Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018

Η χώρα στη «φάκα» του χρέους

 Η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια το 2010 για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Το ελληνικό δημόσιο χρέος (κεντρική κυβέρνηση) στις 30/06/2010 ήταν 317 δισ. ευρώ και αντιστοιχούσε σε 140,2% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με το τελευταίο δελτίο δημοσίου χρέους του υπουργείου Οικονομικών στις 31/03/2018 το χρέος Δηλαδή μετά από τρία μνημόνια, που επέφεραν σε βάρος του λαού ένα μέσο ετήσιο σύνολο μέτρων 30 δισ. ευρώ, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και) τη μερική διαγραφή χρέους 105 δισ. ευρώ (το γνωστό ως PSI του 2012), το χρέος βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο από εκεί που ξεκίνησε. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στη διάρκεια του τρίτου μνημονίου το δημόσιο χρέος από 324 δισ. ευρώ στο τέλος 2014 (181% του ΑΕΠ), παρά τα πλεονάσματα των δύο τελευταίων ετών, ανέβηκε στα 344 δισ. € (186% του ΑΕΠ).
Συνεπώς το σύνολο της πολιτικής, που επιβλήθηκε από τους δανειστές και εφάρμοσαν πειθήνια όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά το επιδείνωσε. Εκτός όμως από την επιδείνωση του χρέους οι συνολικές συνέπειες στο λαό και την οικονομία είναι ολέθριες. Μείωση του ΑΕΠ σωρευτικά κατά 25%. Μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος για το λαό κατά 40%, ενώ ακόμα δεν έχουμε δει τον «πάτο του βαρελιού»…
Οι διεθνείς εκτιμήσεις, ιδιαίτερα του ΔΝΤ, κάνουν λόγο για «εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος». Με βάση αυτή την εκτίμηση το ΔΝΤ ζητά, εδώ και δύο και πλέον χρόνια, γενναία μείωση του χρέους. Στον αντίποδα η Γερμανία, και κατ΄ επέκταση η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε., αρνείται τη διαγραφή μέρους του χρέους και αποδέχεται μερικώς, κάτω και από την πίεση του ΔΝΤ, μια σειρά από «ημίμετρα», δήθεν «μέτρα ελάφρυνσης», που κάθε άλλο παρά λύνουν το πρόβλημα. Υπό αυτές τις συνθήκες ουσιαστικά πλέον το ΔΝΤ είναι εκτός χρηματοδοτικού προγράμματος και μάλλον θα συνεχίσει ως «τεχνικός σύμβουλος», εξασφαλίζοντας να εφαρμοσθούν σε βάρος της χώρας οι συνταγές τόσο της Ε.Ε. όσο και οι δικές του, χωρίς όμως ελάφρυνση του χρέους.
Η κυβέρνηση πέτυχε κάτι πρωτοφανές. Να υιοθετηθούν από την Ε.Ε. όλα τα σκληρά μέτρα που πρότεινε το ΔΝΤ χωρίς την μείωση του χρέους που έθετε ως προϋπόθεση. Πανηγυρίζει γιατί θριάμβευσε και η λογική Σόιμπλε και τα ακραία μέτρα του ΔΝΤ διατηρώντας το χρέος στα ύψη

Ο ρόλος της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση Τσίπρα όλο αυτό το διάστημα περιορίστηκε στο ρόλο του θεατή των εξελίξεων και της αντίθεσης Γερμανίας-ΔΝΤ. Αντί να βάλει στο τραπέζι τη μόνη βιώσιμη λύση για το χρέος που είναι η διαγραφή αποδέχθηκε το ρόλο του κομπάρσου και περιορίστηκε σε πρόσκαιρες συμμαχίες που οδήγησαν τελικά σε αδιέξοδο. Το αποτελέσματα είναι η επιβολή νέων μέτρων σε βάρος του λαού, μετά από την απαίτηση του ΔΝΤ το Μάιο 2017, και η διατήρηση του χρέους. Θυμίζουμε ότι η περικοπή των συντάξεων από 1/1/2019 κατά 18% (κατάργηση προσωπικής διαφοράς νόμου Κατρούγκαλου που σημαίνει «εξοικονόμηση» πόρων 1% του ΑΕΠ, 1,8 δισ. ευρώ) και η μείωση του αφορολόγητου από 8.600 € σε 5.600 € από την 1/1/2020 ή και ενωρίτερα (άλλα 1,8 δισ. ευρώ μέτρα) ήταν απαιτήσεις του ΔΝΤ. Έγιναν δεκτές από την κυβέρνηση στο όνομα της μείωσης χρέους και σήμερα, που αποχωρεί το ΔΝΤ από τη χρηματοδότηση, ενώ δεν λύθηκε το χρέος, η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. απαιτεί την εφαρμογή τους.

Οι νέες μεταμνημονιακές δεσμεύσεις

Η Ελλάδα, με όλα όσα έχει αποδεχτεί η παρούσα είναι δεσμευμένη για:
  • Πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για την περίοδο 2019-2022 (περίπου 6,5 δισ. ευρώ με σημερινές αξίες) που θα πηγαίνουν στους δανειστές για την αποπληρωμή του χρέους.
  • Πρωτογενή πλεονάσματα κατά μέσο όρο 2,2% για την περίοδο 2023-2060 (περίπου 4 δισ. ευρώ με σημερινές αξίες) που επίσης θα πηγαίνουν στους δανειστές για την αποπληρωμή του χρέους
  • Συνολικά δηλαδή στην περίοδο 2019-2060 θα αφαιρεθούν πόροι τουλάχιστον 200 δισ. ευρώ και πλέον (σε σημερινές τιμές 174 δισ. ευρώ) από την ελληνική οικονομία για τη χρηματοδότηση του χρέους. Φυσικά τα ποσά αυτά θα λείπουν από το επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης του λαού και την ανάπτυξη της οικονομίας…
  • Συνεχή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχουν συμφωνηθεί. Δηλαδή το μνημονιακό θεσμικό πλαίσιο θα συνεχίζει να υφίσταται και να εφαρμόζεται παρά τους μύθους για «καθαρή έξοδο» και «μνημόνια τέλος».
  • Αυξημένη εποπτεία μετά τη λήξη του 3ου μνημονίου. Συνεχή έλεγχο της χώρας ανά τρίμηνο και σύνδεση των επιδόσεων με τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους.
Σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη

Το πλαίσιο «ελάφρυνσης» του χρέους

Έναντι όλων αυτών των δεσμεύσεων η κυβέρνηση «έκανε μία τρύπα στο νερό». Το πλαίσιο που αποφάσισε στις 21/6/2018 το Eurogroup περιλαμβάνει μέτρα που κινούνται αυστηρά στο πλαίσιο των προηγούμενων αποφάσεων του. Συγκεκριμένα:
  • Αξιοποίηση των 15 δισ. ευρώ χρηματοδότησης από το 3ο μνημόνιο ως εξής: 9,6 δισ. ευρώ για το «μαξιλάρι» ασφαλείας διαθεσίμων και τα υπόλοιπα 5,4 δισ. θα διατεθούν για τις ανάγκες εξυπηρέτησης δόσεων που λήγουν. Συνεπώς μετά τη μειωμένη δόση της 4ης αξιολόγησης (μόλις 15 δισ. έναντι της αντιπρότασης για 21,7 δισ. ευρώ) μένουν «στο ράφι» 25 δισ. € από το σύνολο των δανείων του 3ου μνημονίου. Με αυτά τα 9,6 δισ. ευρώ το «μαξιλάρι» για την «ασφαλή έξοδο» της Ελλάδας στις αγορές φτάνει τα 24,1 δισ. ευρώ αφού προστίθενται τα υπόλοιπα από εκδόσεις ομολόγων, repos, διαθέσιμα φορέων και πλεονάσματα.
  • Κατάργηση της προσαύξησης του επιτοκίου στο μέλλον από τα δάνεια του 2ου μνημονίου, που σχετίζεται με την επαναγορά χρέους. Πρόκειται για καταχρηστικό όρο σε βάρος του ελληνικού δημοσίου που ενσωματώθηκε στη σύμβαση και σήμερα αποφασίζουν οι δανειστές να μείνει ανενεργός.
  • Χρήση των κερδών από τα χαρτοφυλάκια ANFA και SMP. Πρόκειται για τα κέρδη από τα ομόλογα ελληνικού δημοσίου που αγοράστηκαν την περίοδο 2010 – 2011 από την ΕΚΤ και τις κεντρικές τράπεζες σε εξευτελιστικές τιμές. Τα κέρδη μόνο για την περίοδο 2012-2016 ανήλθαν σε 7,8 δισ. ευρώ. Η συμφωνία του 2012 προέβλεπε την επιστροφή αυτών των κερδών στην Ελλάδα αλλά αυτό έγινε μόνο μία φορά το 2013 με την επιστροφή περίπου 2 δισ. ευρώ. Τα κέρδη αυτά ξανά αποφάσισαν να επιστρέφονται στην Ελλάδα σε δύο ισόποσες δόσεις κάθε χρόνο, τον Ιούνιο και τον Δεκέμβριο, από το 2018 μέχρι τον Ιούνιο του 2022 και θα χρησιμοποιηθούν για να μειώσουν τις χρηματοδοτικές ανάγκες.
  • Πρόσθετη παράταση της περιόδου χάριτος για τα δάνεια του EFSF (3ο μνημόνιο) κατά 10 χρόνια και επιμήκυνση της μέσης διάρκειας λήξης κατά 10 χρόνια. Δηλαδή οι αποπληρωμές για τα συγκεκριμένα δάνεια θα ξεκινήσουν από 2033.
Το ελληνικό δημόσιο χρέος στις 30/06/2010 ήταν 317 δισ. ευρώ και αντιστοιχούσε σε 140,2% του ΑΕΠ. Οκτώ χρόνια μετά, με την εφαρμογή των μνημονίων, έφθασε στα 344 δισ. ευρώ και αντιστοιχεί σε 186% του ΑΕΠ. «Δίκαια» αλληλοσυγχαίρονται κυβέρνηση και δανειστές

Τι δεν έγινε αν και ήταν υπό συζήτηση

  • Δεν έγινε καμία συζήτηση για σταθερό επιτόκιο των μνημονιακών δανείων. Υπήρχαν συζητήσεις στο παρελθόν να παραμείνει σταθερό το επιτόκιο στο 1% μέχρι τη λήξη των δανείων. Αυτό δεν έγινε συνεπώς η χώρα είναι πλέον εκτεθειμένη στην διαδικασία αύξησης των επιτοκίων του ευρώ, που προβλέπεται να ξεκινήσει από τον επόμενο χρόνο.
  • Δεν έγινε καμία συζήτηση για το περίφημο Γαλλικό σχέδιο σύνδεσης των δόσεων αποπληρωμής των δανείων με τη μεγέθυνση του ΑΕΠ. Αυτό «ξεχάστηκε» κατ΄ εντολή προφανώς της Γερμανίας.
  • Δεν έγινε συζήτηση για την προεξόφληση μέρους διμερών δανείων (GLF) που αρχίζουν να πληρώνονται από το 2020.

Η ανεπάρκεια των μέτρων

Με βάση τα παραπάνω μέτρα και τα πλεονάσματα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έχουν κάνει τα επιτελεία των θεσμών εκτιμούν ότι α) οι χρηματοδοτικές ανάγκες εξυπηρέτησης του χρέους θα παραμείνουν κάτω του 15% του ΑΕΠ έως το 2030 και κάτω από το 20% από εκεί και μετά και β) το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είναι σε «τροχιά» μείωσης. Φυσικά με αυτές τις εκτιμήσεις δεν συμφωνεί το ΔΝΤ που θεωρεί τα παραπάνω μέτρα ανεπαρκή.
Η Λαγκάρντ σημείωσε ότι δεν έχει επιφυλάξεις μεσοπρόθεσμα (μέχρι δηλαδή το 2030 αφού μεταφέρθηκαν οι δόσεις) ως προς τη βιωσιμότητα του χρέους αλλά διατηρεί επιφυλάξεις για τις προοπτικές του ελληνικού χρέους μακροπρόθεσμα. Σημειώνουμε ότι το ΔΝΤ ως το Φλεβάρη 2017 έκανε προβλέψεις σοκ για την εξέλιξη του χρέους. Σύμφωνα με αυτά το 2060 το χρέος θα αντιστοιχεί στο 275% του ΑΕΠ από 170% που προβλέπεται. Επίσης οι δαπάνες εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους (τόκοι και χρεολύσια) από 15% που προβλέπεται να είναι ως το 2024 και 33% μετά και ως το 2040 θα εκτιναχτούν στο 62% το 2060!
Με τις παραπάνω αποφάσεις του Eurogroup ικανοποιείται η γερμανική προσέγγιση που έβλεπε παρεμβάσεις μόνο μεσοπρόθεσμα μέχρι την αρχή της δεκαετίας του 2030. Μετά από την υλοποίηση των παραπάνω και την πλήρη συμμόρφωση της Ελλάδας στο μνημονιακό πλαίσιο μέχρι το 2030 θα γίνει νέα ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους και με βάση αυτή θα αποφασιστεί αν χρειάζονται περαιτέρω μέτρα ελάφρυνσης.
Το μέγεθος της αποτυχίας της κυβέρνησης αποτυπώνεται από διάφορους αναλυτές που μιλούν για ανεπάρκεια των μέτρων τόσο όσον αφορά την «εκλογίκευση» του χρέους όσο και τις δυσοίωνες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο γνωστός δημοσιογράφος των Financial Times Peter Spiegel που αναφέρει «είμαι αρκετά μεγάλος για να θυμάμαι όταν (το Νοέμβριο του 2012) το Eurogroup είχε υποσχεθεί σημαντική ελάφρυνση χρέους η οποία θα οδηγούσε το ελληνικό χρέος σε ποσοστό σημαντικά χαμηλότερο από το 110% του ΑΕΠ μέχρι το 2022. Αξίζει να το θυμηθούμε αυτό μετά την αυτό-αποθέωση που λαμβάνει χώρα σήμερα το πρωί σε Αθήνα και Βρυξέλλες» και συνεχίζει «με βάση τα στοιχεία της Κομισιόν, τώρα το χρέος διαμορφώνεται στο 177,8% του ΑΕΠ. Αυτή η νέα συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους δεν μας φέρνει καθόλου κοντά στο 110% μέχρι το 2022».
Συμπερασματικά τα μέτρα που ανακοινώθηκαν είναι ανεπαρκέστατα σε σχέση με τις ανάγκες ρύθμισης του χρέους και παράλληλα η χώρα έχουν δεσμευθεί στην υλοποίηση ενός προγράμματος μέχρι το 2060 που είναι ολέθριο.
ΠΗΓΗ:https://www.e-dromos.gr/i-chora-sti-faka-tou-chreous/

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2018

Με όχημα την ποίηση: Ομάρ Καγιάμ (1048-1131) -Από Λουκάς Αξελός -

Ρουμπαγιάτ

1 Τη ζωή για να ζήσεις με σύνεση, πρέπει λίγα να ξέρεις.
Για την αρχή –κανόνες δύο θυμήσου: για να ’χεις τύχη,
Καλύτερα νηστικός, παρά χορτάτος μ’ ότι τύχει,
Και κάλλιο μοναχός, παρά παρέα μ’ όποιον τύχει.
2 Κρίμα, την ψυχή να ταΐζεις με μπουμπούκια της θλίψης,
αφού της ηδονής τα μυστικά για σένα δεν αποκαλύψεις.
Κυνήγα τις χαρές κι αχόρταγος κρασί βαρέλι να στύψεις,
Σύντομη η ζωή, περνούν και φεύγουν στιγμές και τύψεις.
3 Γνωστοί του ποτού οι κανόνες, κι ορίζουν: ποιος πίνει,
Πότε και πόσο πίνει, κι ακόμα με ποιον το κρασί του πίνει.
Αν τηρηθούν τα πιο άνω, δίχως άλλο σου φέρνουμε γούρι.
Ότι σημάδι σωφροσύνης το ποτόκαι ποτέ, μα ποτέ κουσούρι.
4 Το νά ’χεις πάρε δώσε με κουτό, δεν είναι δα ντροπή.
Για τούτο βάλε στο νου σου του Ομάρ τη συμβουλή:
Όχι μην πεις, αν σου προτείνει ο σοφός μαχαίρι,
Ενώ μην πάρεις ούτε βάλσαμο απ’ του κουτού το χέρι.
5 Μας έχει φυτευτεί η ζωή η δίνη της μας παίρνει τα μυαλά.
Μα φτάνει μια στιγμή, που είναι καιρός ν’ ανοίξουμε πανιά,
Χωρίς ποτέ να μάθουμε το σκοπό της ζωής και το νόημα.
Ο ερχομός δίχως νόημα, μα το φευγιό μήπως έχει κι αυτό νόημα;
6 Στην κούνια το μωρό, στο φέρετρο ο μακαρίτης.
Αυτά τα ξέρει το θύμα καλά, αλλά καλά τα ξέρει κι ο θύτης.
Πιες ως τον πάτο το κρασί και μη ρωτάς τι θα σου λείψει:
Ο Κύριος στο δούλο του τα μυστικά του δε θ’ αποκαλύψει.
7 Στον κόσμο τούτο, μάλλον, δε θα ξαναβρεθείς,
Κι ούτε τους φίλους σου θα ξανασυναντήσεις.
Άρπα την τη στιγμή, άλλη φορά δε θα την ξαναβρείς,
Κι μήτε σε τούτη τη στιγμή κάποτε πάλι θα βρεθείς.
8 Περνάει και φεύγει η ζωή, σαν μια στιγμή στιγμής.
Αυτήν να θυμηθείς και πάρε από τούτη πλούτη ηδονής.
Όπως τη ζήσεις, έτσι ακριβώς το δρόμο θα διαβείς.
Και μην ξερνάς: την έκοψες στα μέτρα τα δικά σου.
9 Αλί και τρισαλί! Οι μέρες λίγες που θα ζήσουμε εδώ.
Χωρίς αγάπη να τις ζήσουμε και χωρίς κρασί, σκέτη αιδώ!
Προς τι, λοιπόν, αν είναι παλιός ή νιος ο κόσμος,
κι αφού θα φύγουμε, προς τι βασιλικός και δυόσμος;
10 Από τον άθεο ίσαμε την πίστη στο θεό – μια στιγμή.
Απ’ το μηδέν ως το άθροισμα το φοβερό – μια στιγμή.
Φύλαξε τούτον το θησαυρό, τη μια και μόνη στιγμή:
Η ζωή ούτε λίγο είναι κι ούτε πολύ: μια μόνο στιγμή.
11 «Ειν’ Άδης και Παράδεισος στον ουρανό», οι Φαρισαίοι λένε.
Αλλά κοιτάζοντας καλά τον εαυτό μου, είπα: Ψευτιά ’ναι!
Στου σύμπαντος το κάστρο δεν είν’ ο τρανός Παράδεισος
Κι ο μέγας Άδης ούτε: μονάχα της ψυχής τα δυο μισά, που καίνε.
12 Από πού ήρθαμε; Για ποια τραβούμε μέρη;
Το νόημα της ζωής μας ποιο; Κανένας δεν το ξέρει.
Πόσες ψυχές δεν χάθηκαν, δε γίνανε καπνός κι αγέρι,
και στάχτη, και σποδός. Πείτε μου που ’ν’ ο καπνός;
Μετάφραση: Γιάννης Μότσιος
ΠΗΓΗ:https://www.e-dromos.gr/me-ochima-tin-poiisi-omar-kagiam-1048-1131/

Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

Νεοφιλελευθερισμός: Ανεστραμμένος φασισμός


Γράφει ο Ουμπέρτο Έκο στο δοκίμιό του με τίτλο «UrFascism» πως, «το φασιστικό παιχνίδι μπορεί να παίξει σε πολλές μορφές και το όνομα του παιχνιδιού δεν αλλάζει», καθώς αναπτύσσει τα 14 χαρακτηριστικά του φασισμού που, αν και πολλά απ’ αυτά είναι αντιφατικά μεταξύ τους, όπως λέει, «αρκεί ένα από αυτά για να επιτρέψει στον φασισμό να εξαπλωθεί γύρω του».

Σημεία αντίθεσης

Αναζητώντας συσχετίσεις ανάμεσα στον φασισμό –με βάση αυτά τα 14 πιθανά χαρακτηριστικά που ορίζει ο Έκο– και στον παγκοσμιοποιητικό νεοφιλελευθερισμό των αγορών, μπορούμε εξαρχής να εντοπίσουμε 7 κριτήρια που βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση:
1. Ο «φασισμός λατρεύει την παράδοση».
2. «Απορρίπτει τον μοντερνισμό», όπως ακριβώς και ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά από την ανάποδη. Ο νεοφιλελευθερισμός λατρεύει τον μοντερνισμό, ειδικά στα πεδία της εργασίας, των ατομικών δικαιωμάτων κλ.π. Αλλά απεχθάνεται την παράδοση, πάλι ειδικά στα πεδία της εργασίας, των συλλογικών δικαιωμάτων κλ.π.
3. Στο ίδιο πλαίσιο, εκεί όπου «ο φασισμός θεωρεί τη διαφωνία ως προδοσία», ωθώντας το συλλογικό σε μια ομογενοποίηση, ο φιλελευθερισμός, αντιθέτως, λατρεύοντας τον μοντερνισμό, θεωρεί τη διάκριση ως κρίσιμο στοιχείο του και επαινεί την ατομική διαφωνία μέχρι του σημείου του κοινωνικού διχασμού, προφανώς για να μην επιτρέψει τη συγκρότηση του ίδιου του κοινωνικού σώματος.
4. Στην ίδια κατεύθυνση, «ο φασισμός φοβάται το διαφορετικό», γι’ αυτό και η ρατσιστική ξενοφοβία του. Ενώ αντιθέτως, και πάλι, ο νεοφιλελευθερισμός λατρεύει το διαφορετικό, αρκεί αυτό να συγκροτείται και μόνον στο ατομικό-δικαιωματικό επίπεδο. Γι’ αυτό ακριβώς, και σε πλήρη αντίθεση με τον φασιστικό σωβινισμό «που περιφρονεί τις γυναίκες και καταδικάζει τις μη συνηθισμένες σεξουαλικές συμπεριφορές», ο νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται, εντελώς, στον αντίποδα.
5. Άλλο τόσο, σε αντίθεση με τον φασισμό, ο νεοφιλελευθερισμός απεχθάνεται την κοινωνική απογοήτευση, στην οποία κατά βάσιν προσφεύγει ο φασισμός για να αναπτυχθεί. Ο νεοφιλελευθερισμός βλέπει την κοινωνική απογοήτευση ως μια νοσηρή καταθλιπτική στάση, που χρήζει ψυχοθεραπείας σε ατομικό επίπεδο.
6. Ακόμη, σε αντίθεση με τον φασισμό, ο νεοφιλελευθερισμός απεχθάνεται του ήρωες και όλους αυτούς που «λατρεύουν τον θάνατο», ιδιαίτερα μάλιστα όταν βρεθούν μπροστά στο δίλημμα «ελευθερία ή θάνατος». Αντί για τέτοια ανορθολογικά διλήμματα και «τσάμπα μαγκιές», είναι πάντα καλύτερο να ξεκινήσει κανείς μια start-up.
7. Και τέλος, ο νεοφιλελευθερισμός απεχθάνεται τον λαϊκισμό και ιδιαίτερα ό,τι μπορεί να παρουσιάζεται ως «η φωνή του λαού» και την συναισθηματική ανταπόκριση των πολιτών σε αυτόν, σε αντίθεση με ό,τι κάνει και φροντίζει να καλλιεργεί ο φασισμός.

Σημεία ταύτισης

Εντούτοις, ενόσω σε αυτά τα 7 πιθανά χαρακτηριστικά του φασισμού ο νεοφιλελευθερισμός μοιάζει να τοποθετείται διαμετρικά αντίθετα και να φαντάζει ως «αντιφασισμός», στα υπόλοιπα 7 χαρακτηριστικά φαίνεται να υπάρχει μεγάλη ταύτιση. Ειδικότερα, και πάλι με όσα ορίζει ο Ουμπέρτο Έκο, ο νεοφιλελευθερισμός, όπως ακριβώς και ο φασισμός:
1. «Λατρεύει τη δράση για χάρη της δράσης» ιδιαίτερα την επιχειρηματική ή την παγκοσμιοποιητική.
2. Εμμένει, ψυχαναγκαστικά, στο χρηματοοικονομικό του σενάριο, θέτοντας τους οπαδούς του υπό την οιονεί πολιορκία της φτωχοποίησης, με τον ίδιο τρόπο που και «ο φασισμός εμμένει στην δικιά του πλοκή της ιστορίας», θέτοντας τους δικούς του οπαδούς υπό την πολιορκία του «ξένου».
3. «Μετατοπίζει συνέχεια την ρητορική του», ώστε ο «εχθρός» να είναι είτε «ο κυρίαρχος λαός που δημοκρατικά συμφωνεί μαζί του», είτε ο «απαράδεκτος εθνολαϊκισμός ενός αδύναμου όχλου».
4. «Απεχθάνεται τους αδύναμους», που είναι ατομικά υπεύθυνοι και ένοχοι για την κατάστασή τους, επιβεβαιώνοντας έτσι τον «ελιτισμό ως την τυπική έκφραση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας», όπως εύστοχα επισημαίνει ο Έκο στο παραπάνω δοκίμιό του για τον φασισμό.
5. Λατρεύει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, την ανειρήνευτη σύγκρουση με τον ανταγωνιστή Άλλον, όπως ακριβώς «ο φασισμός ορίζει τον πασιφισμό ως προδοσία» και θεωρεί «ότι ζούμε για να αγωνιζόμαστε» και όχι για να ζούμε.
6. «Χρησιμοποιεί νεολογισμούς», πάντα «με ένα φτωχό λεξιλόγιο και με στοιχειώδη σύνταξη για να περιορίσει τα μέσα για έναν σύνθετο και κριτικό συλλογισμό», ξεκινώντας από την ίδια την έννοια του «νεοφιλελευθερισμού» μέχρι και τη σύγχρονη «βιομηχανία» αλλοίωσης των εννοιών και των λέξεων ή την σύνταξη των φράσεων κατά βάσιν σε παθητική φωνή, χωρίς ποτέ να αναφέρεται το ποιητικό αίτιο/πολιτικό υποκείμενο-σύστημα που έχει την ευθύνη, εκτός βέβαια αν αυτό είναι ο «λαός και οι αδυναμίες του».

Η αλληλοτροφοδότηση

Με τον τρόπο αυτό, ο νεοφιλελευθερισμός ορίζεται ως το αντίθετο του φασισμού, ενώ δεν είναι παρά μια ανεστραμμένη του αντανάκλαση. Έτσι, ενώ μοιάζει να αντιστρατεύεται τον φασισμό, στην ουσία όχι μόνον τον προκαλεί με τις πολιτικές του, αλλά και υιοθετεί μερικά κύρια χαρακτηριστικά του, ώστε αποτελεί και ο ίδιος μέρος του φασιστικού παιχνιδιού που καταγγέλλει. Πολύ περισσότερο επικίνδυνα βέβαια, καθώς ενώ ορίζει τον ακροδεξιό φασισμό ως κοινωνικό μπαμπούλα προς αποτροπή, από την άλλη έχει ήδη εισάγει τον φασισμό στο κοινωνικό σώμα. Ως εκ τούτου η κοινωνία, με τα όποια αντιφασιστικά ανακλαστικά της, μένει μετέωρη να αντιμάχεται ή και να σκιαμαχεί με ακροδεξιά γκρουπούσκουλα που απειλούν να αλώσουν την κοινωνία ή την πολιτική, την ίδια στιγμή που αυτή έχει ήδη κυριαρχηθεί από τον φασισμό του νεοφιλελευθερισμού.
Με άλλα λόγια, σ’ αυτό το «αλληλοτροφοδοτικό ολοκληρωτικό δίδυμο», ο νεοφιλευθερισμός επιτίθεται στην κοινωνία προκαλώντας τον φασισμό και στην συνέχεια ο φασισμός οργισμένος αντεπιτίθεται και, με τη σειρά του, προκαλεί συμπάθεια στον νεοφιλελευθερισμό. Το παράδειγμα Λεπέν-Μακρόν είναι μόνο ένα από τα πολλά του σχετικού μοντέλου. Μέσα από τη θυματοποίησή του ο νεοφιλελευθερισμός ισχυροποιείται, με τον ίδιο τρόπο που ο φασισμός εκτρέφεται από την κοινωνική θυματοποίηση και οργή που παράγει ο νεοφιλελευθερισμός. Σε ένα σπιράλ αλληλοτροφοδότησης, ο φασισμός και ο νεοφιλελευθερισμός αναπτύσσονται διαρκώς σε βάρος της ίδιας της κοινωνίας, που ταλαντεύεται αμήχανη και διχασμένη σ’ αυτό το συστημικό εκκρεμές, που όμως στο τέλος γέρνει υπέρ της πλευράς του φασισμού των αγορών. Γιατί, στον ύστερο καπιταλισμό ο συστημικός ρόλος του φασισμού δεν είναι –κατά βάσιν– να κυβερνά. Είναι να απειλεί και να επιτίθεται εναντίον της κοινωνίας και των νεοφιλελεύθερων που κυβερνούν, συνιστώντας τον χρήσιμο συστημικό «μπαμπούλα» που νομιμοποιεί τον νεοφιλελευθερισμό.
Αλλά όλοι ξέρουμε από την βιωμένη εμπειρία μας ότι το είδωλο, το καθρέφτισμα, δεν διαφέρει και πολύ από το πρωτότυπο, απλά το βλέπει κανείς από την ανάποδη πλευρά, ανεστραμμένο… κι όπως γράφει στο βιβλίο του ο μη εγκριθείς από το ευρω-ιερατείο υποψήφιος Ιταλός υπουργός οικονομικών Πάολο Σαβόνα, «η ευρωζώνη περιλαμβάνει φασισμό χωρίς δικτατορία και, από οικονομική σκοπιά, μια μορφή ναζισμού, χωρίς μιλιταρισμό». Στην πραγματικότητα, ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια ελευθερία χωρίς τον άνθρωπο, όταν ο φασισμός είναι ο άνθρωπος χωρίς ελευθερία.
* Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – ψυχοθεραπευτής
πηγή :https://www.e-dromos.gr/neofileleftherismos-anestrammenos-fasismos/

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2018

ΔΟΕ : Θέμα : Ανάληψη υπηρεσίας αποσπασμένων εκπαιδευτικών


Θέμα : Ανάληψη υπηρεσίας αποσπασμένων εκπαιδευτικών

  Στην εξαιρετικά δύσκολη οικονομική συγκυρία που διανύουμε και την οποία οι εκπαιδευτικοί βιώνουν έντονα, αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν ακόμη και στοιχειώδεις ανάγκες διαβίωσης, είναι παράλογο και εξοντωτικό να υποβάλλονται σε επιπλέον οικονομικές θυσίες για γραφειοκρατικούς, καθαρά, λόγους.
            Δυστυχώς παρατηρείται για μια ακόμη χρονιά το φαινόμενο, εκπαιδευτικοί οι οποίοι υπηρετούν με απόσπαση σε Π.Υ.Σ.Π.Ε. άλλο από αυτό της οργανικής τους θέσης, να καλούνται από τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης να αναλάβουν υπηρεσία την Πέμπτη 21  Ιουνίου 2018 στο Π.Υ.Σ.Π.Ε. της οργανικής τους θέσης. Το γεγονός είναι απαράδεκτο και δημιουργεί τεράστια αναστάτωση στους εκπαιδευτικούς.
            Ζητάμε να υπάρξει άμεσα μέριμνα ώστε οι αποσπασμένοι συνάδελφοι να αναλάβουν υπηρεσία στους τόπους που υπηρετούν και να αποστείλουν την ανάληψη υπηρεσίας τους στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης όπου ανήκουν οργανικά με φαξ χωρίς να υποχρεωθούν σε επιπλέον οικονομικά έξοδα στα οποία δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν.
             Η αλληλεγγύη και η συναδελφικότητα είναι παράγοντες που πάντα χαρακτήριζαν τον κόσμο της εκπαίδευσης και θέλουμε να ελπίζουμε ότι ακόμα τον χαρακτηρίζουν.

           

Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

Η καρδιά της αλληλεγγύης και της ισότητας χτυπά στα Αλληλέγγυα Σχολεία



09:00 | 16 Ιουν. 2018Τελευταία ανανέωση 14:57 | 16 Ιουν. 2018

Εδώ και πολλά χρόνια, τα Σχολεία Αλληλεγγύης σε κάθε γωνιά της χώρας βοηθούν εκατοντάδες μαθητές ελληνικής καταγωγής αλλά και όλων των εθνικοτήτων, προσφέροντας μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας, ελληνικών και ξένων γλωσσών, αλλά και προετοιμασία για τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Λειτουργώντας με ανοιχτές συνελεύσεις και οριζόντιες διαδικασίες, τα Αλληλέγγυα Σχολεία προάγουν την έννοια της δημοκρατίας, της ισότητας και της ισόνομης συμμετοχής στα κοινά, εντός και εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δίνοντας ταυτόχρονα σε όλους μας μαθήματα αντίστασης και αλληλεγγύης προς όσους και όσες το έχουν ανάγκη.
Έτσι λοιπόν, στις 16 και 17 Ιουνίου, το Πανελλαδικό Συντονιστικό Σχολείων Αλληλεγγύης μας καλεί να «διεκδικήσουμε δημιουργώντας», διοργανώνοντας μια διήμερη συνάντηση στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με θέμα την παιδεία ως κοινό αγαθό. Στο διήμερο θα συμμετάσχουν καθηγητές και μαθητές των Αλληλέγγυων Σχολείων, αλλά και εκπαιδευτικοί και επιστήμονες από χώρες του εξωτερικού, σε συζητήσεις που ξεκινούν από τη λειτουργία των σχολείων και φτάνουν μέχρι τα κοινωνικά κινήματα σε σχέση με την παιδαγωγική, τις έμφυλες ταυτότητες στην εκπαίδευση και την κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία.
Το TVXS, με αφορμή τη διήμερη συνάντηση, μίλησε με τη Μαρινίκη Κολιαράκη, καθηγήτρια στο Σχολείο Αλληλεγγύης Κερατσινίου, σε μια συζήτηση για το έργο των Σχολείων, την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία στην εκπαιδευτική διαδικασία.
-Διδάσκετε στο Σχολείο Αλληλεγγύης Κερατσινίου. Πότε ξεκίνησε η λειτουργία του, τι μαθήματα προσφέρονται και πόσοι μαθητές τα παρακολουθούν;
Το Φεβρουάριο του 2013, μια ομάδα καθηγητών και πολιτών του Κερατσινίου πήραμε την πρωτοβουλία, στο πλαίσιο δράσεων έμπρακτης αλληλεγγύης, να ξεκινήσουμε ενισχυτικά μαθήματα για μαθητές γυμνασίου και λυκείου. Ήταν ένας τρόπος για να στηρίξουμε μαθητές των οποίων οι οικογένειες δυσκολεύονταν να καλύψουν το κόστος των φροντιστηρίων, στη βάση της ισότιμης πρόσβασης στη γνώση, αλλά και στη βάση της αλληλεγγύης και της συμμετοχής.
Απευθυνθήκαμε αρχικά στα σχολεία της περιοχής για εθελοντές καθηγητές και κάναμε την πρώτη συνέλευση, στην οποία αποφασίσαμε να απευθυνθούμε στη σχολική επιτροπή του δήμου για την παραχώρηση κάποιου χώρου. Μας παραχωρήθηκε η χρήση κάποιων αιθουσών στο 2ο λύκειο Κερατσινίου, όπου συνεχίζουμε να στεγάζουμε τη δράση μας.  
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλοί και πολλές εθελοντές καθηγητές και εθελόντριες καθηγήτριες,  μαθητές και μαθήτριες. Κάθε χρονιά ήταν διαφορετική. Όταν ξεκινήσαμε η ανάγκη ήταν πιο επιτακτική και ήταν περισσότεροι και οι μαθητές αλλά και οι καθηγητές που ήθελαν να προσφέρουν. Φέτος είχαμε περίπου 30 μαθητές, εκ των οποίων 16 μαθητές, σε τμήματα προετοιμασίας για πανελλήνιες, οι υπόλοιποι σε τμήματα γυμνασίου και λυκείου και ήμασταν δέκα καθηγητές. Προσπαθούμε να καλύπτουμε όλες τις ανάγκες που προκύπτουν κατά τη διάρκεια των εγγραφών, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά καλύπτονται οι περισσότερες. Κάθε χρόνο ταυτόχρονα με την ανακοίνωση των εγγραφών κάνουμε έκκληση και για εθελοντές.
-Πότε δημιουργήθηκε το Πανελλαδικό Συντονιστικό Αλληλέγγυων Σχολείων και με ποιο τρόπο ακριβώς λειτουργεί;
Το Πανελλαδικό Συντονιστικό Αλληλέγγυων Σχολείων συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 2015, μετά από μια σειρά συναντήσεων δομών που ασχολούνται με την εκπαίδευση στο πεδίο της αλληλεγγύης και σε αυτοοργανωμένο, συμμετοχικό και δημοκρατικό πλαίσιο. Μέσα από αυτές τις συναντήσεις θελήσαμε να διαμορφώσουμε μια κοινή ταυτότητα, που να χωράει πολλά διαφορετικά σχολεία και ένα συνεκτικό οραματικό στόχο.
Το Συντονιστικό λειτουργεί με ανοιχτές μεικτές συνελεύσεις, μαθητών, γονέων και καθηγητών, χωρίς μόνιμους αντιπροσώπους και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με συναίνεση, χωρίς ψηφοφορία.
Στόχος του συντονιστικού είναι η εμβάθυνση στο ρόλο των αλληλέγγυων σχολείων, ως χώρων που θέλουν να εμπλουτίσουν το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης και η ενδυνάμωσή τους. Σε αυτό το πλαίσιο έχουμε ήδη πραγματοποιήσει δύο ανοιχτές εκδηλώσεις, η πρώτη ήταν μια παρουσίαση της ταυτότητας και των στόχων των αλληλέγγυων σχολείων, όπως είχε προκύψει από τις συζητήσεις των δομών και η δεύτερη με τη διαπολιτισμικότητα.
-Σε όλο το διάστημα λειτουργίας των Αλληλέγγυων Σχολείων, έχουν δημιουργηθεί ουσιαστικοί δεσμοί με τα «κανονικά» σχολεία των μαθητών, με δεδομένο ότι ο ρόλος σας είναι συμπληρωματικός ως προς αυτά;
Η σχέση μας με το δημόσιο σχολείο είναι κυρίως μέσω των ανθρώπων. Δεν υπάρχει ένα παράλληλο μοντέλο. Αν θα θέλαμε να αναφέρουμε παραδείγματα θα έπρεπε να αναφερθούμε σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο παράδειγμα, είναι η περίπτωση του Αλληλέγγυου Σχολείου της Κίνησης Πολιτών Μοσχάτου «Μεσοποταμία», που είναι το πιο μαζικό από τα αλληλέγγυα σχολεία και έχει μια συνεργασία με το σύλλογο γονέων του 2ου γυμνασίου Μοσχάτου, από την οποία φέτος προέκυψε και μια θεατρική ομάδα.
Στα Αλληλέγγυα Σχολεία διδάσκουν καθηγητές που διδάσκουν και στο δημόσιο σχολείο και μαθητές που είναι μαθητές και στο δημόσιο σχολείο. Ο βασικός μας στόχος είναι να καλλιεργήσουμε μια κουλτούρα συμμετοχής και πιο ισότιμες σχέσεις. Αυτό συμβαίνει μέσα από την αλλαγή της νοοτροπίας.
-Ως εκπαιδευτικός σε Σχολείο Αλληλεγγύης, ποια θεωρείτε πως είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι μαθητές και οι μαθήτριες που περνούν από τα θρανία σας και με ποιο τρόπο εργάζεστε για την επίλυσή τους;
Πρώτος στόχος είναι πάντα να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών που φτάνουν στα θρανία μας. Είναι πολύ σημαντικό να αποτρέψουμε την «παραίτηση». Να στηρίξουμε παιδιά που έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες. Αυτό το κάνουμε με την πρόθεσή μας να βοηθήσουμε τα παιδιά, θέτοντας ρεαλιστικούς εκπαιδευτικούς στόχους, χωρίς να καλλιεργούμε τον ανταγωνισμό ή το κυνήγι των βαθμών. 
Οι έφηβοι όμως έχουν και μια ανάγκη έκφρασης, την οποία δεν μπορούν να ικανοποιήσουν μέσα στο σχολείο. Εμείς επιχειρούμε να τους δείξουμε τρόπους και να τους δώσουμε κίνητρα για να εκφραστούν θετικά. Να πουν τη γνώμη τους για το σχολείο που θέλουν.
-Τα Αλληλέγγυα Σχολεία, μεταξύ άλλων, προσφέρουν μαθήματα της ελληνικής γλώσσας σε πρόσφυγες και μετανάστες. Ποιο είναι το feedback που εισπράττει ένας καθηγητής στα σχολεία σας από τη συναναστροφή μαζί τους και ποιες είναι οι δικές τους εντυπώσεις όπως σας τις έχουν εκφράσει ανά τα χρόνια;
Τα αλληλέγγυα σχολεία μεταναστών και προσφύγων είναι σχολεία με μεγάλη ιστορία. Τα περισσότερα σχολεία μεταναστών λειτουργούν περισσότερο από μια δεκαετία και ουσιαστικά έδωσαν τεχνογνωσία στα σχολεία που δημιουργήθηκαν μετά το 2011. Προσωπικά δεν έχω μεγάλη εμπειρία από τα μαθήματα σε μετανάστες και πρόσφυγες, αν και παρακολουθώ αρκετά τη δράση του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.
Είναι μια σπουδαία πρωτοβουλία. Τα σχολεία αυτά εκτός από την εκμάθηση της γλώσσας, είναι και χώροι κοινωνικοποίησης και προσφέρουν ορατότητα και προστασία στους μαθητές τους. Δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην ανταλλαγή πολιτιστικών στοιχείων, στις κουζίνες, στους χορούς, τις παραδόσεις. Είναι πολύ σημαντικό γιατί εκτός από το να μαθαίνουν εκείνοι τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας, μαθαίνουμε κι εμείς από αυτούς. Σε αυτούς τους χώρους υπάρχει μια αμοιβαιότητα, ιδιαίτερα σημαντική για κοινωνικές ομάδες, όπως τους μετανάστες.
- Έχει αυξηθεί το ενδιαφέρον για τα μαθήματα ελληνικών από το ξεκίνημα του έργου των Σχολείων, κι αν όχι, τι πιστεύετε πως ευθύνεται γι' αυτό;
Η εικόνα που μεταφέρουν τα σχολεία μεταναστών και προσφύγων στο συντονιστικό είναι ότι το ενδιαφέρον είναι αυξημένο, το οποίο εξηγείται εύκολα, αφού είμαστε σε μια εποχή με μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Η ποιοτική διαφορά είναι ότι υπάρχει πλέον μεγάλο ενδιαφέρον για εκμάθηση και άλλων γλωσσών παράλληλα με τα ελληνικά, αφού πολλοί μαθητές των σχολείων μεταναστών, δεν σκοπεύουν να μείνουν στην Ελλάδα.
-Πως προάγεται για εσάς η έννοια της δημοκρατίας και της ισότητας μέσω των Αλληλέγγυων Σχολείων;
Τα αλληλέγγυα σχολεία λειτουργούν με μεικτές συνελεύσεις και με οριζόντιο τρόπο, όπως και το συντονιστικό. Πραγματοποιούν δράσεις πολιτισμού και αλληλεγγύης τις οποίες οργανώνουν όλοι μαζί.
Οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν και να πουν τη γνώμη τους για το χώρο και τον τρόπο που γίνονται τα μαθήματά τους. Είναι πολύ διαφορετικό από το σχολείο τους, όπου ψηφίζουν για το πενταμελές και το δεκαπενταμελές, τα οποία έχουν κι αυτά περιορισμένο πεδίο παρέμβασης.
Επίσης σημαντικό είναι ότι το να οργανώνουμε μαζί μια δράση, να διαμορφώνουμε το χώρο μας, καθηγητές και μαθητές δημιουργεί πιο ισότιμες σχέσεις. Βοηθάει τα παιδιά να διαχωρίσουν τον ρόλο του καθηγητή στην τάξη, που είναι καθοδηγητικός και σε ένα βαθμό εξουσιαστικός, με τον καθηγητή έξω από την τάξη.   
-Πως πάρθηκε η απόφαση για τη διοργάνωση της διήμερης συνάντησης και ποιοι είναι οι στόχοι που έχουν τεθεί από το Συντονιστικό;

Πιστεύουμε ότι είναι μια κρίσιμη στιγμή για να συζητήσουμε και να αναστοχαστούμε σχετικά με το ρόλο μας και τους στόχους μας. Η οικονομική κρίση δεν έχει την επιτακτικότητα που είχε τα προηγούμενα χρόνια, συνεπώς η ανάγκη δεν είναι η ίδια.
Παρόλα αυτά δεν πιστεύουμε ότι τα αλληλέγγυα σχολεία έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους. Στόχος μας είναι να απευθύνουμε τα ζητήματα που αφορούν τα αλληλέγγυα σχολεία σε ένα ευρύτερο κοινό, να μιλήσουμε για το εκπαιδευτικό περιεχόμενο και τις εκπαιδευτικές πρακτικές και να καλλιεργήσουμε συμμαχίες για μια εκπαίδευση πιο δημοκρατική, πιο συμπεριληπτική, πιο συμμετοχική.
-Στο διήμερο έχετε αναλάβει την εισήγηση και το συντονισμό της συζήτησης πάνω στο ζήτημα των έμφυλων ταυτοτήτων στην εκπαίδευση.  Πόσο ενημερωμένοι είναι για εσάς οι εργαζόμενοι στην εκπαιδευτική κοινότητα γύρω από αυτές και με ποιο τρόπο συμβάλουν τα Αλληλέγγυα Σχολεία στο  κομμάτι των δικαιωματικών διεκδικήσεων αυτού του τύπου μέσω της εκπαίδευσης;
Η κοινωνία δεν είναι αρκετά ενημερωμένη για τα ζητήματα των έμφυλων ταυτοτήτων και του σεξουαλικού προσανατολισμού. Οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη επιμόρφωση στα ανθρώπινα δικαιώματα ή και ειδικότερα σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Οι δύο έρευνες που θα παρουσιαστούν στη συζήτηση από το «πολύχρωμο σχολείο» και την «Colour Youth», επιβεβαιώνουν την ανάγκη για ενημέρωση των εκπαιδευτικών. Εκτός από τους ανθρώπους και τα σχολικά εγχειρίδια πολύ συχνά δεν έχουν συμπεριληπτικές αναπαραστάσεις, όπως αποτυπώνεται και στον οδηγό που θα μας παρουσιάσουν οι «οικογένειες ουράνιο τόξο».
Οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές στα αλληλέγγυα σχολεία είναι μέρος του προβλήματος. Άλλωστε οι ίδιοι είναι και στο δημόσιο σχολείο. Το πλαίσιο όμως που λειτουργούν τα αλληλέγγυα σχολεία, δημιουργεί ένα πιο ασφαλές περιβάλλον για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, αφού προωθεί τη σύνθεση των διαφορετικοτήτων και δεν αφήνει περιθώριο για διακρίσεις και συμπεριφορές εκφοβισμού.
Εξάλλου τα ζητήματα αυτού του τύπου πηγάζουν από το πατριαρχικό πρότυπο συγκρότησης της κοινωνίας, με το οποίο έρχονται σε αντίθεση οι πρακτικές των αλληλέγγυων σχολείων και αντίστοιχων εγχειρημάτων.
-Μια επίσης ενδιαφέρουσα συζήτηση του διημέρου έχει να κάνει με την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία. Με ποιο τρόπο εντάσσονται τα Αλληλέγγυα Σχολεία σε αυτή την αφήγηση;
Τα Αλληλέγγυα Σχολεία δεν είναι μέρος της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας, αφού η παιδεία είναι ένα κοινό αγαθό, επομένως δεν έχει ανταλλακτική αξία.
Όμως, το αφήγημα του εκδημοκρατισμού της οικονομίας μέσα από ένα αποκεντρωμένο μοντέλο, με άξονα τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα υπερκέρδη, είναι συνυφασμένο με τα χαρακτηριστικά των αλληλέγγυων σχολείων.
Μέσα από τη λειτουργία τους, μπορούν να «εκπαιδεύουν» τους εμπλεκόμενους στη λογική του συνεργατισμού.
Συνολικά τέτοιες πρωτοβουλίες, με χαρακτηριστικά τη συμμετοχή και τη συλλογική διαχείριση μπορούν να δημιουργούν οικοσυστήματα σε τοπικό επίπεδο, που συμβάλουν στη δημιουργία αυτόνομων κοινοτήτων.

Η διήμερη συνάντηση που διοργανώνει το Πανελλαδικό Συντονιστικό Αλληλέγγυων Σχολείων θα διεξαχθεί στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Για περισσότερες πληροφορίες, όπως και για το πρόγραμμα του διημέρου, μπορείτε να επισκευθείτε την ιστοσελίδα του, //meeting.solidarityschools.gr/

πηγή:https://tvxs.gr/news/paideia/i-kardia-tis-allileggyis-kai-tis-isotitas-xtypa-sta-allileggya-sxoleia: