Η αδυσώπητη μοίρα των βιβλίων- Για την ταινία "Το βιβλιοπωλείο" της Κυρίας Γκριν, της Ιζαμπέλ Κοϊξέ

Τα βιβλία, όχημα πρωτοποριακών συνήθως ιδεών, βρίσκονται στο επίκεντρο της αγγλόφωνης ταινίας Το βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν, σε σκηνοθεσία και σενάριο της 58χρονης Ισπανίδας Ιζαμπέλ Κοϊξέτ, που βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο της Αγγλίδας Πενέλοπε Φιτζέραλντ (1916-2000), εμπορική επιτυχία του 1978.

Μια παθιασμένη με τα βιβλία σαρανταπεντάρα χήρα, η Φλόρενς Γκριν (Έμιλυ Μόρτιμερ), αγοράζει το 1959 ένα παλιό εγκαταλελειμμένο οίκημα, κάπου στην κεντρική Αγγλία, για να στεγάσει το βιβλιοπωλείο των ονείρων της. Βρίσκεται όμως αντιμέτωπη με την αδίστακτη Βάιολετ Γκαμάρ (Πατρίτσια Κλάρκσον), κοσμική κυρία με υψηλές διασυνδέσεις, που στόχευε να το χρησιμοποιήσει ως Πολιτιστικό Κέντρο. Η Γκαμάρ υποσκάπτει με κάθε μέσο τα σχέδια της Φλόρενς, φτάνοντας ακόμα και στην άσκηση πιέσεων σε κυβερνητικό επίπεδο, προκειμένου να ματαιώσει τη λειτουργία του βιβλιοπωλείου στο διατηρητέο κτίριο. Παρά τις σατανικές μηχανορραφίες της Γκαμάρ και τον ενορχηστρωμένο ψυχολογικό πόλεμο που διευθύνει, η επίμονη και αποφασιστική Φλόρενς ανοίγει το βιβλιοπωλείο, με σύμμαχους μια 10χρονη κοκκινομάλλα βοηθό, την Κριστίν, και έναν ώριμο κύριο, σύμβουλό της, τον Έντμοντ Μπράντις (Μπίλι Νάι), ο οποίος κατοικεί, συντροφιά με τα βιβλία του, στο παλιό γοτθικό αρχοντικό, στην κορυφή του λόφου, στην άλλη πλευρά της λίμνης.

Η Φλόρενς εφοδιάζει τα ράφια της με αμερικάνικες κυκλοφορίες επιστημονικής φαντασίας, όπως Τα χρονικά του Άρη (1950) και το Φαρενάιτ 451 (1953) του Ρέι Μπράντμπερι, προσελκύοντας το ενδιαφέρον οπότε το ατμοσφαιρικό γωνιακό βιβλιοπωλείο της γίνεται γρήγορα στέκι. Θρυαλλίδα, όμως, στις διενέξεις με την οπισθοδρομική τοπική κοινωνία απετέλεσε η παραγγελία 250 αντίτυπων του πρωτοποριακού μυθιστορήματος Λολίτα (1955), του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ.

Στην επίσημη τοπική δεξίωση, η Φλόρενς εμφανίζεται ανυποψίαστη με κόκκινο φόρεμα, προκαλώντας αρνητικά σχόλια, ενώ η δόλια κυρία Γκαμάρ εξακοντίζει συγκεκαλυμμένες προσβολές. Λίγο πριν τα εγκαίνια του βιβλιοπωλείου πυκνώνουν τα κακεντρεχή και απειλητικά σχόλια, με στόχο τον εκφοβισμό της Φλόρενς.

* * *

Οι δυο αντιθετικοί πόλοι που διέπουν την άνιση αρχετυπική σύγκρουση προσδιορίζονται εξαρχής. Από τη μια ο ισχυρός παράγοντας που ταυτίζεται με την εξουσία και από την άλλη ένα στοχαστικό πνεύμα που αψηφά το κατεστημένο. Πλάι στη σκιαγράφηση υπερβολικών χαρακτήρων αναδύεται διακριτικά η ιστορία του ανεκπλήρωτου έρωτα δυο αδερφών ψυχών, που μοιράζονται το ίδιο πάθος για τα βιβλία, αλλά δεν έμελλε να συναντηθούν εγκαίρως.

Η εκτός κάδρου αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, με την ίσως όχι τυχαία επιλογή της φωνής της Τζούλι Κρίστι, αφού υπήρξε πρωταγωνίστρια στην κινηματογραφική μεταφορά του Φαρενάιτ 451(1966, Φρανσουά Τρυφώ), που αναφέρεται συχνά στην ταινία, κρατά σε απόσταση την ηρωίδα, ενώ προετοιμάζει τον θεατή για μια ανατροπή, σχετικά με την ταυτότητα της αφηγήτριας. Ωστόσο, το ελπιδοφόρο ρίζωμα ενός σπόρου παρά τις αντιξοότητες, ανακαλεί την περίπτωση του μικρού Τοτό, στο Σινεμά ο Παράδεισος (1988, Τζουζέπε Τορνατόρε), που έγινε τελικά σκηνοθέτης, μπολιασμένος με την αγάπη για το σινεμά που του εμφύσησε ο ηλικιωμένος μηχανικός προβολής (Φιλίπ Νουαρέ).

Ο χαρακτήρας της Φλόρενς παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τον χαρακτήρα της Βιάν (Ζυλιέτ Μπινός), στην εμπορική κομεντί Σοκολά (2000, Λάσε Χάλστρομ). Σε αντίστοιχη ατμόσφαιρα με αρμονικά χρώματα και νοσταλγικές μουσικές και στις δύο περιπτώσεις, οι γυναικείοι αυτοί χαρακτήρες δίνουν αγώνα να επικρατήσουν σε μια κλειστή και αφιλόξενη κοινωνία, που εναντιώνεται σε κάθε αλλαγή και θεωρεί παρείσακτο κάθε ξένο.

Στο βιβλιοπωλείο της Κυρίας Γκριν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα η εκλεπτυσμένη αισθητική που περιβάλλει την μοναχική Φλόρενς, ειδικά στη σκηνή όπου διαβάζει απορροφημένη στο κρεβάτι, με λουλουδάτες πιζάμες και λιτά μαλλιά, ανάμεσα σε χρωματιστά φλοράλ υφάσματα. Χαρακτηριστική είναι και η ενδυματολογική πρόταση της έμπειρης σε ρομαντικές κομεντί Κοϊξέτ (Ελεγεία ενός έρωτα / 2008, Μαθήματα οδήγησης / 2014), μέσα από φετιχιστικές χρωματικές αντιθέσεις. Η λεπτή σιλουέτα της Φλόρενς αναδεικνύεται με στενές μακριές φούστες, ενώ τονίζεται μια παλιομοδίτικη, για το ’60, κλασική αγγλική κομψότητα, με στρογγυλεμένα γιακαδάκια που ξεπροβάλλουν από μεσάτα πουλόβερ. Ωστόσο, το ισπανικό ταμπεραμέντο της σκηνοθέτριας ζωντανεύει το συντηρητικό αυτό ντύσιμο με αντιθετικές χρωματικές πινελιές: πετρόλ πουκάμισο με πράσινη παπαγαλί ζακέτα ή βερικοκί πουκάμισο με γαλάζια και μουσταρδί ριγέ φούστα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και η αρχιτεκτονικές της επιλογές, με τη χαρακτηριστική πέτρινη αγροικία και το πνιγμένο στα βιβλία παλιό αρχοντικό του Μπράντις, όπου διαδραματίζεται η σκηνή γνωριμίας των πρωταγωνιστών, σε μια τελετουργική απόλαυση απογευματινού τσαγιού, συνοδεία γλυκού, αλ’ ανγκλέ. Στην πόλη, το γωνιακό παραδοσιακό σπίτι που στεγάζει το βιβλιοπωλείο της Φλόρενς έχει κυπαρισσί κουφώματα, ελκυστικές βιτρίνες και σκουρόχρωμες ξύλινες βιβλιοθήκες, που κυριαρχούν στα γενικά πλάνα κατά την είσοδο των πρώτων πελατών. Τα απανωτά τράβελινγκ στις ράχες και στους τίτλους των βιβλίων υπενθυμίζουν την ξεχασμένη σήμερα αξία τους.

Η πρωτότυπη μουσική του Αλφόνσο Βιλαλόνγκα, με θλιμμένες συνθέσεις για πιάνο ή βιολί συνοδεία ορχήστρας εγχόρδων, ακολουθούν την ψυχοσύνθεση της πρωταγωνίστριας. Σε εποχή κυριαρχίας του ροκ εν ρολ, οι αναχρονιστικές τύπου σουίνγκ μελωδίες του ’40, όπως το Feelinglonely on a Sunday afternoon, στο κλείσιμο, ενισχύουν την απαράμιλλη νοσταλγική ατμόσφαιρα, ενώ τα στοιχεία της φύσης σηματοδοτούν το ψυχολογικό βάθος των πρωταγωνιστών. Το θλιμμένο βλέμμα της Φλόρενς στις όχθες του ποταμού ή στα στάχια που λικνίζονται, λαμπιρίζοντας κάτω από τον ήλιο, προδίδει την απογοήτευσή της, όταν συνειδητοποιεί τη συντεταγμένη επίθεση της μικρής αυτής κοινωνίας εναντίον της. Η εικόνα μάλιστα στα βράχια, όπου αγναντεύει τη λίμνη με τους γλάρους, παραπέμπει στους πίνακες του Γερμανού τοπιογράφου Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ (1774-1840), όπου η ένταση του τοπίου φορτίζει ψυχολογικά την ανθρώπινη φιγούρα. Αντίστοιχο κοντράστ φωτεινότητας με τους πίνακες του ρομαντισμού αποπνέει και η συγκινητική σκηνή της συνάντησης του κομψού Μπράντις με την Φλόρενς, στη χειμωνιάτικη λίμνη, όπου ο ψυχρός αέρας παρασέρνει μαζί με τις κορυφές των δέντρων και τις φωνές τους, αναδεικνύοντας την υποβόσκουσα ερωτική ένταση. Τα πάντα συνοψίζονται στους μετρημένους διαλόγους και στα αχόρταγα βλέμματα, ενώ το ανεπαίσθητο τρυφερό χειροφίλημα, δείγμα αγγλικής αυτοκυριαρχίας, αναδύει ιπποτισμό, ανάλογο με τη δονκιχωτική στάση της ηρωίδας.

* * *

Με τις επανειλημμένες αναφορές στα διαδεδομένα τότε βιβλία του Μπράντμπερι και του Ναμπόκοφ προβάλλεται η οξεία κριτική στη μεταπολεμική αμερικάνικη μαζική κουλτούρα του ’50, με την εμφάνιση νέων κοινωνικών φαινομένων, όπως η επικράτηση του τηλεοπτικού θεάματος, η προβολή σεξιστικών προτύπων και ένας καλλιεργούμενος υπερκαταναλωτισμός, που υιοθέτησαν άκριτα, σαν υπνωτισμένες οι μάζες, μακριά από την κριτική προσέγγιση και την παραγωγή σκέψης που προσέφεραν ως τότε κυρίως τα βιβλία, στοιχεία που μαζί με το σχόλιο γύρω από την επικείμενη συρρίκνωση του αναγνωστικού κοινού και των τοπικών βιβλιοπωλείων, διαπλέκονται έντεχνα με το συντηρητισμό μιας κλειστής επαρχιακής κοινωνίας, σε μια δραματική μυθοπλασία, που αφιερώνεται στον σημαντικό Άγγλο συγγραφέα και κριτικό τέχνης Τζον Μπέργκερ (1926-2017).

*Η Ιφιγένεια Καλαντζή είναι θεωρητικός-κριτικός κινηματογράφου,

ifigenia.kalantzi@gmail.com

ΠΗΓΗ:https://www.e-dromos.gr/i-adysopiti-moira-ton-vivlion/

Το σχέδιο του εμφύλιου σπαραγμού

31-antonios_benakis.jpg

Ο πρόεδρος της σκιώδους «Οικονομικής Επιτροπής» του 1943-44, Αντώνιος Μπενάκης, στα ανέμελα προπολεμικά χρόνια (1936)

15.07.2018, 11:16 | Ετικέτες:  ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, εθνική αντίσταση, εμφύλιος, Ιστορία

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος

«Η οργάνωσις εδέχθη 82.000.000 δρχ. εκ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ορισμένων ευκαταστάτων Ελλήνων πολιτών»

Συνταγματάρχης Βεντήρης (αρχηγός ΡΑΝ) προς Εμμ. Τσουδερό, 4/3/1944

Τόσο η παραδοσιακή αντικομμουνιστική ιστοριογραφία όσο και η πρόσφατη αναβίωσή της τοποθετούν, ως γνωστόν, την έναρξη του Εμφυλίου όχι στο 1946 αλλά στο 1943. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, υποστηρίζουν, η κομμουνιστική ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποφάσισε να μονοπωλήσει την Αντίσταση διαλύοντας με τα όπλα τις ανταγωνιστικές προς αυτήν εθνικόφρονες αντιστασιακές ομάδες − εγχείρημα που στη μετέπειτα αντικομμουνιστική ορολογία έμεινε γνωστό σαν «ο πρώτος γύρος» της κομμουνιστικής επιβουλής.

Οπως έχει κατά κόρον εξηγηθεί, αυτή η μετάθεση της αφετηρίας του (ενός και αδιαίρετου) Εμφυλίου στα χρόνια της Κατοχής είναι πολλαπλά προβληματική, καθώς υπονοεί την ύπαρξη ενιαίων στρατοπέδων σε όλη τη δεκαετία του 1940: ταυτίζει πλήρως τον κοινοβουλευτισμό των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων (που, παρά τα προβλήματά του, απολάμβανε ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση) με την κατοχική Νέα Τάξη (που στερούνταν ολοσχερώς κάτι τέτοιο)· αποκαθιστά πολιτικά τους χιτλερικούς σχηματισμούς των Ταγμάτων Ασφαλείας, σαν ιδιότυπες συνιστώσες ενός κατά βάση φιλελεύθερου χώρου· αγνοεί, τέλος, τις οφθαλμοφανείς διαφορές ανάμεσα στο κοινωνικά ηγεμονικό ΕΑΜικό κίνημα και το πολιτικά απομονωμένο μετέπειτα αντάρτικο του ΔΣΕ, από το οποίο απείχε ακόμη και η πολυπληθής οργανωμένη κομμουνιστική βάση των αστικών κέντρων.

Μοναδικό επιχείρημά της είναι η αυτονόητη διαπίστωση της ύπαρξης εμφύλιων συγκρούσεων στη διάρκεια της Κατοχής, μεταξύ ΕΑΜικών κι αντιΕΑΜικών ανταρτοομάδων − έστω κι αν οι περισσότερες απ’ αυτές ουδέποτε πήραν τον χαρακτήρα μετωπικής σύρραξης, όπως στα Δεκεμβριανά ή το 1946-1949.

Τα ντοκουμέντα που δημοσιεύουμε σήμερα από το αρχείο του Τρύφωνα Τριανταφυλλάκου (ηγετικού στελέχους της οργάνωσης «Εθνική Δράσις» επί Κατοχής, υφυπουργού Πρ

Με όχημα την ποίηση: Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)

Με όχημα την ποίηση: Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)

Πρώτη Ηδονή

Περήφανα βουνά, Καλλίδρομον, Οίτη, Όθρυς,
κυρίαρχα βράχια, αμπέλια, στάχυα κι ελαιώνες.εδώ έχουν στήσει λατομεία, η θάλασσα τραβήχτηκε.δυνατό μύρο ηλιοκαμένων σκίνων
και το ρετσίνι στάζοντας θρόμβους. Μεγάλο,
κατερχόμενο βράδυ. Εκεί, στη όχθη, ο Αχιλλέας,
ούτε έφηβος σχεδόν ακόμη, δένοντας τα σανδάλια του,
ένιωσε εκείνη την ξέχωρη ηδονή, καθώς κράτησε
μέσα στη φούχτα του τη φτέρνα του. Για λίγο αφαιρέθηκε
κι έμεινε να κοιτάζει τις ανταύγειες των νερών. Ύστερα
μπήκε στο σιδεράδικο και παράγγειλε την ασπίδα του, –
ήξερε τώρα επακριβώς το σχήμα, τις σκηνές, το μέγεθος.

Καθάριος μήνας

Λιακάδα του Γενάρη. παγωμένη, απογυμνωτική διαφάνεια.
Έφυγαν μεμιάς όλα τα σύννεφα. Στους δασωμένους λόφους,
ακόμη σκοτεινούς απ’ τις μεγάλες υγρασίες, ανεβαίνουν
γαλάζιοι οι καπνοί των βοσκών. Κι οι οροσειρές, πιο πίσω,
γαλάζιες αποκλειστικά – το υπέρτατο γαλάζιο. Άλλο χρώμα,
σ’ αυτό το μέγα, – λέει – το διαυγές τοπίο, δε χωράει
εκτός απ’ το ελάχιστο κόκκινο του πετεινού που τον σφάξαν
πάνω στην πέτρα των θεμελίων. Έτσι είπε. Και μ’ αυτό εννοούσε
την κίνηση των δυο δακτύλων, ξεσκεπάζοντας
έναν ώμο γυμνό, μια πληγή, μια πηγή ή ένα όνειρο.

Το νόημα της τέχνης

Ώρες κοιτούσε το κομμένο χέρι του αγάλματος – μονάχα ένα χέρι
σταματημένο σε μιαν ήσυχη χειρονομία ανασυγκρότησης
ολόκληρου του σώματός του. Έτσι, ίσως να ’χε μάθει
το βαθύ μυστικό που δε θα ’πρεπε κι αυτός να το πει. Κι άλλωστε
ποιος θα μπορούσε, και πώς, να το πει; Η ποίηση – είπε –
αρχίζει πάντοτε πριν απ’ τις λέξεις ή μετά τις λέξεις. Τότε
είδαμε το πουλί που βγήκε απ’ το κομμένο χέρι κι έκατσε στοψωμί.

Το τελευταίο καλοκαίρι

Αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών. Καιρός να ετοιμάσεις
τις τρεις βαλίτσες – τα βιβλία, τα χαρτιά, τα πουκάμισα –
και μην ξεχάσεις εκείνο το ρόδινο φόρεμα που τόσο σου πήγαινε
παρ’ ότι το χειμώνα δεν θα το φορέσεις. Εγώ,
τις λίγες μέρες που μας μένουν ακόμη, θα ξανακοιτάξω
τους στίχους που έγραψα Ιούλιο κι Αύγουστο
αν και φοβάμαι πως τίποτα δεν πρόσθεσα, μάλλον
πως έχω αφαιρέσει πολλά, καθώς ανάμεσά τους διαφαίνεται
η σκοτεινή υποψία πως αυτό το καλοκαίρι
με τα τζιτζίκια του, τα δέντρα του, τη θάλασσά του,
με τα σφυρίγματα των πλοίων του στα ένδοξα λιογέρματα,
με τις βαρκάδες του στο φεγγαρόφωτο κάτω απ’ τα μπαλκονάκια
και με την υποκριτική ευσπλαχνία του, θα’ ναι το τελευταίο.

πηγή:https://www.e-dromos.gr/me-ochima-tin-poiisi-giannis-ritsos-1909-1990/

Τα μνημόνια τελειώνουν η κατοχή συνεχίζεται

To Eurogroup που συνεδρίασε στο Λουξεμβούργο, στις 21-22 Ιουνίου 2018, αποφάνθηκε ότι: «Η Ελλάδα αποχωρεί από το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας με μια πιο ισχυρή οικονομία, στηριζόμενη στις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν». Προφανώς διέφυγε από το Eurogroup το γεγονός ότι η χώρα μας μπήκε στο πρόγραμμα, το 2010, με δημόσιο χρέος 299 δισ.. ευρώ ή 129,3% του ΑΕΠ, και «βγαίνει» απ’ αυτό, με χρέος 343,7 δισ.. ή 193,9% του ΑΕΠ (Μάρτιος 2018) και αυτό παρόλο το καταστροφικό «κούρεμα» των ομολόγων το 2012, που υποτίθεται ότι μείωσε σημαντικά το χρέος. Επίσης διέφυγε από το Eurogroup ότι η εγχώρια παραγωγή (Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία) μειώθηκε κατά 28,5%, η ανεργία και η υποαπασχόληση εκτοξεύτηκαν, οι πολίτες φτωχοποιήθηκαν και η κοινωνική συνοχή διαλύθηκε.

Η Ελλάδα «βγαίνει» από το πρόγραμμα σε δραματικά χειρότερη κατάσταση απ’ αυτήν που ήταν όταν μπήκε. Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβευτικές δηλώσεις των εκπροσώπων των δανειστών στο Eurogroup και της ελληνικής κυβέρνησης; Την εξήγηση δίνει συνοπτικά η γαλλική εφημερίδα Le Monde στις 22/6/2018: «Το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε το 2010 ήταν καταστροφικό, η χώρα κατέρρευσε, η οικονομία μπήκε στην “εντατική”, η ανεργία σημείωσε έκρηξη, ειδικά ανάμεσα στους νέους, το ηθικό των Ελλήνων έπεσε πολύ χαμηλά. Αλλά η Ελλάδα επέζησε, το Grexitαποφεύχθηκε, η Ευρωζώνη δεν εξερράγη». Μετά οκτώ χρόνια, είναι «ηλίου φαεινότερον» ότι το ελληνικό δράμα οφείλεται στη λυσσαλέα προσπάθεια να παραμείνει, ανεξαρτήτως κόστους και συνεπειών, η χώρα στο ευρώ προκειμένου να μη διαλυθεί το σαθρό οικοδόμημα της Ευρωζώνης.

Το δημόσιο χρέος είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του ευρώ για όλες σχεδόν τις χώρες που το έχουν υιοθετήσει. Το ευρώ δεν είναι εθνικό αλλά ξένο νόμισμα γιατί δεν μπορεί να εκδοθεί από τα κράτη που το χρησιμοποιούν. Έτσι όταν το 2002 το δημόσιο χρέος που ήταν στα εθνικά νομίσματα μετατράπηκε σε ευρώ, τότε όλο το χρέος έγινε συναλλαγματικό χρέος. Καμιά χώρα στον κόσμο, πέρα από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, δεν έχει το σύνολο του χρέους της σε συνάλλαγμα. Αυτό αποτελεί την ασφαλέστερη συνταγή χρεοκοπίας.

Το 2001, πριν την είσοδο στο ευρώ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 155,8 δισ.. από τα οποία τα 117 δισ.. ή το 75% ήταν σε δραχμές και μόνο τα 39 δισ.. ή το 25% σε συνάλλαγμα. Μέχρι τότε η χώρα μας μπορούσε να εξυπηρετεί το δραχμικό χρέος εκδίδοντας νόμισμα, ενώ τα τοκοχρεολύσια παρέμεναν στην ελληνική οικονομία. Ύστερα από μόνο δέκα έξι χρόνια, μέσα στο ευρώ, το χρέος υπερδιπλασιάστηκε και ανήλθε, στο τέλος του 2017, σε 328,7 δισ.., δηλαδή, αυξήθηκε κατά 110,9%, και είναι στο σύνολό του σε συνάλλαγμα. Το μεγαλύτερο μέρος των τοκοχρεολυσίων πληρώνονται τώρα στο εξωτερικό. Συμπέρασμα: Το ξένο νόμισμα, το ευρώ δημιούργησε το χρέος και το χρέος υποδούλωσε τη χώρα. Το δυσθεώρητο αυτό συναλλαγματικό χρέος είναι η αιτία όλων των δεινών που βιώνουν και θα βιώνουν στο διηνεκές, αν τίποτα δεν αλλάξει, οι Έλληνες πολίτες.

Ύστερα από μόνο δέκα έξι χρόνια, μέσα στο ευρώ, το χρέος υπερδιπλασιάστηκε και ανήλθε, στο τέλος του 2017, σε 328,7 δισ.., δηλαδή, αυξήθηκε κατά 110,9%, και είναι στο σύνολό του σε συνάλλαγμα. Το μεγαλύτερο μέρος των τοκοχρεολυσίων πληρώνονται τώρα στο εξωτερικό. Συμπέρασμα: Το ξένο νόμισμα, το ευρώ δημιούργησε το χρέος και το χρέος υποδούλωσε τη χώρα

Τα μέτρα για το χρέος

Το μοναδικό ενδιαφέρον του Eurogroup ήταν να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, δηλαδή, να μπορεί η χώρα μας να το εξυπηρετεί δανειζόμενη από τις «αγορές», προκειμένου να πληρώνει τα διακρατικά δάνεια που έλαβε την οκταετή περίοδο των τριών μνημονίων. Αποφασίστηκαν μια σειρά από ημίμετρα ώστε το χρέος να θεωρηθεί μεσοπρόθεσμα βιώσιμο από τις «αγορές», αλλά παράλληλα η Ελλάδα να παραμείνει εξαρτημένη από τους δανειστές-εκβιαστές και αδιαμαρτύρητα υπάκουος μαθητής της Ευρωζώνης. Τα σημαντικότερα από αυτά τα ημίμετρα είναι:

1. Η Ελλάδα θα λάβει ένα τελευταίο δάνειο ύψους 15 δισ.. που θα αυξήσει περαιτέρω το συνολικό χρέος της. Από το ποσό αυτό 5,5 δισ.. θα κατατεθούν σε ξεχωριστό λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του χρέους και μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή ενός μέρους των ακριβών (λόγω επιτοκίου) δανείων του ΔΝΤ ή των παλαιών ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ. Το υπόλοιπο ποσό των 9,5 δισ.. θα προστεθεί στο απόθεμα ασφαλείας (buffer) ή «μαξιλάρι» ρευστότητας που θα χρησιμοποιηθεί για την πληρωμή των προσεχών δόσεων του χρέους σε περίπτωση που οι «αγορές» δεν είναι πρόθυμες να μας δανείσουν με «λογικά» επιτόκια. Το «μαξιλάρι» ρευστότητας μαζί με τα λεφτά που έχουν συγκεντρωθεί από εθνικούς πόρους (ομόλογα, repos, διαθέσιμα δημόσιων φορέων κλπ.) υπολογίζεται να ανέλθει σε 24,1 δισ.., τα οποία αρκούν για την εξυπηρέτηση του χρέους τους επόμενους 22 μήνες.

2. Παρατείνονται κατά 10 χρόνια οι λήξεις (ωριμάνσεις) ενός μεγάλου μέρους των δανείων της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης (EFSF) του 2012. Πρόκειται για ένα ποσό της τάξης των 96,6 δισ.. από τα συνολικά 141,8 δισ.. που μας έχει χορηγήσει ο EFSF. Παράταση κατά 10 χρόνια δίνεται και για την πληρωμή των τόκων αυτού του ποσού. Έτσι τα τοκοχρεολύσια των 96,6 δισ.. θα αρχίσουν να πληρώνονται αυξημένα (λόγω τόκων) από το 2033. Ουσιαστικά παρατείνεται κατά μια πρόσθετη δεκαετία η εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές.

Επιστρέφονται τα κέρδη που έχουν επιτύχει η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης (SMPs και ANFAs) από την κερδοσκοπία πάνω στα ελληνικά ομόλογα που εξαιρέθηκαν από το PSI του 2012. Πρόκειται για ένα σχετικά μικρό ποσό περίπου 4,8 δισ.. που θα επιστραφεί σε οκτώ εξαμηνιαίες δόσεις των 600 εκατ. ξεκινώντας από τον Δεκέμβριο του 2018 ως τον Ιούνιο του 2022. Η επιστροφή σε δόσεις αντί της επιστροφής ολόκληρου του ποσού εφάπαξ επιλέχτηκε για να εκβιάζεται η Ελλάδα και να εφαρμόζει τις μνημονιακές δεσμεύσεις που της έχουν επιβληθεί. Αν υπάρχει οποιαδήποτε παρέκκλιση δε θα καταβάλλονται τα χρήματα αυτά.

4. Καταργείται η πρόσθετη επιβάρυνση του επιτοκίου (step up) για το μικρό τμήμα του δανείου (16 δισ..) της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης που είχε χρησιμοποιηθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου για την επαναγορά χρέους το Δεκέμβριο του 2012. Το μέτρο αυτό θα εξαρτάται, όπως και το προηγούμενο, από τη συμμόρφωση της χώρας μας στις επιταγές των δανειστών.

5. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να επιτυγχάνει κατ’ έτος πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022 και στη συνέχεια 2,2% μέχρι το 2060. Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι απαραίτητο γιατί μ’ αυτό πληρώνονται οι τόκοι του δημόσιου χρέους και έτσι δε θα απαιτείται πρόσθετος δανεισμός.

Όλα αυτά τα ημίμετρα δεν αποτελούν ούτε διαγραφή ενός μέρους του χρέους, ούτε ελάφρυνσή του, αλλά απλώς μια ρύθμιση-διευθέτηση για να μπορεί η χώρα μας να το αποπληρώνει δανειζόμενη από τις «αγορές». Ουσιαστικά η Ελλάδα γίνεται μια «κανονική», όπως μας λένε, χώρα αλλάζοντας δανειστή. Τα μνημόνια τελειώνουν αλλά η κατοχή της Ελλάδας από τους ξένους που κατέχουν το χρέος της συνεχίζεται. Η λιτότητα, η ανεργία και η υποαπασχόληση, η έλλειψη ρευστότητας και η παραγωγική συρρίκνωση θα συνεχιστούν γιατί, για τους επικυρίαρχους δανειστές, προέχει η εξυπηρέτηση του χρέους και για τον λόγο αυτό επέβαλλαν, πριν οκτώ χρόνια, τα μνημόνια. Το Eurogroup, ένα άτυπο όργανο της Ευρωζώνης (η ύπαρξη του δεν προβλέπεται από τις συνθήκες της Ε.Ε.), ήταν και θα είναι στο μέλλον, η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας, όσο αυτή παραμένει στο ευρώ.

Η αντιπολίτευση, όλων των κομμάτων που στηρίζουν την παραμονή στο ευρωσύστημα, κατηγορεί τη σημερινή κυβέρνηση ότι έφερε ένα αχρείαστο 3ο και 4ο μνημόνιο, επιβάρυνε το χρέος με 100 έως 200 δισ.. και δέσμευσε τη χώρα μέχρι το 2066. Επειδή αυτά τα επιχειρήματα αποσκοπούν στο να διατηρήσουν στο απυρόβλητο την Ευρωζώνη και τον ρόλο των «εταίρων» δανειστών, να θυμίσουμε ότι:

α) Με το πρώτο μνημόνιο (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) η Ελλάδα δανείστηκε 52,9 δισ. από τα κράτη της Ευρωζώνης και άλλα 20,3 από το ΔΝΤ. Σύνολο 73,2 δισ.

β) Με το δεύτερο μνημόνιο (συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ) δανειστήκαμε 141,8 δισ. από τον EFSF και άλλα 11,7 από το ΔΝΤ. Σύνολο 153,5 δισ.

γ) Με το τρίτο μνημόνιο (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.) η χώρα μας δανείστηκε από τον ESM 46,9 δισ. συν 15 για το «μαξιλάρι» ρευστότητας. Σύνολο 61,9 δισ.

Αυτά τα συνολικά 288,6 δισ. διακρατικού, ενυπόθηκου και συναλλαγματικού χρέους είναι η «φυλακή» μέσα στην οποία έχουν κλείσει την Ελλάδα. Υπάρχει και ένα πρόσθετο χρέος 55,1 δισ. προς άλλους πιστωτές (ΕΚΤ, τράπεζες και ιδιώτες). Όλοι όσοι δεν αμφισβητούν το χρέος, αλλά προσπαθούν να το εξυπηρετούν και όσοι δεν αμφισβητούν το ξένο νόμισμα, το ευρώ, που το δημιουργεί είναι το ίδιο συνυπεύθυνοι.

«Τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί…», Μένανδρος.

*Το κείμενο αυτό αποτελεί τμήμα του κεφαλαίου για το Δημόσιο Χρέος στο νέο βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση “Στρατηγικές επιλογές επιβίωσης του Ελληνισμού” που θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Σεπτέμβριο – greekattack.wordpress.com

πηγή:https://www.e-dromos.gr/ta-mnimonia-teleionoun-i-katochi-synechizetai/

Η γερμανική ομηρεία της Ευρωζώνης Μια αποκρυπτογράφηση των αποφάσεων της τελευταίας συνόδου που εξαφάνισαν το σχέδιο Μακρόν και μετέθεσαν σχεδόν τα πάντα για το απώτατο μέλλον

Κατά το γνωστό ανέκδοτο «το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό άθλημα στο οποίο 22 παίκτες επί 90 λεπτά κυνηγούν μια μπάλα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Το Μουντιάλ της Ρωσίας διέψευσε το στερεότυπο, αν και ο Γκάρι Λίνεκερ, στον οποίο ανήκει η ατάκα, είχε φροντίσει να την παραλλάξει από το 2016, έπειτα από μια ήττα της Γερμανίας από την Αγγλία, με τη φράση «…και στο τέλος οι Γερμανοί χαρίζουν προβάδισμα 2 γκολ». Το υπονοούμενο ότι μόνο χαριστικά η Γερμανία χάνει σε μια αναμέτρηση, δεν επιβεβαιώνεται στην πρόσφατη ιστορία της Ε.Ε., που αποτελεί μια αδιάλειπτη διαδοχή από γερμανικές νίκες. Επιβεβαιώθηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. στην οποία η συμβιβαστική «λύση» που επινοήθηκε για το προσφυγικό είχε ως βασικό στόχο τη διασφάλιση μιας ακόμη γερμανικής νίκης σε μια… ενδογερμανική αναμέτρηση – μεταξύ Μέρκελ και Ζεερχόφερ. Αν και στο βάθος αυτή η «γερμανική νίκη» είναι ένας γνήσιος θρίαμβος της Ακροδεξιάς του Όρμπαν και άλλων.

Το προσφυγικό, που τα απόνερά του θα μας μουσκεύουν για χρόνια, εξαφάνισε μιαν άλλη σημαντική γερμανική νίκη που καταγράφηκε στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ε.Ε.: τις αποφάσεις των 19 του ευρώ για τη «μεταρρύθμιση» της Ευρωζώνης. Τα συμπεράσματα της Ευρωομάδας από τη σύνοδο της 29/6 καταχωνιάστηκαν σε μονόστηλα. Ελάχιστοι πήραν είδηση τι ακριβώς διασώθηκε από τον φιλόδοξο οδικό χάρτη της Κομισιόν για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης και τη μετάλλαξη του ESM σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, ή τι απέμεινε από τις προτάσεις Μακρόν και την υποτιθέμενη γαλλογερμανική συμφωνία για έναν κοινό προϋπολογισμό της Ευρωζώνης. Λίγα πράγματα είναι η απάντηση, αφού η Μέρκελ είχε φροντίσει να περιορίσει ασφυκτικά το πλαίσιο της συζήτησης: «Χρειάζεται περαιτέρω μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης μετά την επιτυχή έξοδο της Ελλάδας από τα Μνημόνια», είπε, «αλλά όλοι πρέπει να μείνουν προσηλωμένοι στους κανόνες που δεν επιτρέπουν να υπάρξει μια ένωση χρέους».

Τα συμπεράσματα των 10 αράδων

Η αναφορά Μέρκελ στην Ελλάδα δεν ήταν τυχαία. Σηματοδοτεί το κλείσιμο της μνημονιακής παρένθεσης ως κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» και την ενσωμάτωση του ελληνικού πειράματος στους μελλοντικούς κανόνες λειτουργίας της Ευρωζώνης, από τους οποίους οι κερδισμένοι θα είναι πάλι οι Γερμανοί. Αν παραλλάσσαμε την ποδοσφαιρική ατάκα του Λίνεκερ, θα λέγαμε ότι «Ευρωζώνη είναι μια νομισματική ένωση στην οποία 19 κράτη εφαρμόζουν τους κανόνες που έχει επιβάλει η Γερμανία, αφού πρώτα τους έχει δοκιμάσει στην Ελλάδα».

Το κείμενο των συμπερασμάτων της συνόδου του ευρώ είναι μόλις 10-12 αράδες και αναφέρεται:

α) Στη συμφωνία του Συμβουλίου να προχωρήσει μέχρι το τέλος του έτους στο πακέτο μέτρων για την Τραπεζική Ένωση που θα επιτρέψει να «αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για το Ευρωπαϊκό Σχήμα Εγγύησης Καταθέσεων». Με χρονοδιάγραμμα απροσδιόριστο, αφού η γερμανική ηγεσία, αλλά και η ολλανδική, παραμένουν αλλεργικές σ’ αυτήν την προοπτική.

β) Στη διεύρυνση του ρόλου του ESM –χωρίς την παραμικρή αναφορά σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο– ώστε να καλύπτει χρηματικά τον Ενιαίο Μηχανισμό Εκκαθάρισης Τραπεζών, τον SRF, ως backstop, κατά την ορολογία της απόφασης. Οι σχετικές αποφάσεις παραπέμπονται για το τέλος του 2018. Αλλά για τις μυστηριώδεις λεπτομέρειές τους όλα παραπέμπονται σε μια επιστολή του προέδρου του Eurogroup Μάριο Σεντένο.

Επί της ουσίας, το κείμενο συμπερασμάτων είναι το απόλυτο τίποτα. Μέσω της επιστολής Σεντένο, όμως, μαθαίνουμε την ουσία. Ότι δηλαδή η Γερμανία έχει επιβάλει μετάθεση για το απροσδιόριστο μέλλον όλων των αποφάσεων που αφορούν την περίφημη εμβάθυνση της Ευρωζώνης. Διόλου τυχαία, ο πιστότερος σύμμαχος της Μέρκελ, ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε, «τρολάρισε» τις προτάσεις Μακρόν περί εμβάθυνσης της Ευρωζώνης με χαρακτηριστικό τρόπο: «Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό. Και σιχαίνομαι τους συμβολισμούς. Εδώ μιλάμε για πραγματικά χρήματα πραγματικών φορολογούμενων».

Η αναφορά Μέρκελ στην Ελλάδα δεν ήταν τυχαία. Σηματοδοτεί το κλείσιμο της μνημονιακής παρένθεσης ως κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» και την ενσωμάτωση του ελληνικού πειράματος στους μελλοντικούς κανόνες λειτουργίας της Ευρωζώνης, από τους οποίους οι κερδισμένοι θα είναι πάλι οι Γερμανοί

Ο οδικός χάρτης του Σεντένο

Αποκρυπτογραφώντας, λοιπόν, τον οδικό χάρτη «μεταρρύθμισης» της Ευρωζώνης που περιγράφει ο Σεντένο, μαθαίνουμε τα εξής:

• Για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, προς το παρόν, το μόνο δεδομένο είναι ότι ο ESM αναλαμβάνει τον ρόλο του ταμείου ύστατης καταφυγής για εκκαθάριση χρεοκοπημένων τραπεζών, τουλάχιστον μέχρι το 2024, οπότε το Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης (SRF) υποτίθεται ότι θα είναι σε πλήρη ετοιμότητα. Κι αυτό πάντα στο πλαίσιο της Οδηγίας bail in, δηλαδή της διάσωσης των τραπεζών πρώτα με κόστος των μετόχων, των ομολογιούχων και των μεγάλων καταθετών.

• Μετά τον Δεκέμβριο του 2018 «μπορεί να αρχίσει η πολιτική συζήτηση για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων», αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν επιτευχθεί οι στόχοι μείωσης των τραπεζικών ρίσκων, ιδιαίτερα των κόκκινων δανείων, κατά τη μεταβατική περίοδο μέχρι το 2024, οπότε θα είναι σε ετοιμότητα το SRF. Αυτό σημαίνει ότι το χρονοδιάγραμμα για το πολυαναμενόμενο Ταμείο απλώνεται σε βάθος εξαετίας. Ό,τι βολικότερο για τη γερμανική ηγεσία. Μια δραστική, πανευρωπαϊκή μείωση των κόκκινων δανείων μεταφράζεται σε πολλά μικρά «μνημόνια» σε αρκετές χώρες της Ε.Ε., μια και μαθηματικά θα οδηγήσουν σε ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

• Για την ευρύτερη μεταρρύθμιση του ESM έχει ανοίξει η συζήτηση αλλαγών στη (διακυβερνητική) Συνθήκη του, με στόχο να εξεταστεί η αποτελεσματικότητα των εργαλείων που προσφέρει σε χώρες που κινδυνεύουν να αποκλειστούν από τις αγορές χρέους. Η προληπτική γραμμή στήριξης, που τόσο συζητήθηκε για την περίπτωση της μεταμνημονιακής Ελλάδας, προκρίνεται ως το πιο ευέλικτο εργαλείο. Αλλά ενώ μια «πλειοψηφία χωρών» ζητεί να χρησιμοποιείται «χωρίς πλήρες πρόγραμμα» (δηλαδή Μνημόνιο), «κάποιες χώρες» (υποψιαζόμαστε ποιες) επιμένουν να δίνεται στον ESM έλεγχος στη συνολική οικονομία της χώρας, κατά την πρακτική του ΔΝΤ.

• Για τη νομιμοποίηση του ESM, που παραμένει εκτός Συνθηκών της Ε.Ε., το μόνο που προτείνεται άμεσα είναι η επικαιροποίηση του Μνημονίου Συνεργασίας (MoU) που πρόσφατα υπέγραψε με την Κομισιόν. Δηλαδή, όλες οι κρίσιμες αποφάσεις θα παίρνονται από το Δ.Σ. του, όπου η Γερμανία, κατά την κλείδα συμμετοχής της, έχει δικαίωμα βέτο. Η ένταξη του ESM στις ευρωπαϊκές συνθήκες, δηλαδή ο στοιχειώδης πολιτικός έλεγχός του από το Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο, μετατίθεται για το απώτατο μέλλον. Κατά το πνεύμα Σόιμπλε.

• Τέλος, για τον πολυσυζητημένο προϋπολογισμό της Ευρωζώνης, στον οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει γαλλογερμανική συμφωνία, σημειώνεται ότι απλώς τίθεται προς συζήτηση, μαζί με άλλα πιθανά εργαλεία, όπως η ιταλική πρόταση για ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Ασφάλισης Ανεργίας. Δεν υπάρχει κανένα χρονοδιάγραμμα συμφωνίας σ’ αυτά, μόνον οι γερμανικοί αστερίσκοι, όπως «οι ανησυχίες για τον ηθικό κίνδυνο» ή αναζήτηση χρηματοδότησης όλων αυτών των μακροπρόθεσμων σχεδίων από «ίδιους πόρους της Ε.Ε.».

Τα παραπάνω συνθέτουν μια «μεταρρύθμιση» της Ευρωζώνης κατά ένα μοντέλο απόλυτα γερμανικό. Ολοκλήρωση αλά καρτ, διεύρυνση του ρόλου του ESM, αλλά εκτός θεσμικού πλαισίου της Ε.Ε. και εκτός πολιτικού ελέγχου, τραπεζική ένωση ανάπηρη, ενοποιημένη στους κανόνες διάσωσης των τραπεζών, αλλά κατακερματισμένη στην προστασία των καταθετών. Όταν η γερμανική ελίτ διακηρύσσει ότι η Ευρωζώνη «δεν θα γίνει ποτέ ένωση χρέους», εννοεί απλά ότι δεν προτίθεται να πληρώσει ούτε ευρώ στην πραγματική σύνθεση, σύγκλιση και οικονομική της διακυβέρνηση. Ακόμη κι αν ρισκάρει τη διάλυσή της. Πράγμα που απειλήθηκε πολλάκις την τελευταία δεκαετία, χωρίς να κλονίσει στο ελάχιστο το Βερολίνο από τους σχεδιασμούς του. Θα πει κανείς, βρίσκουν και τα κάνουν. Σωστό κι αυτό.

πηγή:https://www.e-dromos.gr/i-germaniki-omireia-tis-evrozonis/

Eίναι επίσημο: Οι ακροδεξιοί της Αυστρίας διέλυσαν το 8ωρο - Δουλειά 12 ώρες την ημέρα, 60 την εβδομάδα

Με τις ψήφους της κυβέρνησης συνασπισμού του 
συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς και του ακροδεξιού εθνικιστικού Κόμματος των Ελευθέρων, όπως επίσης με τις ψήφους του νεοφιλελεύθερου κόμματος της αντιπολίτευσης ΝΕΟΣ (Νέα Αυστρία), η αυστριακή Βουλή ενέκρινε σήμερα τον αμφιλεγόμενο νόμο της κυβέρνησης για την θέσπιση δωδεκάωρου ημερήσιας εργασίας ή εξηντάωρης εβδομάδας εργασίας.

Της υπερψήφισης του νομοσχεδίου, εναντίον του οποίου είχε πραγματοποιηθεί το περασμένο Σάββατο τεράστια - για τα αυστριακά δεδομένα - πορεία και διαδήλωση στο κέντρο της Βιέννης με τη συμμετοχή 100.000 ανθρώπων, προηγήθηκε πολύωρη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, που οξύνθηκε ακόμη περισσότερο με την τροπολογία της κυβέρνησης που προβλέπει την έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1 η Σεπτεμβρίου, αντί της 1ης Ιανουαρίου 2019, που προβλεπόταν αρχικά.

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, ο"κανονικός" χρόνος εργασίας θα συνεχίσει να παραμένει στις οκτώ ώρες ημερησίως ή σαράντα ώρες εβδομαδιαίως, ενώ με την νέα παράταση του ωραρίου χαλαρώνουν οι κανόνες για την απασχόληση και οι εργαζόμενοι θα μπορούν να απασχολούνται έως και δώδεκα ώρες την ημέρα ή έως και 60 ώρες την εβδομάδα.

Αυτό, σύμφωνα με τους επικριτές της κυβέρνησης και του νόμου, "υποτίθεται" ότι θα είναι προαιρετικό και θα αφορά υπερωρίες που προβλέπονταν και στο παρελθόν, αν και είναι βέβαιο, όπως σημειώνουν πως οι εργαζόμενοι θα είναι αναγκασμένοι να υποκύπτουν στις απαιτήσεις των εργοδοτών.

Η πλειοψηφία στη Βουλή απέρριψε αίτημα που είχε καταθέσει νωρίτερα το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Σοσιαλδημοκρατικό, του πρώην καγκελάριου Κρίστιαν Κερν, για τη διεξαγωγή σχετικού δημοψηφίσματος, ενώ οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν με δριμύτητα το γεγονός ότι πληροφορήθηκαν από τα ΜΜΕ την εμπρόθεσμη έναρξη ισχύος του νόμου ήδη από την 1η Σεπτεμβρίου.

Στην ομιλία του ο αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών και αρχηγός του κόμματος Κρίστιαν Κερν, έκανε λόγο για την "μαζικότερη χειροτέρευση εδώ και τρεις δεκαετίες", καταγγέλοντας τον νόμο της κυβέρνησης ως "άδικο, ανώριμο και παντελώς παράλογο", ενώ επισήμανε ότι βλέποντας κανείς τους εκπροσώπους της οικονομίας και της βιομηχανίας να πανηγυρίζουν για τον νόμο, επειδή έγινε όπως παραγγέλθηκε, καταλαβαίνει ποιος ωφελείται από αυτόν.

Πρόκειται για μία επίθεση κατά των εργαζόμενων και "εσείς θα περάσετε στην ιστορία όχι μόνον ως προδότες των εργαζομένων, αλλά γιατί κάνετε την αδικία πρόγραμμα σας", τόνισε ο Κρίστιαν Κερν, απευθυνόμενος προς τους επικεφαλής της κυβέρνησης, τον καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς και τον αντικαγκελάριο και αρχηγό των Ελευθέρων Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε.

Η πολύωρη έντονη συζήτηση συνοδεύτηκε από πινακίδια που ύψωναν οι μεν βουλευτές της συμπολίτευσης με τα συνθήματα "8 ώρες την εβδομάδα παραμένουν" ή "40 ώρες την εβδομάδα παραμένουν", οι δε βουλευτές της αντιπολίτευσης με απαγορευτικά σήματα της οδικής κυκλοφορίας στα οποία ήταν διαγραμμένοι οι αριθμοί "12" και "60".

ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.topontiki.gr/article/280609/einai-episimo-oi-akrodexioi-tis-aystrias-dielysan-8oro-doyleia-12-ores-tin-imera-60

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ - ΣΚΙΤΣΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

ΠΗΓΗ:http://www.topontiki.gr/article/279632/varies-ypohreoseis