Η διάλυση της Δημόσιας Παιδείας και Έρευνας εντείνεται. Oι αντιστάσεις;

Του Άλκη Ρήγου

15:15 | 10 Δεκ. 2014

  

 Στο τέλος μιας ακόμη χρονιάς τα Δημόσια Αγαθά της Παιδείας και Έρευνας συνεχίζουν να βρίσκονται στο μάτι ενός κυκλώνα συστηματικής απαξίωσης, αποδιάρθρωσης και χυδαίας ιδιωτικοποίησης. Χωρίς κανένα σεβασμό στο Α. 16 του Συντάγματος, που ακόμα θεωρητικά ισχύει, η συγκυβέρνηση σπασμωδικά επιμένει στη διάλυσή τους. Με μια νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική ιδεοληψία βαλκανικής κοπής και ένα αυξανόμενο επικίνδυνα αυταρχισμό, αδιαφορεί για την όποια αναπτυξιακή προοπτική της χώρας, για τη φυγή χιλιάδων νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, για τις μακροχρόνιες συνέπειες από το κλείσιμο χιλιάδων σχολείων, τα εκπαιδευτικά κενά, τη διάλυση του ερευνητικού ιστού.

Αμετακίνητος στόχος της η μετατροπή του Δημόσιου Αγαθού της Παιδείας και Έρευνας σε μια ακόμα υπηρεσία εμπορίου, σύμφωνα με τις πάγιες θέσεις του ΟΟΣΑ, που από το 2011 η συγκυβέρνηση έχει αναδείξει σε ‘αξιολογητή' των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων, όπως μας υπενθυμίζουν ο Τάσος Κουράκης και ο Νικόλας Κουντούρης. Το φαινόμενο δεν αφορά μόνο τη χώρα μας και τις μνημονιακές της δεσμεύσεις, οι οποίες λειτουργούν ως άλλοθι τις πιο πολλές φορές, αλλά επεκτείνεται σε όλη την Ευρώπη - και όχι μόνο -, ανάλογα προφανώς με τους συσχετισμούς δυνάμεων, τις παραδόσεις, τις αντιστάσεις. Γι' αυτό άλλωστε, με διαφορετικές αφορμές και συγκυρίες, παντού εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα έντονες – έστω και ασυντόνιστες – αντιδράσεις της Πανεπιστημιακής και Ερευνητικής Κοινότητας από στην Ισπανία και τη Γαλλία, την Ιταλία και το Λονδίνο μέχρι το Μεξικό.

Τελευταίο και αποκαλυπτικό δείγμα – στα δικά μας – o νέος νόμος για την Έρευνα, όπως αναλυτικά αναδεικνύεται στο αφιέρωμα που περιέχεται σ' αυτό το τεύχος. Ταυτόχρονα εντείνονται τα φαινόμενα αυταρχισμού με αιχμή τη νέα Πρυτανική Αρχή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τα όσα αντιακαδημαϊκά πράττει και στα οποία εστιάζεται το δεύτερο αφιέρωμά μας. Και αντιστάσεως μη υπάρχουσας με όρους κινήματος – και όχι με σπασμωδικές κινήσεις ανεξέλεγκτων ενεργών φοιτητικών μειοψηφιών – φτάνει σε επίπεδα αποκρουστικής φασίζουσας λογικής, όπως η ανερυθρίαστη δήλωση τού με προσωπική επιλογή του προεπιλεγμένου νέου Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αναπληρωτή του.

Για τα περισσότερα από αυτά έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί και θα συνεχίσουμε να αναφερόμαστε από αυτή τη στήλη και τις σελίδες μας. Εκείνο στο οποίο θα θέλαμε σήμερα να εστιάσουμε είναι η παθητική στάση των κοινωνικών αντιδράσεων και ιδιαίτερα της εκπαιδευτικής και ερευνητικής κοινότητας σ' αυτή την ολομέτωπη επίθεση. Και ακόμη περισσότερο, στην προσωπική μας στάση ως αριστερών πολιτών. Με δεδομένη την σε μεγάλο βαθμό αφερεγγυότητα των συλλογικών υποκειμένων, την βαθιά α-πολίτικη κυρίαρχη μικροαστική αντίληψη της ανάθεσης των πάντων σε μια επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, η προσωπική στάση ανάγεται σε καταλύτη νέων διεργασιών – όχι προφανώς με μεταμεσονύκτιες καταγραφές στο διαδίκτυο αλλά – με ενσώματες συμμετοχές στην ουσιαστική πάλη και ανάδειξη πολύμορφων συλλογικών υποκειμένων σε φορείς ανατροπής του βαθιά αλλοτριωτικού υπάρχοντος. Δεν αρκεί ο καθένας μας να δρα όταν η βαρβαρότητα αγκαλιάζει το δικό του εργασιακό χώρο, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα που συντελούνται καθημερινά γύρω του. Η χώρα μας βιώνει μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση, δεν υπάρχουν απέναντί της προσωποκεντρικές πια επιλογές ούτε αρκούν μάχες οπισθοφυλακών, όσο αναγκαίες και αν είναι. Χρειάζεται να υπερβούμε τον καλλιεργούμενο φόβο, τη διάχυτη δήθεν ματαιότητα κάθε αγώνα, τα άλλοθι της απραξίας μας, να συν-κρουστούμε ακόμη και με τα βαρίδια που κουβαλάμε από το χθες, να σπάσουμε τις αλυσίδες που ανεπαίσθητα σιγά –σιγά έχουν ριζώσει στο μυαλό μας και μας εμποδίζουν να σκεφτούμε, να δούμε, να ονειρευτούμε, να αισθανθούμε…

Σ' αυτό τον αγώνα περιμένει κανείς οι αριστεροί εκπαιδευτικοί και ιδιαίτερα οι αριστεροί πανεπιστημιακοί, κόντρα στις δυνάμεις αδράνειας και απάθειας για το κοινωνικό γίγνεσθαι που κυριαρχούν στα σημερινά ΑΕΙ και τις προσωπικές ανελίξεις, να δημιουργήσουν τους οραματικούς όρους ενός μετώπου με τους φοιτητές τους, τους συναδέλφους τους διοικητικούς, τους ερευνητές – που στον αγώνα τους ενάντια στο νέο νόμο για την έρευνα ένιωσαν τρομερά μόνοι σ' αυτό το επίπεδο, και όχι προφανώς στο κοινοβουλευτικό, που είχαν τη συμπαράσταση όλης της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα της Αξιωματικής – τους εκπαιδευτικούς των άλλων βαθμίδων σε ένα αγωνιστικό Μέτωπο Παιδείας και Έρευνας. Ένα Μέτωπο μιας διαφορετικής αντίληψης υπεράσπισης και ουσιαστικής διεύρυνσης αυτών των Δημόσιων Αγαθών, που δεν αποτελούν ταξικά προνόμια, αλλά αφορούν όλους τους νέους πολίτες που ζουν σ' αυτή την χώρα. Ένα Μέτωπο που θα εμπνεύσει, με το προσωπικό παράδειγμα, το ζωντανό διάλογο και την πρόσκληση για κοινή δράση, την αδρανή πλειονότητα του φοιτητικού κόσμου. Για έναν αγώνα ενός αύριο δημιουργίας κριτικά σκεπτόμενων, ελεύθερων πολιτών και όχι άλλο παθητικών και αλλοτριωμένων ιδιωτών, καταναλωτών υπηρεσιών εκπαιδευτικής κατάρτισης. Πολιτών ικανών για συλλογική κοινωνικο-πολιτική δράση και αλληλεγγύη, οι οποίοι θα αντιλαμβάνονται τη Δημοκρατική Συμμετοχή ως καθήκον και τους διαχειριστές της ως καθημερινά υπόλογους εκπροσώπους τους. Πολιτών που θα προσλαμβάνουν την Δημοκρατία ως τρόπο συλλογικής και ατομικής ζωής σ' όλα τα επίπεδα, δημόσια και ιδιωτικά.

Οι κινήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι κάτι προς αυτή την κατεύθυνση αρχίζει να κινείται. Οι έλλογες δυναμικές αντιδράσεις – όχι προφανώς τα άλογα ξεσπάσματα βίας, που ίσως κάποια σχέδια της συγκυβέρνησης να βολεύουν - μπροστά στον αυταρχισμό και στη λογική του «νόμου και της τάξης», τόσο στην Μέση όσο και την Ανώτατη Εκπαίδευση, καθηγητών, φοιτητών, ερευνητών, είναι χαρακτηριστικές. Η επανεμφάνιση ενός οραματικού διαφωτιστικού προτάγματος στα κείμενα πολλών εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων και ερευνητών δείχνουν μια νέα, ελπιδοφόρα προοπτική. Οι αντιδράσεις της ΔΑΠ, που παράλληλα με την διοργάνωση… χριστουγεννιάτικων εκδρομών στη Βουλγαρία νιώθει την ανάγκη να σκιαμαχήσει ακόμη και με το φάντασμα της ανύπαρκτης εδώ και δεκαετίες ΕΦΕΕ, είναι ενδεικτικές.

Το αυθόρμητο κίνημα αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Ν. Ρωμανό, από εκπαιδευτικούς, γιατρούς, νομικούς, κόμματα, συνδικάτα, την Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά και απλούς πολίτες ανεξάρτητα πολιτικής καταγωγής, είναι ένα ακόμη ενθαρρυντικό στοιχείο, όσο και αν η αγωνία για τη ζωή αυτού του νέου συμπολίτη μας κατέχει όλους, ελπίζοντας στον έγκαιρο και νικηφόρο τερματισμό της απεργίας του πριν είναι πολύ αργά παρά τις αψυχολόγητες και απαράδεκτες αποφάσεις του αρμόδιου Δικαστικού Συμβουλίου. Η Κυβέρνηση δεν μπορεί άλλο να σιωπά. Αφήστε τον Ρωμανό να ζήσει και να σπουδάσει!

Για τους αιώνιους σκεπτικιστές που θεωρούν όλα αυτά βολονταριστικά, ανεδαφικά και πολιτικά ουτοπικά, τους καλούμε μαζί με τον Μ. Μπρέχτ «να αναλογιστούν γιατί είναι ουτοπικά…».

Πηγή: Αυγή