Δάσκαλοι και γιατροί
Τι να λέμε τώρα για τηλε-εκπαίδευση, ακόμη και τηλεθεραπεία. Ο μαθητής χρειάζεται να έχει δίπλα του [μέσα του δηλαδή] τον εκπαιδευτή του, όπως και ο ασθενής να βλέπει και να συνομιλεί με τον ιατρό του. Είναι θέμα εμπιστοσύνης και αμεσότητας στην επικοινωνία μεταξύ αυτών που εκπαιδεύονται και θεραπεύονται με τους εκπαιδευτές και τους θεραπευτές τους.
Η φυσική παρουσία είναι απαραίτητη για τη μετάδοση των γνώσεων και της θεραπείας. Ο μαθητής κρέμεται από τα χείλη του δάσκαλου, όταν αυτός είναι παιδαγωγός, και από τα χείλη επίσης του γιατρού όταν αυτός παραμένει άνθρωπος. Χωρίς την οικοδόμηση εμπιστοσύνης δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει όρεξη για μάθηση.
Η ανάπτυξη της τηλε-εκπαίδευσης ίσως να ενδείκνυται για ένα σκοτεινό, ζοφερό μέλλον, όταν θα έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς σημαίνει άνθρωπος και κοινωνία, όταν η κοινότητα θα έχει αποδιαρθρωθεί [υπόθεση είναι] -σήμερα απλώς αφήνει αδιάφορους ή και απομακρύνει τους μαθητές αλλά και τους ασθενείς, οδηγώντας τους σε αδιέξοδο και παραίτηση από την προσπάθειά τους να μορφωθούν ή να ιαθούν αντίστοιχα.
Ο ρόλος του καθηγητή και ο ρόλος του γιατρού είναι τεράστιος στη διαδικασία της εκπαίδευσης και της ίασης, πώς να το κάνουμε. Η εκπαίδευση σκοπεύει στη διάχυση της παιδείας και στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας και όχι στην κατασκευή επαγγελματιών στον χώρο της εργασίας, όπως και η ιατρική στόχο έχει την πλήρη ίαση ή τη βέλτιστη παροχή βοήθειας στον ασθενή.
Είναι μείζονος σημασίας η σχέση που [πρέπει να] αναπτύσσεται μεταξύ καθηγητή-μαθητή και ιατρού-ασθενούς. Χωρίς την ανάπτυξη μιας τέτοιας [ανθρώπινης] σχέσης ούτε μάθηση επιτυγχάνεται ούτε και θεραπεία. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ευχάριστες αναμνήσεις έστω και από έναν δάσκαλο, έστω και από έναν γιατρό και που αυτές οι αναμνήσεις δεν τον συνοδεύουν έως το τέλος της ζωής του.
Συμβαίνει αυτό διότι ξέρουμε, έστω και ασυνείδητα, ότι αυτοί οι άνθρωποι διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας, συνέβαλαν στην πλάση του ψυχισμού μας, μας άνοιξαν ορίζοντες, μακρινούς μάλιστα ή όσους μπορέσαμε να αντικρίσουμε στο πεδίο του ο καθένας.
Η απαράδεκτη υπουργός Παιδείας, καθώς φαίνεται, δεν γνωρίζει τι θα πει αμεσότητα στην επικοινωνία, τι είναι οι σχέσεις εμπιστοσύνης. Αυτές προάγουν τη δίψα για μάθηση και την ελπίδα στην ίαση. Είναι τα βλέμματα που ανταλλάσσουν οι συναναστρεφόμενοι, η μεταδοτικότητα διά νευμάτων, διά των κινήσεων του σώματος, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, ένα κέντρισμα για ανακάλυψη των ωραίων δυνατοτήτων που υπάρχουν αδρανείς στον κάθε άνθρωπο. Είναι φανερό: αυτά όλα είναι ψιλά γράμματα για τη σπουδαγμένη στην αλλοδαπή υπουργό μας, που μάλλον δυσφορεί για την ταπεινή επίδοσή μας στον τομέα του υλικοτεχνικού πολιτισμού. Τι να της κάνουμε, σε αυτή τη χώρα γεννηθήκαμε.
Δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι και όλοι οι γιατροί κατηρτισμένοι πλήρως, σημασία έχει να μην ξεχάσουν τον όρκο τους· και είναι βαρύς αυτός ο όρκος -ιερός, αν προσθέτει βάρος στη σημασία της έννοιας αυτός ο προσδιορισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου