ευτέρα, 14 Απρίλιος 2014 10:54
Μαμά μην κλαις, εγώ θα μείνω
Rate this item
(0 votes)
Μια εξαιρετική ταινία μαθητών και μια διεισδυτική συζήτηση.Της Ρόζας Παπαδημητροπούλου
Την περασμένη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο «Δον Κιχώτης» στο Άργος, η προβολή της ταινίας μικρού μήκους Μαμά μην κλαις, θα τα λέμε στο Skype, δημιουργία του 1ου ΕΠΑΛ και του 1ου ΣΕΚ Άργους. Την έμπνευση για την ταινία την έδωσε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Απόστολου Λυκεσά στην εφημερίδα Έθνος. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης παραβρέθηκαν και μέλη της κίνησης Εγώ Θα Μείνω.
Σίγουρα το κεντρικό θέμα ήταν η προβολή της ταινίας των μαθητών. Όμως, η εκδήλωση έδωσε την ευκαιρία να έρθουν κοντά πολίτες, νέοι και συλλογικότητες που προβληματίζονται και δραστηριοποιούνται στο ζήτημα της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό. Σε αυτό το πνεύμα, εκτός από την προβολή της ταινίας, ακολούθησε συζήτηση, που ενώ στην αρχή κυμάνθηκε γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, στην πορεία τέθηκαν συγκεκριμένες σκέψεις και προτάσεις για το πώς μπορεί να αλλάξει η κατάσταση.
Φυσικά, πολλοί μαθητές σκέπτονται σοβαρά το ενδεχόμενο της μετανάστευσης, όμως η συζήτηση έδωσε αρκετό υλικό για σκέψη. «Ναι, παίρνεις 2.000 ευρώ. Όμως αν 700 πληρώνεις για το σπίτι και το κόστος ζωής είναι πολύ υψηλότερο;», αναρωτιέται ο διευθυντής του ΕΠΑΛ, Νίκος Τσιπιανίτης. «Άλλα περίμεναν στο εξωτερικό οι πτυχιούχοι με μεταπτυχιακά και άλλα βρήκαν», συνεχίζει.
Αισιόδοξο πνεύμα
«Παρ’ ότι το άρθρο του Απ. Λυκεσά ήταν πολύ σκληρό, εμείς προσπαθήσαμε να δώσουμε ένα πιο ευχάριστο και αισιόδοξο τέλος. Φυσικά, εμείς, και οι μικροί και οι μεγάλοι, είμαστε με το Εγώ Θα Μείνω. Μακάρι να μη φύγει κανένας», είπε ο πρώην διευθυντής του ΕΠΑΛ Νίκος Πιστευτός, ο οποίος έχει αγωνιστεί πολύ για να καταφέρουν οι μαθητές να φτιάξουν το στούντιο στο οποίο γυρίστηκε αυτή η ταινία, καθώς και άλλες ταινίες των μαθητών. «Δεν γίνεται να θέλουμε μία χώρα που θα έχει παραγωγικές δυνατότητες και ταυτόχρονα να διώχνουμε το επιστημονικό μας δυναμικό. Η κοινωνία χρειάζεται αυτό τον κόσμο», δήλωσε και ο Δημήτρης Ροζολής, που συμμετέχει στην κίνηση Εγώ Θα Μείνω.
Κινούμενος στο ίδιο πνεύμα, ο διευθυντής του σχολείου παρατήρησε: «Το σχολείο πιστεύω, και το γυμνάσιο και το λύκειο, είναι αυτοί οι δυο φορείς που μπορούν να δώσουν πολλά εφόδια στους νέους για να καταλάβουν ότι και εδώ υπάρχει μέλλον, αρκεί να μπορέσουμε τα παιδιά να τα ενεργοποιήσουμε, να τα στρέψουμε κάπου».
Η κατάσταση στα περισσότερα σχολεία σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου θυμίζει διάλυση, απαξίωση και παρακμή. Όμως υπάρχουν ορισμένα σχολεία, που παρά τις δυσκολίες μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Τέτοια σχολεία δημιουργούν κινήσεις που μπορούν να θέσουν ερωτήματα όπως, πώς πραγματικά θέλουμε να είναι ένα δημόσιο σχολείο, τι πρέπει να περιμένουμε από αυτό και ποια θα πρέπει να είναι η σύνδεση με την κοινωνία. Τέτοια ερωτήματα απασχολούν πολλούς καθημερινά, χωρίς να υπάρχουν δεδομένες και εύκολες απαντήσεις. Πόσο μάλλον σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης στην παιδεία με το δημόσιο σχολείο να παρακμάζει.
Φυσικά αναφερόμαστε στο παράδειγμα του 1ου ΕΠΑΛ Άργους που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε. Η αφορμή για να έρθουμε σε επαφή με το συγκεκριμένο σχολείο ήταν η διάκριση της ταινίας Μαμά μην κλαις, θα τα λέμε στο Skype (με το 1ο βραβείο στην κατηγορία 17-20 ετών, του διαγωνιστικού τμήματος, στη 13η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας CameraZizanio 2013 του 16ου Διεθνούς Φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας για νέους και παιδιά), που έφτιαξαν οι ίδιοι οι μαθητές με μία μικρή βοήθεια από τους καθηγητές τους.
Ζήτηση για μυαλά
Στην ταινία, που έχει μορφή ντοκιμαντέρ, αρχικά επισημαίνεται η κατάσταση: «Παλιά στην ξενιτιά ζητούσαν δυνατά κορμιά, τώρα ζητάνε δυνατά μυαλά… Πολλοί δεν αναγνωρίζουν τον τόπο που μεγάλωσαν, θλίψη, αγωνία και παρακμή». Στην πορεία όμως ανακαλύψαμε πως εκτός από την ταινία, υπάρχει συνολικά μία διαφορετική αντίληψη. Αυτή η άλλη νοοτροπία είναι διάχυτη, από τους μαθητές μέχρι τον διευθυντή. Έχει γίνει μια γενικότερη επένδυση όχι μόνο σε υλικοτεχνικά μέσα (δημιουργία σύγχρονου στούντιο παραγωγής βίντεο και ηχοληψίας) αλλά και στο ίδιο το δυναμικό. Όπως χαρακτηριστικά λένε και οι ίδιοι, τα έργα τα οποία προκύπτουν είναι κάτι παραπάνω από ερασιτεχνικού επιπέδου. Είναι φανερό ύστερα από λίγη ώρα επαφής με τους καθηγητές του συγκεκριμένου σχολείου, ότι μπορούν να εμπνεύσουν τους μαθητές τους. Έτσι αυτοί με τη σειρά τους δείχνουν όρεξη και μεράκι να δημιουργήσουν, ενώ τέλος οι καθηγητές δείχνουν την απαραίτητη φροντίδα ώστε να γίνονται όλες αυτές οι δραστηριότητες.
Τέλος, το πιο σημαντικό παραμένει το πνεύμα της ελπίδας που έχουν οι μαθητές, το οποίο εκφράστηκε κυρίως στο τέλος της ταινίας, για όσους αναγκάζονται να μεταναστεύσουν: «Κάποια στιγμή θα γυρίσουν και θα μεταφέρουν στις αποσκευές τους κάτι θετικό γι’ αυτή τη χώρα. Θα επιστρέψουν καλύτεροι και θα χτίσουμε όλοι μαζί μία πατρίδα καλύτερη από αυτή που άφησαν πίσω τους».
Σίγουρα το κεντρικό θέμα ήταν η προβολή της ταινίας των μαθητών. Όμως, η εκδήλωση έδωσε την ευκαιρία να έρθουν κοντά πολίτες, νέοι και συλλογικότητες που προβληματίζονται και δραστηριοποιούνται στο ζήτημα της μετανάστευσης των νέων στο εξωτερικό. Σε αυτό το πνεύμα, εκτός από την προβολή της ταινίας, ακολούθησε συζήτηση, που ενώ στην αρχή κυμάνθηκε γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, στην πορεία τέθηκαν συγκεκριμένες σκέψεις και προτάσεις για το πώς μπορεί να αλλάξει η κατάσταση.
Φυσικά, πολλοί μαθητές σκέπτονται σοβαρά το ενδεχόμενο της μετανάστευσης, όμως η συζήτηση έδωσε αρκετό υλικό για σκέψη. «Ναι, παίρνεις 2.000 ευρώ. Όμως αν 700 πληρώνεις για το σπίτι και το κόστος ζωής είναι πολύ υψηλότερο;», αναρωτιέται ο διευθυντής του ΕΠΑΛ, Νίκος Τσιπιανίτης. «Άλλα περίμεναν στο εξωτερικό οι πτυχιούχοι με μεταπτυχιακά και άλλα βρήκαν», συνεχίζει.
Αισιόδοξο πνεύμα
«Παρ’ ότι το άρθρο του Απ. Λυκεσά ήταν πολύ σκληρό, εμείς προσπαθήσαμε να δώσουμε ένα πιο ευχάριστο και αισιόδοξο τέλος. Φυσικά, εμείς, και οι μικροί και οι μεγάλοι, είμαστε με το Εγώ Θα Μείνω. Μακάρι να μη φύγει κανένας», είπε ο πρώην διευθυντής του ΕΠΑΛ Νίκος Πιστευτός, ο οποίος έχει αγωνιστεί πολύ για να καταφέρουν οι μαθητές να φτιάξουν το στούντιο στο οποίο γυρίστηκε αυτή η ταινία, καθώς και άλλες ταινίες των μαθητών. «Δεν γίνεται να θέλουμε μία χώρα που θα έχει παραγωγικές δυνατότητες και ταυτόχρονα να διώχνουμε το επιστημονικό μας δυναμικό. Η κοινωνία χρειάζεται αυτό τον κόσμο», δήλωσε και ο Δημήτρης Ροζολής, που συμμετέχει στην κίνηση Εγώ Θα Μείνω.
Κινούμενος στο ίδιο πνεύμα, ο διευθυντής του σχολείου παρατήρησε: «Το σχολείο πιστεύω, και το γυμνάσιο και το λύκειο, είναι αυτοί οι δυο φορείς που μπορούν να δώσουν πολλά εφόδια στους νέους για να καταλάβουν ότι και εδώ υπάρχει μέλλον, αρκεί να μπορέσουμε τα παιδιά να τα ενεργοποιήσουμε, να τα στρέψουμε κάπου».
Η κατάσταση στα περισσότερα σχολεία σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου θυμίζει διάλυση, απαξίωση και παρακμή. Όμως υπάρχουν ορισμένα σχολεία, που παρά τις δυσκολίες μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Τέτοια σχολεία δημιουργούν κινήσεις που μπορούν να θέσουν ερωτήματα όπως, πώς πραγματικά θέλουμε να είναι ένα δημόσιο σχολείο, τι πρέπει να περιμένουμε από αυτό και ποια θα πρέπει να είναι η σύνδεση με την κοινωνία. Τέτοια ερωτήματα απασχολούν πολλούς καθημερινά, χωρίς να υπάρχουν δεδομένες και εύκολες απαντήσεις. Πόσο μάλλον σε μια εποχή γενικευμένης κρίσης στην παιδεία με το δημόσιο σχολείο να παρακμάζει.
Φυσικά αναφερόμαστε στο παράδειγμα του 1ου ΕΠΑΛ Άργους που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε. Η αφορμή για να έρθουμε σε επαφή με το συγκεκριμένο σχολείο ήταν η διάκριση της ταινίας Μαμά μην κλαις, θα τα λέμε στο Skype (με το 1ο βραβείο στην κατηγορία 17-20 ετών, του διαγωνιστικού τμήματος, στη 13η Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας CameraZizanio 2013 του 16ου Διεθνούς Φεστιβάλ κινηματογράφου Ολυμπίας για νέους και παιδιά), που έφτιαξαν οι ίδιοι οι μαθητές με μία μικρή βοήθεια από τους καθηγητές τους.
Ζήτηση για μυαλά
Στην ταινία, που έχει μορφή ντοκιμαντέρ, αρχικά επισημαίνεται η κατάσταση: «Παλιά στην ξενιτιά ζητούσαν δυνατά κορμιά, τώρα ζητάνε δυνατά μυαλά… Πολλοί δεν αναγνωρίζουν τον τόπο που μεγάλωσαν, θλίψη, αγωνία και παρακμή». Στην πορεία όμως ανακαλύψαμε πως εκτός από την ταινία, υπάρχει συνολικά μία διαφορετική αντίληψη. Αυτή η άλλη νοοτροπία είναι διάχυτη, από τους μαθητές μέχρι τον διευθυντή. Έχει γίνει μια γενικότερη επένδυση όχι μόνο σε υλικοτεχνικά μέσα (δημιουργία σύγχρονου στούντιο παραγωγής βίντεο και ηχοληψίας) αλλά και στο ίδιο το δυναμικό. Όπως χαρακτηριστικά λένε και οι ίδιοι, τα έργα τα οποία προκύπτουν είναι κάτι παραπάνω από ερασιτεχνικού επιπέδου. Είναι φανερό ύστερα από λίγη ώρα επαφής με τους καθηγητές του συγκεκριμένου σχολείου, ότι μπορούν να εμπνεύσουν τους μαθητές τους. Έτσι αυτοί με τη σειρά τους δείχνουν όρεξη και μεράκι να δημιουργήσουν, ενώ τέλος οι καθηγητές δείχνουν την απαραίτητη φροντίδα ώστε να γίνονται όλες αυτές οι δραστηριότητες.
Τέλος, το πιο σημαντικό παραμένει το πνεύμα της ελπίδας που έχουν οι μαθητές, το οποίο εκφράστηκε κυρίως στο τέλος της ταινίας, για όσους αναγκάζονται να μεταναστεύσουν: «Κάποια στιγμή θα γυρίσουν και θα μεταφέρουν στις αποσκευές τους κάτι θετικό γι’ αυτή τη χώρα. Θα επιστρέψουν καλύτεροι και θα χτίσουμε όλοι μαζί μία πατρίδα καλύτερη από αυτή που άφησαν πίσω τους».
ΠΗΓΗ::http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=14764:%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%AC-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CE%B3%CF%8E-%CE%B8%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CF%89&Itemid=48
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου