Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2025

"Η Υποβάθμιση της Εκπαίδευσης και ο εκπαιδευτικός "

 

"Η Υποβάθμιση της Εκπαίδευσης και ο εκπαιδευτικός "

 Ένα μικρό σχόλιο του Ευθ. Τσιλικίδη

 

Όταν είσαι άσχετος με την εκπαίδευση ή απλά δεν σε ενδιαφέρει ή ακόμη χειρότερα θέλεις να κάνεις ζημιά στις υπάρχουσες δομές, να πισωγυρίσεις το ρεύμα της μαζικής μόρφωσης μερικές ή περισσότερες δεκαετίες πίσω, τότε θεωρείς ότι ένας εμψυχωτής - δάσκαλος πρέπει να έχει καθημερινά και διαρκώς επί 8 και 10 ώρες ένα πιεστικό εργασιακό αντικείμενο. Όχι μαζί με τους μαθητές/τριες, οτιδήποτε άλλο, φτάνει να είναι συνεχώς απασχολημένος, δεν έχει σημασία με τι.

Θέλεις -μέσα στη νεοφιλελεύθερη σκοτοδίνη σου, όπου όλα έχουν κυρίως χρηματική αξία και οικονομική ανταποδοτικότητα- να αυξήσεις την παραγωγικότητα ανά εργατοώρα (όπως την ορίζεις με τα δικά σου οικονομίστικα κριτήρια), χωρίς να σε απασχολεί αν αυτός που είναι υποχρεωμένος να εμψυχώνει (ενώ ταυτόχρονα επιφορτίζεται με εκθέσεις, αξιολογήσεις, προγραμματισμούς, επιμορφώσεις, γραμματειακές υποχρεώσεις, συνεδριάσεις, ενημερώσεις, λογοδοσίες) μπορεί μετά από όλα αυτά να κάνει με καλή διάθεση τη βασική του δουλειά: αν μπορεί να εμψυχώνει παιδιά για τα οποία χρειάζεται ψυχική ηρεμία, ισορροπία, ενσυναίσθηση και υπομονή, να στηρίζει άτομα που κάνουν τα πρώτα τους βήματα σ' αυτόν τον κόσμο, να είναι ένας θετικός αναμορφωτής αποριών, δυσαρεσκειών και των δεκάδων κοινωνικών προβλημάτων, να είναι ένας ήρεμος συντονιστής κοινωνικών πλασμάτων που έχουν τις δικές τους αγωνίες και διψούν για χαρά, αυτοεκτίμηση και υποστήριξη.

Όταν είσαι άσχετος ή αδιάφορος ή κακόβουλος δεν σε βασανίζει αν φέρεις τον εκπαιδευτικό σ' αυτήν την αδυναμία εκτέλεσης των βασικών του υποχρεώσεων. Ή αν τον στήνεις στον τοίχο και αλλάζεις τη δομή της εκπαίδευσης, τάχα γιατί εκείνος/η φταίει για όλα, γιατί εκείνος είναι που δεν τα καταφέρνει όπως θα έπρεπε. Ενώ εσύ όλα τα υπόλοιπα-αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα, εγχειρίδια, υποδομές, κοινωνικοικονομικά προβλήματα τα επιλύεις άμεσα, τα έχεις κανονίσει μόνος σου υποδειγματικά. Κι από πάνω τον πληρώνεις κι ένα ολόκληρο χιλιάρικο, αυτό πού το πας. Έτσι, για να μην μπορεί ούτε να απεργήσει...


Πηγή:https://www.facebook.com/tsilikef/posts/10234646042081621?ref=embed_post

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2025

"Αύρα των γιορτών" -Ηλίας Λ. Παπαμόσχος -Διήγημα

 

Πρωτοχρονιά θα ξημέρωνε. Βγήκα λίγο στο μπαλκόνι, όχι για να δω κόσμο, ο δρόμος κάτω από το σπίτι μου πάνε χρόνια που είναι έρημος. Βγήκα να δω τον ουρανό, είχα πάντα, από παιδί, αυτή την προσμονή, ξημερώνοντας η νέα χρονιά, να χιονίσει. Είδα στη λάμπα του δρόμου την ομίχλη να πλέει, να νοτίζει τα πάντα, να λάμπει η άσφαλτος. Μπήκα πάλι μέσα, έβαλα τη σήτα στο τζάκι κι ανέβηκα. Η σκάλα αυτή, η εσωτερική, με κουράζει εδώ και χρόνια, άμα την ανεβαίνω, ξεθεώνομαι, άμα την κατεβαίνω, τρέμω, ένα στραβοπάτημα αρκεί

Άμα δεν διαβάσω όταν ξαπλώσω δεν με παίρνει ο ύπνος, δεν κουρνιάζει το μυαλό. Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμόμουν όταν ένα επαναλαμβανόμενο σφύριγμα με ξύπνησε. Στην αρχή σκέφτηκα πως τα ξύλα βαστούσαν υγρασία και το ξεψύχισμά της κελαηδούσε, όμως ο ήχος που άκουγα δεν ήταν εκείνος, ο περιορισμένος σε νότες, του νερού, αλλά διανθιζόταν και ποικίλλονταν συνεχώς, σαν κανονικό κελάηδημα. Και μάλιστα δεν ήταν ένα, πολλά μαζί μπλέκονταν, κανονική συναυλία. Γνώριμες ήταν τούτες οι φωνές, τις άκουσα με τον πατέρα σε κάμπους και βουνά: πέρδικας, ορτυκιού, μπεκάτσας. Νόμισα πως μου ‘στριψε, έκλεισα τ’ αυτιά μου για να δω αν μέσα από το κεφάλι μου, από κάποιο χουνέρι της μνήμης οι τρίλιες αυτές ξεπηδούσαν. Μα κλείνοντάς τα μόνο τον ασθενικό βόμβο του σφυγμού μου άκουγα, υπόκωφο κι αδύναμο, σύμφωνο με τα ενενήντα μου χρόνια. Αν κι είχα αρχίσει να τρομάζω δεν έκαμψε αυτό την περιέργειά μου κι αποφάσισα να σηκωθώ. Αλλο παράδοξο με βρήκε όμως. Φως δεν χρειάστηκε ν’ ανάψω, γιατί χρόνια τώρα αφήνω αναμμένο το φως της σκάλας, και για παρέα, αλλά και για ασφάλεια μην κουτρουβαλιαστώ ένεκα της συχνουρίας.

Σήκωσα το πανωκόρμι κι έφερα τα πόδια έξω από το κρεβάτι, όμως δεν έφταναν στο πάτωμα. Και δεν ήταν αυτό μόνο, δεν ήταν δηλαδή μόνο κοντά, αλλά και νεανικά, ήταν τα πόδια που χάθηκαν μαζί με την παιδική μου ηλικία. Εξέτασα τα χέρια μου, το ίδιο. Μια ευεξία ξεχασμένη από καιρό κυλούσε στο κορμί μου και δίνοντας ένα σάλτο στάθηκα όρθιος. Τότε τράβηξε πάλι την προσοχή μου το κελάηδημα, που σαν κάποιος να το διηύθυνε έμοιαζε, ανέβαινε και κατέβαινε οκτάβες, πηδούσε από τόνους σε ημιτόνια. Εστησα αυτί ν’ ακούσω μη σκέπαζε και κανέναν άλλο ήχο, οποιονδήποτε. Και πράγματι μια μιλιά νόμισα πως διέκρινα, που απ’ τη μια μου ‘δωσε απέραντη χαρά κι απ’ την άλλη μου ‘κοψε την ανάσα. Ιδέα μου πως ήταν σκέφτηκα και περίμενα. Η αγωνία μου δεν κόπαζε κι όπως συμβαίνει στα όνειρα επιθύμησα να ξυπνήσω, όμως ένιωσα με βεβαιότητα πως η ζωή μου που την πίστευα ως τα τώρα πραγματική, αυτή ήταν όνειρο, και πως αυτή που ζούσα τώρα, ως παλίμπαις, ήταν η αληθινή. Μάζεψα όσο κουράγιο είχα και είπα: «Ποιος είναι; Ποιος είναι; Είναι κανείς;». Η μόνη απάντηση που πήρα ήταν οι συντονισμένες φωνές των πουλιών, που σφύριξαν τρεις φορές την ίδια νότα, σαν επιβεβαίωση. Απ’ τη μια η περιέργεια απ’ την άλλη ο φόβος με κρατούσαν ακίνητο, ώσπου νίκησε η πρώτη.

Πατώντας μαλακά κατευθύνθηκα προς τη σκάλα. Σκέφτηκα προς στιγμήν να ακολουθήσω την κουπαστή κι απ’ το κενό ανάμεσα στα κάγκελα στο τέλος της να κατεβώ στο πλατύσκαλο. Ομως, παρότι ήμουν παιδί, η ανασφάλεια κι ο φόβος του γέρου δεν μ’ είχαν αφήσει. Αλλωστε αυτό το έκανα πολύ παλιά, θέλοντας να αποφύγω των σκαλιών το τρίξιμο, τα μεσημέρια, όσο οι γονείς κοιμούνταν. Ομως μόλις ακούμπησε το δεξί μου πόδι το πρώτο σκαλί, κοκάλωσα. Οχι, δεν είχε ξυπνήσει η αφρικάνικη καρυδιά, που κι απρόκλητα μες στην πλήρη ησυχία κάποιες φορές βογγούσε. Αρχισε η καρδιά μου να βροντά μέσα στο στέρνο μου και ν’ ανασαίνω πια με δυσκολία. Γιατί πριν την πρώτη στροφή της σκάλας, στο πλατύσκαλο, είδα την Αύρα, το σέτερ που είχαμε, ή θα ‘πρεπε να πω που έχουμε; «Αύρα, Αύρα!», τη φώναξα με αναπάντεχη αγαλλίαση, όμως εκείνη έμενε ακίνητη, μήτε τα μάτια της έστρεψε σε μένα. Ισορροπούσε μέσα σ’ εκείνο της το φερμάρισμα που από τόσους κυνηγούς επαινέθηκε. Απτόητος, έχοντας αποβάλει κάθε αίσθημα φόβου πια, άρχισα να κατεβαίνω γοργά τα σκαλιά για να την αγκαλιάσω. Απορροφημένος από το θέαμά της δεν είδα αρχικά τι συνέβαινε στο σαλόνι. Εφτασα δίπλα της, την αγκάλιασα κι έπειτα άρχισα να της χαϊδεύω το κεφάλι, τη ράχη, την κοιλιά και να της μιλώ. Το σκυλί δεν αντιδρούσε και αν δεν ένιωθα στην παλάμη μου τη λιπαρότητα της ζωντανής τρίχας, αλλά και της καρδιάς της τους χτύπους, θα ορκιζόμουν πως ήταν βαλσαμωμένη. Είχε τα μάτια της καρφωμένα κάπου, κι ένα ανεπαίσθητο αεράκι, που ανανεωνόταν με κάθε της ανάσα, έβγαινε από τα σαν βερνικωμένα ρουθούνια της. Κοίταξα κατά κει που κοιτούσε. Απ’ όσο ήξερα δέντρο είχα χρόνια να στολίσω, κι απ’ όσο θυμάμαι, και θυμάμαι πολύ καλά, το δέντρο που στολίζαμε για τις γιορτές ήτανε πάντοτε τεχνητό. Ομως εκεί, πλάι στη μεγάλη μπαλκονόπορτα του σαλονιού, όπου παλιά το στήναμε, ένα φυσικό έλατο υψωνόταν, εύρωστο, φουντωτό, σαν ο κήπος του γείτονα μες στο σπίτι να συνεχιζόταν. Ετσι εξηγήθηκε το κελάηδημα. Πουλιά όλων των ηλικιών, πουλιά περιζήτητα για τους κυνηγούς το στολίζανε. Κοτσύφια και σπουργίτια, πέρδικες και ορτύκια, μπεκάτσες και τρυγόνια, φάσες κι αγριόπαπιες, τσίχλες και φασιανοί. Εμοιαζε το δέντρο σαν παγονιού ουρά μισάνοιχτη έτσι πως σειόταν καθώς οι ένοικοί του άλλαζαν κλαριά.

Τότε μια φωνή γνώριμη επανέλαβε δυο τρεις φορές, επιτακτικά, αλλά και χαϊδευτικά: «Ησυχα βρε, ήσυχα μην το ρίξετε!». Η καρδιά μου φτερούγισε μες στο στήθος μου, δυο τρεις φορές, σαν θέλοντας να πετάξει προς εκείνη τη φωνή. Και τότε, ντυμένος με τα ρούχα που φορούσε στο κυνήγι ξεπρόβαλε πίσω από το δέντρο ο πατέρας μου. Εγώ, άφωνος και μ’ ανοιχτό το στόμα, τον κοίταξα κι εκείνος μου χαμογέλασε. Τότε, σαν αμολημένα από κλουβί σηκώθηκαν απ’ τα κλαριά τα πουλιά και τρελαμένα άρχισαν να φέρνουν γύρες στο σαλόνι μέσα σ’ ένα κρεσέντο κελαηδισμών. Ο πατέρας τα κοίταξε με μάτια που ‘λαμπαν κι έπειτα μ’ ένα αυστηρό, μα όχι τρομακτικό, φσσστ!!!, τα διέταξε να πάρουν πάλι τη θέση τους. «Γυναίκα, ο κανακάρης σου δεν άντεξε!», είπε μετά κοιτώντας κατά την κουζίνα. Η νέα έκπληξη μ’ έκανε να κατηφορίσω τα σκαλιά όπως όταν ήταν να βγω έξω για παιχνίδι. Το ποδοβολητό μου ανησύχησε προς στιγμήν τα πουλιά, κοκάλωσαν και με κοιτούσαν σαν υπνωτισμένα. Διέσχισα το μικρό χολ και μπούκαρα στην κουζίνα. Ηταν η μάνα μου εκεί μέσα, όπως παλιά, ντυμένη γιορτινά, με το χριστουγεννιάτικο φλογάτο κόκκινο βερνίκι των νυχιών της. Κι ήταν γεμάτο γλυκά το τραπέζι. Ακουγα τα μελομακάρονα να πίνουν τα σιρόπια, έβλεπα τα χιονισμένα βουνά των κουραμπιέδων και τα ξαδέρφια τους, τα τριγωνικά και κυματιστά ισλί, τερψιλαρύγγια φερμένα απ’ την καθ’ ημάς Ανατολή. Κι έξω ο ουρανός έριχνε άχνη πυκνή. Ηθελα τόσα να πω αλλά δεν μπορούσα να βγάλω λέξη, ένιωθα όμως πως δεν χρειαζόταν, ας ένιωθα εγώ πως από αυτό που ζούσα με χώριζαν πολλά χρόνια, εκείνοι με κοιτούσαν και μου μιλούσαν σαν να μην είχαμε χωρίσει στιγμή. Κι έτσι θα ήταν, σκεφτόμουνα, γιατί όλα αυτά τα χρόνια που πίστευα πως είχαν μεσολαβήσει, δεν είχαν αφήσει πίσω καμιά ανάμνηση, σαν όνειρα που σβήνουν την αυγή. Τότε θυμήθηκα την αδερφή μου, μεγαλύτερη από μένα αυτή, ένιωθα την παρουσία της, όμως ακόμη δεν την είχα δει. Η μάνα μ’ είδε πώς κοιτούσα τα ισλί και μου ‘πε να πάρω ένα, μόνο να προσέξω μη με κάψει το σιρόπι, γιατί ότι είχε περιχυθεί. Γυροφέρνοντας τη γλύκα μες στο στόμα βγήκα από την κουζίνα και πήγα πάλι στο σαλόνι. «Ε, αφηρημένε, εμένα δεν θα με δεις;», άκουσα μια ομομήτρια φωνή. «Εσένα δεν σου μιλάω, γιατί δεν μου εμπιστεύεσαι πια τα μυστικά σου», είπα στην αδερφή μου τάχα πειραγμένος. Καθόταν στον καναπέ του σαλονιού. Η καρδιά μου συγχρονίστηκε με το κελάηδημα όσο την κράτησα στην αγκαλιά μου. «Αυτό ήταν», άκουσα τον πατέρα μου να λέει, κι έπειτα: «Γυναίκα, τέλειωσες με τα γλυκά;», φώναξε μετά. Η μάνα μου βγήκε απ’ την κουζίνα, βαστώντας μια πιατέλα με κουραμπιέδες τυλιγμένους με διάφανη μεμβράνη. Ηρθε και την τοποθέτησε στη μέση της τραπεζαρίας και κοίταξε το δέντρο. «Τι ωραία ιδέα που είχες; Πώς δεν το σκέφτηκες νωρίτερα;», είπε η μάνα μου στον πατέρα. «Δεν ήταν και τόσο εύκολο να μάθω στην Αύρα να τα πιάνει στον αέρα», είπε ο πατέρας και κοίταξε περήφανος το σκυλί.

Remaining Time 0:00
 

Επειτα μείνανε κι οι τρεις, κοιτώντας με, βουβοί. Ενιωσα πως μια αμηχανία τους συνείχε. Το βλέμμα τους δεν ήταν ξένοιαστο πια. Εμοιαζαν σαν να σκέφτονταν κάτι, το ίδιο πράγμα κι οι τρεις, μα να δίσταζαν να μου το πουν. Κάτι γνώριμο απέπνεε η ματιά τους, κάτι που το είχα νιώσει, κάτι που το γνώριζα κι εγώ. Ηταν όπως στα όνειρα, που βλέπεις κάποιον που έχει πεθάνει κι είσαι λυπημένος γιατί ο πεθαμένος κάνει σαν ζωντανός, κάνει σαν να μην ξέρει ότι έχει πεθάνει κι εσύ νιώθεις πως πρέπει, αλλά δεν έχεις το κουράγιο, να του το πεις. «Πείτε το λοιπόν» όλο μου ερχόταν να τους πω, αλλά κι εμένα κάτι μου σφάλιζε το στόμα. Ομως εκείνοι ήταν για τον ακριβώς αντίθετο λόγο συνεσταλμένοι, κι ενώ ήθελαν τόσο, φοβούμενοι να με κακοκαρδίσουν δεν αποφάσιζαν, για να με προφυλάξουν, να μου πουν πως ήμουν ζωντανός. «Αντε, δεν θ’ ανοίξεις το δώρο σου;» είπε η μάνα μου με λυτρωτικά ενθουσιώδη φωνή. Αυτόματα τα μάτια μου καρφώθηκαν στη βάση του δέντρου. Εκεί, αντί για το συνηθισμένο, περιτυλιγμένο με χριστουγεννιάτικο διακοσμητικό χαρτί, κουτί, είδα τρία ευμεγέθη αυγά πάνω σε χλόη απαλή απλωμένα. Πήγαιναν πέρα δώθε σαν να χόρευαν. Ράγισαν όλα μαζί την ίδια στιγμή κι όταν μισάνοιξαν ξεπρόβαλαν από μέσα τους η γυναίκα μου, ο μεγάλος (ο γιος μου) κι η κόρη μου (η μικρή). Κι όταν ανοίξαν οι αγκαλιές κι ήχησαν τα φιλιά, σώπασαν τιμητικά τα πουλιά, για να γαβγίσει ξέφρενα, χαρμόσυνα η Αύρα, τη νέα χρονιά.

Πηγή:https://www.kathimerini.gr/culture/563397283/ilias-l-papamoschos-protochroniatiko-diigima-gia-tin-ayra-ton-giorton/

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2025

Κορυφαία 25άδα Euroleague: Πρώτος στις ψήφους του κοινού ο Δημήτρης Διαμαντίδης

Πρώτος στις προτιμήσεις των φιλάθλων για την ανάδειξη της κορυφαίας 25άδας παικτών όλων των εποχών στη Euroleague αναδείχτηκε ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ο εμβληματικός αρχηγός των «πρασίνων» συγκέντρωσε ποσοστό 3,20% από τις ψήφους του κοινού και οι οποίες θα μετρήσουν στο 10% της ανάδειξης των καλύτερων 25 παικτών. Η ψηφοφορία του κοινού εξέπνευσε σήμερα (8/1).




Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2024

Ένα προσωπικό βίωμα για τον Καζαντζίδη μετά την προβολή της ταινίας "Υπάρχω"

 Δεν άντεχα να ακούω Καζαντζίδη στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Ο κυρ Μίμης, ο πατέρας μου , μετανάστης από το 1952 στην Γερμανία αντιθέτως με εμένα ήταν λάτρης του. Δεν άντεχα αυτό το συνεχές παράπονο , όπως και δεν άντεχα αυτά τα ανατολίτικα τραγούδια τύπου Ζιγκουάλα , Μαντουβάλα κτλ.

Η πρώτη πραγματική συμφιλίωση με τον Καζαντζίδη έγινε κάπου στο 1985 , όταν έκανα τα πρώτα μου μεροκάματα στα "μπαλάκια" , το σφαιριστήριο του Φιδάνη. Η μεγαλύτερη γενιά , από εμάς , ο Θέμης και ο Νίκος που μας άφησαν δυστυχώς νωρίς , είχαν " κόλλημα" με ένα τραγούδι στο Τζουκ μποξ που υπήρχε στο μαγαζί . Ήταν το "Αγριολούλουδο".
Θυμάμαι ένα βράδυ. Ο Θέμης μόλις είχε γυρίσει από μια άσκηση επιστράτων. Μπαίνει στο μαγαζί , παραγγέλνει ένα ουίσκι γνωστής μάρκας με ύφος και μου ζητάει ψιλά για να βάλει το "Αγριολούλουδο " στο μηχάνημα. Το έβαλε αρκετές συνεχόμενες φορές .Μέσα σε λίγη ώρα μαζεύτηκε , όλη η παρέα ,ο Αλέκος , ο Σάκης , ο Γιάννης , βρέθηκε και κασέτα με επιτυχίες του Καζαντζίδη και το αλκοόλ έρευσε άφθονο , υπό τον ήχο της φωνής του Στέλιου. Πολλές φόρες μετά συνέλαβα τον εαυτό μου να βάζει στα κρυφά ( μην αποχαρακτηριστώ από Ροκάς στην δική μου παρέα ) το τραγούδι του Θέμη.
Η πραγματική και πλήρης αποδοχή του μεγέθους Καζαντζίδη ήρθε όταν άκουσα την φωνή του στο τραγούδι "Στην Ελλάς του 2000" με τους Κατσιμιχαίους και τον Βαρδή.
Απίστευτος!!
Σήμερα βλέποντας την ταινία "Υπάρχω" έφυγα πρώτος τρέχοντας από την αίθουσα, για να μην δείξω την συγκίνηση μου.
Συγκίνηση για τον Στέλιο , τον Μίμη , τον Θέμη , τον Νίκο.
Συγκίνηση για μια άλλη εποχή που χάθηκε...

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2024

Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν! -Μπέρτολντ Μπρεχτ

 Φτάνουν Χριστούγεννα λοιπόν!

Παραμονή κι εμείς σαν όλους ετοιμάσαμε γιορτή.

Μα δεν είν’ άνετα σαν φάτνη εδώ μέσα:

Μπαίνει το κρύο από παντού, δεν έχει μπέσα.
Χριστούλη, κόπιασε, γεννήσου αν θες, μα κοίτα:
Σου στρώσαμε, δεν έχει τζάκι όμως και πίττα.
Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά
σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά.
Το χιόνι πέφτει στο κορμί μας, το παγώνει•
το χιόνι εισβάλει στην καλύβα και σαρώνει.
Κόπιασε, χιόνι, μπες, θα βρεις φίλους εδώ:
Κι εμάς μας έδιωξαν από τον ουρανό.
Κρασί ζεσταίνουμε, παλιό και δυνατό•
κάνει καλό με τέτοιον άγριο καιρό.
Ζεστό κρασί, ξύλα στην πόρτα καρφωμένα.
Έξω, ουρλιάζουνε αγρίμια θυμωμένα.
Κοπιάστε, αγρίμια, να κρυφτείτε απ’ το χιονιά:
Ούτε τ’ αγρίμια έχουνε ζεστή φωλιά.
Θα ρίξουμε τα πανωφόρια στη φωτιά,
να γίνει η φλόγα της για λίγο πυρκαγιά,
να ζεσταθούμε ενώ θα καίγεται η στέγη,
να ζούμε όταν το σκοτάδι πια θα φεύγει.
Κόπιασε, άνεμε–εκεί έξω πως αντέχεις;
Κι εσύ κουράστηκες, κι εσύ σπίτι δεν έχεις.


Μπέρτολντ Μπρεχτ

Πηγή:https://www.e-prologos.gr/%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%87%CF%84-%CF%86%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD/

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2024

Και φέτος ο νεοδιόριστος δάσκαλος - Του Αντ. Παπαδοπούλου

Και φέτος ο νεοδιόριστος δάσκαλος :
Θα ξεκινήσει τη χρονιά ΙΔΑΝΙΚΑ! Θα εφαρμόσει εκπαιδευτικά μοντέλα ΔΑΝΙΚΑ!
Θα ζήσει στα νησιά με... ΔΑΝΕΙΚΑ! και στην άμμο επάνω την ξανθιά" θα ... α ξ ι ο λ ο γ ή σ ε ι τη ζωή του με ΜΗΔΕΝΙΚΑ!


Αντώνης Παπαδόπουλος

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2024

ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ-Γκαλεάνο Εδουάρδο -Απόσπασμα

 

ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.

Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα και ο άντρας την άφοβη γυναίκα. Φόβος των κλεφτών, φόβος της αστυνομίας. Φόβος της πόρτας χωρίς κλειδαριά, του χρόνου χωρίς ρολόγια, του παιδιού χωρίς τηλεόραση, φόβος της νύχτας χωρίς υπνωτικά χάπια και φόβος της ημέρας χωρίς διεγερτικά χάπια. Φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς, φόβος απ’ όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν, φόβος του θανάτου, φόβος της ζωής.

πηγή:http://www.tapolitika.gr/quote_item.php?id=280&category=cat&order_type=desc00000

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2024

Μαγιακόφσκι: Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

 Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε

και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα


Πηγή:https://tvxs.gr/life-plus/paideia/magiakofski-ki-epeidi-den-eipame-tipota-pleon-de-mporoyme-na-poyme-tipota/

Παρασκευή 3 Μαΐου 2024

13 χρόνια χωρίς τον καλό μας άνθρωπο

Ο Θανάσης Βέγγος (Νέο Φάληρο Πειραιά29 Μαΐου 1927 - Αθήνα3 Μαΐου 2011)[2][3][4] ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, σκηνοθέτης και ιδρυτής της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών ΘΒ Ταινίες Γέλιου. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βέγκος και όπως είχε πει, το έγραφε με "γγ" όταν έγινε ηθοποιός γιατί φαινόταν καλύτερα στο μάτι. Έχει παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Mέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Θα μείνει πάντα γνωστός ως «ο καλός μας άνθρωπος».[4][5]

Πηγή κειμένου :https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CF%82
 

Τρίτη 9 Απριλίου 2024

Το αδιανόητο ως κανονικό ...σε μια χώρα που βυθίζεται στην κοινωνική και εθνική αλλοτρίωση - Ρ. Ρινάλντι

 

Η τελευταία γυναικοκτονία στους Αγ. Αναργύρους, και μάλιστα κυριολεκτικά έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου το θύμα είχε πάει αναζητώντας προστασία και ασφάλεια, μαζί με την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό και το εκτεταμένο δίκτυο σωματεμπορίας και πορνείας που είχε στηθεί, αλλά και το συστημικό έγκλημα των Τεμπών, αποτελούν την κορυφή μονάχα του παγόβουνου. Δηλαδή της περίπου 15ετούς βύθισης της χώρας, κοινωνικά και εθνικά. Διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία πτυχή της κοινωνικής ζωής, καμία διάσταση της πολιτείας και των θεσμών, κανένας αρμός της εθνικής υπόστασης και κυριαρχίας που να μην έχει διαβρωθεί, να μην έχει μπει σε διαδικασία σήψης και διάλυσης, να μην φέρει τα σημάδια ενός τεράστιου ξεχαρβαλώματος.

Οι επικλήσεις του τύπου «το 100 δεν είναι ταξί», «η κοπέλα μιλούσε εντελώς ήρεμα», «η 12χρονη με προκαλούσε», «φταίει ο σταθμάρχης», «στα Τέμπη συγκρούστηκαν ανθρώπινα λάθη με χρόνιες παθογένειες» (όπως και οι χυδαίες επιθέσεις του τύπου «όποιος κάνει λόγο για μπαζώματα είναι για τα μπάζα»), δείχνουν μια θρασύτητα και έναν κυνισμό –διαχρονικό– όσων βρίσκονται στο τιμόνι της διακυβέρνησης τα τελευταία 15 χρόνια. Ακριβώς δηλαδή αυτών που είχαν υπεύθυνες θέσεις, όσων υποτίθεται πως έπρεπε να βάλουν σε κάποια τάξη υποδομές, διοίκηση, οικονομία, πολιτική, δικαιοσύνη, άμυνα κ.ο.κ.

«Από επιτυχία σε επιτυχία»…

Το πολιτικό σύστημα, σχεδόν στο σύνολό του, ισχυρίζεται ότι έχουμε βγει από τα Μνημόνια, πως η χώρα προχωρά σχετικά καλά: Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ περηφανεύεται ότι έβγαλε την χώρα το 2018 από τα μνημόνια, ψήφισε την… ευεργετική συμφωνία των Πρεσπών, και παρέδωσε ένα «μαξιλάρι» 37 δισ. στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η δε κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κυβερνά εδώ και 5 χρόνια τη χώρα, καυχάται ότι την πάει «από επιτυχία σε επιτυχία»! Έτσι φτάσαμε στα σημερινά χάλια: το χρέος έχει εκτιναχθεί στα 400 δισ., η φτώχεια απειλεί σοβαρά το 26% του πληθυσμού, η χώρα έχει γίνει ορμητήριο των ΗΠΑ, και η διάλυση όλων των υποδομών επιταχύνεται ορμητικά. Το πολιτικό σύστημα, σχεδόν στο σύνολό του, οδηγεί την Ελλάδα της ΝΑΤΟφροσύνης σε μεγαλύτερες εμπλοκές σε πολέμους (Ουκρανία και Μέση Ανατολή), εκτελεί συμβόλαια για τα Δυτικά Βαλκάνια (αναγνώριση Κοσόβου), και χωρίς κανέναν δισταγμό συνεχίζει το «ειδύλλιο» με την Τουρκία κατά παραγγελία των ΗΠΑ και Ε.Ε.

Δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα που κάνει αυτές τις επιλογές: όλοι οι όμιλοι ελλήνων ολιγαρχών, το σύνολο της μεγαλοαστικής τάξης (μαζί με ένα σημαντικό τμήμα των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης) προσανατολίζονται στον γρήγορο, εύκολο, αρπακολατζίδικο πλουτισμό μέσα από τη βύθιση της χώρας και μέσα από το γενικό ξεχαρβάλωμα και διάλυση των υποδομών, την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση και ψηφιοποίηση τομέων της οικονομίας και των υπηρεσιών. Το πάρτι διαρκεί δεκαετίες, αλλά έχει ενταθεί ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια παίρνοντας και νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η ανοικτή σύμφυση κράτους, παρακράτους και υποκόσμου, μαζί με τη διάβρωση θεσμών και δικαιωμάτων και την ντε φάκτο κατάργηση του Συντάγματος και της δημοκρατίας.

Αυτό το χάλι οριοθετεί βέβαια «δύο Ελλάδες» μέσα σε μια γενική σμίκρυνση συνολικά της Ελλάδας. Μόνο που η ζημιά απλώνεται και στην Ελλάδα που υποφέρει, στην Ελλάδα που υπόκειται έναν βάναυσο βιασμό και κακοποίηση. Η κοινωνία δεν μένει αλώβητη από αυτά: υπόκειται κι αυτή σε κατεργασίες και διεργασίες, χάνει δεσμούς συνοχής, ένα τμήμα της λουμπενοποιείται, άλλο υπόκειται σε μια ψυχαναγκαστική προσαρμογή όπως-όπως για να επιβιώσει, ενώ και ο μιθριδατισμός ενός μέρους της είναι κι αυτός μια πραγματικότητα. Χωρίς να ξεχνάμε πως ένα μεγάλο μέρος μιας κρίσιμης ηλικιακά ομάδας του πληθυσμού έχει πάρει το δρόμο της μετανάστευσης.

Το «πάρτι» παίρνει, τα τελευταία 15 χρόνια, και νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η ανοικτή σύμφυση κράτους, παρακράτους και υποκόσμου, μαζί με τη διάβρωση θεσμών και δικαιωμάτων και την ντε φάκτο κατάργηση του Συντάγματος και της δημοκρατίας

Η έκπληξη του κυρίου Παπαχελά

Ο διευθυντής της Καθημερινής, λίγες μόνο μέρες μετά το συνέδριο που διοργάνωσε η εφημερίδα του μαζί με άλλους εκλεκτούς φορείς της Ελλάδας οι οποίοι σχεδιάζουν τις επόμενες δεκαετίες, νοιώθοντας πως τα κατάφερε μια χαρά τα τελευταία 50 χρόνια (αφού κάθε φορά που συναντά τον ριζοσπαστισμό τον τιθασεύει, με ευκολία ή μεγάλη δυσκολία) υπηρετώντας πολλούς αφεντάδες, κυρίως ευρωκρατία και ΗΠΑ, νοιώθει περίλυπος για όσα συμβαίνουν σε κοινωνικό επίπεδο. Γράφει λοιπόν με «υπεύθυνο τρόπο» στις Απριλίου:

«Ίσως να μην καταλαβαίνουμε το πόσο όλα γύρω μας χαλαρώνουν και φθηναίνουν. Και μακάρι να μην το καταλάβουμε απότομα από κάποιο “ατύχημα”. Η ανομία είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο και, το χειρότερο, κανείς δεν έχει καμία απάντηση για το πώς την αντιμετωπίζεις. […] Συνηθίσαμε και αυτή τη μοναδική ελληνική εξαίρεση. Εκτός από την ανομία, έχουμε και την έλλειψη επαγγελματισμού και σχεδιασμού. […] Πάρα πολλά πράγματα που μας αφορούν γίνονται στην τύχη, στο περίπου ή καθόλου. […] Οι περισσότεροι πολιτικοί μας είναι απελπιστικά απορροφημένοι από το TikTok και τη μανία της επικοινωνίας. Το βλέμμα είναι στραμμένο στην εικόνα και στον σταυρό στις επόμενες εκλογές. Μπορεί να τρελαθεί κανείς όταν συγκρίνει τη βαρύτητα των προβλημάτων με την ελαφρότητα ενός μεγάλου κομματιού του πολιτικού προσωπικού. […] Οι πολίτες νιώθουν ανασφάλεια και, το χειρότερο, έναν κλιμακούμενο κυνισμό. Δεν θέλουν να ακούν ειδήσεις, δεν πιστεύουν ότι κάτι θα αλλάξει και πηγαίνουν είτε στην αποχή είτε στην παλαβομάρα».

Είναι εντυπωσιακό το πώς ένας γενικά έξυπνος άνθρωπος, όπως ο διευθυντής της Καθημερινής, δεν μπορεί να κάνει δύο διαπιστώσεις: Η πρώτη, πως όσα ζούμε σήμερα, όσα είναι σαν αδιανόητη κανονικότητα, αποτελούν τις συνέπειες και τα αποτελέσματα όλων των πολιτικών που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν από το 2010 μέχρι σήμερα. Με δυο λόγια, του πολέμου που κήρυξαν τα Μνημόνια και οι Δανειστές σε βάρος μιας χρεοκοπημένης χώρας και το πλιάτσικο που έστησαν αυτοί μαζί με τους ντόπιους συνεργούς τους με την εκποίηση κάθε δημόσιου χώρου, κάθε δημόσιας περιουσίας, και στη συνέχεια με την απολίπανση των μεσαίων στρωμάτων και τη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Κοινωνικός αποκλεισμός, περιθωριοποίηση, παραβατικοτότητα, λουμπενοποίηση, κακοποιητικές συμπεριφορές, διάχυση της βίας, συμμοριτισμός: αυτά είναι τα «φυσικά» επακόλουθα αυτών των πολιτικών.

Η δεύτερη διαπίστωση οδηγεί σε μια εικόνα στην οποία πρέπει να υποβληθεί ο κ. Παπαχελάς: Να τα προφέρει όλα αυτά μπροστά σε έναν καθρέφτη και να δει αν θα αντέξει να παραμείνει σοβαρός, ή θα βάλει τα γέλια με την υποκρισία και την επιφανειακότητα όσων ξεστομίζει. Διότι υπάρχει ένα αμείλικτο ερώτημα από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει: Τι έκαναν όλοι οι εκλεκτοί που μαζεύτηκαν να απολογίσουν τα 50 χρόνια μεταπολίτευσης πριν λίγες μέρες στο συνέδριο της Καθημερινής ώστε να φθάσει ο τόπος στην σημερινή κατάντια. Τι έκαναν όλοι οι οπαδοί του Σημιτιστάν, των ΕΛΙΑΜΕΠ, του ΣΕΒ, των CEO μεγάλων πολυεθνικών ομίλων. Τι έκαναν τόσοι πρωθυπουργοί που παρέλασαν στο συνέδριο, τόσοι διεκπεραιωτές και πρωτοκολλητές των Μνημονίων, για να είμαστε σε μια κατάσταση όπου «η ανομία να είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο» ή «έχουμε έλλειψη επαγγελματισμού και σχεδιασμού» και «πάρα πολλά πράγματα που μας αφορούν γίνονται στην τύχη, στο περίπου ή καθόλου».

Είναι σίγουρο ότι ο καθρέφτης που θα κοιτάξει δεν θα του πει την αλήθεια… Επειδή όσα έγιναν δεν έγιναν στην τύχη: έγιναν μέσα από εφαρμοσμένες και σχεδιασμένες πολιτικές, που οδηγούσαν μαθηματικά στη σημερινή καταβύθιση. Ο κ. Παπαχελάς προτείνει κάποια λύση που την ονομάζει και δύσκολη: «Η δύσκολη λύση είναι να συνειδητοποιήσουμε, σε πρώτη φάση, πως αυτή η ρουτίνα στην οποία έχουμε εθιστεί δεν είναι… κανονική». Και ρωτάμε: Για να γίνει τι ακριβώς; Για να συνεχιστεί μια ίδια κατάσταση πραγμάτων με ηπιότερα συμπτώματα; Είναι αυτό αντιμετώπιση ενός υπαρξιακού προβλήματος της χώρας;

Αντισώματα υπάρχουν, και έχουν κάνει σημαντικό έργο μέσα στα 15 χρόνια. Αντίσταση, εθελοντισμός, αλληλεγγύη, οικογένεια, αγάπη για τον Τόπο: αυτά κράτησαν όρθιο ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, το προστάτευσαν από τη διάβρωση και διάλυση της συνοχής

Η βραδυφλεγής βόμβα του κοινωνικού ζητήματος

Την ίδια μέρα που ο κ. Παπαχελάς αναρωτιόταν βαθυστόχαστα για την ανομία και το τυχαίο στη χώρα μας, η ΕΛΣΤΑΤ έδωσε στη δημοσιότητα έκθεσή της για τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Ελλάδα. Άλλη μια τελείως εντελώς τυχαία σύμπτωσις, κύριε Παπαχελά… Σύμφωνα με την έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ, «o πληθυσμός που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, με βάση τα στοιχεία του 2023, ανέρχεται στο 26,1% του πληθυσμού της χώρας (2.658.400 άτομα), μένοντας σχεδόν αμετάβλητο σε σχέση με το 2022, που ήταν στο 26,3%. Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των παιδιών ηλικίας 17 ετών και κάτω (28,1%)». Αυτό το 26% του πληθυσμού δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συμμετέχει τακτικά σε δραστηριότητες αναψυχής, όπως αθλητισμός, σινεμά κ.λπ. Γεγονός σημαντικότατο, επειδή δείχνει το ξέκομμα των πιο φτωχών στρωμάτων εν γένει από τον Πολιτισμό και την πολιτιστική δραστηριότητα, και αυτό έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνική συνείδηση και ψυχολογία – ιδίως όταν από τα ΜΜΕ διαφημίζεται η βία και προωθείται το κουτσομπολιό, η αδιαφορία και ο ατομικισμός, μαζί με όλα τα άλλα της ιστορικής και ταυτοτικής αποδόμησης.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση (MRB για OPEN) ο «Κανένας» προηγείται απέναντι σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς (στην ερώτηση ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός: Κανένας 29%, Μητσοτάκης 27,5%, Κασσελάκης 8,9%, Ανδρουλάκης 7,5%, Βελόπουλος 6,9%, Κωνσταντοπούλου 4,4%, Κουτσούμπας 4,3%). Σε άλλη πρόσφατη έρευνα (Pulse για SKAI), στην ερώτηση «Θέμα που σας απασχολεί περισσότερο», οι απαντήσεις ήταν οι ακόλουθες: Ακρίβεια 44%, εγκληματικότητα 7%, Υγεία και Δικαιοσύνη 5%, Διαφθορά-Πολιτικό σύστημα-Δυστύχημα στα Τέμπη 3%, Καθημερινότητα-Μεταναστευτικό-Παιδεία 2%, Άλλο 5% και ΔΓ/ΔΑ 16%. Φαίνεται καθαρά πως η ακρίβεια σχετίζεται άμεσα με το επιβιωτικό πρόβλημα του πληθυσμού, ενώ η εγκληματικότητα δημιουργεί ένα μεγάλο αίσθημα ανασφάλειας. Τα εθνικά ζητήματα απουσιάζουν από τα ερωτηματολόγια των δημοσκοπικών εταιρειών… Όλα τα παραπάνω δίνουν μια ιδέα του πόσο σοβαρή διάσταση έχει το «κοινωνικό ζήτημα» και πόσο πολύ επιδρά στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και την επέκταση αντικοινωνικών συμπεριφορών. Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής οποιασδήποτε σχολής θα μπορούσε να καταλάβει ότι η «παλαβομάρα» και η «ανομία» για τις οποίες κάνει λόγο ο κ. Παπαχελάς έχουν σχέση και συνδέονται με πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον.

Όσοι κυβερνούν τα χρόνια αυτά δεν ομιλούν, πρώτον, για τους λόγους που οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία το 2010, τι κόστος και τι δεσμά επιβλήθηκαν και για πόσο καιρό στην χώρα μας. Αντίθετα, λένε ψέματα ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και επανερχόμαστε στην «κανονικότητα», στις «αγορές», κι ότι η οικονομία πάει καλά και η κοινωνία καλύτερα. Δεύτερον, κάνουν και σημαντικές λαθροχειρίες: Αναφέρονται συχνά στη μείωση της ανεργίας ενώ η πρόσκαιρη και μαύρη εργασία έχουν επεκταθεί σε όλους τους χώρους, και ακόμα επιμένουν να βλέπουν βελτίωση συγκρίνοντας π.χ. τα ποσοστά φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού που το 2015 ήταν στο 28% και τώρα, περίπου 10 χρόνια μετά «βελτιώθηκαν» στο 26,1%. Η λαθροχειρία είναι τεράστια γιατί «ξεχνούν» τι σημαίνει επί 10 ολόκληρα χρόνια το ένα τέταρτο της κοινωνίας να βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, και μάλιστα οι πιο νέες γενιές να είναι οι πλέον πληττόμενες και με λιγότερες ευκαιρίες. Ρίξτε σε αυτήν την κατάσταση ολόκληρη την κοινωνία (κι όχι απλά το φτωχότερο 26%) και τότε θα δείτε με μαθηματικό τρόπο την «ανομία» και την «παλαβομάρα» να απογειώνονται.

Συμπέρασμα: Το αληθές της στενής σχέσης κοινωνικού και εθνικού

Βιώνουμε μια τεράστια καταβύθιση, κοινωνική και εθνική. Βιώνουμε μια τεράστια εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση. Αντισώματα υπάρχουν, και έχουν κάνει σημαντικό έργο μέσα στα 15 χρόνια. Αντίσταση, εθελοντισμός, αλληλεγγύη, οικογένεια, αγάπη για τον Τόπο: αυτά κράτησαν όρθιο ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, το προστάτευσαν από τη διάβρωση και διάλυση της συνοχής. Υπάρχει και ξεχνιέται στις μέρες μας (από όλους τους επίσημους) ο φόβος και ο κίνδυνος του πολέμου ή του εθνικού ακρωτηριασμού της χώρας, ή της υπόσκαψης της κυριαρχίας με πολλούς τρόπους. Αυτά εσκεμμένα δεν μετρώνται, δεν ερωτώνται στις έρευνες, δεν γίνονται αντικείμενο συζήτησης ή έρευνας στα ΜΜΕ.

Παλιά ξέραμε, μας μάθαιναν, τη φράση του ποιητή Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Πέρα από το ότι οι ταγοί μας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κρύψουν το αληθές από το πόπολο και το έθνος, σήμερα δεν επιτρέπονται δύο πράγματα: να αποσυνδέεται το εθνικό από το κοινωνικό, και να αποσυνδέεται το κοινωνικό από εθνικό. Αυτή η αλήθεια είναι η πρωταρχική βάση για μια μεγάλη αντιστροφή που χρειάζεται η χώρα, η κοινωνία και ο εργαζόμενος λαός, σε αντίθεση και σε αντιπαράθεση με την ψευδή «αλήθεια» του μεταπρατισμού, της υποτέλειας και της κοινωνικής διάλυσης που εκκρίνουν διαρκώς οι οικονομικές ελίτ και το πολιτικό σύστημα – πάντα υπό το πρίσμα της αθεράπευτης ιδιοτέλειάς τους σε βάρος του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος της Χώρας. Διότι, απλούστατα, από τη διάλυση και την καταστροφή-εκποίηση μεγαλώνει το πουγκί τους…

Πηγή:https://edromos.gr/to-adianoito-os-kanoniko/

Κυριακή 20 Αυγούστου 2023

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα-Σκόρπιο αίμα- ΑΠΟ ΤΟ "ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΙΟ ΜΕΧΙΑΣ"

 

ΑΠΟ ΤΟ
"ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΙΟ ΜΕΧΙΑΣ"

Σκόρπιο αίμα

Μετάφραση Ν. Γκάτσου

Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο
το θάνατό του φορτωμένος
γύρευε να’ βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γύρευε τ’ όμορφο κορμί του
και βρήκε το χαμένο του αίμα.
Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασηκώσαν το κεφάλι.
Κι από τα βοσκοτόπια πέρα
ηρθ’ ένα μυστικό τραγούδι
που αγελάρηδες ομίχλης τραγούδαγαν
σε ουράνιους ταύρους.
Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
ούτε καρδιά να ν’ τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη.
Τώρα για πάντα πια κοιμάται,
τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του,
και το τραγουδιστό το αίμα κυλάει
σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκριο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα,
ώσπου τέλμα να γίνει από αγωνία,
πλάι στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.