Pablo Neruda: Το χάσαμε κι αυτό το ηλιοβασίλεμα

 

Πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=0RvDI4s1hik

Και φέτος ο νεοδιόριστος δάσκαλος - Του Αντ. Παπαδοπούλου

Και φέτος ο νεοδιόριστος δάσκαλος :

Θα ξεκινήσει τη χρονιά ΙΔΑΝΙΚΑ! Θα εφαρμόσει εκπαιδευτικά μοντέλα ΔΑΝΙΚΑ!

Θα ζήσει στα νησιά με... ΔΑΝΕΙΚΑ! και στην άμμο επάνω την ξανθιά" θα ... α ξ ι ο λ ο γ ή σ ε ι τη ζωή του με ΜΗΔΕΝΙΚΑ!

Αντώνης Παπαδόπουλος

ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ-Γκαλεάνο Εδουάρδο -Απόσπασμα

 

ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ.

Φοβάται η γυναίκα τη βία του άντρα και ο άντρας την άφοβη γυναίκα. Φόβος των κλεφτών, φόβος της αστυνομίας. Φόβος της πόρτας χωρίς κλειδαριά, του χρόνου χωρίς ρολόγια, του παιδιού χωρίς τηλεόραση, φόβος της νύχτας χωρίς υπνωτικά χάπια και φόβος της ημέρας χωρίς διεγερτικά χάπια. Φόβος του πλήθους, φόβος της μοναξιάς, φόβος απ’ όσα έγιναν και για όσα θα γίνουν, φόβος του θανάτου, φόβος της ζωής.

πηγή:http://www.tapolitika.gr/quote_item.php?id=280&category=cat&order_type=desc00000

Μαγιακόφσκι: Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

 Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε

και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα
-την πιο διάφανη απ’ όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα

Πηγή:https://tvxs.gr/life-plus/paideia/magiakofski-ki-epeidi-den-eipame-tipota-pleon-de-mporoyme-na-poyme-tipota/

Από την αφιερωματική βραδιά στην Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου

 

Mikis Theodorakis - Pablo Neruda: Canto General

 

Πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=wGliDjpkzZ0

Ιστορίες βινυλίου από τον πειρατικό σταθμό "Ανεξάρτητο Στούντιο" - Fables of the reconstruction REM

 

ΠΗΓΗ : https://www.youtube.com/watch?v=Im8SCqUwIZE&list=PL6vwnon3sINqwzYNYVBGd-AvGhl5_5480&index=3

13 χρόνια χωρίς τον καλό μας άνθρωπο

Ο Θανάσης Βέγγος (Νέο Φάληρο Πειραιά, 29 Μαΐου 1927 - Αθήνα, 3 Μαΐου 2011)^[2][3][4] ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, σκηνοθέτης και ιδρυτής της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών ΘΒ Ταινίες Γέλιου. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βέγκος και όπως είχε πει, το έγραφε με "γγ" όταν έγινε ηθοποιός γιατί φαινόταν καλύτερα στο μάτι. Έχει παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Mέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Θα μείνει πάντα γνωστός ως «ο καλός μας άνθρωπος».^[4][5]

Πηγή κειμένου :https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82_%CE%92%CE%AD%CE%B3%CE%B3%CE%BF%CF%82
 

Ιστορίες βινυλίου από τον πειρατικό σταθμό "Ανεξάρτητο Στούντιο" - Fela Anipulapo Kuti Black President ( 1981 ) Sorrow tears and blood

Φωτογραφίες από το αρχείο του Κ. ΧΑΤΖΗΦΩΤΙΑΔΗ 

Πηγή τραγουδιού :https://www.youtube.com/watch?v=wF-PNJdf-Dw

1924 - 2024 | ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΕΚ

 

Το αδιανόητο ως κανονικό ...σε μια χώρα που βυθίζεται στην κοινωνική και εθνική αλλοτρίωση - Ρ. Ρινάλντι

 

Η τελευταία γυναικοκτονία στους Αγ. Αναργύρους, και μάλιστα κυριολεκτικά έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου το θύμα είχε πάει αναζητώντας προστασία και ασφάλεια, μαζί με την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό και το εκτεταμένο δίκτυο σωματεμπορίας και πορνείας που είχε στηθεί, αλλά και το συστημικό έγκλημα των Τεμπών, αποτελούν την κορυφή μονάχα του παγόβουνου. Δηλαδή της περίπου 15ετούς βύθισης της χώρας, κοινωνικά και εθνικά. Διότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία πτυχή της κοινωνικής ζωής, καμία διάσταση της πολιτείας και των θεσμών, κανένας αρμός της εθνικής υπόστασης και κυριαρχίας που να μην έχει διαβρωθεί, να μην έχει μπει σε διαδικασία σήψης και διάλυσης, να μην φέρει τα σημάδια ενός τεράστιου ξεχαρβαλώματος.

Οι επικλήσεις του τύπου «το 100 δεν είναι ταξί», «η κοπέλα μιλούσε εντελώς ήρεμα», «η 12χρονη με προκαλούσε», «φταίει ο σταθμάρχης», «στα Τέμπη συγκρούστηκαν ανθρώπινα λάθη με χρόνιες παθογένειες» (όπως και οι χυδαίες επιθέσεις του τύπου «όποιος κάνει λόγο για μπαζώματα είναι για τα μπάζα»), δείχνουν μια θρασύτητα και έναν κυνισμό –διαχρονικό– όσων βρίσκονται στο τιμόνι της διακυβέρνησης τα τελευταία 15 χρόνια. Ακριβώς δηλαδή αυτών που είχαν υπεύθυνες θέσεις, όσων υποτίθεται πως έπρεπε να βάλουν σε κάποια τάξη υποδομές, διοίκηση, οικονομία, πολιτική, δικαιοσύνη, άμυνα κ.ο.κ.

«Από επιτυχία σε επιτυχία»…

Το πολιτικό σύστημα, σχεδόν στο σύνολό του, ισχυρίζεται ότι έχουμε βγει από τα Μνημόνια, πως η χώρα προχωρά σχετικά καλά: Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ περηφανεύεται ότι έβγαλε την χώρα το 2018 από τα μνημόνια, ψήφισε την… ευεργετική συμφωνία των Πρεσπών, και παρέδωσε ένα «μαξιλάρι» 37 δισ. στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η δε κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κυβερνά εδώ και 5 χρόνια τη χώρα, καυχάται ότι την πάει «από επιτυχία σε επιτυχία»! Έτσι φτάσαμε στα σημερινά χάλια: το χρέος έχει εκτιναχθεί στα 400 δισ., η φτώχεια απειλεί σοβαρά το 26% του πληθυσμού, η χώρα έχει γίνει ορμητήριο των ΗΠΑ, και η διάλυση όλων των υποδομών επιταχύνεται ορμητικά. Το πολιτικό σύστημα, σχεδόν στο σύνολό του, οδηγεί την Ελλάδα της ΝΑΤΟφροσύνης σε μεγαλύτερες εμπλοκές σε πολέμους (Ουκρανία και Μέση Ανατολή), εκτελεί συμβόλαια για τα Δυτικά Βαλκάνια (αναγνώριση Κοσόβου), και χωρίς κανέναν δισταγμό συνεχίζει το «ειδύλλιο» με την Τουρκία κατά παραγγελία των ΗΠΑ και Ε.Ε.

Δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα που κάνει αυτές τις επιλογές: όλοι οι όμιλοι ελλήνων ολιγαρχών, το σύνολο της μεγαλοαστικής τάξης (μαζί με ένα σημαντικό τμήμα των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης) προσανατολίζονται στον γρήγορο, εύκολο, αρπακολατζίδικο πλουτισμό μέσα από τη βύθιση της χώρας και μέσα από το γενικό ξεχαρβάλωμα και διάλυση των υποδομών, την εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση και ψηφιοποίηση τομέων της οικονομίας και των υπηρεσιών. Το πάρτι διαρκεί δεκαετίες, αλλά έχει ενταθεί ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια παίρνοντας και νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η ανοικτή σύμφυση κράτους, παρακράτους και υποκόσμου, μαζί με τη διάβρωση θεσμών και δικαιωμάτων και την ντε φάκτο κατάργηση του Συντάγματος και της δημοκρατίας.

Αυτό το χάλι οριοθετεί βέβαια «δύο Ελλάδες» μέσα σε μια γενική σμίκρυνση συνολικά της Ελλάδας. Μόνο που η ζημιά απλώνεται και στην Ελλάδα που υποφέρει, στην Ελλάδα που υπόκειται έναν βάναυσο βιασμό και κακοποίηση. Η κοινωνία δεν μένει αλώβητη από αυτά: υπόκειται κι αυτή σε κατεργασίες και διεργασίες, χάνει δεσμούς συνοχής, ένα τμήμα της λουμπενοποιείται, άλλο υπόκειται σε μια ψυχαναγκαστική προσαρμογή όπως-όπως για να επιβιώσει, ενώ και ο μιθριδατισμός ενός μέρους της είναι κι αυτός μια πραγματικότητα. Χωρίς να ξεχνάμε πως ένα μεγάλο μέρος μιας κρίσιμης ηλικιακά ομάδας του πληθυσμού έχει πάρει το δρόμο της μετανάστευσης.

Το «πάρτι» παίρνει, τα τελευταία 15 χρόνια, και νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όπως είναι η ανοικτή σύμφυση κράτους, παρακράτους και υποκόσμου, μαζί με τη διάβρωση θεσμών και δικαιωμάτων και την ντε φάκτο κατάργηση του Συντάγματος και της δημοκρατίας

Η έκπληξη του κυρίου Παπαχελά

Ο διευθυντής της Καθημερινής, λίγες μόνο μέρες μετά το συνέδριο που διοργάνωσε η εφημερίδα του μαζί με άλλους εκλεκτούς φορείς της Ελλάδας οι οποίοι σχεδιάζουν τις επόμενες δεκαετίες, νοιώθοντας πως τα κατάφερε μια χαρά τα τελευταία 50 χρόνια (αφού κάθε φορά που συναντά τον ριζοσπαστισμό τον τιθασεύει, με ευκολία ή μεγάλη δυσκολία) υπηρετώντας πολλούς αφεντάδες, κυρίως ευρωκρατία και ΗΠΑ, νοιώθει περίλυπος για όσα συμβαίνουν σε κοινωνικό επίπεδο. Γράφει λοιπόν με «υπεύθυνο τρόπο» στις Απριλίου:

«Ίσως να μην καταλαβαίνουμε το πόσο όλα γύρω μας χαλαρώνουν και φθηναίνουν. Και μακάρι να μην το καταλάβουμε απότομα από κάποιο “ατύχημα”. Η ανομία είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο και, το χειρότερο, κανείς δεν έχει καμία απάντηση για το πώς την αντιμετωπίζεις. […] Συνηθίσαμε και αυτή τη μοναδική “ελληνική εξαίρεση”. Εκτός από την ανομία, έχουμε και την έλλειψη επαγγελματισμού και σχεδιασμού. […] Πάρα πολλά πράγματα που μας αφορούν γίνονται στην τύχη, στο περίπου ή καθόλου. […] Οι περισσότεροι πολιτικοί μας είναι απελπιστικά απορροφημένοι από το TikTok και τη μανία της επικοινωνίας. Το βλέμμα είναι στραμμένο στην εικόνα και στον σταυρό στις επόμενες εκλογές. Μπορεί να τρελαθεί κανείς όταν συγκρίνει τη βαρύτητα των προβλημάτων με την ελαφρότητα ενός μεγάλου κομματιού του πολιτικού προσωπικού. […] Οι πολίτες νιώθουν ανασφάλεια και, το χειρότερο, έναν κλιμακούμενο κυνισμό. Δεν θέλουν να ακούν ειδήσεις, δεν πιστεύουν ότι κάτι θα αλλάξει και πηγαίνουν είτε στην αποχή είτε στην παλαβομάρα».

Είναι εντυπωσιακό το πώς ένας γενικά έξυπνος άνθρωπος, όπως ο διευθυντής της Καθημερινής, δεν μπορεί να κάνει δύο διαπιστώσεις: Η πρώτη, πως όσα ζούμε σήμερα, όσα είναι σαν αδιανόητη κανονικότητα, αποτελούν τις συνέπειες και τα αποτελέσματα όλων των πολιτικών που επιβλήθηκαν και εφαρμόστηκαν από το 2010 μέχρι σήμερα. Με δυο λόγια, του πολέμου που κήρυξαν τα Μνημόνια και οι Δανειστές σε βάρος μιας χρεοκοπημένης χώρας και το πλιάτσικο που έστησαν αυτοί μαζί με τους ντόπιους συνεργούς τους με την εκποίηση κάθε δημόσιου χώρου, κάθε δημόσιας περιουσίας, και στη συνέχεια με την απολίπανση των μεσαίων στρωμάτων και τη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Κοινωνικός αποκλεισμός, περιθωριοποίηση, παραβατικοτότητα, λουμπενοποίηση, κακοποιητικές συμπεριφορές, διάχυση της βίας, συμμοριτισμός: αυτά είναι τα «φυσικά» επακόλουθα αυτών των πολιτικών.

Η δεύτερη διαπίστωση οδηγεί σε μια εικόνα στην οποία πρέπει να υποβληθεί ο κ. Παπαχελάς: Να τα προφέρει όλα αυτά μπροστά σε έναν καθρέφτη και να δει αν θα αντέξει να παραμείνει σοβαρός, ή θα βάλει τα γέλια με την υποκρισία και την επιφανειακότητα όσων ξεστομίζει. Διότι υπάρχει ένα αμείλικτο ερώτημα από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει: Τι έκαναν όλοι οι εκλεκτοί που μαζεύτηκαν να απολογίσουν τα 50 χρόνια μεταπολίτευσης πριν λίγες μέρες στο συνέδριο της Καθημερινής ώστε να φθάσει ο τόπος στην σημερινή κατάντια. Τι έκαναν όλοι οι οπαδοί του Σημιτιστάν, των ΕΛΙΑΜΕΠ, του ΣΕΒ, των CEO μεγάλων πολυεθνικών ομίλων. Τι έκαναν τόσοι πρωθυπουργοί που παρέλασαν στο συνέδριο, τόσοι διεκπεραιωτές και πρωτοκολλητές των Μνημονίων, για να είμαστε σε μια κατάσταση όπου «η ανομία να είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο» ή «έχουμε έλλειψη επαγγελματισμού και σχεδιασμού» και «πάρα πολλά πράγματα που μας αφορούν γίνονται στην τύχη, στο περίπου ή καθόλου».

Είναι σίγουρο ότι ο καθρέφτης που θα κοιτάξει δεν θα του πει την αλήθεια… Επειδή όσα έγιναν δεν έγιναν στην τύχη: έγιναν μέσα από εφαρμοσμένες και σχεδιασμένες πολιτικές, που οδηγούσαν μαθηματικά στη σημερινή καταβύθιση. Ο κ. Παπαχελάς προτείνει κάποια λύση που την ονομάζει και δύσκολη: «Η δύσκολη λύση είναι να συνειδητοποιήσουμε, σε πρώτη φάση, πως αυτή η ρουτίνα στην οποία έχουμε εθιστεί δεν είναι… κανονική». Και ρωτάμε: Για να γίνει τι ακριβώς; Για να συνεχιστεί μια ίδια κατάσταση πραγμάτων με ηπιότερα συμπτώματα; Είναι αυτό αντιμετώπιση ενός υπαρξιακού προβλήματος της χώρας;

Αντισώματα υπάρχουν, και έχουν κάνει σημαντικό έργο μέσα στα 15 χρόνια. Αντίσταση, εθελοντισμός, αλληλεγγύη, οικογένεια, αγάπη για τον Τόπο: αυτά κράτησαν όρθιο ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, το προστάτευσαν από τη διάβρωση και διάλυση της συνοχής

Η βραδυφλεγής βόμβα του κοινωνικού ζητήματος

Την ίδια μέρα που ο κ. Παπαχελάς αναρωτιόταν βαθυστόχαστα για την ανομία και το τυχαίο στη χώρα μας, η ΕΛΣΤΑΤ έδωσε στη δημοσιότητα έκθεσή της για τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό στην Ελλάδα. Άλλη μια τελείως εντελώς τυχαία σύμπτωσις, κύριε Παπαχελά… Σύμφωνα με την έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ, «o πληθυσμός που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, με βάση τα στοιχεία του 2023, ανέρχεται στο 26,1% του πληθυσμού της χώρας (2.658.400 άτομα), μένοντας σχεδόν αμετάβλητο σε σχέση με το 2022, που ήταν στο 26,3%. Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των παιδιών ηλικίας 17 ετών και κάτω (28,1%)». Αυτό το 26% του πληθυσμού δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να συμμετέχει τακτικά σε δραστηριότητες αναψυχής, όπως αθλητισμός, σινεμά κ.λπ. Γεγονός σημαντικότατο, επειδή δείχνει το ξέκομμα των πιο φτωχών στρωμάτων εν γένει από τον Πολιτισμό και την πολιτιστική δραστηριότητα, και αυτό έχει πολύ σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνική συνείδηση και ψυχολογία – ιδίως όταν από τα ΜΜΕ διαφημίζεται η βία και προωθείται το κουτσομπολιό, η αδιαφορία και ο ατομικισμός, μαζί με όλα τα άλλα της ιστορικής και ταυτοτικής αποδόμησης.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση (MRB για OPEN) ο «Κανένας» προηγείται απέναντι σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς (στην ερώτηση ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός: Κανένας 29%, Μητσοτάκης 27,5%, Κασσελάκης 8,9%, Ανδρουλάκης 7,5%, Βελόπουλος 6,9%, Κωνσταντοπούλου 4,4%, Κουτσούμπας 4,3%). Σε άλλη πρόσφατη έρευνα (Pulse για SKAI), στην ερώτηση «Θέμα που σας απασχολεί περισσότερο», οι απαντήσεις ήταν οι ακόλουθες: Ακρίβεια 44%, εγκληματικότητα 7%, Υγεία και Δικαιοσύνη 5%, Διαφθορά-Πολιτικό σύστημα-Δυστύχημα στα Τέμπη 3%, Καθημερινότητα-Μεταναστευτικό-Παιδεία 2%, Άλλο 5% και ΔΓ/ΔΑ 16%. Φαίνεται καθαρά πως η ακρίβεια σχετίζεται άμεσα με το επιβιωτικό πρόβλημα του πληθυσμού, ενώ η εγκληματικότητα δημιουργεί ένα μεγάλο αίσθημα ανασφάλειας. Τα εθνικά ζητήματα απουσιάζουν από τα ερωτηματολόγια των δημοσκοπικών εταιρειών… Όλα τα παραπάνω δίνουν μια ιδέα του πόσο σοβαρή διάσταση έχει το «κοινωνικό ζήτημα» και πόσο πολύ επιδρά στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και την επέκταση αντικοινωνικών συμπεριφορών. Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής οποιασδήποτε σχολής θα μπορούσε να καταλάβει ότι η «παλαβομάρα» και η «ανομία» για τις οποίες κάνει λόγο ο κ. Παπαχελάς έχουν σχέση και συνδέονται με πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον.

Όσοι κυβερνούν τα χρόνια αυτά δεν ομιλούν, πρώτον, για τους λόγους που οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία το 2010, τι κόστος και τι δεσμά επιβλήθηκαν και για πόσο καιρό στην χώρα μας. Αντίθετα, λένε ψέματα ότι βγήκαμε από τα μνημόνια και επανερχόμαστε στην «κανονικότητα», στις «αγορές», κι ότι η οικονομία πάει καλά και η κοινωνία καλύτερα. Δεύτερον, κάνουν και σημαντικές λαθροχειρίες: Αναφέρονται συχνά στη μείωση της ανεργίας ενώ η πρόσκαιρη και μαύρη εργασία έχουν επεκταθεί σε όλους τους χώρους, και ακόμα επιμένουν να βλέπουν βελτίωση συγκρίνοντας π.χ. τα ποσοστά φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού που το 2015 ήταν στο 28% και τώρα, περίπου 10 χρόνια μετά «βελτιώθηκαν» στο 26,1%. Η λαθροχειρία είναι τεράστια γιατί «ξεχνούν» τι σημαίνει επί 10 ολόκληρα χρόνια το ένα τέταρτο της κοινωνίας να βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, και μάλιστα οι πιο νέες γενιές να είναι οι πλέον πληττόμενες και με λιγότερες ευκαιρίες. Ρίξτε σε αυτήν την κατάσταση ολόκληρη την κοινωνία (κι όχι απλά το φτωχότερο 26%) και τότε θα δείτε με μαθηματικό τρόπο την «ανομία» και την «παλαβομάρα» να απογειώνονται.

Συμπέρασμα: Το αληθές της στενής σχέσης κοινωνικού και εθνικού

Βιώνουμε μια τεράστια καταβύθιση, κοινωνική και εθνική. Βιώνουμε μια τεράστια εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση. Αντισώματα υπάρχουν, και έχουν κάνει σημαντικό έργο μέσα στα 15 χρόνια. Αντίσταση, εθελοντισμός, αλληλεγγύη, οικογένεια, αγάπη για τον Τόπο: αυτά κράτησαν όρθιο ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, το προστάτευσαν από τη διάβρωση και διάλυση της συνοχής. Υπάρχει και ξεχνιέται στις μέρες μας (από όλους τους επίσημους) ο φόβος και ο κίνδυνος του πολέμου ή του εθνικού ακρωτηριασμού της χώρας, ή της υπόσκαψης της κυριαρχίας με πολλούς τρόπους. Αυτά εσκεμμένα δεν μετρώνται, δεν ερωτώνται στις έρευνες, δεν γίνονται αντικείμενο συζήτησης ή έρευνας στα ΜΜΕ.

Παλιά ξέραμε, μας μάθαιναν, τη φράση του ποιητή Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές». Πέρα από το ότι οι ταγοί μας έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κρύψουν το αληθές από το πόπολο και το έθνος, σήμερα δεν επιτρέπονται δύο πράγματα: να αποσυνδέεται το εθνικό από το κοινωνικό, και να αποσυνδέεται το κοινωνικό από εθνικό. Αυτή η αλήθεια είναι η πρωταρχική βάση για μια μεγάλη αντιστροφή που χρειάζεται η χώρα, η κοινωνία και ο εργαζόμενος λαός, σε αντίθεση και σε αντιπαράθεση με την ψευδή «αλήθεια» του μεταπρατισμού, της υποτέλειας και της κοινωνικής διάλυσης που εκκρίνουν διαρκώς οι οικονομικές ελίτ και το πολιτικό σύστημα – πάντα υπό το πρίσμα της αθεράπευτης ιδιοτέλειάς τους σε βάρος του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος της Χώρας. Διότι, απλούστατα, από τη διάλυση και την καταστροφή-εκποίηση μεγαλώνει το πουγκί τους…

Πηγή:https://edromos.gr/to-adianoito-os-kanoniko/

Καταχνιά - Σ.ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ-ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ (1964 ολόκληρο το άλμπουμ-Χρήστου Λεοντή - Κώστα Βίρβου)-

 

Εκδήλωση της ΕΛΜΕ και του ΣΕΠΕ Καστοριάς με τον καθηγητή Γ. Γρόλλιο

 

Μέρα μνήμης για τα Τέμπη- Δηλώσεις για την απεργία της 28ης Φεβρουάριου στο δελτίο ειδήσεων του Δικτύου 1

 

Απεργούμε στις 28 Φλεβάρη

 

"Επιστροφή" μία ταινία του Σπύρου Παρίσση

 

Βραδιά ντοκιμαντέρ από τον σύλλογο μας και την ΕΛΜΕ

 

Χρυσούλα Πατρώνου Παπατέρπου για το Λεύκωμα των Παπαθανασίου και Μαντζούρα για την Καστοριά

 

Δέκα τραγούδια του Νίκου Γκάτσου

 

Πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=g8Sz_InjUZQ

Η ΦΟΝΙΣΣΑ (του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη) [Audiobook] Διαβάζει η Κατίνα Παξινού

 

Πηγή :https://www.youtube.com/watch?v=uoPh7a2326E&t=1s 

Στο δελτίο ειδήσεων του δικτύου 1 ,αναφερόμενος στην κίνηση φορέων για φθηνότερο κόστος θέρμανσης (από την αρχή )

 

Καστοριά νότια παραλία μέσα από το κανό. Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2023

 

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα-Σκόρπιο αίμα- ΑΠΟ ΤΟ "ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΙΟ ΜΕΧΙΑΣ"

 

ΑΠΟ ΤΟ
"ΘΡΗΝΟΣ ΣΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΙΟ ΜΕΧΙΑΣ"

Σκόρπιο αίμα

Μετάφραση Ν. Γκάτσου

Σκαλί-σκαλί πάει ο Ιγνάθιο
το θάνατό του φορτωμένος
γύρευε να’ βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ήταν.
Γύρευε τ’ όμορφο κορμί του
και βρήκε το χαμένο του αίμα.
Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του,
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασηκώσαν το κεφάλι.
Κι από τα βοσκοτόπια πέρα
ηρθ’ ένα μυστικό τραγούδι
που αγελάρηδες ομίχλης τραγούδαγαν
σε ουράνιους ταύρους.
Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε σπαθί σαν το σπαθί του
ούτε καρδιά να ν’ τόσο αληθινή.
Σαν ποταμός από λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη,
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη.
Τώρα για πάντα πια κοιμάται,
τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του,
και το τραγουδιστό το αίμα κυλάει
σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκριο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα,
ώσπου τέλμα να γίνει από αγωνία,
πλάι στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

Πηγή:https://hallofpeople.com/gr/books/Lorka.php

Στους μεταγενέστερους - Μπ. ΜΠΡΕΧΤ

 

πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=NTj7GX3mSqs

The Best Larry Bird REVENGE Story Ever Told

 

ΑΙΣΧΥΛΟΣ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ,1974, ΚΑΤΡΑΚΗΣ,ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

 

]

πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=EMpyPBmSjII

Celtics vs Lakers NBA finals game 7 4η περίοδος -1984

 

Larry Bird 50 Greatest Moments

 

Πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=YjvsBKQmHTc

Larry Bird Highlights | Part 1 | Boston Celtics

 

Πηγή:https://www.youtube.com/watch?v=EcQKvJER8Vs

Αναζητώντας τον κύριο Τζαίημς Οδυσσέα Τζόυς

 

Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=22xOedBoMSA

Η αντίσταση του υποκειμένου-Συνέντευξη του Αλέν Τουρέν που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Télérama στις 13/10/2015

 

Η αντίσταση του υποκειμένου

Θανάσης Γιαλκέτσης

•  Facebook
•  Twitter
•  E-mail

• A-
• A+

Τα κυριότερα συστήματα εξουσίας που δρουν στον σύγχρονο κόσμο τείνουν να ελέγχουν τόσο τον αντικειμενικό οικονομικό κόσμο -τον κόσμο των υλικών αγαθών- όσο και τον υποκειμενικό κόσμο, τον κόσμο των αναπαραστάσεων, των γνωμών, των καταναλώσεων

Συνέντευξη του Αλέν Τουρέν που δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Télérama στις 13/10/2015

---

● Στο νέο βιβλίο σας «Nous sujets humains» (Seuil 2015), λέτε ότι μετά το τέλος της βιομηχανικής κοινωνίας μπαίνουμε σε μια μετακοινωνική εποχή. Τι εννοείτε;

Οι προβιομηχανικές κοινωνίες σκέφτονταν τους εαυτούς τους με όρους ουσιαστικά πολιτικούς. Τα σχολικά βιβλία αναφέρουν τις απόλυτες μοναρχίες, το βασίλειο του νόμου, το έθνος, το κράτος, και οι φιλόσοφοι που τις περιέγραψαν, από τον Μακιαβέλι ώς τον Τοκβίλ, περνώντας από τον Χομπς, τον Λοκ, τον Μοντεσκιέ ή τον Ρουσό, αποκλήθηκαν φιλόσοφοι του δικαίου ή πολιτικοί φιλόσοφοι. Με τη βιομηχανική επανάσταση όλα ανατράπηκαν. Οι κοινωνίες εντυπωσιάστηκαν από την ικανότητά τους να δημιουργούνται, να μετασχηματίζονται ή ακόμα και να καταστρέφονται χάρη στις τεχνικές τους, τις μηχανές τους, τα κεφάλαιά τους. Για πρώτη και αναμφίβολα μοναδική φορά περιέγραφαν τους εαυτούς τους με όρους οικονομικούς και κοινωνικούς, με την εργασία, τις κοινωνικές τάξεις, τα συνδικάτα, τον ανταγωνισμό, τις επενδύσεις. Από αυτές τις «κοινωνικές» κοινωνίες βγαίνουμε.

● Σε τι είδους κοινωνία μπαίνουμε τότε;

Η ανάπτυξη της ηλεκτρονικής τεχνολογίας δεν αρκεί για να εξηγήσει την αλλαγή των κοινωνιών μας. Οι συνέπειές της όμως είναι αξιοσημείωτες. Στις βιομηχανικές κοινωνίες, η εξουσία στρεφόταν ουσιαστικά στον έλεγχο των υλικών αγαθών, των κεφαλαίων, των πρώτων υλών, των μηχανών. Με δυο λόγια, στον έλεγχο του κόσμου των αντικειμένων. Με την ανάδυση των τεχνολογιών της πληροφόρησης και της επικοινωνίας συντελείται κάτι το πρωτοφανές: αυτές είναι τεχνολογίες διαμόρφωσης και μετασχηματισμού της υποκειμενικότητας, που επιτρέπουν τη δράση πάνω στον ίδιο τον δρώντα άνθρωπο. Η επιδίωξη της εξουσίας γίνεται έτσι το να ελέγχει, να μετασχηματίζει, να κατασκευάζει το πνεύμα των ανθρώπων. Η ιδέα προφανώς δεν είναι καινούργια. Στον εικοστό αιώνα, γνωρίσαμε την εμπειρία του ολοκληρωτισμού, στόχος του οποίου ήταν επίσης ο έλεγχος των πνευμάτων μέσω του λόγου, της εικόνας, της σκηνοθεσίας ή της προσωπολατρίας. Και με την καταπίεση κάθε αντιπολίτευσης. Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι ζούμε όλοι σήμερα σε ολοκληρωτικές κοινωνίες. Προβάλλω όμως την ιδέα ότι η εξουσία γίνεται ολική.

● Πώς ορίζετε αυτή την «ολική» εξουσία; Ποιες είναι οι μορφές της;

Τα κυριότερα συστήματα εξουσίας που δρουν στον σύγχρονο κόσμο τείνουν να ελέγχουν τόσο τον αντικειμενικό οικονομικό κόσμο -τον κόσμο των υλικών αγαθών- όσο και τον υποκειμενικό κόσμο, τον κόσμο των αναπαραστάσεων, των γνωμών, των καταναλώσεων. Πρόκειται για μια νέα μορφή κοινωνιών. Διακρίνω τρεις κυριότερους τύπους. Ο προφανέστερος είναι ο πιο συγγενικός με το παλαιό ολοκληρωτικό κίνημα: το ολοκληρωτικό κόμμα-κράτος, του οποίου η Σοβιετική Ενωση υπήρξε το μοντέλο και του οποίου το πιο σημαντικό παράδειγμα σήμερα είναι το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα-κράτος. Ο δεύτερος τύπος αφορά τον δυτικό κόσμο, όπου ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός έχει κατορθώσει να επιβάλει την κυριαρχία του. Αυτός ο νέος καπιταλισμός έχει διαρρήξει τις σχέσεις του με την πραγματική οικονομία, η πλειονότητα των διαθέσιμων κεφαλαίων χρησιμοποιείται για δραστηριότητες που δεν έχουν καμιά παραγωγική οικονομική λειτουργία και που μπορεί να είναι ακόμα και παράνομες-εμπόριο όπλων, ναρκωτικών- και των οποίων ο στόχος είναι να ενισχύουν τα προνόμια των κατόχων της εξουσίας. Η τρίτη μορφή ολικής εξουσίας, τέλος, παραπέμπει σε εκείνες που αποκαλώ «μεταεθνικιστικές τυραννίες», οι οποίες εξάλειψαν τα κόμματα που γεννήθηκαν από την πτώση της αποικιοκρατίας. Αυτή η πραγματικότητα μας είναι οικεία μετά το 1979, με την κατάληψη της εξουσίας από τον Χομεϊνί στο Ιράν. Είναι ο ισλαμικός κόσμος, όπου κυβερνούν στο όνομα μιας θρησκείας.

● Στις δυτικές κοινωνίες μας παρατηρούμε τη δυσκολία να αντιταχθούμε σε αυτή την ολική εξουσία. Πώς μπορούμε να της αντισταθούμε;

Απέναντι σε αυτή την ολική εξουσία, οι αντίπαλοί της οφείλουν να επικαλούνται κάτι ακόμα πιο ισχυρό από το ολικό. Αυτό είναι το οικουμενικό. Δεν αρκεί να αντιτάσσουμε τα πολιτικά, κοινωνικά ή πολιτισμικά δικαιώματα, χρειάζεται να επικαλούμαστε κάτι διαφορετικού χαρακτήρα: την ανθρώπινη ύπαρξη με την ικανότητά της να μετασχηματίζει το περιβάλλον της αλλά και να δημιουργεί τον εαυτό της. Οσο αυτή η ικανότητα ήταν ακόμα αδύναμη, οι άνθρωποι χρειάστηκε να τοποθετούν τη δημιουργικότητα έξω από τους εαυτούς τους, σε μια ιερή εξωτερική αρχή, στον θεό, στον βασιλιά, έπειτα στην πρόοδο. Σήμερα δεν μπορούμε πλέον να στηριζόμαστε στον θεό, ούτε στον βασιλιά, ούτε στην πρόοδο. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει ιερή δημιουργική αρχή εξωτερική προς τον άνθρωπο. Εχουμε μια αναπτυγμένη συνείδηση του εαυτού μας, της ικανότητάς μας να δημιουργούμε τους εαυτούς μας ως «υποκείμενα», να μετασχηματιζόμαστε, ακόμα και να καταστρεφόμαστε με τη χρήση πυρηνικών όπλων, με την καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος και του κλιματικού μας συστήματος. Η μεταπολεμική περίοδος κυριαρχήθηκε από τη θανάτωση του «υποκειμένου» από τους στρουκτουραλιστές από τη μια μεριά και από τους μαρξιστές από την άλλη. Εγώ θέλω να αποκαταστήσω ξανά το υποκείμενο. Και κραδαίνω σαν σημαία την «υποκειμενοποίηση», που είναι για τον καθένα η ανάληψη της ευθύνης για το υποκείμενο που ενυπάρχει σε αυτόν, το κίνημα με το οποίο ένα άτομο μετατρέπεται σε κοινωνικό δρώντα ικανό να προάγει και να υπερασπίζεται τα θεμελιώδη οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα, όταν αυτά καταπατούνται.

● Ποια είναι αυτά τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα;

Καθώς είμαι Γάλλος, οδηγούμαι να προτάξω το τρίπτυχο «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα». Εδώ και έναν αιώνα, η αδελφότητα αντικαταστάθηκε από την αλληλεγγύη. Εχουμε επείγουσα ανάγκη δυνάμεων που θα μας κινητοποιήσουν και γι’ αυτό χρειαζόμαστε ένα ηθικό όραμα, για να μπορούμε να το αντιτάξουμε σε όλα τα συστήματα εξουσίας. Γι’ αυτό επέλεξα μια λέξη που την ακούμε παντού: την αξιοπρέπεια, μια λέξη που είναι συγκεκριμένη και ταυτόχρονα είναι ηθικού χαρακτήρα. Στις νέες κοινωνίες, η συλλογική δράση δεν διαμορφώνεται πλέον γύρω από οικονομικά προβλήματα. Συνδικάτα και εργατικά κόμματα έχουν χαθεί ή ακολουθούν πτωτική πορεία. Στο ηθικό πεδίο, στην εικόνα που καθένας διαμορφώνει για τον εαυτό του, σε αυτό που αποδέχεται ή απορρίπτει στο όνομα της αξιοπρέπειάς του, αναπτύσσεται μια συλλογική συνείδηση: θέλω να με αντιμετωπίζουν ως ανθρώπινη ύπαρξη, θέλω να με σέβονται, να σέβονται την αξιοπρέπειά μου, δεν θέλω να με ταπεινώνουν. Τα νέα συλλογικά κινήματα πρέπει να είναι ταυτόχρονα ηθικά και δημοκρατικά, δηλαδή σε σύγκρουση με τις ολικές εξουσίες. […]

---

 Στις 9 Ιουνίου 2023, πέθανε στα 97 του χρόνια ο Γάλλος κοινωνιολόγος Αλέν Τουρέν, ένας σημαντικός στοχαστής που έγραψε περισσότερα από σαράντα βιβλία και συνέβαλε όσο λίγοι στην ανανέωση της έρευνας των κοινωνικών φαινομένων. Σε αντίθεση με τον λειτουργισμό που χαρακτήριζε τις κυρίαρχες τάσεις στην κοινωνική έρευνα (Πάρσονς, Μέρτον, Λούμαν κ.ά.), ο Τουρέν αντιλαμβανόταν την κοινωνιολογία ως επιστήμη της κοινωνικής δράσης. Και θεωρούσε ότι το καθήκον της δεν είναι μόνον η αντικειμενική παρατήρηση και μελέτη της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά και η επεξεργασία νέων θεωρητικών εννοιών, ικανών να προσανατολίζουν τη δράση των κινημάτων που παλεύουν για την ανθρώπινη και κοινωνική χειραφέτηση

Πηγή:https://www.efsyn.gr/themata/idees-palies-kai-nees/396038_i-antistasi-toy-ypokeimenoy

Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ (Ernest Miller Hemingway, 21 Ιουλίου 1899 – 2 Ιουλίου 1961) -Εργογραφία

 

Εργογραφία (& οι ελληνικές εκδόσεις)]

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραψε περισσότερα από 100 διηγήματα, 88 ποιήματα και ορισμένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα.

Η βραζιλιάνικη έκδοση του «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», 1942

Το σημειωματάριο - χειρόγραφο του «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά», 1926

Η πρώτη έκδοση του «Στην εποχή μας», 1925

Μυθιστορήματα

• 1925: The Torrents of Spring
  • Ανοιξιάτικοι χείμαρροι, μτφ. Δ.Π.Κωστελένος ("Άγκυρα", 1976)
  • Οι χείμαρροι της άνοιξης, μτφ. Θοδωρής Δασκαρόλης (εκδ. "Αίολος", 1986)
  • Οι χείμαρροι της άνοιξης, μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2014)
• 1926: The Sun Also Rises (Ο ήλιος ανατέλλει ξανά)
  • μτφ. Νίκος Σαρλής (εκδ. "Πάπυρος Εκδοτικός Οργανισμός", 1973 [ΒΙΠΕΡ] και 1995
  • μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
  • μτφ. Ρούσσος Βρανάς (εκδ. "Αποσπερίτης", 1989)
• 1929: A Farewell to Arms (Αποχαιρετισμός στα όπλα)
  • μτφ. Β.Λιάσκας (εκδ. "Δαμιανός", χχ)
  • μτφ. Ελένη Ρουφάνη (εκδ. "Ερατώ", 1997)
  • μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)
• 1935: Green Hills of Africa (Πράσινοι λόφοι της Αφρικής)
  • μτφ. Άννα Ψιλοπούλου και Ευαγγ.Γραμμένου (εκδ. "Άγκυρα", 1974)
  • μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2005)
  • μτφ. Παναγιώτης Βενάρδος (εκδ. "Πλέθρον", α΄ έκδ. 1984, β΄ έκδ. 2001)
• 1937: To Have and Have Not (Να έχεις και να μην έχεις),
  • μτφ. Δ.Π.Κωστελένος (εκδ. "Κοράλλι", 1968)
  • μτφ. Σταύρος Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2005, ISBN 978-960-03-3926-0)
• 1940: For Whom the Bell Tolls (Για ποιον χτυπά η καμπάνα)
  • μτφ. Γιάννης Κουχτσόγλου (εκδ. "Βιβλιοθήκη για όλους", χχ)
  • μτφ. Αλέξης Καρρέρ (εκδ. "Κλασσικά Παπύρου", 1971)
  • μτφ. Νίκος Σημηριώτης (εκδ. "Ζαχαρόπουλος", 1988, ISBN 960-208-025-6 -
  • μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2006, επανεκδ. 2010, ISBN 978-960-03-4406-6
• 1946^[20]: The Garden of Eden - (Ο κήπος της Εδέμ)
  • μτφ. Άννα Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτη", 2007, ISBN 978-960-03-4360-1)
  • μτφ. Βικτώρια Τράπαλη, εκδ. "Bell / Χαρλένικ Ελλάς", 1997)
• 1950: Across the River and Into the Trees - (Μέσα απ' το ποτάμι και τα δέντρα)
  • μτφ. Πέτρος Αναγνωστόπουλος, εκδ. "Φέξης", 1964)
  • μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2006)
• 1950^[21]: Islands in the Stream
  • Νησιά της Καραϊβικής, μτφ. Αντώνης Καλοκύρης (εκδ. "Καστανιώτης", 2016)
  • Νησιά της Καραϊβικής, μτφ. Κώστας Δόλκας, (εκδ. "Ζαχαρόπουλος", 1998)
• 1952: The Old Man and the Sea - (Ο γέρος και η θάλασσα),- Βραβείο Πούλιτζερ (Μυθοπλασίας) 1953
  • μτφ. Γεωργία Αλεξίου-Πρωταίου ("Δαμιανός", χχ)
  • μτφ. Φώντας Κονδύλης (εκδ. "Καστανιώτης", 1986, επανέκδοση 2015)
  • μτφ. Λένα Μιλιλή (εκδ. "Αναστασιάδης", 1997)
  • μτφ. Κωνσταντίνα Γεωργούλια (εκδ. "Καρακώτσογλου", 2015)

Αφηγήσεις

• 1932: Death in the Afternoon (Θάνατος το απομεσήμερο), αφήγηση για τον κόσμο των ταυρομαχιών, **μτφ. Δ. Π. Κωστελένος (εκδ. "Δαμιανός", χ.χ.)
  • μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2007 )
• 1954: True at First Light (Αληθινό με το πρώτο φως), λογοτεχνική αφήγηση του ταξιδιού του στην Κένυα το 1953-1954. Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1999.
  • μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος, (εκδ. "Καστανιώτης", 2008, ISBN 978-960-03-4643-5)
• 1959 - 1960: The Dangerous Summer (Το επικίνδυνο καλοκαίρι), αφήγηση του ανταγωνισμού μεταξύ των ταυρομάχων Antonio Ordóñez και Luis Miguel Dominguín κατά την περίοδο των ταυρομαχιών 1959-1960. Ο Χέμινγουεϊ το έγραψε σαν μια σειρά ανταποκρίσεων για το περιοδικό "LIFE Magazine", που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό τον Σεπτέμβριο του 1960. Σε βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1985.
• 1964: A Moveable Feast - (Μια κινητή γιορτή), μεταθανάτια συλλογή των ιστοριών, παρατηρήσεων, σκέψεων του συγγραφέα κατά την περίοδο της διαμονής του στο Παρίσι, τη δεκαετία του 1920
  • μτφ. Σταύρος Παπασταύρου (εκδ. "Καστανιώτης", 2004)

Διηγήματα

• 1923: "Three Stories and Ten Poems", συλλογή τριών ιστοριών και δέκα ποιημάτων
• 1925: A Very Short Story (Μια πολύ σύντομη ιστορία)
  • μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
• 1925: Cat in the Rain (Γάτα στη βροχή)
  • μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
• 1925: In Our Time (Στην εποχή μας) συλλογή διηγημάτων
  • μτφ. Ηλίας Μαγκλίνης (εκδ. "Καστανιώτης", 2008)
• 1927: Men Without Women (Άντρες χωρίς γυναίκες), συλλογή διηγημάτων
  • μτφ. Μπάμπης Γραμμένος (εκδ. "Άγκυρα", 1974)
  • μτφ. Λίλα Κονομάρα (εκδ. "Πλέθρον", 2002)
• 1927: The Killers (Οι φονιάδες), διήγημα
  • μτφ. Μένης Κουμανταρέας (εκδ. "Κέδρος", 1995)
• 1930 On the Quai at Smyrna (Στην προκυμαία της Σμύρνης), περιγραφή της καταστροφής της Σμύρνης
  • μτφ. Βάνια Βεκρή-Σύρμου. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Στην προκυμαία της Σμύρνης και άλλα δυο διηγήματα» (εκδ. "Μπιλιέτο", 2016)
• 1933: "Winner Take Nothing", συλλογή διηγημάτων
• 1936: The Snows of Kilimanjaro (Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο)
  • μτφ. Μιχάλης Μακρόπουλος (εκδ. "Καστανιώτης", 2005)
• 1938: "The Fifth Column and the First Forty-Nine Stories", -συλλογή διηγημάτων

Κινηματογραφικές μεταφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρκετές ταινίες έχουν βασιστεί σε μυθιστορήματα ή διηγήματα του Χέμινγουεϊ:

• Αποχαιρετισμός στα όπλα
• Για ποιον χτυπά η καμπάνα
• Η σειρήνα της Μαρτινίκα
• Ο γέρος και η θάλασσα
• Οι δολοφόνοι (1946)
• Οι δολοφόνοι (1964)
• Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Χίλαρι Χέμινγουεϊ (μετάφ. Κατερίνα Παπαδημάτου): Ο Χέμινγουεϊ στην Κούβα, εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα 2004
• (Αγγλικά) Carlos Baker: Hemingway, The Writer as Artist, Princeton University Press, 1972, ISBN 0-691-01305-5
• (Αγγλικά) Jeffrey Meyers: Hemingway: A Biography, Da Capo Press, 1999, ISBN 0-306-80890-0

πηγή:https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%83%CF%84_%CE%A7%CE%AD%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%8A