Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2020

Η Όπερα της Πεντάρας (Μ. Μπρέχτ)

 

Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη... " κάθε γειτονιά και συντριβάνι" ή αλλιώς "πίστα 3χμ στιπλ" στις εργατικές κατοικίες...








 

Παραμονή πρωτοχρονιάς στην Καστοριά 2021(coronovirus time)- Σειρά φωτογραφιών






















 

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020

Οι ευνοϊκές για την ιδιωτική εκπαίδευση ρυθμίσεις υποσκάπτουν τα θεμέλια της ίδιας της κοινωνίας -(Συμεών Κεδίκογλου)*

 Οι ευνοϊκές για την ιδιωτική εκπαίδευση ρυθμίσεις υποσκάπτουν τα θεμέλια της ίδιας της κοινωνίας.

Συμεών Κεδίκογλου*

Ξεκίνησε, πριν ακόμη ζεστάνει την καρέκλα της υπουργού, νομοθετώντας άρον άρον ευνοϊκές ρυθμίσεις για την ιδιωτική εκπαίδευση. Συνέχισε, αλλά τον προηγούμενο Μάρτη το ΑΣΕΠ ευτυχώς, με ψήφους 14-5, απέρριψε την αναδρομική εφαρμογή νόμου αποδοχής τίτλων κολεγίων για διαδικασία διορισμού μόνιμων εκπαιδευτικών.

Απτόητη συνεχίζει φέρνοντας την Πέμπτη –εν μέσω πάντα πανδημίας– νυχτερινή τροπολογία για επαγγελματική ισοδυναμία πτυχίων κολεγίων τριετούς διάρκειας με τα ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια! Υποχρεώνει τα Επιμελητήρια (Τεχνικό, Οικονομικό) να εγγράφουν τους αποφοίτους προκαλώντας τη δικαιολογημένη μήνιν τους. Φαίνεται να θέλει να κλείσει γρήγορα εκκρεμότητες καθώς πιέζεται και ο ανασχηματισμός που φημολογείται δύσκολα θα την κρατήσει στη θέση της.

Τα προηγούμενα κατορθώματα (μάσκες, σύμβαση με Cisco-τηλεκπαίδευση, δηλώσεις του στιλ «Τα σχολεία έχουν δύο δυνατότητες, να ανοίξουν ή να μην ανοίξουν», που παίζουν με τα νεύρα των γονιών και μαθητών) θα μπορούσαν να αποδοθούν στη διαχειριστική της ανεπάρκεια. Ομως η τελευταία απόφαση εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Να ‘ναι από τη φανερή απέχθειά της στη δημόσια εκπαίδευση; Ή υπάρχουν λόγοι που δεν διανοούμαι καν να σκεφτώ;

Ποιος κοινός έστω νους, πέρα και από ιδεολογικές διαφορές ή πολιτικές σκοπιμότητες, βρίσκει δίκαιο να έχει ίδια δικαιώματα ο απόφοιτος του Πολυτεχνείου ή της ΑΣΟΕΕ, που κόπιασε και ξεχώρισε, με αυτόν που απλά είχε χρήματα και πήρε ένα πτυχίο κολεγίου στην Ελλάδα, που γνωρίζουμε τις προδιαγραφές τους; Ρωτάω καλόπιστα τον συντηρητικό ψηφοφόρο, συμβάλλει αυτό στην αριστεία; Ποιον θα διάλεγε μηχανικό για να χτίσει το σπίτι του;

Η απόφαση αυτή κάνει όμως κάτι πολύ χειρότερο, δημιουργεί αίσθημα αδικίας στη νέα γενιά καθώς όλα αγοράζονται, μειώνει την κοινωνική κινητικότητα μέσω της παιδείας και φυσικά υποβαθμίζει τη δημόσια εκπαίδευση. Τελικά υποσκάπτει τα θεμέλια της ίδιας της κοινωνίας. Είναι μια απόφαση πέρα από κάθε λογική. Και βέβαια μια τόσο μεγάλη πρωτοβουλία θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την προτροπή (ελπίζω όχι) ή έστω τη συγκατάθεση του πρωθυπουργού. Απαιτούνται εξηγήσεις και άρση της ντροπιαστικής τροπολογίας. Δυστυχώς δεν θα συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο...

*Ιατρός διευθυντής ΕΣΥ, πρ. υφυπουργός Παιδείας

Πηγή:https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/274756_epiteloys-kyria-kerameos

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2020

Μια μαγική ,υπέροχη λακουβοπολιτεία σας περιμένει στις εργατικές κατοικίες!!!! Διαψεύδονται φήμες για νέο συντριβάνι στις εργατικές...


Μια μαγική ,υπέροχη λακουβοπολιτεία  περιμένει  ποδηλάτες, οδηγούς αυτοκίνητων ,μοτοσικλετών ,αλλά και πεζούς στο περίπτερο των εργατικών κατοικιών!!!
Φήμες ότι κάποια από αυτές θα γίνει συντριβάνι ,όπως αυτό που έγινε στην πλατεία Ομόνοιας προς το παρόν διαψεύδονται....   






 

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2020

Μικρή ανθολογία σατιρικών ποιημάτων

  

Μικρή ανθολογία σατιρικών ποιημάτων

 

Μια και το τεύχος αυτό του Φαινόμενου είναι αφιερωμένο στη σάτιρα και στο χιούμορ, σκέφτηκα πως δεν θα ήταν αταίριαστο να σας παρουσιάσω εδώ μια μικρή ανθολογία ελληνικών σατιρικών ποιημάτων.

 

Θα μπορούσα ή ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσω από τον Αρχίλοχο, αλλά τότε η έκταση της ανθολογίας θα γινόταν απαγορευτική. Ξεκινάμε λοιπόν από το 1800 και οι παλαιότεροι ίσως παρουσιαστούν μιαν άλλη φορά.

 

Λοιπόν, λίγο πριν από την επανάσταση του 1821, ο πρωτοπόρος και γλωσσικά Ιωάννης Βηλαράς (1770-1823) γράφει το εκτενές ποίημα «Κατά καλογήρων» από το οποίο παραθέτω την αρχή:

 

Καλόγερος και διάβολος αδέλφια διδυμάρια
και σαν αδέλφια καρδιακά τηρούν δουλειά καθάρια.
Του Σατανά τα έργατα, δουλειές του καλογέρου,
και διαβολιές του άγιου, σκοτούρες του δευτέρου.
Του ενός τα τεχνουργήματα ο άλλος έχει δρόμο
και σ’ όσα κι αν εργάζονται, κοινόν κρατούν το νόμο.
Δεν βλέπεις πως σε όλα τους δεν θέλουν να χωρίζουν,
μόνε κι οι δυο απαράλλαχτα σαν κόρακες μαυρίζουν;

(…)

Φυλάγου οχ τον καλόγερο και κάμνε το σταυρό σου,
καθώς τον ίδιο διάβολο αν έβλεπες εμπρός σου

 

 

Με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους αρχίζει και η πολιτική σάτιρα, ήδη από την εποχή του Καποδίστρια.

 

Σαν αντίδραση στο «τυποκτόνον ψήφισμα του Ι. Καποδίστρια», ο Αλέξανδρος Σούτσος (1803-1863) γράφει μερικούς στίχους που έμειναν παροιμιώδεις:

 

Είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μην βλάψεις
της Αρχής τους Υπαλλήλους,
τους Κριτάς, τους Υπουργούς μας και των Υπουργών τους φίλους·
είν’ ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνον να μη γράψεις.

 

ενώ σε άλλο ποίημά του σατιρίζεται «Ο επιστάτης των εθνικών οικοδομών επί Ι. Καποδίστρια» που ρημάζει ατιμωρητί τα ταμεία επειδή είναι ημέτερος και χαφιεδίζει καλά:

 

Φοίνικες και ταλαράκια το πουγκί μου κουδουνίζει,
και το στόμα μου σαμπάνιες και ριζόγαλο μυρίζει·
χαιρετάτε με, με σέβας, με βαθύν προσκυνισμόν·
επιστάτης, κύριοί μου, έγινα οικοδομών.
    
 Τερερέμ, λαλά, λαλά·
    
 η δουλειά πάγει καλά.

            (…)

Η αυτού Πανεξοχότης μ’ αγκαλιάζει κάθε μέρα·
μα ρημάζω το ταμείον; Αλλού βλέπει· βλέπει πέρα.
Φθάνει μόνον πουρνό βράδυ να τον λέγω εις τ’ αυτί
τι φρονεί ο ένας κι άλλος και τι δρόμο περπατεί.

 

Ο Αλ. Σούτσος αν και είχε υποδεχτεί με ενθουσιασμό τον Καποδίστρια, τελικά απογοητεύτηκε από τη διακυβέρνησή του και μάλιστα εξορίστηκε όταν του έκανε κριτική· χαιρέτισε τη δολοφονία του, υποδέχτηκε με ενθουσιασμό τον Όθωνα, αλλά η ιστορία επαναλήφθηκε: μόλις του άσκησε κριτική, κυνηγήθηκε, δικάστηκε και αναγκάστηκε σε εξορία. Η πολιτική σάτιρα ήταν ανθυγιεινό επάγγελμα στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος (1850-1889) , εκδότης της πολιτικοσατιρικής εφημερίδας Ραμπαγάς, αυτοκτόνησε αφού πρώτα αναγκάστηκε από τις διώξεις να κλείσει την εφημερίδα του. Ένα δικό του ποίημα, ο Αβδηριτοβασιλιάς:

 

Δεν είναι πιο τεμπέλικη δουλειά στην οικουμένη
παρά να είσαι βασιλιάς με σύνταγμα, θαρρώ...
στο καλαμάρ’ η πέννα σου να είναι βουτημένη
και μόνο σε υπογραφές να χάνεις τον καιρό!...
 

Λουφέ να παίρνεις δυνατό κι ο τόπος να μη παίρνει
ποτέ απ’ το χεράκι σου παρά σου τσακιστό!...
Απόξω από το παλάτι σου το πράμα του να φέρνει
και ώς και το λαδόξιδο... Για το ευχαριστώ!
 

Να μην πλερώνεις τίποτε ποτέ του τελωνείου
και επειδήτις ο λουφές δε σούρχεται πολύς
να τ’ αποσώνεις όσα θες και... χάριν εμπορίου...
ξύλα κι αυγά και πρόβατα και κότες να πουλείς!...
 

Τέτοια μακαριότητα και ποιος δεν τη ζηλεύει;
Ανεύθυνος ν’ απλώνεσαι, κανείς να μη μπορεί
λογαριασμό στο ξάπλωμα ποτέ να σου γυρεύει,
κι αν μουρμουρίζει ο λαός να κάνεις το βαρύ!...
 

Να μελετάς τον Πωλ ντε Κοκ, ως μόνην ιστορία,
να είναι παιδοφάμπρικα η πρώτη σου δουλειά...
Κι αν τα τινάξεις, να γραφεί στην πλάκα σου την κρύα:
«Ενθάδε κείται το κορμί βαρβάτου βασιλιά!»

 

Σε πιο ανώδυνα θέματα, μάστορας στο επίγραμμα αναδείχτηκε ο Κων. Σκόκος (1854-1929), όπως το:

 

ΣΕ ΘΕΑΤΡΙΚΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

«Μην ακούς τι φλυαρούνε

μήπως ξέρουνε τι λένε;

Γράφεις δράματα  - γελούνε,

γράφεις κωμωδίες – κλαίνε!»

 

Επιγράμματα βεβαίως έγραψαν πολλοί. Να ένα του Λασκαράτου (1811-1901):

 

Εδώ τα οστά τού δικαστή Σκουτέρη,

που επληρωνότουν κι απ’ τα δύο μέρη,

γιατί, εις αποφυγήν παντοίου μώμου

ήθελε ισότητα έναντι του νόμου.

 

Ο Λασκαράτος αφορίστηκε για το έργο του Μυστήρια της Κεφαλονιάς, όπου καυτηριάζει τα κακώς κείμενα στον τόπο του και ειδικά του κλήρου. Το ανέκδοτο λέει πως ως αντίδραση στον αφορισμό πήγε στους παπάδες τα παπούτσια του, ζητώντας τα να τ’ αφορίσουν κι αυτά, ώστε να μη λιώσουν. Έγραψε αργότερα:

 

Γιατί αν εκειό το ράσο που φορείτε
δεν σας δικάει να ζείτε με τιμή,
γιατί δεν το πετάτε να γενείτε
πραματευτάδες ή αμαξοδηγοί;
Κλέφτουν κι εκείνοι, ναι, κλέφτουν και γδυούνε,
μα τουλάχιστον δεν ιεροσυλούνε.

(Η γέννησίς μου, απόσπασμα)

 

Για τους καλόγερους ειδικά, έγραφε χειρότερα:

 

Ο μοναχός

Του μοναχού ο καιρός, καιρός χαμένος

η φύσις δεν το θέλει και φρικιάζει.

Στο μοναστήρι έρημος, κλεισμένος

δέεται μέρα-νύχτα κι αηδιάζει.

 

Ουτιδανός και ζωντανός θαμμένος,

στον κόσμο περιττός, εκεί μονάζει

ο διάολος σ΄ αυτόν ερωτευμένος

μπαίνει μέσ΄ στο κελλί του και φωλιάζει.

 

Του σβει το νου και τη καρδιά του κλει

κι ανθρωπόμορφο χτήνος τόνε κάνει,

κι άνθρωπο του Θεού τόνε καλεί

 

ενώ την ανθρωπιά απ΄ αυτόνε βγάνει.

Κι ο μοναχός που δεν το νοιώθει διόλου

ζει στη μονή του μπαίγνιο του Διαόλου.-

 

 

Του Λασκαράτου πάλι, ένα σονέτο για τους ψευτοπατριώτες:

 

Στο ανάθεμα, στο ανάθεμα να πάνε

Όλοι όσοι φιλοπόλεμοι προδότες

Το αίμα των παιδιώνε μας ζητάνε,

Και του Έθνους όλου τους τιμίους ιδρώτες.

 

Μα τι… κι αυτό το Έθνος το αμποδάνε

Στον κρεμνό! Πατριώτες Ισκαριώτες

Εσείς να πάτε οι Τούρκοι να σας φάνε·

Εχθροί, τύραννοι, δόλιοι συνωμότες,

 

Δώστε και σεις ψευτοήρωες μια ρανίδα

Από το απαίσιον αίμα το δικό σας,

Σεις πό’χετε στο στόμα την Πατρίδα,

 

Και στην καρδιά τον άθλιο εγωισμό σας,

Μα σεις δεν έχετε άλλη επιθυμία,

Παρά του γείτονά σας τη ζημία!...

 

Πολύ κοντινός στον Λασκαράτο ο κεφαλλονίτης Μικέλης Άβλιχος (1844-1917).

 

             ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται

χωρίς της Επιστήμης συνδρομή·

η θεία Φύσις κάνει για μαμμή

κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.

 

Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται –

νέα του κόσμου θέλει οικοδομή.

Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή -,

πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.

 

Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός  σας

αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,

που  εκήρυξε  για νόμο του τη χάρη.

 

Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι.

Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,

κι είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός!

 

και:

 

Κραυγή περί δικαίου

 

Αφού κατά βαρβάρων Γερμανών

δεν θέλησε η Ελλάς να πολεμήσει

δίκαιον βρίσκω τον αποκλεισμόν

και δίκαιον από πείνα να ψοφήσει.

 

Μα το φτωχό το ζώο να πεθαίνει

της πείνας για δική μας μοχθηρία!

Σκεφτείτε το, Λαοί πολιτισμένοι…

Σ’ αυτό, φοβούμαι, γίνεται αδικία.

 

Σεις έχετε εταιρείες για τα ζώα…

Ερεύξομαι προς ταύτας μετά θάρρους:

Ερρέτω ο πταίστης! σώσατε τ’ αθώα

τ’ άλογα, τα μουλάρια, τους γαϊδάρους…

 

Δίκαιον όμως ο οίκτος ν’ απλωθεί

κι εις τους εκ του ποιμνίου του Μεσσία,

κι αθώους κι αυτούς δικαίως να τους δεχθεί

στην Κιβωτό της μέσα η σωτηρία.

(Ποίημα γραμμένο για τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τους συμμάχους της Αντάντ ως εξαναγκασμό για να βγει στον πόλεμο).

 

Φυσικά, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τον Γεώργιο Σουρή, ο οποίος επί 35 χρόνια έβγαζε κάθε βδομάδα την εφημερίδα ο Ρωμηός, που ήταν ολόκληρη έμμετρη, έως και τις μικρές αγγελίες.

 

Ας δούμε πώς περιγράφει τον μέσο Έλληνα, τον Ρωμηό δηλαδή, ο Σουρής:

Ο Ρωμηός

 

Στον καφενέ απ’ όξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

 

Σε μία καρέκλα το’ να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

 

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός ! τί φύσις !
Αχνίζει ομπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

 

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

 

Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα Ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

 

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στα τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

 

Στον καφετζή ξεσπάω... φωτιά κι εκείνος παίρνει.
αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος... δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

 

Όμως ο Σουρής έγραψε και αιχμηρούς αντιμοναρχικούς στίχους όπως τους παρακάτω σε συμπαράσταση στον διωκόμενο κοινωνιστή αντιμοναρχικό βουλευτή Ρόκκο Χοϊδά:

 

Μακράν του Ρόκκου Χοϊδά κακούργοι εστεμμένοι

αγχόνη και παλούκωμα δεινόν σάς περιμένει.

Ο κόσμος εις την πτώσιν σας τας χείρας θα κρατήσει

κι οι τόσοι αρχιτρίκλινοι μ’ εμέ θα γίνουν ίσοι

κι οι τόσες οι πριγκίπισσες κι οι άλλες οι φακλάνες

θε να’ ρθουνε στο σπίτι μου να γίνουν παραμάνες.

 

Ιδιαίτερα καυστικός είναι απέναντι στον διάδοχο Κωνσταντίνο με αφορμή την ταπεινωτική ήττα του 1897.

 

Εκ Δομοκού, πυρ ομαδόν και συμπλοκή μεγάλη

ο δε κλεινός Διάδοχος, το ξίφος αναπάλλων

από μακρυά εκοίταζε το φονικό με κιάλι

καθώς εκείνην έβλεπε την μάχην των Φαρσάλων

 

κι ενώ συνεκλονίζετο με γδούπους κάθε γη

μια κόρη σαν θεόπνευστος, που λέγεται Φυγή

και πάλιν τον ενέπνευσεν τον ρέκτην αρχηγόν

εκείνων των φυγών

κι ορμά ξιφήρης

κι ανδρείας πλήρης

πετά το κιάλι

κι εδώ παν' κι οι άλλοι.

 

Όμως σάτιρες έχει γράψει και ο Κωστής Παλαμάς. Τα σατιρικά του γυμνάσματα, 44 ποιήματα δημοσιευμένα το 1908-9, σπάνε κόκαλα:

 

Πρόγονους πάρε, απόγονους, δαιμόνους,
όλα της Ιστορίας τα συναξάρια,
όλους του Ελληνισμού τους φανφαρόνους,

όλα της Ρωμιοσύνης τα καμάρια,
του Λόγου τις κορφές, τους παραλήδες,
τους σοφούς, των πολέμων τα λιοντάρια,

Όμηρους, Αρχιμήδες, Αχιλλήδες,
καθώς περνούν ανάκατα στη στράτα,
Καποδίστρηδες, Διάκους, Κοραήδες.

Όλα φκιάστα γκιουβέτσι και σαλάτα,
νά και το ρετσινάτο στην ταβέρνα,
και τα βιολιά, και ρίξου τους και φά’ τα.

Κέρνα, ρούφα, ξεφάντωνε, και ξέρνα.

 

Κι άλλο ένα:

 

Ζαγάρια και τσακάλια και κοκόροι,
σηκωτοί κάθε τόσο στο ποδάρι,
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι.

Στον αφέντη χαρά που τούς λανσάρει!
Και ποια είναι τα σωστά, ποια τα μεγάλα
που την ορμή τούς δίνουν και τη χάρη;

Προδότες οι Τρικούπηδες. Κρεμάλα!
Κι οι Ψυχάρηδες; Γιούχα! Πλερωμένοι.
Νά η Ελλάδα! Αρσακιώτισσα δασκάλα,

με λογιότατους παραγιομισμένη.
Κι ο Ρωμιός; Αφερίμ! Μυαλό; Κουκούτσι.
Από τον καφενέ στην Πόλη μπαίνει,

του ναργελέ κρατώντας το μαρκούτσι.

Μια μορφή σάτιρας είναι και η παρωδία. Για να σατιρίσει την πολυθεσία του καλού λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου, ο οποίος ευνοήθηκε από τον Βενιζέλο με αλλεπάλληλους διορισμούς, ο Κώστας Βάρναλης δημοσίευσε, με το ψευδώνυμο Καρχαρίας Παπαφαταούλας, την πιο κάτω αριστουργηματική παρωδία της «Προσευχής του ταπεινού», γνωστού ποιήματος του Παπαντωνίου:

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά και μάτι δεν μας βλέπει

βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη.

Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία

καμιά ψυχή δεν έβλαψα, μονάχα τα Ταμεία.

 

Εκείνοι που με πλήγωσαν ήσαν αγαπημένοι.

Που να μην την εβούτηξα θέση καμιά δε μένει.

Ήσυχα εγώ κι αθόρυβα τα έργα μου έχω πράξει

κι από Γραικύλους και Γραικούς το σύμπαν έχω αρπάξει

 

Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αέρα

κι όλες εγώ τις χτύπησα (δουλειά μου κάθε μέρα).

Ήμουνα των μικρών παιδιών και των σκυλιών ο φίλος

κι όλων εγώ των αρχηγών πιστός χαδιάρης σκύλος.

 

Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

Αφού το κράτος πλήρωνε, ζήτω η γλυκειά Πατρίδα!

Σ’ ευχαριστώ που μου’ δωκες χωρίς να μου ανήκει

τη θέση της Εκδοτικής και την Πινακοθήκη.

 

Για την καπατσοσύνη μου οι εχθροί θα με μισήσουν.

Ευδόκησε ν’ αφανιστούν χωρίς να ξαναζήσουν.

Με τρόπο της Ποιήσεως δώσε μου, Κύριε, τώρα

τα πενήντα χιλιάρικα, τ’ αληθινά «θεία δώρα».

 

Βέβαια, μπορεί κανείς να χτυπήσει καίρια και με πολύ λιγότερους στίχους. Ο Ασημάκης Πανσέληνος έγραψε το εξής αριστουργηματικό τετράστιχο για τον θάνατο του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά:


Στα χέρια επάνω οι φίλοι μου οι πιστοί
με φέρανε στο σπίτι το στερνό μου,
δι’ εγκυκλίου με κλάψαν όλοι οι Έλληνες
που με είχαν αγαπήσει δια νόμου.

 

Και θα κλείσουμε την περιδιάβαση αυτή με ένα σατιρικό ποίημα ενός ποιητή που δεν είναι γνωστός για την ενασχόλησή του με τη σάτιρα, του Γιώργου Σεφέρη. Γραμμένο το 1944, δείχνει την απελπισία του μπροστά στη διαφθορά και τη φαυλότητα των πολιτικών της εξόριστης κυβέρνησης της εποχής:

 

Το απομεσήμερο ενός φαύλου

 

Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να 'ρθούμε πρώτοι εμείς! - οι στερνοί.

Τα στερνοπαίδια και τ' αποσπόρια
και τ' αποβράσματα και τ' αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι' άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.

Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικατζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά -
τράβα αγωγιάτη! βάρα αμαξά!

Φτωχή Πατρίδα, στα μάγουλά σου
μαχαίρια γράφουνε το γολγοθά σου·
μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή,
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή:

το ματσαράγκα, το φαταούλα
με μπογαλάκια και με μπαούλα·
τη χύτρα που έβραζε κάθε βρωμιά
λες και την άδειασαν όλη μεμιά

σ' αυτούς ανάμεσα τους ήπιους λόφους
όπου μας κλείσανε σαν υποτρόφους
ενός αδιάντροπου φρενοβλαβή
που στο βραχνά του παραμιλεί.

Δες το σελέμη, δες και το φάντη
πώς θυμιατίζουνε τον ιεροφάντη
που ρητορεύεται λειτουργικά
μπρος στα πιστά του μηρυκαστικά.

Μαυραγορίτες από τα Νάφια
της προσφυγιάς μας άθλια σινάφια,
γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,
λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί

στα χώματά σου τα λαβωμένα
γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα
και δεν μπορούνε χωρίς εσέ -
οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ.


Cava dei Tirreni, 7. 10. 1944


πηγή:https://www.sarantakos.com/language/satirika.html

 

 

«Δεν υπάρχει καμία σύμβαση» με τη Cisco υποστηρίζει η Βούλτεψη αδειάζοντας την υπουργό Παιδείας

 

«Δεν υπάρχει καμία σύμβαση» με τη Cisco υποστηρίζει η Βούλτεψη αδειάζοντας την υπουργό Παιδείας

«Δεν υπάρχει σύμβαση. Ποια σύμβαση; Είναι δωρεάν σε 44 χώρες. Δεν είναι δωρεά, είναι δωρεάν» επανέλαβε πολλές φορές η βουλεύτρια της Ν.Δ., Σοφία Βούλτεψη αδειάζοντας την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, η οποία έχει αφενός κάνει λόγο για σύμβαση και αφετέρου ότι «η σύμβαση είναι στο γραφείο μου, να έρθουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων να τη δουν». Οι σκιές και τα ερωτήματα μέρα με τη μέρα πληθαίνουν, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν τα τεράστια προβλήματα που έχουν καταγγελθεί από εκπαιδευτικούς και μαθητές για τη λειτουργία της πλατφόρμας τηλεκπαίδευσης με την Νίκη Κεραμέως, να αρνείται προβλήματα ή να μιλά για μεμονωμένα περιστατικά, ενώ άγνωστος παραμένει και ο αριθμός των συμβάσεων με την εταιρεία (αν τελικά υπάρχουν) καθώς οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι συμβάσεις είναι τρεις.

 George Vitsaras / SOOC

«Η Cisco είναι δωρεάν σε 44 χώρες για να προβάλει την πλατφόρμα της» αποκάλυψε η Σοφία Βούλτεψη στο Kontra Channel αδειάζοντας την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως η οποία είχε κάνει λόγο για σύμβαση, την οποία δεν έδινε στη δημοσιότητα. «Δεν υπάρχει σύμβαση. Ποια σύμβαση; Είναι δωρεάν σε 44 χώρες. Δεν είναι δωρεά, είναι δωρεάν» επανέλαβε πολλές φορές η βουλεύτρια της Ν.Δ. μετά τις πιέσεις των δημοσιογράφων. Τα παραπάνω αποκαλύπτει σε δημοσίευμα της η εφημερίδα «Αυγή».

Υπενθυμίζεται ότι δια τις πλαγίας οδού, μέσω της Έκθεσης Αντικτύπου της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, αποκαλύφθηκε προ ημερών, ότι το υπουργείο Παιδείας έχει υπογράψει, για το σχολικό έτος 2020-21, δύο συμβάσεις δωρεάς με την εταιρεία Cisco για την τηλεκπαίδευση, με μία τροποποίηση επίσης στις 4 Δεκεμβρίου. Είχε υπογραφεί επίσης μία ακόμα σύμβαση στα μέσα Μαρτίου, ενόψει του πρώτου κύματος της πανδημίας.

Η υπουργός Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, αρνείται επί μήνες να καταθέσει στη Βουλή «τη σύμβαση» με την εταιρεία, λέγοντας επανειλημμένα ότι «η σύμβαση είναι στο γραφείο μου, να έρθουν οι εκπροσωποι των κομμάτων να τη δουν».

Οι σκιές και τα ερωτήματα μέρα με τη μέρα πληθαίνουν, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν τα τεράστια προβλήματα που έχουν καταγγελθεί από εκπαιδευτικούς και μαθητές για τη λειτουργία της πλατφόρμας τηλεκπαίδευσης με την Νίκη Κεραμέως, να αρνήται προβλήματα ή να μιλά για μεμονωμένα περιστατικά.

Τέτοια προβλήματα αναφέρθηκαν έντονα τις πρώτες ημέρες λειτουργίας της τηλεκπαίδευσης με την ίδια την εταιρεία Cisco που παρέχει τη πλατφόρμα τηλεκπαίδευσης να παραδέχεται από την πλευρά της τα μεγάλα προβλήματα.

Έχουν υπάρξει ακόμα και καταγγελίες για παρέμβαση εξωσχολικών κατά τη διάρκεια της τηλεκπαίδευσης, εγείροντας ζητήματα ασφάλειας των προσωπικών δεδομένων.

Στις αρχές Δεκεμβρίου νέα Αίτηση Κατάθεσης Εγγράφων κατέθεσαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με τις τρεις πλέον γνωστές συμβάσεις του Υπουργείου Παιδείας και της CISCO Hellas ΑΕ για την τηλεκπαίδευση, τις οποίες αποκρύπτει επί μήνες η Νίκη Κεραμέως και η ύπαρξή τους έγινε γνωστή από «καραμπόλα», μέσω της Έκθεσης Αντικτύπου για την τηλεκπαίδευση που εκπόνησε το ΕΚΠΑ. Καμία από τις συμβάσεις αυτές δεν έχει αναρτηθεί δημόσια, παρά τα επίμονα αιτήματα της αντιπολίτευσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι δηλώσεις της Βούλτεψη δημιουργούν περαιτέρω ερωτήματα σχετικά με τις σχέσεις του υπουργείου με τη Cisco και το τι τελικά συμβαίνει.

Πηγή:https://thepressproject.gr/den-yparchei-kamia-symvasi-me-ti-cisco-ypostirizei-i-voultepsi-adeiazontas-tin-ypourgo-paideias/




Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2020

Η έκτακτη τηλεκπαίδευση ως μόνιμη κανονικότητα για το μέλλον

 

Η έκτακτη τηλεκπαίδευση ως μόνιμη κανονικότητα για το μέλλον


Στον σχεδιασμό του ορκωτού λογιστή και άρτι διορισμένου προέδρου της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων είναι μια δραστική μεταρρύθμιση με κατάργηση του σχολείου και του πανεπιστημίου ως υλικών χώρων συλλογικής μάθησης και κοινωνικοποίησης και αντικατάσταση των εκπαιδευτικών από κομπιούτερ που θα μεταβιβάζουν αδιαμεσολάβητα κάποιες αποσπασματικές «δεξιότητες», προκαθορισμένες από τη διαβούλευση των αρμόδιων κρατικών στελεχών με εκπροσώπους «της αγοράς».

Η υποκατάσταση των σχολικών αιθουσών από την κατ’ οίκον τηλεκπαίδευση δεν αποτελεί απλά μια προσωρινή λύση έκτακτης ανάγκης λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.

Είναι το πρώτο βήμα για μια δραστική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, με κατάργηση του σχολείου και του πανεπιστημίου ως υλικών χώρων συλλογικής μάθησης και κοινωνικοποίησης και αντικατάσταση των εκπαιδευτικών από κομπιούτερ που θα μεταβιβάζουν αδιαμεσολάβητα στους εκπαιδευόμενους κάποιες αποσπασματικές «δεξιότητες», προκαθορισμένες από τη διαβούλευση των αρμόδιων κρατικών στελεχών με εκπροσώπους «της αγοράς».

Δεν πρόκειται για το κινδυνολογικό σενάριο κάποιου «ψεκασμένου» συνωμοσιολόγου ή για ενδόμυχους φόβους κάποιου αντικαθεστωτικού αναρχοκομμουνιστή, αλλά για την πρόταση που έχει καταθέσει δημόσια, εδώ και μερικούς μήνες, ένα ανερχόμενο στέλεχος του μητσοτακικού «επιτελικού κράτους»: ο ορκωτός λογιστής Δημήτρης Ντζανάτος, πρόεδρος επί δεκαετίες του εγχώριου παραρτήματος της πολυεθνικής Grant Thornton, διδάκτορας του Παντείου με διδακτική προϋπηρεσία σε τρία ΑΕΙ της χώρας, αναπληρωτής γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της Ν.Δ., μέλος της προεκλογικής «ντριμ τιμ» του Κυριάκου, αντιπρόεδρος του Ασύλου Ανιάτων και άρτι διορισμένος από την κυβέρνηση πρόεδρος της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων.

Προσωπικός φοροτεχνικός επίσης του πατρός Μητσοτάκη, σύμφωνα με υμνητικό δημοσίευμα των «Παραπολιτικών» (31/1/2019), όπου και ο ίδιος αρθρογραφεί –με διασημότερη τη βαθυστόχαστη διακήρυξή του (6/4/2020) πως «αυτοί που περιμένουν να γαμήσουν τον Κυριάκο, για άλλη μία φορά θα αρκεστούν στον αυνανισμό»...

Επισήμως, βέβαια, η τηλεκπαίδευση συνιστά «όλως εξαιρετικό» μέτρο, άμεσα συνδεδεμένο με την πανδημία, όπως διαβάζουμε στην υπουργική απόφαση 120126/ΓΔ4 της 12ης Σεπτεμβρίου που την επέβαλε για τη φετινή σχολική χρονιά, «εφόσον παραμένει ο κίνδυνος διασποράς του κορωνοϊού covid-19».

Ηδη, βέβαια, η κυβέρνηση έχει θεσπίσει προληπτικά τη διευρυμένη χρήση της για οποιονδήποτε «λόγο που ανάγεται σε έκτακτο ή απρόβλεπτο γεγονός» (άρθρο 62§1 του Ν.4686 της 12/5/2020) και ειδικότερα για την αντιμετώπιση μαθητικών καταλήψεων (Υ.Α. 131451 της 30/9/2020).

Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτή η προσφυγή στην εξ αποστάσεως διδασκαλία, με όλα τα προβλήματα που αυτή συνεπάγεται (όπως γνωρίζουν από πρώτο χέρι εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί και γονείς), παραμένει μια έκτακτη δυνατότητα –κάτι σαν τον θεσμό της πολιτικής επιστράτευσης. Στον σχεδιασμό του κ. Ντζανάτου, αντίθετα, μια τέτοια δομή προκρίνεται ως μόνιμη κανονικότητα για το μέλλον της ελληνικής εκπαίδευσης.

Η πρόταση αυτή περιλαμβάνεται ως ειδικό κεφάλαιο στο βιβλίο του κ. Ντζανάτου «Επιτελικό Κράτος: ένα προαπαιτούμενο υπέρβασης της παρακμής», έναν ογκώδη τόμο 700 σελίδων που γράφτηκε μεταξύ Αυγούστου 2019 και Μαρτίου 2020 και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη τον περασμένο Ιούλιο. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, κάπου 450 σελίδες, καταλαμβάνει η παρουσίαση (αυθεντική ερμηνεία;) του Ν.4622/2019 για το «επιτελικό κράτος».

Προηγείται μια αρκούντως καφενειακή ανάλυση για την κρίση, το ελληνικό κράτος, τις εγχώριες «ελίτ», την «anti-authority παράδοση» της χώρας, «το 2019 ως ορόσημο» και τις αντιστάσεις που αναμένεται να συναντήσει η κυβερνητική πολιτική της Ν.Δ. (σ. 21-214) κι ακολουθεί το κερασάκι στην τούρτα: οι οραματισμοί του μεταρρυθμιστή φοροτεχνικού για το εκπαιδευτικό μας σύστημα (σ. 215-36).

Βιβλία, τέλος!

Βασική μέριμνα του κ. Ντζανάτου και επίκεντρο των προτάσεών του είναι η μορφή και το περιεχόμενο των νέων εγχειριδίων «για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης» (σ. 226). Τα τωρινά σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία, διαβάζουμε, πρέπει να αντικατασταθούν από κείμενα «σε ηλεκτρονική μορφή» που «θα βασίζονται στον μεγαλύτερο βαθμό σε εικόνες», δίχως την ανιαρή «περιφραστική αναφορά» των παραδοσιακών εγχειριδίων, και θα «συμπληρώνονται με ήχο, δηλαδή με ηχητικά αρχεία τα οποία περιλαμβάνουν το περιφραστικό υλικό του βιβλίου.

Με αυτόν τον τρόπο ο χρήστης θα μπορεί να μάθει ακούγοντάς το στο αυτοκίνητο, στο μετρό, στο κρεβάτι του, στον δρόμο καθώς περπατάει» (σ. 229). Εξυπακούεται πως όλα αυτά δεν θα έχουν καμιά σχέση με ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα: «Η γλώσσα ενός τέτοιου βιβλίου πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο φιλική προς τον χρήστη». Επειδή δε «η απόδοση κειμένου με φιλικό τρόπο δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί ιδιαίτερη δεξιότητα για μία σειρά επιστήμονες», ξεχάστε την παραδοσιακή συγγραφή από τους ίδιους τους κατόχους της επιστημονικής γνώσης: το έργο θα το αναλάβουν «οι τεχνικοί της πληροφορικής» (σ. 230), δημιουργώντας νέα «βιβλία» που δεν θα είναι ακριβώς βιβλία αλλά «εφαρμογές».

Η οικονομική παράμετρος μιας τέτοιας αλλαγής είναι βέβαια κάτι παραπάνω από προφανής, όπως και οι κερδισμένοι απ’ αυτήν. Οσο για την ποιότητα της υποσχόμενης «φιλικής απόδοσης», μια πρώτη γεύση πήραμε από τα περσινά αριστουργήματα τύπου «ΣΚΟΙΛ ΕΛΙΚΙΚΟΥ»...

Τα κομπιούτερ θα καταστήσουν επίσης περιττούς τους εκπαιδευτικούς ως συλλογικό φυσικό εξεταστή της αφομοίωσης της ύλης από τους μαθητές. «Ενα τέτοιο βιβλίο», εξηγεί ο κ. Ντζανάτος, «θα πρέπει να έχει μηχανισμούς εξωτερικών εξετάσεων, πάντα με ηλεκτρονική εφαρμογή. Αυτό σημαίνει ότι οι διδασκόμενοι, οπουδήποτε και αν βρίσκονται, θα μπορούν με ευκολία να εξετάζονται και να πιστοποιούνται οι γνώσεις τους, με τρόπους αντικειμενικούς, αδιάβλητους και με υψηλές επιστημονικές προδιαγραφές, δηλαδή, μεταξύ άλλων, χρειάζεται μια βάση δεδομένων για ασκήσεις και ερωτήματα, αυτά που μέχρι σήμερα γίνονταν στην αίθουσα με τις εξετάσεις» (σ. 230).

Περιεχόμενο

Ποιος θα αναλάβει αυτά τα ηλεκτρονικά προγράμματα (επιπέδου -προφανώς- multiple choice test, αφού οι υπολογιστές αδυνατούν εκ των πραγμάτων να ελέγξουν πιο σύνθετες απαντήσεις);

Ο κ. Ντζανάτος είναι και εδώ εξαιρετικά σαφής: τα νέα «βιβλία» θα φτιαχτούν από κάποιους ανθρώπους «που έχουν τη γνώση του [αντίστοιχου επιστημονικού] αντικειμένου» (και, συνεπώς, «δεν είναι χρήσιμο να εξοβελιστούν» ούτε «είναι δυνατό να βρεθούν κάποιοι να τους αντικαταστήσουν»), «με τη βοήθεια ειδικών από το εκπαιδευτικό σύστημα και την αγορά» (σ. 231).

Η «βοήθεια» αυτή δεν θα είναι απλώς τεχνική, αλλά ο μηχανισμός που θα καθορίσει σε τελική ανάλυση το περιεχόμενο της παρεχόμενης γνώσης, με ιεραρχήσεις και κριτήρια όχι και τόσο επιστημονικά: «Στο παρελθόν, ένας μικρός κύκλος καθόριζε τους εκπαιδευτικούς στόχους και τα προγράμματα. Τώρα, με βάση τις δυνατότητες δημοσιότητας και διαβούλευσης, μπορεί να εμπλακούν σε αυτή τη διαδικασία όχι μόνο εκπαιδευτικοί αλλά και πάρα πολλοί, [...] κυρίως αυτοί που εφαρμόζουν ήδη τις γνώσεις στην πράξη.

Οι παραγωγικές μονάδες, τα στελέχη τους και οι οργανώσεις τους» αλλά και γενικότερα «άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, σε επιμέρους τομείς, από τη χώρα μας ή και από το εξωτερικό» (σ. 232). Οσο για το αδιάβλητο της όλης «εξεταστικής» διαδικασίας, είναι προφανές ότι, με ένα απλό USB, ο εξ αποστάσεως εξεταζόμενος με τα σωστά κονέ (ή/και φράγκα) θα «πιστοποιείται» σαν νέος Αϊνστάιν!

Η «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών αυτών «προϊόντων» θα γίνεται, τέλος, με μεθόδους που θυμίζουν το like στο fb: «Οι αναγνώστες ενός τέτοιου προϊόντος, οι κριτικές που έχει λάβει [από ποιους;], η χρησιμοποίηση τμημάτων του σε άλλες δημοσιεύσεις, είναι μεγέθη που στο παρελθόν με δυσκολία υπολογίζονταν, σήμερα μπορούν με ευχέρεια, διαρκώς και σε πραγματικό χρόνο, να αξιολογούνται και να υπολογίζονται» (σ. 233).

«Εικονική» εκπαίδευση

Ο αυθεντικός ερμηνευτής της σκέψης Μητσοτάκη δεν σταματά όμως στη μέση του δρόμου. Τελικός στόχος του νέου ηλεκτρονικού σχολικού εγχειριδίου, ξεκαθαρίζει, είναι η κατάργηση του ίδιου του σχολείου, αυτού του χώρου μάθησης, αμφίδρομης επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης που συνδέθηκε άρρηκτα με τη νεωτερικότητα, και η αντικατάστασή του από έναν μηχανισμό μονόδρομης εξατομικευμένης κατήχησης μέσω υπολογιστή: «Αυτές οι πρακτικές, μαζί με άλλες που η ζωή θα αναδείξει, καταργούν σταδιακά την έννοια της αίθουσας διδασκαλίας, όπως εμείς την ξέραμε. Διαμορφώνουν την “εικονική” αίθουσα διδασκαλίας.

Σε αυτήν θα συμμετέχουν εξ αποστάσεως άτομα, όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά από όλο τον κόσμο» (σ. 230). Ο κ. Ντζανάτος κάνει βέβαια και μια περαστική σπονδή στον «ανθρώπινο δεσμό ανάμεσα στον εκπαιδευτή και τον εκπαιδευόμενο» (σ. 222), η αντίφασή της με τα υπόλοιπα πιστοποιεί, ωστόσο, τον προσχηματικό χαρακτήρα της.

Ο,τι ισχύσει στα σχολεία ακόμη περισσότερο αφορά τα πανεπιστήμια. Ο συγγραφέας δεν κρύβει την απέχθειά του για τα τωρινά ΑΕΙ, «απολιθωμένες δομές που η ζωή θα τις πετάξει στο περιθώριο» (σ. 235), υποδεικνύοντας ως προτιμότερη λύση για κάθε φιλόδοξο νέο τα «προγράμματα εκπαίδευσης εξ αποστάσεως» των ξένων πανεπιστημίων: «Κάποιος που θέλει σήμερα να αποκτήσει εξειδικευμένες γνώσεις σε ένα συγκεκριμένο πεδίο της επιστήμης», αποφαίνεται, «μπορεί να το κάνει εύκολα και φθηνά. Δεν θα γραφτεί σε κάποιο από τα πανεπιστήμιά μας, να ξοδέψει ατελείωτες ώρες και πολύ μεγάλο κόστος, παρακολουθώντας μαθήματα, που μπορεί να είναι αμφίβολης ποιότητας. Εχει την επιλογή, και πολλοί το κάνουν, να γραφτεί σε ένα από τα προγράμματα αυτών των διάσημων πανεπιστημίων. Θα πληρώσει ένα σχετικά μηδαμινό ποσό και αν είναι ικανός, θα λάβει μια πιστοποίηση η οποία έχει διεθνή αναγνώριση και κυρίως είναι πολύ σημαντική στα μάτια της αγοράς» (σ. 234).

Προσέξτε: δεν πρόκειται για σύγκριση της ελληνικής δημόσιας δωρεάν παιδείας με τα (πανάκριβα και απροσπέλαστα για τους πολλούς) «διάσημα πανεπιστήμια» της παγκόσμιας ελίτ, αλλά για τα φαστ-τρακ προγράμματα ταχύρρυθμης φτηνής «κατάρτισης» που τα ίδια ιδρύματα στήνουν, ως παράπλευρη μπίζνα, για τη διεθνή πλέμπα. «Σπουδές» στο πόδι, με άλλα λόγια.

Κατά τα άλλα, ο άριστός μας δεν παύει βέβαια να στηλιτεύει αφ’ υψηλού (σ. 224) την «αντίληψη της ήσσονος προσπάθειας» που βασιλεύει στην ελληνική εκπαίδευση!

Πατρίκιοι και πληβείοι

Η μεταφύτευση αυτής της «ταχύρρυθμης» αρπαχτής στα καθ’ ημάς πρέπει να αποτελέσει, κατά τον πρόεδρο της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων, τον πυρήνα της επερχόμενης «μεταρρύθμισης» των εγχώριων ΑΕΙ ‒και, αν κρίνουμε από ένα προειδοποιητικό δημοσίευμα στα «Νέα» (13/11), θα αποτελέσει όντως το κέντρο βάρους του επερχόμενου νέου θεσμικού πλαισίου των τελευταίων.

Οσο γίνεται πιο διακριτικά, ο κ. Ντζανάτος σκιαγραφεί μάλιστα τα μέτωπα της επερχόμενης σύγκρουσης: «Από τη μια, έχουμε τεράστιες δυνατότητες, με τις νέες τεχνολογίες, να αξιοποιήσουμε τους Ελληνες αναγνωρισμένους επιστήμονες, που δραστηριοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Από την άλλη, έχουμε τη διατήρηση των κεκτημένων κάποιων ανθρώπων, που η εξέλιξη της τεχνολογίας και της ιστορίας τους σπρώχνει στο περιθώριο. Θα ήταν ανόητο να χάσουμε κι αυτή τη μεγάλη ευκαιρία» (σ. 235).

Φυσικά, οι αναγνωρισμένοι επιστήμονες του Πρίνστον και του ΜΙΤ δεν πρόκειται να έρθουν στην Ελλάδα και να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα σε κάθε φοιτητή που χρειάζεται να καλύψει κάποια κενά, όπως συμβαίνει στα καλοπληρωμένα ιδρύματά τους· θα εισφέρουν ένα DVD με μαθήματα, σαν κι αυτά που μπορεί να αλιεύσει κανείς στο yοutube, και θα κάνουν κάποιες διαλέξεις μέσω webex (ή, το πολύ πολύ, μια σύντομη βόλτα δεκαπενθήμερων ημι-διακοπών στο Ελλάντα). Οσο για τους άλλους, που «η εξέλιξη σπρώχνει στο περιθώριο», θα τους αναλάβουν λογικά και αυτούς τα πανεπιστημιακά ΜΑΤ που ετοιμάζει ο κ. Χρυσοχοΐδης.

Η ταξικότητα της όλης πρότασης είναι, φυσικά, οφθαλμοφανής: μολονότι αυτό δεν ομολογείται ανοιχτά, η προτεινόμενη «μεταρρύθμιση» αφορά τη δημόσια παιδεία των κατώτερων τάξεων. Η υψηλή γνώση, δίχως αναπαραγωγή της οποίας δεν μπορεί να υπάρξει καμιά κοινωνία, είναι αδύνατο φυσικά να καλλιεργηθεί αποκλειστικά και μόνο με βιντεοπαχνίδια, διαλέξεις εξ αποστάσεως και τυποποιημένα, μηχανικά «τεστ πολλαπλής επιλογής».

Θα αποτελεί το πανάκριβο προνόμιο των λίγων και εκλεκτών που θα μπορούν να πληρώσουν αληθινή παιδεία και πραγματικές σπουδές, εδώ ή στο εξωτερικό, δίχως ανταγωνισμό από τους ξεβράκωτους.

«Μεταρρυθμίσεις» διά της βίας;

Ηδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του, ο κ. Ντζανάτος υπονοεί σαφώς πως οι «μεταρρυθμίσεις» που ευαγγελίζεται θα χρειαστεί ενδεχομένως να επιβληθούν με τη βία:

«Επειδή η πολιτική που επιλέχτηκε για τον μετασχηματισμό του κράτους και της κοινωνίας, σωστά κατά τη γνώμη μου με βάση τις συνθήκες, δεν είναι βίαιη αλλά ήπια, υπάρχει ένας προφανής κίνδυνος. Οι παλιές αντιλήψεις καταρχήν να φρενάρουν με “ήπιους” τρόπους τις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα και στη συνέχεια να επιβληθούν ξανά, οδηγώντας μας πίσω στο παρελθόν» (σ. 16).

Ας προσέξουμε καλά αυτή τη σχεδόν συνθηματική διατύπωση: η βία ως μέσο επιβολής των «αναγκαίων» αλλαγών δεν είναι κάτι που αποκλείεται για λόγους αρχής, αλλά «με βάση τις συνθήκες» (που επικρατούσαν πριν από έναν χρόνο). Αν αυτές αλλάξουν, θα αλλάξουν και τα μέσα. Ο ίδιος ο επίδοξος αναμορφωτής μας ξεκαθαρίζει άλλωστε ότι «δεν έχει ψευδαισθήσεις»: οι απόψεις του, που συμμερίζεται και προωθεί η κυβέρνηση, «μπορεί να φαίνονται σήμερα κυρίαρχες πολιτικά, αλλά εκπορεύονται από μια μικρή ελίτ, ενώ η πλειοψηφία του κόσμου και κέντρα κρίσιμων αποφάσεων συνεχίζουν να είναι μπολιασμένα με την ιδεολογία της παρακμής» (σ. 15-6).

Οταν τα πράγματα στραβώσουν, προοπτική καθόλου μακρινή πλέον, να ετοιμαζόμαστε δηλαδή για τον γύψο μιας «μεταρρυθμιστικής» 4ης Αυγούστου

πηγή:https://www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/273849_i-ektakti-tilekpaideysi-os-monimi-kanonikotita-gia-mellon