Ένα αυτοσχέδιο σχολείο για τα προσφυγόπουλα στην Ειδομένη [ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ]

Ελπίδα

10:55 | 15 Απρ. 2016

Τελευταία ανανέωση 18:57 | 15 Απρ. 2016

Ένα αυτοσχέδιο σχολείο με μικρούς κι όχι μόνο, μαθητές έχει στηθεί στον προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης, για τα ξεριζωμένα από τις πατρίδες τους παιδιά. Τα παιδιά του πολέμου που φοιτούν σε αυτό, διδάσκονται και διδάσκουν, πρώτα από όλα...ότι η ζωή συνεχίζεται.

«Idomeni cultural center»γράφει η ταμπέλα στη μεγάλη σκηνή που έστησε μια ανεξάρτητη ομάδα εθελοντών. Το πρόγραμμα ξεκινάει στις 9 με τα παιδιά να παίρνουν πρωινό και στη συνέχεια να διδάσκονται αραβικά, κουρδικά και μαθηματικά. Δάσκαλοι είναι πρόσφυγες που στην πατρίδα τους ασκούσαν το επάγγελμα. Ομάδες εθελοντών παράλληλα δισάσκουν στα προσφυγόπουλατις ξένες γλώσσες που θα χρειαστούν, όταν κάποια στιγμή η Ευρώπη ανοίξει τα σύνορα και τους επιτρέψει να αποκτήσουν μία νέα πατρίδα.

«Αυτό είναι βέβαια εξαιρετικά δύσκολο καθώς πολλά από τα παιδιά δε γνωρίζουν καν τη γραφή της μητρικής τους γλώσσας αφού, λόγω των πολέμων, δεν πήγαν ποτέ σχολείο. Και μιλάμε για παιδιά που είναι 11 ή 12 χρονών» λέει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο Ντάνιελ, ένας από τους εθελοντές που μπροστά σε έναν πίνακα προσπαθεί να μάθει στα προσφυγόπουλα απλές προτάσεις στα αγγλικά.

Κάποια άλλα παιδιά, απορροφημένα στα τετράδια ζωγραφικής τους, αντιγράφουν με επιμέλεια από τον πίνακα τα αραβικό αλφάβητο, προσπαθώντας να μάθουν τα γράμματα.

«Δυσκολεύονται πολύ αλλά προσπαθούν» λέει χαμογελώντας ο Σύρος δάσκαλός του που έχοντας παραμείνει 22 μέρες στον καταυλισμό, ονειρεύεται να καταφέρει να φτάσει στην Αγγλία ή σε κάποια άλλη αγγλόφωνη χώρα, επειδή γνωρίζει τη γλώσσα.

Το σχολείο όμως δεν μένει μόνο στην τυπική εκπαίδευση.Τραγούδια σε διάφορες γλώσσες ακούγονται μέσα από τη σκηνή-σχολείο, ενώ τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να παίξουν… για εκπαιδευτικούς όμως λόγους και φυσικά να ζωγραφίσουν.

Αν και λειτουργεί μόλις 5 μέρες το σχολείο, τα παιδιάαυξάνονται κάθε μέρα, αυξάνοντας παράλληλα και τις εκπαιδευτικές ανάγκες.

«Χρειαζόμαστε πάντα, δασκάλους και βιβλία στην αραβική γλώσσα» αναφέρει ο Ντάνιελ στο ΑΠΕ - ΜΠΕ και επανέρχεται στο μάθημά του, μοιράζοντας μολύβια και χαρτιά στους «διψασμένους» μαθητές του, μέσα σε μια τάξη φτιαγμένη από σανίδες και πλαστικό.