Όταν πρωτοήρθα στην Καστοριά το 1986, άκουσα τους τότε συντρόφους του ΚΚΕ Εσωτερικού να μιλάνε για τον Περδίκκα με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση, ως άνθρωπο, ως αγωνιστή αλλά και ως επιστήμονα. Οι εποχές έντονα πολιτικά φορτισμένες, οι αλλαγές σημαντικές, τόσο σε ελληνικό επίπεδο όσο και σε παγκόσμιο (δημιουργία Συνασπισμού, σκάνδαλο Κοσκωτά, συγκυβέρνηση, διάλυση του υποτιθέμενου «υπαρκτού» σοσιαλισμού). Με άλλους συντρόφους βρεθήκαμε μαζί, με άλλους απέναντι... (ακόμη θεωρούσαμε ότι η Αριστερά μπορεί να παράγει περισσότερες διασπάσεις από όσες μπορούσε να καταναλώσει). Για τον Περδίκκα συνέχιζα να ακούω νέα του μέσα από διάφορα κανάλια.
Πρέπει να τον γνώρισα προσωπικά σε μια επίσκεψή του στην Καστοριά, μέσα από επαγγελματικούς δρόμους, γύρω στο '96. Θυμάμαι την αγωνία μου για τη γνωριμία μαζί του, μετά από όλα αυτά που είχα ακούσει γι' αυτόν. Η συζήτηση μαζί του, πραγματικά συναρπαστική. Έβλεπες το πάθος που είχε γι' αυτά που πίστευε, που όμως έβγαιναν από μέσα του με έναν ήρεμο και σίγουρο τρόπο. Οι επισημάνσεις του στοχευμένες και με οξυδέρκεια. Ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα το 1999, όπου γνώρισα και τον αδελφό του, τον Μανιό, άλλο μυθικό πρόσωπο για μας τους νεότερους. Για μένα ήταν μια ευτυχής εμπειρία να πίνω καφέ μαζί με τους ανθρώπους αυτούς, να συζητώ και όλη αυτή η κουβέντα να κινείται σε ένα χαλαρό κλίμα, λες και συζητούσα με φίλους μου.
Το 2006, μου κάνει την τιμή ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεν ανήκω οργανωτικά σε καμιά «συνιστώσα», να με συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιο Καστοριάς. Και εκεί, στην επίσημη παρουσίαση του ψηφοδελτίου, βλέπω τον Περδίκκα να παρακολουθεί την εκδήλωση. Παρ' όλο που στη ζωή μου, λόγω σπουδών, πέρασα πολλές εξετάσεις χωρίς ποτέ να νιώσω άγχος, εκείνη την ώρα ένιωσα ότι περνάω τις πιο ζόρικες εξετάσεις... Και αυτό όχι γιατί ο ίδιος ο Περδίκκας ήταν αυστηρός μαζί μου. Αντίθετα, θα έλεγα ότι είχε μία μεγάλη ανοχή (που πρέπει να την απέκτησε τόσο λόγω της πολιτικής του αντίληψης, όσο και από την εμπειρία ζωής).
Ξαναβρεθήκαμε, τόσο στην παρουσίαση του βιβλίου του στο Εμπορικό Επιμελητήριο Καστοριάς, όσο και στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Ο Περδίκκας ήταν πάντα παρών, παρά την ηλικία του και τα χιλιόμετρα που έπρεπε να οδηγήσει για να έρθει να ψηφίσει στην Καστοριά. Παρά τις δεκαετίες που έλειπε από τη γενέθλια πόλη του, πάντα ένιωθε Καστοριανός πολίτης. Άλλωστε, δεν ήταν τυχαίο που συχνά - πυκνά αρθρογραφούσε στην ΟΔΟ δηλώνοντας με παρρησία τις απόψεις του και προσπαθώντας πάντα να συμβάλει στον προβληματισμό με θετικό τρόπο.
Παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ Καστοριάς και ξέρω ότι στεναχωριόταν με τις εσωτερικές διαφωνίες. Στο συνέδριο τον Ιούνιο, προβληματισμένος, κάθισε και συζήτησε μαζί μου (όπως και με άλλους συντρόφους, γιατί ήθελε να έχει σφαιρική άποψη). Σκεφτόταν μήπως θα έπρεπε να ανέβει στην Καστοριά και να βρεθεί σε εσωκομματική διαδικασία για να συμβάλει στην εκτόνωση της κατάστασης. Δεν έγινε κατορθωτό...
Όμως νομίζω ότι αυτή είναι η πολιτική παρακαταθήκη του. Μια σύγχρονη Αριστερά, που κουβαλάει όμως όλες τις θετικές παραδόσεις της, ενωμένη σε κοινούς αγώνες, έξω από προσωπικές φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες, χωρίς κραυγές, με όραμα για το μέλλον, λειτουργώντας συλλογικά, μπολιάζοντας την επιστήμη και τις τέχνες με τις καθημερινές ανάγκες της κοινωνίας.
Σίμος Καβελίδης