκαλεί σημαντικά προβλήματα στη ζωή του παιδιού σας και, πιθανότατα, στην οικογένειά σας. Θα πρέπει να αντιμετωπίσετε αυτά τα προβλήματα άμεσα.
Πηγή: analitis.gr

Πάνω από 50% των Ρώσων θέλουν πίσω τη Σοβιετική Ένωση

Πάνω από 50% των Ρώσων θέλουν πίσω τη Σοβιετική Ένωση

Νοσταλγία

18:52 | 19 Απρ. 2016
Τελευταία ανανέωση 09:58 | 20 Απρ. 2016
Πάνω από το 50% των Ρώσων πολιτών πιστεύουν πως η κατάρρευση της Σοβιετική Ένωσης ήταν ένα λάθος που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ενώ ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό δηλώνει πως επιθυμεί την αποκατάσταση του σοσιαλιστικού - σοβιετικού κράτους
Σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπηση που διενεργήθηκε από το ανεξάρτητο ερευνητικό πρακτορείοLevada Center, που δημοσιεύεται στο RT, το ποσοστό των πολιτών που δηλώνουν αρνητικοί στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ανέρχεται στο 56%, έναντι 28% που δηλώνουν πως η κατάρρευση ήταν σωστή. Το 16% των πολιτών απάντησαν πως πρόκειται για ένα πολύπλοκο ζήτημα και δεν μπορούν να δώσουν μια ξεκάθαρη απάντηση.
Το 51% των ερωτηθέντων δήλωσαν επίσης πως η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, ενώ το 33% δήλωσε πως ήταν αναπόφευκτη. Σχεδόν 17% απάντησε πως δεν έχει άποψη για αυτό το θέμα.
Στην ερώτηση αν επιθυμούν την αποκατάσταση του σοβιετικού κράτους, το 58% απάντησε καταφατικά, με το 14% να δηλώνει μάλιστα πως ένα τέτοιο σενάριο είναι αρκετά ρεαλιστικό αυτή τη στιγμή. Το 44% δήλωσε πως η αποκατάσταση του σοβιετικού κράτους είναι ανέφικτη, αν και επιθυμητή. Αντίθετα το 31% δήλωσε πως δεν επιθυμεί αν η Ρωσία επέστρεφε στο σοβιετικό καθεστώς, ενώ 10% δήλωσε πως δεν μπορεί να δώσει μια απλή απάντηση στο ερώτημα.
Όπως σημειώνεται από το Levada Center, η νοσταλγία των Ρώσων για την Σοβιετική Ένωση είναι σήμερα υψηλότερη σε σχέση με πέντε χρόνια νωρίτερα, ωστόσο εξακολουθεί να απέχει πολύ από το μέγιστο ποσοστό του 75% που είχε καταγραφεί το 2000.
Υπενθυμίζεται πως τον Απρίλιο του 2005, ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν είχε χαρακτηρίσει την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ως «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα». Έκτοτε κυκλοφόρησαν πολλά σενάρια σχετικά με την επιδίωξη του Πούτιν να επαναφέρει το σοσιαλιστικό σοβιετικό κράτος, ωστόσο ο Ρώσος πρόεδρος έχει απορρίψει αυτούς τους ισχυρισμούς. Όπως έχει υποστηρίξει η αναφορά του αυτή αφορούσε στην αρνητική επίδραση και τις ριζικές και γρήγορες αλλαγές που προκάλεσε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
ΠΗΓΗ:http://tvxs.gr/news/kosmos/pano-apo-50-ton-roson-theloyn-piso-ti-sobietiki-enosi

Ο ΜΟΡΜΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΡΝΟ ΡΟΔΙ

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΡΟΔΙ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ !!!





Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Ανεπιθύμητοι πρόσφυγες

Ανεπιθύμητοι πρόσφυγες

prosfyges_ioulious_1922_eisodos.jpg

Από τον Ιούλιο του 1922, για την είσοδο προσφύγων στην Ελλάδα χρειαζόταν ειδική άδειαΑπό τον Ιούλιο του 1922, για την είσοδο προσφύγων στην Ελλάδα χρειαζόταν ειδική άδεια | Μ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ, ΕΛΛΑΔΑ 20ος ΑΙΩΝΑΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (2000)
«Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξη ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα»
Αριστείδης Στεργιάδης (ύπατος αρμοστής Σμύρνης), καλοκαίρι 1922
Χιλιάδες απελπισμένοι πρόσφυγες συνωστίζονται στις μικρασιατικές ακτές, προσπαθώντας να περάσουν με κάθε μέσο στα νησιά για να γλιτώσουν από τη φωτιά και το μαχαίρι ενός αδυσώπητου πολέμου που μετέτρεψε την πατρίδα τους σε κόλαση.
Παρά τα εύλογα ανθρωπιστικά ανακλαστικά, η προοπτική μονιμότερης εγκατάστασης των προσφύγων στη χώρα μας προκαλεί έντονη ανησυχία σε πολλούς γηγενείς, που φοβούνται πως οι επήλυδες Ασιάτες θα αποτελέσουν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, θα αποσπάσουν για την επιβίωσή τους μερίδιο από τους αποψιλωμένους δημόσιους πόρους και, με τα αλλότρια ήθη και έθιμά τους, θα θέσουν σε δοκιμασία τον πατροπαράδοτο πολιτισμό του τόπου· μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότεροι αποφαίνονται πως η χρεοκοπημένη Ελλάδα «δεν χωράει» άλλους ξενομερίτες.
Κάποια στιγμή, οι πύλες της ελληνικής επικράτειας σφραγίζονται θεσμικά με μια έκτακτη, δρακόντεια νομοθεσία. Κατ’ ιδίαν, ένας υψηλόβαθμος κρατικός λειτουργός δεν θα διστάσει μάλιστα να αποφανθεί πως οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες θα ήταν καλύτερα να σφαγούν από τον εχθρό, παρά να θέσουν σε δοκιμασία την κοινωνική συνοχή της ελλαδικής κοινωνίας.
Η παραπάνω περιγραφή δεν αφορά τους σημερινούς Σύρους ή Αφγανούς πρόσφυγες, αλλά τους Μικρασιάτες ομολόγους τους πριν από ένα σχεδόν αιώνα.
Μπορεί η έλευση των τελευταίων να έχει εξωραϊστεί από την επίσημη και εθνικά ορθή ιστοριογραφία ως «υποδοχή» (ή και «παλιννόστηση») των κυνηγημένων ομογενών στη νέα τους πατρίδα, τον ματωμένο όμως εκείνο Αύγουστο του 1922 η στάση του ελληνικού κράτους θύμιζε περισσότερο την απροθυμία της σημερινής Ευρώπης να απορροφήσει τα κύματα των απελπισμένων που καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι εδώ από τα σφαγεία της Μέσης Ανατολής.
Τις παραμονές μάλιστα της Καταστροφής, απαγορεύτηκε με νόμο η είσοδος Μικρασιατών προσφύγων στη χώρα· επίδειξη «ρεαλισμού» μοιραία για χιλιάδες ανθρώπους, τους οποίους το ίδιο ακριβώς κράτος θα καταχώριζε λίγο αργότερα υποκριτικά στις δέλτους των «εθνομαρτύρων».

Η ποινικοποίηση της προσφυγιάς

Το τηλεγράφημα του γενικού διοικητή Χίου που εισηγείται την απαγόρευση εισόδου των «ομογενών» Μικρασιατών στην Ελλάδα (24.8/6.9.1922)Το τηλεγράφημα του γενικού διοικητή Χίου που εισηγείται την απαγόρευση εισόδου των «ομογενών» Μικρασιατών στην Ελλάδα (24.8/6.9.1922) | ΓΑΚ - ΑΡΧΕΙΟ Π.Γ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Ηταν 20 Ιουλίου 1922, όταν με ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 2870 «περί της παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις τους Ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής» – το πρώτο νομοθετικό κείμενο της ελληνικής ιστορίας με το οποίο απαγορεύτηκε η είσοδος «λαθρομεταναστών» και προσφύγων στη χώρα.
Το πρώτο άρθρο του νόμου, που υπογράφεται από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας Λουκά Κανακάρη Ρούφο και τον υπουργό Δικαιοσύνης Δημήτριο Γούναρη, διακηρύσσει ότι στο εξής «απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής, εφ’ όσον ούτοι δεν είναι εφωδιασμένοι διά τακτικών διαβατηρίων νομίμως τεθεωρημένων ή διά των εγγράφων των εκάστοτε οριζομένων διά Βασιλικών διαταγμάτων, εκδιδομένων προτάσει των επί των Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Περιθάλψεως Υπουργών».
Το τηλεγράφημα του γενικού διοικητή Χίου που εισηγείται την απαγόρευση εισόδου των «ομογενών» Μικρασιατών στην Ελλάδα (24.8/6.9.1922)ΓΑΚ - ΑΡΧΕΙΟ Π.Γ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Παρά τη γενική του διατύπωση, ο νόμος στόχευε στο κλείσιμο των συνόρων ειδικά για τους Ελληνες της Μικρασίας και του Πόντου – τη μόνη κατηγορία ανθρώπων που ήταν άλλωστε διατεθειμένη να «αποβιβαστεί ομαδόν» στο εμπόλεμο και καταχρεωμένο ελληνικό βασίλειο.
Το προηγούμενο δίμηνο, χιλιάδες Πόντιοι είχαν καταφτάσει «απρόσκλητοι» στον Πειραιά και κλειστεί στο λοιμοκαθαρτήριο του Αγ. Γεωργίου στο Κερατσίνι, όπου πέθαιναν σαν τις μύγες από τον συνωστισμό και τις αρρώστιες· η τελευταία παρτίδα, 4.500 άτομα, είχε έρθει από το Νοβοροσίσκ μόλις πριν από μια βδομάδα (12/7/1922).
Αντιμέτωπη με τον πανικό των ντόπιων για ενδεχόμενη μετάδοση μολυσματικών ασθενειών, η κυβέρνηση είχε ήδη εξαγγείλει (9/6/1922) τη μετατροπή της Μακρονήσου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και «απολύμανσης» προσφύγων (βλ. «Ιός», 16/5/2015).
Ο Ν. 2870 δεν ήταν παρά η λογική προέκταση αυτών των μέτρων, απέναντι στο προσφυγικό τσουνάμι που διαφαινόταν στον ορίζοντα.
Η θέσπισή του δεν απείχε ούτε μήνα από την αναμενόμενη τελική επίθεση του Κεμάλ και την προβλεπόμενη κατάρρευση του μετώπου.
Το άρθρο 2 προέβλεπε δρακόντειες ποινές για τους «δουλεμπόρους» της εποχής, που μετέφεραν στην Ελλάδα πρόσφυγες από τη Μικρασία:
«1. Πας πλοιοκτήτης, πράκτωρ, πλοίαρχος ή άλλο οιονδήποτε μέλος του πληρώματος πλοίου τινός, όστις ήθελεν αναλάβη, διευκολύνη ή δεχθή την εις Ελλάδα μεταφοράν των περί ων η εν τω άρθρω 1 απαγόρευσις προσώπων τιμωρείται διά φυλακίσεως έξ τουλάχιστον μηνών και διά χρηματικής ποινής από τρισχιλίων μέχρι δεκακισχιλίων δραχμών δι’ έκαστον κατά παράβασιν του παρόντος νόμου μεταφερόμενον πρόσωπον.
2. Προκειμένου περί πλοιάρχου ή άλλου μέλους του πληρώματος, η καταδικαστική απόφασις δύναται ν’ απαγγείλη εις βάρος του ενόχου και την οριστικήν ή προσωρινήν στέρησιν του δικαιώματος της παρ’ αυτού ασκήσεως του ναυτικού επαγγέλματος».
Οσο για το όργανο του «εγκλήματος», αυτό δεν κατασχόταν μεν (όπως συμβαίνει σήμερα), αχρηστευόταν όμως προσωρινά βάσει του άρθρου 3:
«Το ενεργήσαν την παράνομον μεταφοράν πλοίον θεωρείται υπέγγυον διά την πληρωμήν της κατά το προηγούμενον άρθρον ποινής, υποχρεουμένης της λιμενικής αρχής να μη επιτρέπη τον απόπλουν αυτού μέχρι της οριστικής και τελεσιδίκου εκδικάσεως της υποθέσεως».
Ο Ν. 2870 αποτέλεσε καθοριστική τομή στην αντιμετώπιση των Μικρασιατών από το ελληνικό κράτος.
Μέχρι τότε, μια εγκύκλιος του αρχιστράτηγου Αναστασίου Παπούλα (22/4/1921) απαγόρευε την αποδημία από την ελληνική ζώνη κατοχής, για στρατολογικούς καθαρά λόγους, μόνο στους άρρενες «Οθωμανούς υπηκόους Ελληνες το γένος»ηλικίας 18-37 ετών.
«Η Υπηρεσία Εκδόσεως διαβατηρίων της Υπάτης Αρμοστείας» Σμύρνης, διαβάζουμε εκεί, «εκανόνισε την λειτουργίαν αυτής, ώστε να μη εκδίδη διαβατήριον άνευ σημειώματος της Αστυν. Αρχής και θεωρήσεως της Στρατιωτικής Υπηρεσίας ότι επιτρέπεται η αναχώρησις» του ενδιαφερόμενου· επιπλέον, «οι επιτετραμμένοι Αξιωματικοί ή υπαξιωματικοί, κατά την αναχώρησιν των πολιτών θα ζητώσι την θεώρησιν της Στρατ. Αρχής επί της αδείας αναχωρήσεως».
Εξίσου ρητά όμως η ίδια εγκύκλιος ξεκαθάριζε ότι παρόμοια «θεώρηση» (βίζα) δεν απαιτείται «εφ’ όσον προφανώς πρόκειται περί μη στρατευσίμων (π,.χ. αναπήρων, ηλικιωμένων κ.λπ.)» (Αρχείο Υπατης Αρμοστείας Σμύρνης, φ. 80, έγγρ. 12-14).
Αντίθετα, με τον νόμο που ψηφίστηκε τις παραμονές της Καταστροφής, οι πύλες της Ελλάδας έκλειναν για κάθε πρόσφυγα, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
Η σκλήρυνση αυτή υπαγορεύτηκε, ενόψει της επικείμενης κατάρρευσης του μετώπου, από «εθνικούς», κοινωνικούς και πολιτικούς λόγους.
Οι ελληνορθόδοξοι Μικρασιάτες ήταν χρήσιμοι ως εθνολογικό προγεφύρωμα του ελληνικού κράτους στις αλύτρωτες πατρίδες, ανεπιθύμητοι όμως ως συμπολίτες, καθώς το κοινωνικοπολιτικό προφίλ τους απέκλινε από τα κυρίαρχα στερεότυπα της μητέρας πατρίδας.
«Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξη ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα», φέρεται λ.χ. να δήλωσε ο ίδιος ο ύπατος αρμοστής της Ελλάδας στη Σμύρνη, Αριστείδης Στεργιάδης, λίγο πριν από την Καταστροφή (Γρηγόριος Δαφνής, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», Αθήνα 1997, σ. 31), ενώ ακόμη σαφέστερος ήταν ο πρίγκιπας Ανδρέας, σε προσωπική επιστολή του προς τον Ιωάννη Μεταξά (Σμύρνη 19/12/1921):
«Απαίσιοι πραγματικώς είναι οι εδώ Ελληνες, εκτός ελαχίστων. Επικρατεί Βενιζελισμός ογκώδης. Θα ήξιζε πράγματι να παραδώσωμεν την Σμύρνην εις τον Κεμάλ διά να τους πετσοκόψη όλους αυτούς τους αχρείους, οι οποίοι φέρονται ούτω κατόπιν του φοβερού αίματος όπερ εχύσαμεν εδώ. Αίματος της Παλαιάς Ελλάδος δε, διότι όλα τα παιδιά των οπωσδήποτε καλυτέρων οικογενειών των ενταύθα υπηρετούν εις τα μετόπισθεν, αλλοίμονον δε αν οιονδήποτε τμήμα ευρεθή σχηματισμένον μόνον από Μικρασιάτας και ενώπιον του εχθρού!»

Βίζες ζωής και θανάτου

Βίζες με το σταγονόμετρο, για να μη δημιουργηθεί «προσφυγικό ζήτημα»... Βίζες με το σταγονόμετρο, για να μη δημιουργηθεί «προσφυγικό ζήτημα»... | Μ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ, Ελλάδα 20ός αιώνας. Οι φωτογραφίες (2000)
Η εθνικόφρων ιστοριογραφία περί Μικρασιατικής Καταστροφής αποφεύγει συνήθως κάθε αναφορά στον Ν. 2870.
Για την πρακτική εφαρμογή του υπάρχουν όμως πρωτογενή τεκμήρια και άκρως διαφωτιστικές μαρτυρίες.
Στα δημοσιευμένα απομνημονεύματα του Βασίλη Κουλιγκά παρατίθεται π.χ. φωτοτυπία μιας τέτοιας οικογενειακής άδειας που εκδόθηκε και θεωρήθηκε από το Φρουραρχείο Κίου, στην Προποντίδα, κατά το τελευταίο διήμερο της εκεί παρουσίας των ελληνικών αρχών (25-26.8.1922).
Το (τυποποιημένο) έγγραφο πιστοποιεί πως «επιτρέπεται η αναχώρησις των κάτωθι»προσώπων, φωτογραφία των οποίων επισυνάπτεται, διευκρινίζοντας ταυτόχρονα πως «ο κάτοχος του παρόντος οφείλει να παρουσιασθή εντός είκοσι τεσσάρων ωρών εις τας Στρατιωτικάς αρχάς του τόπου αφίξεώς του» – εν προκειμένω, της Κωνσταντινούπολης («Κίος 1912-1922. Αναμνήσεις ενός Μικρασιάτη», Αθήνα-Γιάννινα 1988, σ. 13-14).
Συγκλονιστική είναι η προσωπική μαρτυρία του συγγραφέα, που συνοδεύει το ντοκουμέντο.
Πληροφορούμενοι από τις τουρκικές εφημερίδες την προέλαση του κεμαλικού στρατού, γράφει, κάποιοι συγγενείς τους στην Πόλη:
«Εναύλωσαν ένα μικρό βαποράκι (ρεμουλκό) με αγγλική σημαία, το οποίο στείλανε να μας παραλάβει.
Το πλοίο έφτασε την 25η Αυγούστου αλλά για να μας επιτραπεί η αναχώρηση έπρεπε να βγάλουμε “Αδεια Αναχωρήσεως” από το Ελληνικό Φρουραρχείο, την οποία και βγάλαμε. Θα φεύγαμε τέσσερα άτομα από την οικογένειά μας. Η μητέρα μου, τα δυο αδέλφια μου κι εγώ. Ο πατέρας μου θα έμενε εκεί και θα ανέμενε να του στείλουμε μεγάλο μεταφορικό μέσο από την Πόλη στο οποίο θα φόρτωνε τα υπάρχοντά μας (είδη του σπιτιού και του μαγαζιού).
Την άλλη μέρα, 26 Αυγούστου 1922, ύστερα από θεώρηση της Αδείας από το Λιμεναρχείο και αφού το πλοίο παρέλαβε και μερικές άλλες συγγενικές οικογένειες, σήκωσε άγκυρα με κατεύθυνση πρώτα το εκεί κοντά ελληνικό χωριό Λιγουμούς (Ελιγμοί), όπου μας ανέμενε μια ακόμη οικογένεια (οικογένεια Αλκινιάδη-Λουκά Ψαλτίδη) για να επιβιβαστεί κι αυτό με ίδιο προορισμό, την Κωνσταντινούπολη.
Ομως ποια έκπληξη μας περίμενε! Η οικογένεια εκείνη δεν εφρόντισε να βγάλει Αδεια Αναχωρήσεως. Δεν φανταζότανε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις χρειαζότανε άδεια για να γλυτώσει από τη σφαγή. Ετσι, όταν πλησιάσαμε στην αποβάθρα όπου μας ανέμενε με τις αποσκευές της, για να την παραλάβουμε, τα Λιμενικά όργανα δεν επέτρεψαν την αναχώρηση χωρίς άδεια.
Η άδεια έπρεπε να βγει από το Φρουραρχείο της Κίου διότι φρουραρχείο δεν υπήρχε στο χωριό. Και για να γίνει αυτό, δηλαδή να πάνε στην Κίο, χρειαζότανε μια μέρα.
Αρχίσανε τα παρακάλια. Παρακαλούσαν τη Λιμενική φρουρά, που αποτελείτο από πεζοναύτες, να τους επιτρέψει να φύγουν. Αυτοί, όμως, ανένδοτοι. “Εμείς είμαστε απλά όργανα και εκτελούμε διαταγές”, λέγανε. “Δεν επιτρέπεται η αναχώρηση χωρίς άδεια”. Φυσικά, τα κατώτερα εκείνα όργανα εκτελούσαν διαταγές της προϊσταμένης τους Αρχής και προϊσταμένη Αρχή ήταν το Φρουραρχείο της Κίου, που εκτελούσε διαταγές της Κυβέρνησης. Ετσι, το πλοίο έφυγε αφήνοντας την οικογένεια εκείνη στην παραλία της Μικράς Ασίας, για να υποστεί τις θηριωδίες των Τούρκων»
(όπ. π., σ. 211-212).

Ζήτημα «κοινωνικής θέσεως»

Οντας εκτός ελληνικής επικράτειας, η Κωνσταντινούπολη δεν παρουσίαζε ως προορισμός ιδιαίτερες δυσκολίες για την έκδοση «αδείας αναχωρήσεως».
Αυτό όμως δεν συνέβαινε και με την ίδια την Ελλάδα, τον φυσικό δηλαδή προορισμό του μεγαλύτερου μέρους των Μικρασιατών που ζούσαν στα παράλια του Αιγαίου. Εδώ η χορήγηση βίζας γινόταν με το σταγονόμετρο και με βάση ανομολόγητα αλλά πασιφανή κοινωνικά κριτήρια.
«Λόγω της κοινωνικής μας θέσεως, είχαμε γνωριμίες στη Διοίκηση. Ημουνα πρόεδρος της Αδελφότητος Κυριών. Κατάφερα και έβγαλα διαβατήριο», εξηγεί χαρακτηριστικά μια Μικρασιάτισσα από το Αδραμύττι στους ερευνητές του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών («Εξοδος», τ. Α΄, Αθήνα 1980, σ. 229).
Αναλυτικότερος είναι στα δικά του «Ενθυμήματα» ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης (τ. Α΄, Αθήνα 1981, σ. 205-207). Στις 18 Αυγούστου 1922, διαβάζουμε, ένας οικογενειακός φίλος (ο αρχηγός πυροβολικού της ελληνικής στρατιάς, συνταγματάρχης Αθανασιάδης) ενημέρωσε εμπιστευτικά τον ίδιο και την αδερφή του πως «όλα χάθηκαν», συμβουλεύοντάς τους «να φύγουν το συντομότερο».
Η περιγραφή της διαδικασίας που ακολούθησε αποτυπώνει ευκρινώς τόσο τους μηχανισμούς της απαγόρευσης όσο και τα κριτήρια που πρυτάνευαν για την επιλεκτική παράκαμψή της:
«Λέει στην αδερφή μου πως θα στείλει την άλλη μέρα ένα λοχαγό για να τη βοηθήσει να πάρει χαρτί από σχετικό γραφείο της Στρατιάς, το χαρτί που θα είχε ισχύ διαβατηρίου, για να της επιτραπεί να φύγει. “Αν πάτε μόνη σας δε θα τα καταφέρετε”, προσθέτει. [...]
Στις 20 Αυγούστου, μαζί με το λοχαγό που έστειλε ο συνταγματάρχης Αθανασιάδης, πάμε να πάρουμε την άδεια. Φτάνουμε σ’ ένα στενό σοκάκι αδιαπέραστο από τον κόσμο που στριμωχνόταν για ν’ αποκτήσει το θαυματουργό χαρτί.
Κατορθώνουμε με τη βοήθεια του λοχαγού και με μεγάλη δυσκολία να μπούμε στο γραφείο.
Ενα μικρό δωμάτιο με δυο-τρία τραπέζια, άλλους τόσους φαντάρους κι έναν ανθυπολοχαγό, που σ’ όσους είχαν κατορθώσει να φτάσουν ώς αυτόν έβαζε διάφορες ερωτήσεις για ποιο λόγο ήθελαν να φύγουν.
Βέβαια, με τη μεσολάβηση του λοχαγού, αμέσως δόθηκε η άδεια στην αδερφή μου.
ην άλλη μέρα της πήρα εισιτήριο για τον Πειραιά σε ακτοπλοϊκό της τακτικής γραμμής. Θα έφευγε στις 23 Αυγούστου τη 1 το μεσημέρι.
Φτάνουμε στο λιμεναρχείο -στο κουμέρκι, καθώς το λέγαμε- κατά τις 11. Πάμε να μπούμε μα ένας υποκελευστής μας σταματά. Του δείχνω την άδεια.
Τη βλέπει και μας λέει“Πρέπει να τη θεωρήσει αυτοπρόσωπα στο λιμενικό γραφείο”.
Κοιτώ, ήταν μια μπαράγκα όπου στριμώχνονταν φωνάζοντας πάνω από διακόσιοι άνθρωποι.
Του λέω, ούτε σε δέκα ώρες δε θα είταν κατορθωτό να το επιτύχει και του διευκρινίζω πως πρόκειται για τη γυναίκα ανωτέρου αξιωματικού που, καθώς έβλεπε, κρατούσε ένα μωρό στην αγκαλιά της. “Ο,τι και να κρατάει κι όποια νάναι, εγώ αυτή τη διαταγή έχω”.
Επιμένω. Αρνιέται. Τότε, νέος καθώς είμουνα και με την πεποίθηση πως μονάχα αν έφευγε εκείνη την ώρα θα έσωνε η αδερφή μου τη ζωή της, βγάζω το πιστόλι μου από την πίσω τσέπη του παντελονιού -φορούσα πολιτικά- και του λέω:
● Κάνε πέρα για να περάσει! Είμαι κι εγώ υπαξιωματικός του στρατού.
Ξαφνιάζεται και μου φωνάζει:
▸ Τρελλός είσαι;
● Σε ρωτώ, θα την αφήσεις ναι ή όχι να περάσει;
Διστάζει. Με κοιτάζει. Στο τέλος απαντά:
▸ Αν είναι να σκοτωθούμε, ας περάσει.
Πέρασε, μπήκε σε μια βάρκα κι ανέβηκε στο βαπόρι».

Αποτροπές και απαγορεύσεις

Εκτός από τον γραφειοκρατικό φραγμό διαβατηρίων, θεωρήσεων κ.λπ., η έλευση των προσφύγων στην Ελλάδα εμποδίστηκε, κατά τις κρίσιμες εκείνες ημέρες και ώρες της Καταστροφής, με μια σειρά ακόμη διοικητικά μέτρα: συνειδητή και διατεταγμένη αποσιώπηση της κατάρρευσης του μετώπου από τον τοπικό ελληνικό πληθυσμό, ακόμη και παρεμπόδιση των κατοίκων της ενδοχώρας να εγκαταλείψουν τις εστίες τους για τα παράλια.
«Καθησυχάσατε κατοίκους και απαγορεύσατε ομαδικήν τυχόν αναχώρησίν των. [...] Ανακοινώσατε περιεχόμενον παρούσης Υποδιοικούντα Ναζλή, όπως και ούτος καθησυχάσει κατοίκους περιφερείας του», διαβάζουμε σε διαταγή του γ.γ. της Αρμοστείας, Πέτρου Γουναράκη, προς τον υποδιοικητή Αϊδινίου (7/8/1922, αρ. 2578, Αρχείο Αρμοστείας, φ. 70, εγγρ. 114).
«Πρέπει να φροντίσητε να ενθαρρύνητε κατοίκους περιφερείας σας εμποδίζοντες αναχώρησιν τούτων», διατάσσει ο ίδιος τον αντιπρόσωπο Μουδανιών-Κίου στις 20 Αυγούστου, ενώ η ελληνική διοίκηση συσκευάζει πια τα αρχεία της για τη μεγάλη φυγή (Μιχαήλ Ροδάς, «Η Ελλάδα στη Μικράν Ασία», Αθήναι 1950, σ. 336).
«Χριστιανικός πληθυσμός κατελήφθη [υπό] πανικού [και] ζητεί [να] αναχωρήση [εις] Σμύρνην. Τον συγκρατούμεν και εμποδίζομεν αναχώρησιν», ενημερώνει στις 18 Αυγούστου τα κεντρικά ο υποδιοικητής Οδεμησίου, Καζαντζόγλου (φ. 70, εγγρ. 150).
Πρόσφυγες, 1922Μ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ, ΕΛΛΑΔΑ 20ος ΑΙΩΝΑΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (2000)
Για την πρακτική εφαρμογή αυτής της παρεμπόδισης, εξαιρετικά εύγλωττες είναι κάποιες μαρτυρίες από τη συλλογή του ΚΜΣ:
◈ «Η χωροφυλακή έπιασε τις εξόδους. Δεν τους άφηνε να φύγουν και προσπαθούσε να τους καθησυχάσει» (σ. 27, Μαρία Χάππα απ’ το Τζιμόβασι).
◈ «Επειδή εγώ παρακινούσα τον κόσμο να φύγει, μ’ έπιασε ο υποδιοικητής, ο Ραπέσης, και μου είπε: “Τι είδατε και ξεσηκώνετε έτσι τον κόσμο;” Φώναξε και τον πατέρα μου και του είπε: “Πέσε στο γιο σου να σταματήσει, γιατί θα τον βάλω φυλακή”» (σ. 58, Αναστάσης Χαρανής από το Γκερένκιοϊ).
Η τηλεγραφική ανάκληση της διαταγής, κάτω από την πίεση των γεγονότων, ήρθε υπερβολικά αργά για πολύ κόσμο.
Ακόμη σοβαρότερες συνέπειες είχε η απαγόρευση του απόπλου από τα λιμάνια των ελληνικών νησιών, για να μην παραλάβουν πρόσφυγες.
«Εάν υπήρχε και η ελαχίστη στοργή προς τον πληθυσμόν θα εσώζοντο πολλαί χιλιάδες», παραδέχεται ο επικεφαλής της λογοκρισίας στη Σμύρνη, «διότι εις τους λιμένας Μυτιλήνης και Χίου είχον συγκεντρωθή περί τα πεντήκοντα εμπορικά ατμόπλοια, τα οποία έμενον ακίνητα, καθ’ ην στιγμήν οι κάτοικοι εζήτουν έστω και μίαν λέμβον διά ν’ αναχωρήσουν. Αλλά τα ατμόπλοια έμενον εκεί ακίνητα και αχρησιμοποίητα κατά διαταγήν της Κυβερνήσεως» (Ροδάς, 1950, σ. 366).
«Χιλιάδες κόσμος περίμενε στο λιμάνι [του Αϊβαλί] να ’ρθουν πλοία από την Ελλάδα»,διαβάζουμε στις αναμνήσεις ενός πρόσφυγα από το Τσουρούκι.
Ηρθε ένα πλοίο. Ως στρατιώτης μπήκα μέσα. Τους πολίτες δεν τους άφηναν να μπουν·ήταν μόνο για το στρατό. Είχα χαρά που γλύτωσα και λύπη που άφησα πίσω τους δικούς μου. Ηταν οι τρεις αδερφάδες μου και ο μικρότερος απ’ όλους αδερφός μου. Στη Μυτιλήνη είχε πολλά καΐκια και καράβια. Θα μπορούσαν να πάνε στο Αϊβαλί να γλυτώσουν τον κόσμο, που μάταια τα περίμενε. Ο λιμενάρχης όμως της Μυτιλήνης δεν άφηνε να φύγουν τα πλοία. Βρήκα ένα καΐκι που έφευγε κρυφά για το Αϊβαλί. Είπα να το ναυλώσω να φέρω απ’ εκεί τους δικούς μου. Μου είπε κάποιος να μην πάω, γιατί μπήκαν Τσέτες στο Αϊβαλί» («Εξοδος», σ. 249).
Για το σκεπτικό αυτής της απαγόρευσης, αποκαλυπτικό είναι ένα επείγον τηλεγράφημα του γενικού διοικητή Χίου, Σταυρίδη, προς τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εσωτερικών, με ημερομηνία 6/9/1922 (24/8 με το παλιό ημερολόγιο), τρεις μέρες δηλαδή προτού τα κεμαλικά στρατεύματα καταλάβουν τη Σμύρνη:
«Από Κυριακής ήρχισαν αφικνούμεναι πολλαί οικογένειαι εκ Σμύρνης, ων εσπευσμένη εκείθεν αναχώρησις και απαισιόδοξοι αφηγήσεις διασπείρουσι τρόμον. Εισηγούμεθα γνώμην απαγορευθή προσωρινώς αναχώρησις εκ Σμύρνης απάντων κατοίκων ή τουλάχιστον ομογενών» (Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχείο Π.Γ. Πρωθυπουργού, φ. 705).
Από τους πρόσφυγες που επέζησαν και δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν την εσωτερική λειτουργία της κρατικής ιεραρχίας, η ευθύνη για όλα αυτά θα αποδοθεί κυρίως στον (έτσι κι αλλιώς αντιδημοφιλή) ύπατο αρμοστή Στεργιάδη:
«Στις 24 Αυγούστου κατέβηκα στο Ακτσαϊ. Γεμάτο κόσμο. Μάταια περιμένουν οι άνθρωποι να φύγουν. Πού να ’ρθουν όμως πλοία! Ο εγκληματίας ο Στεργιάδης είχε δώσει εντολή να μην πάνε πλοία να πάρουν τους πρόσφυγες του Αδραμυττηνού κόλπου. Εγώ και άλλες δεκαεννέα οικογένειες, που είχαμε διαβατήριο, φύγαμε με το ατμόπλοιο “Καλλίπολις”. [...]
Στη Μυτιλήνη ήταν τριάντα καράβια στο λιμάνι· ανάμεσα σ’ αυτά, το υπερωκεάνειο “Μεγάλη Ελλάς”. Παρακαλούσαμε τις εκεί αρχές να φύγουν τα βαπόρια, να πάνε στον Αδραμυττηνό κόλπο, να πάρουν τον κοσμάκη που περίμενε στο Ακτσαϊ και στη Σκάλα του Κεμεριού. Ακαρπες οι προσπάθειές μας» («Εξοδος», σ. 229-230, μαρτυρία Αννας Παρή από το Αδραμύττι).
Κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη του Ν. 2870, κάποιοι Ελληνες καπετάνιοι θα προτιμήσουν έτσι να επιδοθούν, στις τραγικές εκείνες στιγμές, όχι στη διάσωση ανθρώπων αλλά σε ποινικά λιγότερο επιλήψιμες δραστηριότητες:
«Πηγαίνανε καΐκια, κλέβανε κατσίκια, πρόβατα, αλλά ανθρώπους δεν παίρνανε» (όπ. π., σ. 71, μαρτυρία Μαρίας Μπιρμπίλη από το Γιατζιλάρι της Ερυθραίας).

Εκκένωση δύο ταχυτήτων

Πρόσφυγες στη Χίο και στο Θησείο (1922). Η προστασία του «παραδοσιακού πολιτισμού» της Ελλάδας από τα «ανατολίτικα έθιμα» υπήρξε ένα από τα επιχειρήματα του αντιπροσφυγικού ρατσισμούΠρόσφυγες στο Θησείο (1922). Η προστασία του «παραδοσιακού πολιτισμού» της Ελλάδας από τα «ανατολίτικα έθιμα» υπήρξε ένα από τα επιχειρήματα του αντιπροσφυγικού ρατσισμού | National Geographic, «1922 O μεγάλος ξερηζωμός» (2007)
Κάποια στελέχη της ελληνικής διοίκησης αισθάνθηκαν υποχρεωμένα να διασκεδάσουν εκ των υστέρων τις εντυπώσεις από τη στάση αυτή του εθνικού κέντρου.
«Ας μη λέγωμεν ότι “δεν μας είπαν” και “δεν μας άφησαν” να φύγωμεν από την Σμύρνην», αποφαίνεται χαρακτηριστικά ένας υπάλληλος της Αρμοστείας, στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε την 50ή επέτειο της Καταστροφής.
«Δεν υπήρχον πλοία διά να φύγωμεν, διότι όλο το κακό έγινε μέσα σε δέκα μέρες. Αλλά και αν ακόμη υπήρχον τα μέσα φυγής, θα εφεύγαμεν; Ή θα υπακούαμεν εις τα κελεύσματα του Μητροπολίτου και τας συστάσεις των Δημογερόντων και των προεστών, που όλοι έλεγον ότι ήτο ανεπίτρεπτος η φυγή και ότι το καθήκον μας επέβαλλεν να μείνωμεν;» (Μιχάλης Νοταράς, «Εις την Ιωνίαν, Αιολίαν και Λυδίαν», Αθήναι 1972, σ. 66).
Πρόκειται, φυσικά, για προφάσεις εν αμαρτίαις. Για τον ίδιο τον συγγραφέα και τους ομοίους του πλοία «υπήρξαν», άλλωστε, «για να φύγουν», όπως πιστοποιεί η λεπτομερής εξιστόρηση της συντεταγμένης αποχώρησης του ελληνικού κρατικού μηχανισμού από έναν συνάδελφό του.
Πρόσφυγες στη Χίο- 1922Πρόσφυγες στη Χίο- 1922 | Μ. ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ «Η Σμύρνη» (1979)
Η εκκένωση της Μικρασίας από τις ελληνικές αρχές διατάχθηκε μυστικά από την Αθήνα στις 18/8/1922, πέντε μέρες μετά την έναρξη της τουρκικής επίθεσης.
Την επομένη, ο ύπατος αρμοστής διέταξε τους αντιπροσώπους του στα μεγάλα αστικά κέντρα «να συσκευασθώσιν τα αρχεία» των υπηρεσιών τους κι οι υπάλληλοι να είναι έτοιμοι για αναχώρηση «εις πρώτην διαταγήν», τονίζοντας πως η διαταγή αυτή έπρεπε να κρατηθεί «απολύτως μυστική από [τον] πληθυσμόν».
Οι κατώτεροι υπάλληλοι της διοίκησης έφυγαν από τη Σμύρνη με τα πλοία «Αδριατικός» και «Ατρόμητος» στις 24/8, οι δε τραυματίες των στρατιωτικών νοσοκομείων με το υπερωκεάνιο «Πατρίς» στις 25/8· το ίδιο βράδυ, ο αρχιστράτηγος και το επιτελείο του μετακόμισαν στον στόλο και την επομένη ακολούθησαν οι ανώτεροι υπάλληλοι (με το «Νάξος») κι ο ίδιος ο Στεργιάδης (με αγγλικό σκάφος).
Την τελευταία στιγμή, «μετά πολλούς κόπους και παρακλήσεις», στα καράβια που είχε επιτάξει ο στρατός έγιναν επίσης δεκτοί οι διευθυντές και συντάκτες των τοπικών ελληνικών εφημερίδων.
Οι πρώτοι Τούρκοι αντάρτες μπήκαν στην πόλη το επόμενο πρωί (Ροδάς 1950, σ. 343-353).
Υπήρξαν περιπτώσεις που η διάκριση αυτή υπήρξε ακόμη πιο προκλητική.
Ο φρούραρχος Σμύρνης μετέφερε λ.χ. με την ησυχία του τα έπιπλά του σε επιταγμένο βαποράκι, ενώ υφιστάμενοί του εμπόδιζαν με εφ’ όπλου λόγχη τους πολίτες να επιβιβαστούν (Σπύρος Βλάχος, «Απομνημονεύματα», τ. Α΄, Αθήνα 1975, σ. 247-248).
Τόσο η φυγή όσο και η παραμονή επικαθορίστηκαν, άλλωστε, συχνά από καθαρά κοινωνικές παραμέτρους.
«Εκείνοι που είχαν χρήματα ή δικά τους πλεούμενα φεύγαν», θυμάται χαρακτηριστικά ένας πρόσφυγας από το Αϊβαλί. «Την άλλη μέρα φύγαν όσοι στρατιωτικοί είχαν μείνει και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μάλιστα μας μίλησε ο λιμενάρχης και μας συμβούλεψε να μείνουμε στον τόπο μας και να προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε με τους Τούρκους. Αρκετοί θέλαν να μείνουν, για να μη χάσουν τις περιουσίες τους. Σχημάτισαν τότε και πολιτοφυλακή για να τηρήσει την τάξη και να εμποδίσει όσους θέλαν να φύγουν. Μερικοί κατάφεραν και φύγαν κρυφά» («Εξοδος», σ. 94).

Θαλασσοπνιγμένα «σκυλιά»

Προσφυγόπουλα, 1922Μ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ, ΕΛΛΑΔΑ 20ος ΑΙΩΝΑΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ (2000)
Το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων μπορεί να γεννά αυθόρμητα αισθήματα συμπόνιας, κάποιες ωστόσο ρατσιστικές φωνές δεν διστάζουν να το αναγορεύσουν ακόμη και «τεκμήριο» της κοινωνικής «επικινδυνότητάς» τους.
Οι πρόσφυγες του ’22 δεν μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση σ’ αυτό τον κανόνα, όπως διαπιστώνουμε από το μυθιστόρημα «Λεηλασία μιας ζωής» του Μεσολογγίτη εκπαιδευτικού Αντώνη Τραυλαντώνη, που κυκλοφόρησε το 1935:
«Για όσους δεν είδαν τον ελληνικό κατακλυσμό του 1922, κάθε περιγραφή είναι περιττή. [...] Ας φαντασθούν ένα μεγάλο καράβι, παραφορτωμένο με επιβάτες, που πνίγεται μεσοπέλαγα, χωρίς βοήθεια, και σκορπίζεται στη θάλασσα, σκοινιά-μαδέρια.
Πλήρωμα και επιβάτες πέφτουν στη θάλασσα. Με τα μάτια πεταμένα έξω, με κινήσεις σπασμωδικές, με φωνές, με θρήνους, με μουγκρητά, κυνηγούν ένα μεγάλο μαδέρι που πέρασε πλέοντας πλάγι τους.
Ολοι θέλουν να κολλήσουν επάνω όσο μπορούν σφιχτότερα με την τελευταία ελπίδα για τη ζωή, και ο καθένας, με τα χέρια, με τα πόδια, με τα δόντια, με το κεφάλι, αγωνίζεται να σπρώξη τον άλλον, να τον θυσιάση, ο δούλος τον αφέντη, ο φίλος το φίλο, ο αδερφός τον αδερφό, ο εραστής την ερωμένη του, το παιδί τον πατέρα του, η μάνα το παιδί της, για να γλυτώση τη ζωή του αυτός.
Γιατί όλα τα ανθρώπινα ένστικτα, όλα τα διδάγματα του πολιτισμού, της θρησκείας, της αρετής, όλα έχουν σβυστή με μιας από μια πνοή παντοδύναμη, από το αδάμαστο, το άγριο, το σκληρό και ανήλεο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως.
Ας φαντασθούν ακόμα σκυλιά, πλήθος σκυλιά ριγμένα σ’ ένα ξεροπήγαδο. Με λύσσα, με ουρλιάσματα, με δόντια και με νύχια, το καθένα αγωνίζεται για να σπαράξη το άλλο, για να ζήση αυτό, να παρατείνη λίγες ώρες την άθλια ζωή του, με τις σάρκες του συντρόφου του, του αδερφού του.
Τέτοια απάνω κάτω στυγερή εικόνα παρουσιάζονταν στον ταξιδιώτη από το λιμάνι ώς την Ομόνοια, και σ’ όλες τις πλατείες, τα πεζοδρόμια, τους δρόμους, τα στενά, και πέρα, έξω από την πολιτεία, από τα πόδια του Υμηττού έως τα πόδια του Αιγάλεω»
πηγή::http://www.efsyn.gr/arthro/anepithymitoi-prosfyges