Η αντίθεση απέναντι σε όλες τις εκφάνσεις βίας κατά των γυναικών συνιστά αυτονόητη θέση και δεν μπορεί παρά να είναι ταυτοτικό στοιχείο των ανθρώπων της Αριστεράς.
Και αυτό γιατί αντιλαμβανόμαστε την έμφυλη βία ως κοινωνικό φαινόμενο που αναπαράγει τον συστημικό αυταρχισμό και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς του. Πρόκειται για μια συνεχή αναμέτρηση απέναντι σε βαθιά εδραιωμένες πεποιθήσεις, πτυχές των οποίων «κατοικούν» ακόμη στα μυαλά μας, αλλά και εντός των συλλογικοτήτων του συνδικαλιστικού κινήματος ή ακόμη και της Αριστεράς. Για τους ανθρώπους που παλεύουν για την ανθρώπινη και την κοινωνική χειραφέτηση, ο αγώνας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση.
Το ξέσπασμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης έχει επιτείνει τα φαινόμενα της βίας κατά των γυναικών και στους εργασιακούς χώρους. Ο δημόσιος λόγος κυριαρχείται από σεξιστικά, μισογυνικά και πατριαρχικά στερεότυπα τα οποία οδηγούν στις εξωλεκτικές πρακτικές του αυταρχισμού και της απροκάλυπτης βίας.
Αποτέλεσμα είναι η κρίση να ξεσπά με μεγαλύτερη ένταση πάνω στις γυναίκες εργαζόμενες ακόμη και στον δημόσιο τομέα, του οποίου το θεσμικό πλαίσιο και η σχετικά ισχυρή συνδικαλιστική παρουσία συγκροτούσαν στοιχειώδη αναχώματα.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών που αντιμετώπισαν την οικονομική βία της απόλυσης και της φτώχειας, αλλά και την απροκάλυπτη βία των ΜΑΤ. Εμβληματική παραμένει η αντίστασή τους καθώς αρνήθηκαν τη σιωπή και την ιδιώτευση επιλέγοντας τη μαχητική αποκάλυψη, την αλληλεγγύη και τον αγώνα, σύμβολο χειραφέτησης για κάθε γυναίκα, αλλά και για όλους εμάς.

Γιώργος Πετρόπουλος, μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ