Το πιο σύντομο ανέκδοτο
Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Τις προάλλες ο Γ. Παπανδρέου έδινε ως ειδήμων συνέντευξη για να προτείνει τρόπους ώστε να ξεπεράσουν οι ΗΠΑ την κρίση, αυτό το σίριαλ που παρακολουθεί όλη η υδρόγειος με κομμένη την ανάσα. Η κρίση των ΗΠΑ έχει ένα ζητούμενο: να περιοριστούν οι δαπάνες για την κοινωνική πολιτική γιατί λεφτά δεν υπάρχουν. Παρόλο που οι συνθήκες εκεί διαφέρουν ολοφάνερα από τις συνθήκες εδώ (όπου έπρεπε να περιοριστούν οι δαπάνες για την κοινωνική πολιτική παρόλο που λεφτά υπήρχαν) ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε στον δημοσιογράφο του Μπλούμπεργκ την ίδια συνταγή που είχε προτείνει και εδώ: δημοψήφισμα.
Εδώ γελάνε. Και όντως, ο δημοσιογράφος πέθανε στα γέλια, «Μα καλά, μας δουλεύεις; Χαχαχαχαχα». Ο Παπανδρέου πέθανε κι αυτός στα γέλια, «Μα ναι, βλέπετε τι χιούμορ έχω;». Μόλις κόπασαν τα γέλια και ξανασοβάρεψαν οι άνθρωποι, πέρασαν σε άλλο θέμα. Για δημοψηφίσματα θα μιλάμε τώρα;
Η θλιβερή εικόνα των δύο ανδρών που κακάριζαν στην τηλεόραση του Μπλούμπεργκ με το ανέκδοτο για το δημοψήφισμα δεν ήταν δα και για κλάματα: ήταν απλώς αμερικανιά, σαν τους τουρτοπόλεμους στις ταινίες των παιδικών μας χρόνων ή τα πειράγματα που ανταλλάσσουν μεταξύ τους Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί υποψήφιοι πρόεδροι τις παραμονές των εκλογών.
Ομως ήταν για κλάματα ο τρόπος με τον οποίο αναπαρήγαγαν την είδηση τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, σαν να αποδέχονταν το αστείο της υπόθεσης: αρκεί η λέξη δημοψήφισμα για να κυλιστεί στα γέλια όλη η υφήλιος! Κι ακόμα περισσότερο για κλάματα ήταν ο τρόπος που παρουσίασε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός την πρότασή του. Χαμογελώντας κάτω από τα μουστάκια του, σαν -τώρα όπως και τότε- να έλεγε το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Το δημοψήφισμα είναι η καλύτερη έκφραση της άμεσης δημοκρατίας. Οι πολίτες καλούνται να δηλώσουν άμεσα τη γνώμη τους για σημαντικά θέματα. Οταν οι ερωτήσεις είναι διατυπωμένες με ακρίβεια, ειλικρίνεια και σεβασμό στον πολίτη που καλείται να επιλέξει ναι ή όχι, τότε το δημοψήφισμα μπορεί να βγάλει την εκτελεστική εξουσία από αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει με τις πολιτικές της επιλογές. Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε πως αυτό που σήμερα ο ΓΑΠ προτείνει ως ανέκδοτο στις ΗΠΑ ήταν εξαιρετική λύση για την Ελλάδα και για τον ίδιο, τότε που το είχε προτείνει εδώ.
Δεν ξέρω τι λέει το αμερικανικό Σύνταγμα, αλλά το ελληνικό, σύμφωνα με τις περισσότερες ερμηνείες, θεωρεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος συμβουλευτικό και όχι δεσμευτικό. Αν ο ελληνικός λαός απαντούσε «ναι» στη δανειακή σύμβαση και τα μνημόνια, τότε η κυβέρνηση θα μπορούσε να συνεχίσει την πολιτική της χωρίς να έχει απέναντί της όλη την κοινωνία. Αν ο ελληνικός λαός απαντούσε «όχι», αυτό θα έδινε ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στην κυβέρνηση, ώστε να υπογράψει με τους δανειστές της μνημόνια λιγότερο επαχθή από τα σημερινά.
Το πολιτικό κόστος του να μη συμμορφωθεί η κυβέρνηση με τη λαϊκή ετυμηγορία είναι μια ψυχολογική παράμετρος του ζητήματος που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ετσι κι αλλιώς, κόμματα και πολιτικοί άλλες πολιτικές υποστηρίζουν πριν τις εκλογές κι άλλες εφαρμόζουν μετά. Είναι όμως αναμφισβήτητο πλεονέκτημα για μια κυβέρνηση να έχει στο οπλοστάσιό της την άποψη του κόσμου. Ετσι, το δημοψήφισμα, έστω κι αν δεν είναι η πεμπτουσία της λαϊκής κυριαρχίας, όπως ίσως θα ήθελε ο συνταγματικός νομοθέτης, είναι τελικά ένας δρόμος που θα μπορούσε να οδηγήσει στη σύμπνοια πολιτικών και πολιτών. Κι αυτό δεν είναι για γέλια.
ΠΗΓΗ: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Τις προάλλες ο Γ. Παπανδρέου έδινε ως ειδήμων συνέντευξη για να προτείνει τρόπους ώστε να ξεπεράσουν οι ΗΠΑ την κρίση, αυτό το σίριαλ που παρακολουθεί όλη η υδρόγειος με κομμένη την ανάσα. Η κρίση των ΗΠΑ έχει ένα ζητούμενο: να περιοριστούν οι δαπάνες για την κοινωνική πολιτική γιατί λεφτά δεν υπάρχουν. Παρόλο που οι συνθήκες εκεί διαφέρουν ολοφάνερα από τις συνθήκες εδώ (όπου έπρεπε να περιοριστούν οι δαπάνες για την κοινωνική πολιτική παρόλο που λεφτά υπήρχαν) ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε στον δημοσιογράφο του Μπλούμπεργκ την ίδια συνταγή που είχε προτείνει και εδώ: δημοψήφισμα.
Εδώ γελάνε. Και όντως, ο δημοσιογράφος πέθανε στα γέλια, «Μα καλά, μας δουλεύεις; Χαχαχαχαχα». Ο Παπανδρέου πέθανε κι αυτός στα γέλια, «Μα ναι, βλέπετε τι χιούμορ έχω;». Μόλις κόπασαν τα γέλια και ξανασοβάρεψαν οι άνθρωποι, πέρασαν σε άλλο θέμα. Για δημοψηφίσματα θα μιλάμε τώρα;
Η θλιβερή εικόνα των δύο ανδρών που κακάριζαν στην τηλεόραση του Μπλούμπεργκ με το ανέκδοτο για το δημοψήφισμα δεν ήταν δα και για κλάματα: ήταν απλώς αμερικανιά, σαν τους τουρτοπόλεμους στις ταινίες των παιδικών μας χρόνων ή τα πειράγματα που ανταλλάσσουν μεταξύ τους Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί υποψήφιοι πρόεδροι τις παραμονές των εκλογών.
Ομως ήταν για κλάματα ο τρόπος με τον οποίο αναπαρήγαγαν την είδηση τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, σαν να αποδέχονταν το αστείο της υπόθεσης: αρκεί η λέξη δημοψήφισμα για να κυλιστεί στα γέλια όλη η υφήλιος! Κι ακόμα περισσότερο για κλάματα ήταν ο τρόπος που παρουσίασε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός την πρότασή του. Χαμογελώντας κάτω από τα μουστάκια του, σαν -τώρα όπως και τότε- να έλεγε το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Το δημοψήφισμα είναι η καλύτερη έκφραση της άμεσης δημοκρατίας. Οι πολίτες καλούνται να δηλώσουν άμεσα τη γνώμη τους για σημαντικά θέματα. Οταν οι ερωτήσεις είναι διατυπωμένες με ακρίβεια, ειλικρίνεια και σεβασμό στον πολίτη που καλείται να επιλέξει ναι ή όχι, τότε το δημοψήφισμα μπορεί να βγάλει την εκτελεστική εξουσία από αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει με τις πολιτικές της επιλογές. Για την ιστορία αξίζει να αναφέρουμε πως αυτό που σήμερα ο ΓΑΠ προτείνει ως ανέκδοτο στις ΗΠΑ ήταν εξαιρετική λύση για την Ελλάδα και για τον ίδιο, τότε που το είχε προτείνει εδώ.
Δεν ξέρω τι λέει το αμερικανικό Σύνταγμα, αλλά το ελληνικό, σύμφωνα με τις περισσότερες ερμηνείες, θεωρεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος συμβουλευτικό και όχι δεσμευτικό. Αν ο ελληνικός λαός απαντούσε «ναι» στη δανειακή σύμβαση και τα μνημόνια, τότε η κυβέρνηση θα μπορούσε να συνεχίσει την πολιτική της χωρίς να έχει απέναντί της όλη την κοινωνία. Αν ο ελληνικός λαός απαντούσε «όχι», αυτό θα έδινε ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στην κυβέρνηση, ώστε να υπογράψει με τους δανειστές της μνημόνια λιγότερο επαχθή από τα σημερινά.
Το πολιτικό κόστος του να μη συμμορφωθεί η κυβέρνηση με τη λαϊκή ετυμηγορία είναι μια ψυχολογική παράμετρος του ζητήματος που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ετσι κι αλλιώς, κόμματα και πολιτικοί άλλες πολιτικές υποστηρίζουν πριν τις εκλογές κι άλλες εφαρμόζουν μετά. Είναι όμως αναμφισβήτητο πλεονέκτημα για μια κυβέρνηση να έχει στο οπλοστάσιό της την άποψη του κόσμου. Ετσι, το δημοψήφισμα, έστω κι αν δεν είναι η πεμπτουσία της λαϊκής κυριαρχίας, όπως ίσως θα ήθελε ο συνταγματικός νομοθέτης, είναι τελικά ένας δρόμος που θα μπορούσε να οδηγήσει στη σύμπνοια πολιτικών και πολιτών. Κι αυτό δεν είναι για γέλια.
ΠΗΓΗ: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου