Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Εγκληματικές ιδεολογίες και δημαγωγία (Αντώνης Λιάκος)

Είναι ο ναζισμός και ο κομμουνισμός εγκληματικές ιδεολογίες; Ας αποσαφηνίσουμε πρώτα το ιστορικό ζήτημα. Τα μείζονα ιδεολογικά – πολιτικά προτάγματα της νεωτερικότητας είναι σαν τα παγόβουνα. Εχουν ένα εμφανές μέρος ιδεών και αξιών, και ένα αφανές, μεγάλο, βίαιο και αιματηρό εκτόπισμα.
Τρία παραδείγματα: Πρώτο: Ποια ιδεολογία απαίτησε μεγαλύτερες θυσίες, ομοεθνών και αλλοεθνών, από την εθνική ιδεολογία; Ανυπολόγιστος ο αριθμός των θυμάτων για να θεμελιωθεί το σημερινό σύστημα εθνικών κρατών στο οποίο συνεχίζουμε να ζούμε, πόλεμοι, εξανδραποδισμοί, μετοικεσίες, εγκλεισμοί. Δεύτερο: Ζούμε σε καπιταλιστικές κοινωνίες, αλλά ξεχνάμε ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός βασίστηκε στη δουλεία και τα αμέτρητα θύματα που μεταφέρθηκαν από την Αφρική στις φυτείες της Αμερικής, όπως και στα κόκαλα των μικρών παιδιών στο εργοστασιακό σύστημα της Αγγλίας, μια σπονδή που συνεχίζεται αμείωτη στο εργοστασιακό σύστημα που έχει μεταφερθεί στην ΝΑ Ασία. Τρίτο: Η επέκταση των λευκών Ευρωπαίων σε όλο τον κόσμο, η αποικιοκρατία, πώς έγινε; Γενοκτονίες και εγκλήματα, όσα διέπραξαν οι Ευρωπαίοι στην Αφρική, οι λιμοί που προκάλεσαν οι Αγγλοι στην Ινδία, η εξολόθρευση φυλών και λαών στην αμερικάνικη ήπειρο. Και, βεβαίως, και τα δύο μείζονα ιδεολογικά προτάγματα του 20ού αιώνα έχουν αφήσει το βαρύ αιμάτινο αποτύπωμά τους στην ιστορία: ο κομμουνισμός και ο φασισμός.
Το αιμάτινο και βίαιο αποτύπωμα όλων αυτών των ιδεολογικοπολιτικών προταγμάτων τα κάνει εγκληματικά; Να ξεκαθαρίσουμε πριν από την απάντηση ότι η βία έχει πολλές αιτίες και πολλές μορφές. Η βία είναι ένα σύστημα το οποίο εν μέρει έχει τη δική του λογική και αυτονομία, ικανή να μεταλλάξει ακόμη και την πιο ειρηνική ιδεολογία. Για παράδειγμα, ο Χριστιανισμός στην πολυσχιδή και μακραίωνη ιστορία του. Το βίαιο αποτύπωμά του όμως δεν τον καθιστά αυτονοήτως εγκληματική ιδεολογία, όπως, εξάλλου, ούτε την εθνική ιδεολογία. Και στη Γαλλική Επανάσταση θα βρούμε πλήθος από διακηρύξεις και δημόσιες τελετουργίες (γκιλοτίνα) που εξυμνούν τη βία. Ούτε αυτή όμως θα την κατατάξουμε στις εγκληματικές ιδεολογίες.
Τότε τι είναι αυτό που ξεχωρίζει μια ιδεολογία ως εγκληματική; Είναι η διακηρυκτική ταξινόμηση των ανθρώπινων όντων σε ανθρώπους (αξιοβίωτους) και υπανθρώπους (που πρέπει να εξολοθρευτούν). Ο πυρήνας του ναζισμού είναι αυτός. Ακόμη και όλα τα φασιστικά ή φασιστοειδή κινήματα -λ.χ., ο Μεταξάς- δεν είχαν αυτό τον πυρήνα της εγκληματικής ιδεολογίας. Ο ρατσισμός, η ευγονική, η φυλετική αντιμετώπιση της κοινωνίας και της ιστορίας, η επιχείρηση επιστημονικής και βιομηχανικής αποκάθαρσης της ανθρώπινης κοινωνίας (αυτό που επιχειρήθηκε με την εξόντωση των Εβραίων), αυτός είναι ο πυρήνας της εγκληματικής ιδεολογίας.
Εγκληματικές στιγμές και περιόδους έχουν όλες οι ιδεολογίες. Ο ρατσισμός και η «εκπολιτιστική αποστολή» συνυπάρχουν στην αποικιοκρατία. Η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, επίσης. Τι άλλο ήταν οι ατομικές βόμβες και οι βομβαρδισμοί πόλεων από τους συμμάχους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Ο πυρήνας όμως της εγκληματικής ιδεολογίας δεν βρίσκεται σε όλες τις ιδεολογίες. Ο ναζισμός και ο σταλινικός κομμουνισμός έχουν παρά πολλά κοινά χαρακτηριστικά και ο ένας μιμήθηκε τον άλλο, παρά το γεγονός της θανάσιμης πάλης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο μαοϊσμός έχει χρησιμοποιήσει σταλινικές πρακτικές, οι Κόκκινοι Χμερ υπήρξαν προϊόν αυτού του επαναστατικού ανθρωποκτόνου πυρετού, τα διάφορα ευρωπαϊκά αντίγραφα Στάλιν επίσης. Αλλά ο ναζισμός δεν εξελίχθηκε, ενώ ο σταλινισμός αποδείχτηκε ένα καρκίνωμα του κομμουνισμού. Η δυστοπία προκύπτει μέσα από την ουτοπία, αλλά ουτοπία και εγκληματικό σχέδιο διαφέρουν. Εχει τη σημασία του να θυμηθούμε ότι οι πρώτοι που άσκησαν κριτική στη ρώσικη επανάσταση ήταν οι σύγχρονοί της Γερμανοί κομμουνιστές και ότι σύνθημα του ευρωκομμουνισμού ήταν ότι ο Σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει.
Τι εξυπηρετεί η εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού και γιατί την καταδικάζουμε; Η εξίσωση φασισμού – κομμουνισμού ήρθε στην ευρωπαϊκή πολιτική μετά το 1989 από τις πρώην χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, που βρήκαν ευήκοα ώτα στη συντηρητική στροφή στην Ευρώπη και την Αμερική. Η βασική ιδεολογική πλατφόρμα που συγκροτήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη και στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Κοινότητα ήταν ο αντιφασισμός. Εξέχουσα θέση είχαν οι δυνάμεις που στήριζαν το κοινωνικό κράτος (Σοσιαλδημοκρατία, ευρωκομμουνιστές και Χριστιανοδημοκρατία). Η πλατφόρμα αυτή ενισχύθηκε μετά το 1975, με τη συμμετοχή των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου. Ωστόσο, μετά το 1989, οι καινούριες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ενοποιήθηκαν με την υπόλοιπη Ευρώπη σε μια εντελώς διαφορετική πλατφόρμα. Δεν ήταν η δημοκρατική του Πάβελ Κόχουτ και του Βάτσλαβ Χάβελ και των αντίστοιχων διανοουμένων από κάθε χώρα, αλλά ο τραχύς αντισοβιετισμός, με αναβίωση φιλοφασιστικών ιδεολογικών ρευμάτων που αναβαπτίστηκαν σε απελευθερωτικά. Η κατοχή αυτών των χωρών από τον σοβιετικό στρατό θεωρήθηκε ως η ήττα της Ευρώπης μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Στάλιν.
Επομένως, η επανενοποίηση με την Ευρώπη θεωρήθηκε επιστροφή από την αιχμαλωσία. Οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες έκαναν τα στραβά μάτια στην παραβίαση των ελευθεριών των μειονοτήτων στις χώρες αυτές και στην άνθηση ενός εθνικισμού, του οποίου ο κίνδυνος άρχισε να κρούει καμπανάκι με την αντιπροσφυγική κρίση και τις πρόσφατες εξελίξεις στην Πολωνία και την Ουγγαρία. Προείχαν η πλήρης και ριζική αποσοβιετοποίησή τους και η επιβράβευσή τους γιατί έγιναν τα καλά και πρόθυμα παιδιά κάθε νεοφιλελεύθερης πολιτικής σε βάρος των ίδιων των πολιτών τους. Οι χώρες του Βίζεγκραντ αποτελούν πλέον συμπαγή ομάδα και χρειάζεται μεγάλη προσοχή πια στην αντιμετώπισή τους. Προσοχή που δεν θα ακυρώνει τις ευαισθησίες τους, αλλά θα έχει σταθερό άξονα τη δημοκρατική διαπαιδαγώγηση και τα δικαιώματα.
Οι ιδεολογικές αυτές μετατοπίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο έλαβαν τη μορφή μιας νομοθεσίας που ρύθμιζε τη μνήμη, καταδικάζοντας την αμφισβήτηση των εγκλημάτων του φασισμού και του ναζισμού, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτή η αστυνόμευση της ιστορικής σκέψης αποτέλεσε το αντικείμενο μεγάλης συζήτησης ανάμεσα στους ιστορικούς και οδήγησε στην ομόθυμη καταδίκη εκ μέρους τους των «νόμων της μνήμης» στη Διακήρυξη της Blois «Liberté pour l’Histoire» (2008 – http://www.lph-asso.fr/actualites/50.html).
Στην Ελλάδα τώρα… Αναπτύσσεται μια έξαλλη και ουσιωδώς δημαγωγική αντιπολίτευση. Μέσα από αυτές τις εξαλλοσύνες, δεν ματαιώνονται μόνο η μετριοπάθεια και η νηφαλιότητα που έχει ανάγκη η δημοκρατία, δεν περιφρονείται μόνο ο στοχασμός πάνω στην ιστορία και στα τραύματα του 20ού αιώνα, αλλά χτίζεται το ιδεολογικό πρόσωπο μιας υπερδεξιάς Ελλάδας. Η κρίση προκάλεσε τεράστιες ιδεολογικές μετατοπίσεις, τις οποίες αποκρυσταλλώνουν πρωτοσέλιδα για «Σταλινισμό στην εξουσία» («Νέα», 31/8/17).
* Καθηγητής Ιστορίας
Πηγή: neaselida

14 λόγοι που θα θέλατε το παιδί σας να πηγαίνει σε σχολείο στην Φινλανδία

Σύμφωνα με έρευνες, οι μαθητές στην Φινλανδία συγκαταλέγονται ανάμεσα στα καλύτερα παιδιά στον κόσμο. Περνάνε λιγότερο χρόνο στο σχολείο σε σχέση με παιδιά από άλλες χώρες και ο μέσος όρος χρόνου που περνούν καθημερινά για να κάνουν τα μαθήματά τους δεν ξεπερνάει τα 30 λεπτά.
Το BrightSide θα σας αποκαλύψει τα μυστικά της εκπαίδευσης στην Φινλανδία, που είναι αξιοθαύμαστη σε όλο τον κόσμο.
14. Όλα είναι δωρεάν
Η φινλανδική εκπαίδευση είναι δωρεάν, όπως και όλα τα υπόλοιπα- το μεσημεριανό, οι εκδρομές και όλα τα σχολικά είδη. Αν οι μαθητές ζουν 2 χιλιόμετρα μακριά από το σχολείο υπάρχει ειδικό λεωφορείο για να τους μεταφέρει από και προς αυτό. Όλα τα έξοδα καλύπτονται από το κράτος. Περισσότερο από το 12,2% του συνολικού προϋπολογισμού της χώρας προορίζεται για την εκπαίδευση.
13. Ατομική προσέγγιση σε κάθε μαθητή
Εδώ κάθε μαθητής μπορεί να επιτελέσει καθήκοντα διαφορετικής πολυπλοκότητας, ανάλογα με τις ικανότητές του. Παιδιά με διαφορετικές πνευματικές και σωματικές ικανότητες διαβάζουν μαζί. Αν ένας μαθητής δεν μπορεί να κάνει κάτι, οι καθηγητές κανονίζουν ένα ξεχωριστό μάθημα μόνο για εκείνον. Επίσης, υπάρχουν και άλλα μαθήματα, όπως άλλες μητρικές γλώσσες.
12. Οι βαθμοί ανακοινώνονται μόνο στον μαθητή
Το βαθμολογικό σύστημα στην Φινλανδία έχει 10 βαθμούς. Ωστόσο, δεν υπάρχουν βαθμοί στα σχολεία μέχρι την 3η δημοτικού. Από την 3η δημοτικού μέχρι την 1η γυμνασίου οι βαθμοί είναι προφορικοί και ξεκινάνε από το «μπορείς και καλύτερα» μέχρι το «τέλεια.» Μόνο οι μαθητές γνωρίζουν τους βαθμούς τους. Οι βαθμοί χρησιμοποιούνται για να παρακινήσουν τα παιδιά να μαθαίνουν καλύτερα.
11. Μπορούν να πηγαίνουν στα μαθήματα με τις πιτζάμες τους
Δεν υπάρχουν σχολικές στολές στα Φινλανδικά σχολεία. Μπορούν να πηγαίνουν ντυμένοι όπως θέλουν. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός.
10. Κατά την διάρκεια του μαθήματος, οι μαθητές μπορούν να κάθονται σε καναπέ ή στο πάτωμα
Τα παιδιά δεν είναι υποχρεωμένα να κάθονται στο θρανίο τους. Μπορούν να κάτσουν στον καναπέ ή στο πάτωμα, αν νιώθουν άνετα. Αν ο καιρός είναι καλός, το μάθημα μπορεί να γίνει και σε εξωτερικό χώρο ή σε ειδικά παγκάκια που είναι τοποθετημένα σε αμφιθεατρικό σχήμα.
9. Τα μαθήματα για το σπίτι είναι πολύ λίγα
Οι δάσκαλοι στην Φινλανδία ξέρουν, ότι οι μαθητές χρειάζονται ξεκούραση και χρόνο για να περάσουν με την οικογένειά τους. Τα μαθήματα για το σπίτι καταλαμβάνουν πολύ λίγο χρόνο και μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα, στο μάθημα της ιστορίας μπορεί να ζητηθεί από έναν μαθητή να πάρει συνέντευξη από την γιαγιά του για να μάθει πως ήταν η ζωή το 1950.
8. Δεν υπάρχουν καθόλου εξετάσεις
Οι δάσκαλοι στην Φινλανδία λένε «Κάποιος πρέπει να είναι προετοιμασμένος είτε για την ζωή, είτε για εξετάσεις. Διαλέγουμε το πρώτο.» Γι' αυτό ακριβώς δεν υπάρχουν καθόλου εξετάσεις στο Φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα.
7. Σε μερικά σχολεία της Φινλανδίας έχουν ακυρωθεί όλα τα μαθήματα
Μία από τις νέες κατευθύνσεις του φινλανδικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι η μάθηση βασισμένη σε φαινόμενα. Αντί για μαθήματα, υπάρχουν τμήματα διάρκειας 6 εβδομάδων όπου οι μαθητές μελετούν ένα θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Για παράδειγμα, το θέμα των προσφύγων εξετάζεται από άποψη γεωγραφίας, ιστορίας και πολιτισμού.
6. Έχουν τα μεγαλύτερα διαλείμματα στον κόσμο
Όσο ενδιαφέρον και αν είναι ένα μάθημα, οι μαθητές πάντα χρειάζονται διάλειμμα. Τα παιδιά στην Φινλανδία κάνουν ένα 15λεπτο διάλειμμα μετά από κάθε 45λεπτο μάθημα.
5. Οι δάσκαλοι στην Φινλανδία είναι πολύ καλοί και χαλαροί
Ο διαγωνισμός για τη Σχολή Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι είναι 20 άτομα για μία θέση. Ο αριθμός των ατόμων που θέλουν να διδάξουν ξεπερνάει τις θέσεις εργασίας κατά 10 φορές. Ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός δασκάλου είναι 3.500 ευρώ. Η διδασκαλία είναι ένα πολύ αναγνωρισμένο επάγγελμα στη Φινλανδία. Δεν υπάρχει αυστηρό πρόγραμμα εκπαίδευσης. Κάθε δάσκαλος αποφασίζει μόνος του ποια βιβλία και προγράμματα θα χρησιμοποιήσει.
4. Οι μαθητές διδάσκονται μόνο όσα θα χρειαστούν στην ζωή τους
Στα μαθήματα κολύμβησης μαθαίνουν πως να αναγνωρίζουν τις ενδείξεις, ότι κάποιος πνίγεται. Επίσης, δίνεται μεγάλη έμφαση στην φροντίδα του περιβάλλοντος. Ο σημαντικότερος στόχος είναι να μάθουν να προσαρμόζονται σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς.
3. Όλα τα σχολεία είναι εξίσου καλά
Στην Φινλανδία όλοι πηγαίνουν στο κοντινότερο σχολείο, γιατί είναι εξίσου καλά και δεν υπάρχουν «σχολεία ελίτ.» Όπου και αν ζει ένα παιδί, έχει πρόσβαση σε ένα καλό σχολείο με έμπειρους καθηγητές.
2. Οι μαθητές διαλέγουν μόνοι τους τι θα φάνε
Το φαγητό στην Φινλανδία έχει μεγάλη ποικιλία και είναι δωρεάν. Το μενού ανακοινώνεται στην ιστοσελίδα του σχολείου ένα μήνα πριν, ώστε οι μαθητές να μπορούν να βάλουν στην κάρτα τους αυτά που τους αρέσουν και θέλουν να φάνε.
1. Στα σχολεία γίνονται ολονύχτια πάρτι
Μερικές φορές, τα παιδιά παίρνουν τα σακίδια και τους υπνόσακούς τους για να μείνουν ένα ολόκληρο βράδυ στο σχολείο μαζί με τους καθηγητές. Βλέπουν ταινίες, παίζουν και κοιμούνται στο γυμναστήριο. Το πρωί τρώνε παγωτό.
Μπόνους
Υπάρχουν ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά στις βιβλιοθήκες που εμπνέουν στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα. Αυτά τα σκυλιά ακούνε τα παιδιά να τους διαβάζουν ιστορίες.\

πηγή:http://tvxs.gr/news/paideia/14-logoi-poy-tha-thelate-paidi-sas-na-pigainei-se-sxoleio-stin-finlandia

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Άγχος και σχολείο

Το καλοκαίρι τελειώνει, σηματοδοτώντας το τέλος των διακοπών και συνάμα την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, τόσο για τα παιδιά που θα πάνε στην αμέσως επόμενη τάξη, όσο και γι’ αυτά που θα έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή με την σχολική τάξη. Πολλά από αυτά, ως «πρωτάκια» θα μπουν σε ένα νέο ευρύτερο περιβάλλον πέρα από αυτό της οικογένειας. Ιδιαίτερα τα παιδιά που αλλάζουν εκπαιδευτική βαθμίδα, δηλαδή από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό, από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, ή από το Γυμνάσιο στο Λύκειο, βιώνουν έντονα το άγχος της έναρξης της σχολικής χρονιάς, καθώς δεν ξέρουν τι θα αντιμετωπίσουν στο καινούριο περιβάλλον.
Οι απαιτήσεις μεγαλώνουν και οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται. Το νέο σχολικό περιβάλλον απαιτεί ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, μια νέα πραγματικότητα με περισσότερες υποχρεώσεις, λιγότερο ελεύθερο χρόνο και περισσότερο διάβασμα. Ειδικά για τα παιδιά που ολοκληρώνουν το Γυμνάσιο, πρόκειται για μια μετάβαση είτε στην επόμενη εκπαιδευτική βαθμίδα, το Λύκειο, με σκοπό την συνέχιση των σπουδών τους είτε την εισαγωγή τους στην αγορά εργασίας, αν δεν συνεχίσουν τις σπουδές τους.
Η περίοδος αυτή είναι σημαντική, γιατί ο μαθητής ή η μαθήτρια πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του/της και να προετοιμαστεί κατάλληλα για την υλοποίηση τους. Οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να διερευνήσουν πολλά θέματα που αφορούν τον εαυτό τους, την γνωριμία τους με τον κόσμο της εργασίας και τη λήψη αποφάσεων.
Το άγχος των γονιών και των παιδιών
Οι γονείς των παιδιών εκφράζουν ανησυχίες για το αν το παιδί θα καταφέρει να προσαρμοστεί στο καινούριο πλαίσιο, αν η μετάβαση θα είναι ομαλή και αν είναι έτοιμο να την πραγματοποιήσει. Ο ρόλος των εκπαιδευτικών είναι ιδιαίτερα σημαντικός σ’ αυτήν την φάση, καθώς χρειάζεται να δείχνουν την διαθεσιμότητα τους στους μαθητές και να συζητούν μαζί τους τις ανησυχίες τους. Οι ίδιοι αισθάνονται ότι έχουν αυξημένες ευθύνες για την ομαλή προσαρμογή των μαθητών τους στο νέο σχολικό περιβάλλον και φροντίζουν με διάφορους τρόπους να τους την εξασφαλίσουν. Προετοιμάζουν τους μαθητές τους γνωστικά και συναισθηματικά μέσα από την διδασκαλία, προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στις βαθμίδες εκπαίδευσης δίνοντας χρόνο στους μαθητές να ενταχθούν στην καινούρια τάξη.
Το άγχος της μετάβασης
Πολλά παιδιά προσαρμόζονται ομαλά, αλλά ένα σημαντικό ποσοστό τους δεν μπορεί να διαχειριστεί ικανοποιητικά ούτε να αξιοποιήσει δημιουργικά τις νέες απαιτήσεις και προκλήσεις, με αποτέλεσμα να βιώνει αρνητικές εμπειρίες και άγχος. Τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες, όπως απροθυμία ή άρνηση στο να πάνε σχολείο, διαταραχή στον ύπνο, πόνους στο στομάχι ή ξεσπάσματα θυμού. Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να είναι εκδηλώσεις που οφείλονται στα άγχος εξαιτίας της προσπάθειας που κάνουν, ώστε να αντιμετωπίσουν την καινούρια πρόκληση στη ζωή τους και να προσαρμοστούν στις νέες σχολικές απαιτήσεις.
Τέτοιες αντιδράσεις δημιουργούν εύλογα προβληματισμό και ανησυχία στους καθηγητές και τους γονείς. Σε κάθε περίπτωση, όταν οι καθηγητές παρατηρήσουν κάποια συμπεριφορά του μαθητή στο σχολείο που τους ανησυχεί, πρέπει να έρθουν σε επαφή με τους γονείς των παιδιών ή με ειδικό ψυχικής υγείας.
Πηγή: talcmag.gr

Ο κινηματογράφος του Θανάση Βέγγου

Θανάσης Βέγγος.
 Ο «καλός μας Άνθρωπος». Από τις σπάνιες στιγμές που μπορείς χωρίς δισταγμό να χρησιμοποιήσεις κεφαλαίο Α. Ο άνθρωπος που ταυτίστηκε με έναν ολόκληρο λαό, που σαν βιοπαλαιστής μοχθούσε κόντρα σε δυσκολίες κι εμπόδια να επιβιώσει, που έτρεχε να μην χάσει το τρένο της μεταπολεμικής ανάπτυξης και αγωνιούσε να γευτεί κάτι λίγο από αυτήν, με δύναμη πάντα την αστείρευτη θέλησή του και πάνω απ’ όλα το ήθος του. Ένα ήθος που τον έκανε να ξεχωρίζει και να στέκει σαν παράδειγμα.
Θα ήταν παράλειψη, όμως, να μη γίνεται αναφορά και στην τεράστια καλλιτεχνική προσφορά τού Θανάση Βέγγου. Και με αυτό δεν εννοούμε τον όγκο των 128 ταινιών του, των θεατρικών έργων που συμμετείχε, των τηλεοπτικών του σήριαλ και εμφανίσεων. Εννοούμε την ανάγκη να τονιστεί η ιδιαίτερη καλλιτεχνική του μανιέρα, που αποτελεί ένα απαράμιλλο δείγμα λαϊκής τέχνης που συστεγάζει πολιτιστικές πρακτικές της δημοτικής παράδοσης και του λαϊκού-πληβειακού χιούμορ με τα ρεύματα του λαϊκού πολιτισμού της πόλης και των καλλιτεχνικών πρωτοποριών του 20ού αιώνα.
Οι παραλληλισμοί και μόνο που χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν το έργο του, από την παντομίμα και τον Καραγκιόζη μέχρι τους μεγάλους κωμικούς του αμερικανικού βωβού κινηματογράφου και το σουρεαλισμό, δείχνουν τον πλούτο που περιέχει η αισθητική του γλώσσα. Μία κινηματογραφική αισθητική που, σε μεγάλο βαθμό, παραμένει ανεξερεύνητη και αναξιοποίητη. Γνώμη του γράφοντα είναι ότι ο κινηματογράφος του Θανάση Βέγγου, και ειδικά αυτός της περιόδου της «Θ-Β Ταινίες Γέλιου» (1966-1969) όπου παρήγαγε ή/και σκηνοθέτησε ο ίδιος τις ταινίες του, προτείνει, έστω πρωτόλεια, ένα άλλο μοντέλο λαϊκού προοδευτικού κινηματογράφου στον αντίποδα του κυρίαρχου τότε εμπορικού, αλλά και του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου που αναπτύχθηκε σαν απάντηση στον τελευταίο.
Ο Κ. Σταματίου είχε γράψει ότι ο Βέγγος «είναι μία μοναδική περίπτωση, ένα εκκρεμές κινούμενο ανάμεσα στον εμπορικό και στον ποιοτικό κινηματογράφο» (Τα Νέα, 1970). Μία εύστοχη παρατήρηση που όμως αδυνατεί να συλλάβει ότι ο κινηματογράφος του Βέγγου υπερέβαινε αυτό το διαχωρισμό. Ο Βέγγος δεν κινούνταν «ανάμεσα». Ο Βέγγος συνέθετε τα πάντα, ρίχνοντας κάθε παραδοσιακή ή σύγχρονη -«τοπική» ή «ξένη»- πολιτιστική επιρροή στο μπλέντερ μίας συγκεκριμένης παράδοσης παραγωγής λαϊκού γέλιου. Έδινε, έτσι, ζωή σε αυτό που κανείς μπορεί να ονομάσει «αισθητική της παρα-μοντερνικότητας», χαρακτηριστικό των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας, σαν μία άλλη τρίτη πρόταση ανάμεσα στο (βιομηχανικό) μοντέλο κινηματογράφου του Χόλιγουντ και σε αυτό του ευρωπαϊκού κινηματογράφου Τέχνης.
«Η φάτσα» και «ο ασήμαντος Έλληνας»
Ο ίδιος ο Βέγγος δήλωνε πως «δουλεύω με το ένστικτο…», πως «δεν μπορώ να σκεφτώ. Λέω: η μηχανή εδώ. Αν με ρωτήσεις γιατί εδώ κι όχι εκεί, δεν ξέρω να απαντήσω» (Σύγχρονος Κιν/φος, τ.13, Μαρ-Απρ, 1971).
Ωστόσο, αυτή η «μη γνώση» του καταγράφεται σαν τέτοια κυρίως επειδή δεν χωρούσε στα κυρίαρχα συστήματα προσέγγισης του κινηματογράφου τότε, και ειδικά του ελληνικού. Και είναι ξανά ο ίδιος που προσφέρει το κλειδί για να κατανοήσουμε μία άλλου τύπου γνώση και πολιτιστική πρακτική, που οι μοντέρνες αντιλήψεις για τον κινηματογράφο, είτε σαν τέχνη είτε σαν εμπορικό προϊόν, είχαν αποκλείσει, όταν λέει στην ίδια συνέντευξη πως «δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα, που, κοίταξέ την καλά και διάβασε. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα».
Δύο είναι τα σημαντικά στοιχεία: «η φάτσα» και «ο ασήμαντος Έλληνας». Το πρώτο, συνεπικουρούμενο από το τρέξιμο και τις δοκιμασίες στις οποίες ο Βέγγος υποβάλει τον εαυτό του στις ταινίες του, υποδηλώνει την κεντρικότητα του σώματος στη δουλειά του. Το δεύτερο, δηλώνει την πλευρά από την οποία ο Βέγγος μιλάει σαν Θανάσης και από εδώ η αγωνιώδης έκκληση «καλέ μου άνθρωπε». Και τα δύο μαζί αποτελούν δομικά στοιχεία του λαϊκού γέλιου, της καρναβαλικής πρακτικής των «από κάτω», της γνώσης και της κωμωδίας του σώματος. Του υποτελούς υποκειμένου που διακωμωδεί και παρωδεί τον κόσμο και τους κώδικες των «από πάνω», δουλεύοντας μέσα και την ίδια στιγμή ενάντια σε αυτούς. Που ενθρονίζει και εκθρονίζει τους δικούς του βασιλιάδες, σε μία διαλεκτική θανάτου και γέννησης με την οποία επαναορίζει συνεχώς τα νοήματα, μέσω απανωτών ανατροπών και εκτροπών και σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, μέσα από συλλογικές διαδικασίες όπου αναγεννάται και συνεχίζει να υπάρχει όχι το άτομο αλλά η κοινότητα.
Είναι αυτή η πρακτική «καρναβαλοποίησης» ή «καραγκιοζοποίησης του προβλήματος του (Βέγγου)», όπως γράφει ο Σολδάτος (Ένας Άνθρωπος Παντός Καιρού, σελ. 11, 2000), που αποτελεί την παράδοση μίας καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπου τέχνη και ζωή δεν έχουν διαχωριστεί ακόμα. Από εδώ προκύπτει σε μεγάλο βαθμό και ο ρεαλισμός και το ήθος του Βέγγου. Όπως λέει ο Μιχαηλίδης, που τον σκηνοθέτησε, «ο Βέγγος δεν είναι υποκριτής, δεν είναι ηθοποιός με την έννοια που μιλάμε στο θέατρο, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έφτιαξε τον εαυτό του και έφτιαξε ταυτόχρονα και τον κινηματογραφικό και θεατρικό του τύπο». Μια ταύτιση αναπαράστασης και καθημερινότητας που αναγνωρίζεται σαν «ειλικρίνεια», σαν «αυθεντικότητα» και στέκεται στον αντίποδα της αποξένωσης που προκαλεί το θέαμα ή η αισθητικοποίηση της κοινωνικής ζωής μέσα από τον κινηματογράφο και την τέχνη.
Ριζοσπαστική κριτική
Την ίδια στιγμή ο κινηματογράφος του Βέγγου είναι σύγχρονος με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν υπερασπίζεται μία νεκρή παράδοση. Δεν είναι φολκλόρ, δεν σατιρίζει τον επαρχιώτη, τον μικροαστό καταναλωτή, τον θεατή. Ο Βέγγος μπαίνει στη θέση τους και γίνεται όλα αυτά, όπως ο Θου-Βου που ονειρεύεται να γίνει 007, μόνο και μόνο για να αποτύχει. Το στοιχείο της αποτυχίας, που αναγνωρίζεται και σαν τραγικότητα, καταδεικνύει ακριβώς την ασυμβατότητα του κόσμου των «από κάτω» με το μοντέλο στο οποίο καλούνται να εκ-συχρονιστούν, με το είδος της ανάπτυξης στο οποίο καλούνται να ανταποκριθούν.
Είναι αυτό το «ξέρεις από βέσπα;» που φωνάζει πανικόβλητος ο Βέγγος λίγο πριν τσακιστεί. Ο «παραλογισμός» (που μοιάζει πιο λογικός από τον ορθολογισμό που διακωμωδεί) ή σουρεαλισμός για κάποιους, των ταινιών του Βέγγου, δεν αντανακλά παρά τον παραλογισμό της προσπάθειας «εκπολιτισμού» του ελληνικού λαού και των «από κάτω», της προσπάθειας να γίνουν κάτι που δεν είναι. Και σαν τέτοιο αποτελεί μία ριζοσπαστική κριτική του κυρίαρχου λόγου και κουλτούρας συνολικά, άσχετα αν αυτά παίρνουν τη μορφή της μαζικής ή της υψηλής τέχνης.
Ο Βέγγος, που δεν είχε θεατρική παιδεία, μαθαίνει σαν τους τεχνίτες της προ-αστικής εποχής την τέχνη του παρατηρώντας και δοκιμάζοντας. Μέσα σε όλη του την πορεία από παιδί για όλες τις δουλειές στα στούντιο μέχρι την καταξίωση του ως ηθοποιός και παραγωγός, μαθητεύει και βρίσκεται σε έναν ανοιχτό διάλογο με το κοινό του, τους ρόλους και τους συνεργάτες του. Η ιδιαίτερη προσωπική του περσόνα, γίνεται μία κοινή (με την έννοια της συλλογικής) φιγούρα αντίστοιχη με αυτή του Καραγκιόζη ή του Σαρλό. Συνέλεγε το υλικό του από τις γειτονιές και τις πλατείες, έστελνε τα παιδιά του να κρυφακούσουν τους θεατές στις ταινίες του, κρατούσε τις σκηνές και τα κόλπα που έκαναν τον κόσμο να γελά χωρίς να φοβάται να τα επαναλάβει ή να τα διακωμωδήσει και δοκίμαζε νέα. Ακόμα και η συνεχής επιστροφή του ίδιου χαρακτήρα που πάμε να δούμε τις επόμενες περιπέτειες του, αποτελεί ένα δομικό στοιχείο της δημοτικής τέχνης, όπου ένα κοινό μοντέλο αναπαράγεται, ανα-μορφώνεται, εξελίσσεται, διαφοροποιείται.
Οικειοποίηση και όχι αφομοίωση 
Την ίδια στιγμή λειτουργεί μέσα στο κυρίαρχο εμπορικό μοντέλο κινηματογράφου. Μόνο που κι εδώ η ίδια η καλλιτεχνική του πρακτική τον οδηγεί όχι στην αφομοίωση, αλλά σε μία πρακτική οικειοποίησης (των μέσων και κωδίκων) και εκτροπής (της χρήσης και των νοημάτων τους), παράμιλων με αυτή των πρωτοποριακών κινημάτων του νταντά, του σουρεαλισμού και των καταστασιακών. Αυτό που έχει σημασία ωστόσο, και που διαφοροποιεί τέτοιες πρακτικές από τον «κινηματογράφο τέχνης», είναι πως αυτά δεν αποτελούσαν αισθητικές επιλογές, αλλά έκφραση ενός δημιουργικού πνεύματος και ανάγκης που έβρισκε τις δικές του λύσεις και ανέπτυσσε τους δικούς του κώδικες μέσα σε αντίξοες και φτωχές συνθήκες. Ο Βέγγος γυρνάει μία από τις ταινίες του μέσα σε τρεις μέρες, χρησιμοποιώντας τα σκηνικά που είχε στήσει ο Φίνος στο στούντιο του για μία δική του ταινία, πριν αυτά κατέβουν.
Ο κινηματογράφος του Βέγγου γίνεται έτσι χωνευτήρι των πάντων ενώ την ίδια στιγμή είναι απόλυτα διακριτός και συγκεκριμένος. Τα κλισέ, αν και χρησιμοποιούνται, έχουν ένα δυναμικό χαρακτήρα ακριβώς λόγω της τακτικής της «επανάληψης και διαφοράς» μέσω της αυτοκριτικής διακωμώδησής τους, που στον Βέγγο παίρνει έντονα χαρακτήρα της αποδόμησης και της μετεξέλιξής τους. Αυτό που έχει σημασία είναι η διαδικασία. Κι εδώ το στοιχείο του «τρεξίματος», κυριολεκτικά και μεταφορικά, η ταχύτητά του, η αναμέτρησή του με χρόνο, τόσο τον ιστορικό όσο και τον κινηματογραφικό, είναι το σημείο κλειδί που κάνει τον Βέγγο τον πιο Μοντέρνο και πιο κινηματογραφικό από τους κωμικούς μας. Είναι το ένα, από τα δύο, χαρακτηριστικό που τον κάνει πιο συμβατό με ένα σύγχρονο μέσο όπως ο κινηματογράφος που στηρίζεται κατ’ εξοχήν στο χρόνο.
Το δεύτερο είναι ακριβώς η πολυσυλλεκτικότητα και πολυφωνία του κινηματογράφου του Βέγγου. Πέρα από την ποικιλία των χαρακτήρων, που σαν κοινότητα περιβάλουν συνήθως τον ίδιο τον Βέγγο, το πιο σημαντικό είναι ότι ο ίδιος μετακινείται συχνά ανάμεσα σε δύο ή και τρεις χαρακτήρες την ίδια στιγμή, σαν ένα προσωποποιημένο μοντάζ, υπογραμμίζοντας ακριβώς τις πολλαπλές και αντιφατικές ταυτότητες αυτού του λαού. Οι εναλλαγές και τα στρώματα των μεταμορφώσεων του εμπεριέχουν την ποιότητα του μοντάζ, του δεύτερου βασικού χαρακτηριστικού του κινηματογραφικού μέσου, που νοηματοδοτεί την αφήγηση και την απεικόνισή του.
Μένει αυτές οι ποιότητες του κινηματογράφου του Θανάση Βέγγου, που αναδεικνύουν υπόγειες και παραμελημένες πολιτιστικές παραδόσεις και πρακτικές, που όμως αναγνωρίζονται και έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ από τον ελληνικό λαό, να μελετηθούν και να αναδειχθούν, ιδιαίτερα σήμερα που πολλές από τις πρακτικές του επαναλανσάρονται σαν «μεταμοντέρνα αισθητική».
Χρήστος Γιοβανόπουλος

https://www.e-dromos.gr/%CE%BF-%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7-%CE%B2%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CF%85/

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

ΜΠ Γέιτς, Προσευχή για την Κόρη μου (απόσπασμα, μτφρ. Crying Wolf)

 ΜΠ Γέιτς, Προσευχή για την Κόρη μου (απόσπασμα, μτφρ. Crying Wolf)
[...] Aς της δοθεί απλόχερα η ομορφιά
Όχι ομορφιά που να τρελαίνει του ξένου τη ματιά,
Ή τη δική της μπροστά στον καθρέφτη, τόση,
Που να την κάνει να φαίνεται καμπόση,
Και δει την ομορφιά ως σκοπό επαρκή,
Κι η φυσική της ευγένεια χαθεί, πιθανότατα
Μαζί με της γυμνής καρδιάς την οικειότητα
Που διαλέγει ορθά, και ένα φίλο δεν έχει βρει.
Η Ελένη είδε τον κόσμο της άγευστο και στομωμένο
Και στη συνέχεια τά ‘μπλεξε με έναν παλαβωμένο,
Ενώ η Μεγάλη Βασίλισσα που βγήκε απ΄τον αφρό,
Χωρίς πατέρα και καταναγκασμό
Διάλεξε γι’ άντρα σιδερά με τό ‘να πόδι να σέρνεται.
Και μια γυναίκα όμορφη, είναι γνωστό
Τρώει μια χαζή σαλάτα με το φαγητό
Κι έτσι το Κέρας της Αμάλθειας μαραίνεται.

Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017

Γ ΜΠ Γέιτς, Οι Λόγιοι (μτφρ. Crying Wolf)

Γ ΜΠ Γέιτς, Οι Λόγιοι (μτφρ. Crying Wolf)
Φαλάκρες με τις αμαρτίες τους λησμονημένες
Γέρικες, σεβάσμιες, φαλάκρες διαβασμένες
Τους στίχους σχολιάζουνε και επιμελούνται
Που στο κρεβάτι κάποιοι νιοί που δεν κοιμούνται,
Πλέκουνε μες των ερώτων την απελπισία
Μπας κι αγγίξουνε της ομορφιάς την αγνωσία.
Όλοι τους σέρνονται. Και βήχουνε μελάνι,
Με τα παπούτσια τους φθείρουν το χαλί,
Κι όλοι τους σκέφτονται αυτά που σκέφτονται κι οι άλλοι,
Κι όλοι γνωρίζουν τους γνωστούς των γνωστών.
Θεέ μου, απορώ στο τί θα λέγανε
Αν ο Κάτουλλός τους είχε το βήμα αυτωνών.

Τα παιδιά μιας άλλης εποχής

Το 1949 η Judith ήταν μόλις 6 χρονών. Μια μέρα αρρώστησε πολύ. Τόσο πολύ που θυμάται τους γονείς της να την ντύνουν γρήγορα και να την βάζουν στο αυτοκίνητο τρέχοντας για το νοσοκομείο. Μόλις έφτασε στο Englewood Hospital στο Bridgeport οι γιατροί την τοποθέτησαν αμέσως μέσα στον «σιδερένιο πνεύμονα». Μια μηχανή που την κρατούσε στη ζωή παρέχοντάς της οξυγόνο αφού το σώμα της ξαφνικά παρέλυσε από το λαιμό και κάτω. Χρόνια αργότερα η μητέρα της θα της έλεγε πως εκείνο το βράδυ, οι γιατροί τούς είχαν προειδοποιήσει πως δεν θα άντεχε ως το πρωί. Ο φόβος των γιατρών δεν ήταν υπερβολικός. Τη χρονιά που αρρώστησε η Judith, 42.000 παιδιά στην Αμερική κόλλησαν πολιομυελίτιδα και πάνω από 3000 πέθαναν.
Η Judith επέζησε. Επέζησε με μια σιδερένια πλατίνα στα πόδια και μόνιμη σκολίωση που δεν της επέτρεψε ποτέ να χαρεί παιχνίδι και τρέξιμο. Χρειάστηκαν 8 χρόνια, από το μοιραίο βράδυ που αρρώστησε η Judith, για να ανακοινωθεί η επιτυχής δημιουργία του πρώτου αποτελεσματικού και ασφαλούς εμβολίου για την πολιομυελίτιδα. Χιλιάδες παιδιά ευθύς εμβολιάστηκαν και ο αριθμός των θυμάτων έπεσε από 35 χιλιάδες το 1953, στις 5,6 χιλιάδες μέχρι το 1957 στα 162 μόνο παιδιά μέχρι το 1961.
Σήμερα,  η εμφάνιση πολιομυελίτιδας έχει πέσει κατά 99%, με κρούσματα πια μόνο σε χώρες όπως το Πακιστάν και το Αφγανιστάν.
Σήμερα η πολιομυελίτιδα, είναι μόνο μία από τις ποικίλες μολυσματικές ασθένειες που οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να τιθασεύσουν. Μαζί με την Διφθερίτιδα, τον Τέτανο, τον Κοκκύτη, την Ιλαρά, την Παρωτίτιδα, την Ερυθρά αποτελούν απλά λέξεις στα βιβλιάρια υγείας των παιδιών μας. Στο, όχι και τόσο μακρινό, παρελθόν όμως οι λέξεις αυτές συγκροτούσαν το χειρότερο εφιάλτη για τον κάθε γονιό. Βλέπετε, τον καιρό της Judith, δεν υπήρχε αντιεμβολιαστικό κίνημα. Υπήρχε απλά παιδικός θάνατος.
Σήμερα είμαστε πια τόσο υγιείς, που έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε αβάσιμες επιθέσεις στα μεγαλύτερα όπλα που διαθέτουμε για την πρόληψη και την προαγωγή της υγείας μας: Τα εμβόλια.
Μην ξεγελιέστε όμως. Δεν είμαστε υγιείς επειδή οι ιοί και τα βακτήρια με τα οποία συγκατοικούμε σε αυτό τον πλανήτη, έγιναν «απολιθώματα». Είμαστε υγιείς επειδή υπάρχει μία κρίσιμη μάζα εμβολιασμένων ατόμων που προφυλάσσει από εξάπλωση μιας πανδημίας από τους ίδιους ιούς και βακτήρια που κάποτε θέριζαν. Και όσο το αντιεμβολιαστικό κίνημα αυξάνεται, όσο η κρίσιμη αυτή μάζα πέφτει, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να εμφανιστούν κρούσματα «vintage» ασθενειών. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξηγεί πως προκειμένου να επιτευχθεί συλλογική ανοσία ενάντια σε λοιμώδη νοσήματα και να αποφευχθεί η εκδήλωση επιδημιών, η εμβολιαστική κάλυψη του πληθυσμού πρέπει να φθάνει στο 95%.
Το παράδοξο με τα εμβόλια είναι πως τελικά  έγιναν θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους. Και κατανοώ. Το όνειρο κάθε γονιού είναι να προσφέρει στα παιδιά του το καλύτερο δυνατό σε όλους τους τομείς, πόσον μάλλον στον τομέα της υγείας.
Όμως ως γονείς, ας ενημερωθούμε σωστά για να μην γίνουν τελικά τα παιδιά μας θύματα της αμάθειάς μας.
Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούμε επισκεφτείτε τον ιστότοπο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σχετικά με τους μύθους γύρω από τα εμβόλια εδώ.
Υγ 1: Oχι. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν χρηματίζεται από τις Φαρμακοβιομηχανίες
ΥΓ 2: Όχι. Ως μητέρα/πατέρας δεν γνωρίζεις εσύ καλύτερα τι είναι πιο σωστό για το δικό σου παιδί όσον αφορά στον εμβολιασμό. Το ότι έγινες γονιός δε σε κάνει αυτομάτως και ειδικό στην Ανοσολογία και Παιδιατρική. Ούτε το «youtube» θωρείται πηγή έγκυρης άντλησης των πληροφοριών σου.
ΥΓ 3: Ναι. Όλα τα φάρμακα μπορεί να έχουν παρενέργειες. Ακόμα και το Panadol. Όπως και κάθε φορά που οδηγείς υπάρχει περίπτωση να βρεθείς σε ατύχημα. Η ζώνη θα σου σώσει τη ζωή. Σε κάποιες πολύ σπάνιες περιπτώσεις μπορεί η ίδια η ζώνη να σε πληγώσει. Τι αποφασίζεις;
Πηγή: scinews

Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

Θρύλοι για τη γένεση του βιβλίου Τάοτεκινγκ στο δρόμο για μετανάστευση του Λάο Τσε-ΜΠΡΕΧΤ -μεταφ. Χρυσούλα Παπατέρπου -Πατρώνου

Θρύλοι για τη γένεση
του βιβλίου Τάοτεκινγκ
στο δρόμο για μετανάστευση του Λάο Τσε

1.

Όταν ήταν εβδομήντα και εύθραυστος
Επείγετο ο δάσκαλος να έβρει ησυχία.
Μια κι εξασθενισμένη πάλι ήταν στη χώρα η καλοσύνη
Και η κακία όλο κι επανακτούσε τις δυνάμεις της.
Και ζώθηκε τότε τα παπούτσια του.

2.
Και πακετάρισε, ό,τι του χρειαζόταν:
Λίγα. Αλλά μαζεύτηκαν αυτό κι εκείνο.
Μια η πίπα που κάπνιζε πάντα τα βράδια
Και το βιβλιαράκι που πάντα διάβαζε.
Άσπρο ψωμί όσο το βλέμμα να χορταίνει.


3.
Πολύ το χάρηκε για άλλη μια φορά μες` στην κοιλάδα και
Μόλις στα βουνά ανέβηκε την ξέχασε αμέσως.
Χαιρόταν και το βόδι του το φρέσκο το χορτάρι
Και μηρυκάζοντας τον γέρο κουβαλούσε.
Και προχωρούσε γρήγορα.

4.
Όμως την τέταρτη τη μέρα μέσα στα βράχια
Του έφραξε το δρόμο ο τελώνης:
" Τι έχεις εκλεκτό για να δηλώσεις;" -"Δεν έχω τίποτα."
Και το παιδί που έσερνε το βόδι, μίλησε: "Δίδασκε μόνο."
Και έτσι λύθηκε κι αυτό το θέμα.


5.
Όμως ο άντρας με μια χαρούμενη έξαψη
Ρώτησε ακόμη: "Έβγαλε κάτι απ` αυτό;"
Μίλησε το παιδί: "Ότι το απαλό νερό όταν κινείται
Σιγά-σιγά το δυνατό το πέτρωμα νικάει.
Καταλαβαίνεις, η τραχύτητα υποκύπτει".

6.
Για να μην χάσει και το τελευταίο φως της μέρας
Έσπρωξε το παιδί το βόδι προς τα εμπρός
Και εξαφανίστηκαν οι τρεις τους πίσω από μαύρα πεύκα
Τότε στα ξαφνικά θύμωσε ο άντρας
Και φώναξε: "Ε, εσύ! Σταμάτα!

7.
Τι γίνεται με το νερό αυτό, βρε γέρο;"
Σταμάτησε ο γέρος: "Πράγματι σ` ενδιαφέρει;"
Είπε ο άντρας: "Είμαι ένας απλός τελώνης
Αλλά ποιος ποιον νικάει, με ενδιαφέρει σίγουρα.
Άμα εσύ το ξέρεις, μίλα μου!

8.
Γράψτο μου! Υπαγόρευσέ το στο παιδί!
Κάτι τέτοιο δεν το παίρνεις και να φύγεις.
Έχουμε και χαρτί μα και μελάνι
Και βραδινό φαΐ έχει επίσης: εκεί διαμένω
Λοιπόν, έχεις κάτι να πεις;"

9.
 Ο γέρος κοίταξε πάνω απ` τον ώμο του
Τον άντρα: Σακάκι με μπαλώματα. Χωρίς παπούτσια.
Και μια ρυτίδα μοναχά στο μέτωπο.
Αχ, Κανένας νικητής δεν τον ταπείνωσε.
Και μουρμούρισε: "Κι εσύ επίσης;"
.
 
10.
Μια ευγενική παράκληση να αρνηθεί
Ήταν ο γέρος, απ` ότι φάνηκε, γέρος πολύ.
Και είπε δυνατά: "Όσοι κάτι ρωτούν
Αυτοί χρειάζονται απάντηση."Και είπε το παιδί:"Αρχίζει κρύο να κάνει."
"Εντάξει, μία μικρή παραμονή."

11.
Και ο σοφός κατέβηκε απ` το βόδι.
Επτά ημέρες γράφανε κι οι δύο.
Και ο τελώνης φαγητό τους έφερνε (και καταριόταν σιγανά
Τους λαθρεμπόρους όλη την ώρα).
Και έπειτα ήρθε η ώρα.

12.
Και το παιδί έδωσε στον τελώνη
Ένα πρωί ογδόντα μία ρήσεις.
Και ευχαριστώντας για κάποια ταξιδιωτικά εφόδια
Έστριψαν πάλι απ` τα πεύκα μες` στα βράχια.
Λέει τώρα: Μπορεί κανείς πιο ευγενικός να είναι;

13.
Αλλά να μην παινεύουμε μόνο τους σοφούς
Που τ` όνομά τους στα βιβλία λάμπει!
Πρέπει κανείς απ` το σοφό να αποσπά σοφία.
Γι αυτό και ας ευχαριστούμε τον τελώνη:

Αυτός απαίτησε σοφία να του δώσει.

Σάββατο 5 Αυγούστου 2017

Το Προεδρικό Διάταγμα για το Δημοτικό και Νηπιαγωγείο


πατήστε πάνω στον σύνδεσμο
 https://www.esos.gr/sites/default/files/articles-legacy/pd_dimotiko_nipiagogeio.pdf

πηγή:https://www.esos.gr/arthra/52056/proedriko-diatagma-gia-dimotiko-kai-nipiagogeio

Ετοιμοθάνατος ζήτησε να μείνει σε μηχανική υποστήριξη για ημέρες ώστε να «σώσει» τη γυναίκα του!

 Ετοιμοθάνατος ζήτησε να μείνει σε μηχανική υποστήριξη για ημέρες ώστε να «σώσει» τη γυναίκα του!

Δημοσιεύθηκε στις: 3 Αυγούστου 2017, 22:49
Μία απίστευτη ιστορία που αναδεικνύει σε όλο της το μεγαλείο την τραγωδία που βιώνουν οικογένειες που αφού χάνουν τον άνθρωπό τους λόγω θανάτου, κινδυνεύουν να χάσουν και τη σύνταξη λόγω του νέου νόμου που δεν επιτρέπει τη χορήγησή της σε χήρες κάτω των 55 ετών, ανέδειξε στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο ο Λαρισαίος υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων Συλλόγου ΑΞ.Ι.Α κ. Απόστολος Παπαπαρίσης.
Θέλοντας να καταδείξει τις καθημερινές τραγωδίες που εκτυλίσσονται σε οικογένειες που πέραν της οδύνης που επιφέρει η απώλεια του συζύγου, δημιουργεί και ζήτημα επιβίωσης, ο Λαρισαίος απόστρατος της Πολεμικής Αεροπορίας, εξιστόρησε στο δημοτικό συμβούλιο Λάρισας μία ιστορία ενός άντρα, κατά πληροφορίες του onlarissa.gr από τα Τρίκαλα, χτυπημένου από την επάρατο: «Πάλευε στο νοσοκομείο για έξι μήνες με τον καρκίνο. Γνώριζε ότι στις επόμενες ώρες, το πολύ μία – δύο ημέρες θα πέθαινε. Σκέφτεται, τί θα γίνει η γυναίκα του, η χήρα των παιδιών του που θέλει πέντε ημέρες για να γίνει 55 ετών;
Τι λέει στο γιατρό του; Τον παρακαλεί να μείνει σε μηχανική υποστήριξη για πέντε ακόμη ημέρες για να γίνει η γυναίκα του 55 ετών. Αναρωτιέμαι βέβαια, τι άνθρωποι γίναμε»!



Πηγή: http://www.onlarissa.gr/2017/08/03/tragodia-etimothanatos-zitise-na-mini-se-michaniki-ypostirixi-gia-imeres-oste-na-sosi-ti-gyneka-tou/