Έτος 2099 στη χώρα της αξιολόγησης – Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη
Το μαιευτήριο ήταν από τα καλύτερα. Στην πρόσφατη αξιολόγηση μαιευτηρίων κατέλαβε τη δεύτερη θέση στη σχετική λίστα που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα: olesoiaksiologiseis.gr.
Ο αξιολογούμενος 352.651 και η σύζυγός του η αξιολογούμενη 400.001 ήταν πολύ χαρούμενοι καθώς περίμεναν στο δωμάτιο να τους φέρουν τον γιο τους τον αξιολογούμενο 951.999. Συγχρόνως η αγωνία για τα αποτελέσματα της αξιολόγησης του γιους τους, ήταν ορατή στο πρόσωπό τους.
Ο μικρός, με το που γεννήθηκε, τέθηκε αμέσως από τους γιατρούς στην καθιερωμένη σχολαστική αξιολόγηση.
Ύψος, βάρος, μήκος δακτύλων σε χέρια και πόδια, μήκος βραχίονα, μήκος κνήμης, σχήμα αυτιών και ματιών, πλήθος τριχών κεφαλής, διάρκεια κλάματος μετά τον τοκετό, συχνότητα και ένταση του κλάματος και μετά, εξετάσεις αίματος, καταγραφή γενετικού κώδικα, εντοπισμός ύποπτων γονιδίων για καρδιοπάθεια, εγκεφαλικά επεισόδια, αλκοολισμό και ροπή προς κακουργηματικές πράξεις.
Η νοσηλεύτρια έφερε το μικρό στο δωμάτιο και με αργές κινήσεις τον άφησε στην αγκαλιά της μαμάς του. Ο μπαμπάς του, με βάση τα όσα επέβαλλαν οι όροι εισαγωγής στο μαιευτήριο, πήρε το σχετικό φυλλάδιο αξιολόγησης που βρισκόταν στο κομοδίνο και άρχισε να αξιολογεί τη νοσηλεύτρια.
Τρόπος βαδίσματος, περιποίηση προσώπου, καθαριότητα στολής, χρώμα μαλλιών και ματιών, χαμόγελο, υφή δέρματος, χάρη στις κινήσεις.
Η νοσηλεύτρια αξιολογούμενη 502.456 πήρε το χαρτί της αξιολόγησης από τον μπαμπά και παρέδωσε σ’ εκείνον τη δική της αξιολόγηση για τον ίδιο και τη σύζυγό του.
Για τον μπαμπά περιελάμβανε περιποίηση προσώπου, κούρεμα και χτένισμα, χρώμα και ποιότητα κοστουμιού, μάρκα ρολογιού, χαρούμενη διάθεση, λεύκανση δοντιών και τρόπος υποδοχής του μωρού.
Για τη μαμά, η αξιολόγηση ήταν ίδια με του μπαμπά μόνο που είχε κάποια πρόσθετα στοιχεία όπως, ποσότητα και ποιότητα μητρικού γάλατος, περιποίηση μωρού και υπομονή.
Μετά τον πρώτο ολιγόλεπτο θηλασμό η νοσηλεύτρια πήρε το βρέφος και αποχώρησε.
Ο μπαμπάς άρχισε να δυσανασχετεί και να σιχτιρίζει καθώς με την κωλοαξιολόγηση δεν πρόλαβε να χαρεί το γιο του. Αντί να κοιτάζει τη φατσούλα του παιδιού του ήταν υποχρεωμένος να κοιτάζει τη φάτσα της νοσηλεύτριας. Η κατάσταση είχε γίνει αφόρητη.
Τις προάλλες που ταξίδεψε με το λεωφορείο, αντί να απολαύσει το τοπίο και τη διαδρομή, ήταν υποχρεωμένος, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, να έχει το νου του στον οδηγό για να μπορέσει στο τέλος της διαδρομής να τον αξιολογήσει «σωστά» και «αντικειμενικά».
Αλλά και στη δουλειά του, στο σχολείο, τα ίδια γίνονται.
Από τις οχτώ το πρωί που θα πάει στο σχολείο, μέχρι στις έξι το απόγευμα που φεύγει, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συμπληρώνει φόρμες αξιολόγησης.
Σε τι κατάσταση βρίσκεται το κτίριο, πώς είναι οι αίθουσες, αν οι κουρτίνες βοηθάνε στην ψυχική ηρεμία των μαθητών, με πόσα χρήματα επιβάρυνε ο ίδιος σήμερα το σχολείο, πόσες κιμωλίες ξόδεψε, πόση ώρα χρησιμοποίησε ηλεκτρονικές συσκευές, ποιον θα προτείνει ως χορηγό την επόμενη εβδομάδα, πόσα δικαιολογητικά απουσιών παρέλαβε, πόσες ερωτήσεις έκανε στους μαθητές του και πόσων λέξεων ήταν η κάθε μία, πώς κρίνει την απόδοση του φιλολόγου, του μαθηματικού, του μουσικού και του γυμναστή και πάει λέγοντας.
Φέτος το ωράριό του τελειώνει στις έξι το απόγευμα. Πέρυσι ήταν μέχρι τις πέντε αλλά, με την αξιολόγηση, ο Μέγας Αξιολογητής, έβγαλε το συμπέρασμα πως ο χρόνος δεν ήταν αρκετός μέχρι τις πέντε. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα! Αφού αυτό το συμπέρασμα βγήκε από τη διαδικασία της αξιολόγησης, ήταν αποδεκτό από όλους. Άλλωστε, ο Μέγας Αξιολογητής, ο μόνος που δεν αξιολογείται από κανέναν, δεν κάνει ποτέ λάθος.
Γυρνούσε στο σπίτι πάντα με το παράπονο πως πέρασε άλλη μία μέρα χωρίς να μπορέσει να κάνει αυτό που πάντα αγαπούσε. Πέρασε άλλη μια μέρα, χωρίς να μπορέσει να κάνει στους μαθητές του «μάθημα».
Ήθελε στο διάλλειμα να πει «μπράβο» στην Αντιγόνη για την προσπάθεια που καταβάλλει αλλά δεν πρόλαβε, ήθελε να μιλήσει στον Κωστή γιατί το τελευταίο διάστημα τον βλέπει λίγο σκεφτικό και προβληματισμένο αλλά πάλι δεν πρόλαβε.
Φεύγοντας από το μαιευτήριο έπιασε κουβέντα με τον οδηγό του ταξί που τους μετέφερε στο σπίτι ενώ συγχρόνως συμπλήρωνε και το σχετικό χαρτί αξιολόγησης για τον οδηγό και τις υπηρεσίες που του παρείχε.
Ο οδηγός τού ευχήθηκε, ο γιος του μεγαλώνοντας, να καταφέρει να γίνει ένας καλός αξιολογητής που με τη σωστή του κρίση και αξιολόγηση να βοηθάει τη χώρα και την κοινωνία να πετυχαίνει τους στόχους της και να βελτιώνει τους δείκτες της απόδοσής της.
Δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και το απάντησε με θυμό.
«Καρφάκι δε μου καίγεται αν ο γιος μου θα γίνει καλός αξιολογητής. Καλός άνθρωπος θέλω να γίνει. Να αγαπάει και να νοιάζεται τους ανθρώπους και όχι να τους αξιολογεί. Ο γιος μου θέλω να μάθει να αγαπάει αυτό που κάνει. Αν σε όλη του τη ζωή αξιολογεί, πότε θα προλάβει να ζήσει, να νιώσει, να κλάψει, να θυμώσει να χαρεί, να δημιουργήσει, να γκρεμίσει, να χτίσει από την αρχή;
Άι σιχτίρι πια. Δεν το θέλω αυτό το σύστημα γιατί δεν μ’ αφήνει να αναπνεύσω. Δεν το θέλω γιατί δεν μ’ αφήνει να ζήσω!»
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκηςxrkyrgiakis@gmail.com
ΠΗΓΗ::http://pekp.gr/?p=51758
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου