Το καλοκαιράκι ήρθε πάλι και ο τουρισμός είναι ένα πάντα επίκαιρο θέμα αφού καταντήσαμε να αποτελεί τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας. Επί του τουρισμού λοιπόν ορισμένες παρατηρήσεις:
Δεν είναι όλα τα είδη του τουρισμού καλά και προσοδοφόρα για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ο τουρισμός σε εξαιρετικά μεγάλα συγκροτήματα, ιδιαιτέρως δε με υπηρεσίες «all inclusive», οπότε οι τουρίστες περνούν τον περισσότερο χρόνο τους μέσα σ' αυτά, αποδίδει οικονομικά μόνο σε μία στενή κάστα ήδη υπερβολικά πλούσιων και διαπλεκόμενων που το κοινωνικό συμφέρον επιβάλλει τη μείωση της ισχύoς τους και όχι την ενίσχυσή της. Το επιχείρημα ότι δίνουν δουλειά στα ελληνικά χέρια δεν πείθει δεδομένου ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι σε τέτοιες μονάδες είναι κακά αμειβόμενοι, συνήθως ανασφάλιστοι, αλλοδαποί ενώ οι λίγοι, μη συγγενείς των ιδιοκτητών, έλληνες που δουλεύουν σε τέτοιες μονάδες είναι απλώς κακοπληρωμένοι για τις ώρες εργασίας τους.
Επίσης, επιχειρήσεις οι οποίες προκαλούν περιβαλλοντική και αισθητική επιβάρυνση, είτε ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, είτε ο ιδιοκτήτης τους είναι μικρομεσαίος, μακροπροθέσμως προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά από όφελος στη χώρα και στο τουριστικό μας προϊόν. Ας θυμηθούμε ακόμη την συνήθη υπερκοστολόγηση τουριστικών υπηρεσιών και μεταφορών, καθώς και το προσβλητικό για τη χώρα χαμηλό επίπεδο τους αρκετές φορές.
Να θέσουμε τέλος και δύο θέματα τουριστικής δημοκρατίας. Πρώτον, την παρεμπόδιση καθολικής πρόσβασης σε περιοχές ιδιοκτησίας δημοσίου, ιδιαιτέρως παραλίες, με χρήση εισιτηρίου πρόσβασης, ενοικίου ομπρέλας ή απλού (παρανόμου) συρματοπλέγματος για τα μη μέλη. Δεύτερον, την αδυναμία πλείστων συμπατριωτών μας να κάνουν διακοπές στην ίδια τους τη χώρα αφού οι τιμές στα τουριστικά θέρετρα είναι υπέρογκες σε σχέση με τα πενιχρά πλέον εισοδήματά τους.
Γνωστές όμως όλες οι παραπάνω ενοχλητικές παρενέργειες της κατά τα άλλα επικερδούς εθνικής μας απασχόλησης. Υπάρχει κάτι καινούργιο; Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να καταθέσω μία λίγο περίεργη ιδέα. Συγκεκριμένα θα πρότεινα την ραγδαία ενίσχυση σε όλη τη χώρα του ελεύθερου κάμπινγκ. Ακούγεται παλαβό, απλοϊκό, ρομαντικό κτλ αλλά το καταθέτω ως σοβαρή πρόταση και γι αυτό θα ξεκινήσω με λίγα οικονομικά:
Ας υποθέσουμε ότι από τις αρχές Μαΐου ως το τέλος Σεπτεμβρίου φιλοξενούμε σταθερά, 600.000 ελεύθερους κατασκηνωτές 〖ημερησίως〗^[1] ευρωπαίους (των Ελλήνων περιλαμβανομένων) free campers στη χώρα και ας εξετάσουμε τις συνέπειες:
Καταρχάς θα είχαμε μία τεράστια κατανάλωση νωπών τροφίμων, κυρίως προσφερόμενα κατευθείαν από τους παρακείμενους στις σκηνές παραγωγούς (αποκλείεται οι έμπειροι κατασκηνωτές να αφήναν την ευκαιρία να γευτούν φρέσκες σαλάτες και φρούτα και οι διψασμένοι για πελάτες παραγωγοί να πουλήσουν με τιμή λιανικής, σημαντικό μέρος της σοδειάς τους), δηλαδή θα επιτυγχάναμε όχι απλώς εισαγωγή χρήματος στη χώρα αλλά και άμεση ορθή του επένδυση στον πρωτογενή τομέα (την επόμενη χρονιά οι παραγωγοί θα περιμένουν). Φυσικά και η συνολική κατανάλωση αυτού του δολίως υποτιμημένου από τους ξενοδόχους είδους τουριστών θα ήταν πολύ σημαντική δεδομένου ότι οι campers απαλλαγμένοι από το βάρος των εξόδων διαμονής διαθέτουν αρκετό χρήμα για διασκέδαση, εστίαση και μετακίνηση. Μια και τελευταία συνηθίζεται και το μέτρημα των εισροών και εκροών της εθνικής οικονομίας υπολογίζω ότι οι αγρότες θα ενισχύονταν κατευθείαν με 360 εκ.€ ενώ η υπόλοιπη τοπική οικονομία με 1,2 δις €^[2] . Αυτά είναι τα ελάχιστα ενδεχόμενα έσοδα φυσικά, αφού έμμεσα η άμεσα τα χρήματα που αφήνει ο κάθε τουρίστας στη χώρα είναι πολλαπλάσια (πχ συγκοινωνίες). Ενδιαφέρουσα είναι η σύγκριση μεταξύ του ποσού των 17,5 € που ο μέσος ελεύθερος κατασκηνωτής αφήνει ημερησίως στη χώρα, χωρίς κανένα κόστος σε υποδομές, και στα 70€ που ημερησίως αφήνει στη χώρα ο συνήθης τουρίστας, με χρήση όμως εξαιρετικά ακριβών υποδομών.
Πέραν των οικονομικών όμως, μακροπροθέσμως σημαντικότερο όφελος θα ήταν η παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων διεθνών παρατηρητών στα ομορφότερα σημεία της χώρας, την οποία και οι ίδιοι αγαπούν, έτοιμων όχι μόνο να καταμαρτυρήσουν την οποιαδήποτε αλλοίωση του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος αλλά με λίγη βοήθεια ντόπιων παραγόντων να προβούν και σε ενέργειες διαμαρτυρίας είτε εδώ είτε στις χώρες τους. Θα τονίσω εδώ ότι ένας ευρωπαίος ελεύθερος κατασκηνωτής δεν είναι ο τυχαίος τουρίστας. Στατιστικά είναι αρκετά φυσιολάτρης και οικολόγος και, ανεξαρτήτως ηλικίας, κρύβει μέσα του λίγο από το πνεύμα του Μάη του '68 και των παιδιών των λουλουδιών.
Τέλος χρήσιμη για τη χώρα θα ήταν και η, μακριά από στερεότυπα, διαφήμιση που οι ελεύθεροι κατασκηνωτές θα κάνουν. Δηλαδή αφιασίδωτες εικόνες όμορφης και σχετικά παρθένας φύσης, στην οποία ζουν φιλόξενοι, φιλοσοφημένοι, φιλότιμοι και γλεντζέδες άνθρωποι. Επιπροσθέτως οι προσωπικές σχέσεις που θα αναπτύξουν με Έλληνες οπωσδήποτε θα προάγουν την πραγματική και βαθειά συνεννόηση μας με τους υπόλοιπους ευρωπαίους.
Επιβεβλημένη παρένθεση: η συζήτηση για το ελεύθερο κάμπινγκ κλασικά σχετίζεται και με δύο ανταγωνιστικούς του παράγοντες για τους οποίους καλό είναι να πούμε δυο λόγια.
Οργανωμένο κάμπινγκ: το οργανωμένο κάμπινγκ, προφανώς πρέπει να αποτελεί μία δυνατή επιλογή, αλλά όχι τη μόνη. Πολλά οργανωμένα κάμπινγκ δεν παρέχουν καλής ποιότητας υπηρεσίες χωρίς τον ανταγωνισμό του ελεύθερου. Υπάρχουν πολλές περιοχές στις οποίες δεν υπάρχουν καν οργανωμένα κάμπινγκ. Τέλος υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μόνο κάνοντας ελεύθερο κάμπινγκ καταλαβαίνουν πως κάνουν διακοπές και δεν πρέπει να τους απογοητεύσουμε.
Οργανωμένες παραλίες με ομπρέλες και μπαρ: φυσικά οι «εκμεταλλευτές» παραλιών θα έβλεπαν με πολύ κακό μάτι ένα ενδεχόμενο χωριό από σκηνές δίπλα στο χώρο «κυριαρχίας» τους. Θα παρατηρούσα όμως για τις επιχειρήσεις τους τα κάτωθι:
α) η εκκωφαντική ύπαρξη των ψευτοκυριλέ ομπρελοχωριών στέγασης ραχατουριστών στις μοναδικής ομορφιάς παραλίες μας, αποτελεί χείριστο πρεσβευτή της εικόνας της χώρας στο εξωτερικό,
β) οι συμβάσεις εκμετάλλευσης και ο τρόπος επίτευξής τους αποτελούν επιτομή μαφιόζικων και πελατειακών πρακτικών,
γ) με γνώμονα το κέρδος οι «κυρίαρχοι» των παραλιών δεν κωλύονται από οποιαδήποτε περιβαλλοντική ή αισθητική ευαισθησία
δ) προφανώς με τις ενοικιαζόμενες ομπρέλες ή την υποχρεωτική αγορά καφέ αίρεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της χρήσης της παραλίας
Από την άλλη μεριά η εξαιρετικά διακριτική ύπαρξη σκηνών ελεύθερου κάμπινγκ δεν χαλάει την αισθητική της παραλίας, ενώ παράλληλα οι κάτοικοι των σκηνών είναι έτοιμοι να έρθουν σε ρήξη με τους υπαίτιους των α) ως δ).
Αν συμφωνήσουμε λοιπόν ότι το ελεύθερο κάμπινγκ είναι καλό, το πρόβλημα είναι πως θα καταφέρουμε να επιτραπεί από το κράτος η κατασκηνωτική επανάσταση και μάλιστα με τους σωστούς όρους. Διότι το κράτος τα τελευταία πολλά χρόνια προωθεί τον σοβαροφανή, κουστουμαρισμένο τουρισμό, που συμφέρει τους «ημετέρους» καταστρέφοντας τη χώρα και, για να αποφύγει την όποια διαφορετική στάση, απαγορεύει την ελεύθερη κατασκήνωση.
Εδώ νομίζω πως τη λύση μπορούν να δώσουν οι κομματικές νεολαίες και διάφορα πολιτικά και πολιτιστικά σχήματα, τα οποία καλό θα ήταν να οργανώνουν αθρόα, πολυήμερα κάμπινγκ με ποικίλες θεματικές και να προσκαλούν κόσμο και από το εξωτερικό. Αν, δε, η οργάνωση είναι σοβαρή, ώστε και οι κατασκηνωτές να εξυπηρετούνται και ο χώρος κατασκήνωσης να μένει καθαρότερος και πιο φροντισμένος από ότι ήταν πριν την κατασκήνωση, τότε τα πολλαπλά οφέλη των πρώτων πυκνών τέτοιων εγχειρημάτων θα δημιουργήσουν με λίγο διαφήμιση, κύμα ικανό σε δύο τρία χρόνια να ανατρέψει το νόμο της απαγόρευσης.
Ελπίζω κάτι να γίνει για να ανατραπεί η παντοδυναμία των ξενοδόχων, εστιατοριούχων και λοιπών διαχειριστών της ομορφιάς της χώρας, διότι σε πέντε έξι χρόνια έτσι όπως πάμε η ομορφιά αυτή θα έχει μαραθεί τελείως και η τουριστική πολιτική της χώρας θα διέπεται από τις αρχές της κακογουστιάς, της προχειρότητας, της παρανομίας και της μόλυνσης.
ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ:
[1] Η Ελλάδα διαθέτει πάνω από 15.000χλμ ακτών, εκ των οποίων τουλάχιστον το ένα δέκατο είναι παραλίες δηλαδή έχουμε 15.000:10 =1500χλμ παραλιών. Αν υποθέσουμε ότι σε κάθε παραλία 100μ χωρίς ενόχληση κανενός μπορούν να υπάρχουν 20 σκηνές των 2 ατόμων, δηλαδή 40 άτομα, έχουμε 1 άτομο κάθε 2,5μ, οπότε τα 1.500.000μ παραλιών χωρούν 1.500.000:2,5=600.000 άτομα. Το πλήθος αυτό δεν είναι υπερβολικό, αφού κανονικά έχουμε ετησίως 16.000.000 αφίξεις τουριστών με μέση διαμονή 8 μέρες/άτομο δηλαδή 16.000.000x8=128.000.000 τουριστομέρες, που σημαίνει 128.000.000:150=853.000 τουρίστες, κατά μέσο όρο, κάθε μέρα από τις 150 ημέρες της περιόδου Μαΐου-Σεπτεμβρίου. Αφού υπάρχουν υποδομές φιλοξενίας τουλάχιστον (προφανώς τον Αύγουστο έχουμε πολύ περισσότερους τουρίστες ανά ημέρα) 853χιλ ανθρώπων με όλες τις ανέσεις φαντάζομαι χωράνε 600χιλ άνθρωποι σε χαλαρότερες συνθήκες.
[2] Ας υποθέσουμε ότι μέσος κατασκηνωτής καταναλώνει ημερησίως σε νωπά λαχανικά 4€ (πχ ένα κιλό καρπούζι, ένα κιλό βερίκοκα και ένα κιλό ντομάτες), σε εμφιαλωμένο νερό 1,5€, σε ποτά-χυμούς 3€, σε λοιπά τρόφιμα 4€ και σε διασκέδαση 5€. Αυτό σημαίνει εισόδημα στους αγρότες 5Χ30Χ600.000Χ4=360 εκ.€, και 5Χ30Χ600.000Χ13,5=1,2 δις € στην υπόλοιπη τοπική οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου