Πανεκπαιδευτικά ψηφίσματα ανά σχολική μονάδα για κάθε νομοθέτημα: ανοιχτή πρόταση προς τα μέλη των Δ.Σ. των ΔΟΕ – ΟΛΜΕ και κάθε εκπαιδευτικό

Πανεκπαιδευτικά ψηφίσματα ανά σχολική μονάδα για κάθε νομοθέτημα: ανοιχτή πρόταση προς τα μέλη των Δ.Σ. των ΔΟΕ – ΟΛΜΕ και κάθε εκπαιδευτικό

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,

 

Στην εποχή μας, περίοδο σκληρής ανθρωπιστικής κρίσης, το επιχείρημα όσων αντιδρούν στις απεργιακές κινητοποιήσεις λόγω οικονομικής δυσχέρειας δυστυχώς βρίσκει ευκολότερα γόνιμο έδαφος και ενισχύεται. Οι αγώνες που στηρίζονται στις απεργίες (αλλά και άλλες, απογευματινές μορφές δράσης που  σωστά ξεκινήσαμε και συνεχίζουμε τα τελευταία χρόνια), όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα, υποχωρούν εξαιτίας της απροθυμίας συμμετοχής των εργαζόμενων συναδέλφων. Το γεγονός αυτό έχει σημαντικές  συνέπειες.

 

α) Κάποιοι εκτιμούν ότι είναι λογικό να περιορίσουν τις προτάσεις τους για απεργιακούς αγώνες σε 24ωρες τουφεκιές στον αέρα. Έτσι, η απροθυμία των συναδέλφων ως πολιτική εκτίμηση καταλήγει να αυξάνει το κλίμα της ηττοπάθειας. Το αποτέλεσμα είναι προφανώς ολέθριο: αρκετοί αγώνες είναι αποσπασματικοί, ξεκινούν με το αίσθημα μιας προδιαγεγραμμένης ήττας και δημιουργείται μια βάση για την αποδοχή της απραξίας και της υποταγής.   

 

β) Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τα όρια των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων και συμπεριφέρεται ανάλογα και με ψυχραιμία, ώστε να διατηρεί απέναντι στην κοινή γνώμη το ηθικό και στην απεργιακή πάλη το τακτικό πλεονέκτημα,  υποστηριζόμενη φυσικά από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Έτσι, εμφανίζεται με ισχυρή θέση στο επικοινωνιακό παιχνίδι εντυπώσεων και καταφέρνει να παραπλανά ακόμη περισσότερο διαβάλλοντας, τελικά,  τους δίκαιους αγώνες ως απλά συντεχνιακούς ή επινοήματα των Δ.Σ. των ομοσπονδιών χωρίς λαϊκό στήριγμα, απολαμβάνοντας πολιτικούς θριάμβους που ουδόλως της αξίζουν με βάση τις νομοθετικές τις επιλογές.

 

γ) Η ίδια η κοινή γνώμη,  παρακολουθώντας τα σχολεία να είναι ως επί το πλείστον ανοιχτά σε ημέρες απεργίας, σχηματίζει μια αμφίθυμη άποψη για το αν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί είναι ενωμένοι, όπως επίσης για το δίκαιο των αιτημάτων τους. Η θέση της κοινής γνώμης αναδιπλασιάζει τη στάση της κυβέρνησης. Η χλιαρή συμπαράσταση, τα μέτρια ποσοστά και η έλλειψη αγωνιστικής υπομονής και επιμονής οδηγούν τελικά στην ενίσχυση της κυβερνητικής αυτοπεποίθησης για ακόμη πιο σκληρά μέτρα ενάντια στον/στους κλάδους, ισοπέδωση του ηθικού των συναδέλφων, αφοπλισμό και απαξίωση των συνελεύσεων-συλλογικοτήτων και τελικά στην ολέθρια αποπολιτικοποίηση-ατομοποίηση, βούτυρο στο ψωμί κάθε εξουσίας που αποσκοπεί στην καθυπόταξη των μαζών.  

 

Όλα αυτά είναι γεγονότα, νομίζω, γνωστά σε όλους.

 

Επίσης, είναι κοινός τόπος ότι στα τελευταία χρόνια υπάρχει πλέον σειρά συγκεκριμένων νομοθετημάτων που δυναμιτίζουν την εκπαίδευση και τις εργασιακές συνθήκες σ’ αυτή. Προτείνω λοιπόν ως πρόσθετο μέτρο αντίδρασης πέρα από τα ήδη υπάρχοντα:

 

Τη διεξαγωγή πανεκπαιδευτικών ψηφισμάτων για κάθε νομοσχέδιο ξεχωριστά, όχι στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, αλλά στα σχολεία, , π.χ. για το 4057/2012 (πειθαρχικό), την αξιολόγηση, το παρουσιολόγιο κλπ. Η συλλογή των αποτελεσμάτων ανά σχολείο θα πρέπει να πραγματοποιείται με ευθύνη των αιρετών μελών των Δ.Σ. των τοπικών συλλόγων Π.Ε/Δ.Ε.. Οι εκπαιδευτικοί θα φροντίσουν απλώς να είναι ενημερωμένοι  για  το νομοσχέδιο και να γνωρίζουν την ημέρα που τα μέλη των Δ.Σ θα έρθουν να συλλέξουν - καταμετρήσουν τις ψήφους. Όπως και να’ χει αυτές οι πρακτικές δυσκολίες μπορούν να συζητηθούν και να αντιμετωπιστούν ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες κάθε συλλόγου και σχολείου και είναι βέβαιο ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν. Ουσιώδες είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι θα ξεπεραστεί το τεράστιο πρόβλημα της μη προσέλευσης στις συνελεύσεις.

 

Ταυτόχρονα, μέσα στους συλλόγους διδασκόντων θα αρχίσουμε να μιλάμε και να γνωριζόμαστε πολιτικά, όσοι τουλάχιστον δεν το έχουμε ήδη κάνει. Έτσι η όλη πρόταση μπορεί να λειτουργήσει και ως μια διαδικασία περαιτέρω ανάληψης ευθυνών, πολιτικοποίησης, και εκδημοκρατισμού των σχολείων.  

 

Στη συνέχεια, αν συγκεντρωθούν και κοινοποιηθούν τα πανελλαδικά αποτελέσματα των ψηφισμάτων για τα πιο σημαντικά νομοσχέδια, το πράγμα γίνεται απλούστερο. Κανείς δεν θα μπορεί να εκμεταλλεύεται ως επιχείρημα

α) την έλλειψη ενότητας των συναδέλφων

β) την πιθανότητα αποδοχής αντιεκπαιδευτικών νομοσχεδίων από τους εκπαιδευτικούς, όπως φάνηκε σε ορισμένα ρεπορτάζ των ΜΜΕ. Θα  δούμε π.χ. ποια είναι τα πραγματικά ποσοστά αποδοχής της αξιολόγησης των «ελλιπών» και, κυρίως,

γ) την οικονομική αδυναμία συμμετοχής ενός ποσοστού συναδέλφων στην απεργία ως ένδειξη της συναίνεσής τους στα επιβαλλόμενα νομοσχέδια.

 

Επίσης, θα μπορούμε να ξεπεράσουμε ευκολότερα τα όποια ελλείμματα αντιπροσώπευσης ή τις δυσλειτουργίες που ενίοτε παρατηρούνται στις Γενικές Συνελεύσεις Συλλόγων των Ομοσπονδιών, έκτακτες και μη.

 

Τα ποσοστά μπορούν να αξιοποιηθούν με ποικίλους τρόπους,  όλοι μπορούν να συνεισφέρουν με προτάσεις σ’ αυτό. Π.χ. η τηλεοπτική καμπάνια που έκανε πρόσφατα η ΔΟΕ θα μπορούσε να υποστηριχθεί από τα στοιχεία του ψηφίσματος. Επίσης μπορούν να αποτελούν αφετηρία για την επεξεργασία προτάσεων στα συγκεκριμένα ζητήματα στα οποία αναφέρονται τα νομοσχέδια. Τέλος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναιρείται η σημασία του απεργιακού αγώνα ως έσχατου όπλου, θα μπορούμε να οικοδομήσουμε μια σειρά από ενδιάμεσες δράσεις που θα στηρίζονται στις πραγματικές απόψεις της πλειοψηφίας, χωρίς αυτές να συνδέονται άμεσα με την πρόθεση των συναδέλφων να δώσουν το 50-60αρι της απεργίας. Συνεπώς πολλοί απελπισμένοι συνάδελφοι που δεν μπορούν να απεργήσουν αλλά διαφωνούν με τα μέτρα, θα βρουν δυνατότητα συνδικαλιστικής έκφρασης, ενώ η διάθεση αντίστασης δεν θα κάμπτεται πλέον από τα χαμηλά ποσοστά της απεργίας, καθώς δεν θα είναι αυτά τα ποσοστά ο δείκτης της πραγματικής πολιτικής βούλησης των εκπαιδευτικών.

 

Η εκτίμηση μου είναι ότι, τελικά, αν εφαρμοστεί ένας τέτοιος τρόπος καταγραφής των απόψεων των εκπαιδευτικών, η στάση του κινήματος θα είναι πιο συμπαγής, καθώς το ζήτημα της συμμετοχής ή όχι στην απεργία λειτουργεί, τελικά, διασπαστικά και πολωτικά (απεργοί - απεργοσπάστες). Το συνδικαλιστικό κίνημα θα αποκτήσει σφρίγος, το κλίμα απογοήτευσης πιθανότατα θα αντιστραφεί και οι απεργιακοί αγώνες θα εμφανίζουν ακόμη μεγαλύτερη συνοχή και μαζικότητα. Έτσι, ίσως δικαιωθούν τελικά και όσοι αγωνιστές συνάδελφοι παρά τις οικονομικές αντιξοότητες δε διστάζουν να συμμετέχουν κάθε φορά που προκηρύσσονται απεργιακοί αγώνες.

 

 

    Με εκτίμηση,

Ευθύμης Τσιλικίδης