Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

«Μπράβο» με… το κιλό ή «μπράβο» με φειδώ στα παιδιά;

 Ας μη γελιόμαστε: Σε όλους μας αρέσει ν’ ακούμε «έναν καλό λόγο». Ποτέ κανείς δεν «μπούχτισε» από «μπράβο», ποτέ κανείς δεν βαρέθηκε να καμαρώνει (ντροπαλά ή ανοιχτά) για τους επαίνους που του αποδίδονται.
Ο έπαινος και η επιβράβευση τονώνουν την αυτοπεποίθηση και δημιουργούν θετικό κλίμα μέσα στο οποίο όλα γίνονται ευκολότερα - ιδιότητες που τον καθιστούν εξαιρετικά χρήσιμο αν μεγαλώνεις παιδιά.
Η επιβράβευση έχει μερικά πολύ σημαντικά και άμεσα οφέλη στη συμπεριφορά αλλά και την ψυχολογία των παιδιών.
Ταυτόχρονα όμως, όπως όλα τα ωραία (όχι, δεν τελειώνει με πόνο), χρειάζεται να τη μεταχειριζόμαστε με φειδώ και σύνεση, αλλά -προς Θεού- χωρίς τσιγκουνιά.
Γιατί πρέπει να μην τσιγκουνευόμαστε τα «μπράβο»;
Η επιβράβευση μας δίνει λόγο να συνεχίζουμε: Οι (λελογισμένοι) έπαινοι και τα χαμογελαστά, ζεστά «μπράβο» δίνουν ώθηση σε μικρούς και μεγάλους να συνεχίσουν την προσπάθεια. Τα παιδιά, ακούγοντας πως η προσπάθεια, η ζωγραφιά, η εργασία ή κάποια πρωτοβουλία τους κρίθηκαν επιτυχημένα, νιώθουν περήφανα και χαρούμενα και επενδύουν κόπο την επόμενη φορά, ώστε να νιώσουν ξανά το ίδιο γλυκό αίσθημα επιτυχίας και περηφάνιας.
Η μαμά κι ο μπαμπάς είναι οι σημαντικότεροι κριτές: Μέχρι οι ορίζοντες του παιδιού να διευρυνθούν και το φάσμα των επιρροών του να ανοίξει, οι γονείς του είναι Θεοί, οι μέντορες κι οι Πυγμαλίωνές του και σ’ αυτούς βασίζεται για να χτίσει την αυτοεικόνα του με θετικό ή αρνητικό τρόπο.
Η επιβράβευση «χτίζει» αυτοπεποίθηση: Τα παιδιά αποκτούν περισσότερα κίνητρα μέσα από θετικές εμπειρίες. Έτσι, ένα χαμογελαστό «μπράβο σου» απ’ το στόμα των γονιών του, όταν, για παράδειγμα, στρώνουν το κρεβάτι τους, προσπαθούν για δεύτερη και για τρίτη φορά να φτιάξουν ένα δύσκολο παζλ ή κάνουν έγκαιρα τα μαθήματά τους για το σχολείο, μπορεί να γίνει ο λόγος που θα επαναλάβουν την ορθή συμπεριφορά την επόμενη φορά. Αντίστοιχα, νιώθοντας ότι τα πηγαίνουν καλά, τονώνεται η αυτοπεποίθησή τους και –ως γνωστόν- μια αυτοπεποίθηση «ανεβασμένη» είναι ένα πραγματικά πολύτιμο εργαλείο.
Κάνοντας κατάχρηση των «μπράβο»
O Δρ. Jenn Berman, σύμβουλος γάμου και οικογενειών και συγγραφέας, είπε στο Web Md το εξής (που μοιάζει σοφό): «Είμαστε γονείς εθισμένοι στην επιβράβευση. Έχουμε φτάσει στο αντίθετο άκρο απ’ αυτό που ίσχυε πριν μερικές δεκαετίες, όπου οι γονείς ήταν κατά κανόνα πιο αυστηροί». Τα «μπράβο» δεν είναι πετσετάκια, λένε οι ειδικοί, και η… υπερκατανάλωσή τους, μπορεί να οδηγήσει τόσο στην αχρήστευσή τους, όσο και σε μερικές ακόμη παγίδες. Η άνευ μέτρου, ενθουσιώδης, διαρκής επιβράβευση, λοιπόν, μπορεί να έχει κάποια απ’ τα ακόλουθα αποτελέσματα.
Τα παιδιά φοβούνται ότι «θα πέσουν απ’ το βάθρο»:  Σύμφωνα με το Δρ. Berman, η υπερβολική δόση επαίνων, ειδικά όταν είναι άτοποι ή ανειλικρινείς, μπορεί να κάνει τα παιδιά να φοβηθούν να δοκιμάσουν νέα πράγματα ή να πάρουν κάποιο ρίσκο, ούτως ώστε να μείνουν καρφωμένα στο βάθρο που οι γονείς τους έστησαν γι’ αυτά, ακολουθώντας τον σίγουρο δρόμο. 
Τα παιδιά «εθίζονται» στην έγκριση των γονιών: Σύμφωνα με τους ειδικούς, το να λέμε «μπράβο» στα παιδιά διαρκώς για το αυτονόητο, μπορεί να μεταδώσει το λανθασμένο μήνυμα ότι χρειάζονται –έχουν ανάγκη!- την επικύρωση των γονιών τους κι έτσι, ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταλήξουν να επιζητούν διαρκώς την γονική έγκριση.
Μήπως το λέμε για δικό μας όφελος πού και πού; Ο Alfie Kohn, συγγραφέας και δημοσιογράφος με «ειδίκευση» στα της εκπαίδευσης και της παιδαγωγικής (ρίξτε εδώ μια ματιά στο έργο του ) αναρωτιέται εύλογα: «Όταν επιβραβεύουμε ένα πεντάχρονο που μάζεψε τις μπογιές του, αφού ζωγράφισε, ποιος ωφελείται απ’ αυτό; Δεν είναι πιθανό το “μπράβο” μας να σχετίζεται λιγότερο με τις συναισθηματικές τους ανάγκες και περισσότερο με την δική μας “βολή”;». Δεν είναι ευθύνη μας, να μην πέσουμε στην παγίδα, να μην γίνουμε συγκεκαλυμμένα χειριστικοί και να μην καταλήξουμε να εκμεταλλευτούμε την ανάγκη τους για αποδοχή και επιβράβευση;
Ανειλικρινή «μπράβο» ίσον υποτίμηση (;): Έρευνα και σειρά πειραμάτων που διεξήχθη  με επικεφαλής τον Wulf-Uwe Meyer, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνο τα παιδιά κάτω των επτά ετών δέχονται εντελώς άκριτα τον έπαινο. Τα μεγαλύτερα παιδιά είναι το ίδιο… υποψιασμένα για τους λόγους που τους λένε «μπράβο», όσο και οι ενήλικες. Αν, λοιπόν, λέτε με ευκολία «μπράβο» ως γονιός ή εκπαιδευτικός, σε ένα παιδί μέτριων –ας πούμε- επιδόσεων, προκειμένου να δώσετε ώθηση στη φιλομάθειά του, τότε να είστε σίγουροι ότι οι προθέσεις σας, θα γίνουν αντιληπτές.
Μειώνεται ο ενθουσιασμός: Τέλος, ας σημειώσουμε το προφανές. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα τραγούδια που λατρεύουμε, αλλά τη 567η φορά που τ’ ακούμε στην ίδια μέρα καταλήγουμε να τα σιχαθούμε, έτσι και τα «μπράβο» εύκολα μπορεί να καταλήξουν σε κούφια λόγια αν γίνει υπέρ-χρήση τους.
Αντί επιλόγου
Φυσικά, το ανωτέρω πόνημα δεν έχει την πρόθεση να μειώσει τα υγιή, χαμογελαστά κι εγκάρδια «μπράβο» που κάθε παιδάκι έχει ανάγκη να ακούει. Αντιθέτως, δεν υπάρχει εκπαιδευτικός, γονιός ή άνθρωπος με τον οποιοδήποτε τρόπο σχετιζόμενος με παιδιά που δεν θα συμφωνήσει ότι η επιβράβευση φέρνει σπουδαία αποτελέσματα. Ωστόσο, όπως παντού, έτσι κι εδώ, χρειάζεται διαχείριση, ούτως ώστε ο καλός λόγος που βγαίνει απ’ το στόμα σας να έχει κάποια βαρύτητα και να μη μοιάζει με μια οποιαδήποτε, καθημερινή ατάκα ρουτίνας.
Της Φοίβης Γλύστρα
ΠΗΓΗ: mama365.gr

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

FT: Ελληνική τραγωδία - Πόσο μπορεί να αντέξει ένα έθνος;

 Σε άρθρο με τίτλο «Ελληνική τραγωδία: Πόσο μπορεί να αντέξει ένα έθνος;» οι Financial Times καταγράφουν την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα και κυρίως στην περιφέρεια μετά από οκτώ χρόνια κρίσης.
Η καταγραφή γίνεται στο πλαίσιο ενός οδοιπορικού σε χωριά του νομού Ηλείας (και συγκεκριμένα, στα χωριά Εφύρα, Ροβιάτα, Οινόη).
Το ρεπορτάζ αρχίζει ως εξής: «Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει εξαφανιστεί από τη σκέψη πολλών στην Ευρώπη, ωστόσο στο εσωτερικό της χώρας ο πόνος γίνεται όλο και χειρότερος».
«Κινδυνεύουμε. Όλα χειροτερεύουν. Του χρόνου θα είναι ακόμη χειρότερα. Οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν. Οι νέοι δεν μένουν εδώ. Χρειαζόμαστε βοήθεια», λέει στους FT ο δήμαρχος και αρτοποιός, Άγγελος Πετρόπουλος.
«Πρόκειται για μία έκκληση που ακούγεται ολοένα και περισσότερο σε όλη την Ελλάδα, μετά από περισσότερα από οκτώ χρόνια οικονομικής καταστροφής. Σήμερα η χώρα έχει γίνει συνώνυμο των βάναυσων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών επιπτώσεων που ακολούθησαν την κρίση του 2008. Η οικονομία συρρικνώθηκε σχεδόν στο ένα τρίτο στα χρόνια που ακολούθησαν και η κυβέρνηση είναι ουσιαστικά σε πτώχευση χωρίς εξωτερική υποστήριξη: Χρωστάει περίπου 320 δισεκατομμύρια ευρώ- ποσό που δεν απέχει πολύ από το διπλάσιο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, το οποίο είναι στα 181 δισεκατομμύρια ευρώ», αναφέρει το ρεπορτάζ των Financial Times και προσθέτει:
«Οι συνέπειες μιας τέτοιας οικονομικής δυσπραγίας είναι πλέον αισθητές σε ολόκληρη τη χώρα. Η ανεργία είναι στο 23% και στο 44% όσον αφορά στα άτομα ηλικίας 15-24 ετών. Περισσότεροι από το ένα πέμπτο των Ελλήνων ζουν χωρίς τα βασικά, όπως είναι η τηλεφωνική σύνδεση ή η θέρμανσης».
Το 2015, το 15% του πληθυσμού ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, έναντι του 2% το 2009, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Dianeosis.
«Υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν τίποτα να φάνε», λέει στους FT ο κ. Πετρόπουλος.
«Παρά το γεγονός πως η χώρα είναι αναμφισβήτητα σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από ό, τι ήταν πριν από δύο χρόνια, η κοινωνική κρίση έχει ενταθεί. Σε αντάλλαγμα για το πακέτο διάσωσης, οι δανειστές απαίτησαν περισσότερα μέτρα λιτότητας. Οι δαπάνες για τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας έχουν μειωθεί, αφήνοντας το πιο ευάλωτο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού χωρίς υποστήριξη», συνεχίζει το δημοσίευμα.
Και συνεχίζει: «Μπορεί οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης να χαίρονται με τα σημάδια που δείχνουν πως η οικονομία στην Ελλάδα ενδεχομένως βελτιώνεται- η χώρα κατάφερε να καταγράψει δύο συνεχόμενα τρίμηνα ανάπτυξης κατά το περασμένο έτος και οι προβλέψεις κάνουν λόγο για ανάπτυξη 2,7% εφέτος- ωστόσο μία σημαντική καμπή φαίνεται απίθανη. Για πολλούς λόγους, η ανάκαμψη αποτελεί σχέδιο επί χάρτου: η φτώχεια αυξάνεται και η ανεργία εξακολουθεί να είναι η υψηλότερη στην Ευρώπη».
πηγή:http://tvxs.gr/news/eyropi-eop/ft-elliniki-tragodia-poso-mporei-na-anteksei-ena-ethnos

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017

(Ακραία) νεοφιλελεύθερη «διεύρυνση»: Ο Μητσοτάκης καλωσόρισε τη Δράση στη ΝΔ


(Ακραία) νεοφιλελεύθερη «διεύρυνση»: Ο Μητσοτάκης καλωσόρισε τη Δράση στη ΝΔ

Ο πρόεδρος της ΝΔ καλωσόρισε την απόφαση της Δράσης, η οποία αποχώρησε από το διαρκώς συρρικνούμενο Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη, και ανέφερε ότι θα αξιοποιήσει τα στελέχη της με διάφορους τρόπους στην ευρύτερη πολιτική της προσπάθεια.

(φωτογραφία: ΑΠΕ - ΜΠΕ)
Την απόφαση της ακραία νεοφιλελεύθερης Δράσης να στηρίξει τη Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές ανακοίνωσε ο πρόεδρος του κόμματος, Θεόδωρος Σκυλακάκης, στη σημερινή του συνάντηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Από την πλευρά του, ο Κυρ. Μητσοτάκης καλωσόρισε την απόφαση της Δράσης, η οποία αποχώρησε από το διαρκώς συρρικνούμενο Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη, και ανέφερε ότι θα αξιοποιήσει τα στελέχη της με διάφορους τρόπους στην ευρύτερη πολιτική της προσπάθεια.
Στο πλαίσιο αυτό, όπως είπε, θα δημιουργηθεί στη Νέα Δημοκρατία μια «Ομάδα Δράσης για την άρση εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, προσέλκυση επενδύσεων & προώθηση της εξωστρέφειας των Μικρών και Μεσαίων επιχειρήσεων».
Η ομάδα αυτή, με επικεφαλής τον κ. Σκυλακάκη, σε συνεργασία με τους αρμόδιους τομείς και γραμματείες του Κόμματος θα υλοποιεί ειδικά έργα και δράσεις στους τομείς αυτούς. «Η Νέα Δημοκρατία μεγαλώνει, διευρύνεται. Οι πολίτες, στη βάση της Συμφωνίας Αλήθειας που τους έχουμε προτείνει, πυκνώνουν τις τάξεις μας, δημιουργώντας ένα πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία», σημείωσε ο κ. Μητσοτάκης.
Με την επιστροφή στη Νέα Δημοκρατία ο Θεόδωρος Σκυλακάκης ολοκληρώνει μια «εντυπωσιακή» διαδρομή: Μέλος της Νέας Δημοκρατίας από το 1976 (ΟΝΝΕΔ) «θήτευσε» σε διάφορες επιτελικές θέσεις μέσα στο κόμμα (το 1999 ήταν και γραμματέας των Φιλελευθέρων του Στέφανου Μάνου). Σημειώνεται ότι διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία το 2010. Αποτέλεσε ιδρυτικό στέλεχος της Δημοκρατικής Συμμαχίας από την οποία αποχώρησε το 2012 όταν η Ντόρα Μπακογιάννη ανακοίνωσε την εκλογική συνεργασία του κόμματός της με τη ΝΔ. Την ίδια χρονιά προσχώρησε στη Δράση, της οποίας εξελέγη πρόεδρος το 2013. Στις διπλές εκλογές του 2015 η Δράση συνεργάστηκε εκλογικά με το Ποτάμι.
πηγή:https://left.gr/news/akraia-neofileleytheri-dieyrynsi-o-mitsotakis-kalosorise-ti-drasi-sti-nd

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2017

Η Επιτροπή για την αναμόρφωση του Προγράμματος Σπουδών της Ιστορίας, όλων των βαθμίδων.

Η Επιτροπή θα πλαισιωθεί από εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με ειδικά προσόντα μετά από πρότασή της.
Σε Ομάδα Ειδικών Επιστημόνων Καθηγητών Πανεπιστημίου ανέθεσε το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής το  σχεδιασμό  και την κατάθεση πρότασης  , για την αναμόρφωση του Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος της Ιστορίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αποτελούμενη από τους εξής:
1) Πολυμέρη Βόγλη, αναπληρωτή καθηγητή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ως Πρόεδρο
2) Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου, ως μέλος
3) Γεώργιο Κόκκινο, καθηγητή Πανεπιστημίου Αιγαίου, ως μέλος
4) Άγγελο Παληκίδη, επίκουρο καθηγητή Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, ως μέλος
5)  Κώστα Κασβίκη, επίκουρο καθηγητή Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, ως μέλος.
Η Επιτροπή θα πλαισιωθεί από εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με ειδικά προσόντα μετά από πρότασή της.


πηγή:https://www.esos.gr/arthra/48440/i-epitropi-gia-tin-anamorfosi-toy-programmatos-spoydon-tis-istorias-olon-ton-vathmidon

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

Πώς το πληγωμένο μέσα μας παιδί μολύνει τη ζωή μας

Πιτεύω ότι αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας. Μέχρι να διεκδικήσουμε και να προασπίσουμε εκείνο το παιδί, αυτό θα συνεχίσει να κάνει εκδραμάτιση και να μολύνει την ενήλικη ζωή μας». -Bradshaw
Πολλά άτομα ενηλικιώνονται έχοντας μέσα τους ένα θυμωμένο και πληγωμένο παιδί, το οποίο χωρίς αιτία και ασυνείδητα μολύνει την ενήλικη συμπεριφορά του ατόμου. Για να γίνει κατανοητό πώς μας επηρεάζει το πληγωμένο μέσα μας παιδί θα πρέπει να δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά με τα οποία εκφράζεται και επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα τη ζωή μας.
Συν-εξάρτηση: Η συν-εξάρτηση σημαίνει ότι το άτομο δεν έχει επαφή με τα δικά του αισθήματα, τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, με αποτέλεσμα να βιώνει απώλεια της ταυτότητας. Το άτομο εξαρτάται από κάτι έξω από τον εαυτό του για να μπορεί να έχει μια ταυτότητα.
Τα νοσηρά οικογενειακά συστήματα υποθάλπουν τη συνεξάρτηση. Όταν το οικογενειακό περιβάλλον είναι γεμάτο βία ή αδιαφορία το παιδί πρέπει να επικεντρωθεί σε κάτι έξω από αυτό.
«Χωρίς υγιή εσωτερική ζωή, ζει στην εξορία προσπαθώντας να βρει εκπλήρωση από έξω».
Οι ανάγκες της παιδικής ηλικίας δεν ικανοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα το άτομο να μην γνωρίζει ποιο είναι, ποια είναι η ταυτότητά του.
Βάναυση συμπεριφορά: Κάποια άτομα με το πληγωμένο μέσα τους παιδί μπορεί να εμφανίσουν βάναυση συμπεριφορά.
Όταν ένα παιδί βιώνει κακοποίηση κατά τη διάρκεια της σωματικής, συναισθηματικής ή σεξουαλικής βίας που δέχεται δεν μπορεί να παραμείνει μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, με αποτέλεσμα να απομακρύνεται από τον εαυτό του.
Για να επιβιώσει από τον πόνο το παιδί αποσυνδέεται από την ταυτότητά του και αντί για αυτό ταυτίζεται με τον βασανιστή του, το άτομο από το οποίο δέχεται τη βία.
Ναρκισσιστική διαταραχή: Μια βασική ανάγκη κάθε παιδιού είναι η άνευ όρων αγάπη, που προέρχεται από έναν μη επιτιμητικό γονέα. Μέσα από την αγάπη αυτή που δέχεται, το παιδί μαθαίνει ποιο πραγματικά είναι.
Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα πρόσωπο που λειτουργεί ως καθρέφτης και αντανακλά τα κομμάτια του εαυτού μας, που μας δείχνει ότι μετράμε, ότι αξίζουμε, ότι κάθε κομμάτι του εαυτού μας μπορεί να γίνει αποδεκτό.
Ως παιδιά έχουμε ανάγκη να στηριχτούμε στην αγάπη όσων μας φροντίζουν. Πρόκειται για υγιείς ναρκισσιστικές ανάγκες, που αν δεν έχουν ικανοποιηθεί, έχουμε οδηγηθεί σε μια απώλεια ή καταστροφή της αίσθησής μας για το Εγώ Είμαι.
Αν ως ενήλικες κουβαλάμε μέσα μας ένα παιδί που είναι ναρκισσιστικά στερημένο τότε έχουμε μια ακόρεστη λαχτάρα για αγάπη, προσοχή και τρυφερότητα.
Οι απαιτήσεις του παιδιού έρχονται στην επιφάνεια και σαμποτάρουν τις ενήλικες σχέσεις μας, καθώς νιώθουμε ότι η αγάπη που μας δίνουν δεν είναι αρκετή. Ένα ναρκισσιστικά στερημένο παιδί δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, καθώς στην πραγματικότητα είναι ανάγκες του παιδιού και όχι του ενήλικα.
Πρόκειται για ανάγκες εξάρτησης, που απαιτούν μια διαρκή παρουσία του άλλου για να ικανοποιηθούν, καθώς τα παιδιά έχουν την ανάγκη του γονιού δίπλα τους όλη την ώρα. Για να επέλθει θεραπεία θα πρέπει ο ενήλικας να θρηνήσει για αυτή τη στέρηση που έχει βιώσει και βιώνει.
Οι ναρκισσιστικά στερημένοι ενήλικες απογοητεύονται από τις σχέσεις τους, αναζητούν τον τέλειο εραστή που θα ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες τους, γίνονται εξαρτημένα άτομα, αναζητούν υλικές ανέσεις και χρήματα και χρησιμοποιούν τα παιδιά για να καλύψουν τις ναρκισσιστικές τους ανάγκες.
Εμπιστοσύνη: Ένα ακόμη σημαντικό θέμα κατά τη φροντίδα του παιδιού είναι πόσο αξιόπιστοι είναι αυτοί που το φροντίζουν, ώστε να βοηθήσουν το παιδί να μην αναπτύξει ένα αίσθημα δυσπιστίας.
Το παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα επικίνδυνο, εχθρικό και απρόβλεπτο περιβάλλον, θεωρεί ότι θα πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση ώστε να ελέγχει τα πάντα και να μην πληγωθεί.
Το παιδί που μεγάλωσε χωρίς την κατάκτηση της εμπιστοσύνης από το περιβάλλον είτε εγκαταλείπει κάθε έλεγχο και εμπιστεύεται με ένα αφελή τρόπο, ενώ εξαρτάται από τους άλλους και τους υπερεκτιμά, είτε αποσύρεται στην απομόνωση και τη μοναξιά, βάζοντας προστατευτικά τείχη γύρω του.
«Ένα άτομο που δεν έμαθε να εμπιστεύεται συγχέει την ένταση με την οικειότητα, την καταπίεση με τη φροντίδα και τον έλεγχο με την ασφάλεια».
Συμπεριφορά ρόλων: «Η εκδραμάτιση ή η εκ νέου αναπαράσταση είναι ένας από τους πιο καταστροφικούς τρόπους με τους οποίους το πληγωμένο μέσα μας παιδί σαμποτάρει τη ζωή μας».
Μέσα από συμπεριφορές καταναγκασμού που μας οδηγούν σε επανάληψη του παρελθόντος θεωρούμε ότι αυτή τη φορά θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία να πιστεύουμε ότι αν γίνουμε τέλειοι θα καταφέρουμε να κάνουμε τον γονιό να μας υπολογίσει και να μας δείξει αγάπη και στοργή.
Επίσης, η εκδραμάτιση μπορεί να είναι προς τον εαυτό μας και να αφορά την κακοποίηση που έχουμε βιώσει στο παρελθόν.
«Το αδιάλυτο συναίσθημα από το παρελθόν συχνά στρέφεται εναντίον του εαυτού».
Μαγική πίστη: είναι η πίστη ότι ορισμένες λέξεις, χειρονομίες ή συμπεριφορές μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα.
Οι δυσλειτουργικοί γονείς συχνά ενισχύουν τη μαγική σκέψη των παιδιών τους. Είναι φυσικό ένα παιδί να σκέφτεται μαγικά. Αλλά αν ένα παιδί είναι πληγωμένο λόγω των ανικανοποίητων αναγκών εξάρτησης, δε μεγαλώνει στην πραγματικότητα. Γίνεται ενήλικος μολυσμένος από τη μαγική λογική του παιδιού.
Παραδείγματα μαγικής πίστης είναι: "Άν έχω χρήματα θα είμαι εντάξει". "Άν προσπαθήσω πολύ, ο κόσμος θα με ανταμείψει". "Η αναμονή φέρνει υπέροχα αποτελέσματα". "Ο γάμος μπορεί να λύσει όλα μου τα προβλήματα".
Αν το μέσα μας παιδί είναι πληγωμένο, θα συνεχίσει να αντιλαμβάνεται αυτές τις ιστορίες κυριολεκτικά. Ως ενήλικες παιδιά, περιμένουμε και/ ή αναζητάμε με τρόπο μαγικό το καλό τέλος όπου έκτοτε θα ζήσουμε ευτυχισμένοι».
Δυσλειτουργία οικειότητας: Πολλοί ενήλικες που έχουν ένα πληγωμένο μέσα τους παιδί κινούνται ανάμεσα στον φόβο της εγκατάλειψης και τον φόβο του καταποντισμού της προσωπικότητας.
Κάποιοι είναι μόνιμα απομονωμένοι επειδή φοβούνται να αφεθούν στις εκδηλώσεις αγάπης ενός άλλου προσώπου, ενώ κάποιοι αρνούνται να διακόψουν καταστροφικές σχέσεις επειδή φοβούνται να μείνουν μόνοι.
Το πληγωμένο μέσα μας παιδί δεν μας αφήνει να αναπτύξουμε οικειότητα στις σχέσεις, καθώς δεν έχουμε την αίσθηση του αυθεντικού εαυτού.
Το πληγωμένο παιδί έχει ήδη βιώσει ένα μεγάλο πλήγμα, που είναι η απόρριψη του αυθεντικού εαυτού, καθώς δεν πήρε την επιβεβαίωση που είχε ανάγκη από τον γονιό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός ψεύτικου εαυτού, που συμπεριφέρεται με τον τρόπο που θεωρεί ότι θα μπορέσει να κερδίσει την αγάπη.
«Βαθμιαία, ο ψεύτικος εαυτός γίνεται αυτός που το άτομο νομίζει πραγματικά ότι είναι. Ξεχνάει ότι ο ψεύτικος εαυτός είναι μια προσαρμογή, ένας ρόλος βασισμένος σε ένα σενάριο που κάποιος άλλος έγραψε.
Πώς μπορείς να μοιραστείς τον εαυτό σου με έναν άλλο, όταν δεν ξέρεις στην πραγματικότητα ποιος είσαι; Πώς μπορεί κάποιος άλλος να σε μάθει αν δεν ξέρεις εσύ ποιος πραγματικά είσαι;
Χωρίς ασφαλή όρια δεν μπορούμε να ξέρουμε που τελειώνουμε εμείς και που αρχίζουν οι άλλοι. Δε μπορούμε να πούμε όχι και δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πράγματα που είναι κρίσιμες μορφές συμπεριφοράς για την καθιέρωση της οικειότητας».
Απείθαρχη συμπεριφορά: Το παιδί έχει ανάγκη από γονείς που λειτουργούν με βάση την αυτοπειθαρχία και δεν την απαιτούν μόνο από το παιδί.
«Μαθαίνουν από αυτό που οι γονείς τους στην πράξη κάνουν, όχι από αυτό που λένε ότι κάνουν. Όταν οι γονείς δεν είναι πρότυπα πειθαρχίας, το παιδί γίνεται απείθαρχο. Όταν οι γονείς τιμωρούν αυστηρά (και δεν κάνουν όσα λένε) το παιδί γίνεται υπερ-πειθαρχικό.
Το απείθαρχο μέσα μας παιδί είναι φυγόπονο, χρονοτριβεί, αρνείται να αναβάλλει την άμεση ικανοποίηση των αναγκών του, επαναστατεί, είναι ισχυρογνώμον και αδιάλλακτο και δρα ενστικτωδώς χωρίς σκέψη.
Το υπερ-πειθαρχικό παιδί είναι άκαμπτο, έμμονο, υπερβολικά ελεγχόμενο και υπάκουο, ευχαριστεί τους άλλους και είναι παγιδευμένο στη ντροπή και την ενοχή. Οι περισσότεροι ταλαντεύονται ανάμεσα στα δύο».
Εξαρτημένη καταναγκαστική συμπεριφορά: Το πληγωμένο μέσα μας παιδί έχει ανάγκη από σχέσεις εξάρτησης για να μπορέσει να επιβιώσει.
Η εξάρτηση αποτελεί μια παθολογική σχέση προς κάθε μορφή αλλαγής της διάθεσης η οποία οδηγεί σε καταστροφικές για τη ζωή συνέπειες. Οι εξαρτήσεις είναι εξαρτήσεις δράσης (εργασία, αγορές, χαρτοπαιξία, σεξ, θρησκευτικές ιεροτελεστίες), συναισθηματικές εξαρτήσεις και εξαρτήσεις από διάφορα αντικείμενα.
«Η σκέψη μπορεί να είναι ένας τρόπος για να αποφύγουμε τα συναισθήματα».
Όλες οι εξαρτήσεις έχουν ένα στοιχείο σκέψης, που ονομάζεται ψυχαναγκασμός.
«Στον πυρήνα των περισσότερων έξεων υπάρχει το πληγωμένο μέσα παιδί, το οποίο βρίσκεται σε συνεχή κατάσταση λαχτάρας και ακόρεστης ανάγκης».
Διαστροφές της σκέψη: Το παιδί καθώς μεγαλώνει έχει ανάγκη από υγιή πρότυπα για να μπορέσει να μάθει να ξεχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα- «να σκέπτονται τα συναισθήματα και να νιώθουν τη σκέψη».
Αν το παιδί μάθει να διαχωρίζει τη σκέψη από το συναίσθημα, μεγαλώνοντας μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σκέψη σαν ένα τρόπο για να αποφύγει τα οδυνηρά συναισθήματα που βιώνει.
Δύο παραδείγματα διαστρέβλωσης της σκέψης είναι η γενίκευση (γίνεται διαστρέβλωση όταν τη χρησιμοποιούμε για να μας αποσπάσει από τα συναισθήματά μας) και λεπτολογία (όταν η λεπτολογία- έμφαση στις λεπτομέρειες- χρησιμεύει για να μας αποσπάσει από τα οδυνηρά συναισθήματά μας, τότε διαστρεβλώνει την πραγματικότητα της ζωής μας.
Αν απορροφηθούμε σε συμπεριφορές τελειομανίας δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια αποφεύγουμε τα συναισθήματα της ανεπάρκειας που νιώθουμε).
Το κενό (απάθεια, κατάθλιψη): Το πληγωμένο μέσα μας παιδί μπορεί να μας οδηγήσει στην εκδήλωση μιας χαμηλού βαθμού κατάθλιψης, που εκφράζεται κυρίως με ένα αίσθημα κενότητας.
Η κατάθλιψη οφείλεται στην υιοθέτηση του ψεύτικου εαυτού και στην εγκατάλειψη του αληθινού εαυτού, που δημιουργεί ένα κενό μέσα στο άτομο. «Αναφέρομαι σ’ αυτό το φαινόμενο ως η "τρύπα στην ψυχή κάποιου". Όταν ένα άτομο χάσει τον αυθεντικό εαυτό του, χάνει την επαφή με τα αληθινά αισθήματα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες του.
Αντί γι’ αυτά βιώνει αισθήματα που απαιτούνται για τον ψεύτικο εαυτό του. Το να έχεις ψεύτικο εαυτό σημαίνει να παίζεις κάποιο ρόλο. Ο αληθινός εαυτός δεν είναι ποτέ παρών». Το άτομο ουσιαστικά νιώθει ένα κενό και μια απάθεια, καθώς βρίσκεται σε μια κατάσταση πένθους του αληθινού εαυτού.
«Όταν το μέσα μας παιδί πληγώνεται, νιώθουμε κενοί και μελαγχολικοί. Η ζωή έχει κάτι το μη πραγματικό γύρω της. Είμαστε εκεί, αλλά δε μετέχουμε. Αυτή η αίσθηση του κενού οδηγεί στη μοναξιά. Επειδή ποτέ δεν είμαστε αυτοί που πράγματι είμαστε, δεν είμαστε ποτέ αληθινά παρόντες. Ακόμη κι αν οι άνθρωποι μας θαυμάζουν και προσκολλούνται σε μας, νιώθουμε μόνοι».
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά οδηγούν στη διατήρηση ενός πληγωμένου μέσα μας παιδιού, το οποίο μολύνει την ενήλικη ζωή μας, με αποτέλεσμα να κουβαλάμε συναισθήματα από την παιδική ηλικία, που διαστρεβλώνουν τις ανάγκες και επιθυμίες μας, την αναζήτηση αγάπης και τα συναισθήματα που μας προκαλούν οι σχέσεις μας.
«Αυτό το παραμελημένο, πληγωμένο μέσα παιδί του παρελθόντος είναι η μεγαλύτερη πηγή της ανθρώπινης δυστυχίας».
Bradshaw, John. (1992). «Ο γυρισμός στο μέσα μας παιδί»,  Εκδόσεις Λύχνος.
Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc
Πηγή: papadopsixologos

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Νίκος Τεμπονέρας, ο καθηγητής που συνεχίζει να διδάσκει

Νίκος Τεμπονέρας, ο καθηγητής που συνεχίζει να διδάσκει

temponeras-630.jpg

ΕUROKINISSI
Hμέρα μνήμης η σημερινή καθώς συμπληρώνονται 26 χρόνια από την άγρια δολοφονία του αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα από στελέχη της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών έχουν προγραμματίσει διαδήλωση στον χώρο της θυσίας.
Ήταν και πάλι τέτοιες μέρες, τέλος διακοπών Χριστουγέννων, πριν από 26 χρόνια. Μόλις χθες δηλαδή, ιστορικά. Στα σχολεία όμως δεν επικρατούσε ησυχία, η κοινωνία έβραζε υπόκωφα. Είχαν προηγηθεί οι καταλήψεις των «προβληματικών» εργοστασίων.
Στην Πάτρα, η Πειραϊκή-Πατραϊκή είχε γίνει από την άνοιξη του 1990 ένα ιδιότυπο κέντρο αντίστασης και αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ. του Μητσοτάκη.
Πολύμηνος αγώνας, σκληρός. «Ή όλοι ή κανένας» έγραφε το πανό στην πύλη του εργοστασίου της Πάτρας, απαντώντας στις μαζικές απολύσεις και τα σχέδια συρρίκνωσης.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός των απολυμένων της Πατραϊκής «Αλληλεγγύη» έφερνε στα σπίτια και τα καφενεία το μήνυμα του αγώνα, τη μουσική της αντίστασης. Και όταν ο πολύμηνος αγώνας των εργατών και των υπαλλήλων έφτασε σε καμπή, σαν φυσική συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι μαθητές και οι φοιτητές.
Η κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα μετατράπηκε σε συλλαλητήριο καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής | 

Από την εργασία στην παιδεία

Ο τότε υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης K. Μητσοτάκη, Βασ. Κοντογιαννόπουλος, παίρνοντας και αυτός τη σκυτάλη των αντιλαϊκών μέτρων, προσπάθησε να κάνει άλλη μια αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Τον Νοέμβριο του 1990 ξεκίνησαν οι πρώτες συνελεύσεις, πρώτα στα ΤΕΙ της περιφέρειας, μετά στις σχολές των ΑΕΙ. Μαζικές γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά σχολών, συντονιστικά πόλεων, πανελλαδικά συντονιστικά στην Αθήνα για τον συντονισμό και την κλιμάκωση του αγώνα.
Οι καταλήψεις άρχισαν στα μέσα Νοεμβρίου, μέρες Πολυτεχνείου περίπου, πρώτα στην επαρχία. Αρχές Δεκεμβρίου τα περισσότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας ήταν κατειλημμένα. Το αίτημα ένα: να αποσυρθεί το αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου.
Και τότε με μορφή χιονοστιβάδας ξεκίνησαν οι μαθητές. Ένα ένα τα σχολεία έκλειναν. Χιλιάδες μαθητές, σε κάθε γωνιά της χώρας, έγραψαν τη λέξη «ΚΑΤΑΛΗΨΗ» στις πόρτες των σχολείων τους.
Μια πραγματική έξαρση, με συνελεύσεις και κατειλημμένα σχολεία σε κάθε χωριό, κωμόπολη και μεγάλη πόλη.
Τα κοινά συντονιστικά προσπάθησαν και έδωσαν ένα γενικό πλαίσιο αγώνα που αποτυπώθηκε στις κεντρικές ανακοινώσεις των κατά τόπους συντονιστικών επιτροπών καταλήψεων μαθητών - φοιτητών - σπουδαστών.
Το πρώτο πανελλαδικό συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1990 με μια τεράστια διαδήλωση από τα Προπύλαια στο υπουργείο Παιδείας και είσοδο-κατάληψη του κτιρίου του ΥΠΕΠΘ από χιλιάδες φοιτητές.
Το δεύτερο πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 18 Δεκεμβρίου 1990 ακόμα πιο μαζικό, με συγκλονιστική ζωντάνια και πάθος των μαθητών. «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!»
KαλαμπόκαςΟ δολοφόνος Καλαμπόκας σήμερα κυκλοφορεί και πάλι ελεύθερος | ΑΠΕ-ΜΠΕ

Υπόθεση Τεμπονέρα (αφήγηση από αυτόπτη μάρτυρα)

Κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας περιμένουν εκτόνωση λόγω εορτών. Όμως, αρκετές καταλήψεις, τόσο στις σχολές ΑΕΙ-ΤΕΙ όσο και σε πάρα πολλά Λύκεια συνεχίζονται στις διακοπές των Χριστουγέννων.
Η κυβέρνηση ανησυχεί, κινείται προς την καταστολή. Η γραμμή τους: να ανοίξουν τα σχολεία με κάθε τρόπο! Συσκέψεις και εγκύκλιοι του ΥΠΕΠΘ προς τους διευθυντές των σχολείων δίνουν οδηγίες για κατασταλτικά μέτρα. Να κοπούν οι αλυσίδες και τα λουκέτα στις πόρτες των σχολείων.
Να παρθούν απουσίες, έστω και στο πεζοδρόμιο του κάθε σχολείου. Να γίνουν «συστάσεις» στους γονείς των καταληψιών μαθητών. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται το σχέδιο των «αγανακτισμένων πολιτών», γονείς και «γονείς» που θα κάνουν φασαρίες και επεισόδια έξω από τα σχολεία.
Τα μέτρα καταστολής εφαρμόζονται από το πρωί της 6ης Ιανουαρίου 1991. Στην Πάτρα τα επεισόδια με αγανακτισμένους πολίτες παίρνουν έκταση.
Η απάντηση του κινήματος άμεση και καταλυτική. Επιτροπές περιφρούρησης, κοινά συντονιστικά με φοιτητές-σπουδαστές, ενημέρωση του λαού της πόλης με εξορμήσεις, η ΕΛΜΕ έξω από τα σχολεία.
Ο νομάρχης Αχαΐας Ν. Τάγαρης, σε συνεργασία με τον κομματικό μηχανισμό της Ν.Δ. στην πόλη και άλλους μηχανισμούς, κινητοποιεί ομάδες «κρούσης» της ΟΝΝΕΔ (τους λεγόμενους «Κένταυρους»).
Επικεφαλής των ομάδων αυτών ο τότε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικός σύμβουλος της Ν.Δ. Γιάννης Καλαμπόκας και τα γνωστά στελέχη της Ν.Δ. και ΟΝΝΕΔ Πάτρας Μαραγκός, Σπίνος και άλλοι.
Προκλήσεις στην αρχή, με αφισοκολλήσεις στα σχολεία της Πάτρας. Οι ΟΝΝΕΔίτες κολλάνε την αφίσα της Ν.Δ. «Λιγότερα λόγια - περισσότερη δουλειά». Στις 7 Ιανουαρίου τα επεισόδια παίρνουν έκταση σε τουλάχιστον 5 σχολικά συγκροτήματα της πόλης.
Στις 8 Γενάρη από το πρωί το σχέδιο της κυβέρνησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Απουσίες στα πεζοδρόμια, αγανακτισμένοι «πολίτες» κυνηγούν μαθητές και χειροδικούν, διευθυντές σχολείων απειλούν. Το κίνημα, οι εργαζόμενοι, ο λαός έξω από τα σχολεία.
Το απόγευμα η ΟΝΝΕΔ Πάτρας ξεκινάει ομαδική «αφισοκόλληση» από το κέντρο της πόλης με στόχο την ανακατάληψη όσων σχολείων γίνεται. Η εντολή είναι να εκδιωχθούν οι καταληψίες μαθητές και να παραδοθούν στους διευθυντές, ώστε να ανοίξουν την επόμενη μέρα.
Ξύλο και επεισόδια στο Πολυκλαδικό Πάτρας, η πρώτη σύρραξη μεταξύ ΟΝΝΕΔιτών και καθηγητών (τα γραφεία της ΕΛΜΕ βρίσκονται στο κτίριο του Πολυκλαδικού).
Οι ΟΝΝΕΔίτες αποχωρούν, συνεχίζοντας προς τα σχολεία στην Τριών Ναυάρχων. Μετά προχωρούν προς το 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο στα Ψηλά Αλώνια. Χωρίς πολλά λόγια επιτίθενται και δέρνουν τους μαθητές.
Φτάνουν στον χώρο φοιτητές, δάσκαλοι και σπουδαστές. Δέχονται και αυτοί επίθεση, με ιδιαίτερη βιαιότητα. Τα ραδιόφωνα της πόλης ενημερώνουν για τα γεγονότα.
Κλιμάκιο της ΕΛΜΕ αποφασίζει να μεταβεί στο σχολικό συγκρότημα. Μόλις φτάνει, αντικρίζει τραυματισμένους μαθητές και το σχολείο υπό κατάληψη από την ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ. Προσπαθούν να φτάσουν στην πόρτα του σχολείου για να δουν τι συμβαίνει στο εσωτερικό.
Τότε δέχονται τη λυσσαλέα επίθεση των ΟΝΝΕΔιτών. Αλυσίδες, λοστοί, καρέκλες κατεβαίνουν στα κεφάλια τους. Και ξαφνικά μια απόλυτη σιωπή.
Ένας καθηγητής αιμόφυρτος στο έδαφος, δύο ακόμα αρκετά τραυματισμένοι υποχωρούν. Η κατάσταση του ενός είναι σοβαρή.
Μεταφέρεται στο Νοσοκομείο «Αγ. Ανδρέας». Ο Νίκος Τεμπονέρας, μαθηματικός, μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο) είναι κλινικά νεκρός. Μεταφέρεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου. Χιλιάδες κόσμος μαζεύεται έξω από το νοσοκομείο «Αγ. Ανδρέας».
Οι δολοφόνοι διαφεύγουν από την πίσω πλευρά του σχολείου και εξαφανίζονται. Στις 12 το βράδυ μια σιωπηλή πορεία χιλιάδων ανθρώπων κατεβαίνει από το νοσοκομείο προς τη Νομαρχία Αχαΐας.
Το ανακοινωθέν του νοσοκομείου επιβεβαιώνει τα χειρότερα. Ο Τεμπονέρας είναι νεκρός. Μια πολιτική δολοφονία στις 8 Γενάρη 1991.
Συνθήματα στη Νομαρχία, συνθήματα και καβγάς στην αστυνομική διεύθυνση Αχαΐας. «Απόψε σκοτώσαν τον Τεμπονέρα», «Ενας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα», «Πιάστε τους δολοφόνους».
Οι επόμενες μέρες χαρακτηρίστηκαν από πραγματικές μάχες στους δρόμους της Πάτρας, αλλά και της Αθήνας.
Εκδηλώσεις στην μνήνη του Νίκου ΤεμπονέραΕκδηλώσεις στη μνήνη του Νίκου Τεμπονέρα | 

Κηδεία... διαδήλωση

Η κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα μετατράπηκε σε συλλαλητήριο καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής. Το ίδιο τα μεγάλα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια στην Αθήνα στις 9, 10 και 11 Γενάρη του 1991. Μάχες στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο, την Ομόνοια και σε άλλα σημεία της Αθήνας.
Η αστυνομία κάνει εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και άλλων χημικών. Στην οδό Πανεπιστημίου τα χημικά της ΕΛ.ΑΣ. πέφτουν μέσα στο κατάστημα «Κ. Μαρούσης», με αποτέλεσμα να καούν 4 άνθρωποι στο κτίριο.
Το κίνημα του 1990-91 ποτέ δεν τελείωσε ουσιαστικά. Στα μέσα Γενάρη ήρθε η 1η «Καταιγίδα της ερήμου», ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ. Το πολυνομοσχέδιο αποσύρθηκε μετά την παραίτηση του Κοντογιαννόπουλου και την ανάληψη του ΥΠΕΠΘ από τον Γ. Σουφλιά.
ΥΓ.: Για την ιστορία, ο δολοφόνος Καλαμπόκας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ισόβια και στο Εφετείο η ποινή του μειώθηκε. Σήμερα, αφού πέρασε κάποια χρόνια στη φυλακή, κυκλοφορεί και πάλι ελεύθερος. Από την υπόλοιπη ομάδα των ΟΝΝΕΔιτών, οι περισσότεροι «τιμωρήθηκαν» με μικρές ποινές κάποιων μηνών φυλάκισης. Ολοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι περισσότεροι δουλεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες.
πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/nikos-temponeras-o-kathigitis-poy-synehizei-na-didaskei

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

Σ. Γρόσδος, Πριν και μετά την επίσκεψη στο μουσείο

Πώς να αποφύγετε να μαλώσετε το παιδί σας

 ΤΟ να μαλώσει ένας γονιός το παιδί του δεν είναι κάτι που το επιλέγει συνειδητά. Τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει όταν ο ενήλικας χάνει την ψυχραιμία του, όταν είναι κουρασμένος ή όταν νιώθει απελπισμένος. Οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που τα μαλώνουν οι γονείς τους συχνά ακολουθούν δύο κύριες τάσεις: 1) κλείνονται πολύ στον εαυτό τους και 2) τείνουν να εκφοβίζουν τα συνομήλικα ή τα μικρότερα παιδιά και γενικά να αποτελούν «μπελά» για τους δασκάλους τους.
Σύμφωνα με έρευνα που έχει γίνει στην Αμερική έχει βρεθεί ότι όσο πιο συχνά δέχεται ένα παιδί τις απειλές, τον εκφοβισμό και γενικά το μάλωμα από τους κηδεμόνες του, τόσο πιο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να αναπτύξει αυτό το παιδί επιθετικότητα και άλλες αντικοινωνικές συμπεριφορές όπως το να λέει ψέματα, να φοβίζει ή να χτυπά άλλα παιδιά και να μην ακολουθεί τους κανόνες στα ομαδικά παιχνίδια. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με τιμωρίες είναι πιο δύσκολο να ξεχωρίσουν το σωστό από το λάθος, είναι πολύ πιο πιθανό να αντιμιλούν στους γονείς τους και γενικά να μην πειθαρχούν.
Οι 10 καλύτεροι τρόποι για την διαχείριση ζητημάτων πειθαρχίας.
1.Να είστε σταθεροί στις απόψεις σας και ευγενικοί. Ένα παιδί είναι πολύ πιο πιθανό να σας ακούσει αν πείτε κάτι σε ουδέτερο τόνο.
2.Μην φοβάστε τη σιωπή. Δεν είναι κακό να πείτε «είμαι πολύ θυμωμένος / η για να το διαχειριστώ τώρα. Θα το συζητήσουμε αργότερα».
3.Διδάξτε τα παιδιά σας. Αντί να μαλώσετε το παιδί σας για την άσχημη συμπεριφορά του, δοκιμάστε να του «μάθετε» κάτι π.χ. «δεν μου αρέσει καθόλου να πετάς τα πράγματα σου στο χωλ όταν μπαίνεις. Την επόμενη φορά σε παρακαλώ να τα βάζεις στη ντουλάπα. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω να το θυμάσαι;»
4.Να είστε θετικοί. Αντί να πείτε «πόσες φορές πρέπει να σου πω να πλύνεις τα δόντια σου;» πείτε «πες μου πότε θα έχεις πλύνει τα δόντια σου για να έρθω να σε σκεπάσω»
5.Να δίνετε εξηγήσεις και όχι απειλές. Δίνοντας στα παιδιά σύντομες εξηγήσεις γιατί πρέπει να κάνουν αυτό που τους λέτε, τους δίνετε ένα επιχείρημα για να υπακούσουν.
6.Αντισταθείτε στον θυμό. Αντί να εστιάζετε στην ανυπακοή του παιδιού, σκεφτείτε ότι κάθε σύγκρουση είναι μια ευκαιρία για να καθοδηγείτε τα παιδιά σας.
7.Δώστε κίνητρα. Εμπνεύστε το παιδί σας να συνεργαστεί μαζί σας.
8.Να είστε ευέλικτοι. Εάν έχετε το χρόνο κάντε έναν μικρό συμβιβασμό στις απαιτήσεις του παιδιού. Αυτός είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά την τέχνη της διαπραγμάτευσης.
9.Μην κάνετε επίδειξη ισχύος. Προτιμήστε να συζητήσετε με το παιδί σας για τον τρόπο επίλυσης μιας δυσκολίας. Τα παιδί είναι πολύ πιο πιθανό να συνεργαστεί αν βρει μόνο του τη λύση.
10.Να είστε έξυπνοι. Αν δείτε ότι μια τακτική δεν βοηθά τότε χρησιμοποιήστε μια άλλη. Είναι πολύ πιο εύκολο να αλλάξετε τακτική παρά να αλλάξετε το παιδί σας.
* Της Κωνσταντίνας Κότση - Ψυχολόγου