Ο ρόλος των συνδικάτων με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ.
Η λαϊκή ψήφος προς την Αριστερά, και ειδικότερα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εκφράζει, μεταξύ των άλλων, την απαίτηση να τερματιστεί η καταστροφική πολιτική της λιτότητας, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των ΣΣΕ, του ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών, των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και οργανισμών, της δημόσιας περιουσίας, αλλά και της απαξίωσης της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας και του θεσμού της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Η λαϊκή και εργατική ψήφος είναι ψήφος που εμπεριέχει την αξίωση για την επανάκτηση του συνόλου των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων των εργαζομένων που στη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου έχουν υποστεί συντριβή. Είναι ψήφος για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της φοροδιαφυγής, της γραφειοκρατίας, της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας. Είναι φανερό ότι για το εργατικό λαϊκό κίνημα και για τα συνδικάτα διαμορφώνονται καλύτερες συνθήκες στην πάλη και στη δράση τους. Δημιουργούνται πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις για μια νέα συσπείρωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, για τη μαζικοποίησή τους, τον αγωνιστικό και ταξικό προσανατολισμό τους, για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, για την ανάδειξη νέων αγωνιστικών δυνάμεων.
Η νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί με το πρόγραμμα που εξήγγειλε στη ΔΕΘ ο πρόεδρος, το οποίο, εάν το δει κανείς από ταξική σκοπιά και με βάση τις θέσεις του εργατικού κινήματος, είναι προφανές ότι ούτε επαναστατικό είναι αλλά ούτε βαθιές και ριζοσπαστικές αλλαγές προωθεί σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Πρόκειται για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα το οποίο αντιμετωπίζει τα φαινόμενα ανθρωπιστικής κρίσης και ταυτόχρονα δεσμεύεται για την αποκατάσταση μέρους των απωλειών των δικαιωμάτων και κατακτήσεων που υπέστησαν πλατιά λαϊκά στρώματα από τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα.
Φυσικά ούτε λόγος στο πρόγραμμα αυτό για βαθιές και ριζοσπαστικές αλλαγές που θα αμφισβητούν ή θα ακυρώνουν τον προσανατολισμό και τη στρατηγική κατεύθυνση της χώρας σε διεθνές επίπεδο, όπως είναι οι ευρωενωσιακές διαδικασίες, η συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ΝΑΤΟ κ.λπ., και φυσικά ουδεμία αναφορά υπάρχει που θίγει ή βάζει υπό αμφισβήτηση την παντοδυναμία του μεγάλου κεφαλαίου, τον περιορισμό της ασυδοσίας του, την ουσιαστική φορολόγηση του μεγάλου πλούτου κ.λπ.
Τα έσοδα για τα προβλεπόμενα μέτρα της νέας κυβέρνησης για την ελάχιστη αντιμετώπιση και ανακούφιση, σύμφωνα με τις διακηρυγμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα προέλθουν από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, την πάταξη των λαθραίων καυσίμων, το ΕΣΠΑ και τις δημόσιες επενδύσεις. Ο μεγάλος πλούτος μένει στο απυρόβλητο, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν προβλέπεται για τα 559 άτομα της οικονομικής ολιγαρχίας που κατέχουν πάνω από το 50% του πλούτου στη χώρα μας, κανένα για όσους θησαυρίζουν ακόμη και στην περίοδο της κρίσης εκμεταλλευόμενοι ένα άθλιο και σάπιο σύστημα που τους παρέχει επιχειρηματική ασυδοσία…
Από τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης θα κρίνουμε και θα αξιολογήσουμε την κατεύθυνση στην οποία θα πορευτεί η χώρα το επόμενο χρονικό διάστημα. Το κρίσιμο θέμα δεν είναι –παρά την όποια συμβολική πολιτική αξία– εάν θα γίνει η νέα διαπραγμάτευση με την τρόικα, αλλά εάν η χώρα μας θα παραμείνει υπό την εποπτεία και την επικυριαρχία της Ε.Ε., του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.
Είναι αδιαμφισβήτητο και προφανές ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί και διαμορφώνει καλύτερες συνθήκες αλλά και προϋποθέσεις στην πάλη για την οργάνωση και τη διεκδίκηση των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Είναι θετικό στις συνθήκες αυτές για την εργατική τάξη και το κίνημά της ότι μια σειρά μνημονιακά μέτρα ακυρώνονται ή καταργούνται. Είναι μια πρώτη νίκη του εργατικού κινήματος, η οποία πρέπει να αποδοθεί και στην πάλη και τις κινητοποιήσεις που είχαν αναπτυχθεί όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα.
Από τη σκοπιά αυτή τα συνδικάτα θεωρούν αυτονόητα και δεδομένα τα όσα υποσχέθηκε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιηθούν άμεσα και φυσικά χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση. Ταυτόχρονα το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να αναδείξει με την παρέμβασή του, τον αγώνα και τη δράση του το σύνολο των αιτημάτων και διεκδικήσεών του για τη συνολική επαναφορά δικαιωμάτων και κατακτήσεων που καταργήθηκαν τη μνημονιακή περίοδο.
Ο ρόλος του εργατικού κινήματος, των συνδικάτων, των κοινωνικών κινημάτων και ευρύτερα του λαϊκού μαζικού κινήματος στις νέες συνθήκες δεν είναι να αποδεχτεί και να υιοθετήσει τις κυβερνητικές προγραμματικές επιλογές, δεν είναι η σύμπλευση, η συμπόρευση με την κυβέρνηση και το πρόγραμμά της, δεν είναι, πολύ περισσότερο, να αρκεστεί σ’ αυτά που διακήρυξε προεκλογικά με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τυχόν σκέψεις και απόψεις (εάν υπάρχουν και καλλιεργούνται) για την αναβίωση ενός νέου μοντέλου κυβερνητικού συνδικαλισμού, και ιδιαίτερα στις τάξεις του αυτόνομου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξουν σε αποτυχία και θα επιφέρουν μόνο αρνητικά έως καταστροφικά αποτελέσματα στα συνδικάτα και ευρύτερα στο μαζικό κίνημα. Αντίθετα, τα συνδικάτα πρέπει να διατυπώσουν τις δικές τους «προγραμματικές θέσεις», το δικό τους αγωνιστικό πλαίσιο στόχων – αιτημάτων – διεκδικήσεων.
* Γενικός γραμματέας Εργατικού Κέντρου Πειραιά, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ)
ΠΗΓΗ:http://www.efsyn.gr/arthro/o-rolos-ton-syndikaton-me-kyvernisi-syriza-anell
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου