Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013
Η δεύτερη άρνησή μου έλαβε χώρα πρόσφατα, όταν άρχισαν οι συλλήψεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, και στην τηλεόραση ενέσκηψε μια θύελλα αντιφασιστικού κηρύγματος από ανθρώπους που, με τον τρόπο τους, όλο τον προηγούμενο καιρό, εάν δεν είχαν βοηθήσει τους νεοναζί, τουλάχιστον δεν τους είχαν καταγγείλει. Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται και ο Γιάννης Πρετεντέρης, από την εκπομπή του οποίου δέχτηκα πρόσκληση. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν συμμετέχει στις εκπομπές του στελέχους του MEGA και του συγκροτήματος Λαμπράκη, εξαιτίας της αγοραίας κριτικής που της ασκεί, και, παρ' ότι ούτε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είμαι ούτε καν απλό μέλος του, αρνήθηκα να πάρω μέρος.
Εν τέλει στη συγκεκριμένη εκπομπή, όπου συμμετείχαν οι Βορίδης (Ν.Δ.), Ν. Ανδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ), Ψαριανός (ΔΗΜΑΡ) και ο δήμαρχος Αθηναίων Καμίνης, την απέναντι όχθη εκπροσώπησε ο θρύλος της ροκ μουσικής Δημήτρης Πουλικάκος. Ο τελευταίος αντιμετώπισε τον οικοδεσπότη με συγκρατημένο σαρκασμό («Τόση αθωότητα πια στις μέρες μας;») όταν εκείνος προσπάθησε να απεκδυθεί των ευθυνών του για την προβολή της Χρυσής Αυγής στο παρελθόν. Με αποτέλεσμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να κατακλυστούν αργότερα από ένα κύμα εγκωμίων υπέρ του θείου Νώντα, όπως είναι αλλιώς γνωστός ο Πουλικάκος.
Βλέποντας τον Πουλικάκο στην εν λόγω εκπομπή, αναρωτήθηκα μήπως έπρεπε να είχα πάει, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν θα κατόρθωνα να κρατήσω την ψυχραιμία μου όπως εκείνος, και ίσως είχα παρεκτραπεί. Επίσης, το δικό μου ειδικό βάρος στην κοινή γνώμη δεν είναι καθόλου το ίδιο και δεν είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχε ένα ανάλογο αποτέλεσμα ακόμη κι αν έλεγα μπροστά στην κάμερα πράγματα όχι και τόσο διαφορετικά απ' όσα είπε ο θείος Νώντας. Τέλος, δεν έπαψα να πιστεύω ότι ο Πρετεντέρης καλεί ανθρώπους της απέναντι όχθης μόνο και μόνο για να ξεπλύνει την κάποτε ανεκτική προς τη Χρυσή Αυγή στάση του.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα με προσκάλεσαν στη Δημόσια Τηλεόραση του Παντελή Καψή και γι' άλλη μια φορά αρνήθηκα να πάρω μέρος, θεωρώντας το εγχείρημα αντικατάστασης της βίαια καταργημένης ΕΡΤ κατάπτυστο.
Την ίδια στιγμή, όμως, με θλίψη μου αναλογίστηκα πόσο λίγους λογοτέχνες, ηθοποιούς ή ζωγράφους είδα στο απεργιακό πρόγραμμα της ΕΡΤ εδώ και τέσσερις μήνες που εκπέμπει. Και δεν πρόκειται για προσωπική πικρία: εμένα με κάλεσαν και συμμετείχα τις πρώτες μέρες, τότε που πλήθη κατέκλυζαν το προαύλιο του κτηρίου της Αγίας Παρασκευής.
Σύμφωνοι, τόσο η τηλεόραση όσο και τα υπόλοιπα ΜΜΕ ευθύνονται απολύτως για τη χειραγώγηση του πληθυσμού και για το γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν αντιδρά στα συνεχιζόμενα μέτρα λιτότητας με τα οποία ο δικομματισμός την εξαθλιώνει. Επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία, ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει εκεί έξω, και το γνωστό τραγούδι, που έγινε και τίτλος λατινοαμερικανικής ταινίας, έχει δίκιο: «Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά».
Ωστόσο, όταν ο πολύς κόσμος εξακολουθεί να ενημερώνεται αποκλειστικά από την τηλεόραση, μήπως είναι τελικά ανεπίτρεπτος ελιτισμός να απέχεις από τις εκπομπές της; Κι ακόμη περισσότερο, μήπως η ίδια αυτή επανάσταση, ή η εξέγερση, ή οι όποιες αντιδράσεις του κόσμου θα επιταχύνονταν, εάν δεν χάναμε την ευκαιρία να πούμε τη γνώμη μας στα καθεστωτικά μίντια, ιδίως όταν η γνώμη αυτή αντιτίθεται στη μεθοδευμένη προπαγάνδα τους; Ακόμη αναρωτιέμαι
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013
Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά
Τα καθεστωτικά μίντια, η ενημέρωση και εμείς
Παλαιότερα, όταν με προσκαλούσαν σε τηλεοπτικές εκπομπές, είτε για κάποιο βιβλίο μου είτε για ένα κοινωνικό ή πολιτικό θέμα, πήγαινα μετά προθυμίας. Τώρα τελευταία, όμως, έχω αρνηθεί κατ' επανάληψη.
Η πρώτη φορά ήταν πέρυσι τον Ιούνιο, στην εκπομπή της Ελλης Στάη που μεταδόθηκε την Κυριακή των τελευταίων εκλογών. Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν ήδη εξαιρετικά φορτισμένα. Καθόλου τυχαία, στις ίδιες εκλογές, περίπου το 80% του προγενέστερου πολιτικού προσωπικού δεν εξελέγη. Γιατί να νομιμοποιήσω διά της παρουσίας μου μια μεγαλοδημοσιογράφο η οποία, στη διάρκεια της μακρόχρονης καριέρας της, τους συστημικούς παράγοντες που καλούσε στις εκπομπές της άλλο δεν έκανε από το να τους στηρίζει; Η δεύτερη άρνησή μου έλαβε χώρα πρόσφατα, όταν άρχισαν οι συλλήψεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, και στην τηλεόραση ενέσκηψε μια θύελλα αντιφασιστικού κηρύγματος από ανθρώπους που, με τον τρόπο τους, όλο τον προηγούμενο καιρό, εάν δεν είχαν βοηθήσει τους νεοναζί, τουλάχιστον δεν τους είχαν καταγγείλει. Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται και ο Γιάννης Πρετεντέρης, από την εκπομπή του οποίου δέχτηκα πρόσκληση. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν συμμετέχει στις εκπομπές του στελέχους του MEGA και του συγκροτήματος Λαμπράκη, εξαιτίας της αγοραίας κριτικής που της ασκεί, και, παρ' ότι ούτε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είμαι ούτε καν απλό μέλος του, αρνήθηκα να πάρω μέρος.
Εν τέλει στη συγκεκριμένη εκπομπή, όπου συμμετείχαν οι Βορίδης (Ν.Δ.), Ν. Ανδρουλάκης (ΠΑΣΟΚ), Ψαριανός (ΔΗΜΑΡ) και ο δήμαρχος Αθηναίων Καμίνης, την απέναντι όχθη εκπροσώπησε ο θρύλος της ροκ μουσικής Δημήτρης Πουλικάκος. Ο τελευταίος αντιμετώπισε τον οικοδεσπότη με συγκρατημένο σαρκασμό («Τόση αθωότητα πια στις μέρες μας;») όταν εκείνος προσπάθησε να απεκδυθεί των ευθυνών του για την προβολή της Χρυσής Αυγής στο παρελθόν. Με αποτέλεσμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να κατακλυστούν αργότερα από ένα κύμα εγκωμίων υπέρ του θείου Νώντα, όπως είναι αλλιώς γνωστός ο Πουλικάκος.
Βλέποντας τον Πουλικάκο στην εν λόγω εκπομπή, αναρωτήθηκα μήπως έπρεπε να είχα πάει, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν θα κατόρθωνα να κρατήσω την ψυχραιμία μου όπως εκείνος, και ίσως είχα παρεκτραπεί. Επίσης, το δικό μου ειδικό βάρος στην κοινή γνώμη δεν είναι καθόλου το ίδιο και δεν είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχε ένα ανάλογο αποτέλεσμα ακόμη κι αν έλεγα μπροστά στην κάμερα πράγματα όχι και τόσο διαφορετικά απ' όσα είπε ο θείος Νώντας. Τέλος, δεν έπαψα να πιστεύω ότι ο Πρετεντέρης καλεί ανθρώπους της απέναντι όχθης μόνο και μόνο για να ξεπλύνει την κάποτε ανεκτική προς τη Χρυσή Αυγή στάση του.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα με προσκάλεσαν στη Δημόσια Τηλεόραση του Παντελή Καψή και γι' άλλη μια φορά αρνήθηκα να πάρω μέρος, θεωρώντας το εγχείρημα αντικατάστασης της βίαια καταργημένης ΕΡΤ κατάπτυστο.
Την ίδια στιγμή, όμως, με θλίψη μου αναλογίστηκα πόσο λίγους λογοτέχνες, ηθοποιούς ή ζωγράφους είδα στο απεργιακό πρόγραμμα της ΕΡΤ εδώ και τέσσερις μήνες που εκπέμπει. Και δεν πρόκειται για προσωπική πικρία: εμένα με κάλεσαν και συμμετείχα τις πρώτες μέρες, τότε που πλήθη κατέκλυζαν το προαύλιο του κτηρίου της Αγίας Παρασκευής.
Σύμφωνοι, τόσο η τηλεόραση όσο και τα υπόλοιπα ΜΜΕ ευθύνονται απολύτως για τη χειραγώγηση του πληθυσμού και για το γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν αντιδρά στα συνεχιζόμενα μέτρα λιτότητας με τα οποία ο δικομματισμός την εξαθλιώνει. Επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία, ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει εκεί έξω, και το γνωστό τραγούδι, που έγινε και τίτλος λατινοαμερικανικής ταινίας, έχει δίκιο: «Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά».
Ωστόσο, όταν ο πολύς κόσμος εξακολουθεί να ενημερώνεται αποκλειστικά από την τηλεόραση, μήπως είναι τελικά ανεπίτρεπτος ελιτισμός να απέχεις από τις εκπομπές της; Κι ακόμη περισσότερο, μήπως η ίδια αυτή επανάσταση, ή η εξέγερση, ή οι όποιες αντιδράσεις του κόσμου θα επιταχύνονταν, εάν δεν χάναμε την ευκαιρία να πούμε τη γνώμη μας στα καθεστωτικά μίντια, ιδίως όταν η γνώμη αυτή αντιτίθεται στη μεθοδευμένη προπαγάνδα τους; Ακόμη αναρωτιέμαι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου