Με το «Κιέριον» μπήκε στην ιστορία
dimos_theos_skinothetis_1935-2018.jpg
EUROKINISSI/ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
To όνομά του προκαλούσε δέος. «Δήμος Θέος», λέγαμε, «ο πατέρας του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου». Το «Κιέριον», η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, ήταν από τα προαπαιτούμενα, τα must, για όποιον ήθελε να λέγεται γνώστης του ελληνικού σινεμά.
Από την άλλη, το κοινό, ακόμα και το δήθεν ανοιχτό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στις άγριες, βέβαια, και αντιδημοκρατικές εποχές του «β’ εξώστη», τον είχε κατασπαράξει. Ενδέχεται ο «Καπετάν Μεϊντάνος» του (1987) να είναι μία από τις περισσότερο άγρια και άδικα γιουχαϊσμένες ταινίες του φεστιβάλ, αφού ο ανήσυχος σκηνοθέτης σταδιακά είχε ξεφύγει από κάθε συμβατική μορφή και αφήγηση. Το ελληνικό σινεμά, όμως, σκύβει με θλίψη, σεβασμό και αγάπη πάνω στη σορό του. Ο Δήμος Θέος πέθανε χθες στα 83 του χρόνια. Κηδεύεται σήμερα στις 12.30 στο νεκροταφείο του Βύρωνα.
Δεν άφησε πίσω του πολλές ταινίες, αλλά πλούσιο έργο (ντοκιμαντέρ, δοκίμια). Ανθρωπος ευγενής, διακριτικός, βαθιά μορφωμένος και ελεύθερος από δογματισμούς και κόμματα (αν και παλιότερα είχε ενταχθεί στην ΕΔΑ και είχε γίνει γραμματέας της ΕΤΕΚΤ), δεν δίστασε για να ζήσει να γίνει για πολλά χρόνια, τη δεκαετία του ‘80, παλαιοβιβλιοπώλης, ιδιοκτήτης του περίφημου «Ο δικός σας Τιπούκειτος» στο Μοναστηράκι.
Γεννήθηκε το 1935 στα Αγραφα Καρδίτσας και όταν κατέβηκε στην Αθήνα βρέθηκε, από βαφέας σκηνικών στο θέατρο «Ακροπόλ», σε κινηματογραφικό συνεργείο. Για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε εμπορικές ταινίες. Εκεί γνώρισε τον Κώστα Φέρρη, στενό συνεργάτη του τα επόμενα χρόνια. Ο Φώτος Λαμπρινός ήταν, όμως, ο πρώτος με τον οποίο ταυτίστηκε, όχι μόνο γιατί πάνω από δέκα χρόνια ήταν φίλοι και αδελφοί, όπως μας έλεγε χθες ο Λαμπρινός, αλλά και γιατί συνυπέγραψαν το ιστορικής πια σημασίας ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «100 ώρες του Μάη» για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Μια άλλη δολοφονία έμελλε, όμως, να κρίνει την καριέρα του, αλλά ίσως την ίδια την πορεία του ελληνικού κινηματογράφου, το «Κιέριον», κατ’ όψιν ένα ωραίο νουάρ, κατά βάθος ένα τολμηρό, πολιτικό θρίλερ, βασισμένο ελεύθερα στη δολοφονία του Πολκ, αποκάλυψη και μαζί καταδίκη του παρακράτους.
Η ταινία άρχισε να γυρίζεται λίγο πριν από τη δικτατορία, έχοντας συγκεντρώσει γύρω από τον Θέο μια μεγάλη ομάδα από ανθρώπους που θα σημάδευαν το ελληνικό σινεμά (Αγγελόπουλος, Σφήκας, Φέρρης,Τορνές, Μαρκετάκη, Πανουσόπουλος κ.ά). Η χούντα ανάγκασε τον Θέο, μαζί με ό,τι υλικό είχε γυρίσει, να καταφύγει σε Παρίσι και Λονδίνο, να κάνει εκεί ένα πρώτο μοντάζ της ταινίας, που, όντας απαγορευμένη στην Ελλάδα, παίχτηκε σε ξένα φεστιβάλ και πήρε κι ένα ειδικό βραβείο στη Βενετία. Μόνο μετά τη δικτατορία ολοκληρώθηκε και θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1974 (βραβείο καλύτερης ταινίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη ο ίδιος ο Θέος).
Οι επόμενες ταινίες του ήταν όλες εντελώς διαφορετικές. Η «Διαδικασία» (1976), μια παραλλαγή του μύθου της Αντιγόνης, δοκιμιακής περισσότερο κινηματογραφικής γραφής, έφερε αμηχανία σε κριτικούς και κοινό. Ο «Καπετάν Μεϊντάνος», που με απόσταση πολλών χρόνων, ανέβηκε το 1987 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και πέρασε άσχημα, όπως ήδη γράψαμε, μελετούσε τη ζωή οπλαρχηγού του 17ου αιώνα. Η τελευταία ταινία μυθοπλασίας του ήταν ο «Ελεάτης Ξένος» (1996), μια παραλλαγή του μύθου του Ορφέα και της Ευρυδίκης, με ηρωίδα μια Γερμανίδα που αναζητεί στην Ελλάδα τον άγνωστο πατέρα της.
Ο Δήμος Θέος δεν καθόταν στα ενδιάμεσα ανενεργός. Γύρισε πολλά ντοκιμαντέρ (όπως τη σειρά «Ελληνισμός και Δύση» για την ΕΡΤ και το «Υπερρεαλιστικό happening»), σκηνοθέτησε επεισόδια σειρών μυθοπλασίας («Ο Φονιάς» της ΕΡΤ), υπέγραψε «Παρασκήνια», έκανε τον ηθοποιό σε ταινίες φίλων του (όπως στον «Εξόριστο στην Κεντρική Λεωφόρο» του Φέρρη) και το μοντάζ στο «Μπαλαμός» του Τορνέ. Εγραψε το μυθιστόρημα «Μανιάκ Μπέης», δίδαξε και σινεμά. Το 2006 το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, επί Δέσποινας Μουζάκη, τον τίμησε με μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του.
πηγή :http://www.efsyn.gr/arthro/me-kierion-mpike-stin-istoria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου