Η Αριστερά και ο νεοκαραμανλισμός
Η γοητεία που ασκεί ο νεοκαραμανλισμός στη ριζοσπαστική Αριστερά είναι ανεξήγητη μεν, δεδομένη δε. Φαίνεται από διάφορες κινήσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τόσο πριν από τις εκλογές όσο και μετά. Η φημολογία ότι ο Αλ. Τσίπρας ήθελε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κώστα Καραμανλή κυκλοφορούσε επί μήνες και ουδέποτε διαψεύστηκε. Αφού όμως δεν επείσθη ο κ. Καραμανλής να δεχθεί τη θέση, ο ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε στον πιο ακραιφνή εκπρόσωπο του ρεύματος, τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον οποίο και πρότεινε για τον κορυφαίο πολιτειακό ρόλο.
Η ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτυχθεί προκύπτει και από άλλες επιλογές της κυβέρνησης (π.χ. Παπαγγελόπουλος), κυρίως όμως από τη ρητορική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τα οποία, όταν μιλούν για την κακοδαιμονία της χώρας, ξεχνούν ή υποβαθμίζουν τη «μοιραία πενταετία 2004-2009». Ολα τα στραβά ξεκίνησαν το 2010 με τα μνημόνια. Το πώς φτάσαμε εκεί είναι κάτι δευτερεύον που χάνεται μέσα στη γενικόλογη κριτική για το πελατειακό σύστημα και τον κλεπτοκρατικό καπιταλισμό.
Επιπλέον, αρκετές φορές και ο Αλ. Τσίπρας και κορυφαίοι παράγοντες του κόμματος, στην προσπάθειά τους να πλήξουν την περίοδο Σαμαρά, αντιπαραθέτουν την εποχή Καραμανλή, τότε που, όπως υποστηρίζουν, η συντηρητική παράταξη ήταν σοβαρή, υπεύθυνη και χωρίς ακροδεξιά βαρίδια.
Το φλερτ δεν είναι μονομερές. Υπάρχει ανταπόκριση. Συχνά-πυκνά υπάρχουν διαρροές από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού που περιγράφουν τον Αλ. Τσίπρα ως έναν πολύ ενδιαφέροντα και ικανό πολιτικό, ο οποίος πρέπει να στηριχτεί, καθώς και εκτιμήσεις που βρίσκονται στον αντίποδα των αναλύσεων της ομάδας Σαμαρά: για παράδειγμα, οι συνομιλητές του κ. Καραμανλή φροντίζουν να τροφοδοτούν σε τακτά χρονικά διαστήματα την κοινή γνώμη και τον κόσμο της παράταξης με την άποψη ότι η θεωρία της παρένθεσης, που διακινεί η Συγγρού, είναι λανθασμένη, προσθέτοντας μάλιστα το δολοφονικό «ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει».
Το γεγονός ότι η συμπεριφορά των καραμανλικών έχει ενοχλήσει σφόδρα το περιβάλλον Σαμαρά μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, ο εξωραϊσμός της πενταετίας Καραμανλή είναι εξόφθαλμα μεροληπτική στάση. Βγάζει τον πρώην πρωθυπουργό από το κάδρο των ευθυνών για την κατάρρευση της οικονομίας και του επιτρέπει να εμφανιστεί, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, ως η χρυσή εφεδρεία για τη χώρα και το σύστημα. Ισως, για να επαναλάβει αυτό που είπε ο θείος του το 1974, αντιγράφοντας τον Τρούμαν: «Boys, pray for me».
ΠΗΓΗ:http://www.efsyn.gr/arthro/i-aristera-kai-o-neokaramanlismos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου