Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013
«Οι 12 ένορκοι», του Σίντνεϊ Λιούμετ, ταινία των αρχών της δεκαετίας 1950, κάνει ρεκόρ θεατών και δίκαια. Το άλλο Χόλιγουντ, δίχως σκηνικά και δράση, με την «πλοκή» σε ένα μικρό δωμάτιο με 12 άνδρες που συζητούν. Είναι οι ένορκοι που θα αποφασίσουν αν θα στείλουν ή όχι ένα παιδί 18 χρόνων στην ηλεκτρική καρέκλα για τη δολοφονία του πατέρα του. Το αμερικάνικο λούμπεν σε περιγραφή, η μιζέρια ενός υποφώσκοντος πατρικού φασισμού, η κοινωνία που πάσχει, το σύστημα και η σημασία του δικηγόρου που μπορεί να βαριέται γιατί δεν έχει καλοπληρωθεί, και βέβαια το ζήτημα πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα. Σκέφτομαι καμιά φορά, τι σημαίνει σύγχρονη ματιά στην όποια έκφραση της τέχνης. Εχει να κάνει με την εποχή ή μήπως με ζητήματα που ξεπερνούν την εποχή; Και τι σημαίνει σκηνοθέτης; Ο Λιούμετ, δίχως την παραμικρή ευκολία, με ό,τι πιο απλό και λιτό δημιουργεί το αριστούργημα. Θα πείτε, τώρα έχει μαζί του τον Χένρι Φόντα στη λαμπρή του εποχή, τον Μάρτιν Μπάλσαμ και όχι μόνο. Ευτυχώς, υπάρχει το σινεμά, στην Αθήνα, τη βασανισμένη και καταπονημένη από την οικονομική κρίση. Με λίγα ευρώ τα βράδια μας γίνονται καλύτερα. Το περίεργο είναι ότι μετά την ωραία ταινία στη Χάρητος, οι θεατές που επιστρέφουν στα σπίτια τους, αντικρίζουν ακόμη ένα θέαμα που σε ανεβάζει. Το ενοικιαστήριο στο ενεχυροδανειστήριο-αγορά χρυσού, στην Αναγνωστοπούλου. Εκλεισε, γιατί δεν είχε φαίνεται δουλειά και όπου κλείνει ένα ενεχυροδανειστήριο, ανοίγει μια τρύπα αισιοδοξίας στις καρδιές μας. Και Λιούμετ, λοιπόν, και χαρές στη γειτονιά.
Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013
Τι ταινία και αυτή
Οποιος πλησιάσει τον πεζόδρομο της Χάρητος, αυτά τα τελευταία βράδια, δύσκολα διασχίζει το δρόμο. Η ουρά από το ταμείο του σινεμά «Αθηναία» έως την Πλουτάρχου και πυκνή και επίμονη. Δεν ξέρω τι ρόλο έπαιξαν τα μίντια, αλλά, σίγουρα, η προφορική φήμη, που είναι ό,τι πιο ισχυρό και έγκυρο, την έκανε τη δουλειά της.
«Οι 12 ένορκοι», του Σίντνεϊ Λιούμετ, ταινία των αρχών της δεκαετίας 1950, κάνει ρεκόρ θεατών και δίκαια. Το άλλο Χόλιγουντ, δίχως σκηνικά και δράση, με την «πλοκή» σε ένα μικρό δωμάτιο με 12 άνδρες που συζητούν. Είναι οι ένορκοι που θα αποφασίσουν αν θα στείλουν ή όχι ένα παιδί 18 χρόνων στην ηλεκτρική καρέκλα για τη δολοφονία του πατέρα του. Το αμερικάνικο λούμπεν σε περιγραφή, η μιζέρια ενός υποφώσκοντος πατρικού φασισμού, η κοινωνία που πάσχει, το σύστημα και η σημασία του δικηγόρου που μπορεί να βαριέται γιατί δεν έχει καλοπληρωθεί, και βέβαια το ζήτημα πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα. Σκέφτομαι καμιά φορά, τι σημαίνει σύγχρονη ματιά στην όποια έκφραση της τέχνης. Εχει να κάνει με την εποχή ή μήπως με ζητήματα που ξεπερνούν την εποχή; Και τι σημαίνει σκηνοθέτης; Ο Λιούμετ, δίχως την παραμικρή ευκολία, με ό,τι πιο απλό και λιτό δημιουργεί το αριστούργημα. Θα πείτε, τώρα έχει μαζί του τον Χένρι Φόντα στη λαμπρή του εποχή, τον Μάρτιν Μπάλσαμ και όχι μόνο. Ευτυχώς, υπάρχει το σινεμά, στην Αθήνα, τη βασανισμένη και καταπονημένη από την οικονομική κρίση. Με λίγα ευρώ τα βράδια μας γίνονται καλύτερα. Το περίεργο είναι ότι μετά την ωραία ταινία στη Χάρητος, οι θεατές που επιστρέφουν στα σπίτια τους, αντικρίζουν ακόμη ένα θέαμα που σε ανεβάζει. Το ενοικιαστήριο στο ενεχυροδανειστήριο-αγορά χρυσού, στην Αναγνωστοπούλου. Εκλεισε, γιατί δεν είχε φαίνεται δουλειά και όπου κλείνει ένα ενεχυροδανειστήριο, ανοίγει μια τρύπα αισιοδοξίας στις καρδιές μας. Και Λιούμετ, λοιπόν, και χαρές στη γειτονιά. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου