Νέα επίθεση Λιάκου εναντίον των εκπαιδευτικών
Αμετανόητος ο πρόεδρος του εθνικού διαλόγου ειρωνεύεται την εκπαιδευτική κοινότητα.
Σε ανάρτησή του στο fb (22/10/2016) o Πρόεδρος της Επιτροπής του λεγόμενου εθνικού διαλόγου για την Παιδεία και συντάκτης του γνωστού υπομνήματος "Για την αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης και την εισαγωγή σε ΑΕΙ – ΤΕΙ» κ. Αντώνης Λιάκος, σημειώνει:
«Δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την απόφαση της ΟΛΜΕ για το «Πόρισμα Λιάκου», αν δεν πάρει υπόψη του τη στάση του συνδικάτου απέναντι σε όλες τις μεταρρυθμίσεις, από την μεταπολίτευση και έπειτα. Δυο βιβλία είναι διαφωτιστικά για να καταλάβουμε το πρόβλημα: Δημήτρης Σκλαβενίτης, Κάτσε καλά Γεράσιμε! (2016) και του Γεράσιμου Αρσένη, Γιατί δεν κάθισα καλά! (2015). Είναι εντυπωσιακό ότι ο λόγος των συνδικαλιστών δεν παρεκκλίνει ούτε κεραίας επί τέσσερις δεκαετίες. Σταθερότητα ή στασιμότητα; Άλλωστε το γράφει η ανακοίνωση: «να υπερασπίσουμε τις ΠΑΓΙΕΣ θέσεις του κλάδου». Προπαντός Πάγιες (και η Ιεραρχία για τα θρησκευτικά σε Πάγιες θέσεις βασίζεται), και προ-παντός ο "κλάδος"».
Την παραπάνω δήλωση έκανε ο Α. Λιάκος, απαντώντας στην ΟΛΜΕ η οποία πριν λίγες μέρες με ανακοίνωσή της κάλεσε το Υπουργείο Παιδείας να μην υιοθετήσει της απαράδεκτες προτάσεις της επιτροπής Λιάκου.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις τόσο για την ουσία του υπομνήματος της επιτροπής Λιάκου όσο και για την συμπεριφορά του ίδιου του κ. Λιάκου.
Να πούμε, αρχικά, τη γνώμη μας για το «Υπόμνημα - Λιάκου». Πρόκειται για ένα 36σέλιδο κείμενο-τερατούργημα, ίσως τη μεγαλύτερη απειλή που έχει δεχθεί η δημόσια σχολική εκπαίδευση από τη μεταπολίτευση και μετά. Η κεντρική ιδέα της «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» που εισηγείται η ομάδα Λιάκου συναγωνίζεται (σε επικινδυνότητα για μαθητές και εκπαιδευτικούς, για τον ίδιο τον χαρακτήρα και την κατεύθυνση του δημόσιου σχολείου στη χώρα μας) τις ολέθρια αντιεκπαιδευτικές προτάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη για ιδιωτικοποίηση, κουπόνια, αξιολόγηση-απόλυση, ένταση των ταξικών φραγμών. Η γραμματική και το συντακτικό του «Υπομνήματος», ο τύπος και το πνεύμα του οδηγούν στην ολοκληρωτική αποψίλωση, από το εκπαιδευτικό τοπίο, των στοιχείων που συγκροτούσαν, όσο συγκροτούσαν, τη δημόσια εκπαίδευση.
Όσο και αν ο Αντώνης Λιάκος, προσπαθεί να συσκοτίσει τους πραγματικούς στόχους των προτάσεών του, πλέκοντας αριστοτεχνικά τις λέξεις και τις έννοιες με τρόπο που να μην γνωρίζει η μάνα το παιδί, γίνεται φανερό ότι έχει αναλάβει εργολαβικά το σχεδιασμό μιας βαθιάς αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης την οποία μοντάρει, μαντάρει και ευπρεπίζει πάνω στις ράγες των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε.
Όσο και αν ο Αντώνης Λιάκος, προσπαθεί να συσκοτίσει τους πραγματικούς στόχους των προτάσεών του, πλέκοντας αριστοτεχνικά τις λέξεις και τις έννοιες με τρόπο που να μην γνωρίζει η μάνα το παιδί, γίνεται φανερό ότι έχει αναλάβει εργολαβικά το σχεδιασμό μιας βαθιάς αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης την οποία μοντάρει, μαντάρει και ευπρεπίζει πάνω στις ράγες των κατευθύνσεων του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε.
Παράλληλα, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι η πρόταση του Αντώνη Λιάκου για την «αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης» όχι μόνο καινούργια δεν είναι, αλλά αποτελεί ευθεία αντιγραφή της πρότασης του Ευάγγ. Βενιζέλου και του ΠΑΣΟΚ το 2009. Ναι, ευθεία αντιγραφή και με τις ίδιες στοχεύσεις.
Στις 31 Ιανουαρίου 2009, με τίτλο «Λύκειο στα πρότυπα του Μπακαλορεά» ο Ευάγγ. Βενιζέλος γράφει στα «ΝΕΑ»:
Η θέση μου είναι ότι η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να διακριθεί σε δύο φάσεις: την πρώτη θα την αποτελεί το τετραετούς φοίτησης γυμνάσιο και τη δεύτερη το διετούς φοίτησης, κολεγιακού χαρακτήρα, λύκειο που πρέπει να οργανωθεί κατά τα πρότυπα του διεθνούς απολυτηρίου (Ι.Β). Το διετές λύκειο επιτρέπει στον μαθητή να ασχολείται με μικρό αριθμό (όχι μεγαλύτερο των έξι) μαθημάτων και να τα προσεγγίζει με τρόπο τελείως διαφορετικό από τον σημερινό: με σεμιναριακού τύπου μαθήματα, πρωτόλειες έρευνες και εργασίες, κάτι που θα οδηγεί και σε άλλου τύπου εξετάσεις, βασισμένες στην κριτική σκέψη και την ικανότητα σύνθεσης. Το απολυτήριο του νέου λυκείου θα οδηγεί στα ΑΕΙ όλους τους αποφοίτους. Για όλους υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οχι όμως και σε όλα τα τμήματα πρώτης προτίμησης, όταν αυτά είναι υψηλής ζήτησης και άρα υψηλής βαθμολογίας (π.χ. ιατρικά, νομικά, αρχιτεκτονικά, παιδαγωγικά).
Είναι φανερό ότι η πρόταση αυτή υπακούει και εξυπηρετεί το στένεμα των διόδων στο Λύκειο και στην ώθηση της πλειονότητας των τελειόφοιτων των Γυμνασίων σε ένα είδος επαγγελματικής εκπαίδευσης-κατάρτισης με εισβολή του ιδιωτικού και διεύρυνση της μαθητείας - απλήρωτης εργασίας. Τα Λύκεια αριστοκρατικοποιούνται, μεταλλάσσονται σε σχολεία για λίγους και μειώνεται δραστικά ο αριθμός τους.
Παράλληλα η πρόσβαση σε αυτά είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα απαιτεί την επιτυχία σε έναν τύπο εξεταστικών δοκιμασιών στο μεταίχμιο των δυο βαθμίδων (Γυμνάσιο - Λύκειο).
Αυτά επί της ουσίας.
Αυτά επί της ουσίας.
Χρειάζεται, όμως να πούμε και δυο πράγματα για τη συμπεριφορά του συντάκτη του Υπομνήματος. Γιατί, έχει μια σημασία, για την κατανόηση της επιχειρούμενης αντιεκπαιδευτικής τομής, να δει κανείς τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο συντάκτης του "Υπομνήματος" τη "διαχείριση" των καθηγητών.
Σημειώνει, λοιπόν, στο "Υπόμνημα" απροκάλυπτα: «Διαχείριση προσωπικού. Η υλοποίηση της μεταρρύθμισης είναι προφανές ότι θα εξαρτηθεί από το κατά πόσον θα την υποστηρίξει το εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολείων... Η θέσπιση κινήτρων θα έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα στην κάμψη των αντιστάσεων. Εναλλακτική λύση είναι η στρατολόγηση νέου δυναμικού –αποφοίτων των πανεπιστημίων κατά την τελευταία πενταετία, µε φρέσκιες γνώσεις, όρεξη για δουλειά και δυνατότητα διαμόρφωσης νέων επαγγελματικών συνηθειών (habitus)».
Τι ακριβώς μας αποκαλύπτει εδώ ο συντάκτης του "Υπομνήματος", χωρίς πολλές φιοριτούρες: Λέει απροκάλυπτα ότι για να καμφθούν οι αντιστάσεις των εκπαιδευτικών πρέπει ή να δοθούν κίνητρα (μάλιστα προφητεύουν ότι τα κίνητρα θα έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα στην κάμψη των αντιστάσεων) ή να στρατολογηθούν καθηγητές από τους πτυχιούχους της τελευταίας πενταετίας ( δηλαδή, σε απλά ελληνικά, αυτούς που βγήκαν στην αγορά εργασίας σε μια ανύπαρκτη αγορά και μένοντας άνεργοι ή δουλεύοντας για 400 και 500 ευρώ διαμόρφωσαν και μια συγκεκριμένη συνείδηση). Και προφανώς, επίσης, αφού θα στρατολογηθούν "νέοι και ορεξάτοι" θα πρέπει να φύγουν οι παλιοί με τις κακές συνήθειες.
Και συνεχίζει το «Υπόμνημα»:
Τα ζητήματα που θα τεθούν είναι:
- Μετακινήσεις από σχολείο σε σχολείο
- Εξοικείωση με νέα προγράμματα σπουδών σε αρκετά γνωστικά αντικείμενα
- «Απώλεια» του γνωστικού αντικειμένου και ανάγκη κατάρτισης και επιμόρφωσης προκειμένου να αποκτηθούν οι δεξιότητες για τη διδασκαλία ενός καινούριου
- Ανάγκη συμμετοχής στην παραγωγή υλικού ή ανάγκη μελέτης του υλικού που παράγουν άλλοι
- Αύξηση της αυτονομίας του εκπαιδευτικού, η οποία όμως συνοδεύεται και με αύξηση της ευθύνης
- Ανάγκη ουσιαστικής εμπλοκής με την αξιολόγηση των μαθητών
- Διαχείριση των 150 ειδικοτήτων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην εκπαίδευση.
Είναι προφανές ότι η όλη απόπειρα πρέπει να συνοδευτεί με ριζική αλλαγή του συστήματος επιμόρφωσης και Εκτιμάται ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών θα ανταποκριθεί θετικά και θα αγκαλιάσει τη νέα δομή. Προφανώς θα δοθεί και η δυνατότητα σε όσους είτε δεν μπορούν είτε δεν επιθυμούν να ενταχθούν στο νέο πλαίσιο να μεταταγούν σε άλλες υπηρεσίες, εκτός σχολικής τάξης».
Απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί του συντάκτη του Πορίσματος
Στη σελίδα 34 του πολυσέλιδου "Πορισματος" της Άνοιξης (προϊόν υποτίθεται του λεγόμενου Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου") για τη δομή του Νέου (διετούς) Λύκειου περιγράφεται η "τύχη" που επιφυλάσσεται για τις ειδικότητες των εκπαιδευτικών των οποίων τα μαθήματα δεν περιλαβάνονται στον κατάλογο του αναλυτικού προγράμματος του νέου Λυκείου. Σημειώνεται, λοιπόν, στο πόρισμα:
Το μείζον πρόβλημα είναι η διαχείριση των δεκάδων ειδικοτήτων που έχουν παρεισφρήσει στην εκπαίδευση, αλλά η λύση σε αυτό δεν μπορεί να είναι άλλη από την μετεκπαίδευση όσων μπορούν και θέλουν και η μετάταξη όσων δεν μπορούν ή/και δεν θέλουν. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να έχουμε σχολείο με 150 ειδικότητες και να παλεύουμε να μην αλλάξει κάτι και διαταραχθεί η ισορροπία του τρόμου.
Είναι χαρακτηριστική η λέξη που χρησιμοποιεί ο συντάκτης του πορίσματος (Πρόεδρος της Επιτροπής σύνταξης του Πορίσματος ο Αντώνης Λιάκος): "έχουν παρεισφρήσει". Τι λέει το λεξικό για τη λέξη; Μπαίνω αδικαιολόγητα ή κρυφά ή ανεπίτρεπτα (κακόσημο), υπεισέρχομαι π.χ. «Σε τέτοιες συγκεντρώσεις παρεισφρέουν ύποπτα άτομα»
Από αυτό και μόνο μπορεί να καταλάβει κανείς τις διαθέσεις των συντακτών του "Πορίσματος" για τους εκπαιδευτικούς. Να το πούμε καθαρά : Εδώ «πριονίζονται ρίζες ! Και όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, καλό είναι να κάνει ένα βήμα στα πλάγια για να δει καθαρότερα μπροστά του.
Ειρωνεύεται όλη την εκπαιδευτική κοινότητα
Σχολιάζει ο Αντώνης Λιάκος την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ. Και τι λέει; Αφού ειρωνεύεται τις "πάγιες θέσεις" και τον "κλάδο" καταλήγει ότι "δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει την απόφαση της ΟΛΜΕ για το «Πόρισμα Λιάκου», αν δεν πάρει υπόψη του τη στάση του συνδικάτου απέναντι σε όλες τις μεταρρυθμίσεις, από την μεταπολίτευση και έπειτα".
Μάλιστα. Βεβαίως το γεγονός ότι εκτός του ίδιου και των λίγων εντιμότατων φίλων του κανένας εκπαιδευτικός φορέας δεν υποστηρίζει όσα λέει το Υπόμνημα αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί τον Αντώνη Λιάκο. Αλήθεια, οι εκπαιδευτικοί, οι συλλογικοτητές τους και οι φορείς τους που θεωρούν το "υπομνημά" του απαράδεκτο έως και επικίνδυνο για τη δημόσια εκπαίδευση, δεν "μετράνε" για τον κ. Καθηγητή;
Το γεγονός ότι, (πέρα από την ΟΛΜΕ, τις ΕΛΜΕ, τους διδασκαλικούς Συλλόγους, τις εκπαιδευτικές συλλογικότητες), ακόμη και βασικά μέλη της Επιτροπής και η ίδια η συνδικαλιστική παράταξη του κυβερνώντος κόμματος κάνουν συντριπτική κριτική στο "υπομνημά" του αυτό τον αφήνει αδιάφορο;
Να σταχυολογήσουμε μήπως; Η Πανελλήνια Ένωση Σχολικών Συμβούλων σημειώνει ότι «το πόρισμα της επιτροπής απέχει πολύ από το να μπορεί να αποτελεί τη βάση των αλλαγών που έχει ανάγκη το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα". Η Συνδικαλιστική Παράταξη των Καθηγητών του κυβερνώντος κόμματος (ΣΥΝΕΚ) γράφει ότι «οι βασικές κατευθύνσεις του πορίσματος Λιάκου όχι μόνο δεν αποτελούν βάση διαλόγου, αλλά είναι σε επικίνδυνη – αντιδραστική και νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση». Το μέλος της Επιτροπής του λεγόμενου εθνικού διαλόγου και στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος στην εκπαίδευση επισημαίνει ότι «οι προτάσεις του κ. Λιάκου είναι σκληρές νεοφιλελεύθερες απόψεις, σε πλήρη ανάπτυξη» και άλλα πολλά και άλλοι πολλοί. Το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας φορέας εκπαιδευτικός να υπερασπίσει το Υπόμνημά του, μα ούτε ένα μέλος της Επιτροπής να αρθρογραφήσει υπέρ του δεν έχει προφανώς γι αυτόν καμιά σημασία. Μόνο ο Υπουργός Παιδείας που τον τοποθέτησε πρόεδρο της Επιτροπής, είπε ότι βρίσκει ενδιαφέροντα όσα γράφονται στο «Υπόμνημα»...
Εντάξει, γνωρίζουμε, ότι έχει την υποστήριξη των μηχανισμών του συστήματος καθώς πολλά χρόνια τώρα τον έχουν αναδείξει (προβάλλοντας έντεχνα και ανάλογα με την περίσταση τη στάση του στην περίοδο της δικτατορίας, στάση που πολλά πολλά χρόνια τώρα μοιάζει με καρικατούρα, μια νεανική τρέλα, το τίμημα ίσως που έπρεπε να πληρωθεί για να εξαργυρώνει ευκολότερα τις κατοπινές αντιδραστικές του απόψεις. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι ο πρώτος και το έργο έχει ξαναπαιχθεί με πολλούς πρωταγωνιστές) σε πρωθιερέα του εκσυγχρονισμού.
Και έχει δίκιο η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Σίσσυ Βελισσαρίου όταν μας θυμίζει σε πρόσφατο άρθρο της τα παρακάτω για τον αξιότιμο κ. Αντώνη Λιάκο:
Είναι γνωστή η μακρά θητεία του κ. Λιάκου ως οργανικού διανοουμένου του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ υπό τον Κ. Σημίτη -υπήρξε πρόεδρος του «Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Ελληνικής Κοινωνίας»- και γενικότερα ως βασικού στελέχους του think tank των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που επεκτάθηκαν και κατά τη διακυβέρνηση επί της χώρας από τη Ν.Δ.
Η συνεισφορά του μάλιστα αξιοποιήθηκε δεόντως, όταν αναδείχτηκε πρωτεργάτης της κίνησης των 1.000 πανεπιστημιακών που υποστήριξαν τη «μεταρρύθμιση» Γιαννάκου, πρωτοστατώντας στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, με στόχο τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Όταν καθηγητές και φοιτητές, με την απίστευτη συμπαράσταση του ελληνικού λαού, έδιναν την ηρωική μάχη για την προστασία του δημόσιου, δημοκρατικού και δωρεάν πανεπιστημίου, ο κ. Λιάκος υπήρξε μαχητικός συντελεστής της (αντισυνταγματικής) εκτροπής.
Η τοποθέτησή του σε αυτήν τη νευραλγική θέση από την «κυβέρνηση της Αριστεράς» είναι επομένως μία πολιτικά εύλογη κίνηση για τις επιλογές και τους στόχους αυτού του διαλόγου.
Το ίδιο ισχύει και για τη μεταφύτευση από το σημιτικό στρατόπεδο στην ίδια επιτροπή και άλλων πανεπιστημιακών που συμμετείχαν επί σειρά ετών στον «εκσυγχρονισμό» του ελληνικού πανεπιστημίου, υλοποιώντας τον κατατεμαχισμό γνωστικών αντικειμένων, κυρίως στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές σπουδές, και εισάγοντας την έννοια της επιχειρηματικότητας μέσω της διαχείρισης πλήθος προγραμμάτων, που σε κάποιες κραυγαλέες περιπτώσεις είχαν αμφιλεγόμενο χαρακτήρα.
Τώρα προφανώς καλούνται να αξιοποιήσουν την τεχνογνωσία τους, για να εφαρμόσουν στην πληρότητά σχεδιασμούς που δεν είχαν προλάβει να ολοκληρώσουν επί των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
Σαφέστατη πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, που αποτυπώνεται στην ανάθεση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας σε πρόσωπα που, είτε είχαν μηδενική ή αμφιλεγόμενη συμμετοχή στους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας είτε είναι εντελώς άσχετα με την παιδεία, είναι η υλοποίηση μέτρων με βάση την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ μέχρι τον Απρίλιο του 2016.
Αυτή η «δέσμευση» συγκροτεί άλλωστε τη βάση για την ιδεολογική επικοινωνία με την Κεντροαριστερά και σηματοδοτείται στο νέο ν/σ για τα ΑΕΙ από την κατ' όνομα φοιτητική συμμετοχή, αλλά κυρίως από τη διατήρηση των ολιγαρχικών Συμβουλίων Ιδρύματος, παρά την αφαίρεση των διαδικασιών προεπιλογής υποψήφιων πρυτάνεων και κοσμητόρων.
Χαρακτηριστικά, με ρητορική που θυμίζει έντονα την εκσυγχρονιστική γλώσσα του σημιτισμού, ο ΥΠΕΠΘ επαναλαμβάνει το γνωστό από το παρελθόν: «Οφείλουμε να αναζητήσουμε λύσεις που θα αντιπαρατίθενται στα ξεπερασμένα στερεότυπα και αναχρονιστικές νοοτροπίες που καταδυναστεύουν την κοινωνία, και ειδικότερα την εκπαίδευση».
Εν κατακλείδι, η Παιδεία από παράλληλο πρόγραμμα της Αριστεράς μετατράπηκε τάχιστα σε μία ακόμα δέσμευση της κυβέρνησης προς τους «θεσμούς», προς μέγιστη ικανοποίηση των Κοστέλο-Διαμαντοπούλου.
πηγή:http://www.efsyn.gr/arthro/nea-epithesi-liakoy-enantion-ton-ekpaideytikon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου