Μια εννιαμηνίτικη ζωή που επαναλαμβάνεται
«Βεβαίως αγωνιώ! Αυτό που προέχει είναι να ανοίξουν τα σχολεία στις 11 Σεπτεμβρίου αλλά δεν προβλέπεται κάλυψη οργανικών θέσεων. Δεν προβλέπεται διαγωνισμός ΑΣΕΠ στο ορατό μέλλον. Υπάρχει η λύση των αναπληρωτών , δεν προσβλέπω στον προϋπολογισμό, ψάχνουμε να βρούμε τα κονδύλια», τόνισε ο υφυπουργός παιδείας Αλ.Δερμετζόπουλος, μιλώντας στο Ρ/Θ. Παράλληλα, ο κ. Δερμεντζόπουλος δήλωσε στη Θεσσαλία Βόλου ότι οι μεγάλες ανάγκες σε εκπαιδευτικό προσωπικό καθιστούν απαραίτητες τις προσλήψεις τουλάχιστον 20.000 αναπληρωτών.
Η εγκύκλιος για την πρόσληψη προσωρινών αναπληρωτών Γενικής Αγωγής αναμένεται να εκδοθεί την επόμενη εβδομάδα ενώ ο κρατικός προϋπολογισμός διαθέτει μόνο 2.000 πιστώσεις για να καλύψει τα κενά των σχολείων. Η αναζήτηση κονδυλίων μπορεί να μεταφραστεί στην κάλυψη χιλιάδων πιστώσεων μέσω ΕΣΠΑ, τακτική ιδιαίτερα προσφιλής τα τελευταία χρόνια.
Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων έχει δείξει ότι το ΕΣΠΑ δεν έδωσε ποτέ 10μηνες πιστώσεις για αναπληρωτές. Οι πιστώσεις ξεκινούσαν πάντα από 9μηνες και κάτω. Και πόσο κάτω; Πολύ, ακόμη και συμβάσεις τριων και δύο μηνών. Επίσης, θεωρείται δεδομένο πως η πρόσληψη αναπληρωτών Ειδικής Αγωγής δεν θα ξεκινήσει 1η του Σεπτέμβρη, αλλά από την 1η του Οκτώβρη και μετά, όπως όλα τα τελευταία χρόνια.
Όλα μοιάζουν τακτοποιημένα και το υπουργείο προσδοκά πως η νέα σχολική χρονιά θα κυλήσει ομαλά. Άλλωστε οι γονείς επιθυμούν έναν δάσκαλο για παιδιά τους, δεν ενδιαφέρονται για το εργασιακό καθεστως στο οποίο δουλεύει. Υπάρχουν, όμως, κάποια σχολεία, παιδιά και γονείς, μακριά απο τα αστικά κέντρα που γνωρίζουν καλά τι σημαίνει αναπληρωτής δάσκαλος, ακριβώς γιατί τον περιμένουν από μέρα σε μέρα για να ανοίξει το σχολείο τους και να ξεκινήσει τα μαθήματα. Και το σχολείο μπορεί να μην ανοίγει τον Σεπτέμβρη, αλλά στα μέσα Οκτώβρη... Μπορεί να μην ξεκινά για όλες τις τάξεις παρά μόνο για όσες θα έχουν έρθει δασκάλοι.
Η εγκύκλιος που αναμένεται να εκδοθεί αποτελεί ενα από τα εμβλήματα του διαρκούς εμπαιγμού των εκπαιδευτικών των δασκάλων τα τελευταία χρόνια. Βγαίνοντας από την σχολή πριν μερικά χρόνια, η εγκύκλιος αποτελούσε ένα διαβατήριο προς τον μαγικό κόσμο της γνώσης, του σμιλεύματος ενός άλλου κόσμου για τα παιδιά που διδάσκεις. Όλος ο χάρτης της Ελλάδας απλωμένος μπροστά σου κι εσύ να διαλέγεις ποιος τοπος θα φιλοξενήσει τα όνειρά σου. Μακρινό νησί, ένα χωριό στα σύνορα, μια άλλη μικρή πόλη, λίγη σημασία είχε γιατί ήσουν τυχερός που είχες δουλειά, τη δουλειά σου, που διάλεξες και σπούδασες πεπεισμένος πως θέλεις να κάνεις μονον αυτή. Και περνά ο πρώτος χρόνος με ενθουσιασμό και μετακομίζεις στα πατρια εδάφη για το καλοκαίρι και ξαναβρίσκεσαι μπροστά στη νέα δήλωση. Μια νέα περιπέτεια με δυσκολίες που υποπτεύεσαι πλέον αλλά δεν θέλεις να παραδεχτείς. Άλλωστε επειτα από μερικα χρόνια αναπληρωτής προσλαμβάνεσαι ως μόνιμος δάσκαλος. Σου ανακοινώνουν την πρόσληψη σου –στην καλύτερη περίπτωση- λίγες μέρες μετά τον αγιασμό, το μοίρασμα των τμημάτων έχει ήδη γίνει από το μόνιμο προσωπικό του σχολείου κι εσύ ψάχνεις το καινούριο σου σπίτι, γνωρίζεις τους ανθρώπους που θα μοιραστείς τους επόμενους εννεα μήνες, οργανώνεις την τάξη σου.
Κάπου εκεί μαθαίνεις ότι ο πίνακας της προϋπηρεσίας – παλιές καλές εποχές επετηρίδας - «κλεινει» μαγικά όπως άνοιξε. Η προϋπηρεσία των αναπληρωτών παύει να προσμετράται κι εκεί αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως ο διορισμός ήταν ένα πουκαμισο αδειανό κι αντιλαμβάνεσαι δειλά πως το παραμύθι σου έχει και δράκο. Κανένας δάσκαλος δεν μπορεί πια να συγκεντρώσει τους απαραίτητους μήνες προϋπηρεσίας για διορισμό και το υπουργείο ανακοινωνει πως πρώτα θα διοριστούν όσοι έχουν ήδη επιτυχει σε διαγωνισμό ΑΣΕΠ και έχουν κατοχυρώσει δικαίωμα διορισμού κι έπειτα θα γίνει νέος διαγωνισμός. Οι διορισμοί και ο διαγωνισμός που δεν έγιναν ποτε.
Επόμενο καλοκαίρι, επόμενη δήλωση ενώ το Υπουργείο προσλαμβάνει τον μυθικό αριθμό των 8 δασκάλων γνωρίζεις καλά πως το παραμύθι σου εκτός από δράκο έχει και απώλειες κυρίως ψυχικές. Ξέρεις πως η ζωή σου για το προσεχές μέλλον θα είναι εννιαμηνίτικη. Ό,τι αρχίζει, θα έχει ως ημερομηνια ήξης την ημερομηνίας απόλυσής σου. Το αντάλλαγμα για τη δουλειά σου αρχίζει και γίνεται βαρύ, χάνοντας στιγμές ευτυχίας και πόνου των οικείων και φίλων σου, προσπαθώντας να πείσεις τα παιδιά σου πως ο μπαμπάς τους θα έρθει πάλι τον επόμενο μήνα να τα δει- λες κι αυτό είναι παρήγορο και λογικό.
Σε περίπτωση βέβαια που δεν είσαι δάσκαλος αλλά εκπαιδευτικός ειδικότητας (γυμναστής, εικαστικός...) θα έχεις ενδεχομένως τη χαρα να εξερευνήσεις πολλούς τόπους κατά τη διάρκεια της ίδιας χρονιάς, ακόμη και διαφορετικά νησιά, καθώς θα πρέπει με κάποιον τρόπο να συμπληρώσεις ωράριο.
Παράλληλα, όμως, είσαι και βολεμένος στα μάτια συμπολιτών σου που σε αντιμετωπίζουν ως έναν δημόσιο υπάλληλο που αγαπούν να φθονούν γιατί μπορεί –εφόσον είναι δημόσιος- να «τεμπελιάζει» ενώ εκείνοι δεν τα κατάφεραν. Βέβαια, ελάχιστοι από αυτούς θα πάρουν το πλοίο της γραμμής για να φτάσουν μετα από 12 ώρες σ’ ε ένα μικρο γραφικό νησακι προς εύρεση εργασίας τον χειμώνα με τα 9 μποφορ.
Επόμενο καλοκαίρι και στην καινούρια δήλωση το Υπουργείο δίνει την ευκαιρία στους δασκάλους –εφόσον θελουν- να προσληφθούν ως δάσκαλοι παράλληλης στήριξης, χωρίς γνώσεις και δεξιότητες που απαιτούνται, δίνοντας άτυπα το δέλεαρ του προσωρινού διορισμού σε μια μεγαλύτερη –σε πολλές περιπτώσεις- πόλη. Επίσης, αντίστοιχη είναι και η πρόσληψη στα προγράμματα τσιγγανοπαίδων και παλλινοστούντων, που-φτου ατυχία!- ξεκινούν τον Νοέμβριο γιατί τα τσιγγανόπαιδα δεν χρειάζονται δασκάλους από την αρχή της σχολικής χρονιάς.
Έπειτα, έρχεται νέα ρύθμιση μόνον για τους αναπληρωτές-διαχωρίζοντάς για ακόμη μια φορά τους εκπαιδευτικούς- σύμφωνα με την οποία " ...Επιπλέον, κάτοχοι διδακτορικού ή μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών μπορούν να προσμετρήσουν τους εν λόγω τίτλους για μισθολογική εξέλιξη από την ημερομηνία πρόσληψης τους, με την απαραίτητη προϋπόθεση και μόνο οι ανωτέρω τίτλοι να έχουν αποτελέσει τυπικό προσόν για την πρόσληψη αυτών...».
Επόμενη δήλωση, επομενη, επόμενη.... Συνάδελφοι που λοξοδρομούν και φεύγουν από το επάγγελμα προκειμένου να μην το μισήσουν, ο κόμπος στο στομάχι για το μέλλον. Πόσες εννιαμηνίτικες ζωές χρειάζεσαι για να συμπληρώσεις μια «κανονική»; Δεν είναι ο διορισμός, η μονιμότητα και τα λοιπά φύκια που δελεαζουν. Όχι. Είναι η ανάγκη να έχεις έναν τόπο, να ανήκεις στους ανθρώπους του και να βοηθάς στην εξέλιξή του. Να μην χρειάζεται να μετακομίζεις αντικείμενα κι ελπίδες και να τα περιφέρεις σαν τσίρκο από μέρος σε μέρος.
Ο υπουργός επιμένει πως υπάρχει η λύση των αναπληρωτών. Ας ξαναθυμηθούμε ότι η αναπλήρωση προϋποθέτει έκτακτο κενό. Πόσο έκτακτο θεωρείται ένα κενό 20.000 ανθρώπων; Κι όταν ξεραθεί το δέντρο του ΕΣΠΑ κάτω από τη σκια του οποίου κρύβουν την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης θα εξαφανιστούν οι δάσκαλοι κομητες;
Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί βολεύουν. Είναι φθηνοί καθώς δεν πληρώνονται το καλοκαίρι, δεν διεκδικούν, λειτουργούν ως πασπαρτού και συνεχίζουν να ελπίζουν. Όσο, λοιπόν, θα ελπίζουν χωρίς να διεκδικούν, θα συνεχίζουν να αποτελούν την αγαπημένη λύση του Υπουργείου, που ξεχνά πως μπορεί τα σχολεία να λειτουργούν μ’ αυτόν τον τρόπο αλλά ταυτόχρονα υπολειτουργούν χιλιάδες ζωές.
Κατηγορία άρθρου:
Tags άρθρου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου