Την ώρα που η δική μας δημόσια τηλεόραση περιμένει... τον Άη Βασίλη για να βγει ως ΝΕΡΙΤ στον αέρα (άλλο αν θα βγει από τη μαυρίλα), η γειτονική Rai εκμεταλλεύεται το επίσης πλούσιο αρχείο της επαναπροβάλλοντας πετυχημένα προγράμματα των τελευταίων δεκαετιών -προγράμματα αθλητικά, καλλιτεχνικά, εκπομπές ποικίλης ύλης που σάρωσαν στις ζώνες υψηλής τηλεθέασης.
Ακριβώς αυτές τις μέρες, που άλλες χρονιές θα τις βιώναμε ως μέρες θερινής ραστώνης ενώ τώρα γινόμαστε μάρτυρες -εδώ, όπως και στην Ιταλία- μιας επιχείρησης σοκ και δέους με απολύσεις, διαθεσιμότητες, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, χαράτσια, πλειστηριασμούς και κατασχέσεις, μέτρα που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό, η Rai μας θύμισε μια κυριακάτικη εκπομπή των μέσων της δεκαετίας του '80, αφιερωμένη στην... ποίηση. Μια εκπομπή του δημοσιογράφου και συγγραφές Τζιάννι Μινά με κανονικό, και πολυπληθές, κοινό στο στούντιο που αντί για φτηνά σόου πήγε να ακούσει ποίηση. Μια εκπομπή, το "Blitz", που φιλοξένησε τον Φαμπρίτσιο Ντε Αντρέ στη μοναδική του τηλεοπτική εμφάνιση, μαζί με τον Αμερικανό μπίτινικ Γκρέγκορυ Κόρσο που απήγγειλε ένα ποίημα του λίγη ώρα αφότου είχε προβληθεί ένα φιλμάκι με τον μέγιστο ιταλό ηθοποιό Βιττόριο Γκάσμαν να απαγγέλει τη δεκάλεπτη "Βόμβα" του Κόρσο. Και μετά ήρθε η σειρά του ποιητή - τραγουδοποιού Τζίνο Πάολι και του διάσημου, από τη σειρά του Νταμιάνι "Λα Πιόβρα" ηθοποιού Μικέλε Πλάσιντο, που εκμυστηρευόταν στο πολυάριθμο κοινό που βρισκόταν στο στούντιο τη σχέση που είχε με την ποίηση από παιδί απαγγέλλοντας συνάμα ποιήματα του Γκουίντο Γκοτσάνο. Η εκπομπή ολοκληρωνόταν με μια βιντεοσκοπημένη συνέντευξη του Μπόρχες.
Περίεργο τέτοιες εκπομπές να 'χουν επιτυχία; Για τους νεότερους, ίσως. Οι παλαιότεροι που θυμούνται, εκεί στη δεκαετία του '60, τα θέατρα να γεμίζουν για Θεοδωράκη ή Χατζιδάκι ή στις οικοδομές να τραγουδάνε Μίκη, δεν θα παραξενεύονται και τόσο. Ίσως γιατί θα θυμούνται ότι τότε, στα σχολεία της ελληνικής επικράτειας, υπήρχαν δάσκαλοι και καθηγητές που φρόντιζαν να μυήσουν τους μαθητές στους χυμούς της τέχνης και της κριτικής σκέψης. Αυτό δηλαδή που, όσο και να θέλει δεν θα μπορεί να κάνει ο ίδιος εκείνος καθηγητής που, αν δεν έχει απολυθεί επειδή μπήκε με επετηρίδα, θα ζει με την απειλή του επόμενου κύματος διαθεσιμότητας ή της μετάταξης στον παρακάτω νομό (ή στην άλλη άκρη του νομού του, καμιά φορά μπορεί να ΄ναι και χειρότερα, πιο μακριά) ή, ακόμα χειρότερα, θα καλείται να πηγαίνει μέχρι και σε τέσσερα σχολεία -να κάνει τι; να χτίσει ποια σχέση με τον μαθητή του; να μεταλαμπαδεύσει ποια γνώση; Μήπως αυτήν που ο υπουργός Παιδείας, καθηγητής Πανεπιστημίου κατά τα άλλα, οραματίζεται βάζοντας στην κορυφή της πυραμίδας την "αγορά εργασίας";
Η ποίηση από μόνη της δεν αλλάζει τον κόσμο. Αλλά, όπως έλεγε ο Κόρσο σε εκείνη την εκπομπή, "η ποίηση είναι ανθρωπιά και η ανθρωπιά ποίηση. Και όταν η έρευνα αφορά την ανθρωπότητα, τότε γίνεται ποίηση. Όταν η ζωή κατακλύζεται από ανθρωπιά, είναι ποίηση". Ο εξοβελισμός του καθηγητή από το σχολείο σε συνδυασμό με τον εξοβελισμό της τέχνης από το σχολείο (για την τηλεόραση δεν το συζητάμε, η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης φρόντισε εκ προθέσεως γι' αυτό), οδηγεί στην αποδοχή μιας έρευνας που θα αδιαφορεί για τους ανθρώπους, σε μια παραγωγή που δεν έχει στο επίκεντρο εμάς, σε μια απάνθρωπη ζωή θυσία στο κέρδος. Ο χαρακτήρας του σχολείου που θα έχουμε από τον Σεπτέμβριο μάς αφορά όλους

ΠΗΓΗ: Η ΑΥΓΗ