Απολύσεις για παραδειγματισμό ζητά η τρόικα!
Του Τάσου Παππά
Στέλεχος του τρικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού με εμπειρία στο θέμα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα είπε στην «Εφ.Συν.» ότι αυτό που επικρατεί γύρω από τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα είναι μια «δημιουργική αοριστία». Το επίμαχο ζήτημα τίθεται εδώ και τρία χρόνια. Στην αρχή σε φιλολογικό επίπεδο, στη συνέχεια πιεστικά. Οι κυβερνήσεις, όλες ανεξαιρέτως, δεσμεύθηκαν ότι θα μειώσουν τον πληθυσμό στον δημόσιο τομέα, λέγοντας όμως ότι πρέπει να προηγηθεί σοβαρή και έγκυρη διαδικασία αξιολόγησης. Στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε την αξιολόγηση;», κορυφαίος υπουργός μάς είπε: «Μη ρωτάτε εμένα, τον Μανιτάκη να ρωτήσετε».
Ιδού λοιπόν σήμερα ο «εσωτερικός εχθρός» και αύριο (με τον ανασχηματισμό) ίσως ο αποδιοπομπαίος τράγος. Γιατί όμως μπλοκάρει την υπόθεση ο κ. Μανιτάκης; Είναι ανεπαρκής; Δύσκολο να το πεις για έναν έγκριτο πανεπιστημιακό. Είναι ιδεοληπτικός; Δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής στον δημόσιο βίο του. Αγεται και φέρεται από τους συνδικαλιστές; Το εκτόπισμά τους ύστερα από τις πολλές ήττες που έχει υποστεί το κίνημα είναι μικρό. Αντιστέκεται επειδή το κόμμα που τον επέλεξε για τη θέση αυτή (ΔΗΜΑΡ) δεν θέλει ν’ ακούσει για απολύσεις στον δημόσιο τομέα; Πιθανόν.
Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι υπουργοί, υπηρεσιακοί παράγοντες και τα στελέχη των τριών κομμάτων που έρχονται σε επαφή με την τρόικα διαπιστώνουν πως, στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις τους προς τους εκπροσώπους των δανειστών, αυτοί απαντούν μ’ έναν τρόπο που δείχνει ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την πράξη της απόλυσης και δευτερευόντως για τον αριθμό των υπαλλήλων που θα χάσουν τη δουλειά τους. Πώς εξηγείται αυτό; Είναι ο φανατισμός της τρόικας κατά του δημόσιου τομέα, ο οποίος δεν κατευνάζεται με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.
Ο παρακάτω διάλογος έγινε εσχάτως ανάμεσα στους τροϊκανούς και υψηλόβαθμους παράγοντες του τρικομματικού μπλοκ εξουσίας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα ίδια πάνω-κάτω έχουν λεχθεί και στο παρελθόν. Η απόδοση είναι ελεύθερη, αλλά ακριβής ως προς το περιεχόμενο. Οι λέξεις είναι διαφορετικές:
-Θέλετε να μειωθεί το μισθολογικό κόστος στο Δημόσιο;
-Ασφαλώς. Εχετε δεσμευθεί για απολύσεις.
- Ωραία. Θα χρειαστούν όμως χρήματα για να αποζημιωθούν οι άνθρωποι που θα φύγουν. Εμείς δεν έχουμε. Θα τα βάλουν οι δανειστές;
Στην ερώτηση αυτή, οι τροϊκανοί «στρίβουν διά του αρραβώνος». Αλλά η συζήτηση συνεχίζεται.
-Μπορεί κάποιος από σας να εγγυηθεί ότι αν απολύσουμε κόσμο από το Δημόσιο, θα αυξηθεί η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα;
-Οχι. Αλλά πρέπει να τελειώνετε με τους άχρηστους, τους τεμπέληδες, τους επίορκους.
- Αν ούτε αυτό μπορείτε να εγγυηθείτε, τότε γιατί επιμένετε στις απολύσεις στο Δημόσιο;
Στο σημείο αυτό η απάντηση δεν είναι ωμή, αλλά η ουσία της νεοφιλελεύθερης λογικής της τρόικας προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Οι απολύσεις πρέπει να γίνουν για παραδειγματισμό. Το μήνυμα είναι σαφές. Κανείς δεν πρέπει να νιώθει εργασιακά απρόσβλητος. Η ασφάλεια δημιουργεί κλίμα εφησυχασμού και παραίτησης από πρωτοβουλίες. Ο φόβος της απόλυσης θα λειτουργήσει ευεργετικά και θα τονώσει την παραγωγικότητα στον δημόσιο τομέα.
Κοντολογίς: Η τρόικα έχει δίκιο στο τυπικό μέρος. Εχει δίκιο, δηλαδή, όταν λέει ότι η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων αφού δεσμεύθηκε ότι θα το κάνει και έχει καθυστερήσει, επιστρατεύοντας διάφορους ευφημισμούς (κινητικότητα, εφεδρεία). Εχει επίσης δίκιο όταν ζητάει από την κυβέρνηση να ξεκινήσει επιτέλους η διαδικασία αξιολόγησης.
Από τη μεριά της η κυβέρνηση μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν έχει τα χρήματα να καλύψει το κόστος (αποζημιώσεις), ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι σε άθλια κατάσταση και ότι νέες μαζικές απολύσεις θα πλήξουν συνολικά την οικονομία, σε μια περίοδο που η μετρήσιμη ανεργία ξεπερνά το 26%, ενώ η πραγματική (αν προστεθούν και οι εργαζόμενοι που δουλεύουν απλήρωτοι) έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη.
Το επιπλέον πρόβλημα που αντιμετωπίζει το μέγαρο Μαξίμου είναι ότι οι δύο συνέταιροι της Νέας Δημοκρατίας έχουν δημοσίως απορρίψει ως ιδέα τις απολύσεις και για την ώρα δεν έχουν βρει τη συνταγή που θα τους επιτρέψει και την τρόικα να ικανοποιήσουν (για να πάρουμε τη δόση) και τα ακροατήριά τους να μη δυσαρεστήσουν.
Στέλεχος του τρικομματικού κυβερνητικού συνασπισμού με εμπειρία στο θέμα των διαπραγματεύσεων με την τρόικα είπε στην «Εφ.Συν.» ότι αυτό που επικρατεί γύρω από τις απολύσεις στον δημόσιο τομέα είναι μια «δημιουργική αοριστία». Το επίμαχο ζήτημα τίθεται εδώ και τρία χρόνια. Στην αρχή σε φιλολογικό επίπεδο, στη συνέχεια πιεστικά. Οι κυβερνήσεις, όλες ανεξαιρέτως, δεσμεύθηκαν ότι θα μειώσουν τον πληθυσμό στον δημόσιο τομέα, λέγοντας όμως ότι πρέπει να προηγηθεί σοβαρή και έγκυρη διαδικασία αξιολόγησης. Στο ερώτημα «γιατί δεν κάνετε την αξιολόγηση;», κορυφαίος υπουργός μάς είπε: «Μη ρωτάτε εμένα, τον Μανιτάκη να ρωτήσετε».
Ιδού λοιπόν σήμερα ο «εσωτερικός εχθρός» και αύριο (με τον ανασχηματισμό) ίσως ο αποδιοπομπαίος τράγος. Γιατί όμως μπλοκάρει την υπόθεση ο κ. Μανιτάκης; Είναι ανεπαρκής; Δύσκολο να το πεις για έναν έγκριτο πανεπιστημιακό. Είναι ιδεοληπτικός; Δεν έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής στον δημόσιο βίο του. Αγεται και φέρεται από τους συνδικαλιστές; Το εκτόπισμά τους ύστερα από τις πολλές ήττες που έχει υποστεί το κίνημα είναι μικρό. Αντιστέκεται επειδή το κόμμα που τον επέλεξε για τη θέση αυτή (ΔΗΜΑΡ) δεν θέλει ν’ ακούσει για απολύσεις στον δημόσιο τομέα; Πιθανόν.
Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι υπουργοί, υπηρεσιακοί παράγοντες και τα στελέχη των τριών κομμάτων που έρχονται σε επαφή με την τρόικα διαπιστώνουν πως, στις αλλεπάλληλες ερωτήσεις τους προς τους εκπροσώπους των δανειστών, αυτοί απαντούν μ’ έναν τρόπο που δείχνει ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την πράξη της απόλυσης και δευτερευόντως για τον αριθμό των υπαλλήλων που θα χάσουν τη δουλειά τους. Πώς εξηγείται αυτό; Είναι ο φανατισμός της τρόικας κατά του δημόσιου τομέα, ο οποίος δεν κατευνάζεται με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.
Ο παρακάτω διάλογος έγινε εσχάτως ανάμεσα στους τροϊκανούς και υψηλόβαθμους παράγοντες του τρικομματικού μπλοκ εξουσίας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τα ίδια πάνω-κάτω έχουν λεχθεί και στο παρελθόν. Η απόδοση είναι ελεύθερη, αλλά ακριβής ως προς το περιεχόμενο. Οι λέξεις είναι διαφορετικές:
-Θέλετε να μειωθεί το μισθολογικό κόστος στο Δημόσιο;
-Ασφαλώς. Εχετε δεσμευθεί για απολύσεις.
- Ωραία. Θα χρειαστούν όμως χρήματα για να αποζημιωθούν οι άνθρωποι που θα φύγουν. Εμείς δεν έχουμε. Θα τα βάλουν οι δανειστές;
Στην ερώτηση αυτή, οι τροϊκανοί «στρίβουν διά του αρραβώνος». Αλλά η συζήτηση συνεχίζεται.
-Μπορεί κάποιος από σας να εγγυηθεί ότι αν απολύσουμε κόσμο από το Δημόσιο, θα αυξηθεί η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα;
-Οχι. Αλλά πρέπει να τελειώνετε με τους άχρηστους, τους τεμπέληδες, τους επίορκους.
- Αν ούτε αυτό μπορείτε να εγγυηθείτε, τότε γιατί επιμένετε στις απολύσεις στο Δημόσιο;
Στο σημείο αυτό η απάντηση δεν είναι ωμή, αλλά η ουσία της νεοφιλελεύθερης λογικής της τρόικας προκύπτει από τα συμφραζόμενα. Οι απολύσεις πρέπει να γίνουν για παραδειγματισμό. Το μήνυμα είναι σαφές. Κανείς δεν πρέπει να νιώθει εργασιακά απρόσβλητος. Η ασφάλεια δημιουργεί κλίμα εφησυχασμού και παραίτησης από πρωτοβουλίες. Ο φόβος της απόλυσης θα λειτουργήσει ευεργετικά και θα τονώσει την παραγωγικότητα στον δημόσιο τομέα.
Κοντολογίς: Η τρόικα έχει δίκιο στο τυπικό μέρος. Εχει δίκιο, δηλαδή, όταν λέει ότι η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων αφού δεσμεύθηκε ότι θα το κάνει και έχει καθυστερήσει, επιστρατεύοντας διάφορους ευφημισμούς (κινητικότητα, εφεδρεία). Εχει επίσης δίκιο όταν ζητάει από την κυβέρνηση να ξεκινήσει επιτέλους η διαδικασία αξιολόγησης.
Από τη μεριά της η κυβέρνηση μπορεί να υποστηρίξει ότι δεν έχει τα χρήματα να καλύψει το κόστος (αποζημιώσεις), ότι τα ασφαλιστικά ταμεία είναι σε άθλια κατάσταση και ότι νέες μαζικές απολύσεις θα πλήξουν συνολικά την οικονομία, σε μια περίοδο που η μετρήσιμη ανεργία ξεπερνά το 26%, ενώ η πραγματική (αν προστεθούν και οι εργαζόμενοι που δουλεύουν απλήρωτοι) έχει εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη.
Το επιπλέον πρόβλημα που αντιμετωπίζει το μέγαρο Μαξίμου είναι ότι οι δύο συνέταιροι της Νέας Δημοκρατίας έχουν δημοσίως απορρίψει ως ιδέα τις απολύσεις και για την ώρα δεν έχουν βρει τη συνταγή που θα τους επιτρέψει και την τρόικα να ικανοποιήσουν (για να πάρουμε τη δόση) και τα ακροατήριά τους να μη δυσαρεστήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου