Αλλη μια (ν)τροπολογία από τη Νίκη Κεραμέως

Διαλεκτή Αγγελή

Σε αντικατάσταση των Διευθυντών Σχολείων από προσωρινά στελέχη προχωρά η υπουργός Παιδείας, με τροπολογία που κατέθεσε στο νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση. Η Νίκη Κεραμέως αντιλαμβανόμενη την «καυτή» σχολική χρονιά που ξεκινάει σε λιγότερο από δύο μήνες, αποφάσισε να τοποθετήσει σε θέσεις-κλειδιά άτομα της αρεσκείας της ούτως ώστε να μπορέσει να εφαρμόσει ανεμπόδιστα μέτρα με τα οποία ο εκπαιδευτικός κόσμος διαφωνεί.

Η νομοθετική ρύθμιση έρχεται την προκειμένη στιγμή, καθώς η παράταση της θητείας των τωρινών στελεχών έχει λήξει και με την πρόφαση ότι ο νόμος της προηγούμενης κυβέρνησης για την επιλογή Διευθυντών Σχολείων κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ ως προς το μέρος της μυστικής ψηφοφορίας, διαδικασία στην οποία συμμετείχαν όλοι οι υπηρετούντες στην οικεία σχολική μονάδα μόνιμοι και αναπληρωτές εκπαιδευτικοί.

Και ενώ η υπουργός είχε τον χρόνο να διαμορφώσει το θεσμικό πλαίσιο και να ορίσει τα εκείνα τα κριτήρια που κρίνει κατάλληλα προκειμένου να επιλεγούν τα νέα στελέχη εκπαίδευσης, εντούτοις προχωρά στην πλέον απροσχημάτιστα προσχηματική διαδικασία της τοποθέτησης προσωρινών στελεχών μέσω υποκειμενικών κρίσεων, χωρίς τη διασφάλιση των μορίων και μάλιστα από διορισμένο Συμβούλιο Επιλογής.

Αντίδραση ΣΥΡΙΖΑ

Η τροπολογία προβλέπει τα ίδια και για τη σύσταση των Περιφερειακών Υπηρεσιακών Συμβουλίων Πρωτοβάθμιας (ΠΥΣΠΕ) και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΔΕ).

Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. «Αρκούσε μια απλή κίνηση κι αυτή έγινε με την κατάθεση της τροπολογίας για την παύση των Διευθυντών Εκπαίδευσης και τον διορισμό νέων, για να αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ότι η Νέα Δημοκρατία είναι αυτό που ήταν πάντα· ένα κόμμα γαντζωμένο με νύχια και δόντια στην εξουσία. Ενας μηχανισμός εξουσίας με μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος, που τρέφεται και αναπαράγεται από τον αυταρχισμό, την αναξιοκρατία και τον νεποτισμό. Μεσούντος του θέρους και μόλις ένα μήνα μετά τη δική της απόφαση για παράταση της θητείας των στελεχών της εκπαίδευσης, η κυβέρνηση εισάγει εξαίφνης τροπολογία για την άμεση αντικατάσταση των διευθυντών εκπαίδευσης με εντελώς αδιαφανείς και αναξιοκρατικές διαδικασίες. [...] Ακύρωσε τη νομοθετημένη αξιοκρατική διαδικασία που είχε θεσπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το ν. 4547/2018 με Συμβούλια Κρίσης, στα οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι του ΑΣΕΠ και της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και προχωρά σε μια διαδικασία διορισμού χωρίς κριτήρια, χωρίς μοριοδότηση, χωρίς αξιολογικούς πίνακες, μέσω ενός Συμβουλίου Επιλογής πλήρως ελεγχόμενου από το υπουργείο Παιδείας και με αποκλεισμό των αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών».

Στήριξη από ΚΙΝ.ΑΛΛ.

Τη νομοθετική πρόταση της Νίκης Κεραμέως στηρίζει και η τομεάρχης Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής, Χαρά Κεφαλίδου, η οποία αφιέρωσε μία ολόκληρη ερώτηση στη Βουλή για να κρίνει αρνητικά τον τρόπο επιλογής των στελεχών που έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση. «Η αυθαίρετη επιλογή και ο διορισμός τον Απρίλιο του 2015 των 13 Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης, καθώς και τα χαρακτηριστικά τα οποία πρόβαλαν ως στοιχεία υπεροχής τους, δηλαδή ότι προέρχονται από τον συνδικαλιστικό χώρο, έχοντας ως “περγαμηνές” την άρνησή τους στη διαδικασία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, δεν τους εμπόδισαν να αξιολογήσουν και να επιλέξουν στελέχη εκπαίδευσης των Περιφερειών ευθύνης τους.

Παρότι η θητεία τους είχε λήξει επανατοποθετήθηκαν χωρίς τη Διαπιστωτική Πράξη που απαιτείτο από τον τότε Υπουργό κ. Γαβρόλγου, ώστε να αναλάβουν το “έργο των εκκαθαρίσεων”» αναφέρει η τομεάρχης του ΚΙΝ.ΑΛΛ. κατηγορώντας πρώην περιφερειακό διευθυντή εκπαίδευσης για μη συμμόρφωση με τις προβλεπόμενες διαδικασίες.

Πάντως, δεν είναι η πρώτη φορά που κυβέρνηση της Ν.Δ. επιλέγει να ελέγξει νευραλγικά πόστα της εκπαίδευσης με αυτόν τον τρόπο. Θυμίζουμε το 2004, όταν η τότε υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου είχε ακολουθήσει παρόμοια διαδικασία για τις θέσεις των δεκατριών περιφερειακών διευθυντών εκπαίδευσης, η οποία σύμφωνα με δημοσίευμα της περιόδου («ΝΕΑ» 2.9.2004) φέρεται να είπε ότι «δεν πέφτει σε κανέναν λόγος για τις επιλογές της».

Πηγή:https://www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/253925_alli-mia-ntropologia-apo-ti-niki-kerameos

Γονείς-«μαϊμού» στηρίζουν Κεραμέως

Διαλεκτή Αγγελή

Σε τεράστιο φιάσκο με πιθανή πολιτική εμπλοκή μετατρέπεται η... αυθόρμητη στήριξη συλλόγων γονέων ιδιωτικών σχολείων στο νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση, καθώς οι πληροφορίες κάνουν λόγο μέχρι και για πλαστογράφηση υπογραφών.

Την περασμένη Παρασκευή, κυκλοφόρησε ένθερμη ανακοίνωση στήριξης του νομοσχεδίου της Νίκης Κεραμέως για την ιδιωτική εκπαίδευση. Την υπέγραφε η «Συντονιστική Επιτροπή Συλλόγων Γονέων Ιδιωτικών Σχολείων Ελλάδος» μερικών δεκάδων ιδιωτικών σχολείων από τα εκατοντάδες.

Η ανακοίνωση τασσόταν αναφανδόν υπέρ της νομοθετικής πρωτοβουλίας της υπουργού Παιδείας παρά το γεγονός ότι στη δημόσια διαβούλευση το σχέδιο νόμου συγκέντρωσε χιλιάδες αρνητικά σχόλια. Η πρωτοφανής για το περιεχόμενό της ανακοίνωση έκανε αλγεινή εντύπωση. Οι υπογράφοντες ζητούν ουσιαστικά την πλήρη αυτονομία των ιδιωτικών σχολείων, χωρίς κρατική εποπτεία, και επικροτούν την εργασιακή ισοπέδωση των εκπαιδευτικών.

Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ) απαντά: «εφόσον τα σχολεία μετατρέπονται σε αμιγείς επιχειρήσεις, να επιβληθεί ΦΠΑ 24% και οι τίτλοι σπουδών όλων των βαθμίδων να πιστοποιούνται με εξετάσεις των μαθητών στο δημόσιο σχολείο και υπό δημόσια εποπτεία».

Λίγα εικοσιτετράωρο αργότερα, η ΟΙΕΛΕ αποκάλυψε ότι ένας από τους οργανωτές της «αυθόρμητης έκφρασης στήριξης» του νομοσχεδίου Κεραμέως δεν έχει παιδιά που φοιτούν σε ιδιωτικό σχολείο και ότι η εν λόγω Συντονιστική Επιτροπή υπέκλεψε υπογραφές Συλλόγων ή πλαστογράφησε υπογραφές Συλλόγων που δεν υπάρχουν καν.

«Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (ΣΚΦΕ), κάποιοι εκ των Συλλόγων Γονέων των Αρσακείων Σχολείων που εμφανίζονται να υπογράφουν την ανακοίνωση δεν υφίστανται καν και φυσικά δεν έχουν εκλεγμένο Δ.Σ. Επίσης, σύμφωνα με καυστική ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος Pierce, ο Σύλλογος Γονέων μαθητών του σχολείου απαίτησε να αποσυρθεί το όνομά του, καθώς ποτέ δεν υπέγραψε την ανακοίνωση! Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η αρχική ανακοίνωση να τροποποιηθεί άρον άρον και οι υπογραφές των 25 Συλλόγων Γονέων Ιδιωτικών Σχολείων Ελλάδος να εξαφανιστούν ως διά μαγείας από την ανακοίνωση» αναφέρει η ΟΙΕΛΕ.

Σοβαρή καταγγελία

Βάζει μάλιστα στο κάδρο την ίδια την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως προχωρώντας σε μία εξαιρετικά σοβαρή καταγγελία: «Είναι φανερό ότι όλη αυτή η ιστορία ήταν ένα κακοστημένο φιάσκο ενορχηστρωμένο από την υπουργό Παιδείας, ώστε να επενδύσει με δήθεν φιλοκοινωνικό προφίλ το άθλιο νομοθέτημά της. Είναι σαφές ότι πρόκειται για μια οργάνωση-σφραγίδα που ανασύρεται όποτε το απαιτούν το κόμμα και οι... σχολάρχες».

● Αύριο, Τρίτη, θα πραγματοποιηθεί συνάντηση της ΟΙΕΛΕ με την Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας για το νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση, το οποίο αναμένεται να κατατεθεί σύντομα στη Βουλή.

πηγή:https://www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/252824_goneis-maimoy-stirizoyn-kerameos

Κάτω από πλάτανο μέσα στην λίμνη!

Γιατί έχουμε σχολεία;

Του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Μεγάλη η διαμάχη, πολιτική αλλά και κοινωνική, για το νομοσχέδιο της παιδείας. Οι δικοί μου δάσκαλοι μού δίδαξαν ότι όταν υπάρχουν τέτοιες διαφωνίες, πρέπει να πηγαίνεις στις βασικές αρχές, για να δεις πού έγκεινται οι διαφωνίες αυτές.
Το πρώτο και το βασικό ερώτημα που οφείλει κανείς να θέσει, είναι γιατί έχουμε σχολεία. Γιατί δεν επιτρέπουμε απλά στους αριστερούς να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αριστερές αρχές, ή αριστερή ιστορία, στους δεξιούς με δεξιές ερμηνείες, στους μουσουλμάνους να διδάσκουν το Κοράνι, στους ορθόδοξους τη Βίβλο; Γιατί δεν επιτρέπουμε στα παιδιά των υπουργών να μαθαίνουν ότι ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος ήταν εναντίον του λαϊκισμού και υπέρ της κοινωνικής προσφοράς ή σε άλλους γονείς να μαθαίνουν στα παιδιά ότι είχε και μια αντιφασιστική χροιά; Ο λόγος είναι ότι η παιδεία είναι ένα οικουμενικό δημοκρατικό εγχείρημα. Και για αυτό οι κοινωνίες αποφάσισαν να μην επιτρέψουν στους γονείς να διδάξουν τα παιδιά του όπως νομίζουν, με τις δικές τους αρχές, αλλά να το κάνουν συλλογικά. Μόνο που για να είναι η παιδεία οικουμενικό και δημοκρατικό εγχείρημα, χρειάζεται να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις.
Χρειάζεται να υπάρχει στα σχολεία ένα ευρύ κοινωνικό μείγμα παιδιών όλων των κοινωνικών τάξεων. Χρειάζεται να πληρείται και μια δεύτερη προϋπόθεση, να υπάρχει ένα μείγμα διαφορετικών ικανοτήτων, μείγμα από διαφορετικού είδους νοημοσύνες θα έλεγα.
Πόσο μάλλον όταν ξέρουμε ότι, σύμφωνα με όλες τις έρευνες, τα παιδιά εξελίσσονται σε διαφορετικές ηλικίες. Κάποιο παιδί που δεν δείχνει ιδιαίτερες δυνατότητες στα 12, μπορεί να τις αναπτύξει στα 14, 16, 18 ή ακόμα και στο πανεπιστήμιο. Ως πανεπιστημιακός δεν ήμουν πάντα πολύ καλός στο να κάνω πρόβλεψη για τα παιδιά που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο πώς θα βγουν, ποιοι θα είναι πιο επιτυχημένοι. Πόσο μάλλον στο να κρίνουμε τα παιδιά από την ηλικία των 12 και 15 ετών –αυτό που κάνει το νομοσχέδιο με τα πρότυπα σχολεία.
Ιδιαίτερα δε, από τη στιγμή που ξέρουμε ότι η νοημοσύνη δεν είναι ένα πράγμα. Αναρωτιέμαι για τους αρχιτέκτονες του νομοσχεδίου για την παιδεία και απορώ: Δεν είναι γονείς; Δεν έχουν καταλάβει ότι διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές αρετές, ότι άλλα είναι καλά στα μαθηματικά, άλλα στη φιλολογία, άλλα έχουν συναισθηματική νοημοσύνη; Το σχολείο πρέπει να αγκαλιάζει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά για να μπορεί να υπηρετήσει το δημοκρατικό, οικουμενικό εγχείρημα της παιδείας.
Υπάρχει βέβαια και η κριτική ότι το σχολείο είναι ένας ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, ότι παράγει και αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία. Μόνο που η κυρίαρχη ιδεολογία συγκρούεται με τις ζωντανές εμπειρίες των μαθητών και των καθηγητών. Γιατί έρχεται το παιδί μετανάστης και καταλαβαίνει και εκφράζει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα λένε στο σχολείο και η ιστορία μπορεί να είναι διαφορετική. Μπορεί να έρθει μια άλλη μαθήτρια και να θέσει το θέμα ότι ο ρόλος της οικονομικής πολιτικής δεν είναι ακριβώς αυτός που λέει το βιβλίο. Και μέσα στο πλαίσιο αυτό δημιουργούνται ρήγματα στον ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους και αναδεικνύεται μια τάση προς τη δημοκρατία, στο βαθμό, βέβαια, που υπάρχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις.

Ρήγματα δημοκρατίας

Και για να εμβαθύνω ακόμα περισσότερο στο θέμα, θα αναφερθώ σε έναν από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους όλων των εποχών (για μένα ο καλύτερος οικονομολόγος που δεν έχει πάρει Νόμπελ -έχει πεθάνει τώρα), τον Άλμπερτ Ο. Χίρσμαν. Το βιβλίο του «Exit, Voice and Loyalty» χρησιμοποιείται από όλες τις κοινωνικές επιστήμες και ιδιαίτερα η διαφοροποίηση που κάνει μεταξύ του exit (έξοδος) και του voice (φωνή) ως μορφές κοινωνικής οργάνωσης.
Η έξοδος είναι ο τρόπος λειτουργίας της αγοράς: δεν σου αρέσει η ντομάτα από ένα μαγαζί, φεύγεις, κάνεις έξοδο, δηλαδή, και αγοράζεις από αλλού. Αυτό ισχύει και για τα αυτοκίνητα, τα ρούχα και τα πιο πολλά προϊόντα της αγοράς. Η φωνή είναι διαφορετικός τρόπος λειτουργίας: κάθεσαι και συζητάς κάτι που δεν σου αρέσει. Η φωνή απαιτεί να εμπλακείς σε μία κοινωνική σχέση, να συζητήσεις για παράδειγμα, πώς το σχολείο μπορεί να γίνει καλύτερο.
Το σχολείο, λοιπόν, όπως και το πανεπιστήμιο, δεν είναι θέμα ανταγωνισμού. Το έχω αναφέρει και άλλες φορές ως πανεπιστημιακός, που έχω υπηρετήσει σε 2 πανεπιστήμια της Αθήνας, ότι είμαι πολύ περήφανος αν τα Γιάννενα ή η Κομοτηνή πάνε καλά, δεν είναι στόχος μου να πάει η Αθήνα καλύτερα. Δεν μπαίνει θέμα ανταγωνισμού, μπαίνει θέμα φωνής, βελτίωσης όλων των πανεπιστημίων.
Πολύ σωστά ο Νίκος Φίλης διερωτάται στη Βουλή με ποιον μιλάει η κυβέρνηση, ποιους συμβουλεύεται, τι συμβουλές παίρνει, πώς λαμβάνει υπόψη την ιστορία της ελληνικής παιδείας. Πώς η γνώση μεγάλων θεωρητικών, όπως ο Γληνός ή ο Παπανούτσος, αλλά και αυτή των ανθρώπων της πρώτης γραμμής, των δασκάλων, των καθηγητών, των πανεπιστημιακών, ενσωματώνεται στο νέο νομοσχέδιο. Πρέπει να σας πω ότι η γνώση αυτή δεν φαίνεται να ενσωματώνεται πουθενά.
Η άποψή μου για το σχολείο, όμως, στηρίζεται και στην προσωπική μου εμπειρία, όντας πατέρας τριών παιδιών που έχουν φοιτήσει στο δημόσιο σχολείο της Κάτω Κηφισιάς σε όλες τις βαθμίδες. Στα σχολεία τους υπήρχε ακριβώς αυτό το μείγμα διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και διαφορετικών ικανοτήτων. Είχαν και εξαιρετικούς δασκάλους και καθηγητές, που αγαπούσαν το σχολείο και πάλεψαν πάρα πολύ για αυτό. Αναρωτιέμαι αν η κυβέρνηση έχει ακούσει αυτούς τους ανθρώπους.

Ταξική η πολιτική της ΝΔ

Γιατί δεν είναι δυνατό να τους έχει ακούσει και να θεωρεί ότι το θέμα είναι τα πρότυπα σχολεία, που το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύουν το exit, την έξοδο, να αφαιρούν από το σύστημα το οικουμενικό και δημοκρατικό στοιχείο, να εξαιρούν. Και όταν δίνουμε τη δυνατότητα εξαίρεσης, αφαιρούμε μέρος του κινήτρου για βελτίωση. Γιατί πλέον δεν υπάρχει το ίδιο άγχος να βελτιώσεις, για παράδειγμα, το δημόσιο σχολείο της Κηφισιάς, και αφήνεις και τα παιδιά και τους καθηγητές να παλεύουν μόνοι τους.
Η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας είναι ταξική και αυτό φαίνεται, όχι μόνο από το νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση θέλει να το κρύψει, αλλά δεν μπορεί. Αν μου ζητούσε κανείς να διαλέξω ένα μόνο πράγμα, μια μόνο πολιτική της Νέας Δημοκρατίας που να δηλώνει την ταξικότητά της, αυτή θα ήταν η ρύθμιση για τα διετή προγράμματα που θα πήγαιναν τα παιδιά από τα ΕΠΑΛ. Η ρύθμιση αυτή έδειξε ακριβώς πώς αισθάνονται για την παιδεία. Για να θυμηθούμε και τον Ντάντε, είναι σαν να λέτε στα ΕΠΑΛ ότι όποιος μπει εδώ μέσα, ας διώξει οποιαδήποτε ελπίδα από μέσα του. Σαν να λέει η κυβέρνηση ότι «δεν μας νοιάζει για τα παιδιά των ΕΠΑΛ».

Πολίτες, όχι πελάτες

Η κριτική της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της συζήτησης για την παιδεία, ότι δεν τον ενδιαφέρει η αξιοκρατία και ότι θέλει την ισότητα προς τα κάτω, ουσιαστικά επιβεβαιώνει ένα πράγμα: ότι το κυβερνητικό κόμμα δεν έχει καταλάβει τι είναι το σχολείο. Τι είναι αυτό το δημοκρατικό, οικουμενικό εγχείρημα που εμείς οι αριστεροί και αριστερές θέλουμε να υπηρετήσουμε. Εμείς δεν επιδιώκουμε να κάνουμε τους φοιτητές και τους μαθητές αριστερούς και αριστερές, αλλά αντιθέτως πολίτες ικανούς να κρίνουν και την αριστερά και το κέντρο και τη δεξιά. Ικανούς να κρίνουν για θέματα που τους αφορούν. Να γίνουν πολίτες και όχι πελάτες.

πηγή:http://epohi.gr/iati-exoume-sxoleia/

Δήλωση του ηθοποιού Μάκη Παπαδημητρίου για το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις

Δήλωση του ηθοποιού Μάκη Παπαδημητρίου για το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις

 
 
 
 

Ο Μάκης Παπαδημητρίου, ηθοποιός δήλωσε για το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις:

«Ενας λύκος παρουσιάστηκε ξαφνικά, ένα κρύο πρωινό, πενήντα μέτρα από την πόρτα του σπιτιού του. Απόρησε για μια στιγμή, δεν είχε εμφανιστεί λύκος τόσο κοντά σε σπίτια στο παρελθόν. Εριξε μια πέτρα κι έβαλε μια φωνή. Ο λύκος έφυγε αλλά γύρισε και πάλι μετά από λίγες μέρες. Του φώναξε και πάλι, ο λύκος έφυγε αλλά ξαναγύρισε, πιο κοντά αυτή τη φορά. Φώναξε και τώρα, μα ο λύκος δεν κουνήθηκε. Απόρησε και πλησίασε το λύκο. Η απόσταση μεταξύ τους ήταν μόλις λίγα μέτρα. Ο λύκος είχε καθίσει κάτω, ήρεμος και κοιτούσε σαν κουτάβι. Δεν φαινόταν άγριος.

Πέρασε ο καιρός, ο λύκος κυκλοφορούσε στα χωράφια και γύρω από το σπίτι σαν φύλακας. Μια μέρα, καθόταν στο σπίτι κι έκανε να βγει έξω. Ο λύκος τού επιτέθηκε και τον ώθησε πίσω στο σπίτι. Τον έκλεισε μέσα. Δεν μπορούσε να βγει έξω. Οταν μεγάλωσαν τα παιδιά του, έμαθαν ότι δεν κάνει να βγουν από το σπίτι, έμαθαν να ζουν κάτω από την απειλή του λύκου. Τόσο απλά. Ο πραγματικός φόβος της εποχής μας είναι ότι με δυσκολία πια διακρίνουμε το λύκο και ότι τα παιδιά μας μαθαίνουν ότι η κατάσταση είναι δεδομένη και δεν αλλάζει. Μαθαίνουμε να μην παλεύουμε και αρκούμαστε να παλεύουμε για την ελευθερία μας και το δικαίωμα στην αντίδραση για να πάμε το πολύ από δωμάτιο σε δωμάτιο, ενώ μας ανήκει - σε όλους - το έξω,ο κόσμος όλος».

πηγή:https://www.902.gr/eidisi/politiki/230315/dilosi-toy-m-papadimitrioy-gia-nomoshedio-gia-tis-diadiloseis?fbclid=IwAR3WwBMdWQTzfV06zmLBIak1s0ZY7vUpdpAa3Py3SeZJhNrRiPVckvihULw

Η ΝΔ παραδέχεται ότι χρηματοδοτείται από ιδιωτικά σχολεία

Η ΝΔ επιβεβαιώνει επί της ουσίας τα όσα κατήγγειλε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ), Μιχάλης Κουρουτός περί χρηματοδότησης του κόμματος από ιδιωτικά σχολεία. 

«Υπάρχουν σχολάρχες που χρηματοδοτούν τη ΝΔ», κατήγγειλε συγκεκριμένα ο Μιχάλης Κουρουτός στην Εφημερίδα των Συντακτών, η οποία στο ρεπορτάζ της αναφέρει ότι, σύμφωνα με έγγραφα από την Επιτροπή Διαφάνειας της Βουλής για τη χρηματοδότηση των κομμάτων, προκύπτει ότι δεν πρόκειται για ιδιωτικές πρωτοβουλίες χορηγίας σχολαρχών. Αντίθετα οι εν λόγω επιχειρηματίες έχουν μετατρέψει τα ίδια τα σχολεία τους, σε χρηματοδοτικά κέντρα πολιτικού κόμματος.

Η παραδοχή της ΝΔ

Απαντώντας το κυβερνών κόμμα αναφέρει σε ανακοίνωση του: «η Νέα Δημοκρατία αμέσως μετά την ανάληψη της ηγεσίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ξεκίνησε την εξυγίανση των οικονομικών της που είχαν επιβαρυνθεί από την οικονομική κρίση και τη συνακόλουθη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης. Με απόλυτη διαφάνεια έχει καταθέσει στη Βουλή τις πηγές χρηματοδότησής της. Σε αυτές περιλαμβάνονταν το 2016 και οι συνεισφορές επιχειρήσεων μέχρι 20.000 ευρώ, τηρώντας όλα όσα ορίζει ο νόμος.

» Δίχως περίεργες διαδρομές και εικονικές συμβάσεις όπως γινόταν στο "μαγαζί". Η προσπάθεια να συνδεθεί η αναβάθμιση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, παράλληλα με την προσπάθεια αναβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης, με συμφέροντα, είναι άλλη μια θλιβερή απόπειρα να κάνουν το άσπρο - μαύρο. Είναι τόσο υποκριτικό, ειδικά τη στιγμή που για την εκπαίδευση των δικών τους παιδιών προτιμούν τα ιδιωτικά σχολεία».

Πρόκειται για μία ανακοίνωση που παρά την προσπάθεια άμυνας διά της επίθεσης στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάνει σαφές ότι η ΝΔ παραδέχεται ότι χρηματοδοτείται από ιδιωτικά σχολεία. Αυτό φέρνει το κόμμα και την κυβέρνηση σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση αφού έχει επανειλημμένως κατηγορηθεί από την αντιπολίτευση αλλά και φορείς της εκπαίδευσης ότι ικανοποιεί τις απαιτήσεις των σχολαρχών. 

• Τι δείχνουν τα έγγραφα της Επιτροπής Διαφάνειας

«Χρηματοδοτήσεις από νομικά πρόσωπα του πολιτικού κόμματος/συνασπισμού κομμάτων Νέα Δημοκρατία 2016» έγιναν από Ελληνογερμανική Αγωγή Παναγέα Σάββα Α.Ε. 20.000 ευρώ, Εκπαιδευτήρια Δούκα Α.Ε. 20.000, Σ. Αυγουλέα Λιναρδάτου Ανώνυμη Εκπαιδευτική Εταιρεία 20.000, Δωδώναι Α.Ε. 1.000, Κοραής Εκπαιδευτικές Επιχειρήσεις 1.000. Εμφανίζεται και η ACS (9.000) χωρίς να διευκρινίζεται αν είναι τα ACS Εκπαιδευτήρια ή συνώνυμη εταιρεία.

«Χρηματοδοτήσεις από 1/1/217 έως 17/5/2017» έγιναν από: Ελληνογερμανική Αγωγή Παναγέα Σάββα Α.Ε., Σ. Αυγουλέα Λιναρδάτου Ανώνυμη Εκπαιδευτική Εταιρεία, Κοραής Εκπαιδευτικές Επιχειρήσεις, ενώ εμφανίζεται πάλι η εταιρεία ACS (9.000).

ΟΙΕΛΕ: Θα προσφύγουμε με κάθε νόμιμο μέσο

Όπως επισήμανε σχετικά ο κ. Κουρουτός: «Το να χρηματοδοτείται ένα κόμμα από κάποιον ιδιώτη σε συνθήκες διαφάνειας, αυτό είναι θεμιτό. Το να χρηματοδοτείται ένα κόμμα εξουσίας από ένα ιδιωτικό σχολείο, έναν φορέα δηλαδή που εποπτεύεται από το υπουργείο Παιδείας, που παρέχει κατά το Σύνταγμα δημόσιο αγαθό και εκδίδει ισότιμους τίτλους, αυτό είναι ηθικά, ενδεχομένως και νομικά, επιλήψιμο». 

Και συμπληρώνει: «Τώρα πλέον μπορούμε να ερμηνεύσουμε την απόλυτη μονομέρεια του απολύτως καταστροφικού για την ιδιωτική εκπαίδευση και για τον χώρο της Παιδείας νομοσχεδίου Κεραμέως, που εκπληρώνει ακόμη και τις πιο ακραίες επιθυμίες των σχολαρχών. Θεωρώ ότι είναι μείζον ζήτημα μια κυβέρνηση να νομοθετεί υπό τέτοιες συνθήκες. Είναι μείζον ζήτημα για τη δημοκρατία μας ένα κοινωνικό αγαθό να αλλοιώνεται τόσο βάναυσα από σχέσεις διαπλοκής κομμάτων με ορισμένους επιχειρηματίες. Αποτελεί, πλέον, μονόδρομο για την ΟΙΕΛΕ η προσφυγή μας με κάθε νόμιμο μέσο, ώστε το κατάπτυστο αυτό νομοθέτημα που θέτει θέμα νομιμότητας των εκδιδόμενων τίτλων σπουδών να ανατραπεί».

Εξώδικο στην Κεραμέως

Ήδη η ΟΙΕΛΕ απέστειλε εξώδικη διαμαρτυρία προς την υπουργό Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, ζητώντας έστω και την ύστατη στιγμή να αποσύρει το νομοσχέδιο που διαλύει την ιδιωτική εκπαίδευση επισημαίνοντας παράλληλα την κρισιμότητα του θέματος σε ηθικό, πολιτικό και ίσως και νομικό επίπεδο: «Δεν πρόκειται για χορηγίες ιδιωτών, αλλά για χρηματοδότηση ιδιωτικών σχολείων που είναι φορείς εποπτευόμενοι από το Υπουργείο Παιδείας, παρέχουν κατά το Σύνταγμα δημόσιο και κοινωνικό αγαθό και εκδίδουν ισότιμους τίτλους σπουδών. Τα έσοδά τους προέρχονται από δίδακτρα, γεγονός που θέτει νέο ηθικό ζήτημα για το αν οι γονείς είναι σύμφωνοι που τα χρήματα τα οποία επενδύουν για την εκπαίδευση των παιδιών τους κατευθύνονται σε κομματικά ταμεία».

πηγή:https://tvxs.gr/news/ellada/i-nd-paradexetai-oti-xrimatodoteitai-apo-idiotika-sxoleia?fbclid=IwAR1LJLOk4ax87iq4Ux4RJN9RK2gNFyboMSHhyPWcNv-eXy4qeBZV8tHtvhU

Λιμναίος προϊστορικός οικισμός Δισπηλιού Καστοριάς

Κανιβαλιστικές διαθέσεις

Αννα Ανδριτσάκη

Δεν είναι η πρώτη απόπειρα διάλυσης της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Φαίνεται όμως να είναι η πιο αποφασιστική. Αλλωστε η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δείξει ήδη τις κανιβαλιστικές διαθέσεις της.

Στόχος, η επαναφορά του πλαισίου που προσδιόρισε ο περιβόητος νόμος Αρβανιτόπουλου με τον οποίο, το 2014, καταργήθηκαν δύο βασικές δικλίδες ασφαλείας στον χώρο: η υποχρεωτική έγκριση οποιασδήποτε μεταβολής από τον (οικείο) διευθυντή Εκπαίδευσης αλλά και η θεσμική εποπτεία από το υπουργείο Παιδείας. Αποτέλεσμα αυτού ήταν οι ιδιοκτήτες των σχολείων α) να προβαίνουν σε αναιτιολόγητες απολύσεις αφού δεν προβλεπόταν κανένας έλεγχος νομιμότητας και ακόμα περισσότερο καταχρηστικότητας των όρων εργασίας, β) να διαμορφώνουν κατά βούληση το καθεστώς των συμβάσεων με τους εκπαιδευτικούς (εξ ου και το φαινόμενο των 7μηνων και 8μηνων συμβάσεων με την απόλυση των εκπαιδευτικών το καλοκαίρι και την επαναπρόσληψή τους, συνήθως με χειρότερους όρους, τον Σεπτέμβριο, γ) να διευρύνουν το ωράριο για τις απογευματινές δράσεις, χωρίς αύξηση αποδοχών (βλ. υπερωρίες).

Ετσι αποδομήθηκαν τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, ενώ παράλληλα απαξιώθηκε η έννοια του λειτουργήματος και ο χαρακτηρισμός της παρεχόμενης παιδείας ως κοινωνικού αγαθού. Κατά παράβαση του Συντάγματος, φυσικά, που αναφέρεται στο δημόσιο αγαθό της Παιδείας.

Είχαν προηγηθεί: το 2012, η αποδοχή της γνωμοδότησης του ΝΣΚ για την ένταξή των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στο ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο με ιδιαιτέρως μειωμένες αποδοχές και το 2013 η υπογραφή τής από το 2012 πράξης του υπουργικού συμβουλίου με την οποία καταργήθηκαν όλες οι νομοθετικές εγγυήσεις που ρύθμιζαν την εποπτεία του κράτους επί των ιδιωτικών σχολείων και τις σχέσεις εργασίας των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Αυτομάτως μεταφέρθηκε η σχετική αρμοδιότητα στο υπουργείο Εργασίας και οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί εντάχθηκαν στο τότε νέο μνημονιακό Εργατικό Δίκαιο.

Η προσφυγή της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας (ΟΙΕΛΕ) στο ΣτΕ το 2013 οδήγησε στην απόφαση αναστολής της σχετικής απόφασης.

Το 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ κατάργησε όλες τις διατάξεις των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τώρα, η αντεπίθεση της κυβέρνησης της Ν.Δ. ξεκινά. Μαζί και ο αγώνας των εκπαιδευτικών.

πηγή:https://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/251136_kanibalistikes-diatheseis

Ο δεκάλογος του φιλελεύθερου ατομιστή και η καταστολή

1. Ερχόμαστε στον κόσμο και πεθαίνουμε μόνοι, χωρίς εξαρτήσεις από τους άλλους ούτε ευθύνη για την ευημερία τους.
2. Το άτομο δεν έχει εγγενείς αξίες, αρχές, και δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους.
3. Το άτομο αποτελεί μια μονάδα που ενδιαφέρεται μόνο για τον πλουτισμό και την επιτυχία του. Ευτυχία είναι η ήρεμη απόλαυση του πλούτου.
4. Οι σχέσεις που αποκτώ με τους άλλους είναι επιφανειακές και εκούσιες, αποτέλεσμα της βούλησης και της απόφασής μου.
5. Είμαστε ιδιοκτήτες του εαυτού μας.
6. Δικαιούμαστε να πουλάμε τις ικανότητες και την περιουσία μας, με πρώτες την ικανότητα να δουλεύουμε και το σώμα μας.
7. Η κοινωνία αποτελεί μια συμβατική σχέση για την προστασία της ιδιοκτησίας, των συμβάσεων και της τάξης.
8. Ολες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εμπορευματικές, αποτέλεσμα προσφοράς, ζήτησης και ανταγωνισμού. Το συμβόλαιο αποτελεί τη βάση των ανθρώπινων σχέσεων.
9. Η ηθική, η ιδεολογία, η πίστη στο «κοινό καλό» αποτελούν γνωσιακό σφάλμα και κίνδυνο για την κοινωνική ηρεμία.
10. Εφόσον δεν υπάρχει κοινότητα ή κοινή ηθική να περιορίζει την ατομική απληστία, η κοινωνική ειρήνη αποτελεί αρμοδιότητα της αστυνομίας, της καταστολής και της παρακολούθησης.

 Αυτές οι δέκα αρχές με τις παραλλαγές και τους συνδυασμούς τους αποτελούν την κυρίαρχη θεολογία και μυθολογία της εποχής μας, όπως την εκφράζει η σημερινή Δεξιά. Είναι θεολογία γιατί στηρίζεται σε απόλυτη και ανεξερεύνητη πίστη. Μια πίστη που διαψεύδεται από το σύνολο, σχεδόν, της κοινωνικής επιστήμης, της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης. Αλλά όπως και κάθε μυθολογία, απορρίπτει τις ενάντιες αποδείξεις και ενδυναμώνεται από την επιστημονική διάψευσή της.

Ο καπιταλιστής λειτουργεί με ένα μείγμα φόβου και απληστίας, δεν ενδιαφέρεται για τον άλλο που αποτελεί είτε εμπόδιο είτε εργαλείο στα σχέδια μας. Ο τέλειος χομπσιανός φιλελεύθερος μεταφέρει τον «πόλεμο όλων εναντίον όλων» από την πλασματική «φυσική κατάσταση» στις αγορές και στα δικαστήρια. Αυτή είναι η βάση της φιλελεύθερης άποψης ότι η ελευθερία είναι αρνητική. Η δήλωση του Χομπς, ότι ελευθερία είναι η απουσία «εξωτερικών εμποδίων», αποτελεί την κλασική της διατύπωση.

Ελευθερία και καταστολή

Εφόσον ελευθερία είναι η απομάκρυνση εξωτερικών εμποδίων, ο εαυτός διαχωρίζεται ριζικά από τον κόσμο που φαίνεται ξένος και απειλητικός και από τους άλλους που γίνονται είτε εχθροί είτε όργανα των σχεδίων μας. Εδώ ψηλαφίζουμε την σύνδεση φιλελευθερισμού και καταστολής, νεοφιλελευθερισμού και κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Στις προνεωτερικές κοινότητες ο λόγος, ο θεός ή η φύση θεμελίωναν μια ηθική του αγαθού, της αρετής και των καθηκόντων. Η νεωτερικότητα απελευθέρωσε το άτομο και πυροδότησε έντονους και πολύμορφους ανταγωνισμούς.

Το προσωπικό συμφέρον και το ιδιωτικό βίτσιο ταυτίζονται με τη δημόσια αρετή, υποστήριξε ο Μαντεβίλ και η βρετανική πολιτική οικονομία. Η αρετή και κάθε ενέργεια που αντιτίθεται στην «απληστία της φύσης» και αποσκοπεί στο καλό των άλλων βλάπτει την οικονομία και εμποδίζει την εμπορική και πνευματική πρόοδο.

Μόνο η κακία, δηλαδή το ιδιωτικό συμφέρον και η πολυτελής ζωή, προωθεί την οικονομία και την πρόοδο. Οι ανισότητες είναι «φυσικές», ο ανταγωνισμός και η συνεχής συσσώρευση πλούτου και δόξας αποτελούν την ανθρώπινη «πεμπτουσία». Οι ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται στην καλλιέργεια και την ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος.

Οταν η προνεωτερική αρετή αντικαταστάθηκε από τα ατομικά δικαιώματα, μόνο εξωτερικοί περιορισμοί θα μπορούσαν να συγκρατήσουν τον κυρίαρχο εγωκεντρισμό. Το τιμωρητικό δίκαιο, η καταστολή, οι φυλακές και οι εκτελέσεις αποτελούν τον αναγκαίο σύντροφο της ατομικής ελευθερίας. Ο Χομπς γράφει στον «Λεβιάθαν» ότι ενώ ο νόμος είναι απαραίτητος σε μια κοινωνία χωρίς έμφυτα καθήκοντα και αρετή, αποτελεί εντούτοις εξωτερικό εμπόδιο που «καθορίζει και δεσμεύει». Είναι επομένως προϋπόθεση αλλά και εχθρός της ελευθερίας.

Αυτή την έντιμη παραδοχή, ότι η συνειδησιακά ανεξέλεγκτη ελευθερία χρειάζεται ισχυρή εξωτερική καταστολή και έντονη παρακολούθηση, έχουν ξεχάσει οι φιλελεύθεροι. Η εγωκεντρική ελευθερία και η αδιαφορία για τους άλλους αποτελούν στυλοβάτες του νεοφιλελευθερισμού. Ελευθερία σημαίνει να επιλέγουμε τα σχολεία και τους γιατρούς μας, τα χάπια που μας κάνουν ευτυχισμένους και το DNA των παιδιών μας, το iPhone ή το πιο τελευταίο Samsung.

Είμαστε ελεύθεροι αν τα πάντα γίνονται εμπόρευμα προς πώληση και είμαστε ίσοι όταν μπορούμε να αγοράσουμε οτιδήποτε πουλιέται. Η μεταμοντέρνα επιταγή «κοίτα την πάρτη σου», «η απληστία είναι καλή», μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε εαυτόν και άλλους. Κάθε επιθυμία μπορεί να γίνει δικαίωμα και κανένα εμπόδιο δεν πρέπει να αναχαιτίζει την εκπλήρωση της ατομικής βούλησης. Αλλά η επιθυμία κινείται από την έλλειψη και είναι αχόρταγη.

Το δικαίωμα δεν κουβαλάει μαζί του τη δυνατότητα ικανοποίησής του. Τα δικαιώματα ανήκουν στον κανονιστικό χώρο και στις διαλέξεις της Νομικής Σχολής, όχι στην πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Ξεκινάω τις διαλέξεις μου στο Πανεπιστήμιο διαβάζοντας τα άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, του Συντάγματος και διαφόρων διεθνών συμβάσεων που διακηρύσσουν το «δικαίωμα στην εργασία».

Μετά παραθέτω τις πρόσφατες στατιστικές για τον αριθμό των ανέργων και κυρίως των νέων χωρίς δουλειά. Η απόσταση μεταξύ των δικαιωμάτων και της πραγμάτωσής τους είναι τόσο μεγάλη και αγεφύρωτη όσο αυτή μεταξύ ουρανού και γης. Οι φοιτητές μαθαίνουν από την αρχή τη διαφορά ανάμεσα στους νομικούς κανόνες και την καθημερινότητα, κάτι που δεν ακούγεται αρκετά στην ελληνική μεταφυσική του δικαίου.

Εδώ ψηλαφίζουμε τη σύνδεση φιλελευθερισμού και καταστολής. Ενα ηθικό και νομικό σύστημα που βασίζεται στη νομιμοποίηση της επιθυμίας γίνεται μηδενιστικό, επίφοβο, βίαιο. Καθιστώντας τον εγωκεντρισμό κυρίαρχη κοινωνική ηθική, αυξάνει τις ανισότητες και δημιουργεί πραγματικούς και φανταστικούς φόβους. Το δόγμα «νόμος και τάξη» επεκτείνεται, η αστυνόμευση γενικεύεται, η κατάσταση ανάγκης μονιμοποιείται, γίνεται νόμος ή τάξη. Το κράτος πρόνοιας εγγυήθηκε ένα μίνιμουμ αξιοπρεπούς διαβίωσης και κοινωνικής ασφάλισης· το νεοφιλελεύθερο κράτος εγγυάται αποκλειστικά την ασφάλεια.

Χτίζει τείχη και φράχτες για να κρατήσει τους ανεπιθύμητους έξω και τους πλούσιους «πολιορκημένους» μέσα. Απαγορεύει τις συναθροίσεις, τις πορείες και τις διαμαρτυρίες γιατί ξεβολεύουν τους νοικοκυραίους και διαταράσσουν την ιδεολογική ηρεμία (https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/250470_filosofiki-astynomia-kai-diadiloseis). Η αναστολή των ελευθεριών στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης της πανδημίας σταδιακά παίρνει χαρακτηριστικά κανονικότητας. Η εγωκεντρική ελευθερία οδηγεί σε ολοένα εντεινόμενο καταναγκασμό και παρακολούθηση.

Αλληλεγγύη και κοινότητα

Αλλά ο φιλελεύθερος δεκάλογος απορρίπτεται από τη ζωή. Κανένας δεν έρχεται στον κόσμο μόνος, έξω από την οικογένεια, την κοινότητα, τις αξίες που μαθαίνουμε στην αρχή και μας ακολουθούν σε όλη τη ζωή. Αποτελούν το ήθος, τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Η αγάπη, η ευθύνη, η έγνοια για τον άλλο, όχι η αδιαφορία και η σκληρότητα, αποτελούν τις βάσεις της ανθρώπινης ζωής.

Η μέριμνα και η συμπάθεια με αυτούς που υποφέρουν αναδύονται καθημερινά. Το είδαμε και στις τρεις κρίσεις τα τελευταία δέκα χρόνια. Η αλληλεγγύη κράτησε την κοινωνία στην οικονομική και ανθρωπιστική κρίση των μνημονίων· η αλληλεγγύη απαντάει στις ανάγκες των κατατρεγμένων της Γης που φτάνουν στη χώρα μας ζητώντας προστασία· η αλληλεγγύη και οι δημόσιες υπηρεσίες μάς κράτησαν όρθιους στην πανδημία.

Η κοινότητα αποτελεί σχέση αμοιβαίας μέριμνας με τους άλλους που συμπληρώνεται από την έγνοια που έχουμε για αυτήν τη μέριμνα. Δεν δίνω γιατί περιμένω να μου δώσεις, δεν υπάρχει ανταλλαγή και προσδοκία ανταμοιβής. Προσφέρω και νοιάζομαι γιατί ανήκουμε στην ίδια συλλογικότητα. Η μη ανταλλακτική αμοιβαιότητα ενδιαφέροντος, όχι συμφέροντος, μας κάνει αυτό που είμαστε. Εδώ θα παιχτεί το μέλλον της Αριστεράς αλλά και της χώρας.

* Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και πρόεδρος του Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς»

πηγή:

https://www.efsyn.gr/themata/politika-kai-filosofika-epikaira/250869_o-dekalogos-toy-fileleytheroy-atomisti-kai-i

Νεοφιλελευθερισμός και σοφτ ολοκληρωτισμός

Τάσος Τσακίρογλου

«Το άγχος συνδέεται με ό,τι θα μπορούσε να συμβεί, ενώ ο φόβος συνδέεται με ό,τι γνωρίζουμε ότι θα συμβεί. Το άγχος εμφανίζεται σε απροσδιόριστες καταστάσεις, ο φόβος όταν ο πόνος ή η κακοτυχία είναι συγκεκριμένα». Με τα λόγια αυτά ο μεγάλος Αμερικανός κοινωνιολόγος Ρίτσαρντ Σένετ περιγράφει, στο βιβλίο του «Η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού» (εκδόσεις Σαββάλας), την αλλαγή των τελευταίων δεκαετιών με την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού.

Το μέλλον δεν συνδέεται τόσο με το άγχος ότι κάτι κακό και απροσδιόριστο μας περιμένει, αλλά μάλλον με τη βεβαιότητα ότι αυτό το κακό –στον βαθμό που προσωποποιείται στην ανασφάλεια, στην ανεργία και στην οικονομική ή κοινωνική περιθωριοποίηση– θα έρθει αργά ή γρήγορα. Αυτή η βεβαιότητα γεννά και τον φόβο για την επερχόμενη καταστροφή, φόβο που επιδρά παραλυτικά στη διάθεσή μας να αντισταθούμε και να πολεμήσουμε. Η μοιρολατρία είναι η αναπόφευκτη συνέπεια. Η παραίτηση που βλέπουμε σήμερα σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού απορρέει από τη συμφιλίωση με το «μοιραίο».

Αυτό αφορά και η περίφημη «αριστερή μελαγχολία» που δεν είναι άλλο από την εσωτερίκευση της ήττας και των καταστροφών των τελευταίων πολλών δεκαετιών. Σε αυτό συνέβαλε η προσαρμογή αρχικά της σοσιαλδημοκρατίας και στη συνέχεια της Αριστεράς διαφόρων αποχρώσεων στην κυρίαρχη ιδεολογία: η επανάσταση είναι ουτοπία, άρα και η όποια αμφισβήτηση του συστήματος αποτελεί μια παλιομοδίτικη αποκοτιά ή απλώς μια γραφικότητα. Κατά συνέπεια, όσο περισσότερο η Αριστερά μιλούσε για εξέγερση και αντίσταση τόσο περισσότερο στην πράξη προσαρμοζόταν στο σύστημα, δηλαδή στις αξίες του, στα προτάγματά του και στην ιδεολογία του.

Απεμπόλησε έτσι μια πρωταρχική αγνότητα και εντιμότητα και βούλιαξε αργά αλλά σταθερά στην κινούμενη άμμο της διαχείρισης, των μηχανισμών και της γραφειοκρατίας. Και μάλιστα την ίδια στιγμή που έμοιαζε να απολαμβάνει αυτάρεσκα αυτό το νέο κοινωνικό περιβάλλον, συνέχιζε να μιλά με μεγάλα λόγια για «αντίσταση», «αγώνα», «κοινωνική αλλαγή» και «προστασία των πιο ευάλωτων». Φούμαρα δηλαδή.

Η «ρευστή νεωτερικότητα» ρευστοποίησε πολιτικά και ιδεολογικά την Αριστερά, η οποία σήμερα αδυνατεί να μορφοποιήσει μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση που να δείχνει βιώσιμη στα μάτια της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Ο αρχικά βολονταριστικός χαρακτήρας του δόγματος «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική» μετατράπηκε λόγω και της αδυναμίας της Αριστεράς σε βασανιστική πραγματικότητα. Το κυρίαρχο αίσθημα σήμερα είναι ο εγκλωβισμός σε ένα δόκανο, από το οποίο είναι μάλλον απίθανο να ξεφύγουμε.

Οι αλλεπάλληλες επιτυχίες της συντηρητικής σκέψης και της ακροδεξιάς πολιτικής οφείλονται στην ικανότητά τους να δίνουν ένα απατηλό πρόσωπο σε αυτόν τον γενικευμένο φόβο: παγκοσμιοποίηση, ισλαμοποίηση, αχαλίνωτη σεξουαλική παρακμή, φεμινισμός, ξερίζωμα και πολιτισμική αλλοίωση.

Η Αριστερά, από την πλευρά της, τις τελευταίες δεκαετίες επιχείρησε να παίξει στο δικό τους γήπεδο και με τους δικούς τους όρους. Η «πολιτική των ταυτοτήτων», ο κατακερματισμός των πεδίων διεκδίκησης και σε πολλές περιπτώσεις ο μεταμοντέρνος πολιτικός λόγος την οδήγησαν στη μαζική άμυνα και στην πανωλεθρία. Ο αντίπαλος με σαρωτικές επιθέσεις και σαφές σχέδιο αποδόμησε το αριστερό ιδεολογικό οπλοστάσιο και έφθασε στο σημείο να ισχυρίζεται ότι αυτός είναι ο πραγματικός κληρονόμος του Διαφωτισμού, κόντρα σε μια ασυνάρτητη και υποκριτική φιλελεύθερη Αριστερά.

Και τώρα; Τώρα περισσότερο από ποτέ απαιτείται μια συλλογική και συντονισμένη προσπάθεια επαναπροσδιορισμού μιας σύγχρονης Αριστεράς, εναλλακτικού πόλου στον μηδενιστικό νεοφιλελευθερισμό και στον σοφτ ολοκληρωτισμό που προωθεί.

πηγή:https://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/250492_neofileleytherismos-kai-soft-oloklirotismos

Γιάννης Δέλλας (Αιρετός ΠΥΣΠΕ Καστοριάς) για τα τεκταινόμενα στην παιδεία

Δημοσκόπηση: Πετσόκομμα Κεραμέως για τα πεπραγμένα στην Παιδεία

Διαλεκτή Αγγελή

Η δυσαρέσκεια από την ανυποχώρητη στάση της υπουργού Παιδείας και τις απανωτές ενέργειές της, που πλήττουν ευθέως τον εκπαιδευτικό κόσμο, αντανακλώνται έντονα στα αποτελέσματα της έρευνας που διεξήγαγε η aboutpeople για το News 24/7 και φέρνει το κυβερνητικό έργο στην Παιδεία στην τρίτη θέση από το τέλος πριν τα εργασιακά θέματα και το μεταναστευτικό.

Οι ερωτώμενοι απάντησαν σε ποσοστό 66,1% ότι εκτιμούν αρνητικά ή μάλλον αρνητικά το κυβερνητικό έργο στον τομέα της Παιδείας, αποτέλεσμα το οποίο χρεώνεται στις επιλογές της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας και προσωπικά στη Νίκη Κεραμέως, αφού η Παιδεία δεν θεωρείται τομέας που επηρεάστηκε από την πανδημία και ως εκ τούτου, αυτό που αξιολογούν οι πολίτες είναι το πολιτικό σχέδιο του υπουργείου, όπως επισημαίνεται στην έρευνα.

Η Νίκη Κεραμέως κατάφερε να συνασπίσει εναντίον της ολόκληρο τον εκπαιδευτικό κόσμο. Εκπρόσωποι ομοσπονδιών, φοιτητές, μαθητές, γονείς, ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις τάχθηκαν ενάντια στις πρόσφατες νομοθετικές πρωτοβουλίες της υπουργού, συντηρητικές πρωτοβουλίες που πηγαίνουν το σχολείο χρόνια πίσω, όπως η επαναφορά της διαγωγής στου απολυτήριους τίτλους σπουδών, αλλά και αντιεκπαιδευτικές ενέργειες όπως η καταγραφή των μαθημάτων με κάμερες, η κατάργηση των μαθημάτων Τέχνης και ο εξοβελισμός των κοινωνικών επιστημών από τα ωρολόγια προγράμματα.

Ο τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης αναφέρθηκε στο αρνητικό ποσοστό που καταγράφει ο τομέας της Παιδείας στην έρευνα, τονίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε απέναντι στα πεπραγμένα της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με στόχο την υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου ενώ δεν παρέλειψε να σχολιάσει γενικά τα αποτελέσματα επισημαίνοντας:

«Τρεις μόνο τομείς του κυβερνητικού έργου (εξωτερική πολιτική, ψηφιακή πολιτική, υγεία) έτυχαν στην έρευνα σχετικά θετικής αξιολόγησης από τους πολίτες. Σε άλλον ένα, αυτόν του υπουργείου Εσωτερικών, αρνητικές και θετικές γνώμες μοιράζονται επακριβώς. Στους υπόλοιπους δώδεκα τομείς, οι αρνητικές γνώμες των πολιτών υπερτερούν των θετικών. Και αυτό δείχνει ότι το γυαλί αρχίζει να ραγίζει, παρά την άνιση στήριξη μεγάλου μέρους του μιντιακού συστήματος και τις πρόσκαιρες συνθήκες συσπείρωσης που προκάλεσε η πανδημία.»

Πηγή:https://www.efsyn.gr/node/250266

Διευθυντές γυμνασίων κλήθηκαν στην αστυνομία να απολογηθούν για τα θρησκευτικά

Στην αστυνομία κλήθηκαν οι διευθυντές τριών Γυμνασίων της Νάουσας να καταθέσουν αν μετά την απόφαση του Συμβουλίου Της Επικρατείας (ΣΤΕ) διδάσκονταν στο σχολείο τους τα πολυθρησκειακά βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών που εκδόθηκαν επί υπουργίας Γαβρόγλου.

Η αστυνομική κλήση προκλήθηκε μετά από καταγγελία από τον Φεβρουάριο της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων Νάουσας, σύμφωνα με την οποία «τα ακυρωμένα από το ΣτΕ προγράμματα σπουδών και βιβλία Θρησκευτικών, εκθέτουν τους μαθητές (ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ) στον κίνδυνο της ηθικής και πνευματικής βλάβης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό τους».

Και όπως τονίζουν, απαιτούν την «άμεση απόσυρση όλων των επίμαχων και παράνομων  βιβλίων Θρησκευτικών και αντικατάστασή τους με έντυπο υλικό (Ορθόδοξου Χριστιανικού περιεχομένου) και δηλώνουν «αποφασισμένοι να παρακολουθήσουμε στενά το συγκεκριμένο θέμα και, εφόσον κριθεί απαραίτητο, θα κινήσουμε κάθε νόμιμη διαδικασία ,ώστε να διασφαλιστούν  τα δικαιώματα και η ηθική και πνευματική ασφάλεια όλων των μαθητών κάθε σχολείου του Δήμου μας».

Η κλήση σε απολογία προκάλεσε την αντίδραση των εκπαιδευτικών Ημαθίας και οι διευθυντές των σχολικών μονάδων αρνήθηκαν να ανταποκριθούν στο αίτημα των Αρχών ζητώντας να τους επιδοθεί κλήση στην οποία να τους εξηγείται και για ποιο πράγμα τους κατηγορούν. Η τοπική ΕΛΜΕ με τον νομικό της σύμβουλο προσήλθαν στο Τμήμα προκειμένου να ενημερωθούν για ποιο λόγο και για ποια κατηγορία εγκαλούνται οι εκπαιδευτικοί, ποιος έκανε την καταγγελία και τι ακριβώς αφορά, αλλά δεν πήραν καμιά επίσημη εξήγηση.

Ο Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ημαθίας Αλέκος Μόσχος αναρωτιέται «τι δουλειά έχει η αστυνομία με την εκπαιδευτική διαδικασία», καταγγέλλει την κλήση των διευθυντών των σχολείων από την αστυνομία και σημειώνει ότι αυτές οι ενέργειες ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους και καλεί το Υπουργείο να παρέμβει και να παύσει τέτοιου περιεχομένου ενέργειες.

πηγή:https://tvxs.gr/news/ellada/klithikan-sto-astynomiko-tmima-na-apologithoyn-gia-ta-thriskeytika-dieythyntes-gymnasion

Σκλαβωμένη μνήμη

Μανώλης Πιμπλής

Οι αντιρατσιστικές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ και αλλού, με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικό, εκτός από το γεγονός ότι αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έθεσαν για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα και με τόση ένταση, το ζήτημα της αντίθεσης, ακόμη και της εξέγερσης απέναντι στην κατεστημένη ιστορική μνήμη.

Το γεγονός ότι μέσα σε λίγες μέρες πολίτες αποκαθήλωσαν αγάλματα εμπόρων σκλάβων στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στο Λονδίνο και στο Μπρίστολ της Βρετανίας αλλά και στο Βέλγιο (όπου καθηλώθηκε προτομή του Λεοπόλδου Β΄ και σβήστηκαν πινακίδες σε λεωφόρο που έφερε το όνομά του, λόγω των γνωστών εγκληματικών πολιτικών του στο Κονγκό), επιβεβαιώνει περίτρανα ότι και η μνήμη αποτελεί μέγα πεδίο ανταγωνισμών και διακρίσεων.

Η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα αγάλματα αυτά στήθηκαν σε παρελθούσες περιόδους. Το ίδιο συμβαίνει και με την ονοματοδοσία κεντρικών δρόμων ή πάρκων που πραγματοποιήθηκε πολλές δεκαετίες πίσω, σε εποχές που λ.χ. το ζήτημα της ισότητας ευαισθητοποιούσε πολύ λιγότερο. Κανείς δεν σκεφτόταν τότε ότι το 99% των αγαλμάτων απεικονίζει άνδρες, λευκούς, κυρίως στρατηλάτες και (συνήθως πολύ συντηρητικούς) πολιτικούς. Οτι σπάνια απεικονίζουν γυναίκες, το ίδιο σπάνια συγγραφείς και ζωγράφους, σπάνια επίσης αλλοεθνείς.

Η ελληνική περίπτωση δεν είναι διαφορετική – μάλλον το αντίθετο. Οπως ξέρουμε ήδη από τη δημόσια Ιστορία, οι παγιωμένες αφηγήσεις παραμένουν συχνά κραταιές, ακόμα και όταν αποδεικνύονται επιστημονικά έωλες. Ετσι, έχουμε το παράδοξο φαινόμενο, άνθρωποι που δηλώνουν φερ’ ειπείν αριστεροί, ή κεντροαριστεροί, ή φιλελεύθεροι, να διαπνέονται σε κομβικά θέματα από εντελώς άλλες αντιλήψεις από αυτές των κομμάτων που ψηφίζουν.

Αυτό πιθανότατα συμβαίνει γιατί οι παγιωμένες αφηγήσεις, που αναπαράγονται μέσω της εκπαίδευσης αλλά και θεσμών όπως η Εκκλησία, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία, όμως μέσω και των αγαλμάτων, μέσω και των ονομάτων των δρόμων, δημιουργούν μια εξουσιαστική, δομική μνήμη που παράγει συγκεκριμένα αντανακλαστικά. Αντανακλαστικά τα οποία μπορεί να είναι πια αναχρονιστικά ακόμη και για τους κληρονόμους αυτών που τα δημιούργησαν.

Κάπως έτσι ένας κεντρικός δρόμος της Αθήνας, αναπαράγοντας το κλισέ του ξένου «σωτήρα», έχει πάντα το όνομα του Εδουάρδου Λω, επικεφαλής του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που επιβλήθηκε το 1898. Εκ των υστέρων αυτός έμεινε βέβαια στην Ελλάδα, αλλά ποιος θα έβγαζε σήμερα δρόμο με το όνομα του Πολ Τόμσεν, έστω και αν αυτός παντρευόταν Ελληνίδα; Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο, αν σκεφτεί κανείς ότι ούτε νύξη δεν γίνεται για να δοθεί όνομα μεγάλου δρόμου στον Οδυσσέα Ελύτη, τον Γιώργο Σεφέρη ή τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο. Εστω με το σκεπτικό ότι ο σύγχρονος πολιτισμός είναι σήμερα μεγαλύτερο όπλο από τα τανκς.

Ομως ούτε η Ιστορία, ούτε η μνήμη, ούτε η κοινωνία μπορεί να είναι ακίνητο άγαλμα. Ούτε οι πόλεις μπορούν να μένουν, εσαεί, μαυσωλεία μνήμης.

Πηγή:https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/249887_sklabomeni-mnimi