Τηλεοπτικοί Νοστράδαμοι
Ολα τ’ αλέθει ο καλός ο μύλος.
Ολα τ’ αλέθει ο καλός ο μύλος. Αλλά και ο κακός ο μύλος –της αμετροέπειας, της απαιδευσίας και της εκφοβιστικής ωμότητας– δεν πάει πίσω. Οι μυλόπετρές του είναι ικανές να συνθλίψουν τη μνήμη και την Ιστορία, αν αυτό βολεύει τις τρέχουσες σκοπιμότητες. Παράδειγμα ο αξιότιμος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. Στον συνηθισμένο του ρόλο, της μηχανής που παράγει θόρυβο για να σκεπάσει τα λεγόμενα των υπολοίπων και να σπάσει τα νεύρα τους, ο κ. Γεωργιάδης εκστόμισε το ανήκουστο: ότι σε ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, «η πείνα και η φτώχεια που θα δει αυτή η χώρα, δεν θα έχει προηγούμενο. Θα την έχουμε ζήσει μόνο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή».
Δεν ξέρω ποιους αριθμούς κατασκεύασε ο νους του κ. Γεωργιάδη, ώστε να βολέψει το εκβιαστικό του σενάριο, πάντως στην «προβολή στο μέλλον» που επιχειρεί, σχετικοποιεί με βάναυση προπέτεια την Ιστορία. Και προσβάλλει βαριά τους γηγενείς και πρωτίστως τους πρόσφυγες που δυναστεύτηκαν από τη φτώχεια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Περιττεύουν οι παραπομπές σε έργα ιστορικών για να θυμηθούμε το μέγεθος της τοτινής ανέχειας. Αρκούν λίγες αράδες για τους πρόσφυγες από την «Αυτοβιογραφία» ενός αυτόπτη μάρτυρα, του Μάρκου Βαμβακάρη: «Εμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Εμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντίρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. [...] κάνανε χίλια δυο να βρίσκουνε το ψωμί τους. [...] Καταστροφή μάνα μου... Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δυο. Φύγετε από δω ρε!».
«Χάλια, χάλια, χάλια», λέει ο Μάρκος για το 1922 και το ’23; Ε λοιπόν, σύμφωνα με την προφητεία του τηλεοπτικού εκπροσώπου της Ν.Δ., αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος ο κ. Δήμας (με την ψήφο και του βουλευτή υιού του), η ζωή μας θα είναι «χάλια, χάλια, χάλια, χάλια κι άλλα χάλια, μαύρα κι άραχλα». Το διάβασε στις Γραφές – Πατροκοσμά, Αγαθάγγελο, «Ελεύθερη Ωρα», Γιουνκέρ, Νοστράδαμο, Σίβυλλα (κατέχει αποκλειστικά αυτός τα Απαντά της, σε μικροπάπυρο). Και κάπως έτσι πείστηκε να συμπεράνει πως η Μικρασιατική Καταστροφή και τα μετέπειτά της ήταν συνηθισμένο γεγονός, επαναλήψιμο. Και μάλιστα σε μια χώρα «πλήρως εξασφαλισμένη», κατά Χαρδούβελη, και με το «καλύτερα θωρακισμένο τραπεζικό σύστημα», κατά Βενιζέλο.
Η σχετικοποίηση πάντως του χαρακτήρα της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν είναι αποκλειστικότητα του και συνωστισμοφάγου κ. Γεωργιάδη. Ηδη ο κ. Χρήστος Γιανναράς έγραψε εδώ (23.11.14), μονοτονικά, το εξής πολλαπλώς ελέγξιμο: «Πολύ ρεαλιστικά και ψύχραιμα, χωρίς συναισθηματισμούς ή ψυχολογικές εμμονές, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η επιβολή του μονοτονικού είναι στην ιστορία των Ελλήνων μια καταστροφή, ασύγκριτα ολεθριότερη από τη Μικρασιατική». «Ολεθριότερη»;
Δεν ξέρω ποιους αριθμούς κατασκεύασε ο νους του κ. Γεωργιάδη, ώστε να βολέψει το εκβιαστικό του σενάριο, πάντως στην «προβολή στο μέλλον» που επιχειρεί, σχετικοποιεί με βάναυση προπέτεια την Ιστορία. Και προσβάλλει βαριά τους γηγενείς και πρωτίστως τους πρόσφυγες που δυναστεύτηκαν από τη φτώχεια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Περιττεύουν οι παραπομπές σε έργα ιστορικών για να θυμηθούμε το μέγεθος της τοτινής ανέχειας. Αρκούν λίγες αράδες για τους πρόσφυγες από την «Αυτοβιογραφία» ενός αυτόπτη μάρτυρα, του Μάρκου Βαμβακάρη: «Εμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Εμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντίρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. [...] κάνανε χίλια δυο να βρίσκουνε το ψωμί τους. [...] Καταστροφή μάνα μου... Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δυο. Φύγετε από δω ρε!».
«Χάλια, χάλια, χάλια», λέει ο Μάρκος για το 1922 και το ’23; Ε λοιπόν, σύμφωνα με την προφητεία του τηλεοπτικού εκπροσώπου της Ν.Δ., αν δεν εκλεγεί Πρόεδρος ο κ. Δήμας (με την ψήφο και του βουλευτή υιού του), η ζωή μας θα είναι «χάλια, χάλια, χάλια, χάλια κι άλλα χάλια, μαύρα κι άραχλα». Το διάβασε στις Γραφές – Πατροκοσμά, Αγαθάγγελο, «Ελεύθερη Ωρα», Γιουνκέρ, Νοστράδαμο, Σίβυλλα (κατέχει αποκλειστικά αυτός τα Απαντά της, σε μικροπάπυρο). Και κάπως έτσι πείστηκε να συμπεράνει πως η Μικρασιατική Καταστροφή και τα μετέπειτά της ήταν συνηθισμένο γεγονός, επαναλήψιμο. Και μάλιστα σε μια χώρα «πλήρως εξασφαλισμένη», κατά Χαρδούβελη, και με το «καλύτερα θωρακισμένο τραπεζικό σύστημα», κατά Βενιζέλο.
Η σχετικοποίηση πάντως του χαρακτήρα της Μικρασιατικής Καταστροφής δεν είναι αποκλειστικότητα του και συνωστισμοφάγου κ. Γεωργιάδη. Ηδη ο κ. Χρήστος Γιανναράς έγραψε εδώ (23.11.14), μονοτονικά, το εξής πολλαπλώς ελέγξιμο: «Πολύ ρεαλιστικά και ψύχραιμα, χωρίς συναισθηματισμούς ή ψυχολογικές εμμονές, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η επιβολή του μονοτονικού είναι στην ιστορία των Ελλήνων μια καταστροφή, ασύγκριτα ολεθριότερη από τη Μικρασιατική». «Ολεθριότερη»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου