Δανειστική Παιγνιοθήκη: Ένας άγνωστος θεσμός

22:22 | 18 Ιουλ. 2015

Τελευταία ανανέωση 10:56 | 19 Ιουλ. 2015

  

Ένας άγνωστος θεσμός στους περισσότερους από εμάς. Αναρωτηθήκατε ποτέ, πόσες φορές πετάξατε παιχνίδια που το παιδί σας δεν παίζει γιατί βαρέθηκε ή μεγάλωσε;

Η δανειστική παιγνιοθήκη είναι ένας φιλόξενος και χαρούμενος χώρος με παιχνίδια που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά. Λειτουργεί στα πρότυπα της δανειστικής βιβλιοθήκης, μόνο που τη θέση των βιβλίων καταλαμβάνουν τα παιχνίδια. Τα παιδιά μπορούν είτε να δανειστούν το παιχνίδι που τους αρέσει και εν συνεχεία να το αγοράσουν (σαφώς οικονομικότερα), είτε να παίξουν εντός της παιγνιοθήκης με καθοδήγηση των γονέων και ειδικών παιδαγωγών. Σκοπός της είναι να συμβάλει στη γνωριμία των παιδιών της γειτονιάς και βοηθά στην ανίχνευση και εξωτερίκευση του συναισθηματικού τους κόσμου, προσφέροντας δημιουργικό παιχνίδι μέσα από το μεγάλο αριθμό παιχνιδιών που προσφέρει ανάλογα με τα διαφορετικά στάδια ανάπτυξης του κάθε παιδιού.

 

Ιστορία
 

Η πρώτη δανειστική παιγνιοθήκη δημιουργήθηκε το 1935 στο Los Angeles της Αμερικής και από τότε διαδόθηκε πολύ σε όλη την Αμερική και την Ευρώπη. Από τις πιο γνωστές είναι οι λεγόμενες "Ludotheque" στη Γαλλία. Στο διαδίκτυο θα τις βρείτε επίσης ως "Toy library".

Δυστυχώς στην Ελλάδα ο θεσμός δεν είναι τόσο γνωστός.

Η πρώτη ελληνική δανειστική παιγνιοθήκη γεννήθηκε στο Κερατσίνι το 1990 και λειτουργεί ως πρότυπη μέχρι και σήμερα κυρίως για παιδιά με ειδικές ικανότητες (Α.Μ.Ε.Ε.Α). Η παιγνιοθήκη λειτουργεί σε συνεργασία με τον οικείο δήμο που παραχωρεί τη στέγη και συμβάλλει στα λειτουργικά έξοδα. Από εκεί και μετά δημιουργήθηκαν 4 ακόμα( Αιγάλεω, Αγία Παρασκευή, Ν.Φιλαδέλφεια και Κάλυμνο). Όλες στηρίζονται αποκλειστικά σε εθελοντική εργασία και την ευθύνη τους την έχει η Ελληνική Εταιρεία Παιγνιοθήκης, μια αστική μη κερδοσκοπική οργάνωση. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι είναι λίγες, τη στιγμή που στη Γαλλία για παράδειγμα αριθμούν πάνω από 700.
 

 

Γιατί συμβαίνει αυτό: Πιθανολογείται ότι η ελληνική κουλτούρα παίζει σημαντικό ρόλο μιας και ο Έλληνας γονιός έχει συνηθίσει να αγοράζει το παιχνίδι. Παρά την έλλειψη ελεύθερων χώρων, υπάρχει ακόμα η λύση της παιδικής χαράς και της πλατείας, λύσεις που προτιμούνται λόγω του ευνοϊκού κλίματος της χώρα μας. Ένας άλλος παράγοντας θα μπορούσε να είναι ότι στην Ελλάδα η σημασία της ανακύκλωσης βρίσκεται ακόμα σε πρώιμο στάδιο, παρά το ότι τελευταία γίνονται σημαντικά βήματα προς την αλλαγή αυτής της νοοτροπίας.
 

 

 

Όλο αυτό όμως τείνει να αλλάξει, ήδη εδώ και χρόνια λειτουργούν οι γνωστοί σε όλους μας παιδότοποι και η οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα, ήδη ωθεί τους γονείς στην εύρεση οικονομικότερων τρόπων διασκέδασης. 

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο θεσμός της παιγνιοθήκης στον Ελλαδικό χώρο θα μπορούσε μελλοντικά να αποτελέσει καινοτόμο ιδέα, δημιουργώντας ένα νέο προϊόν (κρατικής ή ιδιωτικής πρωτοβουλίας), στηριζόμενο στην εξέλιξη των παιδότοπων που προανέφερα. Αυτό συνεπάγεται με τη δημιουργία ενός μεγάλου και καλά οργανωμένου χώρου (κέντρο αναψυχής) που θα απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες παιδιών και θα γινόταν ευκολότερα αποδεκτό στα μεγάλα αστικά κέντρα που ο όρος "γειτονιά" πλέον εκλείπει.
 

Τα οφέλη μιας τέτοιας εξέλιξης είναι αδιαμφισβήτητα πολλά τόσο για τα παιδιά όσο και για τους γονείς. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το παιδί θα παίξει με ασφάλεια, θα ομαδοποιηθεί, θα αποκτήσει νέες φιλίες, θα μπορεί να διαλέξει οποιοδήποτε παιχνίδι του αρέσει και θα μάθει ότι τα μεταχειρισμένα παιχνίδια δεν πετιούνται αλλά δίνονται σε άλλα παιδιά που τα χρειάζονται. Οι γονείς από την άλλη συμβάλλουν, συμμετέχουν, γνωρίζονται μεταξύ τους και κάνουν οικονομία γλιτώνοντας έτσι από τη συνεχή αγορά νέων παιχνιδιών που τα παιδιά γρήγορα βαριούνται.
 

Πηγή: Eimaipaidi.gr