Η ακριτική πόλη μετράει τέσσερις νεκρούς και δέκα διασωληνωμένους, ενώ παραμένει άγνωστος ο βαθμός διασποράς του ιού ● Γιατροί και νοσηλευτές του υποστελεχωμένου νοσοκομείου δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα βιώνοντας καθημερινό παραλογισμό: δεν υπάρχουν αντιδραστήρια, τα αποτελέσματα των τεστ βγαίνουν σε τρεις μέρες, νιώθουν εκτοπισμένοι από τον κεντρικό συντονισμό και περιμένουν την ιδιωτική δωρεά 5.000 μασκών ασφαλείας που δεν εκτελωνίζονται επειδή έρχονται από την Κίνα!
Ολοι κρατάνε την ανάσα τους στην Καστοριά και πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο της πόλης. Αν θέλαμε να είμαστε παραστατικοί, το κείμενο που ακολουθεί δεν θα έπρεπε να έχει καμιά τελεία, να γραφτεί με μια ανάσα.
Η Καστοριά είναι χτυπημένη από τον ιό όσο καμιά άλλη πόλη, με τα περισσότερα περιστατικά και θανάτους με βάση την αναλογία πληθυσμού, με 4 νεκρούς, 10 διασωληνωμένους στη Θεσσαλονίκη, κάμποσους νοσηλευόμενους και κυρίως με άγνωστο ακόμη τον βαθμό διασποράς στον πληθυσμό.
Ματαίως οι τοπικοί παράγοντες έχουν ζητήσει να κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Και σαν μη φτάνουν τα μέχρι στιγμής δεδομένα, ο παραλογισμός αναζητά «γιατρειά» στη γραφειοκρατία, με κορυφαίο περιστατικό τη δωρεά από ιδιώτη πέντε χιλιάδων (5.000) μασκών ασφαλείας, οι οποίες βρίσκονται εγκλωβισμένες στο τελωνείο γιατί προέρχονται από την Κίνα και… πρέπει να ελεγχθούν για κορονοϊό.
Μιλώντας η «Εφ.Συν.» με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δίνει σήμερα μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στο νοσοκομείο, το οποίο αποτελεί κυριολεκτικά το προκεχωρημένο φυλάκιο για την αντιμετώπιση της νόσου και δυστυχώς φαίνεται ότι η… επιμελητεία το έχει ξεχασμένο.
Βαριές περιπτώσεις
Ολο το νοσοκομείο κατ’ αρχάς εξυπηρετεί σήμερα μόνο ασθενείς με τον ιό. Τα πολύ επείγοντα, όπως τα εγκεφαλικά, μετά τις πρώτες βοήθειες στέλνονται στα Γρεβενά ή σε άλλα κοντινά νοσοκομεία. Τέσσερις παθολόγοι και δύο αναισθησιολόγοι σηκώνουν το ιατρικό βάρος με την επικουρία αγροτικών γιατρών, που έχουν επιστρατευτεί για να βοηθήσουν.
Οπως τονίζουν εξαρχής, «είναι απαράδεκτο να μην υπάρχουν αντιδραστήρια για εξετάσεις γι’ αυτούς που έχουν συμπτώματα, ενώ περνάνε μέχρι και τρεις μέρες για να πάρουμε αποτελέσματα του τεστ, οπότε έχουμε περιστατικά και δεν ξέρουμε ούτε πού να τα στείλουμε, ούτε πώς να τα αντιμετωπίσουμε».
Το κυριότερο σήμερα; «Δεν γνωρίζουμε τι γίνεται μέσα στην πόλη: τη γυναίκα που έχασε προχθές τη ζωή της στο σπίτι της τη διαγνώσαμε μετά θάνατον.
Αλλά νεκροτομή δεν της έγινε για να ξέρουμε από τι πέθανε. Αυτά είναι πρωτοφανή και ανήκουστα πράγματα» σχολιάζουν οι γιατροί και προειδοποιούν: «Το θέμα είναι ότι, αν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό, δύσκολα θα αντέξουμε. Δεν θέλουμε να φανταστούμε ότι θα αναγκαστούμε να κάνουμε κάποια μέρα 5 εισαγωγές ταυτοχρόνως. Ολα τα περιστατικά είναι βαριές περιπτώσεις, αυτό μας έχουν δείξει οι αξονικές, και δεν είναι ηλικιωμένοι, είναι άνθρωποι των 40 με 50 ετών».
Κοντά σε αυτό σημειώνουν ότι υπάρχει κι άλλο θέμα «διότι βλέπουμε ότι και η αξιοπιστία τού τέστ αγγίζει το 60%, ενός ασθενούς τρία απανωτά τεστ έβγαιναν αρνητικά και βγήκε θετικό το… τέταρτο. Επιπλέον θέλουμε τρεις μέρες για να πάρουμε απάντηση για κάθε δείγμα που στέλνουμε στη Θεσσαλονίκη. Οι ρυθμοί είναι αργοί. Αν δεν έχουμε απάντηση από το τεστ, τι ιατρική να ασκήσουμε;»
Αγριες περιγραφές
Με μια φωνή όλοι διαπιστώνουν ότι υπάρχει έλλειψη συντονισμού: «Πρέπει να διαπραγματευόμαστε 5 ώρες με τα νοσοκομεία αναφοράς, το ΕΚΑΒ κ.λπ. κι έτσι εξαντλημένοι γιατροί διακομίζουν διασωληνωμένους στις 2 και 3 το πρωί, με ασθενοφόρο από Κοζάνη, πάει στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφει ξημερώματα, αλλά ο συνοδός γιατρός δεν έχει μέσο να επιστρέψει στην Καστοριά αφού ταξί και από τους δύο νομούς αρνήθηκαν να τους εξυπηρετήσουν. Οπως στην ταινία του Γκορίτσα «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα», αλλά στην τραγική της εκδοχή…».
Οσο για το τι συμβαίνει με το νοσηλευτικό προσωπικό, οι διηγήσεις φέρνουν στον νου τις άγριες περιγραφές του Κούρτσιο Μαλαπάρτε. Με μια ανάσα λοιπόν: «Δεν έχουμε πού να αλλάξουμε και να πλυθούμε, σαν σε εκστρατεία. Φόρμες έχουμε, αλλά από μάσκες μάς λένε βάλτε διπλή χειρουργική! Φανταστείτε, οι νοσοκόμες κάθονται μέχρι 4 ώρες μέσα σε ένα θάλαμο με ασθενείς - και τολμούν να μας λένε για διπλή χειρουργική μάσκα; Στον θάλαμο με τις στολές γίνονται μούσκεμα στον ιδρώτα, όταν βγαίνουν θέλουν 4 λίτρα νερό για να συνέλθουν.
»Μιλάμε για την απόλυτη αυτοθυσία των νοσηλευτριών. Μας λένε να πλένουμε καλά τα χέρια, είναι οδηγίες αυτές; Για τον εισαγγελέα είναι. Και επί τη ευκαιρία, ο στρατός δεν έχει ειδικές μάσκες; Γιατί δεν τις έχουν διανείμει;» Σαν μη φτάνουν αυτά, «βγήκαν και οι… περίεργες αναρρωτικές άδειες και εξαιρέσεις γιατρών και νοσηλευτών, φτάσαμε στο σημείο να λέμε μεταξύ μας “τι έπαθε αυτός; Α, το σύνδρομο του 37,2 (δέκατα πυρετού)”. Οπότε το υπόλοιπο νοσηλευτικό προσωπικό στενάζει, αφού δύσκολα βγαίνουν οι βάρδιες».
«Για εμάς», υπογραμμίζουν με κάθε τρόπο, «οι μάσκες ασφαλείας είναι πολύ πολύ βασικό θέμα. Και τώρα γίνεται δωρεά ιδιώτη στο νοσοκομείο 5.000 μάσκες ασφαλείας -και τον ευχαριστούμε- και μάθαμε τις κρατάνε στο τελωνείο γιατί, λένε, είναι από την Κίνα και μπορεί να… κρύβουν κινδύνους. Αυτό λένε, αυτό λέμε. Για να μην αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ότι κάτι άλλο εξυπηρετούν…».
Γενικώς μόνο η γραφειοκρατία θριαμβεύει, αφού «δεν μας φτάνουν αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, μας ζητάνε να καταθέτουμε γραπτά αιτήματα. Είναι προφανές ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται, τι νομίζουν, δηλαδή, ότι έχουμε γραμματειακή υποστήριξη να γράφει αιτήματα για το πρωτόκολλο; Μπορούν άραγε να φανταστούν την κατάστασή μας; Οι άνθρωποι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Γιατί δεν ήρθε κανένας ΥΠΕάρχης να μας δει από κοντά, να καταλάβει τι περνάμε;»
Λογική ενωμοτάρχη
Κι από κοντά ο… απαραίτητος, πάντα, έλεγχος της πληροφορίας: «Τις πρώτες μέρες μάς έλεγαν “μη μιλάτε, θα πληγεί ο τουρισμός”. Τώρα βέβαια έκλεισαν όλα. Δεν επιτρέπουν να μιλάμε σε δημοσιογράφους και μας απειλούν με ΕΔΕ, μιλάμε για λογική ενωμοτάρχη του ’60. Τι είμαστε, Βόρεια Κορέα; Δυστυχώς, πρέπει να το πούμε, οι ευθύνες του ΕΟΔΥ είναι μεγάλες, δεν προέβλεψαν, δεν έλαβαν κανένα μέτρο, ήρθαν 300 άτομα από το Μιλάνο και κυκλοφορούσαν για μέρες ελεύθεροι και έκαναν και αστεία.
Τώρα όλη η πόλη είναι φοβισμένη, κουρασμένη, εξουθενωμένη, οπότε στο νοσοκομείο πρέπει να διαχειριζόμαστε και τον φόβο. Αλήθεια, αντιλαμβάνεται κανένας τι βάρος σηκώνει στις πλάτες της μια νοσηλεύτρια που βρίσκεται συνέχεια σε ρυθμό πρωί πρωί-βράδυ και ξανά πρωί πρωί-βράδυ; Αλλά, τι τα θέλετε, εδώ ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων του νοσοκομείου ζήτησε να γίνει απολύμανση και τον κάλεσε ο εισαγγελέας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου