Αν ο αλλόκοτος τρόπος που φεύγουν οι συνάνθρωποί μας τούτον τον καιρό , οι υπερπλήρεις ΜΕΘ, τα μαγαζιά που καταστρέφονται, οι άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους, ο φόβος για το αύριο, ο εγκλεισμός κι η περιστολή των δικαιωμάτων είναι συνθήκες όμοιες μ εκείνες του πολέμου να το δεχτώ.
Έχουμε πολέμο!
Κι οι μόνοι που μπορούν να λεν αυτό είναι αυτοί που πολεμούν στ αλήθεια: Οι ασθενείς που μάχονται για τις ζωές τους, οι γιατροί και το προσωπικό των ρημαγμένων δομών υγείας, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που αφανίζονται, οι εργαζόμενοι που έχουν να δούνε μεροκάματο μήνες ολόκληρους, οι πάσχοντες συνάνθρωποι, κυρίως στις μεγαλουπόλεις, που ζουν, όπως μπορούν, εσώκλειστοι.
Όπως και νάχει, εκείνοι που δεν δικαιούνται να μιλούν για πόλεμο είναι όσοι μιλούν: τα καλοταϊσμένα μέσα κι οι επιδοτούμενοι κονδυλοφόροι, οι κολλητοί κι οι καπάτσοι που κάνουν μπίζνες με την κρίση, οι κουμπάροι κι οι παρατρεχάμενοι που ζουν το όνειρο της παλινόρθωσης και ονειρεύονται καριέρες...
Αυτοί δεν έχουν πόλεμο, αυτοί κάνουν την κρίση ευκαιρία.
Κάποιοι είχαν την αφελή εντύπωση πως πάνω απ όλους, θεσμικώ δικαίω, ο ίδιος ο πρωθυπουργός μπορούσε να επικαλείται την κρισιμότατη συγκυρία του πολέμου.
Είν ανάγκη, σ επίπεδο συμβολισμού έστω, να εκφραστεί η συλλογική εγρήγορση, η ενσυναίσθηση στον πόνο των ανθρώπων, η κοινή οδύνη κι η τιμή προς τους άδοξα χαμένους.
Πώς όμως; Είναι γνωστή η ρήση για τον Καίσαρα...
Με weekend ανεμελιάς και αποφόρτισης δεν διεξάγονται οι μάχες. Ούτε με ρομαντζάδα στα νησιά και σέλφι με σελέμπριτις όπως το καλοκαίρι...
Και πως ν αντιγυριστεί κουβέντα σ ορισμένους που λεν πως το μόνο φανερό με κάτι τέτοια είναι πως ο πόλεμος είναι υπόθεση αλλωνών. Πως το εγωτικό και κοινωνικά παρηκμασμένο «είναι» δεν αντέχει –όχι να υποφέρει- αλλά ούτε να προσποιηθεί δια μακρόν ότι συμπάσχει.
Πως είναι ξεκάθαρη εδώ η φλεγματική υποτίμηση της κοινωνικής οδύνης…
Πηγή:https://www.facebook.com/stefanou.greg/posts/10225124847055126
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου