Πριν 35 χρόνια μια χήρα γουνεργάτρια ( όχι καλά αμειβόμενη συγκριτικά με τις τότε καλές αμοιβές ) κατάφερε να σπουδάσει 2 παιδιά ( σε διαφορετικές πόλεις) μένοντας η ίδια σε σπίτι με ενοίκιο και χωρίς κανένα άλλο εισόδημα και άλλη βοήθεια. Σήμερα πείτε μου τι δυνατότητες έχει ένας εργαζόμενος να το κάνει αυτό; Μπορεί να το κάνει ένας μονόμισθος δάσκαλος; Μπορεί να το κάνει ένας μονόμισθος υπάλληλος σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ή σούπερ μάρκετ ή κούριερ κλπ.;
Αυτό για να καταλάβουμε πόσο πίσω έχουν πάει οι ζωές όλων
μας, χωρίς να ξέρω αν φταίει η παγκοσμιοποίηση ,η ΕΕ, οι G7 κτλ . Η εργατική
τάξη είναι βαριά χτυπημένη . Δεν πάει πιο κάτω.
Η τεχνολογία έχει προχωρήσει μπροστά, χωρίς όμως να πάρει
κάποιο κόμματι αυτής της προόδου ο εργαζόμενος . Αντ΄ αυτού έχουμε συνθήκες
γαλέρας σε μια σειρά από επαγγέλματα. Αν ζητήσεις το αυτονόητο σου κλείνουν το
στόμα ,σου πετάνε κυνικά στα μούτρα και έναν (τεχνηέντως καλλιεργημένο από τα
ΜΜΕ) κοινωνικό αυτοματισμό τύπου: " έλα μωρέ οι τεμπέληδες" ή
"οι συνδικαλιστές φταίνε" και άντε να τα βγάλει πέρα ο Αντώνης ο
δάσκαλος που σπουδάζει δυο παιδιά και έχει να πιει έναν καφέ έξω 3 χρόνια, έχει
και την ΔΕΗ με διακανονισμό και το σπίτι του παγωμένο, για να μην κρυώσουν τα
παιδιά στην Σαλονίκη ...
Την ίδια στιγμή τα golden boys του συστήματος έχουν αμοιβές
έτους ,όσο ένας εργαζόμενος σε 2 ζωές μαζί και οι μεγάλες επιχειρήσεις απίθανα
υπερκέρδη.
Αντιθέτως ,αν αναφερθώ στους ανέργους που αυξάνονται
καθημερινά (κυρίως σε πόλεις σαν την Καστοριά ) η οργή μου μεγαλώνει και
μεγαλώνει ακόμα παραπάνω, όταν λίγες μέρες μετά τα Τέμπη (ένα από τα βαρύτερα
συλλογικά τραύματα της τελευταίας δεκαπενταετίας), ακούς για ιδιωτικοποίηση του
νερού.
Του νερού ρε...; Του νερού;
Ο μεσαίωνας επέστρεψε δυναμικά. Χρέος μας να τον
σταματήσουμε. Για τις γενιές που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου