Πώς αντιλαμβάνονται την αγάπη και τον έρωτα τα παιδιά του νηπιαγωγείου;

14:57 | 29 Ιουν. 2016

Τελευταία ανανέωση 14:57 | 29 Ιουν. 2016

 

Οι παιδικοί έρωτες είναι ένα φυσιολογικό αναπτυξιακό στάδιο και συνήθως αρχίζουν στο νηπιαγωγείο, όταν δηλαδή το παιδί απομακρυνθεί από τον οικογενειακό κλοιό και κληθεί να λειτουργήσει αυτόνομα.

Ο αποχωρισμός από τη μητέρα και την ασφάλεια της στέγης συχνά ευθύνεται για την συναισθηματική προσκόλληση που εκδηλώνουν τα παιδιά μεταξύ τους. Αυτό ανακουφίζει το παιδί από το άγχος του, συγκαλύπτει τη μοναξιά του, του προσφέρει ασφάλεια και επικοινωνία.

Οι νηπιακές φιλίες μεταμφιέζονται σε ερωτικές επιθυμίες, χωρίς ωστόσο να υπάρχει συνειδητή η σεξουαλική έλξη στο μυαλό του παιδιού. Η αγάπη μπερδεύεται με την επιθυμία. Η επιλογή του «άλλου» αποκαλύπτει και τις βαθύτερες ανάγκες του παιδιού.

Π.χ., ένα εσωστρεφές κορίτσι που έλκεται από ένα δυναμικό αγόρι μπορεί να έχει την ανάγκη να καθοδηγηθεί ή να έχει μάθει να εξαρτάται από φιγούρες αυθεντίας στο σπίτι ή να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Το παιδί εισχωρεί σε ένα μιμητικό ρόλο που αντανακλά τη σχέση των γονιών του. Μπορεί να θέλει να αγκαλιάσει και να φιλήσει το άλλο παιδάκι, να είναι αφηρημένο, να έχει δυσκολία να φάει ή να κοιμηθεί, να κοκκινίζει, να έχει υπερδιέγερση και ανησυχία, το μυαλό του να «κολλάει» στον άλλον, να είναι πιο ενθουσιώδες.

Πώς θα πρέπει ο γονιός να συμπεριφερθεί στο παιδί του όταν εκείνο ερωτεύεται;

Είναι μια πρόκληση για τον γονιό προκειμένου να αποδεχθεί μέσα του και να επεξεργαστεί το γεγονός ότι το παιδί του μεγαλώνει. Πολλαπλές υποκειμενικές σημασίες εκλύονται για τον γονιό, ανάλογα με το πόσο ακουμπά ή εξαρτάται από το παιδί του. Η έννοια της απώλειας εδώ είναι κεντρική.

Ο γονιός μπορεί να εισχωρεί σε μια διαδικασία πένθους αισθανόμενος ότι συρρικνώνεται η δική του συμμετοχή και μοναδικότητα στη ζωή του παιδιού, Νιώθει φόβο, ανταγωνισμό ακόμη και ζήλεια.

Πρόκειται για συναισθήματα φυσιολογικά, που πρέπει όμως εκείνος να κατανοήσει. Είναι σημαντικό να μην κοροϊδεύει, υποτιμά, να δείχνει αμηχανία ή να τιμωρεί το παιδί όταν εκείνο αγαπά ένα άλλο. Να σεβαστεί τη σιωπή που εκείνο μπορεί να έχει ανάγκη, δίχως να γίνεται παρεμβατικός και ελεγκτικός.

Η δυνατότητα όλης της οικογένειας να μιλά και να εκφράζει τα συναισθήματα της θα φυσικοποιήσει στο παιδί την αποδοχή του έρωτα και της αγάπης για τη μετέπειτα ζωή του.

* Μυρσίνη Κωστοπούλου / ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια (PhD)

Πηγή: all4mama.gr