Του Νίκου Κιάου
Η Ελλάδα κατέχει ξεχωριστή θέση, ίσως μοναδική, στην παγκόσμια Ιστορία σχετικά με την πολιτική ιστορία των κυβερνώντων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχουν γράψει ιστορία ως υπουργοί Εξωτερικών. Οι δύο πρώτοι στο παρελθόν και ο τρίτος σήμερα. Φαινόμενο μοναδικό διεθνώς. Αν προσθέσουμε τον πρωθυπουργό από το 2009 ώς το 2011, που είναι βουλευτής εν ενεργεία (υπολογίζεται, πάντως, στους 300) και που είχε χρηματίσει παλαιότερα υπουργός Εξωτερικών, αν υπολογίσουμε και τον νέο Ευρωπαίο επίτροπο, που είναι υπουργός Αμυνας και έχει θητεύσει κι αυτός ως υπουργός Εξωτερικών, αλλά αν αναφερθούμε και σε ακόμη έναν πολιτικό παράγοντα, ο οποίος, συνταξιούχος εσχάτως βουλευτής, επιμένει να ασχολείται με σχολιασμό διάφορων πραγμάτων από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, έχει γίνει στο παρελθόν υπουργός και υφυπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, τότε η Ελλάδα κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ. Κυβερνούν πρώην υπουργοί Εξωτερικών κι ένας νυν, συνολικά πέντε (συν ένας, ο τελευταίος).
Πώς όμως αποτυπώνεται στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής αυτή η παγκόσμια πρωτιά; Πώς έχει η εικόνα της χώρας σε διεθνές επίπεδο; Ποιος είναι ο λόγος της τόσο στα εσωτερικά σε συνάρτηση με τα εξωτερικά θέματα; Ποιες είναι οι έστω στοιχειώδεις παρεμβάσεις της στα τόσα που συμβαίνουν διεθνώς, ακόμη και στη γειτονιά μας;
Από το 2010 έχει επιβληθεί έξωθεν η τρόικα με τα μνημόνια (υπό τους πανηγυρισμούς των τότε κυβερνώντων, τους οποίους ακολούθησαν οι μετέπειτα και νυν κυβερνώντες, που τότε αντιδρούσαν).
Εκχωρήθηκε έτσι η κυριαρχία της χώρας στους ξένους, σε όργανο έξω από θεσμούς και ελέγχους, παρά τις συνθήκες της Ε.Ε., με κυβερνήτες ουσιαστικά το ΔΝΤ (για πρώτη φορά στην Ευρωπαϊκή Ενωση), την Ε.Ε., την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, αλλά και τους απεσταλμένους της γερμανικής κυβέρνησης, όπως ο κ. Φούχτελ.
Το πρώτο εξάμηνο του 2014, η Ελλάδα ευτύχησε(!) να προεδρεύει στην Ε.Ε. Δεν μπόρεσε να κρύψει ο πρωθυπουργός τον διακαή του πόθο να αισθάνεται προεδρεύων, πρόεδρος (!) στην Ευρώπη!
Ταυτόχρονα ο αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών προήδρευε, υποτίθεται, του συμβουλίου υπουργών των 28. Κι όμως η ελληνική κυβέρνηση ήταν απούσα από την κρίση στην Ουκρανία (διαφέντευαν άλλοι υπουργοί των 28 και των ΗΠΑ) και συνεχίζει να σιωπά, σαν να μην υπάρχει.
Σιωπή, απουσία και ουσιαστικά συγκατάβαση δείχνει η στάση της κυβέρνησης στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ [μήπως είναι ακόμη εντυπωσιασμένος ο πρωθυπουργός από τον πρόεδρο του Ισραήλ Σ. Πέρεζ, όπως είχε δηλώσει όταν τον γνώρισε πριν από 22 χρόνια, που είχε επισκεφθεί ως υπουργός Εξωτερικών το Ισραήλ; Ή απλώς οι (πρώην και νυν) υπουργοί Εξωτερικών που κυβερνούν ακούν τη φωνή των «ισχυρών» ξένων, που διαφεντεύουν;].
Την ίδια τακτική και πολιτική συναντούμε καθαρά σε όλα τα τραγικά που συμβαίνουν στη γειτονιά μας. Από το 2011 με τη Λιβύη και τις ανατροπές εκεί με τον πόλεμο, τη σφαγή, που συνεχίζονται ώς σήμερα, με την Αίγυπτο κατ΄ εξακολούθηση, την Τυνησία, τη Συρία. Σε όλες τις περιπτώσεις η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση (με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών της) συμφώνησε πειθήνια με τις επεμβάσεις και την πολιτική των εταίρων και συμμάχων. Ακόμα και με την υδρόλυση των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο, κοντά στα νερά της χώρας.
Αλλά και στο, υποτίθεται, εθνικό θέμα της Κύπρου. Οταν η ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ της Κύπρου (δεξιό το κυβερνών κόμμα) Ελένη Θεοφάνους, ρώτησε τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας τι έκανε, πώς αντέδρασε ως προεδρεύων στην Ε.Ε. (που δεν αντέδρασε) στον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου, που αποκάλεσε «εκλιπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία, αυτός εκνευρίστηκε και απέστειλε (άκουσον, άκουσον) ρηματική διακοίνωση στην κυπριακή κυβέρνηση!
Εχει, βεβαίως, ιστορία η… ιστορία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, όταν επί τότε υπουργού παραδιδόταν στην τουρκική κυβέρνηση ο Οτσαλάν και όταν νωρίτερα, μόλις είχε αναλάβει η κυβέρνηση Σημίτη, ο τελευταίος στην πρώτη του ομιλία είπε «ευχαριστώ» στις ΗΠΑ για την υπόθεση στα Ιμια.
Κλείνοντας, έχουν αξία δύο επισημάνσεις. Ο δήμαρχος Αθηναίων αρνήθηκε να βγει ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου για τη συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, επιμένοντας ότι το Δ.Σ. δεν μπορεί να γίνει βιομηχανία ψηφισμάτων και τήρησε ίσες αποστάσεις μεταξύ της βίας του Ισραήλ και της Χαμάς. Ο κ. δήμαρχος ήταν Συνήγορος του Πολίτη, δηλαδή υπερασπιζόταν τα δικαιώματα του πολίτη.
Τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία διαλύεται η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κ.Κ. Ουκρανίας και σε δίκη-παρωδία οδεύει στο να τεθεί το κόμμα εκτός νόμου.
Ο υπουργός Εξωτερικών (της Ελλάδας) είναι και καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Σιωπά αιδημόνως. Κι όμως ο συνάδελφός του, καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κατρούγκαλος, παρακολούθησε ως απεσταλμένος του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τη δίκη στο Κίεβο.
Αυτές τις μέρες «γιορτάστηκε» η 40ή επέτειος της πτώσης της χούντας. Κι αμέσως, τότε, νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κίνημα στην Ελλάδα. Θλίψη για το 2014.
Εδώ και χρόνια ο Γιάννης Καλαϊτζής έχει καθιερώσει στα σκίτσα και τις γελοιογραφίες του τον όρο: Υπουργείο από το Εξωτερικόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου