Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ζωντανεύοντας τις ανάπηρες ψυχές

Ζωντανεύοντας τις ανάπηρες ψυχές


Τερζής Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 29/11/2012
«Σώμα με Σώμα» (De rouille et d'os)
Σκηνοθεσία: Ζακ Οντιάρ
Ερμηνεία: Μαριόν Κοτιγιάρ, Ματίας Σένερτς

Μια διαδρομή από τη Βόρεια Γαλλία στις ακτές της Μεσογείου. Ο Αλί με τον πεντάχρονο γιο του, που υποχρεώνεται ξαφνικά να φροντίσει, άφραγκος, χωρίς φίλους, βρίσκει καταφύγιο στην αδερφή του στην Αντίμπ. Εκείνη θα τους φροντίσει, καθώς ο αδελφός της είναι ολοφάνερα ένας «αδιάφορος» πατέρας. Ο Αλί θα γνωρίσει την όμορφη Στεφανί σε έναν καβγά στο κλαμπ όπου βρήκε δουλειά. Την οδηγεί στο σπίτι της και της αφήνει το τηλέφωνο του. Η Στεφανί εκπαιδεύει όρκες σε ένα θαλάσσιο πάρκο. Μια παράσταση με τις όρκες θα καταλήξει σε τραγωδία, θα χάσει και τα δύο πόδια της. Η αγέρωχη, ναρκισσιστική εικόνα που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό της θα συντριβεί, θα βυθιστεί στην απόλυτη εγκατάλειψη, στην κατάθλιψη, ζωντανή-νεκρή στο διαμέρισμά της, πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι. Ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα θα τους φέρει και πάλι κοντά. Εκείνος τη βοηθάει απλά, χωρίς συναίσθημα ή οίκτο. Βρίσκονται στο κρεβάτι μαζί και κάνουν σεξ, κάπως σαν άσκηση φυσιοθεραπείας… Κι εκείνη ζωντανεύει και πάλι, σιγά σιγά. Και τον ερωτεύεται. Ίσως να είναι φυσικό επακόλουθο για την κατάστασή της, αλλά τι έχει αλήθεια αυτός ο χαρακτήρας που θα μπορούσε να συγκινήσει, ή έστω να προκαλέσει τη συμπάθεια;
Κυνικός, αδιάφορος για τα πάντα, ένα «σώμα» που έχει μάθει να επιβιώνει, να ματώνει και να ετοιμάζεται ξανά για νέα σύγκρουση (εξαιρετικός ο Ματίας Σένερτς) με μηδενισμένο το συναίσθημα -θα πουλήσει ακόμα και την αδελφή του που τον βοήθησε ουσιαστικά. Είναι ανάπηρος κι αυτός, με τον δικό τρόπο, γι' αυτό αλληλοσυμπληρώνονται, σε μια προβληματική, έστω, ισορροπία.
Δύσκολη η ισορροπία ανάμεσα στο δράμα και το μελόδραμα. Ο Οντιάρ τα καταφέρνει στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας (η ιστορία βασίζεται σε ένα διήγημα του Καναδού συγγραφέα Κερκ Ντέιβιντσον) παραδόξως όμως, για έναν τόσο έμπειρο σκηνοθέτη, στην κατάληξη η ταινία ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια του και υποκύπτει στο μελόδραμα (στη σκηνή της σωτηρίας του παιδιού μέσα από την παγωμένη λίμνη). Κρίμα.
Ο Μαριόν Κοτιγιάρ δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Κυριαρχεί στην οθόνη με τις εκφράσεις του προσώπου της, με το μισό σώμα του χαρακτήρα που υποδύεται (για τον θεατή η διάκριση μεταξύ χαρακτήρα και ηθοποιού δεν είναι και τόσο εύκολη). Η Κοτιγιάρ δεν χρειάζεται να μιλήσει, έχει εκφραστεί προτού καν ανοίξει το στόμα της.
Γεννημένος στο Παρίσι το 1953, ο Ζακ Οντιάρ, γιος του πολυγραφότατου σκηνοθέτη και σεναριογράφου αστυνομικών θρίλερ Μισέλ Οντιάρ, αρχικά επιθυμούσε να γίνει δάσκαλος, αλλά στην πορεία αποφάσισε να ασχοληθεί με το μοντάζ - δούλεψε μάλιστα βοηθός μοντέρ στον “Ενοικο” του Ρόμαν Πολάνσκι το 1976. Το σχετικά σύντομο πέρασμά του από το θέατρο, όπου ασχολήθηκε κυρίως με τη διασκευή γνωστών έργων, ακολούθησε στη δεκαετία του ʼ80 η δουλειά του στο σενάριο πολλών εμπορικών ταινιών.
Το 1984 παρουσίασε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Κοίτα τους Άνδρες να Πέφτουν (Regarde les hommes tomber)», με πρωταγωνιστές τους Ματιέ Κασοβίτς και Ζαν-Λουί Τρεντινιάν – μια καλοφτιαγμένη σπουδή χαρακτήρων «καμουφλαρισμένη» από τον μανδύα του νουάρ.

Ένας αγνώριστος Άη Βασίλης
«Οι πέντε θρύλοι» (Rise of the Guardians)
Σκηνοθεσία: Πίτερ Ράμσεϊ, Γουίλιαμ Τζόις
Ερχονται Χριστούγεννα, και ο «πολύς» Τζέφρι Κάτσενμπεργκ με την DreamWorks Animation μας το θυμίζουν ένα μήνα πριν, με αυτό το καλοφτιαγμένο ανιμέισον που έρχεται σε τρισδιάστατο «πακέτο» (δυστυχώς στην Ελλάδα θα δούμε μόνο τη μεταγλωττισμένη βερσιόν και όχι την πρωτότυπη, με τις φωνές των Χιου Τζάκμαν, Τζουντ Λο, Κρις Πάιν, Άλεκ Μπόλντγουιν, Ίσλα Φίσερ), βασισμένο στο βιβλίο του Γουίλιαμ Τζόις, ο οποίος συνυπογράφει και τη σκηνοθεσία.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ένας μάλλον αγνώριστος Αη Βασίλης, ο Λαγός του Πάσχα με τα αβγά του, η Νεράιδα των Δοντιών, ο αγαθός Αμμος, και ο νεαρός «απροσάρμοστος επαναστάτης», ο Τζακ ο Πάγος, όλοι μαζί θα ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στον πανούργο Πίσσα που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο και να εξαλείψει τα όνειρα των παιδιών. Καλογραμμένη ιστορία, με έναν «παιδαγωγικό» μύθο που παραμερίζει την πανταχού παρούσα τα τελευταία χρόνια βία. Με δυο λόγια, μια εξαιρετική επιλογή για τους μικρούς σινεφίλ.

«Αν...»
Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Παπακαλιάτης
Ερμηνεία: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μαρίνα Καλογήρου, Μάρω Κοντού, Γιώργος Κωνσταντίνου, Θέμις Μπαζάκα
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης απέκτησε τη δημοφιλία του μέσα από το μεγάλο τηλεοπτικό κοινό, αλλά στο κινηματογραφικό «άλμα» του αισθάνθηκε την ανάγκη να θέσει την προσπάθειά του υπό τη σκέπη του θρυλικού ζευγαριού του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, του Αντωνάκη και της Ελενίτσας (Γιώργος Κωνσταντίνου και Μάρω Κοντού) από το περίφημο «Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα» του Γιώργου Τζαβέλλα.
Παίζοντας με τις διαφορετικές εκδοχές, τους διαφορετικούς «δρόμους» στους οποίους θα μπορούσε να οδηγηθεί ένα σενάριο και συνακόλουθα η ζωή των χαρακτήρων μέσα από μία στιγμιαία απόφαση (θέμα που το έχουμε δει κατ' επανάληψη στη μεγάλη οθόνη) ο Παπακαλιάτης αντιμετωπίζει το «δίλημμα», τη διχοστασία του ήρωά του, του Δημήτρη, που αν έβγαινε ένα βράδυ από το σπίτι του βράδυ θα γνώριζε τη Χριστίνα και ένας έρωτας θα είχε γεννηθεί, ενώ αν δεν είχε βγει από το σπίτι του…
Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο Παπακαλιάτης προσπαθεί αδέξια να ενσωματώσει στο σενάριό του τις ανησυχίες και τα ερωτήματα που προκύπτουν ούτως ή άλλως για τους νέους σε αυτές τις μέρες της κρίσης. Θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Μέχρι και το «μήνυμα» του Χρόνη Μίσσιου επιστρατεύει κάποια στιγμή, έστω κι αν δεν κολλάει με όλο το υπόλοιπο σκηνικό που έχει ήδη στήσει. Τελικά η ταινία παραμένει στο επίπεδο των ανησυχιών για ένα «μοντέρνο» love story, με πλήθος επιρροών και δανείων από την ιστορία του σινεμά. Λίγο καλύτερα απ' ό,τι αναμέναμε, σαφώς κάτω από τις προσδοκίες μας για ένα ικανοποιητικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα που θα μπορούσαμε να σας συστήσουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου