Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Ο κ. Pisa βρήκε τον υπεύθυνο για την αποτυχία των μαθητών! Μαντέψτε...

Ο κ. Pisa βρήκε τον υπεύθυνο για την αποτυχία των μαθητών! Μαντέψτε...

sxoleia_kathigites.jpg

Καθηγητές σε σχολείο εν ώρα μαθήματοςEUROKINISSI/ ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Στους εκπαιδευτικούς, όπως ήταν αναμενόμενο, ρίχνει την ευθύνη η ειδική επιστημονική επιτροπή που συγκροτήθηκε από τον υπουργό Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου για τη μελέτη των μέτριων αποτελεσμάτων που φέρνουν οι Έλληνες μαθητές στον διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ.
Θυμίζουμε ότι στο τεστ εκπαιδευτικής αξιολόγησης PISA 2015 η Ελλάδα βρέθηκε ως προς το κύριο αντικείμενό της, δηλαδή τις φυσικές επιστήμες, στην 32η θέση ανάμεσα στις 35 χώρες του ΟΟΣΑ ενώ αντίστοιχη είναι η θέση της χώρας και σε σχέση με τα δύο άλλα αντικείμενα που εξετάστηκαν μόνο δευτερευόντως (32η στα μαθηματικά και 31η στην κατανόηση κειμένου).
Όπως γίνεται κατανοητό, η κατάταξη της χώρας μας στις τελευταίες θέσεις χρησιμοποιείται ως τεκμήριο από όποιον θέλει να κατακεραυνώσει συνολικά τους εμπλεκόμενους στη διαδικασία της εκπαίδευσης (δασκάλους, καθηγητές, γονείς, μαθητές) για την πλημμελή άσκηση των καθηκόντων τους.
Και αυτό ακριβώς γίνεται και στη χώρα μας. Από τους διαμορφωτές της πολιτικής, από τα μέσα ενημέρωσης και από παράγοντες που επηρεάζουν την κοινή γνώμη τα αποτελέσματα της Έκθεσης PISA χρησιμοποιούνται ως η επαρκής απόδειξη της αποτυχίας των εκπαιδευτικών συστημάτων.
Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κάθε φορά που ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα του PISA ξεσκόνιζαν τα ρεφρέν τους για τους «τεμπέληδες καθηγητές που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους» και για «τους μαθητές που είναι όλο συνθήματα και καταλήψεις». Ανάμεσά τους ο γνωστός Ι.Κ. Πρετεντέρης δεν άφησε την ευκαιρία χαμένη και στο ΒΗΜΑ της 8/12/2013  έριξε ευθέως τα βόλια του στους εκπαιδευτικούς θεωρώντας τους υπεύθυνους για το «σχολείο που όπως φαίνεται ειδικεύεται στο να παράγει πολλούς αγανακτισμένους, αναστατωμένους, αδικημένους, απογοητευμένους...».

ΓΝΩΣΤΗ Η ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
Και εδώ εμφιλοχωρεί αβίαστα ένα κεντρικό ερώτημα: Κι αν δεν τα έχουν πάει καλά οι επιδόσεις των μαθητών μας στο συγκεκριμένο «διαγωνισμό»  τι πρέπει να κάνουμε; Ο ΟΟΣΑ έχει έτοιμη τη «θεραπευτική αγωγή» και μας την θυμίζει ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Τσουκάλης: Να αυξήσουμε τις ώρες των εκπαιδευτικών, να αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης των εκπαιδευτικών, να συγχωνεύσουμε τα σχολεία, να αυξήσουμε τον αριθμό μαθητών στα τμήματα, να εντάξουμε, αβοήθητους, τους μαθητές με αναπηρία στα κανονικά σχολεία, να βάλουμε τα σχολεία σ` έναν ανελέητο ανταγωνισμό, να δημιουργήσουμε σχολεία για  την ελίτ και κυρίως να αξιολογήσουμε τους εκπαιδευτικούς!

Είναι αθώο το PISA;

Καμιά συζήτηση ασφαλώς για το ποιος είναι ο ΟΟΣΑ, το εκπαιδευτικό του πρόγραμμα και οι πολιτικές του προτεραιότητες για το σχολείο. Ούτε ασφαλώς σκέφτηκε να ρωτήσει κανείς για το αν η Σιγκαπούρη, η Κίνα, ή το Μακάο, που πρωτεύουν στον εν λόγω διαγωνισμό είναι το πρότυπο κοινωνίας και εκπαίδευσης που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Ή μήπως είναι τελικά;
Πού είναι η Αμερική με τα «Χάρβαρντ»;
Πού είναι η Μ. Βρετανία με τα «Κέιμπριτζ»;

Εύλογα ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Τσουκάλης αναρωτιέται: Πώς είναι δυνατόν, άραγε, να συγκρίνονται οι επιδόσεις 15χρονων μαθητών και να κατατάσσονται σε σειρά  επιτυχίας, με  εργαλείο ένα «εξεταστικό παράδειγμα» παγκόσμιας εμβέλειας, που παρακάμπτει τα σχολικά τους προγράμματα και αγνοεί τις συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες των επιμέρους χωρών-μελών;
Αλλά ας δούμε τα πράγματα με μια σειρά.
Ο Οργανισμός Οικονομικής Ανάπτυξης και Συνεργασίας με εργαλείο το Διεθνές Πρόγραμμα Αξιολόγησης Μαθητών/-τριών PISA  πρωτοστατεί στην πολιτική επιτήρησης, συμμόρφωσης, πιστοποίησης «εκπαιδευτικών προϊόντων» και  «εκπαιδευτικών υπηρεσιών» και ανταγωνισμού. Πολύ εύστοχα ο Πανεπιστημιακός Γιώργος Μαυρογιώργος επισημαίνει ότι ο ΟΟΣΑ, με «συμβουλευτικές εκθέσεις»,  εμπορεύεται εμπειρογνωμοσύνη για την άσκηση πολιτικής και στην εκπαίδευση.
Οι βασικοί του πολιτικοί και ιδεολογικοί άξονες  κινούνται γύρω από την ενθάρρυνση ενός ακραίου  διεθνούς ανταγωνισμού, με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, την περιστολή των δαπανών και  την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, την αύξηση των ελέγχων, την ένταση των εξεταστικών διαδικασιών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, την αποκέντρωση της χρηματοδότησης, την ελεύθερη επιλογή σχολείου, το «μπόλιασμα καλών διεθνών πρακτικών» και, γενικώς, την προώθηση τεχνοκρατικών και  διαχειριστικών προσεγγίσεων στο σχεδιασμό των εκπαιδευτικών αλλαγών.
Ο Γιώργος Μαυρογιώργος τονίζει ότι το PISA εισβάλλει, ως άλλος επιθεωρητής, στα σχολεία δυο φορές (πιλοτική-βασική) στα τρία χρόνια. Με τα δοκίμια αξιολόγησης προωθεί συγκεκριμένη αντίληψη για τη σχολική γνώση, τη διδασκαλία, τη μάθηση, τη σχολική επιτυχία, το μαθητή, κ.ά., και υποδηλώνει ένα σύστημα αρχών, αντιλήψεων και επιλογών που προβάλλουν (και ως ένα βαθμό επιβάλλουν) αντίστοιχες αρχές στην οργάνωση της ίδιας της εκπαιδευτικής δια­δικασίας.

Πού στοχεύει τελικά το PISA;

Ε, λοιπόν, τι άλλο συνιστά αυτή η λειτουργία του PISA παρά μια συγκεκριμένη μορφή άσκησης κοινωνικού ελέγχου στην ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία; Αυτή η εξέλιξη, σε τελευταία ανάλυση, σημαίνει ότι η συμμετοχή στις διαδικασίες του ανοίγει τις προϋποθέσεις για εκχώρηση του ελέγχου της ίδιας της παιδαγωγικής και διδακτικής πράξης στους ορισμούς της ενιαίας υπερεθνικής  και αυστηρά συγκεντρωτικής «επιθεωρητικής» του εξουσίας. Τόσο οι χώρες που κατακτούν τα πρωτεία όσο κι αυτές που  προσδιορίζονται από το σύνδρομο της τελευταίας θέσης, ανταγωνίζονται με κοινό σημείο αναφοράς το «εξεταστικό παράδειγμα» PISA.
Αυτό σημαίνει ότι η όλη υπόθεση έχει εξελιχθεί ήδη σε ένα μηχανισμό «παρακυβέρνησης» των εκπαιδευτικών συστημάτων των χωρών που συμμετέχουν, με επιλογή των ίδιων των κυβερνήσεων. Φανταστείτε, κυνηγώντας την πρωτιά, η «προαιρετική» συμμετοχή να έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών συστημάτων σε  φροντιστήρια διεθνούς πατέντας για τη  συμμετοχή στο PISA! Βέβαια, η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων,  έχει επεκταθεί δραματικά σε όλα τα πεδία της υποτιθέμενης εθνικής κυριαρχίας. Η εκπαίδευση δε θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση.
Δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Αν οι συνταγές του Ο.Ο.Σ.Α και της Ε.Ε. στοχεύουν στις «δομές και τις υποδομές» του εκπαιδευτικού συστήματος, ο γνωστός διεθνής διαγωνισμός PISA  στοχεύει στο «περιεχόμενο» της εκπαίδευσης. Χέρι – χέρι ο διεθνής διαγωνισμός PISA επιχειρεί με όχημα τα πορίσματά του (μέσα από τον έλεγχο των αναγνωστικών, μαθηματικών και φυσικών ικανοτήτων των μαθητών) να προσανατολίσει την σχολική εκπαίδευση σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Στην πράξη οι στόχοι του προωθούν αντί της γνώσης τη δεξιότητα. Για να πάει καλά μια χώρα στο διαγωνισμό πρέπει οι μαθητές της να έχουν αντιμετωπίσει τη Γλώσσα σχεδόν αποκλειστικά ως εργαλείο επικοινωνίας, να έχουν διδαχτεί από τα Μαθηματικά κυρίως μεθόδους επίλυσης πρακτικών προβλημάτων, ενώ στις Φυσικές επιστήμες να μην έχουν εμβαθύνει στο γιατί αλλά στο πώς. Έτσι, το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει, προσαρμοζόμενο στους στόχους του προγράμματος, να «προπονεί» τους μαθητές σε τέτοιου είδους θέματα αντί να τους διδάσκει, να τους καταρτίζει αντί να τους εκπαιδεύει.

πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/o-k-pisa-vrike-ton-ypeythyno-gia-tin-apotyhia-ton-mathiton-mantepste

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

Γιατί 25 ώρες το υποχρεωτικό διδακτικό ωράριο στα ολιγοθέσια σχολεία???Είναι ενιαίος τύπος σχολείου αυτός???


Γιατί οι συνάδελφοι των ολιγοθεσίων δημοτικών σχολείων έχουν υποχρεωτικό διδακτικό ωράριο 25 ωρών (πέρα απο την μετακίνηση και
τις δύσκολες συνθήκες) ???
Το θέτω σαν ερώτημα στο σύλλογο εκπαιδευτικών Π.Ε
Καστοριάς όσο και στην ΔΟΕ, ώστε να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες.
Αυτός είναι ο ενιαίος τύπος σχολείου???
Πρόκειται για κατάφωρη καταπάτηση των εργασιακών
δικαιωμάτων των συγκεκριμένων συναδέλφων.
Όσο για τους προισταμένους των σχολείων αυτών , αυτοί
πρέπει να έχουν πατίνια στα πόδια,για να ανταποκριθούν έχοντας περισσότερες διδακτικές ώρες, στην συνεχώς αυξανόμενη γραφειοκρατια.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις- ους νηπιαγωγούς.
Πρέπει επιτέλους να το ακούσουν στο υπουργείο!!!.
Απαιτούμε η ΔΟΕ να επιληφθεί του θέματος άμεσα
!!!!  





Κώστας Χατζηφωτιάδης

Μέλος του συλλόγου εκπ/κων ΠΕ Καστοριάς


Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης Γράμμου: Ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν

Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης Γράμμου: Ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν

Χτισμένη ανάμεσα στις κορυφές του Γράμμου, μια κοιτίδα πολιτισμού αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.
Ανηφορίζοντας στο χωματόδρομο μέχρι να φτάσουμε τα 1450 μέτρα υψόμετρο, θαύμαζα την υπεροχή της φύσης, ενώ φανταζόμουν γύρω μου αδέλφια να σκοτώνονται και σκληρές μάχες να μαίνονται σε αυτό το άγρια όμορφο τοπίο. Σε λίγο θα συναντούσα έναν άνθρωπο που θα μου μιλούσε για αυτά τα αιματοβαμμένα χώματα, αγκαλιάζοντας την ιστορική πραγματικότητα με σεβασμό και αφοπλιστική αντικειμενικότητα.
Το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης και ο κύριος Ραϋμόνδος Αλβανός ήταν στη διάθεση μου για να με βοηθήσουν να γνωρίσω την ιστορία του Γράμμου, της Καστοριάς, της Ελλάδας, αλλά περισσότερο του ίδιου μου του εαυτού. Αφού παρακολούθησα την καθιερωμένη ξενάγηση της Κυριακής, ακολούθησα τον κύριο Αλβανό στη βιβλιοθήκη του Πάρκου και συζήτησα μαζί του για αυτό το ξεχωριστό κέντρο πολιτισμού, την ιστορία της νεότερης Ελλάδας και τα βαθιά διδάγματά της.
Λέγομαι Ραϋμόνδος Αλβανός -έχω αυτό το περίεργο όνομα, μου συστήθηκε με ένα αμήχανο γέλιο- γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά τα τελευταία 21 χρόνια ζω στην Καστοριά. Είμαι ερωτευμένος με την Καστοριά και χαίρομαι που ζω σε αυτόν τον υπέροχο τόπο. Έχω κάνει διδακτορικό στη σύγχρονη Ιστορία και το θέμα μου αφορά την περίοδο του Μεσοπολέμου και της δεκαετίας του 40. Για αυτές τις περιόδους μιλάω εδώ στο Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK!    👉      

Θα θέλατε να μας δώσετε κάποιες γενικές πληροφορίες για το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης;
Το Πάρκο ανήκει στο Ίδρυμα της Βουλής και ξεκίνησε τη λειτουργία του πριν 5 χρόνια, το 2012. Οι κυρίες του Συνεταιρισμού Γυναικών Νεστορίου έχουν αναλάβει το κομμάτι της εστίασης (εστιατόριο και ξενώνας)  και εγώ το εκπαιδευτικό κομμάτι, τις ξεναγήσεις και τις εκδηλώσεις που γίνονται εδώ. Οι ξεναγήσεις γίνονται, κατά κανόνα κάθε Κυριακή, στις 12.00. Ξεναγήσεις γίνονται και τις αργίες ενώ κατόπιν συνεννόησης, μπορεί να οργανωθεί ξενάγηση και κάποια άλλη μέρα και ώρα, για μεγάλα γκρουπ, σχολεία ή συλλόγους. Μπορεί κάποιος στη σελίδα του Πάρκου στο Internet  και στο Facebook, να βρει τα προγράμματα ξεναγήσεων, οδηγίες πρόσβασης, φωτογραφίες κλπ.
Οι επισκέπτες έχουν ξεπεράσει τις 20.000. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που επισκέπτονται έναν τόπο όχι μόνο για να δούνε ένα ωραίο μέρος, να φάνε και να πιούνε -κάλο είναι και το φαγητό βέβαια- αλλά πάνε κάπου για να μάθουν κάτι, για να σκεφτούνε. Έτσι πολλοί έρχονται εδώ και για τη μαγευτική φύση, καθώς το τοπίο είναι καταπληκτικό, αλλά και για την Ιστορία.
Υπάρχει, δηλαδή, αυξανόμενη κίνηση και ενδιαφέρον…
Ναι, βέβαια υπάρχει μεγάλη κίνηση, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει καθόλου διαφήμιση.
Ας περάσουμε στην ουσία του πράγματος. Τι περιλαμβάνει η ξενάγηση που παρακολουθούν εδώ οι επισκέπτες;
Λοιπόν, ξεκινάμε με ένα μικρό ντοκιμαντέρ, που έχει γίνει από το Ίδρυμα της Βουλής για να προβάλλεται στους επισκέπτες του Πάρκου, το οποίο έχει εικόνες από την εποχή. Νομίζω είναι σημαντικό ο επισκέπτης να έχει μια αίσθηση του πώς ήταν τότε· και αυτό είναι το πλεονέκτημα της εικόνας και του βίντεο. Αφού τελειώσει αυτό το βιντεάκι των 15 λεπτών μετά ξεκινάω εγώ με την Ιστορία. Το μεγαλύτερο μέρος της ξενάγησης γίνεται στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πάρκου, όπου με τη βοήθεια του προτζέκτορα οι επισκέπτες βλέπουν επιλεγμένες φωτογραφίες από την έκθεση Ιστορικής Φωτογραφίας που υπάρχει στο άλλο κτήριο. Αναφέρομαι στο ιστορικό πλαίσιο των φωτογραφιών με εστίαση στα βασικά ιστορικά γεγονότα (Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί πόλεμοι, Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, Προσφυγικό ζήτημα, Μεσοπόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος) έτσι ώστε όταν μετά πάμε κάτω στην έκθεση με τις φωτογραφίες οι επισκέπτες να είναι προετοιμασμένοι. Πριν πάμε στην έκθεση δείχνω στους επισκέπτες τα γύρω βουνά και αναφέρομαι στις μάχες που έγιναν και στο πώς ο Γράμμος συνδέεται με τα γεγονότα του Εμφυλίου. Αν υπάρχει διάθεση πηγαίνουμε και μια μικρή βόλτα στο δάσος και σε ένα μνημείο που είναι κοντά στο Πάρκο.
Τι είναι αυτό που θέλετε να κρατήσει ο επισκέπτης φεύγοντας από εδώ;
Αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικό, είναι αυτός ο αναστοχασμός πάνω στο παρελθόν, το πώς το παρελθόν διαμορφώνει το παρόν. Με άλλα λόγια με ενδιαφέρει να καταλάβουν οι επισκέπτες ότι η μελέτη της ιστορίας είναι αναγκαία για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα του σήμερα, η ιστορία είναι μια άσκηση αυτογνωσίας. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο αφορά ειδικά τον Εμφύλιο και το πώς ο αυτός επηρέασε την ελληνική κοινωνία, αλλά και τον κάθε ένα Έλληνα.
Αυτό που μου λένε πολλοί επισκέπτες και με κάνει να χαίρομαι, είναι ότι επιτέλους έβαλα τα γεγονότα σε μια σειρά. Στη ξενάγηση ξεκινάω από το Μακεδονικό Αγώνα, τους Βαλκανικούς, τον Α’ Παγκόσμιο, φτάνοντας στα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο. Επίσης, δίνω πολύ μεγάλη έμφαση στο Μεσοπόλεμο καθώς πιστεύω ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Πολλοί μου λένε ότι ήρθαν να μάθουν για τον Εμφύλιο, αλλά λένε ότι ήταν ευχάριστη έκπληξη που τελικά έμαθαν και για αυτήν την τόσο σημαντική αλλά και τόσο παραμελημένη περίοδο.

Πηγή Φωτογραφίας  Άποψη του εσωτερικού του Πάρκου Εθνικής Συμφιλίωσης
Θεωρείτε ότι οι πληγές του Εμφυλίου μπορούν να επουλωθούν, μέσω της αναβίωσης της μνήμης ή μια τόσο σκληρή και αιματοβαμμένη σελίδα της ιστορίας είναι καλύτερα να λησμονηθεί, έστω προσωρινά;
Ναι αυτό μου έχουν πει ορισμένοι επισκέπτες. «Μήπως να τα ξεχάσουμε καλύτερα»; Ο εμφύλιος είναι ένα συλλογικό τραύμα για την ελληνική κοινωνία. Όμως οι ψυχολόγοι λένε ότι το τραύμα δεν το θεραπεύεις αν το κουκουλώνεις. Ίσα ίσα όσο το κουκουλώνεις τόσο χειρότερα γίνεται. Το τραύμα το θεραπεύεις αν το αντιμετωπίσεις κριτικά, με το μυαλό σου, προσπαθώντας να το κατανοήσεις με λογική και κριτική επεξεργασία. Εκεί ελπίζω ότι μπορεί να βοηθήσει το Πάρκο και η δουλειά που γίνεται εδώ. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να σκεφτόμαστε τον Εμφύλιο με τέτοιους όρους και να τον προσεγγίσουμε με διάθεση όχι να δικάσουμε και να καταδικάσουμε αλλά να κατανοήσουμε, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί ξαφνικά οι άνθρωποι άρχισαν να σκοτώνονται μεταξύ τους με τέτοιο μίσος.
Ο σκοπός του Πάρκου Εθνικής Συμφιλίωσης δεν είναι να πάρει θέση. Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για τον Εμφύλιο. Ούτε οι πανεπιστημιακοί ιστορικοί δεν έχουν συμφωνήσει σε μια ενιαία αφήγηση για αυτήν την ιστορία και πολλές φορές όταν μιλάω για τον Εμφύλιο αισθάνομαι ότι περπατάω σε ένα τεντωμένο σχοινί, κυριολεκτικά ισορροπώ μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών ερμηνειών για τα ίδια ιστορικά γεγονότα.
Σχεδόν κάθε επισκέπτης έχει μια ιστορία από την οικογένειά του και κάποιο θύμα, είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά. Όταν κάποιος μεγαλώνει σε μια οικογένεια που ακούει ότι οι «κακοί» είναι από την άλλη πλευρά είναι λογικό να αναπτύσσει μια συγκεκριμένη οπτική για τον Εμφύλιο. Άλλη εικόνα έχει ένας άνθρωπος που μεγάλωσε σε μια οικογένεια με τραύματα από τη μια μεριά και άλλη κάποιος που έχει θύματα από την άλλη μεριά. Το αίμα φτιάχνει ταυτότητες. Ορίζει το “εμείς” εναντίον  των “άλλων”, που είναι πάντα οι κακοί, φυσικά. Ο εμφύλιος έφτιαξε βαθιά ριζωμένες πολιτικές ταυτότητες. Πολλοί Έλληνες ψηφίζουν σχεδόν πάντα το ίδιο κόμμα όχι με γνώμονα το μέλλον, ποιο είναι το καλύτερο κόμμα για να μας κυβερνήσει, αλλά με γνώμονα το παρελθόν και τις εμπειρίες του Εμφυλίου.
Ο Εμφύλιος βρίσκεται στο πολύ κοντινό παρελθόν μας. Έχουν υπάρξει στο ακροατήριό σας άνθρωποι της μιας ή της άλλης πλευράς; Τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις;
Είναι εκείνη η στιγμή που νιώθω πολύ αμήχανα. Αυτά που εγώ λέω σαν ιστορία, αυτοί οι άνθρωποι τα ζήσανε. Είναι συγκλονιστικό. Τι να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους; Πάντα προσπαθώ να τους δίνω το λόγο, να μας πουν κι αυτοί τη δική τους ιστορία, γιατί αυτοί είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές. Βέβαια, αυτοί το βλέπουν από τη δική τους σκοπιά. Υπάρχουν πολλοί που είναι διαλλακτικοί και άλλοι που το βλέπουν διαφορετικά. Θυμάμαι κάποιος 90χρονος με είχε “μαλώσει” γιατί θεωρούσε ότι έπρεπε τους αντάρτες να τους αποκαλώ “συμμορίτες”. Και το καταλαβαίνω αυτό. Αυτός ο άνθρωπος στα καλύτερα χρόνια της ζωής του πολεμούσε εδώ σε αυτά τα βουνά. Θεωρούσε ότι οι «συμμορίτες» του κατέστρεψαν τη ζωή. Σέβομαι απόλυτα τις εμπειρίες του καθένα και τις διαφορετικές γνώμες που ακούγονται. Υπάρχουν φορές που κάποιοι διαφωνούν μαζί μου. Άλλοι με έχουν πει πάρα πολύ αριστερό, άλλοι πάρα πολύ δεξιό.
Όμως νομίζω αυτό είναι και το μάθημα που μας δίνει ο Εμφύλιος. Να μάθουμε να σεβόμαστε την άποψη του άλλου και να αγαπάμε τη διαφωνία. Δεν είναι κακό να διαφωνούμε. Ειδικά όταν μιλάμε για Ιστορία, δεν μπορεί κανείς να είναι απόλυτος.
Κατά πόσο, θεωρείτε, ότι έχει επηρεαστεί η ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο συνέβησαν τα γεγονότα από τη φύση του Γράμμου;
Βεβαίως η φύση έχει επηρεάσει τα γεγονότα. Η γεωγραφία παίζει πάντα ρόλο στην Ιστορία. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ που βρισκόμαστε τώρα, στα 1450 μέτρα υψόμετρο, έγιναν οι πιο σκληρές μάχες. Το καλοκαίρι του ‘48 οι μάχες ήταν απίστευτα αιματηρές. Μόνο στη μάχη του Γράμμου, που διήρκησε 65 μέρες, υπολογίζεται ότι οι νεκροί και από τις δύο πλευρές ίσως να έφτασαν τις 12.000. Προφανώς, λοιπόν, παίζει ρόλο η γεωγραφία. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Εδώ ήταν μια περιοχή με ορεινούς όγκους, οι οποίοι ευνοούν πάντα τον πιο αδύνατο. Εν προκειμένω, ο πιο αδύνατος σε οπλισμό ήταν ο Δημοκρατικός Στρατός. Επιπλέον ο Γράμμος είχε και το πλεονέκτημα ότι βρισκόταν κοντά στα σύνορα με την Αλβανία, από όπου μπορούσε ο ΔΣ να ανεφοδιάζεται με τη βοήθεια που έστελναν οι κομμουνιστικές χώρες.
Όσο αναφορά τα κατάλοιπα των πολεμικών συγκρούσεων, δηλαδή τις νάρκες, έχουν αφαιρεθεί από τους χώρους που υπήρξαν πεδία μαχών; Είναι ασφαλής η πρόσβαση;
Νάρκες υπάρχουν ακόμη. Η ναρκαλίευση γίνεται από ειδικό τμήμα του στρατού, τα ΤΕΝΚΣ και έχει προχωρήσει πολύ. Ωστόσο οι κυνηγοί, οι υλοτόμοι, όλοι αυτοί που κυκλοφορούν στο βουνό μου λένε ότι αισθάνονται ασφαλείς πλέον. Έχει να συμβεί ατύχημα από νάρκη περισσότερα από 40 χρόνια, επομένως λένε ότι δεν υπάρχει φόβος. Βέβαια ποτέ δεν μπορεί να είναι κάποιος εντελώς σίγουρος και μάλιστα σε περίπτωση πυρκαγιάς οι νάρκες σκάνε και είναι επικίνδυνες. Πρόσφατα διάβασα για τον τραυματισμό ενός πυροσβέστη από νάρκη που έσκασε λόγω πυρκαγιάς. Επίσης κατάλοιπα του πολέμου βρίσκει όποιος περπατήσει στο βουνό, σφαίρες, θραύσματα από βλήματα, ακόμη και οχυρωματικά έργα.
Ας γυρίσουμε πάλι σε εσάς και στις ξεναγήσεις. Ακούγοντάς σας -για μια ακόμη φορά- μου έχει εντυπωθεί μια φράση που μας είπατε στο τέλος της ομιλίας σας και η οποία με προβλημάτισε, γιατί πάντα πίστευα το ακριβώς αντίθετο. Μας είπατε, λοιπόν, “Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται”. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτήν την άποψη;
Πράγματι η Ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται! Προσοχή, δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς όπως έγινε. Κάθε στιγμή -κι αυτό που ζούμε τώρα εμείς- είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, δε θα ξαναέρθει ποτέ. Κάθε φορά θα συμβεί κάτι διαφορετικό, δεν ξέρουμε τι θα είναι αυτό και αυτό είναι και το ενδιαφέρον.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά η ιστορία έχει αναλογίες. Για παράδειγμα, μια αναλογία, ένας νόμος, αν θέλετε, της ιστορίας είναι ότι η έλλειψη φυσικών πόρων οδηγεί συχνά στην έκρηξη βίας. Όταν υπάρχει φτώχεια πιθανόν να ακολουθήσει αλληλοφάγωμα και αλληλοσκοτωμός.
Σε καμία περίπτωση, όμως, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Οι συνθήκες κάθε φορά είναι διαφορετικές, εμείς είμαστε διαφορετικοί, η κουλτούρα μας, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να μάθουμε πράγματα από την Ιστορία. Μπορούμε να διδαχθούμε από αυτήν, από αυτές τις αναλογίες. Για αυτό και πάντα στο τέλος της ξενάγησης αναφέρομαι στην επικαιρότητα που έχει η εμπειρία του Εμφυλίου, ιδίως στη σημερινή συγκυρία που ζούμε σαν έθνος.
Ακόμη, σας άκουσα να μιλάτε για την περίοδο του Μεσοπολέμου, ως τη σημαντικότερη για τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, περίοδο του 20ου αιώνα. Συνήθως, όμως, θεωρούμε ότι οι εμπόλεμες καταστάσεις διαμορφώνουν τη ζωή και την ιστορία μας.
Πάντα δίνω μεγάλη έμφαση στο Μεσοπόλεμο. Θεωρώ ότι είναι ακόμη σημαντικότερη περίοδος και από τον Εμφύλιο. Όπως είπατε συνήθως μας ενδιαφέρει να μάθουμε για τις πολεμικές περιόδους, τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, τον Εμφύλιο κλπ. Αλλά για μένα μεγαλύτερη γοητεία και σημασία έχουν οι ειρηνικές περίοδοι. Δεν είναι ήρωας μόνο αυτός που πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και σκοτώθηκε για την Ελλάδα. Ηρωίδα είναι και η μάνα που ήρθε πρόσφυγας το ‘22, με 5, 6, 10 παιδιά, χωρίς τον άντρα της, χωρίς τίποτα και τα ανέθρεψε μέσα σε αυτήν την απίστευτη κατάσταση φτώχειας. Στο Μεσοπόλεμο εκτός από την ανταλλαγή πληθυσμών, έγιναν και άλλες συγκλονιστικές αλλαγές στις οποίες αναφέρομαι αναλυτικά κατά τη ξενάγηση.
Είμαστε όλοι προϊόντα της Ιστορίας.
Ποια είναι τελικά η κληρονομιά που μας αφήνει η γνώση της ιστορίας;
Αυτό που δεν καταλαβαίνει πολύς κόσμος και οι μαθητές και οι φοιτητές και πολλοί άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την Ιστορία, είναι ότι είμαστε όλοι μας προϊόντα της Ιστορίας. Ακόμα και οι λέξεις που χρησιμοποιώ αυτή τη στιγμή δεν είναι δικές μου, μου τις έχουν μάθει, όλα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας, οι αξίες, η θρησκεία, ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο, οι κανόνες που διέπουν τη ζωή μας,  όλα αυτά που λέμε πολιτισμός. Όλα αυτά, λοιπόν, δεν τα παράγουμε εμείς, μας έρχονται έτοιμα και μας διαμορφώνουν. Άρα δεν είναι δυνατόν να καταλάβουμε τον εαυτό μας, χωρίς να ξέρουμε το παρελθόν μας. Μέσα από τη μελέτη του παρελθόντος μαθαίνουμε και τον εαυτό μας και πώς είναι φτιαγμένη η κοινωνία μας.
Εθνική Συμφιλίωση: Πιστεύετε ότι με τη βοήθεια αυτού του κέντρου, θα μπορούσε να επιτευχθεί ποτέ κάτι τέτοιο;
Σημασία εδώ έχει το τι εννοούμε όταν λέμε συμφιλίωση. Δεν έχω στο μυαλό μου μια ουτοπική κατάσταση, όπου όλοι θα αρχίσουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Ωραίο θα ήταν αυτό αλλά το βλέπω αδύνατο να γίνει τουλάχιστον όσο ζούμε εμείς. Ούτε συμφιλίωση θα πει να αρχίσουμε να συμφωνούμε σε όλα. Πιστεύω ότι πάντα οι άνθρωποι θα έχουν διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικές απόψεις, διαφορετικές ανάγκες και συγκρουόμενες εικόνες για την πραγματικότητα.
Συμφιλίωση για μένα είναι η προσπάθεια να σεβαστούμε τον τρόπο που ο άλλος βλέπει την πραγματικότητα. Η πρόκληση είναι  να προσπαθήσουμε να έρθουμε στη θέση του άλλου, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το πώς βλέπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια, ακόμα και σε ένα θέμα τόσο δύσκολο όσο ο Εμφύλιος. Αν υπάρξει αυτή η προσπάθεια αλληλοκατανόησης τότε μπορούμε να μειώσουμε μέσα μας το θυμό, το μίσος, τη βία που μας βγαίνει όταν διαφωνούμε με κάποιον άλλον. Ο θυμός, το μίσος, πιστεύω είναι μεγάλη φθορά για όποιον το νιώθει.
Βγαίνοντας από εκείνη τη βιβλιοθήκη τριγύριζε στο μυαλό μου μια σκέψη. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο τόσο πονεμένος τόπος, ο ποτισμένος από το αίμα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου και του Εμφυλίου, να φαίνεται πλέον τόσο όμορφος, ένα σωστό μνημείο της φύσης. Και πώς αυτό το εκστατικό ταξίδι στο παρελθόν ημερώνει όσο συμφύρεται με το παρόν μας και οδηγεί τα βήματά μας.
πηγή:https://inzone.gr/parko-grammou/



Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Ο σουρρεαλιστής Ανδρέας Εμπειρίκος

Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1901 γεννιέται ο Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής Ανδρέας Εμπειρίκος, ο οποίος έμελλε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού υπερρεαλισμού, εξέχουσα μορφή της αποκαλούμενης Γενιάς του '30.
«Εγώ εξεπαιδεύθην στην καθαρεύουσα. Τα εκφραστικά μου μέσα στη δημοτική ήσαν ακαδημαϊκά, ψεύτικα. Τα 'μαθα. Έγραφα ως δημοτικιστής ώσπου έφθασα στον υπερρεαλισμό. Και έχω ακόμη μερικά κείμενά μου τυπικώς υπερρεαλιστικά. Και σαν νέος που ήμουν και παιδί, δεν ήμουν καν δημοτικιστής, με την έννοια που λέμε σήμερα, ήμουν μαλλιαρός, μαθητής του Ψυχάρη, κάτοχος της γραμματικής του».
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την ομιλία του Ανδρέα Εμπειρίκου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, 22 Μαρτίου 1973. 
Ποιητής, πεζογράφος, φωτογράφος και ψυχαναλυτής, γεννήθηκε στη Μπραΐλα της Ρουμανίας στις 2 Σεπτεμβρίου του 1901 και το 1931 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα, πραγματοποιώντας την πρώτη εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα το 1935. Ως λογοτέχνης ανήκει στη Γενιά του '30, ενώ υπήρξε εισηγητής του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, καθώς και ο πρώτος που άσκησε την ψυχανάλυση στον ελληνικό χώρο.
Η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο «Υψικάμινος» αποτελεί το πρώτο αμιγώς υπερρεαλιστικό κείμενο στην Ελλάδα. Η συλλογή με 63 πεζόμορφα ποιήματα εξαντλήθηκε γρήγορα «όχι από ενδιαφέρον, αλλά διότι εθεωρήθη βιβλίο σκανδαλώδες, γραμμένο από ένα παράφρονα», όπως θυμάται ο ίδιος ο ποιητής.
«Το βιβλίο αυτό [Υψικάμινος] αποτελεί την πρώτη πραγματική εκδήλωση και την πρώτη πράξη του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, αν εξαιρέσω μία διάλεξη που έκαμα περί του κινήματος και των επιδιώξεών του την άνοιξη του ίδιου έτους», αναφέρει στο Αμούρ-Αμούρ (1939).
Η ομιλία στη προαναφερθείσα διάλεξη στη Λέσχη Καλλιτεχνών το 1935, εκδόθηκε σε βιβλίο πέρσι με τον τίτλο «Διάλεξη του 1935 για τον σουρρεαλισμό» και με εισαγωγή-επιμέλεια του Γιώργη Γιατρομανωλάκη («'Αγρα»). Ο Εμπειρίκος μιλάει για το τι καινούργιο θα έφερνε ο υπερρεαλισμός στα τότε ποιητικά δρώμενα:
«Η νέα αυτή ποίηση είναι πια στη διάθεση όποιου επιθυμεί να την γράψη, και όποιου επιθυμεί να την κάμη με όλη την κυριολεξία της λέξεως αυτής, φτάνει ο ποιητής να μην περιφρονήση τα απλούστατα μέσα που του προσφέρει ο Σουρρεαλισμός, φτάνει να μην ντραπή την ενδόμυχή του αλήθεια, φτάνει να μην κωφεύση στην σουρρεαλιστική φωνή που πάντοτε αντηχεί εντός μας, στη φωνή που είπε τόσο σωστά ο Μπρετόν πως εξακολουθεί να ψάλλη και στις παραμονές του θανάτου και απάνου από τις τρικυμίες».
Τη μαρτυρία του για τη συγκεκριμένη διάλεξη είχε καταθέσει ο Οδυσσέας Ελύτης στα «Ανοιχτά χαρτιά»: «[...] 'Εγινε η διάλεξη μπροστά σε μερικούς βλοσυρούς αστούς που άκουγαν, φανερά ενοχλημένοι, ότι εκτός από τον Κονδύλη και τον Τσαλδάρη, υπήρχαν και άλλοι ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο, που τους έλεγαν Φρόιντ ή Μπρετόν. 'Ελειπαν οι καλοί αγωγοί της θερμότητας, οι νέοι. Παρ' όλα αυτά ο σπόρος είχε πέσει και σε λίγο, μέσα στη χρυσή σκόνη της άνοιξης που έφτανε, άρχισαν να μετεωρίζονται και να στίλβουν παράξενα ονόματα και όροι πρωτάκουστοι: το υποσυνείδητο, η αυτόματη γραφή, το hasard objectif, η μέθοδος paranoiaque critique, το merveilleux και τα λοιπά».
Ο Ανδρέας Εμπειρίκος πέθανε στην Κηφισιά στις 3 Αυγούστου 1975, σε ηλικία 74 ετών, από καρκίνο του πνεύμονα. Μετά το θάνατό του, εκδόθηκε για πρώτη φορά το οκτάτομο μυθιστόρημα «Ο Μέγας Ανατολικός», που αποτελεί το εκτενέστερο και τολμηρότερο νεοελληνικό κείμενο, και προκάλεσε αντιδράσεις για την ελευθεροστομία και το ερωτικό περιεχόμενό του.
http://tvxs.gr/news/%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%B1/%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%85%CF%81%CF%81%CE%B5%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82