Αν στοχοποιεί κατάφωρα κάποιον το αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο Αρβανιτόπουλου, αυτός δεν είναι άλλος από τα παιδιά του πίσω θρανίου. Τους μαθητές δηλαδή εκείνους, οι οποίοι για κοινωνικούς, οικονομικούς, μαθησιακούς ή άλλους λόγους, παρουσιάζουν μέτριες σχολικές επιδόσεις, ως προς τα ποσοτικά σημεία αναφοράς του εκπαιδευτικού συστήματος, δηλαδή τις εξετάσεις και τους βαθμούς. Εφαρμόζοντας έναν άγριο εκπαιδευτικό αυτοματισμό, το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο να στοχοποιήσει αυτά τα παιδιά ως «άχθος» του εκπαιδευτικού συστήματος και να τα καταδικάσει στη μαθητεία - καταναγκαστική εργασία και στον οργανικό αναλφαβητισμό μέσω της κατάρτισης, από τα δεκαπέντε τους χρόνια.
Το πολυνομοσχέδιο αυτό αλλάζει καταρχήν το σύστημα εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο. Το νέο σύστημα είναι ένα υβρίδιο που συνδυάζει τα δύο χειρότερα συστήματα εισαγωγής που υπήρξαν ποτέ στην εκπαιδευτική ιστορία της χώρας. Από την μια, αποτελεί τη χειρότερη έκδοση του συστήματος Αρσένη, καθώς καθιερώνει πανελλαδικές εξετάσεις σε 43 μαθήματα και στις τρεις τάξεις του λυκείου με ταυτόχρονη προσμέτρηση των προφορικών βαθμών κάθε τάξης. Από την άλλη, μόλις ο μαθητής ολοκληρώσει αυτό τον μαραθώνιο εξετάσεων δεν εισάγεται στο Πανεπιστήμιο με το απολυτήριό του, αλλά ξαναδίνει άλλα τέσσερα μαθήματα, στα πρότυπα του κλασικού συστήματος των Πανελληνίων, με τη διαφορά όμως ότι δεν μπορεί να κατοχυρώσει κάποιο από αυτά σε περίπτωση αποτυχίας, αλλά πρέπει να επανεξετάζεται σε όλα ξανά και ξανά. Το ίδιο σύστημα εφαρμόζεται και στο επαγγελματικό λύκειο, είτε θέλει κανείς να περάσει στο Πανεπιστήμιο είτε όχι. Πανελλήνιες προαγωγικές εξετάσεις και στις τρεις τάξεις είναι ο γενικός κανόνας.
Ταυτόχρονα με τις δομές «τυπικής εκπαίδευσης», όπως αποκαλεί το υπουργείο το λύκειο, εισάγεται και η δημιουργία δομών «μη τυπικής εκπαίδευσης», οι ονομαζόμενες «Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης», στις οποίες καταδικάζονται να φοιτήσουν αυτοί που κατά το υπουργείο «τεμπελιάζουν» ή «δεν παίρνουν τα γράμματα». Οι δομές αυτές πέραν όλων των άλλων έχουν και μια πολύ σοβαρή αρνητική ιδιαιτερότητα. Για να αποφοιτήσει από μια τέτοια σχολή ένας μαθητής, υποχρεούται στα δεκαεπτά του να δουλέψει δωρεάν για ένα χρόνο, σε κάποια δουλειά που θα του βρει ο ΟΑΕΔ, στο πλαίσιο αυτού που κατ' ευφημισμόν το υπουργείο ονομάζει «τάξη μαθητείας». 28 ώρες εργασίας την εβδομάδα, υποχρεωτικά, χωρίς καμία απολαβή.
Την ίδια στιγμή το σχολείο απομακρύνεται από την εκπλήρωση του στόχου της γενικής μόρφωσης και της ολοκλήρωσης του ατόμου μέσω της καλλιέργειας του χαρακτήρα. Η γενική κατεύθυνση του λυκείου στρέφεται προς τη διαρκή ποσοτική αξιολόγηση σε συγκεκριμένα μαθήματα, με την επιβολή διαδοχικών κύκλων εξετάσεων. Στο πλαίσιο αυτό, μαθήματα δημιουργικής ανάπτυξης του χαρακτήρα ρίχνονται στον Καιάδα της διαθεσιμότητας. Ο μαθητής μεταβάλλεται σε παθητικό δέκτη, ο καθηγητής σε κακοπληρωμένο αξιολογητή και το εκπαιδευτικό σύστημα σε τερατώδη μηχανισμό κοινωνικής καταδίκης.
Είναι περιττό βέβαια να τονιστεί ότι το πολυνομοσχέδιο για το λύκειο εισάγει, στα ψιλά του γράμματα, καταστροφικές διατάξεις σε όλο το εκπαιδευτικό φάσμα, απο την ειδική αγωγή μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ξεπουλώντας, απολύοντας, καταλύοντας εργασιακά δικαιώματα, δίνοντας δώρα σε επιχειρηματίες και φίλους.
Απέναντι σε αυτό το αντιεκπαιδευτικό τέρας, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάσσει την δική του πρόταση. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση πρέπει να είναι ενιαία, να είναι υποχρεωτική και να παρέχει αφενός ελεύθερη πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο, αφετέρου δημόσια μεταλυκιακή επαγγελματική εκπαίδευση, για όσους μαθητές επιθυμούν να επιλέξουν αυτό τον δρόμο. Η πρόταση αυτή έχει ως στόχο τη βελτίωση του επιπέδου εκπαίδευσης ολόκληρου του μαθητικού πληθυσμού. Η σφαιρική μόρφωση επιτυγχάνεται μέσω της δωδεκαετούς υποχρεωτικής εκπαίδευσης στο δημόσιο σχολείο. Η παροχή ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών διασφαλίζεται μέσω του ενιαίου λυκείου θεωρίας και πράξης που θα εφαρμόσει η αριστερή διακυβέρνηση. Στο πλαίσιο του ενιαίου αυτού λυκείου, όλοι οι μαθητές θα έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν σφαιρικές δεξιότητες προτού αποφασίσουν για το αν θα στραφούν προς την επιστήμη ή το επάγγελμα. Τέλος, η ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο θα μειώσει ραγδαία την παραπαιδεία, θα αποσυμπιέσει το λύκειο από την αντιδημιουργική πίεση των εξετάσεων και θα προσφέρει στους μαθητές την δυνατότητα πραγματικής επιλογής της μετέπειτα πορείας τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ξεκινάει τη χάραξη της εκπαιδευτικής του πολιτικής από το πίσω θρανίο. Κανένας μαθητής δεν θα ωθείται εκτός της εκπαίδευσης, καμία δομή δεν θα παράγει σκλάβους για την ασύδοτη εργοδοσία, κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν θα αναπαράγει χυδαίο κοινωνικό αυτοματισμό. Ανατροπή τώρα, δημόσια παιδεία, δημοκρατία.

* Η Παναγιώτα Δριτσέλη είναι βουλευτής Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ