Ο φόρος ως μηχανισμός καταστροφής της κοινωνίας και της οικονομίας
Πάρα πολλά έχουν γραφεί για τον φόρο ως έννοια, για τις κοινωνικές διαστάσεις της φορολόγησης, για το τι τελικά αντιπροσωπεύει ο φόρος ως θεωρητική σύλληψη. Στην κλασική οικονομική θεωρία, η έννοια του φόρου ταυτίζεται με την έννοια της «διόρθωσης» των στρεβλώσεων που προκαλεί η ελεύθερη αγορά στην κοινωνία. Έτσι, ο φόρος εκλαμβάνεται ως ένας μηχανισμός αναδιανομής του εισοδήματος και ως βάση θεμελίωσης αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό Κράτος. Ο φορολογικός μηχανισμός λειτουργεί στο πλαίσιο αυτό ως οικονομικός αποσυμπιεστής, καθώς αναδιανέμει εισόδημα από αυτούς που κατέχουν το περισσότερο, σε εκείνους που βρίσκονται σε πιο μειονεκτική οικονομικά θέση. Ρυθμιστής αυτού του μηχανισμού είναι το Κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι φορολογεί αναλογικά για να ανακουφίσει τις δεδομένες αδικίες που προκαλεί ο οικονομικός ανταγωνισμός.
Από την άλλη, στις νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις, ο φόρος εκλαμβάνεται ως κάτι απολύτως αρνητικό. Για τους θεωρητικούς της Σχολής του Σικάγο για παράδειγμα, ο φόρος αποτελεί τις αλυσίδες που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ελεύθερης και ανταγωνιστικής οικονομίας. Για τους νεοφιλελεύθερους θεωρητικούς, ο φόρος σχεδόν ισοδυναμεί με απαγορευμένη λέξη καθώς για να αναπτυχθούν οι πραγματικά ελεύθερες οικονομικές σχέσεις, θα πρέπει ανάμεσα στα άτομα που αλληλεπιδρούν, να μην παρεμβαίνει κανένας εξωγενής παράγοντας, ο οποίος να διαστρεβλώνει την ελεύθερη οικονομική βούληση και δράση.
Σε αυτά τα πλαίσια, το ερώτημα που τίθεται στην περίπτωση της Ελλάδας είναι τι τελικά αντιπροσωπεύει ο φόρος για την Κυβέρνηση και την τριμερή εποπτεία που χαράσσει το οικονομικό και δημοσιονομικό πρόγραμμα της χώρας. Γιατί ένα τόσο νεοφιλελεύθερο σχήμα, που κατά τα άλλα μισεί το Κράτος, επιβάλλει τόσο υψηλή φορολογία, όχι μόνο στις οικονομικές συναλλαγές, αλλά ακόμα και στην απλή κατοχή οικονομικών αγαθών, χωρίς καμία αίσθηση αναλογικότητας; Με άλλα λόγια πώς να ερμηνεύσει κανείς, μεταξύ άλλων, τον ΕΝΦΙΑ; Γιατί σχεδιάστηκε αυτός ο φόρος και σε τι τελικά αποσκοπεί;
Προφανώς, από οποιαδήποτε θεωρητική σκοπιά κι αν επιχειρήσει να ερμηνεύσει κανείς τον ΕΝΦΙΑ, αλλά αντίστοιχα και τον φόρο εισοδήματος, σε πολλές κατηγορίες φορολογουμένων, θα καταλήξει ότι πρόκειται για φόρους καταστροφικούς για την οικονομία. Οι φόροι αυτοί σταματούν την ροή της οικονομίας, παγώνουν τις οικονομικές σχέσεις, ενώ φυσικά δεν αναδιανέμουν τον πλούτο της κοινωνίας, αφού θεσπίστηκαν αποκλειστικά και μόνο για να πληρώνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα των δανειστών. Ο στόχος της φορολογικής πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι στο πλαίσιο αυτό σαφής και φανερός σε όλους. Η βασική επιδίωξη είναι η διάλυση της ελληνικής οικονομίας, η εκμηδένιση της ατομικής περιουσίας και η εκποίηση των ιδιωτικών και δημοσίων οικονομικών αγαθών σε ξένες τοποθετήσεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Αυτή ακριβώς η στόχευση διευκολύνεται αφάνταστα από την εξουθενωτική φορολόγηση.
Το ερώτημα που τίθεται μετά από όλα αυτά είναι, αν στην περίπτωση της χώρας μας, υπάρχει κάποιος άλλος δρόμος. Αν υπάρχει δηλαδή κάποια άλλη, πιο ορθολογική επιλογή στην φορολογική πολιτική, από αυτή που επιβάλλεται σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν πιστεύει στην αλλαγή των δεδομένων και στην δημιουργία ενός δίκαιου και αναλογικού φορολογικού συστήματος, το οποίο θα βοηθά την οικονομία να προχωρήσει σε σταθερή και λογική βάση, χωρίς να διαλύει τις παραγωγικές σχέσεις και την κοινωνική ζωή της χώρας. Βασικό χαρακτηριστικό αυτού του συστήματος είναι η εμπέδωση της έννοιας της φορολογικής δικαιοσύνης.
Ο δίκαιος φόρος, αυτός δηλαδή που στηρίζεται από την κοινωνία και επιστρέφει σε αυτή, είναι το κλειδί της φορολογικής αλλαγής που ευαγγελίζεται η Αριστερά. Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και η επανασύσταση των κοινωνικών λειτουργιών του Κράτους που διαλύθηκαν από τα μνημόνια, όπως η παιδεία και η υγεία. Οι λειτουργίες αυτές στηρίζονται στην δίκαιη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, μέσω της αναλογικής φορολόγησης. Με άλλα λόγια, για το ΣΥΡΙΖΑ ο μόνος δρόμος είναι η απαλλαγή της κοινωνίας από τα φορολογικά δεσμά που της επιβλήθηκαν και η θεμελίωση ενός φορολογικού μηχανισμού πιο δίκαιου, ο οποίος θα διορθώνει προβλήματα αντί να δημιουργεί περισσότερα.
* H Παναγιώτα Δριτσέλη είναι βουλευτής Τρικάλων του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου