Αυτό ήταν το «λίκνο της ανθρωπότητας»

Οι αρχαιότερες ενδείξεις λίθινων εργαλείων που έχουν ποτέ βρεθεί στη Βόρεια Αφρική, ανακαλύφθηκαν στην Αλγερία και χρονολογούνται πριν από 1,9 έως 2,4 εκατομμύρια χρόνια, περίπου μισό εκατομμύριο χρόνια αρχαιότερα από αυτά που ήσαν γνωστά μέχρι σήμερα.

Η ανακάλυψη, η οποία παρουσιάσθηκε στο περιοδικό «Science», έγινε στην τοποθεσία Αΐν Μπουσερίτ, στα υψίπεδα της ανατολικής Αλγερίας, από ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Μοχάμεντ Σαχνουνί του Εθνικού Κέντρου Ερευνών για την Ανθρώπινη Εξέλιξη (CENIEH) της Ισπανίας. Οι επιστήμονες από πολλές χώρες (Αλγερία, Ισπανία, Γαλλία, Αυστραλία), ανακάλυψαν αφενός πρωτόγονα λίθινα εργαλεία και αφετέρου απολιθωμένα οστά ζώων που έφεραν εγκοπές από κοφτερά πέτρινα εργαλεία. Τα εργαλεία ήσαν κυρίως πέτρες με κοφτερές άκρες που οι πρόγονοί μας μάζευαν από τις κοίτες γειτονικών μικρών ποταμών.

Τα οστά προέρχονται από μια μεγάλη ποικιλία ζώων της σαβάνας, όπως μαστόδοντα, ελέφαντες, άλογα, ρινόκερους, ιπποπόταμους, αντιλόπες, χοίρους, ύαινες, κροκόδειλους κ.ά.. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι πρόγονοι του ανθρώπου, πέρα από κάθε αμφιβολία, έτρωγαν το μεδούλι και το κρέας από όλα τα ζώα που μπορούσαν να βρουν μπροστά τους. Δεν είναι ακόμη σαφές αν κυνηγούσαν κιόλας ή αν απλώς περιορίζονταν να τρώνε πτώματα. Η ανακάλυψη δείχνει ότι οι πρόγονοι του ανθρώπου είχαν επεκταθεί στη βόρεια Αφρική, από την ανατολική Αφρική που θεωρείται η κοιτίδα της ανθρωπότητας, πολύ νωρίτερα από ό,τι πίστευαν έως τώρα οι αρχαιολόγοι και οι παλαιοανθρωπολόγοι. Η εναλλακτική εξήγηση είναι ότι η παραγωγή και η χρήση λίθινων εργαλείων είχε αναπτυχθεί παράλληλα στην ανατολική και στη βόρεια Αφρική και δεν επεκτάθηκε από την πρώτη στη δεύτερη.

Η ιστορική πρώτη ανακάλυψη ευρημάτων ηλικίας 1,8 εκατ. ετών στην ανατολική Αφρική είχε γίνει πριν από 50 περίπου χρόνια από τον παλαιοανθρωπολόγο Μ. Λίκι στην περιοχή Ολντουβάι της Τανζανίας. Στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν άλλα ευρήματα στην Αιθιοπία και στην Κένυα, με πιο διάσημη τη «Λούσι» στην αιθιοπική περιοχή Αφάρ. Πιο πρόσφατα έχουν γίνει παρόμοιες ανακαλύψεις στη νότια Αφρική και μόλις τώρα γίνεται κάτι ανάλογο στη βόρεια Αφρική. Τα αρχαιότερα οστά ζώων με σημάδια πάνω τους από λίθινα εργαλεία, τα οποία έχουν βρεθεί στην ανατολική Αφρική, στην περιοχή Γκόνα της Αιθιοπίας, χρονολογούνται προ περίπου 2,6 εκατομμυρίων ετών. Συνεπώς τα ευρήματα της Αλγερίας είναι σχεδόν εξίσου παλαιά με τα αιθιοπικά.

«Τα αρχαιολογικά ευρήματα στο Αΐν Μπουσερίτ, τα οποία είναι τεχνολογικά παρόμοια με εκείνα στη Γκόνα, δείχνουν ότι οι πρόγονοί μας είχαν εξαπλωθεί σε όλες τις γωνιές της Αφρικής και όχι μόνο στην ανατολική Αφρική. Τα στοιχεία από την Αλγερία αλλάζουν πλέον την προηγούμενη αντίληψη ότι η ανατολική Αφρική υπήρξε το λίκνο της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα, όλη η Αφρική ήταν το λίκνο», δήλωσε ο δρ Σαχνούνι.

Όπως είπε, το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι ποιός κατασκεύασε τα λίθινα εργαλεία του Αΐν Μπουσερίτ, καθώς μέχρι στιγμής δεν έχουν βρεθεί στη βόρεια Αφρική τα απολιθώματα κάποιου τόσο παλαιού προγόνου του ανθρώπου, μέλους του ευρύτερου γένους Homo. Όμως στο Τσαντ, στη νότια Σαχάρα, σε απόσταση 3.000 χιλιομέτρων από την ανατολική Αφρική, έχουν ανακαλυφθεί απολιθώματα ενός Αυστραλοπίθηκου ηλικίας 3,3 εκατομμυρίων ετών, περίπου συνομήλικου της «Λούσι» (3,2 εκατ. έτη). Σύμφωνα με τον Σαχνούνι, «πιθανώς αυτοί οι Αυστραλοπίθηκοι περιπλανούνταν στη Σαχάρα και οι απόγονοί τους ίσως είναι αυτοί που άφησαν τις αρχαιολογικές 'υπογραφές' που τώρα ανακαλύφθηκαν στην Αλγερία, ηλικίας 2,4 εκατ. ετών, σχεδόν σύγχρονες με εκείνες της ανατολικής Αφρικής».

Οι επιστήμονες θεωρούν πολύ πιθανό ότι η Σαχάρα αποτελεί ένα πλούσιο «αποθετήριο» απολιθωμάτων, αλλά η τεράστια και αφιλόξενη έκτασή της έχει εμποδίσει τη συστηματική μελέτη της μέχρι σήμερα.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

https://tvxs.gr/news/sci-tech/ayto-itan-likno-tis-anthropotitas

Θυσία η εκπαίδευση στον βωμό της αγοράς

24-mit

Συντάκτης: 

Διαλεκτή Αγγελή, Γιάννης Μπασκάκης

Tο δόγμα της ελεύθερης οικονομίας θέλει να φέρει και σε όλες τις βαθμίδες του εκπαιδευτικού μας συστήματος η Νέα Δημοκρατία, όπως επιβεβαιώνεται από το πρόγραμμά της για την Παιδεία, το οποίο παρουσίασε το Σάββατο ο Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί με τον αντιπρόεδρο του κόμματος, Κωστή Χατζηδάκη, και την αρμόδια Τομεάρχη, Νίκη Κεραμέως.

Βασική κατεύθυνση του προγράμματος είναι η απόλυτη σύνδεση της εκπαίδευσης με την οικονομία και την αγορά εργασίας, με τον πρόεδρο της Ν.Δ. να δηλώνει εξαρχής ότι θεωρεί την εκπαίδευση «μηχανή που θα κινήσει την οικονομία, με την οποία οφείλει να συμβαδίζει».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Μητσοτάκης συνέδεσε ευθέως την αξιολόγηση των δημόσιων πανεπιστημίων και των σχολικών μονάδων με τη χρηματοδότησή τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πιθανή ανισοκατανομή πόρων και την υποβάθμιση κάποιων εξ αυτών. Και παράλληλα συνέδεσε ευθέως την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών «με πιο γρήγορες μισθολογικές προαγωγές», κάτι που παραπέμπει στο καθεστώς των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα.

Αλλωστε, στο όραμα του κ. Μητσοτάκη περιλαμβάνεται και η άσκηση εμπορικής δραστηριότητας από τα σχολεία και η μετατροπή των διευθυντών σε μάνατζερ για την εξεύρεση πρόσθετων πόρων.

Ειδικότερα, δήλωσε ότι «ένα σχολείο θα μπορεί να ενοικιάζει χώρους του, να αξιοποιεί τα έσοδά του για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών του».

Επιπλέον για τους μαθητές μίλησε για εισαγωγή του θεσμού της «άσκησης» σε επιχειρήσεις, ενώ στις θέσεις της Ν.Δ. είναι και η εισαγωγή της «επιχειρηματικότητας» ως νέας εκπαιδευτικής θεματικής. Για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια δήλωσε ότι «το μοντέλο, σήμερα, δεν είναι “ένας ακόμα δικηγόρος ή ένας γιατρός” [...] αλλά ένας 20άρης καλά καταρτισμένος και περήφανος για την ειδικότητά του», τονίζοντας ότι «αυτό ζητά η εξέλιξη της οικονομίας».

Με άλλα λόγια, για τον πρόεδρο της Ν.Δ. το κριτήριο φοίτησης στις σχολές δεν είναι η μόρφωση, αλλά καθαρά τα όσα υπαγορεύει η αγορά.

Παράλληλα ο κ. Μητσοτάκης, επιμένοντας στην ατζέντα του νόμου και της τάξης, χαρακτήρισε, για άλλη μια φορά, πολλές σχολές «γιάφκες της βίας και στέκια του εγκλήματος. Με κουκουλοφόρους, μολότοφ, εμπόρους ναρκωτικών να απειλούν καθημερινά φοιτητές», προκειμένου στη συνέχεια να δηλώσει ότι «ο νόμος για το άσυλο θα καταργηθεί». Επανέλαβε βέβαια και την πάγια θέση του υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, που η Ν.Δ. διακαώς επιθυμεί.

Κατά τ’ άλλα, επανέφερε μια σειρά από συνταγές που έχουν εφαρμοστεί από προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως τα Συμβούλια Ιδρυμάτων, το όριο φοίτησης ν+2 και η τράπεζα θεμάτων, συνταγές στις οποίες έχει ασκηθεί μεγάλη κριτική και στην πράξη έχουν αποτύχει.

Την ίδια ώρα, ο Κ. Χατζηδάκης δήλωσε ότι είναι δέσμευση της Ν.Δ. η κατάργηση όλων των διατάξεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με την ιδιωτική εκπαίδευση, τις οποίες χαρακτήρισε «ανελεύθερες και οπισθοδρομικές», καταλήγοντας: «είναι ανόητο να είμαστε η τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης».

Οι δηλώσεις του αυτές προκάλεσαν τη σφοδρή αντίδραση του προέδρου της ΟΙΕΛΕ, Μιχάλη Κουρουτού, ο οποίος απάντησε: «Προκαλέσατε ζημία όχι μόνο στο πολιτικό σας προφίλ, αλλά κυρίως στην παράταξή σας, που την εμφανίζετε να εκπροσωπεί μόνο τους 150 επιχειρηματίες της εκπαίδευσης και να στρέφει την πλάτη της στους δεκάδες χιλιάδες ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, οι οποίοι χθες με ιδιαίτερη προσοχή παρακολουθούσαν την εκδήλωση και που με κατέκλυσαν με τηλεφωνήματα αγανάκτησης για την τοποθέτησή σας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε ότι «θα μπορούσε να τα πει (σ.σ. ο Κυρ. Μητσοτάκης) και με μια φράση: Θα καταργήσει τη δημόσια, δωρεάν Παιδεία, θα απολύσει εκπαιδευτικούς, θα τα δώσει όλα στους ιδιώτες».

Αναλυτικά το πρόγραμμα της Νέα Δημοκρατίας για την Παιδεία κινείται στους εξής άξονες:

1. Η Παιδεία ως κεντρικό όχημα για την ανάπτυξη της οικονομίας

Καλλιέργεια δεξιοτήτων, δυνατότητα άσκησης σε επιχειρήσεις, καθιέρωση Εθνικού Απολυτηρίου και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα σχολεία μετατρέπονται σε προθαλάμους για την αγορά εργασίας, προάγοντας αποκλειστικά και μόνο δεξιότητες που πιθανότατα φανούν χρήσιμες στην αναζήτηση εργασίας, προτείνοντας μάλιστα την εισαγωγή του θεσμού της άσκησης μαθητών σε επιχειρήσεις. Η γνώση εργαλειοποιείται και ποσοτικοποιείται. Ουσιαστικά δηλαδή μιλάμε για την πλήρη υιοθέτηση των προτάσεων του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) και των συνταγών του ΟΟΣΑ. Η καθιέρωση Εθνικού Απολυτηρίου, ο βαθμός του οποίου θα προκύπτει από τον συνυπολογισμό των βαθμών και των τριών τάξεων του Λυκείου, με ειδικό συντελεστή ανά τάξη και μάλιστα κατόπιν εξέτασης σε θέματα μέσα από την Τράπεζα Θεμάτων, μας πάει πίσω πολλά χρόνια, σε μοντέλα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Η ΟΛΜΕ - Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης έχει εκφράσει την αντίθεσή της στις διάφορες παραλλαγές του Εθνικού Απολυτηρίου, διότι πρόκειται για ένα σύστημα που ενισχύει τη σχολική διαρροή ιδιαίτερα στα λιγότερο προνομιούχα οικονομικά στρώματα και την αλλοίωση του χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης, με την κυριαρχία των εξετάσεων σε ολόκληρο το Λύκειο.

2. Διοικητική και οικονομική αυτονομία των εκπαιδευτικών μονάδων

Η Ν.Δ. κάνει λόγο για απελευθέρωση του δημόσιου σχολείου από τον «ασφυκτικό εναγκαλισμό του υπουργείου» σε επίπεδο οργανωτικό και διοικητικό, αλλά και σε επίπεδο παιδαγωγικό. Η παραπάνω πρόταση κινείται έξω και πέρα από τις εκφρασμένες θέσεις των δύο μεγάλων εκπαιδευτικών ομοσπονδιών, της ΔΟΕ - Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας και της ΟΛΜΕ. Η ΔΟΕ ακούει θετικά την έως έναν βαθμό παιδαγωγική ευελιξία, τονίζοντας ωστόσο την ανάγκη ύπαρξης ενός κεντρικού προγράμματος σπουδών για όλα τα σχολεία, ενώ η αναζήτηση πόρων από τις διοικήσεις των εκάστοτε σχολικών μονάδων βρίσκει αντίθετες και τις δύο Ομοσπονδίες. Η ΟΛΜΕ μάλιστα έχει τοποθετηθεί πολλάκις και στο παρελθόν σχετικά με το ζήτημα, απορρίπτοντας το μοντέλο των διευθυντών/μάνατζερ που θα προσπαθούν να διασφαλίσουν ιδιωτικούς πόρους για τη χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων των οποίων είναι επικεφαλής.

Σε ό,τι αφορά την ανώτατη εκπαίδευση, η Ν.Δ. μιλάει για αυτοτέλεια των ιδρυμάτων και σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας, η οποία υπάρχει και τώρα σε κάποιον βαθμό, χωρίς ωστόσο να ωφελείται εξ ορισμού η ακαδημαϊκή πρόοδος. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με την εμμονή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για αναθεώρηση του άρθρου 16 και τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το ερώτημα είναι το εξής: μη κρατικά πανεπιστήμια σημαίνει και μη κρατική χρηματοδότηση; 'Η θα δούμε φαινόμενα κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων; Και εν τέλει, με την πρόταση για την ανάγκη καθορισμού του ετήσιου αριθμού εισακτέων και της βάσης εισαγωγής από το εκάστοτε εκπαιδευτικό ίδρυμα, καθώς και την επαναφορά του ανώτατου χρονικού ορίου ολοκλήρωσης των προπτυχιακών σπουδών στα ν+2 έτη, φαίνεται να δημιουργείται η μελλοντική «πελατεία» των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

3. Αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα

Αξιολόγηση των σχολικών μονάδων από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς με τη χρήση ηλεκτρονικών ερωτηματολογίων, ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών και άμεση σύνδεση της κρατικής χρηματοδότησης με τα αποτελέσματα της αξιολόγησης.

«Η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου δεν είναι μία “εξωτερική” αποτίμηση της σχολικής πραγματικότητας (από κάποιους τρίτους), αλλά μία εσωτερική υπόθεση της εκπαιδευτικής κοινότητας, που αποβλέπει (και με διάθεση αυτοκριτικής) στην αναμόρφωση της παιδαγωγικής πράξης», είναι η θέση της ΟΛΜΕ, με την οποία συντάσσεται και η ΔΟΕ. Η αντίθεσή τους έγκειται στο γεγονός ότι, στο παρελθόν, η αξιολόγηση συνδέθηκε με μισθολογικές μειώσεις και στασιμότητα, καθώς και με την κατηγοριοποίηση σχολικών μονάδων, που ήταν σε άμεση συνάρτηση με την οικονομική ενίσχυσή τους.

Φυσικά, ούτε η τριτοβάθμια θα μπορούσε να ξεφύγει από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που προωθεί η Ν.Δ., η οποία καταπώς φαίνεται αντιμετωπίζει τα πανεπιστήμια με όρους επιχειρήσεων, σύμφωνα με τους οποίους θα επικρατήσει αυτή με τον καλύτερο μάνατζερ, ωθώντας τα σε μία κούρσα προσέλκυσης ιδιωτικών πόρων.

4. Νέο πλαίσιο για την ιδιωτική εκπαίδευση

Η Ν.Δ. προτάσσει το δικαίωμα της «ελεύθερης γονεϊκής επιλογής» δημόσιου η ιδιωτικού σχολείου, αναθεώρηση του ρυθμιστικού πλαισίου όσον αφορά την εποπτεία των ιδιωτικών σχολείων από το υπουργείο Παιδείας και επαναφορά των απογευματινών δραστηριοτήτων των ιδιωτικών σχολείων.

Σε ό,τι αφορά την «ελεύθερη γονεϊκή επιλογή», κύκλοι της ΟΙΕΛΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας) τονίζουν ότι προωθείται το σύστημα των κουπονιών, τα οποία θα χορηγούνται στους γονείς, προκειμένου να επιλέξουν σε ποια σχολική μονάδα θα εγγράψουν τα παιδιά τους.

Πολλοί είναι αυτοί που θα επιλέξουν κάποιο ιδιωτικό σχολείο, σημείο εξαιρετικά προβληματικό, καθώς ουσιαστικά κρατικά χρήματα θα αφαιρούνται από τη δημόσια εκπαίδευση και θα δίνονται απευθείας σε ιδιώτες.

Οσο για την επαναφορά των απογευματινών δραστηριοτήτων, ουδέποτε καταργήθηκαν. Οι σχολάρχες εξακολουθούν να έχουν τη δυνατότητα να εντάσσουν τέτοιου είδους δραστηριότητες στο πακέτο που προσφέρουν, με μόνη υποχρέωση να δηλώνουν τους εκπαιδευτικούς που απασχολούνται σε αυτές στις διευθύνσεις εκπαίδευσης και άρα να τους πληρώνουν αντιστοίχως.

Ερευνα του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ έχει δείξει, άλλωστε, ότι, μέχρι το 2016, οι εκπαιδευτικοί δεν αμείβονταν για το 96% των δραστηριοτήτων αυτών, οι οποίες αποτέλεσαν επί χρόνια πηγή μαύρου πλουτισμού και φοροδιαφυγής.

Τέλος, η κατάργηση της εποπτείας των ιδιωτικών σχολείων από το κράτος θέτει το εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα της νομιμοποίησης των παρεχόμενων τίτλων σπουδών.

5. Νόμος και τάξη

Η Ν.Δ. προτείνει μέτρα προστασίας στα σχολεία και τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά και κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου, με την αυτεπάγγελτη επέμβαση των δημοσίων αρχών για κάθε αξιόποινη πράξη που λαμβάνει χώρα στα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα αλλά και πειθαρχικές ευθύνες, όταν οι Πρυτανικές Αρχές δεν ενημερώνουν έγκαιρα τα αρμόδια δημόσια όργανα για παραβατικές πράξεις.

Θυμίζουμε ότι το πανεπιστημιακό άσυλο σήμερα δεν απαγορεύει την επέμβαση της Αστυνομίας όταν διαπράττονται αδικήματα εντός των πανεπιστημιακών χώρων, ενώ, ακόμη κι όταν αυτό είχε καταργηθεί με τον νόμο Διαμαντοπούλου το 2011, δεν διαπιστώθηκε κάποια αισθητή ποσοτική ή ποιοτική επίδραση στην παραβατικότητα στους ακαδημαϊκούς χώρους.

πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/thysia-i-ekpaideysi-ston-vomo-tis-agoras?fbclid=IwAR010TvaElWD_RUAz-jr02fecfLP3YLyhzTUNRwGyXtNbxJeugnuYbja7pk

Παρουσίαση του βιβλίου «Οι Σημαδούρες και άλλες μικρές ιστορίες» της Χρυσούλας Πατρώνου – Παπατέρπου -Για το βιβλίο μιλούν Τ.Σιόμου και Ο Α. Μακρίδης

Ακροδεξιοί μεθοδεύουν κύμα καταλήψεων στα σχολεία της χώρας

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η μεθόδευση καταλήψεων στα σχολεία της βόρειας κυρίως Ελλάδας από κύκλους ακροδεξιών, με αφορμή "εθνικά θέματα"

Σύμφωνα με πληροφορίες που φθάνουν στο alfavita.gr, ακροδεξιοί υποκινούν μέσω sms καταλήψεις για "Μακεδονικό", "Κατσίφα" και "Β. Ήπειρο", παροτρύνοντας τους μαθητές στους οποίους απευθύνονται να επικοινωνήσουν με τα 15μελή και τους συλλόγους γονέων, για να κλείσουν τα σχολεία τους.

Όπως αναφέρει εκπαιδευτικός στο alfavita.gr, οι εν λόγω καταλήψεις στην πλειοψηφία τους δεν "πατάνε" σε συλλογικές αποφάσεις, έπειτα από συνεδριάσεις των μαθητών.

Πάντως, παρά την προσπάθεια των οργανωτών να εμφανίσουν ως κάτι αυθόρμητο τις συγκεκριμένες κινήσεις, γίνεται φανερό ότι αυτές αποτελούν ενορχηστρωμένη δράση ατόμων που πρόσκεινται σε ακροδεξιά και νεοναζιστικά μορφώματα.

Συγκεκριμένες εθνικιστικές σελίδες στα social media, όπως η Επιτροπή Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης, καθώς και ακροδεξιά site, όπως το ethnikismos.net της Χρυσής Αυγής, επικροτούν και προωθούν συνεχώς και με ιδιαίτερο ζήλο τις καταλήψεις αυτές. 

Υπενθυμίζεται πάντως ότι αντίστοιχες δράσεις εκδηλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα σε σχολεία της Κατερίνης και επεκτάθηκαν σε Θεσσαλονίκη, Σέρρες κ.λπ. Έως χθες, Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2018, σχολεία σε Εχέδωρο, Σοχό, Ευκαρπία και Σταυρούπολη παρέμεναν κλειστά από ομάδες μαθητών.

Οι καταλήψεις αυτές πάντως δεν φαίνεται να έχουν ευρεία απήχηση και συνήθως υποχωρούν μετά από μία ή δύο ημέρες, ενώ κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι προκύπτουν από δράσεις μικρών μειοψηφιών μαθητών.

Όπως όλα δείχνουν, Χρυσή Αυγή και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις, εν όψει εκλογών, επιχειρούν να καλλιεργήσουν κλίμα εθνικισμού, επιχειρώντας μεθοδευμένα να στρέψουν την κοινή γνώμη και τους μαθητές προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, εκμεταλλευόμενοι τα πρόσφατα γεγονότα στο 1ο ΓΕΛ Γέρακα, τον θάνατο Κατσίφα κλπ.

Και όλα αυτά, την ώρα που μαζικές καταλήψεις τόσο τοπ προηγούμενο διάστημα όσο και σήμερα πραγματοποιούνται σε σχολεία της χώρας, με αφορμή άμεσα και σημαντικά προβλήματα της μαθητικής κοινότητας, όπως οι ελλείψεις δασκάλων και καθηγητών, τα διδακτικά κενά, οι υλικοτεχνικές υποδομές, η μεταφορά των μαθητών κ.ά.

Παραδείγματα μηνυμάτων που αποστέλλονται σε μαθητές ή διαδίδονται διαδικτυακά και προπαγανδίζουν ακροδεξιές καταλήψεις είναι και τα παρακάτω:

πηγή:https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/274279_akrodexioi-methodeyoyn-kyma-katalipseon-sta-sholeia-tis-horas

«Αγκάθια» στο Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας

26_gavroglou.jpg

EUROKINISSI / ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ

19.11.2018, 06:00 | Ετικέτες:  πανεπιστήμιο, Μακεδονία, Κώστας Γαβρόγλου, υπουργείο Παιδείας

Συντάκτης: 

Απόστολος Λυκεσάς

Δύο προβλήματα με μία σύσκεψη επιχειρεί να λύσει σήμερα στη Θεσσαλονίκη ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, αλλά ενώ από τη μία πλευρά αναμένεται να επιβεβαιωθεί ότι προχωρά χωρίς προσκόμματα η συγχώνευση του Διεθνούς Πανεπιστημίου με τα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Κεντρικής και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, από την άλλη είναι δύσκολο να συγκεραστούν οι διαφορετικές αντιλήψεις για τη συνένωση του Πανεπιστημίου και του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας.

Στη σύσκεψη υπό τον υπουργό θα συμμετάσχουν οι πρυτάνεις, οι αντιπρυτάνεις και οι κοσμήτορες των ιδρυμάτων, παρουσία του διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου Θεσσαλονίκης και τέως γ.γ. του ΥΠΕΠΘ Γιώργου Αγγελόπουλου.

Στη συνένωση του Διεθνούς Πανεπιστημίου με τα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης (Καβάλας) και Κεντρικής Μακεδονίας (Σερρών) φαίνεται ότι υπάρχει συμφωνία χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Αντιθέτως, υπάρχουν πολύ υψηλές προσδοκίες σε τοπικό επίπεδο. Αν υπάρχει κάποιο ζήτημα, αυτό αφορά αιτήματα για ίδρυση πολλών τμημάτων σε σχολές όπως η Νομική, η Ιατρική ή παρεμφερείς σχολές δυναμικών επιστημονικών κλάδων, ωστόσο για το θέμα αυτό αναμένεται ότι θα υπάρξει συμφωνία μετά τον διάλογο.

Μεγάλο θέμα υπάρχει, όμως, σε ό,τι αφορά τη συνένωση του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με το αντίστοιχο ΤΕΙ. Τα «αγκάθια» φαίνεται να έχουν αρκετές εκφάνσεις, της πολιτικής μη εξαιρουμένης, καθώς η νεοδημοκρατική «γραμμή» της σκληρής αντιπαράθεσης σε όλα τα επίπεδα έχει βρει έδαφος στα συγκεκριμένα ιδρύματα. Από το καλοκαίρι ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Αντώνης Τουρλιδάκης, και ο πρύτανης του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, Στέργιος Γκανάτσιος, έχουν καταθέσει διαμετρικά αντίθετα πορίσματα επί της αρχικής πρότασης Γαβρόγλου.

Πληροφορίες της «Εφ.Συν.» θέλουν το κύριο πρόβλημα να αφορά τους καθηγητές του ΤΕΙ, οι οποίοι είναι τριπλάσιοι από αυτούς του Πανεπιστημίου, το αντίθετο δηλαδή από ό,τι συμβαίνει με άλλα ιδρύματα στα οποία λόγω μεγέθους τα ΑΕΙ απορροφούσαν τα ΤΕΙ.

Η απόφαση του υπουργείου να λύσει το ζήτημα με τον ορισμό Διοικούσας Επιτροπής σε αντικατάσταση της Συγκλήτου έχει βρει την κάθετη άρνηση του πανεπιστημίου.

Ας θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι στο υπό εξέλιξη σχέδιο των συνενώσεων, οι καθηγητές των ΤΕΙΘ αξιολογούνται και όσοι δεν πληρούν τα κριτήρια αναβάθμισης διατηρούνται σε προσωποπαγείς θέσεις, αλλά χάνουν το δικαίωμα της υποψηφιότητας για θέσεις κοσμητόρων ή και πρυτάνεων.

Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, πάνω από το 70% με 80% των καθηγητών ΤΕΙ έχουν περάσει την αξιολόγηση. Αλλη εικόνα όμως έχουν οι καθηγητές του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για τους αντίστοιχους του ΤΕΙ, και δεν είναι η καλύτερη.

Το Πανεπιστήμιο από την πλευρά του θέτει θέμα διατήρησης της αυτοτέλειας του ιδρύματος, ωστόσο αυτό που υποκρύπτεται είναι κυρίως ότι επιθυμεί την αξιολόγηση να την κάνει η Πρυτανεία του. Από την άλλη, εάν συμβεί αυτό, τότε οι καθηγητές του ΤΕΙ αναμένεται να προσφύγουν στο ΣτΕ θεωρώντας ότι καταστρατηγείται η αρχή της πλειοψηφίας, αφού δεν θα είναι δυνατό να εκλέγει πρυτανεία το 1/3 των μελών ΔΕΠ, ενώ τα 2/3 δεν θα εκπροσωπούνται.

Στη σημερινή σύσκεψη στη Θεσσαλονίκη ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου κάλεσε τα εκλεγμένα όργανα, δηλαδή πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις και κοσμήτορες. Μόνο που στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας υπάρχουν δύο αντιπρυτάνεις οι οποίοι δεν έχουν εκλεγεί αλλά... κρατούν από τον νόμο Διαμαντοπούλου και είναι ορισμένοι από τον πρύτανη. Οι δύο αντιπρυτάνεις δεν κλήθηκαν στη σύσκεψη και γι᾽ αυτό υπάρχει ξεσηκωμός ακόμη και των φοιτητών, στη βάση της λογικής ότι οι προερχόμενοι από το ΤΕΙ είναι «δευτεροκλασάτοι».

Εχει ενδιαφέρον, πάντως, το γεγονός ότι σε επίπεδο τοπικών φορέων το κλίμα είναι θετικό καθώς οι Δήμοι Κοζάνης και Γρεβενών αλλά και τα Επιμελητήρια κινούνται θετικά στην προοπτική της συνένωσης.

Απόφαση του υπουργού Παιδείας είναι να θέσει το σχέδιο νόμου σε δημόσια διαβούλευση ήδη από αυτή την εβδομάδακαι να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή πριν από τα Χριστούγεννα – αν και πληροφορίες της «Εφ.Συν.» θέλουν να προχωρά η νομοθέτηση οριστικά τον Ιανουάριο.

πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/agkathia-sto-panepistimio-dyt-makedonias

Τι θα γίνει με τις συντάξεις- 2/ Σκίτσο απο το Ποντίκι

πηγή : http://www.topontiki.gr/caricature/298212/20112018

Κόντρα παλαιών και νέων αναπληρωτών για τους διορισμούς

20-sxoliki_taxi.jpg

EUROKINISSI/ILIALIVE.GR/ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΟΥΝΗΣ

12.11.2018, 17:18 | Ετικέτες:  εκπαιδευτικοί, εκπαίδευση, σχολεία, προσλήψεις

Συντάκτης: 

Διαλεκτή Αγγελή

Tο πολυετές πάγωμα μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση και το άκρως προβληματικό σύστημα των προσλήψεων αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών έχουν αφυπνίσει διάφορες μορφές κοινωνικού αυτοματισμού, στα όρια της ανθρωποφαγίας, μεταξύ ομάδων με παρόμοια χαρακτηριστικά και κοινά συμφέροντα.

Από τη μία είναι η Πανελλήνια Ενωση Αναπληρωτών Δευτεροβάθμιας (ΠΕΑΔ) και από την άλλη οι εκπαιδευτικοί που υπάγονται στους πίνακες αναπληρωτών μηδενικής προϋπηρεσίας.

Οι μεν θεωρούν το ενδεχόμενο της πρόσληψης νέων σε ηλικία πτυχιούχων με υψηλό ποσοστό επί των επικείμενων μελλοντικών διορισμών «ανήθικη και ανοίκεια συμπεριφορά» και οι δε διαμαρτύρονται για τον «κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό» που υφίστανται.

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή της, η ΠΕΑΔ αναγνωρίζει το δικαίωμα των νεότερων σε ηλικία συναδέλφων τους να έχουν πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση, ωστόσο την ίδια ώρα εκφράζει την ανησυχία της για τη συζήτηση που έχει ανοίξει περί ισοτιμίας παλαιών και νέων εκπαιδευτικών.

«Στην παρούσα συγκυρία, στην ελληνική εκπαίδευση, αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει κατά προτεραιότητα είναι το είδος παιδαγωγικής σχέσης δασκάλου - μαθητή που θέλουμε να ασκείται στο ελληνικό σχολείο: θέλουμε αυτή να ασκείται από έμπειρους διδακτικά και παιδαγωγικά καταρτισμένους με ασφαλή σχέση εργασίας και με διαμορφωμένη επαγγελματική ταυτότητα εκπαιδευτικούς; Και δεν το λέμε αυτό κινούμενοι από συντεχνιακή, ποταπή λογική και συμφέρον αλλά με καθαρώς παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά κριτήρια. Και απαντούμε σε όλους αυτούς που ευφυολογούν μιλώντας για συντεχνιακά αιτήματα: η διδασκαλία είναι και εργασία. Είναι βιβλιογραφικά τεκμηριωμένο ότι εκπαιδευτικοί διαμορφώνονται από την εργασία που κάνουν και τη διαμορφώνουν με τις παιδαγωγικές και διδακτικές παρεμβάσεις τους που επί τόσα χρόνια έχουν προσφέρει στα σχολεία της χώρας» αναφέρει η ανακοίνωση της ΠΕΑΔ.

Η πρόταση

Η Πανελλήνια Ενωση Αναπληρωτών Δευτεροβάθμιας σε συνεννόηση με άλλες δύο ακόμη συλλογικότητες αναπληρωτών εκπαιδευτικών, τον Σύλλογο Αναπληρωτών Νηπιαγωγών (ΣΑΝ) και τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αναπληρωτών Δασκάλων (ΠΑΣΑΔ), εν όψει της ανακοίνωσης του υπουργείου Παιδείας, την ερχόμενη εβδομάδα, του συστήματος των μόνιμων διορισμών, προτείνει:

1. Δημόσια προϋπηρεσία (ένα μόριο για κάθε μήνα εργασίας).

2. Πτυχίο (ημερομηνία κτήσης του βασικού πτυχίου/βαθμός σε περίπτωση που τα προηγούμενα στοιχεία ισοσταθμίζονται).

3. Μοριοδότηση τελευταίου ΑΣΕΠ (2008), σε όποιον κλάδο υπάρχουν επιτυχόντες.

Από την άλλη, με επιστολή που απέστειλαν στον υπουργό Παιδείας, και την οποία υπογράφουν πάνω από 1.000 εκπαιδευτικοί που υπάγονται στους πίνακες αναπληρωτών μηδενικής προϋπηρεσίας, εκφράζουν την έντονη αγανάκτησή τους για τον συστηματικό αποκλεισμό τους από τη διαδικασία προσλήψεων, ζητώντας να εφαρμοστεί ένα σύγχρονο και αξιοκρατικό σύστημα διορισμών αναπληρωτών, που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους ανεξαιρέτως τους πτυχιούχους εκπαιδευτικούς.

«Κάθε χρόνο διαπιστώνουμε με θλίψη ότι οι προσλήψεις αναπληρωτών γίνονται μόνο από τον πίνακα αναπληρωτών με προϋπηρεσία, γεγονός που εκμηδενίζει την αξία των πτυχίων μας και ωθεί ένα μεγάλο μέρος από εμάς στο περιθώριο. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τη δυσκολία στην οποία βρίσκεται η χώρα μας λόγω των δεσμεύσεών της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ωστόσο, γνωρίζουμε εδώ και χρόνια – συγκεκριμένα από το 2009 κι έπειτα– ότι δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια να βρεθεί ουσιαστική λύση από καμία κυβέρνηση, ούτε φυσικά από τη δική σας, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Διαρκώς, νιώθουμε να υποτιμάται η νοημοσύνη μας, καθώς ούτε μέσω γραπτών εξετάσεων στον ΑΣΕΠ, ούτε μέσω διορισμών από τους πίνακες αναπληρωτών μηδενικής προϋπηρεσίας δε μας δίδεται η ευκαιρία του αναφαίρετου δικαιώματός μας στην εργασία» αναφέρει η επιστολή, η οποία καταλήγει: «Δώστε μας κίνητρα. Δώστε μας την ευκαιρία».

Το κριτήριο

Το ζήτημα δεν είναι καθόλου απλό. Τουναντίον. Από τη μία έχουμε τους επί χρόνια αναπληρωτές, που κάθε Σεπτέμβρη φτιάχνουν βαλίτσες και όπου λάχει, οργώνοντας απ’ άκρη σ’ άκρη ολόκληρη την Ελλάδα, με τον μισθό του αναπληρωτή να μη φτάνει συχνά να καλύψει τις οικονομικές ανάγκες τους.

Και από την άλλη είναι νέοι επιστήμονες, που ζητούν το αυτονόητο, μια ευκαιρία να εργαστούν στον κλάδο που επέλεξαν να ακολουθήσουν, με όρους αξιοκρατίας, ισονομίας και ισοπολιτείας, ένα δικαίωμα που πηγάζει άλλωστε και από το Σύνταγμα της χώρας (άρθρο 22, παρ. 1), όπου δηλώνεται ρητά: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών…».

Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, πάντως, το βασικό κριτήριο στο οποίο θα βασιστούν οι προσλήψεις είναι η προϋπηρεσία των εκπαιδευτικών, η διαδικασία του ΑΣΕΠ και, τέλος, τα αντικειμενικά προσόντα και τα κοινωνικά κριτήρια, αφήνοντας εκτός διορισμών τους νέους εκπαιδευτικούς.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς είναι ότι σκοπός δεν πρέπει να είναι η με οποιονδήποτε τρόπο συνέχιση του συστήματος των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, αλλά η διεκδίκηση μόνιμων διορισμών και σταθερής, αξιοπρεπούς εργασίας.

πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/kontra-palaion-kai-neon-anapliroton-gia-toys-diorismoys

Εξαιρετικό σκίτσο - Του Πέτρου Ζερβού

πηγή:http://www.efsyn.gr/slideshow/ta-skitsa-tis-imeras-18112018

Χαρούν Φαρόκι: «Με τις εικόνες να είστε τόσο δύσπιστοι όσο και με τις λέξεις!»

Η κρίση του νεοφιλελευθερισμού αποτελεί και κρίση της κοινωνίας του θεάματος (για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του επιδραστικού βιβλίου του Γκυ Ντεμπόρ του 1967), που βρίσκεται στην καρδιά του. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, το έργο του Γερμανού σκηνοθέτη Χαρούν Φαρόκι (Harun Farocki, 1944-2014) χαίρει ενός αυξανόμενα μεγάλου και ετερόκλητου κοινού, καθώς προσπαθεί να αναλύσει τους τρόπους με τους οποίους οι κινούμενες εικόνες και κάμερες διαπλέκονται με την καθημερινή μας ζωή. Τα έργα του συνηθίζουν να αποφυσικοποιούν τις κινούμενες εικόνες. Φέτος μόνο, τα όψιμα έργα του Φαρόκι αποτέλεσαν το θέμα δύο σημαντικών εκθέσεων, μίας στο Κέντρο Πομπιντού (Centre Pompidou) στο Παρίσι και μίας ακόμα στο Anthology Film Archives στη Νέα Υόρκη.

Γεννημένος στη Τσεχοσλοβακία, ο Φαρόκι έζησε κι εργάστηκε κυρίως στη Δυτική Γερμανία. Γύρισε κάποιες ταινίες μεγάλου μήκους, κυρίως όμως δημιούργησε φιλμ μικρού μήκους κι αργότερα βιντεοεγκαταστάσεις. Όπως κι οι σκηνοθέτες του γαλλικού Νέου Κύματος, ταυτίστηκε με ένα περιοδικό στο οποίο άρχισε να γράφει για τον κινηματογράφο (Filmkritik), αλλά σε αντίθεση με τους σκηνοθέτες του Νέου Κύματος συνέχισε να το κάνει  –συμπεριλαμβανόμενου, μάλιστα, ενός βιβλίου για τον Ζαν Λικ Γκοντάρ (Jean-Luc Godard), που συνέγραψε από κοινού με την Κάτια Σίλβερμαν (Kaja Silverman), με τίτλο Μιλώντας για τον Γκοντάρ (Speaking About Godard, 1998). Το έργο του εκτείνεται στα πεδία και τις επικοινωνιακές πρακτικές του κινηματογράφου, των Καλών Τεχνών και του πανεπιστημίου.

Από νεαρή ηλικία, ο Φαρόκι οραματιζόταν ένα λεξικό για τον κινηματογράφο, το οποίο θα διέκρινε ιδιαίτερα οπτικά σχήματα λόγου. Η ταινία του Εργάτες σχολάνε από το εργοστάσιο (Arbeiter verlassen die Fabrik, 1995), για παράδειγμα, αρχίζει με μία από τις πρώτες σκηνές που γυρίστηκαν ποτέ στον κινηματογράφο: Εργάτες σχολάνε από το εργοστάσιο Λυμιέρ (Employees Leaving the Lumiére Factory, 1895). Ο Φαρόκι συνδέει αυτή τη σκηνή με μια σειρά αντίστοιχων σκηνών από τα αρχεία του παγκόσμιου κινηματογράφου, επισημαίνοντας στον σχολιασμό του ότι αυτό το είδος σκηνών είναι σχετικά σπάνιο, αφού οι ταινίες συνήθως επικεντρώνονται στην αναπαράσταση του ελεύθερου χρόνου. Σε αυτό το έργο, ο Φαρόκι σημειώνει ότι οι σκηνές που απαθανατίστηκαν από τους αδελφούς Λυμιέρ μοιάζουν με τα καρέ των καμερών παρακολούθησης. Εφαρμόζει αυτή την ιδέα στη βιντεοεγκατάσταση Νόμιζα Ότι Έβλεπα Φυλακισμένους (Ich glaubte Gefangene zu sehen, 2000), όπου χρησιμοποιεί εκ νέου εικόνες καμερών παρακολούθησης που προορίζονταν για χρήση μόνο εντός ενός συστήματος φυλακών, προκειμένου να φέρει στο προσκήνιο την επιρροή τους στον τρόπο επικοινωνίας φυλάκων και φυλακισμένων. Κάποια στιγμή οι φύλακες χρησιμοποιούν τα στοιχεία που έχουν για κάθε φυλακισμένο για να διαλέξουν πιθανά ζευγάρια για καυγά σε περίπτωση που θα βρεθούν ταυτόχρονα στο προαύλιο, κι έπειτα στοιχηματίζουν ποιος θα είναι ο τελικός νικητής –σαν αντίπαλοι σε βιντεοπαιχνίδι. Στο Μάτι/Μηχανή ΙΙΙ (Auge/Maschine III, 2003) χρησιμοποιεί εικόνες από τον Πόλεμο του Κόλπου τραβηγμένες από βαλλιστικούς πυραύλους καθώς χτυπάνε τον στόχο τους –εικόνες που είναι ακόμα περισσότερο αποκομμένες από την ανθρώπινη υπογραφή ή ευθύνη.

Αυτή η χρήση εύκολα προσβάσιμων αρχείων με σκοπό την αντιπαραβολή και σύγκριση συγκεκριμένων κινηματογραφικών στιγμιότυπων έχει αλλάξει ραγδαία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Από δραστηριότητα που απαιτούσε πρόσβαση σε θεσμούς που υλοποιούσαν τέτοιου είδους αρχειοθετήσεις, μετατράπηκε σε συλλογή ταινιών διαθέσιμων μέσω του διαδικτύου, ορισμένες μάλιστα από τις οποίες ελεύθερης πρόσβασης. Οι καταναλωτές της μαζικής κουλτούρας, έχουν επίσης συνηθίσει να διαλέγουν τις αγαπημένες τους σκηνές, παρακάμπτοντας την ανάγκη να κάθονται στον κινηματογράφο και να παρακολουθούν ολόκληρη μία ταινία. Όπως επισημαίνει η Λόρα Μάλβεϊ (Laura Mulvey) στο βιβλίο της Θάνατος 24 φορές Το Δευτερόλεπτο (Death 24X A Second, 2006), το γεγονός αυτό άλλαξε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δημιουργούμε ταινίες. Ο Φαρόκι σχετικά νωρίς αξιοποίησε αυτή τη νέα απανταχού παρουσία των αρχειοθετημένων ταινιών προκειμένου να επιχειρήσει να ορίσει τον κινηματογράφο ως μια σειρά επαναλήψεων.

Οι ταινίες του πάντοτε εμπλέκουν την προσωπική του ικανότητα κριτικής ανάλυσης και προκαλούν τον θεατή να κάνει το ίδιο. Στο βίντεό του Λέξεις/Τίτλοι, Εικόνες/Σοκ, Μια συζήτηση με τον Βιλέμ Φλούσερ(Schlagworte, Schlagbilder, Ein Gespräch Mit Vilém Flusser, 1986), ο Φαρόκι και ο θεωρητικός των ΜΜΕ Βίλεμ Φλούσερ αναλύουν τη σημειολογία του εξώφυλλου της Bild Zeitung. Το έργο του Φαρόκι συχνά εμφανίζεται να υιοθετεί ένα είδος θετικιστικής σκιαγράφησης του κοινωνικού ρόλου των κινούμενων εικόνων. Παρόλα αυτά, η υποκειμενική του θέση επανεμφανίζεται συνεχώς στο περιθώριο του έργου του. Η Έκφραση των Χεριών (Der Ausdruck der Hände, 1997), για παράδειγμα, δείχνει πολλαπλές σκηνές χεριών αλλά στο περιθώριο του πλαισίου βρίσκουμε τα χέρια του ίδιου του Φαρόκι καθώς κάθεται στη μονταζιέρα. Η επιμονή σε ένα ενδεικτικό [indexical, όρος από τη σημειωτική θεωρία του Peirce (σ.τ.μ.)] ίχνος της προσωπικής του εμπειρίας και θέσης σε σχέση με το έργο που δημιούργησε αποτρέπει την αναγωγή του έργου του σε έναν θετικισμό που ειδάλλως θα φαινόταν ότι επιδιώκει να υιοθετήσει. Μας καλεί να αναγνωρίσουμε τη δική μας υποκειμενικότητα κάθε φορά που δοκιμάζουμε να φτιάξουμε κινούμενες εικόνες για την κοινωνία του θεάματος, καθώς κι όταν μιλάμε γι’ αυτήν.

πηγή:https://marginalia.gr/arthro/charoyn-faroki-me-tis-eikones-na-eiste-toso-dyspistoi-oso-kai-me-tis-lexeis/

Η κατανάλωση ως υποταγή- κείμενο του Περ. Κοροβέση

Η κατανάλωση ως υποταγή

perikliskorovesis.jpg

Περικλής Κοροβέσης - Εφημερίδα τών Συντακτών

17.11.2018, 17:20 | Ετικέτες:  καταναλωτές, καπιταλισμός, κοινωνία

Συντάκτης: 

Περικλής Κοροβέσης

Η ιστορία της εξουσίας είναι και η ιστορία της υποταγής των ανθρώπων. Το ανθρώπινο είδος, όταν εγκατέλειψε την οικογένειά του και άφησε πίσω του τα ξαδέρφια του τους χιμπατζήδες, για να εξελιχθεί στον Homo Sapiens, μαζί με τον πολιτισμό που δημιούργησε, έχτισε παράλληλα και τη βαρβαρότητα. Εννοια άγνωστη στο ζωικό βασίλειο.

Οι άνθρωποι κάνουν πόλεμο μεταξύ τους. Ενας άνθρωπος μπορεί να έχει έναν άλλο άνθρωπο σκλάβο του. Μπορεί να τον εκμεταλλεύεται, να τον βασανίζει ή ακόμα να τον σφάξει σαν πρόβατο, δικαιώματα που αποκτά λόγω ιδιοκτησίας. Και η ιδιοκτησία είναι ιερή και προστατεύεται.

Ο καθένας την κάνει ό,τι θέλει. (Εκτός βέβαια από το να τη χάσει.) Ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει το φυσικό του σπίτι, τον χώρο που γεννήθηκε και μεγάλωσε -και είναι εξαρτημένος από αυτόν-, τη χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη μας. Και ακόμα να δηλητηριάσει τον αέρα που αναπνέει. Ολα αυτά στα ζώα είναι άγνωστα.

Εχει επικρατήσει ο όρος ο «νόμος της ζούγκλας». Προφανώς είναι μια μεταφορά του νόμου της κοινωνίας των ανθρώπων στην άγρια ζωή, όπου επικρατεί πλήρης αρμονία. Και αν μας σοκάρει η εικόνα ενός ελαφιού που κατασπαράζεται από μια τίγρη, δεν μας σοκάρει καθόλου όταν τρώμε ένα φιλέτο ελαφιού με σος μαδέρα σε ένα ακριβό εστιατόριο που έχει μόνο κυνήγι.

Καμιά τίγρης δεν διαθέτει μια φάρμα για να εκτρέφει ελάφια και να τα τρώει κατά βούληση. Ο άνθρωπος το κάνει. Παραπάνω από τα μισά ψάρια που τρώει ο πλανήτης είναι από ιχθυοκαλλιέργειες και η κτηνοτροφία έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που το μεθάνιο που εκπέμπουν τα ζώα με τις πορδές τους κάνει μεγαλύτερη ζημιά στο περιβάλλον από ό,τι τα αυτοκίνητα. Και όλοι μας συντηρούμε αυτή την κατάσταση με την ιδιότητα του καταναλωτή.

Η εξουσία, αν τοποθετήσουμε την απαρχή της στη Νεολιθική Εποχή, δέκα - δώδεκα χιλιάδες χρόνια π.Χ. μέχρι τις μέρες μας, έχει βρει χιλιάδες τρόπους και μορφές για να επιβληθεί. Αλλά ο πυρήνας της είναι ίδιος.

Και αυτός είναι η εξαφάνιση της προσωπικότητας του ατόμου και στέρηση όλων των δικαιωμάτων του, με τον νόμο του σωστού και του πρέπει που συχνά ταυτίζεται με τη θέληση του Θεού. Από την απόλυτη μοναρχία, που εκπροσωπεί τον Θεό επί της Γης, μαζί με τους νομοθέτες του θεϊκού λόγου, την επίσημη εκκλησία (ασχέτου δόγματος), μέχρι τη σημερινή «Θρησκεία της Αγοράς», ο μηχανισμός είναι ο ίδιος.

Σήμερα βέβαια πολύ πιο επικίνδυνος, λόγω τεχνολογίας. Και από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε, όλα πρέπει να γίνουν μέσα στην υπακοή και τον νόμο. (Μέχρι πρόσφατα απαγορευόταν η καύση των νεκρών και η πολιτική κηδεία.) Το πρώτο πράγμα προς την ελευθερία είναι η ανυπακοή σ’ αυτά που μας έχουν μάθει και που μας έχουν διαμορφώσει.

Αυτό συνεπάγεται ψυχολογική αλλαγή, που πάει χέρι χέρι με την πνευματική. Μια αλλαγή προσανατολισμού που θα μας φέρει σε επαφή με τους άλλους και εδώ σπάει η μοναξιά. Και μετά αρχίζει η πολιτική που θέλει να ξεφύγει από το σύστημα και να το ανατρέψει.

Το καπιταλιστικό σύστημα έχει τη δυνατότητα να αφομοιώσει τα πάντα. Εκτός βέβαια από την ανατροπή του. Είδαμε την τύχη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Κράτη του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ έγιναν ημιφασιστικά. Και ο περίφημος σοβιετικός μαρξισμός έγινε σκοταδισμός και εξουσιαστική ιδεολογία.

Και το βλέπουμε αυτό καθαρά στον ΣΥΡΙΖΑ που ανανέωσε τον φθίνοντα δικομματισμό και σταθεροποίησε το σύστημα, νεκρώνοντας κάθε λαϊκή αντίδραση (προς το παρόν). Και για αυτό μπορεί κανείς να κάνει μια υπόθεση. Από τη μεταπολίτευση και μετά, αυτός ο λαός στράφηκε στον καταναλωτισμό θυσιάζοντας εθελοντικά τα δικαιώματά του. Τόσο στην ποιότητα ζωής όσο και στην πνευματική του καλλιέργεια και μόρφωση.

Η τηλεόραση έγινε ο πνευματικός του πατέρας στην αποβλάκωση. Και ο καταναλωτής δεν μπορεί να στραφεί εναντίον του συστήματος που τον εκτρέφει. Θέλει μόνο το προηγούμενο καταναλωτικό επίπεδο που έχασε.

Παρ’ όλα αυτά ένας νέος διαφωτισμός υπάρχει που ακόμα δεν έχει βρει πολιτική έκφραση. Ή αυτή που υπάρχει είναι περιθωριακή. Αλλά θέλει ψάξιμο. Ποιος τρέχει στα μικρά εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία που κανείς μπορεί να ψωνίσει με κλειστά μάτια; Ή ποιος παρακολουθεί τους μικρούς εκδοτικούς οίκους που εκδίδουν πολύτιμα μη εμπορικά βιβλία; Ή για να γίνω κυνικός.

Πότε αγοράσαμε για τελευταία φορά βιβλίο ή ακόμα εφημερίδα; Υπάρχει μια εύκολη απάντηση-εξήγηση για όλα αυτά. Το διαδίκτυο τα έχει όλα και είναι και δωρεάν. Αλλά αυτό διαψεύδεται από τα έντυπα υψηλής ποιότητας που ακμάζουν χωρίς διαφήμιση, η οποία καταργεί την ανεξαρτησία ενός εντύπου. Αναφέρομαι στο γαλλικό περιοδικό «XXI» που εδώ και δέκα χρόνια όχι μονάχα επιζεί, αλλά έγινε και συγκρότημα. Βγάζει ένα ακόμα έντυπο με αποκλειστική ύλη τα φωτορεπορτάζ και μία εβδομαδιαία εφημερίδα.

Αλλά αυτά στη Γαλλία. Οσο υπάρχουν αναγνώστες, υπάρχει ελπίδα για ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Κατά την άποψή μου, οι εφημερίδες χάνουν αναγνώστες, γιατί πια δεν τους εκπροσωπούν, δεν τους δίνουν γνώση και κρίση, αλλά υπηρετούν άλλα συμφέροντα και τους θέλουν σαν παθητικούς καταναλωτές. Προϊόντων ή κομμάτων. Δεν υπηρετούν την ανυπακοή, αλλά τον κομφορμισμό.

πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/i-katanalosi-os-ypotagi?fbclid=IwAR3HCeS6QKgRxKegbuDPsux1srhatFIXaBT4V6on8_wyPuXk6ynjsptcA8Q

Τα ιδιωτικά σχολεία που «έκοψαν» τη γιορτή του Πολυτεχνείου

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις μετά την αποκάλυψη της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος ότι σε υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία που δεν γιόρτασαν σήμερα την επέτειο του Πολυτεχνείου σήμερα παραβιάζοντας τη σχετική εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΟΙΕΛΕ αυτά τα σχολεία είναι τα εξής:

• Ελληνογερμανική Αγωγή Παναγέα-Σάββα
• Εκπαιδευτήρια Αυγουλέα-Λιναρδάτου
• Εκπαιδευτήρια Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου
• Παιδαγωγική Πειραιά
• Λακωνική Σχολή –Εκπαιδευτήρια Μαγκλάρα
• Παλλάδιο
• Εκπαιδευτήρια Δούκα
• Εκπαιδευτήρια Καίσαρη
• Ιόνιος
• Εκπαιδευτήρια Διαμαντόπουλου
• Εκπαιδευτήρια Τσιαμούλη
• Εκπαιδευτήρια Ζαγοριανάκου
• Εράσμειος
• Παιδικό Πολυτεχνείο (Χαλάνδρι)

Διαβάστε επίσης: Ιδιωτικά Σχολεία λογοκρίνουν τον Ρίτσο και λένε «όχι» στην επέτειο του Πολυτεχνείου

Η αντίδραση του υπουργείου Παιδείας

Την ίδια στιγμή, το Υπουργείο Παιδείας ζήτησε άμεσα με έγγραφό του από όλες τις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης να ενημερώσουν ποια ιδιωτικά σχολεία παραβίασαν τη νομοθεσία και παραχάραξαν τη συλλογική μνήμη και την ιστορική αλήθεια υποβαθμίζοντας, ή και απαγορεύοντας τη διεξαγωγή επετειακών εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο.

Υπενθυμίζεται ότι με εγκύκλιο που έστειλε από τα μέσα της εβδομάδας το υπουργείο παρείχε σαφή ενημέρωση προς όλους, μεταξύ των οποίων και όλες ιδιωτικές σχολικές μονάδες, για το τι ίσχυε όσον αφορά στον εορτασμό της επετείου από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η καταγγελία της ΟΙΕΛΕ

Με αφορμή το ζήτημα, η ΟΙΕΛΕ απέστειλε επιστολή στον Υπουργό Παιδείας κ. Κ. Γαβρόγλου, στην οποία ανέφερε:

«Η απόφαση μιας ομάδας ιδιωτικών σχολείων να υποβαθμίσει εσκεμμένα (είτε απαγορεύοντας πλήρως την διεξαγωγή επετειακών εκδηλώσεων, είτε «στριμώχνοντάς» τις την  τελευταία ώρα του προγράμματος, ενώ όλη την υπόλοιπη ημέρα διεξάγονται μαθήματα κανονικά), όπως προκύπτει άλλωστε και από την προκλητική ανακοίνωση του Συνδέσμου των Σχολαρχών στην οποία οι εκδηλώσεις στα σχολεία αποκαλούνται ως «ιδεολογικός καταναγκασμός μαθητών» και «χάσιμο μαθητικού χρόνου», είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα όχι μόνο από εκπαιδευτικής αλλά και από πολιτικής άποψης. Προκύπτει όμως, μείζον ζήτημα από τη στήριξη που παρείχε στην πρωτοβουλία αυτή κάποιων σχολαρχών από το βήμα της Βουλής ο Βουλευτής της Χρυσής Αυγής και απολογητής της Χούντας Γιάννης Λαγός.

Η διείσδυση της φασιστικής ιδεολογίας στον ευρωπαϊκό χώρο είναι καταγεγραμμένη. Για το λόγο αυτό είναι πιο επιτακτική από ποτέ η διάδοση του μηνύματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της καθολικής αντίστασης του ελληνικού λαού στο φασισμό. Ο ηρωικός αγώνας της νέας γενιάς του ’73 αποτελεί κορυφαία στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας που πρέπει να διδάσκεται στους μαθητές ισότιμα με τις άλλες ιστορικές επετείους.

Κάποιοι, ορμώμενοι από ακραίες ιδεοληπτικές εμμονές και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, προσπαθούν να παραχαράξουν τη σύγχρονη ιστορία. Θέλουν να μετατρέψουν τα ιδιωτικά σχολεία σε χώρους προαγωγής μιας ιδιότυπης ιδεολογικής καθαρότητας. Δεν έχει περάσει αρκετός καιρός, άλλωστε, από την πρωτοφανή αντίδραση του Συνδέσμου στη δική σας νομοθετική πρωτοβουλία για ισότιμη εγγραφή μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρίες στα ιδιωτικά σχολεία.

Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια βάσει Συντάγματος παρέχουν δημόσιο αγαθό και υπόκεινται στο ίδιο νομοθετικό πλαίσιο εποπτείας που διέπει και τα δημόσια σχολεία. Επομένως, είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών αντιλήψεων, ή των εμμονών των ιδιοκτητών τους, το αναλυτικό πρόγραμμα που προβλέπεται για όλους. Η σημερινή«ανταρσία» κάποιων ιδιωτικών σχολείων σχετικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου, δεν αποτελεί απλώς παραβίαση μιας εγκυκλίου, αλλά είναι απειλή απέναντι στη συλλογική μας μνήμη, στα δημόσια αγαθά και στη Δημοκρατία. Θεωρούμε αυτονόητο ότι οι παραβάτες των νόμων και οι νοσταλγοί ενός ολοκληρωτικού παρελθόντος θα παταχθούν παραδειγματικά.»

Πηγή:https://tvxs.gr/news/ellada/ayta-einai-ta-idiotika-sxoleia-poy-ekopsan-ti-giorti-toy-polytexneioy

Ρώσος οικονομολόγος: Οι Ιταλοί έχουν κάνει ό,τι δεν έκαναν οι επαναστάτες Έλληνες

  

Τις απόψεις του για τους χειρισμούς της ιταλικής κυβέρνησης αναφορικά με την κρίση εκφράζει ο Vladimir Rozhankovsky, εμπειρογνώμονας του Διεθνούς Οικονομικού Κέντρου της Μόσχας μιλώντας στο Sputnik.

«Οι Γερμανοί έμειναν έκπληκτοι από την απόφαση της Ιταλίας να παραβιάσει το όριο δημοσιονομικού ελλείμματος, ακόμα και οι επαναστάτες Έλληνες δεν το έκαναν», τονίζει στο Sputnik ο Vladimir Rozhankovsky, εμπειρογνώμονας του Διεθνούς Οικονομικού Κέντρου της Μόσχας. Παράλληλα επισημαίνει ότι δημιουργείται ένα νέο προηγούμενο μετά την «απροσδόκητη απόφαση των Ιταλών να μην καθοδηγούνται από τις νομισματικές αρχές της ΕΕ, αλλά να σέβονται τον λαό τους».

Ολόκληρη η δήλωση του Vladimir Rozhankovsky στο Sputnik:

Ιταλία, Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία ανήκουν στις οικονομίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Υψηλό χρέος, υψηλό ποσοστό ανεργίας και χαμηλά εισοδήματα σε σχέση με τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Ιταλία, αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβαινε στην Ελλάδα το 2010-2012 και πώς κατέληξε όλο αυτό. Η ουσία είναι η εξής: Όταν επιβάλλεται λιτότητα, επιδεινώνεται το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, επειδή το κράτος έχει ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις αποπληρωμής του χρέους του. Τα χρήματα πρέπει κάπως να βρεθούν και συγκεκριμένα από τις τσέπες των πολιτών! 

Όταν υπάρχει υψηλό επίπεδο ανεργίας και κοινωνικών προβλημάτων και οι άνθρωποι πιέζονται ακόμη περισσότερο, αρχίζουν να διαμαρτύρονται. Το είδαμε στην Ελλάδα, το χρέος ήταν ένα βαρύ φορτίο για τον προϋπολογισμό. Παρ' όλα αυτά, η Ελλάδα σώθηκε. Όμως το ελληνικό χρέος δεν είναι ιταλικό χρέος. Ίσως, μόνο δύο χώρες έχουν μεγαλύτερους όγκους δανείων από την Ιταλία, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Η κατάσταση είναι σημαντική.

Όταν δημιουργήθηκε όλο αυτό το θέμα, οι εχθροί της Ιταλίας ανέφεραν ότι η κυβέρνηση επέλεξε τη γραμμή του λαϊκισμού. Ορισμένοι, ωστόσο, θα πουν ότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει μια πιο κοινωνικοκεντρική στάση απέναντι στο τρέχον πρόβλημα.

Αντί να «σφίξουν τα λουριά» των απλών πολιτών, όπως έκανε ο Τσίπρας, η ιταλική κυβέρνηση είπε: «Οι άνθρωποι δεν μας υποστηρίζουν, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε περαιτέρω λιτότητα. Ως εκ τούτου, μπορούμε να λύσουμε αυτό το πρόβλημα μόνο με την αύξηση του δημοσίου ελλείμματος». Για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, το ανώτατο επίπεδο του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι 3% του ΑΕΠ. Είναι σημαντικός κανόνας της ΕΕ. 

Είναι αδύνατο για όλους στην ΕΕ να κάνουν ό, τι θέλουν —  διαφορετικά η δομή αυτή θα καταρρεύσει. Όποιος δεν συμμορφώνεται με τον κανόνα βρίσκεται αντιμέτωπος με κυρώσεις. Η Ιταλία τόλμησε να μην υπακούσει — θα της επιβληθούν κυρώσεις. Μια χώρα που παραβιάζει αυτές τις απαιτήσεις πρέπει να εγκαταλείψει την ΕΕ. Φυσικά, όπως και στο παράδειγμα του Brexit, κάτι τέτοιο δεν είναι μια γρήγορη διαδικασία. Όμως, υπάρχει μια απειλή.

Οι Γερμανοί έμειναν έκπληκτοι από την απόφαση της Ιταλίας να παραβιάσει το όριο δημοσιονομικού ελλείμματος, ακόμα και οι επαναστάτες Έλληνες δεν το έκαναν. Το παράδοξο αυτής της κατάστασης είναι η απροσδόκητη απόφαση των Ιταλών να μην καθοδηγούνται από τις νομισματικές αρχές της ΕΕ, αλλά να σέβονται τον λαό τους.

Με το να παραβιάζουν τους ευρωπαϊκούς κανόνες της ΕΕ, αφενός, επιλύουν το πρόβλημα χωρίς να επηρεαστούν οι τσέπες των ψηφοφόρων. Αυτός είναι ένας λαϊκίστικος τρόπος. Από την άλλη πλευρά όμως, παραβιάζοντας τους κανόνες της ΕΕ, δημιουργείται ένα νέο προηγούμενο. Αν η Ευρώπη κάνει τώρα τα στραβά μάτια, την επόμενη φορά που μια άλλη χώρα (όπως η Πορτογαλία ή η Ισπανία) θα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση, θα στραφεί στην ΕΕ και θα πει: «Μισό λεπτό, όταν η Ιταλία είχε δημοσιονομική κρίση, το είχατε συγχωρήσει. Τώρα είναι η σειρά μας».

πηγή:http://www.enallaktikos.gr/ar43258el-rwsos-oikonomologos-oi-italoi-exoyn-kanei-o-ti-den-ekanan-oi-epanastates-ellines-.html

Η κυρία Λήθη

Η κυρία Λήθη

Εμφανίζεται συνήθως
με το τελευταίο φως,
ασαφής αν και οριστική,
απαλλαγμένη από κάθε όνειρο
σκόνης.
Κι όμως είναι καλή
αυτή η κυρία.
Καθαρίζει, σκουπίζει, νοικοκυρεύει,
εξαφανίζει όλα τα ίχνη
από τους κήπους που λατρέψαμε,
και διασφαλίζει ότι θα κυλούν
πάντα οι δείκτες μας
ανάποδα.

Άννα Λιανού