Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Πώς αντιλαμβάνονται την αγάπη και τον έρωτα τα παιδιά του νηπιαγωγείου;

Πώς αντιλαμβάνονται την αγάπη και τον έρωτα τα παιδιά του νηπιαγωγείου;

14:57 | 29 Ιουν. 2016
Τελευταία ανανέωση 14:57 | 29 Ιουν. 2016
Οι παιδικοί έρωτες είναι ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό στάδιο και συνήθως αρχίζουν στο νηπιαγωγείο, όταν δηλαδή το παιδί απομακρυνθεί από τον οικογενειακό κλοιό και κληθεί να λειτουργήσει αυτόνομα.
Ο αποχωρισμός από τη μητέρα και την ασφάλεια της στέγης συχνά ευθύνεται για την συναισθηματική προσκόλληση που εκδηλώνουν τα παιδιά μεταξύ τους. Αυτό ανακουφίζει το παιδί από το άγχος του, συγκαλύπτει τη μοναξιά του, του προσφέρει ασφάλεια και επικοινωνία.
Οι νηπιακές φιλίες μεταμφιέζονται σε ερωτικές επιθυμίες, χωρίς ωστόσο να υπάρχει συνειδητή η σεξουαλική έλξη στο μυαλό του παιδιού. Η αγάπη μπερδεύεται με την επιθυμία. Η επιλογή του «άλλου» αποκαλύπτει και τις βαθύτερες ανάγκες του παιδιού.
Π.χ., ένα εσωστρεφές κορίτσι που έλκεται από ένα δυναμικό αγόρι μπορεί να έχει την ανάγκη να καθοδηγηθεί ή να έχει μάθει να εξαρτάται από φιγούρες αυθεντίας στο σπίτι ή να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Το παιδί εισχωρεί σε ένα μιμητικό ρόλο που αντανακλά τη σχέση των γονιών του. Μπορεί να θέλει να αγκαλιάσει και να φιλήσει το άλλο παιδάκι, να είναι αφηρημένο, να έχει δυσκολία να φάει ή να κοιμηθεί, να κοκκινίζει, να έχει υπερδιέγερση και ανησυχία, το μυαλό του να «κολλάει» στον άλλον, να είναι πιο ενθουσιώδες.
Πώς θα πρέπει ο γονιός να συμπεριφερθεί στο παιδί του όταν εκείνο ερωτεύεται;
Είναι μια πρόκληση για τον γονιό προκειμένου να αποδεχθεί μέσα του και να επεξεργαστεί το γεγονός ότι το παιδί του μεγαλώνει. Πολλαπλές υποκειμενικές σημασίες εκλύονται για τον γονιό, ανάλογα με το πόσο ακουμπά ή εξαρτάται από το παιδί του. Η έννοια της απώλειας εδώ είναι κεντρική.
Ο γονιός μπορεί να εισχωρεί σε μια διαδικασία πένθους αισθανόμενος ότι συρρικνώνεται η δική του συμμετοχή και μοναδικότητα στη ζωή του παιδιού, Νιώθει φόβο, ανταγωνισμό ακόμη και ζήλεια.
Πρόκειται για συναισθήματα φυσιολογικά, που πρέπει όμως εκείνος να κατανοήσει. Είναι σημαντικό να μην κοροϊδεύει, υποτιμά, να δείχνει αμηχανία ή να τιμωρεί το παιδί όταν εκείνο αγαπά ένα άλλο. Να σεβαστεί τη σιωπή που εκείνο μπορεί να έχει ανάγκη, δίχως να γίνεται παρεμβατικός και ελεγκτικός.
Η δυνατότητα όλης της οικογένειας να μιλά και να εκφράζει τα συναισθήματα της θα φυσικοποιήσει στο παιδί την αποδοχή του έρωτα και της αγάπης για τη μετέπειτα ζωή του.
* Μυρσίνη Κωστοπούλου / ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια (PhD)
Πηγή: all4mama.gr

Η Οδύσσεια 3D Animation (Ελληνικοί Υπότιτλοι)


Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Ο Μικρός Πρίγκιπας μας μιλάει για τα πραγματικά σημαντικά της ζωής

Ο Μικρός Πρίγκιπας μας μιλάει για τα πραγματικά σημαντικά της ζωής

15:28 | 28 Ιουν. 2016
Ο Μικρός Πρίγκιπας μας μιλάει για τα πραγματικά σημαντικά της ζωής...
- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Καλημέρα, είπε ο κλειδούχος του σιδηροδρομικού σταθμού.
- Τι κάνεις εδώ; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ξεχωρίζω τους επιβάτες σε δέματα των χιλίων, είπε ο κλειδούχος. Στέλνω τα τρένα που τους μεταφέρουν, άλλοτε προς τα δεξιά και άλλοτε προς τα αριστερά.
Και μια φωτισμένη ταχεία αμαξοστοιχία, βροντώντας όπως το μπουμπουνητό, τράνταξε την καμπίνα του κλειδούχου.
- Είναι πολύ βιαστικοί, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι ψάχνουν;
- Αυτό δεν το ξέρει ούτε ο άνθρωπος της ατμομηχανής, είπε ο κλειδούχος.
Μια δεύτερη φωτισμένη ταχεία βρόντηξε σε αντίθετη κατεύθυνση.
- Επιστρέφουν κιόλας; Ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Δεν είναι οι ίδιοι, είπε ο κλειδούχος. Είναι μια ανταλλαγή. Άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται.
- Δεν ήταν ευχαριστημένοι εκεί που βρίσκονταν;
- Κανείς δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος εκεί που βρίσκεται, είπε ο κλειδούχος.
Και βρόντηξε το μπουμπουνητό μιας τρίτης φωτισμένης ταχείας.
- Κυνηγούν τους πρώτους ταξιδιώτες; Ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Δεν κυνηγούν τίποτα απολύτως, είπε ο κλειδούχος. Κοιμούνται μέσα εκεί ή χασμουριούνται. Μόνο τα παιδιά πατικώνουν τις μύτες τους στα τζάμια.
- Μόνο τα παιδιά γνωρίζουν τι ζητούν, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Χάνουν χρόνο για μια κούκλα από κουρέλια και αυτή γίνεται πολύ σημαντική, κι αν τους την αρπάξεις, κλαίνε…
- Είναι τυχερά, είπε ο κλειδούχος.
- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Καλημέρα, είπε ο έμπορος.
Ήταν ένας έμπορος τελειοποιημένων χαπιών που καταπραΰνουν τη δίψα. Καταπίνει κανείς ένα την εβδομάδα και δεν αισθάνεται πια την ανάγκη να πιει.
- Γιατί τα πουλάς αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Γιατί είναι μεγάλη εξοικονόμηση χρόνου, είπε ο έμπορος. Οι ειδήμονες έκαναν υπολογισμούς. Εξοικονομούν πενήντα τρία λεπτά της εβδομάδα.
- Και τι κάνεις με αυτά τα πενήντα τρία λεπτά;
- Κάνεις ό, τι θέλεις… «Εγώ» μονολόγησε ο μικρός πρίγκιπας, «αν είχα στη διάθεσή μου πενήντα τρία λεπτά να ξοδέψω, θα κατευθυνόμουν με το πάσο μου σε μια πηγή…».
Ο Αντουάν Ντε Σαιντ - Εξυπερύ (29 Ιουνίου 1900 - 31 Ιουλίου 1944) ήταν Γάλλος συγραφέας. Γεννήθηκε στη Γαλλία το 1900 από αριστοκρατική οικογένεια. Στα 26 του χρόνια γίνεται πιλότος και μάλιστα από τους πρωτοπόρους των υπερατλαντικών πτήσεων. Το 1936 παίρνει μέρος στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και αργότερα κατατάσσεται στην αμερικανική αεροπορία σαν πιλότος καταδιωκτικού. Από τη γεμάτη περιπέτειες ζωή του γεννήθηκαν τα κλασικά πια βιβλία του: Γη των ανθρώπων, Πιλότος πολέμου, Νυχτερινή πτήση. Ο Μικρός Πρίγκιπας, το πιο γνωστό του βιβλίο, πρωτοεκδόθηκε στην Αμερική το 1940, όπου είχε καταφύγει ο Εξυπερύ όταν κατέρρευσε το γαλλικό μέτωπο. Έχει μεταφραστεί σε 250 γλώσσες και είναι το τρίτο σε πωλήσεις βιβλίο στην παγκόσμια ιστορία, μετά απ’ τη Βίβλο και το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ. Ο Σαιντ Εξυπερύ εξαφανίστηκε με το αεροπλάνο του το 1944, ανοιχτά της Κορσικής.
Πηγή: www.doctv.gr

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Εννέα τρόποι για να απομακρύνετε το παιδί σας από την τηλεόραση και τον υπολογιστή

Εννέα τρόποι για να απομακρύνετε το παιδί σας από την τηλεόραση και τον υπολογιστή

17:01 | 24 Ιουν. 2016
Τελευταία ανανέωση 17:07 | 24 Ιουν. 2016
Με ποια δημιουργικά παιχνίδια θα απομακρύνεται το παιδί σας από την τηλεόραση και τον υπολογιστή;
Το καλοκαίρι ίσως είναι η πιο δύσκολη περίοδος για να βρείτε τρόπους να αποτρέψετε το μικρό σας, που μόλις τελείωσε το νηπιαγωγείο ή τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, να βλέπει με τις ώρες τηλεόραση, να ασχολείται με τον υπολογιστή ή να παίζει βιντεοπαιχνίδια. Θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε όλη σας τη δημιουργικότητα για να του προτείνετε δραστηριότητες που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον του αμείωτο για ώρες και με τις οποίες θα ασχολείται μόνο του ανεξάρτητα από το τι κάνετε εσείς.
Σας ετοιμάσαμε μια ενδεικτική λίστα με προτάσεις δημιουργικών παιχνιδιών και δραστηριοτήτων που αφενός θα το απομακρύνουν από τις οθόνες, αφετέρου θα πυροδοτήσουν τη φαντασία του κρατώντας το απασχολημένο.
1. Εικονογράφηση ενός βιβλίου. Αν αγαπάει τη ζωγραφική ή το να χρωματίζει λευκές σελίδες, φέτος το καλοκαίρι αναβαθμίστε τη δραστηριότητα προτείνοντάς του να φτιάξει ένα βιβλίο από ζωγραφιές. Εξηγήστε του ότι μια ιστορία ακόμα και αν αποτελείται μόνο από εικόνες έχει αρχή, μέση και τέλος καθώς και μια πλοκή, επομένως εφοδιάστε το με τα απαραίτητα υλικά και αφήστε το να εμπνευστεί τους ήρωές του.
2. Μικρές θεατρικές παραστάσεις. Συγκεντρώστε μερικά παλιά δικά σας ρούχα και αξεσουάρ και προτείνετε στο μικρό σας να μεταμφιεστεί και να σας παρουσιάσει ένα μικρό θεατρικό μονόλογο στο σαλόνι σας.
3. Αφήστε τα αδέρφια να αυτοσχεδιάσουν. Η απουσία ηλεκτρονικών παιχνιδιών, υπολογιστών και τηλεόρασης θα δώσει την ευκαιρία στα αδέρφια να επινοήσουν παιχνίδια για να αντιμετωπίσουν την ανία. Και κάτι τέτοιες στιγμές τα παιδιά σας μπορούν να γίνουν απίστευτα δημιουργικά.
4. Κολλάζ με υφάσματα. Επειδή ακόμα είναι αρκετά μικρό για να ράβει υφάσματα, δείξτε του πώς να δημιουργεί κολλάζ από χρωματιστά κομμάτια ύφασμα (για να ντύσει λόγου χάρη το βιβλίο του, ή μια κούκλα) και κόλλα υφάσματος και αφήστε το να πειραματίζεται για ώρες.
5. Εξάσκηση σε ένα μουσικό όργανο. Αν το μικρό σας αγαπάει τη μουσική και έχει ξεκινήσει ήδη μαθήματα κάποιου μουσικού οργάνου, το καλοκαίρι είναι η ιδανική περίοδος για να κάνει την εξάσκηση που χρειάζεται. Αφήστε το να πειραματιστεί, κάνοντας τις δικές του "συνθέσεις" χωρίς να είστε τόσο αυστηροί με τον τρόπο που παίζει.
6. Παιχνίδια με παζλ. Εφοδιάστε το με καινούργια και πιο δύσκολα παζλ για να απασχολείται τα πρωινά. Ακόμα και αν το παζλ παραμένει ατελείωτο, αφήστε το σε ένα τραπέζι ώστε να έχει εύκολη πρόσβαση όποτε θελήσει να το ολοκληρώσει.
7. Χτίζοντας ένα φρούριο. Δώστε του το ελεύθερο να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε αντικείμενο του σπιτιού από μια λίστα που θα έχετε φτιάξει με σκοπό να χτίσει ένα "φρούριο" στο δωμάτιο ή το σαλόνι του. Τα αυτοσχέδια παιχνίδια δεν θα έχουν τελειωμό μόλις το φρούριο ετοιμαστεί. Δείτε πως να φτιάξετε μαζί ένα φρούριο εδώ>
8. Συγκεντρώνοντας παιχνίδια για να τα χαρίσει.Ζητήστε του να συγκεντρώσει μερικά παλιά του παιχνίδια σε μια τσάντα με σκοπό να τα χαρίσετε. Αφήστε το με την ησυχία του να αξιολογήσει το κάθε παιχνίδι, να σκεφτεί και να αποφασίσει. Έχει ενδιαφέρον να διαπιστώσετε πόση αξία μπορεί να δώσει σε ένα ξεχασμένο παιχνίδι.
9. Φροντίζοντας το κατοικίδιο ζωάκι σας. Αν έχετε κατοικίδιο ζωάκι, είναι ευκαιρία να αναλάβει τη φροντίδα του και να μάθει πώς να είναι υπεύθυνο για αυτό. Επιτρέψτε του να ασχοληθεί με την τροφή και την καθαριότητά του, αρχικά δίνοντάς του οδηγίες και στη συνέχεια απλά επιβλέποντάς το.
Πηγή: happyparenting.gr

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Νεοφιλελευθερισμός, εκπαίδευση και η κατασκευή του συμβατού πολιτικού υποκειμένου

Νεοφιλελευθερισμός, εκπαίδευση και η κατασκευή του συμβατού πολιτικού υποκειμένου*
Γράφει ο Ευθύμης Τσιλικίδης
Οι επερχόμενες αλλαγές στη δημόσια εκπαίδευση σαφώς και δεν γίνονται με αποκλειστική υπαιτιότητα των κυβερνώντων, όπως αρέσκονται να παρουσιάζουν οι φιλοκαπιταλιστικές αφηγήσεις. Υπάρχει μια βαθύτερη, δομική πολιτική εξήγηση.
Εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια ζούμε παγκόσμια το φαινόμενο που χαρακτηρίζεται ως «εξέγερση των ελίτ», την αντεπίθεση των οικονομικών, πολιτικών, διανοητικών ελίτ του κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στις λαϊκές διεκδικήσεις για ισοελευθερία και χειραφέτηση, στα κεκτημένα δικαιώματα πολυετών αγώνων. Αυτή η αντεπίθεση συνοδεύεται και ωραιοποιείται από εύηχα συνθήματα που ο μέσος πολίτης δυσκολεύεται να αμφισβητήσει: απελευθέρωση των αγορών και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ανάπτυξη, αποτελεσματικότητα, αξιοκρατία. Πολύ σημαντική ανάμεσα στις αλλαγές που επιφέρει η νεοφιλελεύθερη αντίληψη είναι ότι πλέον ως πρότυπο, προστατευόμενος και δομική μονάδα της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης δεν προωθείται πλέον το κοινωνικό σύνολο ούτε καν το άτομο, όπως μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια ο κλασικός φιλελευθερισμός αλλά η ιδιωτική εταιρεία. Αυτός είναι και ο λόγος που όροι όπως εθνική κυριαρχία ή δικαιώματα υποχωρούν ολοένα και περισσότερο στο πολιτικό λεξιλόγιο, αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικές αποφάσεις συνοψίζονται στο σύνθημα «αποκρατικοποιήστε, ιδιωτικοποιήστε, τελειώσατε», με βάση το οποίο δημόσιες υπηρεσίες και ΟΤΑ αναδομούνται σταδιακά.

Hale Woodruff Poor man’s cotton, 1944 λεπτομέρεια.
Ασφαλώς η εταιρική οργάνωση απαιτεί και την ανάλογη στελέχωση. Ως εκ τούτου όσοι δεν έχουν την τύχη να είναι αφεντικά ή υψηλόβαθμα στελέχη θα πρέπει να συμβιβαστούν με τις αξίες και τις πρακτικές αυτού του τρόπου οργάνωσης, να ταξινομηθούν ιεραρχικά με βάση διαφορετικά επίπεδα γνώσης, να αποδεχτούν την κατώτερη θέση τους στον καταμερισμό εργασίας και να συμβιβαστούν με μια μη χειραφετητική προοπτική ζωής όπου θα αγωνίζονται για την επιβίωση ως υπάλληλοι, δηλαδή ως άνθρωποι που υπόκεινται σε άλλους σε συνθήκες συρρίκνωσης των δικαιωμάτων, ανεργίας, επισφάλειας, ελαστικότητας, περιορισμένου ελεύθερου χρόνου και ποιότητας ζωής. Αυτή είναι η κατάλληλη μαζική νοοτροπία πολίτη για τον νεοφιλελευθερισμό, αυτό το πολιτικό υποκείμενο επιθυμεί να διαμορφώσει: τον ελαστικοποιημένο, συναινετικό, υπάκουο υπάλληλο.
Πώς όμως θα καμφθούν οι πολιτικές αντιστάσεις; Πώς θα περάσουμε από το κράτος πρόνοιας στις ανάγκες ενός ακόμη σκληρότερου καταμερισμού εργασίας; Πώς θα διαμορφωθεί αυτό το συναινετικό πολιτικό υποκείμενο; Αρχικά με τη βίαιη καταστολή των μαζικών κινητοποιήσεων και αντιδράσεων. Παρακολουθούμε τι γίνεται στις μέρες μας σ’ ένα από τα πιο ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη πρόνοιας με παράδοση στους κοινωνικούς αγώνες που πρέπει κι αυτό να υποστεί την αναπροσαρμογή του, τη Γαλλία. Η δεύτερη, ηπιότερη μέθοδος είναι η ιδεολογική ταύτιση ή τουλάχιστον η κατασκευή πολιτικής συναίνεσης στην τρέχουσα αναπροσαρμογή: με απλά λόγια, να πιστέψουμε όλοι εμείς πως ό,τι συμβαίνει είτε είναι ορθό και δίκαιο είτε  αναγκαίο για το καλό μιας «πλειοψηφίας» είτε, τέλος, να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Στην προσπάθειά τους αυτή οι ελίτ έχουν ισχυρούς συμμάχους: πολιτικούς, τεχνοκράτες και κάθε λογής οργανικούς διανοούμενους με αναβαθμισμένο πολιτικό ρόλο σε όλες τις κυβερνήσεις, τα συστημικά ΜΜΕ της σκόπιμης μαζικής παραπληροφόρησης και του περιορισμού της πολιτικής ατζέντας σε ό,τι συμφέρει τις αγορές, τις πολιτικά κατασκευασμένες κρίσεις που καθυποτάσσουν τα κράτη στα χρέη και επιβάλλουν στα άτομα τη δουλική νοοτροπία του χρεωμένου ανθρώπου και, φυσικά, το πεδίο της εκπαίδευσης. Ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο επιδιώκεται η συναίνεση του πολιτικού υποκειμένου στη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή μέσω της εκπαίδευσης.
Πρωτίστως με τη αναμόρφωση της λειτουργίας του σχολείου στο βαθμό του δυνατού σε ιδιωτική εταιρεία. Στο νέο σχολείο που προωθεί η ΕΕ οι αναλογίες είναι πολλές, καταρχάς στο ζήτημα της χρηματοδότησης. Π.χ., στα κείμενα της επιτροπής εθνικού διαλόγου για την παιδεία η έννοια της «αυτονομίας του σχολείου» αναφέρεται στην αυτονόμηση από την κρατική χρηματοδότηση και την αναζήτηση χορηγών στην ελεύθερη αγορά. Γνωρίζουμε καλά ότι αυτό ήδη συμβαίνει σε πολλές χώρες της ΕΕ μπολιάζοντας τη λειτουργία του σχολείου με την αναγκαία αγοραία-εμπορευματική νοοτροπία.
Δεύτερον, η επερχόμενη αξιολόγηση, η οποία στα επίσημα κείμενα της ΕΕ αποτελεί κομβικό άξονα και βαρυσήμαντη υποχρέωση για μαθητές, εκπαιδευτικούς και τα ίδια τα σχολεία ως οργανισμούς. Προτείνεται μάλιστα η εξάπλωση της εφαρμογής της ακόμη και σε διδακτικά αντικείμενα που η ποσοτικοποίηση φαντάζει αδιανόητη, όπως π.χ. η πολιτική εκπαίδευση. Και αν τα κεντρικά επιχείρηματα για τη διαρκή αξιολόγηση είναι η αποτελεσματικότητα και η αξιοκρατία, στην πραγματικότητα αυτό που καταλήγει να συμβαίνει στα σχολεία των δυτικών χωρών είναι η επικράτηση της αρχής “what gets tested, gets taught”. Το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί, προκειμένου να αυτοσυντηρηθούν σ’ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον καταλήγουν να διδάσκουν περιορισμένα αντικείμενα (αυτά που αξιολογούνται από τη στοχοθεσία ως σημαντικά και η τάση είναι να θεωρούνται σημαντικά τα «βασικά», όπως μας δείχνει η εξάπλωση της αμερικανικής λογικής του “back to basics”) και να προσανατολίζουν τη διδακτική πράξη στην ενδυνάμωση κυρίως του ποσοστού των μαθητών που θα αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα για την προσέλκυση χρηματοδότησης.
Τρίτον, η έμφαση που δίνεται στην τήρηση της ιεραρχίας σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της γνώσης και των αξιωμάτων, με την ιδιαίτερη θέση που καταλαμβάνει ο δ/ντης-headmaster. Με αυτή τη δομή διοικητικής οργάνωσης εξασφαλίζεται ευκολότερα η λογοδοσία για την τήρηση μιας κατά κανόνα θεσπισμένης είτε συγκεντρωτικά είτε με αγοραία κριτήρια στοχοθεσίας συμμορφωμένης με την κυρίαρχη ιδεολογία, η  εφαρμογή των ανάλογων προγραμμάτων και η πειθάρχηση των υπαλλήλων, στοιχεία που καθορίζουν το επίσημο αλλά και το κρυφό διδακτικό αναλυτικό πρόγραμμα.
Και τέταρτον, το «άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία», σύνθημα επίσης εύηχο γιατί έχει μια επίφαση πλατιάς δημοκρατίας σε συνδυασμό με την επικράτηση μιας «συμμετοχικής» σχολικής κουλούρας,. Με τον όρο «άνοιγμα» εννοείται η αλληλεπίδραση του σχολείου με γονείς, μορφωτικά ιδρύματα, επαγγελματίες, ΟΤΑ, αλλά βεβαίως και ιδιωτικούς φορείς όπως εταιρείες, ομίλους κλπ., ενώ η «συμμετοχή» είναι μια οργανωμένη εκπαιδευτική προσπάθεια εμπλοκής του μαθητή σε μαθησιακές, διοικητικές, κοινοτικές, πολιτικές δραστηριότητες χωρίς, ωστόσο κριτικό αμφισβητησιακό προσανατολισμό, αλλά με στόχο την εξοικείωση-ενσωμάτωση του μαθητή με τη «δημοκρατία» και τις θεσμικές διαδικασίες με την ισχύουσα παγιωμένη μορφή.
Εύκολα μπορεί κανείς να διερωτηθεί: πόσο συμβάλλει στον εκδημοκρατισμό και στην χειραφετητική αποστολή του σχολείου το άνοιγμα σε μια ατομικιστική κοινωνία όπου κυριαρχούν πολιτικά αξίες, πρακτικές της αγοράς και θεσμοί που τις εξυπηρετούν; Ξεχνάμε ότι το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο που μας οδήγησε στην κρίση είναι ακριβώς αυτή η κοινωνία; Επιπλέον, ποιες είναι οι συνθήκες εντός των οποίων θα λάβει χώρα το άνοιγμα; Η άθλια πραγματικότητα που δημιουργείται με τις πολιτικές της ύφεσης και του φόβου; Κι ύστερα απ’ όλα αυτά, πώς προκύπτει ότι η «συμμετοχική» σχολική κουλτούρα θα βοηθήσει στην εμβάθυνση της δημοκρατίας; Πολλές σχετικές έρευνες πιστοποιούν το αντίθετο: εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς δεν δείχνουν ικανοί να οδηγηθούν σ’ αυτή την εμβάθυνση. Και πώς μπορεί να είναι αυτό δυνατό αν δεν υπάρχει ως κεντρικός εκπαιδευτικός προσανατολισμός η κριτική σκέψη και αμφισβήτηση, αν δεν υπάρχει ως δυνατότητα η κοινωνική αναμόρφωση; Ως εκπαιδευτική διαδικασία το άνοιγμα του σχολείου στην ταξική κοινωνία και η εμπέδωση μιας συμμετοχικής σχολικής κουλτούρας όπου η μετασχηματιστική προοπτική έχει αφαιρεθεί από τα διδακτικά περιεχόμενα και τις δράσεις φέρουν τους άβουλους, αδύναμους κριτικά νεαρούς μαθητές σε αλληλεπίδραση με τις ισχυρές δομές, επιχειρούν να  κάμψουν τις αντιστάσεις, να φυσικοποιήσουν και να αναπαραγάγουν τελικά με τον ένα ή άλλον τρόπο τις υπάρχουσες οικονομικές και ιεραρχικές σχέσεις εξουσίας των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών αποκλεισμών, καταδεικνύοντάς τες ως τον «μοναδικό ρεαλιστικό δρόμο».
Και τι προτείνουμε; Δικαίως θα αναρωτηθεί κάποιος. Να περιφράξουμε το σχολείο απέναντι στην κοινωνία; Όχι βέβαια. Αλλά η αποδοχή της άποψης ότι σχολείο και κοινωνία πρέπει να αλληλεπιδρούν δεν σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε κάθε είδους σχέση του σχολείου με την κοινωνία, ειδικά όταν η κοινωνία λειτουργεί αναπαραγωγικά, χωρίς θεσμούς που να ενισχύουν την ατομική και συλλογική αυτονομία, την κριτική σκέψη και αμφισβήτηση. Σαφώς και επιθυμούμε ένα άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία αλλά στο άνοιγμα αυτό εκπαιδευτικοί και μαθητές θα πρέπει να εργάζονται με στόχευση την κριτική και ριζοσπαστική αναμόρφωση αυτής της κοινωνίας, την ελευθερία, την ισότητα, την αλληλεγγύη για όλους. Και για να γίνει αυτό δυνατό θα πρέπει να ισχύουν κι άλλες προϋποθέσεις: η ίδια η κοινωνία και οι θεσμοί της να είναι δεκτικοί σ” αυτόν τον κριτικό ριζοσπαστικό ακτιβισμό του σχολείου, να επιθυμεί η ίδια η κοινωνία την κριτική αμφισβήτηση και τη συλλογική χειραφέτησή της, αφού πρωταρχικά έχει αναγνωρίσει την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση ως πρόβλημα προς επίλυση και έχει αναβαθμίσει στην αντίληψη και τις εφαρμοζόμενες πρακτικές της τον μετασχηματιστικό ρόλο του σχολείου και της παιδείας.
Κάθε άλλο άνοιγμα σαν κι αυτό που γίνεται στην ΕΕ και ετοιμάζεται για την Ελλάδα θα είναι απλά μια άσκηση πιέσεων για εκσυγχρονιστικές αλλαγές από την υπό ανέγερση νεοφιλελεύθερη κοινωνία προς το παλαιό σχολείο που δομήθηκε (επιτυχημένα ή όχι αυτό είναι μια άλλη συζήτηση) με τις αρχές ενός υποτυπώδους κράτους πρόνοιας. Μια αποθέωση του νεοφιλελεύθερου εταιρικού μοντέλου οργάνωσης ταυτόχρονα με μια μαζική υποκειμενοποίηση των μαθητών στον ρόλο του ατομοποιημένου συναινετικού υπαλλήλου. Είναι δυνατόν –απ’ όπου κι αν προέρχεται- να αποδεχτούμε μια εκπαιδευτική πολιτική με αυτές τις στοχεύσεις;
*Το κείμενο αποτέλεσε τη βάση τοποθέτησης που πραγματοποιήθηκε στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, στις 31/5/2016.
ΒΑΣΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Bourdieu Pierre & Passeron Jean-Claude (2014). Η αναπαραγωγή. Μτφρ. Γιώργος
Καράμπελας. Αθήνα:Αλεξάνδρεια.
Εθνική επιτροπή διαλόγου για την Παιδεία, Πορίσματα, 27/05/2016.
Eurydice 2012, Citizenship Education in Europe. Brussels: European Commision.
https://webgate.ec.europa.eu/fpfis/mwikis/eurydice/index.php/Publications:Citizenshi
p_Education_in_Europe.
Hedtke, Reinhold & Zimenkova, Tatjana (2013). Education for civic and political
participation, a critical approach. London: Routledge.
Κακός Μιχάλης, (2008). Η αλληλεπίδραση μαθητών διδασκόντων στα πλαίσια της Αγωγής του Πολίτη. Στο Μπαλιάς, Στάθης, επιμ. (2008). Ενεργός πολίτης και εκπαίδευση. Αθήνα: Παπαζήση, σ. 201-233.
Κράουτς Κόλιν, (2014). Ο περίεργος μη θάνατος του νεοφιλελευθερισμού, μτφ. Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Αθήνα: Εκκρεμές.
Λας Κρίστοφερ (2004), «Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας». Μτφρ Βασίλης Τομανάς. Θεσσαλονίκη:Νησίδες.
Westheimer, Joel (2011). Practicing democracy. Στο Veugelers, Wiel (ed.) (2011) Education and Humanism: Linking Autonomy and Humanity. Sense publishers: Rotterdam, σ. 95-103.
ΠΗΓΗ:http://eranistis.net/wordpress/2016/06/20/%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CF%80%CE%B1%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7/#.V2gmYMDEP-I.facebook

Σάββατο 18 Ιουνίου 2016

Δύναται να γίνει... καλός εθνικόφρων με τη δέουσα διδασκαλίαν» TVXS NTOKOYMENTA (10)

«Δύναται να γίνει... καλός εθνικόφρων με τη δέουσα διδασκαλίαν»

TVXS NTOKOYMENTA (10)

07:23 | 17 Ιουν. 2016
Τελευταία ανανέωση 14:05 | 17 Ιουν. 2016
Γράφει ο Γ. Κ.
Εάν νομίζετε ότι η χούντα είχε μόνον τιμωρητικό χαρακτήρα, μπορεί και να είστε θύμα... ιστορικής πλάνης. Η χούντα είχε, πάνω από όλα,χαρακτήρα... εκπαιδευτικό, διέπλαθε εθνικά ιδεώδη, οράματα και ιδανικά και μπορούσε να εντοπίσει ποιοι νέοι οπλίται, με την ενδεδειγμένη – βεβαίως, βεβαίως – καθοδήγηση και διδασκαλία μπορούσαν να γίνουν χρήσιμοι καικαλοί εθνικόφρονες.
Τα Δελτία Νομιμοφροσύνης της περιόδου της επταετίας έχουν ουκ ολίγες τέτοιες περιπτώσεις – περιπτώσεις στρατιωτών που είτε κρίνονταν «εύπλαστοι» ως χαρακτήρες, άρα μπορούσαν να προσαρτηθούν και να αξιοποιηθούν με την κατάλληλη καθοδήγηση στο άρμα των συνταγματαρχών, είτε θεωρείτο πως θα μπορούσαν να πεισθούν να αλλάξουν πολιτικά φρονήματα και να επιδεικνύονται ως «τρόπαια» της ιδεολογικής κυριαρχίας του φασισμού.
Στο ίδιο πλαίσιο εντασσόταν και η διαδικασία του «χαρακτηρισμού – αποχαρακτηρισμού» των στρατιωτών, καθώς και η αλλαγή κατηγοριών «επικινδυνότητας» στα δελτία νομιμοφροσύνης που τους ακολουθούσαν στη διάρκεια της θητείας τους.
«Ικανός δι' ανάθεσιν απορρήτου υπηρεσίας»
Μία από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις όχι μόνον εν δυνάμει εθνικόφρονος οπλίτη, αλλά και ικανού να χρησιμοποιηθεί για «απόρρητες» υπηρεσίες είναι εκείνη του Ξ. Σ., που υπηρετούσε το 1970.
Στην αναφορά του διοικητή του σημειώνεται:
«Λαμβάνω την τιμήν, εις εκτέλεσιν της ύπερθεν σχετικής υμών να αναφέρω τα κάτωθι: 
Ο εν θέματι εμφορείται υπό υγιών κοινωνικών φρονημάτων.
Ωσαύτως και τα λοιπά μέλη της οικογενείας του.
Η υπηρεσία ημών κρίνει τούτον κατάλληλον διά την ανάθεσιν απορρήτου υπηρεσίας».
«Δύναται να επηρρεασθεί, λόγω του ασθενούς χαρακτήρος του»
Άλλη περίπτωση, όχι ικανή μεν για «απόρρητον υπηρεσίαν», αλλά πρόσφορη για ιδεολογική μεταστροφή υπέρ των... εθνικών ιδεωδών ήταν εκείνη του Μ. Ε. που υπηρετούσε το 1971.
Η αναφορά του διοικητή του επισημαίνει:
«Λαμβάνω την τιμήν, εις εκτέλεσιν της ύπερθεν υμετέρας διαταγής ν’ αναφέρω επί των εν αυτή διαλαμβανόμενων ερωτημάτων ΣΑΣ τα κάτωθι.
α ) Οι γονείς του εν θέματι δεν εχαρακτηρίσθησαν ως κομ/σταί καθ’ όσον δεν απασχόλησαν υφ’ οιασδήποτε πλευράς την υπερεσίαν μου (δηλαδή δεν ανεμίχθησαν εις αντεθνικάς οργανώσεις, πλην όμως εμφορούντο υπό κομ/στικών φρονημάτων.
β ) Κατά τας εκλογάς του 1963 και 1964 εξεδηλώθησαν υπέρ της Ενώσεως Κέντρου οι γονείς του, ενώ ο ειρημένος δεν εξεδηλώθη πολιτικώς, λόγω του νεαρού της ηλικίας του.
γ Ο εν θέματι δεν ενδιαφέρεται ουδόλως διά τα πολιτικά πράγματα, δύναται όμως να επηρεασθεί εφ’ οιουδήποτε, λόγω του ασθενούς χαρακτήρος του.
Γενικώς έχομεν την γνώμην ότι ο ανωτέρω οπλίτης είναι εθνικόφρων εφ’ όσον μέχρι σήμερον δεν απησχόλησε από αντεθνικής ή άλλης τινός πλευράς ημάς και ότι δύναται να γίνη καλός εθνικόφρων εφ’ όσον τύχη των δεουσών διδασκαλιών».
Ο «αποχαρακτηρισμός» και οι κατηγορίες
Η εθνικοφροσύνη των οπλιτών... μετριόταν με την κατάταξή τους σε συγκεκριμένες κατηγορίες. Τα δύο έγγραφα που ακολουθούν είναι ενδεικτικά της διαδικασίας «χαρακτηρισμών» - αποχαρακτηρισμών», καθώς και της κατάταξης των οπλιτών στις διάφορες, διαβαθμισμένες κατηγορίες«εθνικοφροσύνης», «Νομιμοφροσύνης» ή «Αντεθνικής Δράσεως».
Κατηγορία άρθρου:
Tags άρθρου:

Τι συμβαίνει όταν τα παιδιά μας βλέπουν νευριασμένους [ΒΙΝΤΕΟ


Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Υπουργοί Παιδείας με «κόφτη» και εργαζόμενοι-λάστιχο

Υπουργοί Παιδείας με «κόφτη» και εργαζόμενοι-λάστιχο

ypoyrgoi_paideias.jpg

Αρβανιτόπουλος, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, ΦίληςΟλες οι παρεμβάσεις που έγιναν την περίοδο 2011-2015, σύμφωνα με τους τότε υπουργούς Παιδείας, έγιναν «για παιδαγωγικούς και εκπαιδευτικούς λόγους». | EUROKINISSI
Από το 2010 μέχρι σήμερα (επτά ολόκληρα χρόνια), η πολιτική των μη διορισμών εκπαιδευτικών στα σχολεία είχε συνέπεια αφενός την αποψίλωση του προσωπικού, νηπιαγωγών, δασκάλων και καθηγητών (η μείωση έφτασε τις 35.000 εκπαιδευτικούς) και αφετέρου την απογείωση των κενών στις σχολικές μονάδες.
Ιδιαίτερα το ζήτημα των κενών στα σχολεία είναι ένα θέμα που απασχολούσε και απασχολεί μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια τη σχολική εκπαίδευση, χιλιάδες εκπαιδευτικούς και -βέβαια- εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές με τις οικογένειές τους, που σχεδόν έχουν «εθιστεί» σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει για εβδομάδες -ακόμη και μήνες- μετά την έναρξη του σχολικού έτους να λείπουν οι εκπαιδευτικοί που θα κάνουν μάθημα στα παιδιά.

Εξαφάνιση σχολείων

Αννα Διαμαντοπούλου - Ανδρέας ΛοβέρδοςΑννα Διαμαντοπούλου - Ανδρέας Λοβέρδος | ΕUROKINISSI/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Το υπουργείο Παιδείας και οι προηγούμενοι διαχειριστές του (Α. Διαμαντοπούλου, Κ. Αρβανιτόπουλος, Α. Λοβέρδος) επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που δημιουργούσε η πολιτική των ελάχιστων έως μηδενικών διορισμών με διάφορα αντιεκπαιδευτικά μέτρα, εκ των οποίων κυρίαρχα ήταν:
► οι συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολείων (πάνω από 2.000 σχολεία εξαφανίστηκαν από τον χάρτη την περίοδο 2010-2014),
► η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα (27-30),
► η κατάργηση ειδικοτήτων στην Επαγγελματική Εκπαίδευση (με αποτέλεσμα τον εξοστρακισμό περίπου 2.000 καθηγητών τεχνικών μαθημάτων) αφενός και αφετέρου η αύξηση του ωραρίου των καθηγητών και η μετατροπή τους σε εργαζόμενους-λάστιχο.
Ολες οι παρεμβάσεις που έγιναν την περίοδο 2011-2015, σύμφωνα με τους τότε υπουργούς Παιδείας, έγιναν «για παιδαγωγικούς και εκπαιδευτικούς λόγους» και είχαν στόχο την «ποιοτικότερη εκπαίδευση».
Οι αναβαθμισμένες πολιτικές εξαπάτησης και οι «φαεινές» ιδέες αντιμετώπισης των ελλείψεων ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της περιόδου, γεγονός που δημιούργησε ένα μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας στο εκπαιδευτικό προσωπικό.
Η πρώην υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου ήταν ο πρώτος «κόφτης» εκπαιδευτικού προσωπικού με εργαλείο τη συγχώνευση χιλιάδων σχολείων το 2011.
Την περίοδο αυτή συγχωνεύονται 1.523 σχολικές μονάδες Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης σε 672 και 410 σχολικές μονάδες Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε 205.
Παράλληλα καταργούνται συνολικά 181 σχολεία. Αποτέλεσμα; Μέσα σε έναν χρόνο (2011-12) μειώθηκαν οι σχολικές μονάδες συνολικά κατά περίπου 1.350.
Η κίνηση αυτή, ενώ στόχευε στη σημαντική μείωση των αναγκών σε εκπαιδευτικό προσωπικό, προβλήθηκε σαν παρέμβαση που βασιζόταν σε παιδαγωγικά κριτήρια.
Η Αννα Διαμαντοπούλου δεν δίσταζε να δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι «η συνένωση των σχολείων γίνεται για παιδαγωγικούς λόγους», ότι οι συγχωνεύσεις και τα λουκέτα «βασίζονται στον νόμο 1566 και η λογική είναι να αντιμετωπίζονται τα προβλήματα που προκύπτουν από την αλλαγή των δημογραφικών χαρακτηριστικών στις διάφορες περιοχές, αλλά και η παροχή καλύτερης εκπαίδευσης στους μαθητές».
Παράλληλα, η υπουργός Παιδείας, με σημαία το «οι τάξεις σύμφωνα με την εγκύκλιο έχουν από 25-27 μαθητές, το ευρωπαϊκό σχολείο έχει 30 παιδιά ανά αίθουσα», μέσω των περιφερειακών διευθύνσεων εκπαίδευσης προχωράει σε συγχωνεύσεις τμημάτων, αυξάνοντας τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα και δημιουργώντας ασφυκτικές καταστάσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Ωστόσο, η αποψίλωση των σχολείων δεν ανασχέθηκε, καθώς κάθε χρόνο συνταξιοδοτούνταν χιλιάδες εκπαιδευτικοί, με αποτέλεσμα, καθώς ο μόνιμος εκπαιδευτικός πληθυσμός μειωνόταν χρόνο με τον χρόνο, να μεταβάλλεται η αναλογία μόνιμου και ελαστικά εργαζόμενου προσωπικού (αναπληρωτές-ωρομίσθιοι) υπέρ του δεύτερου, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο το εργασιακό μοντέλο που αργά και συστηματικά εμπεδώνεται στην εκπαίδευση, των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών.

Ο «κόφτης» Αρβανιτόπουλου

Κωνσταντίνος ΑρβανιτόπουλοςΚωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος | ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΝΗΣ//EUROKINISSI
Ο πρώην υπουργός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος ήταν ο δεύτερος «κόφτης».
Με εργαλείο την αύξηση του ωραρίου των καθηγητών Γυμνασίων και Λυκείων, αλλά και με την κατάργηση 46 ειδικοτήτων στην επαγγελματική εκπαίδευση, δίνει νέα διάσταση στον σχεδιασμό για μείωση των αναγκών για εκπαιδευτικό προσωπικό.
Με μια κυνική επιχειρηματολογία η τότε ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δηλώνει ότι«προτάσσει ως αναγκαία για την ουσιαστική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών του, την απλούστευση των λειτουργιών του και την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού του» και στο πλαίσιο αυτό αποφασίζει ότι «μετά από συγκριτική μελέτη ευρωπαϊκών συστημάτων τεχνικής εκπαίδευσης, μελέτη αναγκών της εγχώριας αγοράς εργασίας και ανάπτυξη περιγραμμάτων επαγγελμάτων εξήχθη το συμπέρασμα ότι τα επαγγέλματα υγείας, όπως Βοηθοί Φαρμακείων, Βοηθοί Φυσιοθεραπευτών, Βοηθοί Ακτινολογικών Εργαστηρίων, Βοηθοί Οδοντοτεχνιτών, Βοηθοί Νοσηλευτών, Βοηθοί Ιατρικών & Βιολογικών Εργαστηρίων & Βοηθοί Βρεφονηπιοκόμων του Τομέα Υγείας-Πρόνοιας, καθώς και επαγγέλματα όπως Γραφικών Τεχνών, Σχεδίασης & Παραγωγής Ενδύματος, Αισθητικής Τέχνης, Κομμωτικής Τέχνης & Αργυροχρυσοχοΐας, δεν υπάρχει σκοπιμότητα να παρέχονται από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση».
Το «χεράκι» του έβαλε, στην ίδια πάντα κατεύθυνση, στη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου του 2014, και ο νέος υπουργός Παιδείας της συγκυβέρνησης, Ανδρέας Λοβέρδος.
Ο υπουργός εφηύρε νέους αντιεκπαιδευτικούς, όσο και ευφάνταστους, τρόπους «κάλυψης» των κενών στα σχολεία.
Από τη μια δεν δίστασε να αλλάξει τα αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα στα ολοήμερα σχολεία και, από την άλλη, άλλαξε τις αναθέσεις μαθημάτων στους καθηγητές, στην καταφανώς αντιεκπαιδευτική λογική «δεν με ενδιαφέρει αν μπορείς να διδάξεις το μάθημα, με ενδιαφέρει να μη φαίνονται τα κενά».

Μεγαλοφυείς ιδέες

Κωνσταντίνος ΦίληςEUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
Αυτό ήταν το πρώτο βήμα, καθώς δεν δίστασε να ανακοινώσει ότι προετοιμάζει νέα «κοπτορραπτική» στα προγράμματα σπουδών, «συγχώνευση-κατάργηση ειδικοτήτων»και μετάλλαξη του εκπαιδευτικού σε «τεχνικό» που μπορεί να διδάξει τα πάντα και να μετακινείται παντού.
Παράλληλα, σε μια έκρηξη μεγαλοφυών ιδεών προσκάλεσε αδιόριστους για εθελοντική εργασία (κάλυψη των κενών) με αμοιβή... μόρια!
Την Πέμπτη 9 Ιουνίου δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ το Ωρολόγιο Πρόγραμμα του ημερήσιου Γυμνασίου για το νέο σχολικό έτος 2016-17.
Την «πληρώνουν» φιλόλογοι, ΠΕ04 (φυσικοί, χημικοί, βιολόγοι, γεωλόγοι) και οι ΠΕ15 (οικιακής οικονομίας).
Εκοψαν 1 ώρα Γεωγραφία, 1 ώρα Βιολογία, 1 ώρα Οικιακή Οικονομία και 3 ώρες Αρχαία. Προστέθηκε 1 ώρα στη Γλωσσική Διδασκαλία της Α’ Γυμνασίου.
Συγκεκριμένα οι αλλαγές είναι:
◾ Α΄ Γυμνασίου: Αφαιρέθηκε 1 ώρα Βιολογίας, 1 ώρα Γεωγραφίας, 1 ώρα Project & 1 ώρα Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Προστέθηκε 1 ώρα Γλωσσική Διδασκαλία.
◾ Β΄ Γυμνασίου: Αφαιρέθηκε 1 ώρα Οικιακής Οικονομίας, 1 ώρα Project & 1 ώρα Αρχαία Ελληνική Γλώσσα.
◾ Γ΄ Γυμνασίου: Αφαιρέθηκαν 2 ώρες Project & 1 ώρα Αρχαία Ελληνική Γλώσσα.
«Ταμείο» για το υπουργείο Παιδείας; 2.000 λιγότεροι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί στη Δευτεροβάθμια και, αν προστεθεί και το «κόψιμο» των ωρών εργαστηρίων Φυσικής και Πληροφορικής, «εξοικονόμηση» συνολικά 3.000 καθηγητών, δηλαδή 3.000 λιγότεροι αναπληρωτές φιλόλογοι, ΠΕ04, μαθηματικοί (είναι σίγουρο σχεδόν ότι οι πληροφορικοί θα καλύψουν κενά μαθηματικών) και Οικιακής Οικονομίας.
Αυτά για τους αναπληρωτές των παραπάνω ειδικοτήτων, ενώ για τους μόνιμους των παραπάνω ειδικοτήτων, μαζικές μετακινήσεις.
Και στις αλλαγές αυτές («ελάφρυνση» του εβδομαδιαίου ωρολόγιου προγράμματος προφανώς για το καλό των μαθητών και της εκπαίδευσης, σύμφωνα με τον υπουργό) βέβαια, το υπουργείο Παιδείας δεν ξέχασε να κάνει το άσπρο μαύρο.
Σύμφωνα με δήλωση του Νίκου Φίλη, «το υπουργείο Παιδείας αποφάσισε για την επόμενη σχολική χρονιά να προχωρήσει σε ορισμένα πρώτα μέτρα (...) στη δημιουργία ενός σχολείου δημιουργικού και συνεργατικού, που θα κινεί την περιέργεια των παιδιών για τη γνώση και θα κερδίζει το ενδιαφέρον τους για τη μαθησιακή διαδικασία, ενός σχολείου που θα εξασφαλίζει υψηλά μαθησιακά αποτελέσματα, θα οξύνει την κριτική σκέψη, θα καλλιεργεί πολλαπλές δεξιότητες και θα εμπεδώνει δημοκρατικές αξίες».

Τα θύματα των παρεμβάσεων

Σχολική αίθουσαEUROKINISSI / ΧΑΣΙΑΛΗΣ ΒΑΙΟΣ
Λίγες εβδομάδες πριν, μια ανάλογη παρέμβαση στα Νηπιαγωγεία (διπλασιασμός των μαθητών ανά τμήμα) και στα Δημοτικά (μείωση ωρών), παρέμβαση που έχει συνέπεια τη μεγάλη μείωση των αναγκών για διδακτικό προσωπικό, παρουσιάστηκε σαν αναγκαία τομή με στόχο την αναβάθμιση των σχολείων και της εκπαίδευσης των παιδιών.
Είναι φανερό ότι οι αλλαγές στη σχολική εκπαίδευση από το 2011 και μετά βασικό στόχο είχαν και έχουν τις περικοπές προσωπικού.
Σε κάθε περίπτωση, τα θύματα των παρεμβάσεων τη νέα σχολική χρονιά θα είναι κυρίως χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικοί που θα μείνουν στα «αζήτητα», αλλά και χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί που θα αναγκαστούν να μετακινηθούν σε περισσότερα σχολεία.
Παρ’ όλα αυτά, είναι επίσης φανερό ότι είναι αμφίβολο αν ο νέος αυτός «κόφτης» θα καταφέρει να καλύψει τα κενά των σχολείων.
http://www.efsyn.gr/arthro/ypoyrgoi-paideias-me-kofti-kai-ergazomenoi-lastiho