Δεν άντεχα να ακούω Καζαντζίδη στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Ο κυρ Μίμης, ο πατέρας μου , μετανάστης από το 1952 στην Γερμανία αντιθέτως με εμένα ήταν λάτρης του. Δεν άντεχα αυτό το συνεχές παράπονο , όπως και δεν άντεχα αυτά τα ανατολίτικα τραγούδια τύπου Ζιγκουάλα , Μαντουβάλα κτλ.
Η πρώτη πραγματική συμφιλίωση με τον Καζαντζίδη έγινε κάπου στο 1985 , όταν έκανα τα πρώτα μου μεροκάματα στα "μπαλάκια" , το σφαιριστήριο του Φιδάνη. Η μεγαλύτερη γενιά , από εμάς , ο Θέμης και ο Νίκος που μας άφησαν δυστυχώς νωρίς , είχαν " κόλλημα" με ένα τραγούδι στο Τζουκ μποξ που υπήρχε στο μαγαζί . Ήταν το "Αγριολούλουδο".Θυμάμαι ένα βράδυ. Ο Θέμης μόλις είχε γυρίσει από μια άσκηση επιστράτων. Μπαίνει στο μαγαζί , παραγγέλνει ένα ουίσκι γνωστής μάρκας με ύφος και μου ζητάει ψιλά για να βάλει το "Αγριολούλουδο " στο μηχάνημα. Το έβαλε αρκετές συνεχόμενες φορές .Μέσα σε λίγη ώρα μαζεύτηκε , όλη η παρέα ,ο Αλέκος , ο Σάκης , ο Γιάννης , βρέθηκε και κασέτα με επιτυχίες του Καζαντζίδη και το αλκοόλ έρευσε άφθονο , υπό τον ήχο της φωνής του Στέλιου. Πολλές φόρες μετά συνέλαβα τον εαυτό μου να βάζει στα κρυφά ( μην αποχαρακτηριστώ από Ροκάς στην δική μου παρέα ) το τραγούδι του Θέμη.
Η πραγματική και πλήρης αποδοχή του μεγέθους Καζαντζίδη ήρθε όταν άκουσα την φωνή του στο τραγούδι "Στην Ελλάς του 2000" με τους Κατσιμιχαίους και τον Βαρδή.
Απίστευτος!!
Σήμερα βλέποντας την ταινία "Υπάρχω" έφυγα πρώτος τρέχοντας από την αίθουσα, για να μην δείξω την συγκίνηση μου.
Συγκίνηση για τον Στέλιο , τον Μίμη , τον Θέμη , τον Νίκο.
Συγκίνηση για μια άλλη εποχή που χάθηκε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου